Radiostilte

Beste lezers, volgers, geïnteresseerden, gepassioneerden, ....

anderhalve maand radiostilte op deze plek. Ik denk dat jullie wel voelen dat dat niet de normale gang van zaken is. En dat klopt ook.

Om met de deur in huis te vallen, net zoals in de sport gaat het in het leven niet altijd up, maar soms ook down. En op dit moment zit ik redelijk onderaan. Vier weken geleden is datgene gebeurd waarvan je (oh hoogmoed!) altijd denkt dat het jou niet zal gebeuren: burned out. Na 2 heftige jaren op persoonlijk en werkvlak ging het licht plots uit onder de hersenpan. Je moet het meemaken om het te kunnen begrijpen, en ik ga het hier niet uit de doeken doen, want ik ga er hier geen burn out blog van maken.

Op één of andere manier heeft mijn lichaam nog redelijk standgehouden in de storm die over me heen gegaan is. Ik heb mentaal klappen gekregen, en ben er beetje per beetje van aan het herstellen. maar fysiek is alles nog redelijk ok. Ik kan dus blijven sporten, en dat geeft me toch wel veel zuurstof en rust die mijn hersenen nu wel nodig hebben.

Ik heb ook onmiddellijk een paar doelen bereikt.

Hier is mijn gewichtscurve van de laatste 4 weken:

 En mijn vetpercentage:

"Elk nadeel heb zijn voordeel" zeker. 😋


Soit, in zo'n burn out periode keert een mens zichzelf ook wel eens binnenste buiten. Je blikt terug, gaat na hoe je bezig was, wat je allemaal op je schouders nam. En het wordt ook heel scherp wie je dierbaren zijn, en wat je prioriteiten zouden kunnen/moeten zijn. Je moet door een woestijn bij zo'n burn out (en ik zit er nog midden in), maar ik geloof ten volle dat het louterend en waardevol zal zijn/worden.

Maar ... het is ook een periode van 'kill your darlings'. Van beslissen dat je niet alles kan blijven op je nemen, dat je een beetje moet terugplooien op de essentie.
En , hoe graag ik het ook gedaan heb, hoe hard ik er ook van genoten heb om mijn verhaal te delen, jullie te vervelen, inspireren en/of deelgenoot te maken, deze blog is één van 'de darlings' die ik nu een kopje kleiner ga maken. Het verhaal is verteld, het ei is gelegd, ......
Ik blijf passioneel met deze sport bezig, maar ga er niet (veel) meer over schrijven.

Het is me - echt waar - een waar genoegen geweest. Ik hoop dat jullie er ook van genoten hebben. En als ik jullie één advies mag geven: "Zolang je kan sporten, doe het! En vooral .... doe het met een grote smile, geniet ervan!"

Het ga jullie goed. Tot ergens op een duatlon/triatlon.

The pleasure was all mine.

Christophe

Off / On

Off season sucks

Een kleine 4 weken radiostilte op deze blog, dat moet off season zijn.

Inderdaad, na de 70.3 in Lanzarote zat mijn seizoen erop. En dat was nodig want het vat was volledig af. De eerste week heb ik niet getraind, daarna zeer onregelmatig. Maar zo vier weken off season, het is uiteindelijk voor mij toch altijd net iets te lang. Het is alsof je hele leven ontregeld is. Je lummelt wat aan, let te weinig op je eten en je drankverbruik, je slaapt minder goed omdat je geen gezonde fysieke vermoeidheid voelt. Het is toch een raar gevoel, zo'n off season, een fase ook die ik maar niet onder de knie krijg.

Normaal gezien zou ik morgen maandag starten aan trainingsseizoen 2020. Maar ik begon me zo mottig te voelen, dat ik er 2 dagen vroeger aan gestart ben. Met een gewicht van 74,8 kg en een vetpercentage van 15% gingen alle oranje knipperlichten aan. Maar vooral mentaal had ik er dringend nood aan.

We zijn er dus aan begonnen dit weekend.

Terugblik en vooruitblik

Ik kan terugkijken op een heel geslaagd seizoen: een absolute superdag in Gérardmer en een goede dag in Lanzarote leverden me een 4e en 5e plaats in de M50 categorie op, een onverhoopt succes. Onverhoopt omdat ik toch ook niet mag vergeten dat ik in het voorjaar geplaagd werd door meerdere loopblessures, en me begon af te vragen of de neerwaartse spiraal (ik word er niet jonger op natuurlijk) was ingezet. Maar het najaar nam alle twijfels weg. Het was me opnieuw gelukt om heel scherp voor de dag te komen, en ik voelde me terug 5 jaar jonger.

