Week 12: different mindset

Ik moet me helemaal anders oriënteren dezer dagen. Waar ik altijd kan bogen op een goede loopconditie, voel ik net dat achteruit gaan. Ik moet geduld oefenen, de enkel en de achillespees rust gunnen.

Het goede loopnieuws is dat ik 1 volledig pijnloos loopje van 6,3 km heb afgewerkt. Het slechte nieuws: dat is de enige looptraining die ik deze week mocht afwerken, en mijn loopconditie gaat ook verder achteruit: een tempo van 12,1 km/u in de hoog-extensieve zone, 't is om bij te wenen. in topvorm is dat 14,5 km/u.

Maar ok, ik ben er wel in geslaagd om mijn gedachten te concentreren op andere frontlinies:
- 150 km gefietst in totaal. Ik fiets deze winter meer dan anders en vooral ook veel buiten (dat heeft ook met het drogere weer te maken natuurlijk),
- 3 keer core stability, en daar merk ik toch dat ik hier en daar al eens oefeningen kan doen die toch ook het enkelgewricht wat onder druk zetten,
- maar vooral ... 3 zwemtrainingen deze week, en dat voelde zo goed. Tijdens de laatste van die 3 trainingen was de opdracht om 14 keer een 100m te zwemmen onder de 2 minuten. En dat ging blijkbaar alsof het niks was. Ik zwom ze alle 14 tussen de 1:49 en 1:56, zonder 1 keer te moeten sprinten.

Kortom, gezien de omstandigheden, een goede trainingsweek.

Volgende dinsdag de laatste infiltratie in het enkelgewricht, en dan maar hopen op gunstige loopevoluties. Alleejup!

week 10 en 11: op en ... terug af

Wat een vervelend seizoensbegin:
in week 10 leek het allemaal beter te gaan met mijn voetblessure. De laatste mankementen gingen aangepakt worden met 3 infiltraties om het kraakbeen terug effen te zetten. De zondag voor de eerste infiltratie liep ik moeiteloos een zalige looptraining van 11,5 km met daarin 3 tempokilometers. Ik liep op wolkjes en het voelde aan alsof het nu echt kon beginnen. "Ze zouden daar in Mallorca en Luxemburg een super scherpe Scheire" op het menu krijgen, zat ik al te denken.
Maar die zondagnacht werd ik wakker van de pijn in mijn linkerachillespees: die zalige training was dus niet goed verteerd. Merde! Het gaat nu al een week niet zo goed met mijn pees. Pijnlijk zo'n ontstoken pees, maar vooral slecht voor mensen met weinig geduld. Terug naar af dus, weinig looptrainingen en allemaal rustige trage...

Op zo'n momenten trek je je op aan het feit dat je een triatleet bent, en geen loper. Je hebt nog 2 andere sporten om op te focussen.

Week 10:

Toen dacht ik nog dat alles in orde was dus...

Week 11:

Hier kwam het besef de 2e dag. Ik was die dag zo ontgoocheld dat ik zelfs geen goesting had in de geplande zwemtraining (het ochtendloopje, daar was al helemaal geen sprake van). Woensdag heb ik dan de moed samengeraapt in een zalige lange fietstraining van 111 km in een heerlijk winterzonnetje.

Ze zijn nog niet van mij vanaf, zou ik zo zeggen. I'll be back!!

week 9: wegomleggingen

Ik heb in 2014 eens een seizoen gehad zonder mankementen, en het leverde me een onwaarschijnlijk resultaat op in Ironman Frankfurt.
Maar dat zijn toch uitzonderlijke situaties. Een seizoen loopt meestal niet zoals gepland. Hier en daar moet er wel eens geschoven worden. Ziektes, blessures...ze zijn de vijanden van duuratleten, maar ze zijn niet altijd te vermijden.

Dit jaar heb ik er wel iets te veel van. Na de al zeer gecompliceerde seizoensstart qua lopen, eindigde ik vorige week ook nog eens met een knoert van een open wonde op mijn voetzool. Die heeft me deze week verhinderd om te lopen, te zwemmen en een paar belangrijke krachtoefeningen voor de beenspieren te doen. Kortom, 't was hier op maandag vloeken, grommen, jammeren en meer van dat soort geklaag.
Gelukkig herpakte ik me snel en maakte ik er een echte fietsweek van. En het werd een heel straffe week voor in de winter:

• dinsdag een zware training op de rollen van anderhalf uur
• woensdag een lichte training op de rollen van 1 uur
• donderdag een buitenrit van goeie 51 kilometer met 3 tempoduurblokken van 10 minuten en 5 krachtblokjes van 2 minuten
• vrijdag rustig woon/werk verkeer
• zaterdag een mislukte lactaattest (zie verder)
• en op zondag de kers op de taart: een rit van 110 km in grijs, winderig en naar het einde toe ook regenachtig weer. 110 km in november, ik denk niet dat ik dat ooit al gedaan heb

Best fier op deze bike week. Maar nu wil ik wel zo snel mogelijk weer de loopschoenen en het zwembroekje aantrekken. Geen goesting in nog veel getreuzel, want ik heb achterstand opgelopen in die 2 disciplines.

 Ondertussen ben ik dus op zaterdag tijdens mijn eigen lactaattest met mijn fiets van mijn rollen gekletst, waardoor mijn fiets nu met hopelijk te herstellen schade bij de fietsenmaker staat. En de artro scan van donderdag heeft me ook wel wat last bezorgd. Er werd een contrastof in mijn enkelgewricht gespoten om zo op de scan de schade aan het kraakbeen te kunnen ontwaren. Uitslag krijg ik pas deze week, maar de inspuiting bezorgde me de volgende dagen wel wat last in het gewricht.
Ik ben hongerig naar groen licht voor elke soort trainingen in elke discipline.

Dat ik de volgende maanden niet zal mogen berusten in minder lopen, heb ik bovendien in de verf gezet door me vandaag in te schrijven voor de North C-trail run begin maart. Ik ga daar voor de 21 km. Een zware loop door de duinen van Koksijde en Oostduinkerke. Dat wordt afzien: http://www.sportevents.be/2016/northctrail/

week 8: schoon weekje dat eindigt op een sisser

Wat een mooi trainingsweekje:

• eindelijk zwemtrainingen die een goed gevoel geven
• mooie indoor-interval training op de fiets (die TrainerRoad app is echt super)
• drie looptrainingen met eindelijk een training daarin met 2 tempoduur kilometers in de intensieve zone

En op zondag liep ik eindelijk met mijn nieuwe steunzolen. maar dat liep fout af. Na 5 km begon ik echt pijn te krijgen aan mijn voetzool, en als ik na 9 km thuiskwam, kon ik eigenlijk nauwelijks nog stappen. Schoenen uit en het verdicht was, een enorme blaar die open was. Rauw vlees op de voetzool. Dzuje....

Deze week dus geen looptrainingen en geen zwemtrainingen om de wonde te laten genezen. Dat wordt dus fietsen, fietsen, fietsen, fietsen....

Een seizoensbegin met veel hindernissen dus....
Komt wel goed...

week 7 : moeizaam

Het is moeizaam. Nu ik ook coach ben, is het toch een zoektocht naar een nieuw evenwicht. En nu het zwemmen een enorm werkpunt is, en mijn loopconditie mager is door de aanhoudende blessure, heb ik eigenlijk enkel mijn goede fietsconditie om op terug te vallen. En dan durft een mens wel eens in twijfel te slaan he...

Deze week 3 mensen vooruit geholpen met lactaattesten en begeleidingsgesprekken, en daarnaast ook schema's gemaakt en aangepast voor mijn 4 Trics-atleten. Het was druk dus bij Trics na mijn terugkeer uit Cyprus. En op school laten we er ondertussen ook geen gras over groeien. Toch hier en daar nog gaatjes gevonden voor eigen trainingen.

Opvallend was dat ik voor het eerst een goed gevoel had in het water donderdag. zou dat te maken hebben met de vele korte zwemsessietjes in Cyprus? Eindelijk iets om op verder te bouwen... heel erg gefocust op op spoor zwemmen en op de rotatie.

In de fietstrainingen heb ik een beetje gezondigd: van de kleine 4 uur op de fiets heb ik tochanderhalf uur in totaal in de INT zone gezeten. Was niet zo gepland, en is veel te veel in deze fase van het seizoen.

Maar dat compenseert mentaal wel voor het feit dat ik nog niet mag doorlopen en al mijn looptrainingen rustig moet doen. Volgende week krijg ik mijn nieuwe steunzolen. Cross fingers dat de oplossing hiermee dichterbij komt. En dan wil ik echt terug tempo's beginnen lopen.

week 6: weekje Cyprus

Vorige week op reis geweest naar Cyprus. Niet al te veel getraind, nou ja wel veel maar meestal zeer kort. Een fiets had ik niet mee, dus geen fietskilometers. Lopen was een beetje een ramp, ik liep 1 keer langs de kustlijn, maar dat bleek meer een trail run over rotsen te zijn, dan een rustig strandloopje. Zandstranden bestaan er niet echt in Paphos. En de dagen na deze trail run was mijn linkerenkel een ramp, een 2de geplande looptraining in Cyprus kon ik wel vergeten. Toch een zorgenkindje die lnikerenkel op dit moment. Ik hoop dat die nieuwe steunzolen soelaas brengen.

Maar wel veel gezwommen, drijfoefeningen gedaan en core stability oefeningen gedaan. Toch een ander gevoel als je vanuit je voordeur recht het zwembad of de zee kan inspringen. bij 26 graden : ) Ik heb gekozen voor een quasi dagelijkse korte zwemtraining in plaats van 2 of 3 langere trainingen. Rustig weekje dus, nu terug aan de bak in België.

week 5: 10u

We zijn nog maar in week 5 en ik heb al een 10u weekje achter de rug. En dat gebeurde eigenlijk vrij achteloos. Als het zo'n mooi weer is en je zit al eens wat langer op de fiets, ben je er voor je het weet.

Maar.... op aanvraag van Leen, iets meer over de zwemlessen. Ik volgde 5 persoonlijke lessen bij Fre Ghys (Happy Flow). Fre heeft me echt hergeprogrammeerd. Hij probeerde, vooral vertrekkend vanuit de Total Immersion methode, me meer bewust te maken van wat ik in het water doe, en gaf me op die manier heel wat om over na te denken en om uit te proberen in het water. Of het succesvol zal zijn, dat zal ik de volgende maanden moeten proberen achterhalen. Of het een rijke ervaring was? Absoluut!!! Nu is het aan mij om na deze 5 sessies het aangeleerde om te zetten in een verbeterde zwemstijl. Vrijdag mislukte dat grandioos. Maar dat is ook wat je overal hoort en leest. Als je voor iets nieuws gaat, moet je eerst door een dal om daarna de vruchten te kunnen plukken. 
Ik ga ervoor, en ga proberen om de sterktes van mijn oude zwemmethode (gebaseerd op het Swimsmooth- programma) aan te vullen met de nieuw opgedane ervaringen/kennis van de Total Immersion/Happy Flow methode. En ik denk nu elke keer in het water ben, aan Fre's heel expressieve manier om de krachtige insteek in het water weer te geven: "Faaaaa!" (je moet het gehoord hebben, om er de kracht van te voelen : ) )

Voor de rest heb ik deze week ook een zeer grondige gang- en loopanalyse laten uitvoeren bij de 12de Man in Gent. Zeer onder de indruk van de professionele en grondige aanpak aldaar. De conclusies zijn in eerste instantie positief: de voeten functioneren goed, de loopstijl is zeer in orde. Maar .... mijn steunzolen compenseren onvoldoende het beenlengteverschil van ... 1,5 cm. Ik krijg dus nieuwe steunzolen, want anders krijgt mijn onderrug al te veel te verduren (en dat was zeer duidelijk te zien op het videomateriaal).

