maandag 31 augustus 2015

Planning - vervolg

Er zijn al 2 wedstrijden gepland in 2016


Ik kijk er nu al naar uit. 2 wedstrijden met wel wat hoogtemeters in het fietsen, en met een vlakke snel parcours in het lopen.

Wat betreft die lat die ongrijpbaar ver lijkt te liggen, kwalificatie voor het WK 70.3. Die lijkt nu ook financieel onhaalbaar - het gaat volgend jaar immers niet door in 'Austria', zoals dit jaar, maar in 'Australia'.
Ik hou jullie op de hoogte van verdere plannen. De trainingen worden terug opgestart tegen eind september.

zaterdag 29 augustus 2015

Goesting en plannen


Wat een seizoen was dit zeg?

Even mijn resultaten bij de veteranen A opsommen: 3e in de lokale duatlon in Melle na een crash bij het mountainbiken, 6e op het EK duatlon in Horst, 9e op het BK duatlon in Hosingen op een mindere dag, 9e in de 111 van La Roche, winnaar van de trio-triatlon mixed teams in Berlare met team Kaat (en met een persoonlijke 3e looptijd overall), een logische mindere 17e plaats diezelfde dag in de kwarttriatlon (na een verkrampte wedstrijd zou je kunnen zeggen), en dan eervol sterven als 11e op het BK halve triatlon in Deinze.

Had je me voor het seizoen deze uitslagen voorspeld, ik had je zot verklaard. Ik ging een overgangsseizoen doen, waarin ik 'hoopte dat ik atleet zou blijven', en dat ik niet zou vervallen in lethargie. Awel, het is een fantastisch, leuk en goed seizoen geworden.

"Maar piekte het dan niet om geen volledige Ironman te doen dit jaar?", kan je je afvragen. Wel ja, in het begin piekte dat enorm. Na een fantastische dag in Frankfurt in 2014 bleef de vraag 'wat als... ik in 2015 had doorgetraind voor een volgende Ironman?' toch wel in mijn hoofd hangen. Maar in de loop van het seizoen bleek het gemis enorm mee te vallen. Dat had vooral te maken met de vaststelling dat lethargie blijkbaar niet aan mij besteed is. Ik bleef hard trainen, en kon nu ook eens anders trainen: meer op kracht, meer op snelheid, meer op kwaliteit. Ik bleef een gedreven atleet, die dit seizoen uiteindelijk gebruikte om toch nog wat sterker te worden. En ik genoot ook enorm van de luxe om meer en verschillende soorten wedstrijden te kunnen doen. Ook de kennismaking met duatlon was een opsteker.
Kortom, 2015 werd geen overgangsseizoen, maar gewoon een ander seizoen, één van ontdekkingen, van experimenteren, van uitzinnige trots soms, maar ook van latten die (soms te) hoog gelegd werden. Heerlijk seizoen, geen minuut spijt van gehad.

Maar dan wordt het zomer, en dan begint het toch weer te kronkelen in je hoofd. Ik heb op het punt gestaan me in te schrijven voor Ironman Mallorca 2016, daarna voor Ironman Maastricht 2016, ook Kopenhagen is weer de revue gepasseerd. Maar telkens de beslissing quasi gemaakt was, hield iets me tegen. Was het de blik in mijn vrouw haar ogen die niet overtuigend was, was het de schrik of het wel zou lukken om die trainingen te combineren met mijn job op school, en mijn nieuwe project als sportcoach? Dat zal allemaal ongetwijfeld meegespeeld hebben. Maar er was nog iets en dat daagde me pas vorige week in Deinze: "waarom MOET ik eigenlijk een Ironman doen volgend jaar?", dacht ik. En die 'MOET', die was er te veel aan. Ik kon namelijk niemand maar dan ook niemand bedenken die mij dwingt om een Ironman te doen volgend jaar, alleen ikzelf misschien? Na het een weekje te laten rusten, was het me duidelijk: die 'MOET' zat me in de weg. En die 'MOET', die voelde niet goed.