Toch had ik in het voorjaar 2 races moeten annuleren: Powerman Alsdorf en Challenge Geraardbergen. Met pijn in het hart, en daarom zijn dat ook de eerste 2 wedstrijden waar ik me voor heb ingeschreven in 2020. Bij Powerman Alsdorf komt er zelfs nog een extra'tje bij, want deze wedstrijd is dit jaar ook het EK duatlon op de classic distance (10K run - 60K bike - 10k run).
19 april en 7 juni staan dus in het vet aangestipt in mijn agenda van 2020. Voor de zomer en/of het najaar moet ik nog eens goed nadenken, maar ik ben toch aan het dromen van het WK duatlon in Zofingen (Zwitserland).

We zijn vertrokken aan de voorbereiding voor seizoen 2020.

Lanza, you crazy woman

Serieuze patat

Na 80 km op het fietsparcours, in de buurt van Mirador Salinas de Janubio, lig ik gestroomlijnd (denk ik toch) op mijn tijdritfiets, doe een inhaalbeweging voorbij de zoveelste triatleet die dag, weet dat ik aan de laatste 500 zware meters ben van het fietsparcours (nog 10 km lichtjes bergaf en windmee op komst), en ..... mijn benen blokkeren volledig. Ik moet mijn passeerbeweging stopzetten en rij die 500 meter aan een schokkend traag tempo.

Dit moment zegt alles over wat ik vorige week in Lanza meegemaakt heb. Het was op voorhand aangekondigd: 6 beaufort op race dag. Maar toch denk je, ik was dat varkentje wel. Zo start ik ook aan de wedstrijd: full gas.
Voor de 2e keer op 2 jaar kom ik terecht in een late season 70.3 waar vrij laattijdig het zwemmen gecanceld wordt. We begrijpen niet goed waarom, maar blijkbaar is 6 beaufort landwind zeer gevaarlijk, ook al lijkt de zee er rustig bij te liggen. "Strange currents possible in the water. At the end, it's the Atlantic, not a lake.", zegt een official ons.
We starten op nummer, 10 atleten per 45 seconden. Dat betekent dat Boris en ik een uurtje moeten wachten alvorens het aan ons is om uit de startblokken te schieten.

Wachten op onze beurt om te starten, we weten nog niet echt wat ons te wachten staat. : p

De eerste 25 km zijn onderverdeeld in pakweg 15 km vals plat naar omhoog en 10 km stevig klimmend, en ..... alle 25 km aan 6 beaufort tegenwind.
Met frisse benen start ik er aan en ik voel me goed. Maar de wind is echt meedogenloos. Nooit zit er een stuk in waarin je voelt dat je beschut zit, dat je eens een tempo kan ontwikkelen. Als we na die 25 km afdraaien om te 'genieten' van de zijwind, roep ik "What the f**k was that!?". Ik heb zeker al 3 keer piepedood gezeten. en het is nog maar begonnen.
Vanaf dan zal veel energie gaan naar je proberen rechthouden op de fiets. Op onvoorspelbare momenten lijkt de wind je wel van je fiets te willen blazen. Met momenten zat ik toch met mijn billen dichtgeknepen.