Op naar een watergevoel-weekje nu...

week 4 : rustig aan

Zoals aangekondigd was week 4 een rustiger week. 't Was gewoonweg te druk om veel te trainen.

Kan me vooral optrekken aan de duurloop van 10 km die vrij vlot verliep. De eerste 10 km van het seizoen. Op zich kan ik telkens pijnvrij lopen als ik er 2 dagen tussenlaat zonder lopen. maar toch voel ik dat er nog problemen zijn aan mijn linkerenkel en dat mijn achillespees daardoor te veel onder druk komt te staan. Volgende week donderdag ga ik dan ook eens een loopanalyse laten doen, misschien moet er wel iets aangepast worden: steunzolen, loopstijl, loopschoenen, ....
IK ben nog te jong om me nu al te laten doen door zo'n beetje artrose. : )

Al bij al toch nog 6 trainingsuurkes in deze rustige week.

En volgende week terug richting de 10 uur. Een gebrek aan goesting is alvast het probleem niet. 

week 3 : volume

In week 3 zat er al wat volume in mijn trainingen. Op een kwartiertje na bijna 10 uur getraind deze week.

Dat heeft natuurlijk ook te maken met de 4 fietstrainingen, waar je het makkelijkst uurkes klopt natuurlijk.

In die fietstrainingen zit ook al het meest variatie:
- een woon/werk ritje op 't gemak op maandag
- een langere solorit bij 3 graden celsius op woensdag (toch al 2u20 in het zadel)
- een uur op de rollen met een paar kortere prikken aan 220 en 270 watt op vrijdag
- en een verkenningsritje in de heuvels van Gavere en Oosterzele om het parcours voor de trainingen van één van mijn atleten nog eens opnieuw te verkennen.

Minder variatie zit er in de looptrainingen: je kan ze smooth, easy of ext noemen, maar 't komt allemaal o p't zelfde neer. Ik moet vrij traag lopen om het genezende enkelgewricht en het tegensputterende achillespezeke niet te bruuskeren. Maar toch 3 keer de loopschoenen aangetrokken deze week. Toen ik op dinsdag op de bank lag bij mijn kinesist, ontdekten we dat de achillespees nu toch wel lichtjes ontstoken was, en die behandeling is verschrikkelijk pijnlijk. De kinesist raadde me aan om tussen 2 looptrainingen telkens 2 niet-loop dagen in te calculeren. De reactie op dit moment is niet abnormaal na zo'n blessure, maar ik mag nu echt niks forceren. Ik heb bovendien besloten om nog eens een loopanalyse te laten uitvoeren, de vorige dateert reeds van 8 à 10 jaar geleden, en misschien is er ondertussen wel wat aanpassing nodig aan mijn steunzolen. Dat is een afspraak voor binnen 2 weken.

Bij het zwemmen komen we in de swim clinics nu dichter en dichter bij een soort van zwembeweging. Jammer dat het zwembad dit weekend gesloten was, anders had ik mijn oefeningen nog eens kunnen herhalen.

Wat core stability betreft moet ik ook wat opletten met sommige oefeningen zoals lunges of squats omdat ze de enkel teveel kunnen belasten. Het is dus wat hinken op één been, zou je kunnen zeggen.

Maar ondanks alle voorzichtigheden die ik moet inbouwen, was dit toch een deftige trainingsweek. Volgende week pak ik het sowieso wat rustiger aan, omdat ik een razend drukke werkweek heb.

week 2: en nu zijn we wel vertrokken

Deze 2e week was puur genieten. Nu zijn we echt vertrokken.

1 swim clinic
2 core stability sessies
2 looptrainingen
3 fietstrainingen

Da's al een mooie week van bijna 8,5 uur.
Enige minpuntje is dat ik eigenlijk 3 core stability sessies wou doen. Maar die derde heb ik verschoven naar morgen maandag.

De meeste basis heb ik in het fietsen dit seizoen. Daar zit ik direct weer op een redelijk niveau. Vlakke ritten aan 29 km/u gaan vlotjes in mijn extensieve zone. Ik kon me dan ook permitteren om er al eens een training met wat prikkels in te steken. Op mijn nieuwe rollen, die aangestuurd worden vanuit een app waarin ik workouts kan programmeren, heb ik op dinsdag 3 keer 4 minuten 250 watt getrapt.

Ook core stability is ondertussen een sterkte geworden.

Met de swim clinics is het nog even afwachten. Ik leer vooral veel oefeningen, en denk dat ik ze pas volgende week of de week daarna zal mogen omzetten in echt zwemmen. Maar dat komt wel goed.

Wat betreft lopen. Het is echt genieten om terug in de loopschoenen te staan. Ik ben veel vorm kwijt, maar het goede nieuws is wel dat ik zowel op dinsdag als zaterdag geen reactie had in mijn enkelgewricht. Ook de kinesist bevestigde donderdag dat het gewricht goed los zit. Maar vandaag, zondag, heb ik plots weer wel een reactie in de enkel. Het is dus voorlopig een voorzichtig optimisme, geen hoera-stemming. 


En ook mijn sportcoaching-project is ondertussen defintief van start gaan. Je vindt alle informatie hierover op www.trics.be.

week 1: halve valse start

Met een brede smile werd ik maandagochtend wakker: "Yes, ik mag beginnen trainen!" Om ook direct vast te stellen dat ik een rauwe keel had en lichte hoofdpijn. En dat laatste zou in de loop van de week enkel erger worden. Tot zowat woensdagmiddag kon ik doen alsof er niks aan de hand was, maar vanaf dan tot vrijdagavond was ik een schotelvod, en leefde en werkte ik op Dafalgan. Te ziek om te trainen, maar wel blijven werken als een gek, tja....

Mijn eerste trainingsweek was er dus één die uit 2 kortere delen bestond.

De meest verrassende training was wel de eerste zwemles van dinsdag: geen meter gezwommen. Fre was genadeloos: hij had aangekondigd dat hij me eerst ging deprogrammeren, en dat heeft hij ook gedaan, hij leert me eerst om te 'drijven'. Jawel, drijven. En ik moet toegeven, tijdens die les werd me onmiddellijk duidelijk dat dat nu niet bepaald mijn sterkste punt is. Dus ik geloof er wel in, in zijn aanpak. Als ik lig te zwemmen, gaat waarschijnlijk veel energie verloren omdat ik niet goed genoeg drijf. Op het einde van de les ging hij echter een stukje verder: de eerste 2weken mag ik überhaupt niet zwemmen. Slik. Daar ga ik morgen toch eens over proberen onderhandelen, Fre. : )

Relatief goed nieuws kwam er van het lopen: de eerste looptraining na 5 weken rust, gaf me de indruk dat de enkel het goed deed. Na de training had ik wel nog een lichte reactie, maar die was de volgende dag alweer verdwenen.
Wel confronterend hoeveel je op 5 weken verliest van je loopvormpeil, gruwelijk veel. En bovendien had ik de volgende dag ook stijfheid in mijn quadriceps. Stijfheid? Van 6 km lopen? Aaaarrrggghhh!! Werk aan de winkel dus.

Zowel bij het lopen zaterdag als bij het fietsen zondag was mijn hartslag eigenlijk ook te hoog. Ik moet weer een beetje wennen aan het idee dat ik nu opnieuw de basis moet leggen, en dus trager moet lopen en rijden. Maar ....we zijn weer vertrokken. Hallelujah!!

Hallelujah

Hallelujah!
Wat ben ik blij, morgen begint het trainingsseizoen terug. Heb daarnet mijn schema voor volgende week gemaakt en alleen dat al was een plezier.
Ik heb er dus heel veel zin in.

Twee nieuwigheden vergeleken met vorige jaren:
1. IK start met echte zwemlessen. Frederic Ghys van Happy Flow is de man waar ik op reken om me wat vlotter door het water te leren klieven. IK begin er volgende week direct aan.
2. Het is de eerste keer in al die jaren, denk ik, dat ik in het tussenseizoen niet gelopen heb. Van de loopvorm zal er dus veel verloren zijn. Ik zal helemaal aan de basis moeten starten. Ik moet wel zeggen dat mijn voetblessure beter en beter lijkt te genezen.  voel dat het rusten echt wel geholpen heeft. Hopelijk blijft dat zo als ik de looptrainingen aanvat. Woensdag nog een behandeling bij de kinesist, en pas in het tweede deel van de week begin ik voorzichtig te lopen. Cross fingers!

Maar vooral .... hallelujah, we mogen terug aan de bak!!

Hier nog even een blik op mijn laatste rustweek.

ouwe mens

't Is definitief nu, denk ik, ik ben n'een ouwe mens. Vorige week bij dokter geweest voor mijn linker enkel, die toch nog niet aanvoelt zoals het zou moeten zijn. Dan naar de foto's en de echo, en het verdict in het verslag was: "inzettende lichte anterieure tibiotalaire impingement alsook lichte degeneratieve rondom de mediale en laterale malleolus".
Nou moe, gelukkig verwoordde de arts die de echo nam het in voor mij meer verstaanbare termen: "meneer, 't is beginnende artrose". Duidelijke communicatie: I love it! Maar 't blijft toch efkes slikken: 't is niet veel maar er is dus lichte slijtage aan het kraakbeen in mijn enkelgewricht, en daardoor zit er ook water in mijn enkel.

Wat nu? De kinesist die de enkel weer moet losmaken, dan oefeningen opstarten, en volgende week - bij het begin van het trainingsseizoen zal ik zeer rustig moeten beginnen met lopen. Als ik dan nog tegenreactie krijg, zal er een gel moeten ingespoten worden die mijn kraakbeen weer effen zet.

Zoals ik al zei: ik word een ouwe mens.

Voor de rest heb ik vorige week nauwelijks getraind: 1 keer op de fiets, 1 keer core stability. Ik heb het druk met mijn job, en met de opstart van mijn coachingproject, en met naar de dokter te gaan dus, en had dit weekend ook een zwaar feestje.
Nu nog 1 week rust, en dan starten we er terug aan. Ik kijk er naar uit.

gemis en discipline

Ik durf bijna niet tellen hoe kort Deinze nog maar geleden is, want ik moet nu al zeggen dat ik het dagelijks trainen enorm mis. De verslaving wordt dus jaar na jaar erger.

Dat dit bovenstaande schema mijn trainingskes voor deze week weergeeft, is dus een verregaande vorm van periodieke onthouding, die veel discipline vraagt. : ) Ik heb mezelf voorgenomen dat ik nog 2 weken die discipline ga proberen vertonen, maar vanaf maandag 28 september laat ik me weer schandalig overvloedig gaan. Seizoen 2015/2016 begint op 28 september dus. Nog 14 keer slapen. : p

Je zal gemerkt hebben dat ik niet loop, da's enkel omdat ik mijn voetblessure laat genezen. Het gaat beetje per beetje beter, maar als het niet volledig vanzelf goedkomt, zal ik deze week toch eens een doktersbezoek moeten inplannen.