En dan valt plots alles op een uurtje op zijn plek.
Goesting, uitdaging en ambitie wezen allemaal in dezelfde richting: ik ga me in 2016 gooien op de halve afstand: 1,9km SWIM - 90 km BIKE - 21 km RUN. Als ik iets uit La Roche en Deinze geleerd heb, dan is het dat ik een stukske kan vlammen op de velo. Alleen moet ik nog leren om na zo 90 km beulwerk mijn snelle looptempo's langer te kunnen aanhouden. En dan ga je naar uitslagen van Ironman 70.3 (want zo noemt de halve afstand) kijken, en probeer je te detecteren of je je zou kunnen qualificeren voor het WK 70.3 in Oostenrijk. Het antwoord is dan "nee: een minuut of 20 te traag". Boeken toe zouden er velen zeggen, maar ik zie dan weer een lat liggen waar ik zelfs nog niet aan kan, als ik me op de tippen van mijn tenen stel. En die lat ligt daar dan verleidelijk te knipogen naar mij, alsof ze treiterend zegt: "ge durft niet - ge durft niet". En dan komt de Scheire-touch naar boven:  Goesting: check! Uitdaging: check! Ambitie: check!

30 minuten later was ik ingeschreven voor Ironman 70.3 Luxemburg op 18 juni 2016. En er volgt nog: voorlopig ben ik ook aan het twijfelen over Ironman 70.3 Mallorca op 7 mei. Maar daar is logistiek en agenda-technisch wat meer schuif- en denkwerk voor nodig.

En de volledige Ironman dan? Die schuif ik nog even een jaar in de frigo. Maar ik weet dat zo'n jaar 70.3 me opnieuw een stapje dichter kan brengen bij wat geen ambitie is, maar wel een droom: WK Ironman in Kona (Hawaïi). In 2019 word ik 50 jaar. Als ik gezond mag blijven, stip ik dat jaar absoluut aan om een gooi te doen naar kwalificatie.

Maar nu eerst off-season .... en tegen eind september zijn we terug klaar voor de trainingen.

maandag 24 augustus 2015

Net niet en schoonheid


Wat had ik de lat weer hoog gelegd voor deze laatste wedstrijd van het seizoen - top 10 plaats op een zwaar bezet Belgisch Kampioenschap Triatlon in Deinze. Maar in de wedstrijd ga je toch je eigen gang, want je hebt geen flauw benul op welke positie je jezelf bevindt. Pas één dag later -vandaag dus - heb je dan door waar je eindigt, en dat was dus op de 'net niet' plaats - de 11e plaats (weliswaar op een respectabele zes minuten van plaats 10). Had het dan gekund die top 10? Ja, maar enkel op een echte superdag? En zo'n superdag had ik ..... net niet.

Even de klok terug draaien naar de start. Het zalige aan al die jaren ervaring, nauwelijks zenuwen bij de start. Chris was mee gewandeld naar de start, wat leuk was en ik maakte me helemaal relaxed klaar voor de wedstrijd.





SWIM

Het zwemmen leek me niet echt goed te vlotten. Ik vond mijn draai, kwam iets te veel in de mallemolen van molenwiekende armen en benen terecht, en zocht toch iets te veel voor de minder-assertieve uitweg uit dat kluwen: even inhouden en dan een nieuwe vrije baan zoeken.
Desalniettemin kwam ik na een mooie 37 minuten uit het water, matig voor een 1900 meter, maar de Garmin gaf wel een afstand van 2300 meter aan, en als dat klopt was dat toch wel echt goed gezwommen (zij het dat we meer dan de helft van het parcours konden genieten van een gunstige stroom). De Leie is voor de rest een absoluut af te raden watertje om in te gaan zwemmen. Je ziet gewoonweg niks in dat donkergroene water.
Tijdens het zwemmen verloor ik ook mij n chip, wat ik bij de wissel nog even moest gaan melden bij de jury (kort tijdsverlies maar ik was de rust zelve vandaag, had alles goed op een rijtje)

BIKE

Dan de fiets op voor een keiharde rit van 90 km. Vier korte ronden van 22,5 met voornamelijk lange rechte stukken langs de dijk. Ik heb daar mijn duivels ontbonden. IK voelde direct dat ik enorm veel power in de benen had, lag gebeiteld op mijn fiets. zoals ik reeds zei, je weet echt niet waar je je bevindt in het deelnemersveld, maar ik merkte nu wel dat ik zeer snel vooruitschoof in de wedstrijd. Ik ben gelukkig niet beginnen tellen hoeveel atleten ik ingehaald heb, maar het waren er veel.