Vlinders in de buik van korte duur

Na veel zwoegen komt eindelijk het moment waar ik dagen op voorhand in de auto al van aan het genieten was, de afdaling van Femes terug naar ons startpunt Playa Blanca, een lange afdaling van 5 km op een wegdek dat perfect ligt. Oh my god, wat was dat genieten: maximumsnelheid: 84,4 km/u. Vlinders in mijn buik, een brede smile en een duim omhoog van de official op de motor die me passeert. In Playa Blanca aangekomen kan ik eens zwaaien naar Iris, die me daar voor de eerste keer ziet na de start.
Maar het plezier is van korte duur: we draaien vanuit Playa Blanca terug diezelfde baan op van de eerste 10 km: vals plat, wind vol op kop. Ik zie mensen stilstaan, sommige kijken al volledig hol uit hun oogkassen. Tussen kilometer 60 en kilometer 80, ga ik zeker nog 5 keer kapot. De wind is me geduldig maar aanhoudend aan het proberen kraken. Ik besef dat ik nog nooit zo afgezien heb in een halve triatlon. Ik heb er altijd mee gelachen, met dat aura dat Lanza heeft: "het is echt de zwaarste die er is"zeggen ex-deelnemers dan. Ik geloofde dat niet, Gérardmer heeft 1900 hoogtemeters, Lanza slechts 900. Maar man, met deze wind en geen enkele beschutting door dit ronduit schitterende lava-eiland, is dit een gevecht van atleet tegen de weerelementen, en dus van een atleet tegen zichzelf.
Ik moet zo diep gaan dat alles begint pijn te doen: niet alleen mijn benen, maar ik heb ook hoofdpijn en mijn maag ligt overhoop. Ik moet mezelf verplichten om voldoende te eten en drinken.
En ik word gered door een fantastisch sportvoedingsmerk dat ik onlangs heb ontdekt: Innerme, een Belgisch merk dat werkt met natuurlijke, biologische ingrediënten (merci Griet om me dit te leren kennen). Als mijn maag niks meer verdraagt, zijn de gels van Innerme geen enkel probleem (https://innerme.eu/nl/over). Ze redden mijn wedstrijd voor een stuk, want als je niks meer kan verteren, loopt de tank genadeloos leeg. En met een lege tank...well you know.

Op weg naar Playa Blanca gaat er veel door mijn hoofd, en voor de eerste keer moet ik vaststellen dat ik echt niet weet hoe ik me ga voelen tijdens het lopen. Ik heb redelijk wat mentaal oplapwerk in die laatste 10 fietskilometers, maar daar heb ik wel wat ervaring mee. En ik slaag erin om in de wisselzone te komen met een 'relatief positieve mindset'.
Wat ook helpt, ik haal in deze moordende omstandigheden een moyenne van 30,5 km/u. In normale omstandigheden is dat traag, maar hier vind ik dit eigenlijk wel straf. Terwijl ik al gans de wedstrijd denk te voelen "ik ben goed maar heb zeker niet de superbenen van Gérardmer", ben ik blijkbaar wel als 7e in mijn categorie van de fiets gekomen. (Gelukkig weet ik dat op dat moment niet).

Lanza blijft een pace killer

Om mijn lopen samen te vatten, zou ik in principe enkel dit moeten tonen:

Dit ... is ... compleet .... krankzinnig!

Jullie kunnen niet geloven hoe blij ik ben dat ik tijdens het lopen mijn hartslagen niet toon op mijn Garmin watch. Als ik dit gezien had, geen idee .... hoe ik dan zou gereageerd hebben.

Maar, er zijn nog zekerheden. Ik vind onmiddellijk mijn lopersbenen. In de eerste ronde van 5 kilometer moet ik eigenlijk continu wat afremmen. 4:25 was zowat het richttempo. Ik loop de volgende 5 eerste kilometers: 4:13; 4:21; 4:31; 4:17; 4:26.

Start 21 km RUN

Na 1 ronde is ook direct duidelijk, dit parcours is ook echt zwaar: 4 hellingen in 5 km, een continue pace killer.

Er zijn nog zekerheden, maar er bestaan ook geen wonderen. De 90 km op de fiets hakken er op in, en veel vroeger dan normaal gezien, krijg ik een klop: kilometer 7 tot en met 9 ben ik aan het vechten om nog 4:30 te kunnen lopen. Vanaf kilometer 10 moet ik dit lossen. Vanaf dan kan ik niet anders dan op het gevoel lopen. Elke helling doet me sterretjes zien, elke afdaling duurt veel te kort. Het is proberen er nog uit halen wat er in zit. (en dat valt uiteindelijk echt mee blijkt: 1u40m, tempo van 4:40)

Ik moet voorzichtig zijn in mijn uitspraken, maar ik durf toch zeggen: mentaal was deze wedstrijd bijna even zwaar als een volledige Ironman. Het is niet te tellen hoe veel keer ik die dag mezelf uit negatieve gedachten of uit een dal heb moeten trekken. Mentaal was ik doodop na deze wedstrijd.
(De dag na de wedstrijd ontmoeten we een atleet die Ironman Italia deed, en drie weken later deze Ironman 70.3 Lanzarote. Hij zei: "this one was much harder than the full in Italy". Slik!)