Nieuwigheid is dat ik dit jaar in de voorbereiding 4 à 5 privé-zwemlessen ga nemen. Maar daar vertel ik volgende weken wel meer over.
Nog een nieuwigheid in 2016 is dat ik voor het eerste een wedstrijd doe, waarbij in de zee moet gezwommen worden. De 70.3 Mallorca wordt voor mij dus toch nog een beetje een stap in het onbekende.

bewijsmateriaal

Voor wie niet gelooft dat ik het kan, me inhouden om te trainen: 't is zeer goed gelukt vorige week. Ziehier het bewijsmateriaal:

1u21min19sec gesport vorige week. Da's echt heeeeeeeeel weinig zulle. Ik denk dat ik hiermee een persoonlijk record breek. : )

Planning - vervolg

Er zijn al 2 wedstrijden gepland in 2016

Ik kijk er nu al naar uit. 2 wedstrijden met wel wat hoogtemeters in het fietsen, en met een vlakke snel parcours in het lopen.

Wat betreft die lat die ongrijpbaar ver lijkt te liggen, kwalificatie voor het WK 70.3. Die lijkt nu ook financieel onhaalbaar - het gaat volgend jaar immers niet door in 'Austria', zoals dit jaar, maar in 'Australia'.
Ik hou jullie op de hoogte van verdere plannen. De trainingen worden terug opgestart tegen eind september.

Goesting en plannen

Wat een seizoen was dit zeg?

Even mijn resultaten bij de veteranen A opsommen: 3e in de lokale duatlon in Melle na een crash bij het mountainbiken, 6e op het EK duatlon in Horst, 9e op het BK duatlon in Hosingen op een mindere dag, 9e in de 111 van La Roche, winnaar van de trio-triatlon mixed teams in Berlare met team Kaat (en met een persoonlijke 3e looptijd overall), een logische mindere 17e plaats diezelfde dag in de kwarttriatlon (na een verkrampte wedstrijd zou je kunnen zeggen), en dan eervol sterven als 11e op het BK halve triatlon in Deinze.

Had je me voor het seizoen deze uitslagen voorspeld, ik had je zot verklaard. Ik ging een overgangsseizoen doen, waarin ik 'hoopte dat ik atleet zou blijven', en dat ik niet zou vervallen in lethargie. Awel, het is een fantastisch, leuk en goed seizoen geworden.

"Maar piekte het dan niet om geen volledige Ironman te doen dit jaar?", kan je je afvragen. Wel ja, in het begin piekte dat enorm. Na een fantastische dag in Frankfurt in 2014 bleef de vraag 'wat als... ik in 2015 had doorgetraind voor een volgende Ironman?' toch wel in mijn hoofd hangen. Maar in de loop van het seizoen bleek het gemis enorm mee te vallen. Dat had vooral te maken met de vaststelling dat lethargie blijkbaar niet aan mij besteed is. Ik bleef hard trainen, en kon nu ook eens anders trainen: meer op kracht, meer op snelheid, meer op kwaliteit. Ik bleef een gedreven atleet, die dit seizoen uiteindelijk gebruikte om toch nog wat sterker te worden. En ik genoot ook enorm van de luxe om meer en verschillende soorten wedstrijden te kunnen doen. Ook de kennismaking met duatlon was een opsteker.
Kortom, 2015 werd geen overgangsseizoen, maar gewoon een ander seizoen, één van ontdekkingen, van experimenteren, van uitzinnige trots soms, maar ook van latten die (soms te) hoog gelegd werden. Heerlijk seizoen, geen minuut spijt van gehad.

Maar dan wordt het zomer, en dan begint het toch weer te kronkelen in je hoofd. Ik heb op het punt gestaan me in te schrijven voor Ironman Mallorca 2016, daarna voor Ironman Maastricht 2016, ook Kopenhagen is weer de revue gepasseerd. Maar telkens de beslissing quasi gemaakt was, hield iets me tegen. Was het de blik in mijn vrouw haar ogen die niet overtuigend was, was het de schrik of het wel zou lukken om die trainingen te combineren met mijn job op school, en mijn nieuwe project als sportcoach? Dat zal allemaal ongetwijfeld meegespeeld hebben. Maar er was nog iets en dat daagde me pas vorige week in Deinze: "waarom MOET ik eigenlijk een Ironman doen volgend jaar?", dacht ik. En die 'MOET', die was er te veel aan. Ik kon namelijk niemand maar dan ook niemand bedenken die mij dwingt om een Ironman te doen volgend jaar, alleen ikzelf misschien? Na het een weekje te laten rusten, was het me duidelijk: die 'MOET' zat me in de weg. En die 'MOET', die voelde niet goed.

En dan valt plots alles op een uurtje op zijn plek.
Goesting, uitdaging en ambitie wezen allemaal in dezelfde richting: ik ga me in 2016 gooien op de halve afstand: 1,9km SWIM - 90 km BIKE - 21 km RUN. Als ik iets uit La Roche en Deinze geleerd heb, dan is het dat ik een stukske kan vlammen op de velo. Alleen moet ik nog leren om na zo 90 km beulwerk mijn snelle looptempo's langer te kunnen aanhouden. En dan ga je naar uitslagen van Ironman 70.3 (want zo noemt de halve afstand) kijken, en probeer je te detecteren of je je zou kunnen qualificeren voor het WK 70.3 in Oostenrijk. Het antwoord is dan "nee: een minuut of 20 te traag". Boeken toe zouden er velen zeggen, maar ik zie dan weer een lat liggen waar ik zelfs nog niet aan kan, als ik me op de tippen van mijn tenen stel. En die lat ligt daar dan verleidelijk te knipogen naar mij, alsof ze treiterend zegt: "ge durft niet - ge durft niet". En dan komt de Scheire-touch naar boven:  Goesting: check! Uitdaging: check! Ambitie: check!

30 minuten later was ik ingeschreven voor Ironman 70.3 Luxemburg op 18 juni 2016. En er volgt nog: voorlopig ben ik ook aan het twijfelen over Ironman 70.3 Mallorca op 7 mei. Maar daar is logistiek en agenda-technisch wat meer schuif- en denkwerk voor nodig.

En de volledige Ironman dan? Die schuif ik nog even een jaar in de frigo. Maar ik weet dat zo'n jaar 70.3 me opnieuw een stapje dichter kan brengen bij wat geen ambitie is, maar wel een droom: WK Ironman in Kona (Hawaïi). In 2019 word ik 50 jaar. Als ik gezond mag blijven, stip ik dat jaar absoluut aan om een gooi te doen naar kwalificatie.

Maar nu eerst off-season .... en tegen eind september zijn we terug klaar voor de trainingen.

Net niet en schoonheid

Wat had ik de lat weer hoog gelegd voor deze laatste wedstrijd van het seizoen - top 10 plaats op een zwaar bezet Belgisch Kampioenschap Triatlon in Deinze. Maar in de wedstrijd ga je toch je eigen gang, want je hebt geen flauw benul op welke positie je jezelf bevindt. Pas één dag later -vandaag dus - heb je dan door waar je eindigt, en dat was dus op de 'net niet' plaats - de 11e plaats (weliswaar op een respectabele zes minuten van plaats 10). Had het dan gekund die top 10? Ja, maar enkel op een echte superdag? En zo'n superdag had ik ..... net niet.

Even de klok terug draaien naar de start. Het zalige aan al die jaren ervaring, nauwelijks zenuwen bij de start. Chris was mee gewandeld naar de start, wat leuk was en ik maakte me helemaal relaxed klaar voor de wedstrijd.

SWIM

Het zwemmen leek me niet echt goed te vlotten. Ik vond mijn draai, kwam iets te veel in de mallemolen van molenwiekende armen en benen terecht, en zocht toch iets te veel voor de minder-assertieve uitweg uit dat kluwen: even inhouden en dan een nieuwe vrije baan zoeken.
Desalniettemin kwam ik na een mooie 37 minuten uit het water, matig voor een 1900 meter, maar de Garmin gaf wel een afstand van 2300 meter aan, en als dat klopt was dat toch wel echt goed gezwommen (zij het dat we meer dan de helft van het parcours konden genieten van een gunstige stroom). De Leie is voor de rest een absoluut af te raden watertje om in te gaan zwemmen. Je ziet gewoonweg niks in dat donkergroene water.
Tijdens het zwemmen verloor ik ook mij n chip, wat ik bij de wissel nog even moest gaan melden bij de jury (kort tijdsverlies maar ik was de rust zelve vandaag, had alles goed op een rijtje)

BIKE

Dan de fiets op voor een keiharde rit van 90 km. Vier korte ronden van 22,5 met voornamelijk lange rechte stukken langs de dijk. Ik heb daar mijn duivels ontbonden. IK voelde direct dat ik enorm veel power in de benen had, lag gebeiteld op mijn fiets. zoals ik reeds zei, je weet echt niet waar je je bevindt in het deelnemersveld, maar ik merkte nu wel dat ik zeer snel vooruitschoof in de wedstrijd. Ik ben gelukkig niet beginnen tellen hoeveel atleten ik ingehaald heb, maar het waren er veel.

De eerste 40 km legde ik af aan 38,5 km/u. Daarna moest ik toch een klein beetje gas terugnemen, maar de kracht bleef en ik klokte na 90 km af op een schitterend gemiddelde van 37,3 km/u. Jawel dit was geen stayerwedstrijd, 90 km helemaal alleen op de fiets. Dit was echt sterk. En ik begon een klein beetje te dromen van een toptijd vandaag, in mijn achterhoofd had ik zowat bedacht dat alles onder de 4u40 schitterend te noemen was. Ik zat helemaal op schema daarvoor, maar hield me weg van het telwerk. Concentreren op het lopen nu.

RUN

Dat lopen ging aanvankelijk heel vlot. Het idee was om zolang mogelijk tempo 4:10 / km te lopen. Ik probeerde een natuurlijk looptempo aan te nemen, en dat zat net iets sneller dan die 4:10. Dit waren mijn eerste 5 kilometer: 4:02; 4:06; 4:10; 4:05; 4:12.

Puur qua tempo's zat het goed, ik was me ook niet aan het forceren. Alles leek dus goed te gaan. En toch voelde ik iets sluimeren in mijn lijf, het was alsof er ergens een kraantje openstond, langswaar alle energie wegvloeide. En in het begin van de 2e ronde was het inderdaad al van dat: het tempo stokte (4:26; 4:39; 4:25; 4:33), ik voelde me als een slappe vod, en meer dan ooit moest ik heel veel energie verbruiken om mijn gedachten op positief te houden. Ik kreeg het plezier van het lopen niet meer voorop in mijn beleving, het voelde heel erg aan alsof niet alleen deze wedstrijd, maar ook dit hele seizoen 15 km te lang was. Bij elke bevoorrrading moest ik ook even al wandelend zoveel mogelijk water en cola tot mij nemen (weliswaar warm water en warme cola - zoveelste minpunt aan de wedstrijden georganiseerd door sportsevents). Het werd uitlopen op karakter (met tempo's van 4:45 - 5:15 ook door het wandelen in de bevoorrading) en vooral dankzij de steun van mijn vele supporters. (amai, heb ik die nodig gehad daar in Deinze).
Maar ik liep echt wel ontgoocheld rond. Ik die zo hard getraind had voor een snelle loopfinish, voelde me zwak en ontregeld. De frisse cola van mijn supporters na kilometer 16 deed wonderen, ik vond terug min of meer een fierheid in mijn lopen, maar echt tempo maken bleef toch heel moeilijk. In de laatste kilometer was ik dan weer trots dat ik toch weer was blijven vechten.

Ik finshte in 4u44, eigenlijk een goeie tijd, maar door de ontgoocheling van het lopen, hinkte ik toch op 2 gedachten. Een ontgoocheling die er voor zorgde bedacht ik me 's avonds dat ik zelfs niet gaan kijken was hoeveelste ik geëindigd was. Ach ja, ergens tussen de 20e en de 30e plaats zeker, denk je dan.
Tot deze ochtend dus de uitslag binnen kwam, en ik van mijn stoel viel van verbazing.