De eerste 40 km legde ik af aan 38,5 km/u. Daarna moest ik toch een klein beetje gas terugnemen, maar de kracht bleef en ik klokte na 90 km af op een schitterend gemiddelde van 37,3 km/u. Jawel dit was geen stayerwedstrijd, 90 km helemaal alleen op de fiets. Dit was echt sterk. En ik begon een klein beetje te dromen van een toptijd vandaag, in mijn achterhoofd had ik zowat bedacht dat alles onder de 4u40 schitterend te noemen was. Ik zat helemaal op schema daarvoor, maar hield me weg van het telwerk. Concentreren op het lopen nu.

RUN

Dat lopen ging aanvankelijk heel vlot. Het idee was om zolang mogelijk tempo 4:10 / km te lopen. Ik probeerde een natuurlijk looptempo aan te nemen, en dat zat net iets sneller dan die 4:10. Dit waren mijn eerste 5 kilometer: 4:02; 4:06; 4:10; 4:05; 4:12.



Puur qua tempo's zat het goed, ik was me ook niet aan het forceren. Alles leek dus goed te gaan. En toch voelde ik iets sluimeren in mijn lijf, het was alsof er ergens een kraantje openstond, langswaar alle energie wegvloeide. En in het begin van de 2e ronde was het inderdaad al van dat: het tempo stokte (4:26; 4:39; 4:25; 4:33), ik voelde me als een slappe vod, en meer dan ooit moest ik heel veel energie verbruiken om mijn gedachten op positief te houden. Ik kreeg het plezier van het lopen niet meer voorop in mijn beleving, het voelde heel erg aan alsof niet alleen deze wedstrijd, maar ook dit hele seizoen 15 km te lang was. Bij elke bevoorrrading moest ik ook even al wandelend zoveel mogelijk water en cola tot mij nemen (weliswaar warm water en warme cola - zoveelste minpunt aan de wedstrijden georganiseerd door sportsevents). Het werd uitlopen op karakter (met tempo's van 4:45 - 5:15 ook door het wandelen in de bevoorrading) en vooral dankzij de steun van mijn vele supporters. (amai, heb ik die nodig gehad daar in Deinze).
Maar ik liep echt wel ontgoocheld rond. Ik die zo hard getraind had voor een snelle loopfinish, voelde me zwak en ontregeld. De frisse cola van mijn supporters na kilometer 16 deed wonderen, ik vond terug min of meer een fierheid in mijn lopen, maar echt tempo maken bleef toch heel moeilijk. In de laatste kilometer was ik dan weer trots dat ik toch weer was blijven vechten.

Ik finshte in 4u44, eigenlijk een goeie tijd, maar door de ontgoocheling van het lopen, hinkte ik toch op 2 gedachten. Een ontgoocheling die er voor zorgde bedacht ik me 's avonds dat ik zelfs niet gaan kijken was hoeveelste ik geëindigd was. Ach ja, ergens tussen de 20e en de 30e plaats zeker, denk je dan.
Tot deze ochtend dus de uitslag binnen kwam, en ik van mijn stoel viel van verbazing.


LESSEN

Wel, dan word je toch geconfronteerd met jezelf hoor. Hoe hoog ik telkens weer de lat leg, en hoe hard ik soms ben voor mezelf. Ik ben precies alleen maar content als het echt een superdag was. 11e, da's verdoeme niet slecht hoor, en 4u44 da's mijn beste halve triatlon tot nu toe hé. En dat op 46-jarige leeftijd. Daar willen er veel voor tekenen denk ik. Maar ik, ik wil altijd maar beter, altijd maar die lat net een beetje hoger leggen. Ik wist gewoon dat top 10 zot was, ik wist dat 4u30 of 4u40 schitterend zou geweest zijn, en dan zo minnetjes doen over 4u44. Typisch Christophe hé.

Ik ga het dus maar zeggen (omdat ik het verdomme moet leren): Al bij al ben ik tevreden over deze goeie degelijke wedstrijd

Blijft één vraag die een sporter zich altijd moet blijven stellen: wat zorgde ervoor dat ik vandaag geen 100% superdag had, wel daar heb ik 2 antwoorden op

1. Het seizoen was te lang. Ik heb er alles aan proberen doen om nog 1 keer te pieken, maar het was onbegonnen werk. Fysiek en mentaal was het vat energie niet meer volledig vol te tanken. Ik bleef op beide vlakken hangen op 90%. Da's een grote les: geen seizoen van 12 maanden meer - 10 à 11 maanden is echt het maximum