Maar terug naar het lopen. Ondertussen was het ook bloedheet in Lanza. En ik beslis om deze keer de wind in mijn voordeel te gebruiken. Om de hitte niet te voelen, probeer ik me te focussen op de wind, en meer specifiek op het klein beetje friste dat er in de wind te ontwaren valt. Niet te geloven, maar zo'n dingen helpen: ik lijk voor een paar kilometer de hitte niet te voelen, en mijn lichaam voelt koeler aan. Pure mindfullness, weten Boris en Iris me later die avond te vertellen. Ik was me daar niet van bewust, maar hey .... it works.

Niet alle mindgames werken immers: in de laatste 4 km probeer ik voor mezelf een paar keer voor mij een punt te visualiseren. "Daar aan dat torentje, Christophe, daar ga je het gas nog eens open trekken hé?" "Ok, doe ik." Aangekomen aan dat torentje: "Sorry, dit gaat niet. Ik kan niet rapper." "Ok, dan daar aan dat punt daar waar die mooie dame van het vrijwilligersteam staat." Daar aangekomen: "Nee, gaat echt niet.". Zo lap ik het mezelf een viertal keer. ("Zo met jezelf praten, is dat eigenlijk normaal?"😏😃) Maar, er zit echt niks meer in de tank. Niks. Uitgeput. Ik ben kapotgeslagen door Lanza, maar ..... ben niet gekraakt. De laatste 200 meters zijn alweer fantastisch. Ik zie Iris staan en ben doodgelukkig. 4u44min afgezien, 4u44min puur masochisme, 4u44m complete gekte, 4u44m schoonheid, 4u44m ....waarbij ik moet denken aan die ene bekende boutade: sporters beleven meer.

Trots maar ook compleet choco

Lanza, je was wild, je speelde 'hard to get', je was wispelturig, je was bloedmooi, je was verleidelijk, je was een killer....Kortom, je was de meest vrouwelijke van alle wedstrijden die ik al deed.



PS1
Tien minuten na de wedstrijd. Ik sta nog uit te hijgen bij Iris. Ze kijkt op haar tracker, en zegt plots: 'Je bent 5e.' Whaaaaaattt?!". Ik moet er even van gaan zitten. Dit is niet te doen. We kijken naar elkaar: ja, waarschijnlijk gekwalificeerd voor het WK 2020. Schoon, maar ook : we hebben de dag ervoor besloten dat dat WK geen optie is. Nieuw-Zeeland is ver, is pokkeduur ,loopbaanoderbreking moeten nemen maakt het nog duurder. Het lukt gewoon niet.
Gelukkig zie ik 2 dagen later dat er maar 4 slots waren voor het WK in mijn age group. Ik heb dus geen WK-kwalificatie laten schieten. Het is goed zo. Maar er is iets wakker gemaakt in mij. Ooit....wil ik me proberen kwalificeren. 


PS2
Het was weer de max om deze wedstrijd met maatje Boris te doen. Heerlijk om na mijn wedstrijd hem nog naar de finish te kunnen schreeuwen. Tonnen respect voor die gast:
2e keer 70.3, 2e keer swim canceled (sneu voor een ex-competitiezwemmer)
Nooit die lach op zijn gezicht laten varen
Nooit op zoek naar de makkelijkste wedstrijden
Nooit zijn gevoel voor humor verliezen
Sterk kopke
Sterken beer
...
en dan tijdens het lopen een Belg ontmoeten die het moeilijk heeft om uit te lopen, en Boris die beslist "wat scheelt het voor mij als ik 5 minuten sneller ben, ik blijf bij deze gast en begeleid hem mee naar de finish." Amai Boris, petje af!

Onze 2e gezamenlijke 70.3. Next year again?

PS3 ze weet het dat ik het enorm apprecieer. Maar ik wil het toch nog eens vermelden. Het was de max dat ze er weer bij was. Great thanks dus aan onze mega-supporter. Dank je wel, schatje.

D-1

Snel wat last minute news vanuit Lanza:

gisteren onwaarschijnlijk hevige wind hier - niet normaal
vandaag hevig met momenten, maar doenbaar.
morgen geven we weer zware wind

En dan ...... bij de bike check-in vandaag, plots: swim cancelled! We begrijpen er niks van, want zwommen daarnet in de oceaan en vonden het zalig.
Maar .... door de weersomstandigheden, verwachten ze morgen gevaarlijke stroming..... en hebben de autoriteiten het zwemmen verboden. Damn!