LESSEN

Wel, dan word je toch geconfronteerd met jezelf hoor. Hoe hoog ik telkens weer de lat leg, en hoe hard ik soms ben voor mezelf. Ik ben precies alleen maar content als het echt een superdag was. 11e, da's verdoeme niet slecht hoor, en 4u44 da's mijn beste halve triatlon tot nu toe hé. En dat op 46-jarige leeftijd. Daar willen er veel voor tekenen denk ik. Maar ik, ik wil altijd maar beter, altijd maar die lat net een beetje hoger leggen. Ik wist gewoon dat top 10 zot was, ik wist dat 4u30 of 4u40 schitterend zou geweest zijn, en dan zo minnetjes doen over 4u44. Typisch Christophe hé.

Ik ga het dus maar zeggen (omdat ik het verdomme moet leren): Al bij al ben ik tevreden over deze goeie degelijke wedstrijd

Blijft één vraag die een sporter zich altijd moet blijven stellen: wat zorgde ervoor dat ik vandaag geen 100% superdag had, wel daar heb ik 2 antwoorden op

1. Het seizoen was te lang. Ik heb er alles aan proberen doen om nog 1 keer te pieken, maar het was onbegonnen werk. Fysiek en mentaal was het vat energie niet meer volledig vol te tanken. Ik bleef op beide vlakken hangen op 90%. Da's een grote les: geen seizoen van 12 maanden meer - 10 à 11 maanden is echt het maximum

2. Het is in het lopen misgelopen door mijn fietstrainingen. Que? zal je zeggen. Jawel. Mijn looptrainingen waren schitterend, zwaar, zelfs de laatste maanden. En toch ik heb in Deinze vooral fantastisch gefietst - op pure kracht. Maar ik heb de laatste maanden veel te weinig ritten boven de 100 km gereden. Het zijn die ritten die er voor zorgen dat je na 90 km nog voluit je loopvorm kan etaleren. IK heb met mijn fietstrainingen van 60 à 100 km opnieuw een enorme sprong vooruit gemaakt in het fietsen, maar ik heb die langere ritten wel gemist. Na 90 km gisteren was er waarschijnlijk al te veel uit de tank gehaald. En daar komen we terug uit op oorzaak 1. Het seizoen was te lang, en het waren net die ritten van 4 à 5 uur die ik niet meer kon opbrengen in de laatste maanden. En die hadden het verschil kunnen maken tussen net niet en net wel.

SCHOONHEID

En daarmee sluiten we af met de schoonheid van deze sport. Je krijgt in deze sport altijd wat je verdient, en elk detail in je trainingsdiscipline heeft directe impact op je prestaties. In triatlon kan je je niet wegsteken, en je kan ook niks wegsteken. Een onwaarschijnlijk mooie sport in al zijn puurheid en eenvoud. En op die manier was ook mijn inzinking gisteren misschien wel een mooi moment, omdat het zo eerlijk en zo puur was.

En dan nu .... een flesje cava in de frigo om mijn vrouwtje en mezelf vanavond te trakteren.

Zoenen aan al mijn supporters, jullie waren alweer schitterend dit seizoen. Tot volgend jaar!

rust, folterpraktijken, bike tuning en supportershandleiding

De laatste week van het seizoen, week 52. Jawel 52, vorige week had ik me eentje misteld. Na zondag ligt er een periode van pakweg 5-6 weken te wachten waarin ik geen schema maak, mijn sportactiviteiten beperk, en dus in 't begin veel tijd creëer en op den duur niet goed meer weet wat doen. Zo na 4 weken verandert dan mijn vrouw haar dankbare blik ('amai wat ben jij veel thuis') in een vragende blik ('wanneer begin jij eigenlijk terug te trainen?'). Die ommekeer betekent dan meestal dat ik ambetant begin rond te lopen. Niet dagelijks sporten, dat kan ik dus eigenlijk niet lang volhouden.

Maar da's voor de volgende weken. Nu staat het Belgisch Kampioenschap in Deinze in het vizier, en voorlopig loopt alles lekker gesmeerd.

Rust voor de motor

Mijn trainingsinspanningen zijn beperkt tot een minimum, we noemen dat taperen. Da's eigenlijk een kort woord om te zeggen: we zijn bekaf, en als we willen presteren dan kunnen we maar beter inhouden nu en hopen dat we min of meer uitgerust aan de start zullen staan. Taperen dus. Hier en daar een korte training, en voor de rest werken voor 't school. Werken om te rusten. Leutig hé. : )
Maar zoals ik me nu voel, denk ik dat de motor tegen zondag echt wel goed zal uitgerust zijn.

De carrosserie

Dinsdagavond bij mijn kinesist-osteopaat geweest. Na 15 minuten vroeg hij me doodleuk: "was dit geen sabbatjaar, Christophe?" Wat zoveel betekende als: "Uw lijf is redelijk kapot getraind".
Om een lang verhaal kort te maken:
1. er zit waarschijnlijk ergens in mijn linker enkel een ontsteking. Dat heeft hij wat losgewrikt - redelijk pijnloze behandeling
2. mijn achillespees staat daardoor ook wat gezwollen en doet pijn. Behandeling: vastpakken, hard vastpakken en keihard masseren - zeer pijnlijke behandeling
3. mijn kuitspier stond zowat keihard, en er was blijkbaar één knobbeltje op mijn kuitspier waar alle afvalstoffen van de vorige trainingen zich hadden opgestapeld. Behandeling: hij heeft het plekje gevonden en heeft me ... uhm ... gemarteld.

Denk niet dat ik dit jaar op 1 training zoveel afgezien hebt als die drie kwartier bij de Man met de Gouden Handen.
Diezelfde man is ook de Man die Het Kan Weten. En hij stelt dat die pezen en spieren die 21 km zondag wel zullen uithouden. En keek zeer ernstig als hij zei: "en daarna efkes niet lopen hé. Rusten!!!"

De carrosserie is goedgekeurd dus, zij het voor éénmalig gebruik.

De machine

In dit geval heb ik het over mijn geliefde helblauwe Trek Equinoxe tijdritfiets. Vandaag nog binnengedaan bij de fietsenmaker. Er zat een kraakje in. Cranks en pedalen opnieuw gesmeerd en vastgezet. Volgens de fietsdokter zat er te veel speling op. Nu zit alles weer top afgesteld. Er zal verdoeme geen halve watt uit mijn benen verloren gaan zondag. Vlammeeeeeeeen op die machine!!

Amai, qua mezelf moed inspreken voor zondag kan het tot nu toe tellen hé. Maar zondag ga ik echt supporters nodig hebben om me in deze laatste wedstrijd naar de finish te schreeuwen en helemaal tot het gaatje te laten gaan. Voor wie komt, een korte handleiding:

Handleiding voor supporters

Om 9u55 starten alle mannen ouder dan 40 jaar, en daar hoor ik nu al 6 jaar bij. Ik spring in het water waar het Schipdonkkanaal overloopt in de Leie, en zwem dan recht naar 't centrum van Deinze. Voor de diehards, jullie kunnen er bij zijn, en zelfs gans het parcours meewandelen langs de kant. Wees gerust: jullie wandelen sneller dan ik zwem.

Voor wie graag eens een waterrat uit het water ziet komen, en zich dan in alle bochten ziet wringen om zijn wetsuit zo snel mogelijk uit te krijgen, afspraak zo rond 10u35 aan de Leie ter hoogte van de kerk van Deinze (aan de markt).

Dan spring ik op mijn machine voor 4 ronden van 22,5 km. Elke ronde komen we eens de markt opgereden om dan volledig de remmen in te gaan voor een veel te korte bocht van 180 graden op kasseitjes. Daar staat dan ook meestal het meeste publiek om ons aan te moedigen/op onze bek te zien gaan. Zwaaien en poseren voor uw mooiste selfies met een triatleet zal ik niet kunnen doen, want ik zal me enorm moeten concentreren op die bocht, maar er zijn op de markt en langs 't kanaal ook stukken waar we gewoon rechtdoor moeten rijden (tip van de week!)

Als die 4 ronden gedaan zijn, begin het lopen: 4 ronden van 5,5 km. Het is tegen dan al lang middaguur en ik kan jullie het terras van Letters & Co op het hoekje van de markt aanbevelen. De bubbles, de latte macchiato's en de Vedetts zijn er heerlijk. En ik zal ondertussen de Vedett uithangen door er elke ronde 2 keer te passeren (allemaal voor jullie vertier, geen dank : )  ). Wat meer is, op 50 meter van Letters & Co zal ik in de loop van de namiddag als alles goed gaat, over de finishlijn struikelen.

De 1e minuut daarna zeg ik dan waarschijnlijk zoiets als : "dit doe ik nooit meer!". Besteed er geen aandacht aan, 't is aanstellerij en bovendien gelogen. Vijf minuten nadien heb ik jullie allemaal al eens goed omhelsd, al was het maar om al mijn vuil zweet ergens kwijt te geraken. En weet ge wa? Een half uurke na mijn finish trakteer jullie allemaal op enen op 't terras van Letters & Co.

Wat denkt ge, see you on sunday?!

week 50 (inderdaad VIJFTIG!)

Laatste trainingsweek

Jawadde jongens, een overgangsjaar noemde ik dit. Wel dit is dan week 50 van het overgangsjaar. We zijn bijna 't jaarke rond.
Het was de laatste trainingsweek en zoals jullie al merkten de laatste weken: het bobijntje is bijna af. Mijn lichaam is moe en ook mentaal vergt het net iets meer van me om de trainingen goed te blijven afwerken. En voor de rest zit ook duidelijk met een knoert van een voetblessure. De 2 dagen na een looptraining zit mijn linkervoet muurvast. Begin ik daarna te lopen, is de looptraining op 't eerste zicht een verademing voor de voet, om dan een paar uur na de training te merken dat die voet opnieuw kwaad is op mij. Volgens mij een duidelijke overbelasting door de vele kwaliteitslooptrainingen die ik dit jaar gelopen heb. Veel tempokilometers gemalen, en mijn linkervoet heeft geen goesting meer, protesteert, is de stoute jongen in de klas. Soit, dinsdag mag 'Golden Hands' Davy Van Haudenhuyse mijn voet nog eens loszetten, en dan laat ik hem rusten tot zondag.

Jawel, zondag 9u55 Belgisch Kampioenschap Halve triatlon in Deinze. 1,9 km zwemmen, 90 km fietsen en 21 km lopen. Mijn laatste wedstrijd van het seizoen, en vermoeid of niet, over mijn piek of niet, lastig linkervoetje of niet: ik wil vlammen! In schoonheid het seizoen eindigen (zou een top tien plaats mogelijk zijn op dit BK?) of op zijn minst al strijdend ten onder gaan.

Want:

En of ik nog goesting heb in Deinze, na 50 weken? Wel wees maar zeker, ik heb er verdorie Heusden Koers voor gelaten. Dan kan tellen zulle, jongens. Voor wie Heusden Koers niet kent, da's geen training hoor, dat is gewoon het leukste feestje van 't jaar in Oost-Vlaanderen en zijstraten. En dat heb ik dus links laten liggen.