2. Het is in het lopen misgelopen door mijn fietstrainingen. Que? zal je zeggen. Jawel. Mijn looptrainingen waren schitterend, zwaar, zelfs de laatste maanden. En toch ik heb in Deinze vooral fantastisch gefietst - op pure kracht. Maar ik heb de laatste maanden veel te weinig ritten boven de 100 km gereden. Het zijn die ritten die er voor zorgen dat je na 90 km nog voluit je loopvorm kan etaleren. IK heb met mijn fietstrainingen van 60 à 100 km opnieuw een enorme sprong vooruit gemaakt in het fietsen, maar ik heb die langere ritten wel gemist. Na 90 km gisteren was er waarschijnlijk al te veel uit de tank gehaald. En daar komen we terug uit op oorzaak 1. Het seizoen was te lang, en het waren net die ritten van 4 à 5 uur die ik niet meer kon opbrengen in de laatste maanden. En die hadden het verschil kunnen maken tussen net niet en net wel.

SCHOONHEID

En daarmee sluiten we af met de schoonheid van deze sport. Je krijgt in deze sport altijd wat je verdient, en elk detail in je trainingsdiscipline heeft directe impact op je prestaties. In triatlon kan je je niet wegsteken, en je kan ook niks wegsteken. Een onwaarschijnlijk mooie sport in al zijn puurheid en eenvoud. En op die manier was ook mijn inzinking gisteren misschien wel een mooi moment, omdat het zo eerlijk en zo puur was.

En dan nu .... een flesje cava in de frigo om mijn vrouwtje en mezelf vanavond te trakteren.

Zoenen aan al mijn supporters, jullie waren alweer schitterend dit seizoen. Tot volgend jaar!





donderdag 20 augustus 2015

rust, folterpraktijken, bike tuning en supportershandleiding


De laatste week van het seizoen, week 52. Jawel 52, vorige week had ik me eentje misteld. Na zondag ligt er een periode van pakweg 5-6 weken te wachten waarin ik geen schema maak, mijn sportactiviteiten beperk, en dus in 't begin veel tijd creëer en op den duur niet goed meer weet wat doen. Zo na 4 weken verandert dan mijn vrouw haar dankbare blik ('amai wat ben jij veel thuis') in een vragende blik ('wanneer begin jij eigenlijk terug te trainen?'). Die ommekeer betekent dan meestal dat ik ambetant begin rond te lopen. Niet dagelijks sporten, dat kan ik dus eigenlijk niet lang volhouden.

Maar da's voor de volgende weken. Nu staat het Belgisch Kampioenschap in Deinze in het vizier, en voorlopig loopt alles lekker gesmeerd.

Rust voor de motor

Mijn trainingsinspanningen zijn beperkt tot een minimum, we noemen dat taperen. Da's eigenlijk een kort woord om te zeggen: we zijn bekaf, en als we willen presteren dan kunnen we maar beter inhouden nu en hopen dat we min of meer uitgerust aan de start zullen staan. Taperen dus. Hier en daar een korte training, en voor de rest werken voor 't school. Werken om te rusten. Leutig hé. : )
Maar zoals ik me nu voel, denk ik dat de motor tegen zondag echt wel goed zal uitgerust zijn.

De carrosserie

Dinsdagavond bij mijn kinesist-osteopaat geweest. Na 15 minuten vroeg hij me doodleuk: "was dit geen sabbatjaar, Christophe?" Wat zoveel betekende als: "Uw lijf is redelijk kapot getraind".
Om een lang verhaal kort te maken:
1. er zit waarschijnlijk ergens in mijn linker enkel een ontsteking. Dat heeft hij wat losgewrikt - redelijk pijnloze behandeling
2. mijn achillespees staat daardoor ook wat gezwollen en doet pijn. Behandeling: vastpakken, hard vastpakken en keihard masseren - zeer pijnlijke behandeling
3. mijn kuitspier stond zowat keihard, en er was blijkbaar één knobbeltje op mijn kuitspier waar alle afvalstoffen van de vorige trainingen zich hadden opgestapeld. Behandeling: hij heeft het plekje gevonden en heeft me ... uhm ... gemarteld.

Denk niet dat ik dit jaar op 1 training zoveel afgezien hebt als die drie kwartier bij de Man met de Gouden Handen.
Diezelfde man is ook de Man die Het Kan Weten. En hij stelt dat die pezen en spieren die 21 km zondag wel zullen uithouden. En keek zeer ernstig als hij zei: "en daarna efkes niet lopen hé. Rusten!!!"