Dus het wordt 90 km bike - 21 km RUN
Aangezien ik nummer 865 van de 970 ben, denk ik dat ik bij de laatste op het fietsparcours zal komen.

Het al vechten worden tegen de wind, maar ik ben er klaar voor.

V(L)AM(M)OS!!!

Je kan me volgen via de ironman tracker: https://track.rtrt.me/e/IRM-703LANZAROTE-2019?fbclid=IwAR11GFhAG6HGCiNGpuKrSqc7TYzRVbP0N_ZhGBjTbe3pVass12mMtVXmjzg#/tracker
 

week 45: voila

Voila sé, job done! Vandaag heb ik de laatste echte training van het seizoen gedaan. Het was een echt sterke training: 15 km gelopen aan tempo 4:21, dat is redelijk goed doorgeven, maar het ging zeer vlot.
Midden deze week had ik niet het gevoel dat dat nog in de tank zou zitten.

Maandag en dinsdag ging het lekker, mooie trainingen. Woensdag efkes gas terugnemen, om dan donderdag 2 km te zwemmen en 17 km te lopen. Ik kwam donderdag terug van het zwembad, en ik was precies een ballon die leegliep. Nul energie. Looptraining moeten skippen, vrijdag gans de dag les gegeven, en op weg terug naar huis kon ik de pedalen nauwelijks rond krijgen. Pfff. Ziekskes zelfs 's avonds. Veel water drinken, vitamine C opnemen, vroeg slapen, niet panikeren, ....

Gelukkig merkte ik zaterdagvoormiddag direct dat het plaagske gepasseerd was en niet direct veel schade had achtergelaten. Om geen risico te nemen verving ik mijn laatste fietstraining van 110 km door een binnentraining van 2 uur op de rollen (dat was al even geleden). Twee keer een blok van een half uur aan 246 watt zat erin, dat was niet van de poes. Af en toe - als je zo 20 minuten ver bent in zo'n blok bijvoorbeeld - denk je efkes: moet dit echt? Maar het was niet moeilijk om het kopke scherp te zetten: gewoon denken aan de eerste 45 km van het fietsparcours  Ironman 70.3 lanzarote

En als ik er bij vermeld dat de eerste 30 km recht naar het noorden is, en dat dit de weersverwachting is daar zaterdag ....

(Jawel, 5 beaufort uit het noorden)

.... dan is het tekeningske ongeveer gemaakt zeker.

Velen zeggen dat je daar moet inhouden. Sorry, maar ik denk dat ik daar mijn kans moet grijpen om de achtervolgingsrace direct na het zwemmen in te zetten. Daar moet ik opschuiven in de wedstrijd. Tuurlijk dat ik me niet volledig moet opblazen, maar als ik zaterdag de benen van Gérardmer heb, dan ga ik ze toch niet negeren.

Gérardmer, het magische woord is er uit. Ga ik zo'n topdag 2 keer kunnen hebben op 4 weken tijd? Geen idee. Maar mijn topprestatie daar geeft me alleszins veel vertrouwen en eigenlijk ook veel rust. Drie wedstrijden had ik dit seizoen al moeten cancelen, maar die ene dag in Gérardmer heeft mijn seizoen in één klap geslaagd gemaakt. Ik heb terug het vertrouwen dat ik niet te oud geworden ben om te vlammen. Met zo'n geslaagde dag reeds in the pocket, kan ik rustig toeleven naar Lanza.

Volgende week zaterdag zal ik wel goed te volgen zijn via internet. Ik maak hier volgende week nog duidelijk hoe je me virtueel kan volgen en steunen.

V(l)am(m)os!!

Christophe

week 44: verstand gebruiken

Vorige week na 5 dagen wat op mijn wolk te zitten rusten na Gérardmer, ben ik met volle moed terug beginnen trainen. De laatste trainingsblok naar aanloop van het slotakkoord van dit seizoen: Ironman 70.3 Lanzarote.
Maar in het midden van week 44 was het vet plots toch van de soep, moet ik toegeven. Ik had op woensdag nog een goede duurloop van 18 km gelopen aan 4:33. Er was geen vuiltje aan de lucht. Maar 's avonds voelde ik al dat het vat leeg was. Donderdagochtend nog wat proberen zwemmen, maar 't was op. Een lange fietstraining laten schieten en dat was verstandig. Vrijdag opnieuw 2 mooie looptrainingen, en zaterdag .... geen sjieke toebak waard op de fiets.