Nog één keer dit seizoen de traingsweek overlopen met jullie? Allright hier komt ze dan:

Zoals ik al aangaf vorige week, ik heb moeten schipperen tussen 'de gaskraan opendraaien' en voldoende recupereren.
De gaskraan ging open op:
- Dinsdag (terwijl op Heusdenkoers de tapkraan open ging): ik reed 's middags aan 31,5 km/u terug van Nieuwvliet naar huis (dat was nog pretty easy), om dan de U17 van Tenstar te trakteren op een pittige looptraining met een paar zware core stability/kracht oefeningen. En ik kan het niet maken om die gasten te laten afzien zonder zelf mee te doen. : )
- Donderdag - een tempoduurloop van 19 km op een nuchtere maag. Zottekes! Binnen die 19 km ook nog eens drie blokken gelopen: telkens 3 km @ 4:10 (14,5 km/u) gevolgd door 1 km @ 4:00 (15 km/u). Dan ben je toch blij als je thuis je kommetje corn flakes voor je neus ziet staan.
- Zondag - ik was 60 km ver met de fiets en had (helemaal in mijn eentje) een gemiddelde van 34,5 km/u. Gedeeltelijk op het parcours van Deinze, waar ik iemand die ook 't parcours aan 't verkennen was met wat vraagtekens opgezadeld heb, vrees ik, toen ik hem aan 42 km/u voorbijraasde, hij probeerde om aan te klampen en al na 10 seconden een vloek van tussen zijn lippen wurmde die beetje per beetje verder weg klonk. Ik zie alle triatleten graag, maar er zo enen losweg afrijden, doe ik ook graag, moet ik toegeven. : )
De volgende 30 km heb ik wat rustiger gereden, want Chris V was erbij en da's een echte maat, die rij je er alleen los af als het om de knikkers gaat (of om eens goed te lachen natuurlijk).
Soit, thuisgekomen met 33 km/u op de teller na een kleine 90 km, en dan de loopschoenen voor 6 km aan tempo 4:10. De rechtervoet slaagde er echter in om de linkervoet te verleiden tot wat positieve ongehoorzaamheid, en ze liepen gezamenlijk kilometers van 4:05; 4:01; 4:00; 3:55; 3:53; 3:56. Van mij mogen ze volgende week zondag ook nog eens ongehoorzaam zijn hoor, maar dan is 't wel een beetje verder lopen.

En dan zat het er dus op: de laatste zware training van het seizoen. Die zalige vermoeidheid was ook beter te verdragen omdat het echt een goede laatste test geweest was.

Supporters op post

Wie volgende week goesting heeft, Deinze is een zalige wedstrijd om te komen supporteren. we komen uit het water ter hoogte van de Markt van Deinze, om daar dan met de fiets 4 keer te passeren en ook tijdens het lopen zijn er 4 passages op de Markt, om uiteindelijk te finishen...jawel ... op de Markt.
Jullie zitten op een terras en drinken een pintje, en omdat er in Deinze niet altijd veel te zien is, zorg ik voor wat randanimatie (swim - bike - run). Om het een klein beetje evenwichtig verdeeld te maken, schreeuwen jullie me ondertussen als gekken naar die finish lijn, zeggen zelfs als ik quasi volledig in krampen schiet dat 'ik er goed uit zie'. En als beloning trakteer jullie o peen frisse Vedett of een glaasje bubbels na de wedstrijd op het terras van Letters & Co. Fair deal? Be there!

Witte rook?

Oh ja, voor ik afsluit. Ik had jullie vorige week beloofd dat er witte rook zou zijn vandaag. IK kan mijn belofte niet helemaal waarmaken. Laat ons zeggen dat er twee schoorstenen zijn, en dat de ene nog wat sputtert terwijl de andere zijn geheimen begint te ontrafelen.

1. De sputterende schouw: ik heb nog niet definitief beslist hoe volgend jaar er uitziet. Grootste kanshebber is Ironman Maastricht op 31 juli 2016. En dat is echt wel met de bedoeling om een volle bus supporters mee te krijgen. Maar - om het voorzichtig uit te drukken - er is nog wat werk aan de familiale kalender hier bij ons, dus nog een klein beetje wachten op een definitieve beslissing.

2. De schouw met de witte rook: ik heb de laatste 10 jaar niet alleen hard getraind, ik heb me ook gedurende 10 jaar continu verdiept in trainingsmethodes, trainingsleer, trainingszones, belang van recuperatie, core stability, opbouw van een seizoen, trainen op maat van je eigen lichaam en leven. Ik heb gewerkt aan zwakke punten niet alleen door te trainen, maar ook door te lezen, te luisteren, te kijken, vragen te stellen aan kenners hier in België of soms per mail overseas. Na 10 jaar heb ik heel wat kennis vergaard, en  ervaring opgedaan. Omdat ik daarnaast niks liever doe dan mensen motiveren, enthousiasmeren en begeleiden, heb ik beslist om de volgende stap te zetten: ik wil vanaf 1 oktober aan de slag gaan als coach voor triatleten en duatleten. Een nieuw avontuur,  waar ik met veel goesting aan begin. Geen voorgekauwde trainingsschema's, maar coaching en begeleiding op maat van de individuele atleet. Spread the news, en ben je zelf geïnteresseerd of ken je geïnteresseerden, geef maar een seintje (christophe.scheire@telenet.be).

Maar nu ... ga ik een beetje rusten. Want volgende week BK. First things first. Train ze, en misschien tot volgende week in Deinze. Ciao!

Christophe

Doorbijten

Zijn de twijfels na vorige week weg? Nee, niet helemaal. Ik blijf moeite hebben om een derde piek te proberen bereiken dit seizoen. We zullen nog 2 weken geduld moeten hebben om daar uitsluitsel over te hebben.

Maar ik had 7 dagen geleden onmiddellijk getekend voor een trainingsweek als deze.

Na Berlare heb ik wijselijk 2 dagen niks gedaan, maar de rest van de week kon ik mijn trainingen goed afwerken.
Eén van de specialekes deze week is dat ik ingeschakeld ben om de voetbalploeg van mijn zoon (U17 Tenstar Melle) fysiek voor te bereiden op het volgende seizoen. Op dinsdag- en donderdagavond heb ik met die gasten dus redelijk wat gelopen en hen kracht- en stabiliteitsoefeningen aangeleerd. Zeer leuk om te doen.

Voor de rest stond het volgende op het menu deze week:

SWIM: 2 compleet verschillende trainingen: een training binnen op dinsdag en dan een open water training zonder wetsuit buiten op vrijdagavond. Het gevoel in het water was op vrijdag zeer goed, maar welk tempo ik kan zwemmen is redelijk voorspelbaar. Degelijk maar dat zal het dan ook zijn dit jaar.

BIKE: dit is bij uitstek de discipline waarin ik de topvorm van tussen mijn vinger voel glippen. Ik ben dit jaar enorm sterk geweest op de fiets (bijvoorbeeld in Horst en in La Roche was ik echt top), maar nu zit ik daar net onder. Ik voel ook dat ik het moeilijk vind om me nog warm te maken voor trainingen boven de 100 km. Deze week is het terug gelukt hoor, maar ik was toch blij dat ik het grootste gedeelte met kersvers Ironman Pieter-Jan mocht meerijden.
Op vrijdag heb ik dan nog eens serieus doorgevlamd, met 2 intensieve blokken aan 37-38 km/u. Tempo maken, het lukt me nog, maar kost me niet iets meer moeite dan vroeger in het seizoen, ik moet net iets meer forceren.

RUN: mijn lopen is dan weer nog steeds op peil. Veel tempo-lopen deze week. in mijn trainingen voor de U17 zaten redelijk wat tempoblokjes van 100 - 200 - 300 meter. In mijn eigen trainingen zaten er dan weer veel langere blokken.
Op woensdag een negatieve duurloop waarin ik 4 km onfer de 4:25 liet overlopen in 3 km onder de 4:10.
Maar het echt zware werk had ik gespaard voor zondag: een lange duurloop van 20 km met niet minder dan 12 tempo-kilometers. Dit was het plan (en tussen haakjes het resultaat):

Daar kunt ge mee thuis komen, moet ik zeggen.

Nog één week hard trainen, en dan rusten voor die laatste explosie van het seizoen in Deinze. En ondertussen ben ik al bezig met mijn planning voor volgend jaar. Ik verwacht de volgende week reeds witte rook (en er zitten verrassingen in de pijplijn).

Een dagje Berlare

8u20 

Thuis in Merelbeke kruip op mijn fiets om naar Berlare te rijden voor een dagje racen. Vrouw en kinderen liggen nog te slapen, zij komen straks met de auto naar Berlare om te supporteren. Ik neem de fiets, kwestie van me op te warmen. 's Avonds zal ik ook met de fiets terugkeren, als cooling down maar ook om eens alles op een rijtje te zetten.

10u28

Reikhalzend sta ik in de wisselzone uit te kijken naar de fietser van mijn team, Ignace. De loper van de leiders is al een tijdje aan de afsluitende 3,5 km vertrokken. In het achtervolgende peloton van 4 man zag ik de fietser van onze rechtstreekse rivalen. En daar stormt het 2e peloton richting wisselzone. "Oh shit, Ignace zit er niet bij, hij zal toch niet platgereden zijn". Eén voor één zien Kaat en ik de lopers vertrekken. De seconden lijken wel razendsnel weg te tikken. Kaat, 15 jaar zwom een schitterende 4:09 op de 250 meter, Ignace kon daardoor als 17e de fiets op voor 15 km puur geweld. Een goeie minuut na het 2e peloton verschijnt hij plots helemaal alleen. Het peloton had hij op een bepaald moment echt moeten lossen. Sterk dat hij op zijn eentje slechts 1 minuut moet prijsgeven. Kaat wisselt de timing chip van het been van Ignace naar dat van mij, en ik begin ongeveer in 20e positie aan een quasi onmogelijke inhaalrace. Maar de volgende 12 minuten zijn zowat de meest perfecte loopminuten die ik ooit al gehad heb. Ik vertrek razendsnel, voel onmiddellijk kracht en souplesse in de benen, vraag me af hoe lang ik dit zal kunnen volhouden, maar zal 3,5 km later moeten vaststellen dat er geen moment van verzwakking in zat. Een onmogelijke inhaalrace wordt op die manier een waar genot. Eén voor één gaan de tegenstanders voor de bijl, en ook de concurrenten van 'De Veurlesten' moeten er aan geloven. Alles zit gewoon goed, ik blijf ook gans de langgerekte sprint mooi rechtop lopen, en dat voel je echt. Als ik naar de finish loop, voel ik me zalig, je voelt dat gewoon als je kracht uitstraalt. Ook de speaker geeft aan 'Kijk eens aan, wat een mooie finish'. High fives met de teamgenoten, even rondkijken en rondvragen en jawel : voor het 2e jaar op rij winnen we de trio triatlon in de categorie 'gemengde teams'. En we moeten slechts 4 herenteams voor ons dulden. 5e plaats overall dus. Sterk teampje.
Die 3,5 km legde ik af in 12m13s, da's aan 17,3 km/u. What the fuck! IK ben door het dolle heen, apetrots. Uitiendelijk zal blijken dat ik tussen al dat jong geweld de 3e looptijd gerealiseerd heb.

Het podium op met het team - heerlijk moment -

- maar 't is ondertussen

12u 

En ik begin me af te vragen wat het effect van deze explosie zal zijn op mijn benen in de kwarttriatlon.

14u30

Ik kom uit het water voor wat normaal gezien een zweminspanning van 1500m had moeten zijn, maar de organisatie vond het blijkbaar een goed idee om dat nog wat langer te maken. Ik klokte af op 1630m in 30 minuten. Maar de vraag of ik effect zou hebben van sprint in de voormiddag, wordt in de wisselzone onmiddellijk beantwoord: bij het uittrekken van mijn wetsuit schieten de krampen in mijn hamstrings tot achter mijn oren. Oh my god. Maar soit, de fiets op en vlammen is de boodschap. Want er zijn natuurlijk al veel vogels gaan vliegen als je na 30 minuten uit het water komt, welgeteld 130 blijkt later.
Over dat zwemmen nog dit, ik voelde me nooit echt super in het water, onder andere omdat ik 4 keer ben moeten stoppen om een lekkend zwembrilletje terug goed te zetten, maar ik blijk achteraf een gemiddelde van 1:50 / 100m gezwommen te hebben. Dat is op zich niet slecht voor mij eigenlijk.