De carrosserie is goedgekeurd dus, zij het voor éénmalig gebruik.

De machine

In dit geval heb ik het over mijn geliefde helblauwe Trek Equinoxe tijdritfiets. Vandaag nog binnengedaan bij de fietsenmaker. Er zat een kraakje in. Cranks en pedalen opnieuw gesmeerd en vastgezet. Volgens de fietsdokter zat er te veel speling op. Nu zit alles weer top afgesteld. Er zal verdoeme geen halve watt uit mijn benen verloren gaan zondag. Vlammeeeeeeeen op die machine!!

Amai, qua mezelf moed inspreken voor zondag kan het tot nu toe tellen hé. Maar zondag ga ik echt supporters nodig hebben om me in deze laatste wedstrijd naar de finish te schreeuwen en helemaal tot het gaatje te laten gaan. Voor wie komt, een korte handleiding:

Handleiding voor supporters

Om 9u55 starten alle mannen ouder dan 40 jaar, en daar hoor ik nu al 6 jaar bij. Ik spring in het water waar het Schipdonkkanaal overloopt in de Leie, en zwem dan recht naar 't centrum van Deinze. Voor de diehards, jullie kunnen er bij zijn, en zelfs gans het parcours meewandelen langs de kant. Wees gerust: jullie wandelen sneller dan ik zwem.

Voor wie graag eens een waterrat uit het water ziet komen, en zich dan in alle bochten ziet wringen om zijn wetsuit zo snel mogelijk uit te krijgen, afspraak zo rond 10u35 aan de Leie ter hoogte van de kerk van Deinze (aan de markt).

Dan spring ik op mijn machine voor 4 ronden van 22,5 km. Elke ronde komen we eens de markt opgereden om dan volledig de remmen in te gaan voor een veel te korte bocht van 180 graden op kasseitjes. Daar staat dan ook meestal het meeste publiek om ons aan te moedigen/op onze bek te zien gaan. Zwaaien en poseren voor uw mooiste selfies met een triatleet zal ik niet kunnen doen, want ik zal me enorm moeten concentreren op die bocht, maar er zijn op de markt en langs 't kanaal ook stukken waar we gewoon rechtdoor moeten rijden (tip van de week!)

Als die 4 ronden gedaan zijn, begin het lopen: 4 ronden van 5,5 km. Het is tegen dan al lang middaguur en ik kan jullie het terras van Letters & Co op het hoekje van de markt aanbevelen. De bubbles, de latte macchiato's en de Vedetts zijn er heerlijk. En ik zal ondertussen de Vedett uithangen door er elke ronde 2 keer te passeren (allemaal voor jullie vertier, geen dank : )  ). Wat meer is, op 50 meter van Letters & Co zal ik in de loop van de namiddag als alles goed gaat, over de finishlijn struikelen.

De 1e minuut daarna zeg ik dan waarschijnlijk zoiets als : "dit doe ik nooit meer!". Besteed er geen aandacht aan, 't is aanstellerij en bovendien gelogen. Vijf minuten nadien heb ik jullie allemaal al eens goed omhelsd, al was het maar om al mijn vuil zweet ergens kwijt te geraken. En weet ge wa? Een half uurke na mijn finish trakteer jullie allemaal op enen op 't terras van Letters & Co.

Wat denkt ge, see you on sunday?!

zondag 16 augustus 2015

week 50 (inderdaad VIJFTIG!)


Laatste trainingsweek

Jawadde jongens, een overgangsjaar noemde ik dit. Wel dit is dan week 50 van het overgangsjaar. We zijn bijna 't jaarke rond.
Het was de laatste trainingsweek en zoals jullie al merkten de laatste weken: het bobijntje is bijna af. Mijn lichaam is moe en ook mentaal vergt het net iets meer van me om de trainingen goed te blijven afwerken. En voor de rest zit ook duidelijk met een knoert van een voetblessure. De 2 dagen na een looptraining zit mijn linkervoet muurvast. Begin ik daarna te lopen, is de looptraining op 't eerste zicht een verademing voor de voet, om dan een paar uur na de training te merken dat die voet opnieuw kwaad is op mij. Volgens mij een duidelijke overbelasting door de vele kwaliteitslooptrainingen die ik dit jaar gelopen heb. Veel tempokilometers gemalen, en mijn linkervoet heeft geen goesting meer, protesteert, is de stoute jongen in de klas. Soit, dinsdag mag 'Golden Hands' Davy Van Haudenhuyse mijn voet nog eens loszetten, en dan laat ik hem rusten tot zondag.