Ik ben te lang bezig met deze sport om dit signaal te negeren. Ik ben duidelijk moe. Ik moet dus balanceren tussen goed trainen, maar ook voldoende rust nemen. Dat is niet evident omdat ik net in een zeer drukke werkperiode zit.
Ik los het nu op door om de 2 à 3 dagen een zeer rustige trainingsdag in te bouwen. Donderdag deed ik het kalm aan, zondag ook. Minder uren getraind dus dan voorzien, maar daar mag je je niet op blind staren.

Er is eigenlijk maar één doel meer, en dat is op 5 oktober in Lanzarote nog eens het onderste uit de kan proberen halen. Het is me duidelijk dat dat niet gaat lukken door deze laatste trainingsblok helemaal tot aan het gaatje te gaan. Dan gaat de trainingsblok imposanter zijn dan de wedstrijd.

Ik moet, en ja dat heb ik moeten leren door de jaren heen, rekenen op het vormpeil dat er is en de vele uren die er dit jaar al op de teller staan. Ik kan er nu geen weken van 15-16 uur meer uit puren, want dan blaas ik mezelf op. 
Maar ik mag anderzijds ook niet stilvallen. Ook dat is een gevaar. Dan zakt het vormpeil zienderogen. Ik voel het vooral aan het fietsen. Ik fiets eigenlijk doodgraag, maar nu voel ik dat de drang aan het wegvallen is. End of season blues. Mentaal is het niet altijd makkelijk om 11 maanden op een jaar de energie te vinden om te trainen. Maar, been there done that!

Ik weet ook dat ik in oktober ga genieten van het off season. En wat ik ook weet is dat ik tegen eind oktober weer goesting zal hebben om er in te vliegen. dat is nu al meer dan 15 jaar zo, en zal nu niet anders zijn..

Nog 7 dagen trainen en we zijn er voor dit seizoen. Ik heb geopteerd voor vier zwaardere trainingsdagen en drie lichtere, meer actieve recup binnen de trainingsblok dus. Ik heb het gevoel dat ik dat nog in mijn tank zitten heb.

We zien wel. Ik heb ongelooflijk veel zin in Lanza: 28 graden, 4 beaufort, maatje Boris ook in the race, en love of my life Iris als supporter mee. Fun fun fun!

week 43: nagenieten en terug aan het werk

Ik ben vorige week toch wel efkes op mijn wolk blijven zitten. Nog regelmatig deze week ben ik eens naar de resultaten van Gérardmer gesurft. Vooral om me er van te verzekeren dat ik me niet vergist heb. Straffe wedstrijd. Ondertussen zijn alle gegevens ook geanalyseerd. En dat levert wel een paar mooie inzichten op:

1. Fietsbenen

Dat ik goed aan het fietsen was, dat had ik door. Maar toch schreef ik vorige week ook dit over het fietsen in Gérardmer: "Nooit heb ik het gevoel dat ik over de rooie aan het gaan ben." Wel, uhm, dit zijn de gegevens van het fietsen:

Dat kan tellen. 2 uur van de 3 in zone 4 en 5 gezeten, da's redelijk doorperen. Het spreekt voor mijn fietsconditie dat dat op zich niet als 'diep in het rood' aanvoelde.

2. Verstandig gelopen

Dit is mijn hartslagevolutie tijdens het lopen.

Eerst een vooral is het nogal duidelijk te zien dat het geen vlak parcours was. Maar wat vooral opvallend is, is dat de trend naar boven loopt. Of in mensentaal: mijn hartslag stijgt in de loop van de 21 km. Je kan dat normaal vinden, maar mijn hartslagprofielen van vorige wedstrijden is meestal anders. Ik loop meestal 2/3 e van de wedstrijd in de hoge hartslagzones (150 - 165), om dan plots naar beneden te vallen, pakweg 140. Ik ga dan heel snel van start, tot ik op een bepaald moment het niet meer trek en mijn tempo moet terugschroeven, mijn hartslag moet laten vallen.
Je ziet ook helemaal hoe ik  -zoals ik vorige week beschreef - nog eens het gas kon indrukken in de laatste kilometers. Interessant om te zien. Zelfde tactiek in Lanzarote? Nog even over nadenken.