Op de fiets ga ik onmiddellijk zwaar aan de bak. Geen tijd voor getreuzel, het is het beproefde recept hier in Berlare. Een gat dichtrijden op een peloton, daar aankomen en dan vrij snel merken dat het te traag gaat, er aan sleuren vooraan, er wat volk afrijden en zo het gat weer dichtrijden op het volgende peloton. Vier keer lukt me dat, ook omdat ik compagnie had van een kerel die een enorm stukske kan fietsen, en die samen met mij zowat voor 90% verantwoordelijk is voor de dichtgereden gaten (op een bepaald moment rij ik aan 48 km/u omdat niemand het ziet zitten om de laatste 50 meter dicht te rijden. In de laatste van 3 rondes komen we zo terecht in een peloton van een 30-tal man, en daar is mijn bobijntje toch wel efkes af. Ik nestel me achteraan en hou de benen wat rustiger om wat te recupereren voor het loopgedeelte.
Ondanks mijn drieste rijstijl, voel ik me toch minder dan anders op dit parcours, vooral het zware optrekken na de bochten gaat niet als anders, en dat vooral omdat ik regelmatig voel dat de krampen zeer dichtbij zijn. Ik moet soms echt inhouden om niet weg te trekken van de pijn. Met een gemiddelde van 37,7 km/u rij ik eigenlijk trager dan in mijn sterkste kwarttriatlons zonder drafting.

Aangekomen in de wisselzone volgt de meest hilarische en amateuristische wissel ooit, denk ik. Nieuwe supporter Jo roept me nog na 'mijn kousen zeker proper aan te trekken', waardoor ik al half in een lach schiet, maar blijk ik al lopend toch wel mijn helm nog op te hebben zeker. Een scheidsrechter zegt mij mijn helm af te zetten, ik probeer nog enigzins grappig te doen door te zeggen 'dat het voor de veiligheid is' en gooi de helm dan toch maar op mijn wetsuit, maar de man stond niet vooraan in de rij toen het gevoel voor humor werd uitgedeeld, en snauwt me toe om dat 'op een fatsoenlijke manier te doen'. Waarop ik dus terug naar mijn plaats loop en mijn helm nog eens omdraai en terug leg. Interessante move. Soit, we kunnen maar denken dat het bijgedragen heeft aan de amusementswaarde voor het publiek.

Terug ernstig nu. De start van het lopen is voor mij altijd het leukste moment, dan voel ik me altijd op mijn sterkst. De eerste kilometer is inderdaad ook nu niet slecht, klokvast aan 15 km/u (4:00), maar ik voel eigenlijk al vanaf de eerste honderd meter dat het niet snor zit, ik vind mijn vloeiende loopstijl van 's morgens niet, en ik hoor gewoon aan het geluid van mijn schoenen op de grond (plets plets!) dat het niet goed zit. Na een kleine 2 kilometer komt de aap volledig uit de mouw: opkomende krampen in de bovenbenen. De meesten zouden stoppen op zo'n moment, ik weiger. Ik weet dat het dan heel  moeilijk wordt om je weer op gang te trekken. De volgende 9 km zal ik dan ook gans de tijd bezig zijn met te zoeken naar een looptempo waardoor de krampen net niet doorbreken.
In een kwarttriatlon wil ik normaal gezien toch wel 14,5 km/u kunnen lopen, dat is hier uit den boze. Na 11 ellenlange en pijnlijke kilometers kom ik moegestreden en met veel pijn over de finish

en vertel aan iedereen dat mijn loopgedeelte een ramp was. Nu blijkt achteraf dat ik toch nog 13,7 km/u gelopen heb. Eigenlijk is dat niet zo slecht als je vecht tegen de krampen en 's morgens al eens een sprint van 3,5 km getrokken hebt. Maar nee, dit was mijn wedstrijdje niet.

18u15

Na veel babbeltjes, een paar cola's en twee pintjes met de vele supporters (zalig om zo veel volk langs de kant te hebben dat je steunt!! merci!!), kruip ik enigzins minder vlot dan 's morgens mijn fiets terug op voor een ritje naar huis. Tijd om alles efkes op een rij te zetten.

- Een sprint trekken 's morgens en daarna nog een sterke kwarttriatlon doen 's namiddags, da's misschien eerder iets voor jonge gasten, Christophe (maar 't was wel FUN!)
- "Een sterke kwarttriatlon, Christophe? Was Berlare niet bedoeld als zware training?" "Oh ja, inderdaad. En da's wel gelukt!" "En is Berlare niet een wedstrijd die door de lange zwemafstand en het draften je sowieso niet ligt?" "Ja, da's waar." Maar, als puntje bij paaltje komt, wil je altijd zo goed mogelijk presteren natuurlijk.

Uiteindelijk was er toch nog iets waar ik even over moest nadenken. Tijdens de wedstrijd had ik even een gedachte gehad om mijn deelname aan Deinze te schrappen. Ik had het gevoel dat ik mijn lichaam aan het overstretchen was met zo'n seizoen van 12 maanden. Ik zag geen uitweg meer om in Deinze nog te kunnen pieken. Het overwegen van die gedachte, daar was de rit Berlare-Merelbeke wat te kort voor. Maar ondertussen zijn we drie dagen verder, en heb ik al lang besloten om me toch voor te bereiden op Deinze. Maar om niet blindelings het uitgestippelde trainingsschema te volgen. Ik moet proberen het evenwicht te vinden tussen scherp trainen en voldoende rust inbouwen. Ik zal dus minder en minder hard moeten trainen dan ik van plan was, maar toch net die trainingen moeten proberen doen die mij in Deinze nog een stukje sterker kunnen maken. De basisconditie is goed, de snelheid (zeker in het lopen) zit goed, de kracht zit goed, maar... de rekker kan niet eindeloos uitgerekt worden. Recuperatie is de volgende 3 weken minstens zo belangrijk als trainen.

Samengevat

- schitterende trio triatlon
- matige kwart triatlon (2u33m voor 1600m swim; 45 km bike en 10,9 km run - 68e plaats)

Voor de eerste keer dit seizoen val ik uit de top 10 bij de Masters A (17e plek). Maar ... we gaan naar Deinze naar het BK triatlon halve afstand, en we gaan toch proberen om daar terug in de top 10 terecht te komen. Top 10 op een BK, zou een mooi afsluiter van het seizoen zijn, toch?

Morgen Berlare

Waarom Berlare in godsnaam?

Morgen kwartriatlon in Berlare. Een wedstrijd die me eigenlijk niet zo ligt. Waarom?

- wel in Berlare wordt er zeer veel zonder wetsuit gezwommen. Dat zorgt ervoor dat ik altijd wat tijd verlies op betere zwemmers. (of het morgen zonder is, weet ik nog niet, maar ik ga me er geen seconde druk over maken - been there done that)
- een kwarttriatlon kan voor zwemproef kiezen tussen de 1000 en 1500m. Berlare kiest steevast voor de volle pot: 1500m
- en dan moet het nog komen/ Berlare is een drafting wedstrijd. Dat betekent dat je bij het fietsen in peloton mag rijden. Driemaal shit, want:
1. Ik vind dat triatlon op zijn zuiverste is zonder drafting
2. De goede zwemmers komen meestal in sterkere peletons vooraan terecht en kunnen daar van profiteren. Ik zit meer in het midden van het veld en rij me meestal de pleuris door van peloton naar peloton te springen, om daar dan telkens vast te stellen dat het me wat te traag gaat. : )
3. Door het draften mag je niet rijden met je tijdritfiets. En ik ... ik ben smoorverliefd op mijn tijdritfiets.

Wat ben ik toch aan het zagen zeg. Waarom doe ik dan eigenlijk mee in Berlare? Dat heeft alles te maken met deze foto:

De foto is getrokken op 6 augustus 2005, zowat 10 jaar geleden, door mijn vader. In de 40 minuten daarvoor heb ik doodsangsten uitgestaan (ik kon 3 maanden daarvoor maximum 25 meter zwemmen zonder te zinken (letterlijk!) en ik had  - beginnersfout - nog nooit in een meer gezwommen), ben ik 27 keer doodgegaan met als resultaat dat ik net de swim cut off time haalde in mijn - jawel - eerste triatlon. Inderdaad, ik moest dan nog beginnen fietsen en lopen.

Ik keer dus enorm veel terug naar Berlare, omdat het daar is dat alles begon. Ik vertelde daar na de wedstrijd aan mijn vrouw: "als ik ooit iets meer wil doen dan een kwarttriatlon, hou me dan tegen hé". Het is haar niet gelukt blijkbaar. : )


Foute voorbereiding

Deze trainingsweek was goed begonnen met 2 looptrainingen, samen goed voor 30 km, maar dan liep zowat alles mis. Geen enkele energie in mijn lijf, continu moe lopen en daarbovenop nog eens een vervelende voetblessure (mijn voet zat geblokkeerd) die me zelfs in het zwemmen parten speelde. Gisteren mijn voet laten loswrikken door mijn osteopaat met de gouden handen. Vandaag viel alles zowat in zijn plooien, ik kon eindelijk de fiets op en voelde me wat beter. Koersfiets gekuist en minutieus afgesteld en klaar voor morgen, denk ik.

Dubbel

Oh ja, ik ga morgen bovendien voor de dubbel. 's Morgens ben ik de loper van een trio Team Kaatje. Vorig jaar werden we met dat team 4e overall, en 1e gemengde team. De lat ligt dus hoog. Dat wordt in de voormiddag 3,5 km diep in het rood lopen.
In de namiddag sta ik er dan alleen voor: 1500m zwemmen en dan de grote inhaaloperatie tijdens 45 km fietsen en 10,5 km lopen.
't Is een B-wedstrijd voor mij, een zware training in aanloop naar Deinze op 23 augustus. Maar ik weet sowieso dat ik morgen, als dat startschot gegeven wordt, geen minuut meer ga denken aan die B-wedstrijd, en alles uit de kast ga halen. Aard van het beestje, denk ik.

Wie in de buurt van Berlare is morgen, give me a yell!!!

Gentsche Fieste en recupereren

Als je hier in Gent spreekt van Gentsche Fieste en recupereren, dan is dat meestal in de zin van "Na een zware Gentsche Fieste moet ik nu toch efkes recupereren". In mijn geval was het de bedoeling om tijdens de Gentsche Fieste te recupereren. Triatleten zijn echt complete gekken. : )
De moeilijke combinatie is 2 keer fout gelopen, lees: "ik ben 2 keer met een oor af van de fieste naar huis gekomen"

Wie volgend schema ziet, kan zich zo voorstellen welke nachten dat was....

Inderdaad, zondagnacht en vrijdagnacht, met 2 mooie blanco-dagen als gevolg. : p

De laatste 2 dagen van de feesten laat ik aan mij passeren, want nu ga ik mijn laatste trainingsblok van het seizoen in: drie weken voorbereiding op het BK halve triatlon in Deinze. In de eerste trainingsweek zit er ook al een wedstrijd, nl. de kwartriatlon van Berlare. Ik doe zelfs een dubbel die dag, want in de voormiddag treed ik aan als loper in de trio triatlon, maar over Berlare vertel ik wel iets meer in de loop van de week in een voorbeschouwing.

tandvlees

Eerlijk is eerlijk ....af en toe begin ik toch te voelen dat ik een beetje op mijn tandvlees zit, zowel mentaal als fysiek begin ik te merken dat het einde van het seizoen nadert. Ik ben dan ook al 11 maanden bezig.