Jawel, zondag 9u55 Belgisch Kampioenschap Halve triatlon in Deinze. 1,9 km zwemmen, 90 km fietsen en 21 km lopen. Mijn laatste wedstrijd van het seizoen, en vermoeid of niet, over mijn piek of niet, lastig linkervoetje of niet: ik wil vlammen! In schoonheid het seizoen eindigen (zou een top tien plaats mogelijk zijn op dit BK?) of op zijn minst al strijdend ten onder gaan.

Want:


En of ik nog goesting heb in Deinze, na 50 weken? Wel wees maar zeker, ik heb er verdorie Heusden Koers voor gelaten. Dan kan tellen zulle, jongens. Voor wie Heusden Koers niet kent, da's geen training hoor, dat is gewoon het leukste feestje van 't jaar in Oost-Vlaanderen en zijstraten. En dat heb ik dus links laten liggen.

Nog één keer dit seizoen de traingsweek overlopen met jullie? Allright hier komt ze dan:









Zoals ik al aangaf vorige week, ik heb moeten schipperen tussen 'de gaskraan opendraaien' en voldoende recupereren.
De gaskraan ging open op:
- Dinsdag (terwijl op Heusdenkoers de tapkraan open ging): ik reed 's middags aan 31,5 km/u terug van Nieuwvliet naar huis (dat was nog pretty easy), om dan de U17 van Tenstar te trakteren op een pittige looptraining met een paar zware core stability/kracht oefeningen. En ik kan het niet maken om die gasten te laten afzien zonder zelf mee te doen. : )
- Donderdag - een tempoduurloop van 19 km op een nuchtere maag. Zottekes! Binnen die 19 km ook nog eens drie blokken gelopen: telkens 3 km @ 4:10 (14,5 km/u) gevolgd door 1 km @ 4:00 (15 km/u). Dan ben je toch blij als je thuis je kommetje corn flakes voor je neus ziet staan.
- Zondag - ik was 60 km ver met de fiets en had (helemaal in mijn eentje) een gemiddelde van 34,5 km/u. Gedeeltelijk op het parcours van Deinze, waar ik iemand die ook 't parcours aan 't verkennen was met wat vraagtekens opgezadeld heb, vrees ik, toen ik hem aan 42 km/u voorbijraasde, hij probeerde om aan te klampen en al na 10 seconden een vloek van tussen zijn lippen wurmde die beetje per beetje verder weg klonk. Ik zie alle triatleten graag, maar er zo enen losweg afrijden, doe ik ook graag, moet ik toegeven. : )
De volgende 30 km heb ik wat rustiger gereden, want Chris V was erbij en da's een echte maat, die rij je er alleen los af als het om de knikkers gaat (of om eens goed te lachen natuurlijk).
Soit, thuisgekomen met 33 km/u op de teller na een kleine 90 km, en dan de loopschoenen voor 6 km aan tempo 4:10. De rechtervoet slaagde er echter in om de linkervoet te verleiden tot wat positieve ongehoorzaamheid, en ze liepen gezamenlijk kilometers van 4:05; 4:01; 4:00; 3:55; 3:53; 3:56. Van mij mogen ze volgende week zondag ook nog eens ongehoorzaam zijn hoor, maar dan is 't wel een beetje verder lopen.

En dan zat het er dus op: de laatste zware training van het seizoen. Die zalige vermoeidheid was ook beter te verdragen omdat het echt een goede laatste test geweest was.

Supporters op post

Wie volgende week goesting heeft, Deinze is een zalige wedstrijd om te komen supporteren. we komen uit het water ter hoogte van de Markt van Deinze, om daar dan met de fiets 4 keer te passeren en ook tijdens het lopen zijn er 4 passages op de Markt, om uiteindelijk te finishen...jawel ... op de Markt.
Jullie zitten op een terras en drinken een pintje, en omdat er in Deinze niet altijd veel te zien is, zorg ik voor wat randanimatie (swim - bike - run). Om het een klein beetje evenwichtig verdeeld te maken, schreeuwen jullie me ondertussen als gekken naar die finish lijn, zeggen zelfs als ik quasi volledig in krampen schiet dat 'ik er goed uit zie'. En als beloning trakteer jullie o peen frisse Vedett of een glaasje bubbels na de wedstrijd op het terras van Letters & Co. Fair deal? Be there!