3. Het verhaal van Emmanuel

Laten we ook even inzoomen op Emmanuel Ciescielski. De man stond met mij aan de start vorige week, maar was een stuk voor mij uit het water. Meer dan 4 minuten voor mij kon hij zijn wetsuit openritsen. Ook zijn T1 was razendsnel. Als ik na 39m34s uit het water kwam, zat Emmanuel al op de fiets. Emmanuel reed ook een fantastische 3u08 over de 94 km en liep zo nog 2 minuten uit op mij. Daarbovenop was ook zijn T2 sneller dan de mijne. Ik begon dan ook 7m41s later dan Emmanuel aan de halve marathon. In dat loopnummer kon ik in de eerste 14 km al 7 minuten goedmaken. Het moet in die laatste 4 km , toen het gas nog eens open ging bij mij, zijn gebeurd dat ik Emmanuel voorbijstak. Hij eindigde uiteindelijk 1 plaats achter mij: 138e, 53 seconden na mij.

Ken ik Emmanuel? Nee, ik ken Emmanuel niet
Is hij me opgevallen vorige week? Nee, soory, Emmanuel, ik heb je niet gezien.

Waarom vertel ik dit dan? Emmanuel is 48 jaar oud, zit dus in een jongere leeftijdscategorie dan mij, en ..... is net zoals ik 4e geëindigd in zijn leeftijdscategorie. De 4e van leeftijdscategorie 50+ (ondergetekende), is dus net voor de 4e van age group 45+ (Emmanuel) geëindigd. Toch opvallend: M50-54, 't is godverdomme geen bende ouwe slakken zulle. 😈


4. Nadenken over leeftijd

Ik heb deze week toch wel wat nagedacht over leeftijd. Hoe komt het dat ik op mijn 50e toch nog straffer presteer dan de vorige jaren. Ik ben blijkbaar een laatbloeier. Hoe zou dat komen?
Moeilijk om in te schatten, maar ik ben op deze 2 succescriteria uitgekomen.

a) al 15 jaar train ik consequent 11 maanden per jaar op een gestructureerde maar ook doortastende manier. Ik pluk niet alleen de vruchten van het laatste trainingsjaar maar ook van al die jaren daarvoor. Beetje per beetje bouw je zo vormpeil op. Triatlon is een sport voor mensen met veel geduld. Tenzij je bulkt van het talent, gaan er veel jaren over om te groeien in deze sport. Dus ja, mijn lichaam zal ook wel wat slijtage oplopen door de jaren, maar voorlopig is de trainingssurplus nog groter dan het verouderingsverlies. Ook dat zal ooit eens keren, maar laat me ondertussen maar genieten.

b) de dooddoener: ervaring. En meer bepaald ervaring in het aanpakken van een wedstrijd. Ik sta niet meer stijf van de stress aan de start. Ik sta te lachen, me al op voorhand te amuseren. Ik ben rustig maar toch gefocused. Ook dat is niet vanzelf gekomen. Ik ben vroeger soms veel te gestresseerd aan wedstrijden begonnen, andere keren ben ik wat te veel los uit de pols begonnen (waardoor de focus niet 100% was). Het is zalig om dit nu al een tijdje te kunnen combineren: een mooie cocktail tussen genieten en fun hebben enerzijds, en focus op de wedstrijd anderzijds. Ik zie dit als een zeer mooie verwezenlijking, misschien mooier dan om het even welke finishtijd. Maar het is ook iets wat ik moet vasthouden, dat ik niet mag lossen. Keihard willen presteren en je toch ongelooflijk aan het amuseren zijn. "Don't lose that feeling, Christophe, don't."

5. Vooruit kijken

Maar al dat nadenken, analyseren, terugspoelen en op een wolk zitten kan ook niet blijven duren. Vrijdag ben ik alweer gestart aan mijn laatste trainingsblok in aanloop naar de afsluiter van mijn seizoen: Ironman 70.3 Lanzarote.

Het was met enige reserve. Ik was niet helemaal zeker of ik al voldoende hersteld was om terug te trainen. maar de wedstrijden liggen kort op elkaar.

Het viel mee. De pittige loop van vrijdag werd vlot verteerd, de pittige fietstraining van zaterdag ook, de blonde Tongerlo's van zaterdagnacht iets minder. Focus, Christophe, focus! 😅