Qua trainingen geeft dat heel diverse resultaten. Een mooi voorbeeld daarvan is de training van zondag.

Bedoeling was om 60 km te rijden met daarin 5 keer een krachtinspanning (op het vlakke) boven de overslag, en direct daarna de loopschoenen aan te trekken en 10 km te lopen, waarvan de eerste 6 km aan 4:10/km. Wel dat eerste onderdeel was een flop - ik kreeg mijn hartslag nauwelijks de hoogte in en het werd dus een tempotraining. Maar het 2e onderdeel, het lopen, was dan weer een succes: ik liep moeiteloos die eerste 6 kilometers een tempo van 3:55 à 4:10.
Nu, in het fietsen ging ik ook nog goed vooruit hoor. Met een gemiddelde van bijna 33 km/u kan je gerust thuiskomen. Maar in Berlare en Deinze zal het toch zaak zijn tegen de 40 te kunnen rijden als ik top wil presteren, en dan moet je die extra kracht wel kunnen ontwikkelen.

Ook mentaal wordt het moeilijker. Ik trek al regelmatiger een flesje rosé open, of haal al sneller eens een pintje uit de frigo. De focus is moeilijker aan het worden. Toch blijf ik nog met veel plezier trainen. Dus dat ene maandje kan er echt nog wel bij, denk ik dan.

Maar nu eerst een recuperatieweek en een beetje Gentsche Fieste. En dan nog 3 voorbereidingsweken voor het BK halve afstand in Deinze.

Dit was mijn schema deze week:

En heuglijk nieuws voor volgend jaar: ik heb bij mijn huisbaas : )  aangedurfd om het onderwerp 'Ironman in 2016?' aan te snijden. Jawel de bilaterale gesprekken zijn opgestart, de sfeer was aftastend en constructief. Een referendum lijkt niet nodig te zijn. En ..... Mallorca is de grootste kanshebber....

keep ya posted!

Op naar Deinze

De voorbije week was een zeer goeie trainingsweek. Het einde van het seizoen nadert, en ik ben echt gemotiveerd om top te zijn in de afsluitende triatlon Deinze. Na de piek op het EK duatlon in april en die in La Roche 111 in juni, probeer ik nu dus een derde keer te pieken op 1 seizoen. Niet evident, geen garantie... maar de voorbereidingen zijn veelbelovend

Even de 4 trainingsdisciplines overlopen:

SWIM: 2 keer in open water gezwommen (maandag een zeer goede training in Nieuwdonk, zaterdag een belabberde in Blaarmeersen). Ook 1 keer indoor om een technische training af te werken. Maandag en woensdag had ik een goed gevoel, zaterdag was het terug naar af. Hier ga ik op moeten blijven werken tot de laatste week om te vermijden om in Deinze al te veel achterstand op te lopen in de 1900m zwemmen.

BIKE: hier heb ik een belangrijke training moeten laten vallen op zondag. In de namiddag/avond stond Cactusfestival op het programma. En in de voormiddag was ik te lang bezig geweest met sportieve plannen, waar ik voorlopig nog even geheimzinnig over doe, maar binnenkort wel duidelijkheid over verschaf. Jammer want het was een training met 5 kortere krachtexplosies van 6 minuten, een bealngrijke. Die moet dus volgende week ingepast worden in het schema. Maar de vrijdagtraining was top: 110 km aan 33 km/u. Volgende week meer fietskilometers op de teller zetten.

RUN: het lopen ...uhm ... loopt echt zeer goed op dit moment. Ik heb me zowat voorgenomen dat ik in Deinze op de afsluitende halve marathon aan tempo 4:10 van start ga gaan, da's meer dan 14 km/u. Bedoeling zou zijn om dat te blijven uithouden. Dat tempo ligt tussen 2 natuurlijke tempo's: mijn extensief tempo dat eerder iets boven de 13 km/u ligt, en mijn snelheidstempo dat eerder rond 15,5 km/u ligt. En dat voel ik: 4:10 is een tempo waar ik een beetje op zoek naar moet gaan. Als ik niet oplet, loop ik te snel. Volgende weken ga ik me dat tempo eigen proberen maken.

• Dinsdag heb ik in mijn duurloop van 18 km blokken aan dat tempo gelopen van 4km; 3km en 1 km. Dat verliep zeer soepel.
• Donderdag heb ik een intervalloop gedaan met drie snellere sprints van 700m. Dat ging zeer vlot: 17 km/u was echt haalbaar. Wohow!
• Vrijdag moest ik na de lange fietstraining 4 km lopen met de eerste 3 km aan 4:10. Maar ik liep ze alle 3 te snel: aan 15 km/u (tempo 4:00 ongeveer). Vooral als ik van de fiets kom, heb ik de neiging om te snel te starten. Ideaal in een kwarttriatlon, maar in een halve hou ik dat niet vol, vrees ik.
• Zaterdag trok ik voor de derde dag op rij de loopschoenen aan voor een rustige loop van 8 km

POWER/CORE STABILITY: drie sessies gedaan deze week en dat voel je direct: zowel bij het zwemmen als bij het lopen kan ik direct veel meer een gestroomlijnde stijl aanhouden.
Verder ben ik (zie zondag) ook aan het experimenteren met een combinatie van core/power en cardio. De aanleiding dat ik de voetbalploeg van mijn zoon (de U17 van TEnstar Melle) in augustus fysiek zal proberen klaarstomen voor het volgende seizoen. Maar ondertussen is het voor mij ook iets interessant om van bij te leren. Hier ga ik zeker in aanloop naar volgend triatlonseizoen mee aan de slag.

Jullie lezen het, ik zit echt niet stil. Op naar Deinze.

On the road again

Voila, we zijn weer vertrokken voor een trainingsblok. De eerste week was er één .... uhm...zoals een eerste week wel eens kan zijn na 2 weken decompressie: eentje met ups en downs.

Al zal dat niet alleen tem aken gehad hebben met die decompressie, maar ook met de 2 feestjes deze week (heb me 2 keer redelijk goed kunnen gedragen) en met het zeer warme weer dat niet alleen zeer vermoeiend is om in te trainen maar ook zorgt voor te weinig goede slaap en dus een beetje een murw gevoel nu en dan.

Maar, laten we de week even overlopen:

Maandag rustig van start gegaan: 40 minuten core stability en dan 's avonds een loopje van 6 km aan 13,3 km/u. Een beetje zoeken naar grond onder de voeten dus.

Dinsdag was er al direct iets pittigers: een relatief korte vlakke rit maar wel met 4 keer een zware blok van 7 min diep in de weerstand. Voor de rest veel op de grens extensief/intensief en zelfs eerder laag intensief gereden. Ik kwam thuis met een gemiddelde van 34,2 km/u. Dit was dus duidelijk een 'up'. Frisse uitgeruste benen, goesting, panache, genieten!!

Woensdag was het moordend heet maar 's avonds om 21u heb ik toch maar mijn voorziene training gedaan: 15,5 km lopen met 3 blokken in de intensieve zone: een blok van 3 km, één van 2 km en één van 1 km. Al bij al ging dat nog redelijk, al moet ik onwaarschijnlijk veel vocht verloren zijn in die 69 minuten. Ik liep toch al bij al 15 km/u en iets meer in mijn intensieve blokken. Best tevreden.

Donderdag kwam echter de doodsteek. In La Roche had ik goed gezwommen, ik had me nog voorgenomen om in de rustweken daarna vooral te zwemmen, maar had mijn voornemen niet kunnen waarmaken: 0 zwemkilometers in 2 weken. Kortom, in het water was het een ramp. En door gedoe met een zwembrilletje kon ik ook mij training niet afwerken: 1200 meter gezwommen - belachelijk eigenlijk! 's Avonds kon ik gelukkig nog de dag een beetje goedmaken maken met een rustige fietstraining waarin ik één blokje fietste waarin ik het tempo in 3 trappen optrok van 35 km/u naar 38 km:U en uiteindelijk 41 km/u. Al de rest gewoon gebold.

Vrijdag: tijd voor pure snelheid. Bij het ochtendgloren niet afslaan richting ontbijttafel maar onmiddellijk richting voordeur voor een looptraining en daarin zaten een pak intervals in trapvorm:

telkens fast-easy
0m30 - 0m30
1m - 1m
1m30 - 1m30
2m - 2m
1m30s - 1m30
1m - 1 m
0m30s - 0m30

Korte pittige stukken telkens die ik ook opbouwend afwerkte : eerst 2 keer aan tempo 3:48, daarna kwam ik rond 3:40 uit, om uiteindelijk de laatste te vlammen aan tempo 3:34 (pakweg 17 km/u)

In de late namiddag dan nog opgewarmd voor ons tuinfeest met wat core stability-oefeningen en zelfs wat krachttraining voor de benen.

Zaterdag na het feestje gewoon even gaan zwemmen. slecht idee, want zwembad zat overvol met allerlei mensen die het interessant vonden om de zwembanen in alle mogelijke windrichtingen te kruisen. Vrij frustrerende training, en dus alweer geen goede zwemtraining.

Wat ik van de zondagtraining moet denken, weet ik niet. Ik had een koppeltraining, maar kreeg mijn hartslag zeer moeilijk in de intensieve zone en heb dan maar gecruised in de extensieve zone. Wel zonder verpinken, want bij thuiskomst na 82 km had ik een gemiddelde van 33,6 km/u. Goed gereden dus. En eens ik 3 minuten later in mijn loopschoenen zat, ging het echt goed.
Bedoeling was eerst uit de sloffen te schieten en dat lukte goed:
km 1: 4:01
km 2: 3:50
km 3: 3:46
daarna mocht ik 3 km uitlopen
km 4: 4:24
maar kreeg zin om nog eens te checken of dit niet ongeveer mijn tempo in Deinze zou moeten zijn:
km 5: 4:11
km 6: 4:16


En zo sloot ik de week toch af met een heel goed gevoel.


We zijn terug gelanceerd. Geduldig verder bouwen volgende week, en vooral dat zwemmen terug in orde krijgen.

2 weken gepland aanmodderen

Na La Roche moet de riem er echt eens af en dat is exact wat ik de laatste 2 weken gedaan heb. Ik heb mijn lichaam zo goed als mogelijk laten recupereren.

Als je een lang seizoen inbouwt, is het aan te raden om ergens midden in het seizoen een echte break in te lassen. En dat heb ik nu gedaan. En dat het een lang seizoen is, dat is zeker: de twee schema's hierboven zijn die van week 43 en week 44. Als je weet dat er nu nog 8 weken volgen tot aan de laatste wedstrijd, de halve triatlon van Deinze, dan ga ik dus een seizoen van 52 weken (een volledig jaar) achter de rug hebben. Cool!

Hoe zien die 8 weken er uit:
- 3 weken intensief trainen
- 1 week recup
- 3 weken intensief trainen (met in de eerste week ook kwarttriatlon Berlare)
- rustweek met op zondag 23 augustus: halve triatlon Deinze

Maandag 29 juni vandaag: tijd om terug serieus te worden!

La Roche 111: het antwoord!

 

Na het EK duatlon en de straffe 6^e plaats bij de categorie 45-49, klonk het vanuit menige hoek opnieuw dat ik al lang aan duatlon had moeten doen in plaats van triatlon. En inderdaad met mijn middelmatige zwemmen ben ik altijd serieus op achtervolgen aangewezen in triatlons. Ik kon de opmerking wel volgen en dat ik in het duatlonnen vooraan in de wedstrijden meestreed (subtop laat ons zeggen) voelde wel lekker aan natuurlijk. Maar in mijn binnenste bleef dat eeuwige vuur branden voor die mooie triatlonsport, en één van de mooiste levenslessen die triatlon mij al opgeleverd heeft: “zet niet enkel in op dat waar je goed in bent, investeer ook in je zwakke punten.” Een overstap naar duatlon zou op die manier zelfs een beetje als verraad aangevoeld hebben. Maar ze hadden wel een punt natuurlijk, diegenen die me naar het duatlon wilden zien gaan.

Op het BK duatlon in Luxemburg zette ik een ronduit ontgoochelende prestatie neer. En ik kon niets anders dan vaststellen dat ik het helemaal aan mezelf te wijten had. Te weinig specifiek getraind voor Luxemburg, te veel feestjes, te veel “lukt me wel”, te weinig hard gewerkt. Hoogmoed komt voor de val, en ik had dus iets recht te zetten.

Wel, ik heb gisteren op één dag in La Roche 111, een loodzware triatlon, de puntjes op de i gezet, en op beide bovenstaande feiten een stevig antwoord geformuleerd. 45^e overall en 9^e bij de Heren 40-49j! NEGENDE! Dat betekent dus dat ik hier in de subtop terechtkom. In de top 10 duiken in deze categorie was echt niet iets waar ik op voorhand ook maar van durfde dromen, maar gisteren werd het plots realiteit. Dit is echt een uitslag waar ik nog efkes van kan nagenieten.

En het is deze keer niet door mijn lopen dat ik het heb geforceerd, nee ik heb mijn duivels ontbonden op de fiets.

Voorbereiding

Even de klok terugdraaien en niet starten bij het zwemmen, maar bij de voorbereiding. Na het debacle in Luxemburg heb ik drie weken mezelf de naad uit het lijf getraind voor deze wedstrijd. Niet door plots te trainen alsof ik naar een Ironman ging, maar door echt wedstrijdspecifiek te trainen, in het zwemmen met open water trainingen, en met snelheidsblokjes in het zwembad. In het fietsen met klimtraining, maar ook met krachtblokjes, in het lopen met heuvelsprints, met intervals en met langere duurlopen waarin stevige intensieve blokken verwerkt zaten. Ja zelfs in mijn core stability ging ik zwaar te keer met serieuze krachtoefeningen (vooral voor de beenspieren). Na die drie weken lag mijn lijf zowat in de lappenmand. Op dinsdag nam kinesist/osteopaat Davy mijn lijf onder handen, en er was duidelijk werk aan. Ik heb in de rustweek voor La Roche me nooit echt goed gevoeld, mijn lijf piepte en kraakte langs alle kanten, zelfs een recuperatieloopje van 8 km ging moeizaam. Ik was duidelijk diep gegaan, de vraag was: “te diep?”. Zelfs de dag voor de wedstrijd voelde het nog steeds niet goed aan. Hier en daar nog spierpijn en geen superfris gevoel. Ik bleef er rustig bij en was er van overtuigd dat ik op zondag raceday wél scherp zou staan.

De wedstrijd

In de barrage van Nisramont stond ons 1 km zwemmen te wachten. Een rare start op een smalle pier en terwijl iedereen na het startschot probeerde naar de voorkant van de pier te gaan om te kunnen starten, sprong ik er langs de zijkant af - wat meer meters zwemmen leverde dat op, maar ik was wel weg uit het gedrum. Ik zwom rechts van de groep en als ik na 100 à 200m goed in tempo zat, zwenkte ik wat naar links om aan te sluiten bij de groep. Alle heren onder de 40 jaar waren 10 minuten voor ons al van start gegaan, en dus was het geharrewar wel vrij goed te doen. Vooral in de laatste 500m had ik een goed gevoel tijdens het zwemmen, maar ik had wel iets raar: een zeer week gevoel in de maag, wat ongemakkelijk eigenlijk.

Soit, niet te veel bij blijven stilstaan, en uit het water gekomen na 18m33s, in het Engels noemen ze dat ‘a solid swim’, vrij vertaald: “ge zijt geen goede zwemmer, maar dit valt nog redelijk mee.”.

SWIM 1 km; 18m33s

Valt inderdaad redelijk mee, en na de wissel werd het alleen maar beter. Er stonden ons 1800 hoogtemeters te wachten op een kleine 100 km, da’s echt straffe toebak. En het motto “what comes up , must come down” ging deze keer niet op. De eerste helling van 4 km was er immers 1 die we niet meer zouden afdalen. Pas na 10 km begonnen we immers aan drie ronden. Die ronden zouden ons 3 keer over Col de Haussire brengen (de zwaarste helling in België (3,9 km met stijgingspercentages (zeker de laatste 1,3 km) tot 18-19%). En ook 3 keer over Cote de Samrée een lange trage van pakweg 4 km . Tussendoor zaten er echter nog een paar molshopen in het parcours die niet van de poes waren, en nog wat stukken vals plat.

Hoe deel je zoiets in? Niet evident. Ik wist het ook niet zo goed, maar het gevoel in de benen was super, dus ik ben dan maar voor het volgende gegaan:

-       Cote de Fily, eerste 4 km redelijk straf naar boven, alles in de beugels van mijn tijdritfiets. Ik haalde op die eerste klim onmiddellijk minstens 20 atleten in.

-       Alle molshopen en valse platten: op ’t groot mes en bij vals plat zoveel mogelijk in de beugels blijven liggen. Ik had gekozen voor mijn tijdritfiets op dit parcours, en wou daar dan ook volledig gebruik van maken.

-       Cote de Haussire: een klein beetje reserve gelaten in de eerste 2 beklimmingen (maar niet echt veel hoor - ik bleef telkens atleten inhalen en ter plaatse laten) en de laatste keer enorm afgezien naar boven

-       Cote de Samrée: op ’t groot mes en in de beugels naar boven (4 km lang) - 3 keer

-       alle platte stukken en afdalingen: plein gaz!! (max snelheid 71,2 km/u)

Kortom: ik heb mijn duivels ontbonden op dat fietsparcours. Verschroeiend agressief gereden. De benen voelden super aan, de maag was een ramp. Dus ja, dan focus je maar op de benen hé. : )

Ik ben dan ook continu andere atleten beginnen inhalen, uiteindelijk zou ik 70 plaatsen opschuiven tijden het fietsen. Een heel tof gevoel was toen ik vanaf einde ronde 1 / begin ronde 2 veel jonge atleten begon in te halen, die 10 minuten voor mij gestart waren. Ik vloog echt op mijn fiets.

BIKE 3u09m2s; 94,75 km; 30,1 km/u

Amai dat was genieten zeg. Al voelde ik in de laatste ronde natuurlijk wel hier en daar dat ik redelijk diep aan ’t gaan was. Niet diep genoeg ging dan weer de pakweg 250 ml sportdrank die ik na 90 km nog in mijn kas probeerde te gieten, ze kwam er onmiddellijk weer uit vergezeld van een aardige portie maagzuur (sorry voor de messy details, maar triatlon is niet alleen power & glory).

Dat zou natuurlijk wel een serieus probleem vormen voor het lopen. Ik zat al gans de voormiddag te wurmen om mijn gels en sportdranken binnen te houden, maar als het lichaam echt geen eten meer kan verdragen, loopt de tank na zo’n inspanning wel snel leeg. Dat zou wel eens voor serieuze problemen kunnen zorgen tijdens het lopen.

Het loopparcours was er ook eentje om in te kaderen, eerst 200m rond een voetbalplein en dan tussen de bomen een padje naar omhoog, waarop je enkel nog kan doen ALSOF je aan het lopen bent, kortom je simuleert de loopbeweging en komt geen kneit vooruit. Als ze me morgen zeggen dat het stijgingspercentage daar 70% was, dan geloof ik dat onmiddellijk. Niet te harden gewoon, alles in verkramping. De rest van parcours ging glooiend op en af, behalve nog een klim in een bos tussen boomwortels (net iets minder steil dan die eerste, maar niet echt een tempo-makertje). En dat dus 3 keer. Soit, een goeie 10 km met 268 hoogtemeters, tsjakka!

Het tekort aan gas in de tank begon inderdaad serieus door te wegen. Ik kon nog min of meer een soort cruise control tempo ontwikkelen, maar een versnelling plaatsen, net dat tikkeltje meer dat je nodig hebt om nog plaatsen te winnen, dat ging echt niet meer. Maar al bij al hield ik goed stand. Ik verloor in mijn categorie nog 2 plaatsen aan mensen met een betere maag : )

RUN 0:46:24; 10,15; 13,1 km/u

Maar wat een goed gevoel had ik na deze wedstrijd. Mijn vader en nonkel, die heel de wedstrijd meebeleefden, kregen een high five met snee op, dit was echt een topwedstrijd geweest, was het gevoel waarmee ik hier over de meet kwam.

Maar net voorbij de finish-lijn ging plots het licht efkes uit, ik moest me toch efkes zetten, mijn lichaam begon ongecontroleerd te shaken, en de volle zon gaf efkes geen warmte meer, leek wel.  Ik had even nodig om te bekomen. Heel diep gegaan, soit!

LA ROCHE 111 : 4u18m15s

Mijn eindtijd was top. Ik had de dag ervoor gezegd dat tussen de 4u30 en 4u45 te verwachten was. Het goede gevoel werd pure euforie toen ik een half uurtje later hoorde dat ik gewoon in de top 10 eindigde in mijn categorie. Met mijn 46 lentes ben ik nu niet bepaald een jongeling in de leeftijdscategorie 40-49. En zonder mijn maagproblemen was plaats 7 zeker mogelijk geweest. Thuisgekomen in Merelbeke, moest ik op een vraag van mijn zoon “of ik in mijn categorie één van de jongste was dan”, antwoorden: “Helemaal niet, om weer jong te worden , zal ik eerst 50 moeten worden.” HAHA!

Merci merci

Een heel grote merci aan mijn 2 topsupporters , mijn vader Marc en mijn nonkel Roland. Zij leven mee op een manier die je alleen maar kan bewonderen. Ze genieten van elk detail, peppen me op van langs de kant. Ongelooflijk!

Merci ook aan Davy, mijn kinesist die volgens mij vorige dinsdag wonderen heeft verricht. Na die drie weken zwaar trainen zaten onder andere mijn nek en mijn heup helemaal vast. Davy’s got golden hands!

En niet te vergeten: Bart van Fitality Merelbeke. Hij zorgde deze winter voor ongelooflijk pittige spinninglessen, die me echt op het puntje van mijn zadel brachten. Daar is de basis gelegd, waarop ik nu kon bouwen. En zijn woorden eind maart toen de spinningwinter gedaan was: “Christophe, jij moet nu trainen buiten je comfortzone.” waren een gouden raad.

En als ik terug ga naar de winter 2014-2015, dan kan ik al even goed eens echt terug gaan naar het echte begin, naar april 2001 toen een zekere Chris Verhecken naar zijn lichtjes obese tooghangende maat CS belde met de vraag “Zeg maat, morgen is er een 10 km loop in Melle. Geen goesting om mee te doen?” Ik verklaarde hem zot, maar Chris heeft wat je zou kunnen noemen een nogal sterke overtuigingskracht. Als ge spreekt over maten die het verschil maken, hij is er echt wel één. Veel aan jou gedacht gisteren, Chris!