Witte rook?

Oh ja, voor ik afsluit. Ik had jullie vorige week beloofd dat er witte rook zou zijn vandaag. IK kan mijn belofte niet helemaal waarmaken. Laat ons zeggen dat er twee schoorstenen zijn, en dat de ene nog wat sputtert terwijl de andere zijn geheimen begint te ontrafelen.

1. De sputterende schouw: ik heb nog niet definitief beslist hoe volgend jaar er uitziet. Grootste kanshebber is Ironman Maastricht op 31 juli 2016. En dat is echt wel met de bedoeling om een volle bus supporters mee te krijgen. Maar - om het voorzichtig uit te drukken - er is nog wat werk aan de familiale kalender hier bij ons, dus nog een klein beetje wachten op een definitieve beslissing.

2. De schouw met de witte rook: ik heb de laatste 10 jaar niet alleen hard getraind, ik heb me ook gedurende 10 jaar continu verdiept in trainingsmethodes, trainingsleer, trainingszones, belang van recuperatie, core stability, opbouw van een seizoen, trainen op maat van je eigen lichaam en leven. Ik heb gewerkt aan zwakke punten niet alleen door te trainen, maar ook door te lezen, te luisteren, te kijken, vragen te stellen aan kenners hier in België of soms per mail overseas. Na 10 jaar heb ik heel wat kennis vergaard, en  ervaring opgedaan. Omdat ik daarnaast niks liever doe dan mensen motiveren, enthousiasmeren en begeleiden, heb ik beslist om de volgende stap te zetten: ik wil vanaf 1 oktober aan de slag gaan als coach voor triatleten en duatleten. Een nieuw avontuur,  waar ik met veel goesting aan begin. Geen voorgekauwde trainingsschema's, maar coaching en begeleiding op maat van de individuele atleet. Spread the news, en ben je zelf geïnteresseerd of ken je geïnteresseerden, geef maar een seintje (christophe.scheire@telenet.be).

Maar nu ... ga ik een beetje rusten. Want volgende week BK. First things first. Train ze, en misschien tot volgende week in Deinze. Ciao!

Christophe

zondag 9 augustus 2015

Doorbijten


Zijn de twijfels na vorige week weg? Nee, niet helemaal. Ik blijf moeite hebben om een derde piek te proberen bereiken dit seizoen. We zullen nog 2 weken geduld moeten hebben om daar uitsluitsel over te hebben.

Maar ik had 7 dagen geleden onmiddellijk getekend voor een trainingsweek als deze.


Na Berlare heb ik wijselijk 2 dagen niks gedaan, maar de rest van de week kon ik mijn trainingen goed afwerken.
Eén van de specialekes deze week is dat ik ingeschakeld ben om de voetbalploeg van mijn zoon (U17 Tenstar Melle) fysiek voor te bereiden op het volgende seizoen. Op dinsdag- en donderdagavond heb ik met die gasten dus redelijk wat gelopen en hen kracht- en stabiliteitsoefeningen aangeleerd. Zeer leuk om te doen.

Voor de rest stond het volgende op het menu deze week:

SWIM: 2 compleet verschillende trainingen: een training binnen op dinsdag en dan een open water training zonder wetsuit buiten op vrijdagavond. Het gevoel in het water was op vrijdag zeer goed, maar welk tempo ik kan zwemmen is redelijk voorspelbaar. Degelijk maar dat zal het dan ook zijn dit jaar.

BIKE: dit is bij uitstek de discipline waarin ik de topvorm van tussen mijn vinger voel glippen. Ik ben dit jaar enorm sterk geweest op de fiets (bijvoorbeeld in Horst en in La Roche was ik echt top), maar nu zit ik daar net onder. Ik voel ook dat ik het moeilijk vind om me nog warm te maken voor trainingen boven de 100 km. Deze week is het terug gelukt hoor, maar ik was toch blij dat ik het grootste gedeelte met kersvers Ironman Pieter-Jan mocht meerijden.
Op vrijdag heb ik dan nog eens serieus doorgevlamd, met 2 intensieve blokken aan 37-38 km/u. Tempo maken, het lukt me nog, maar kost me niet iets meer moeite dan vroeger in het seizoen, ik moet net iets meer forceren.

RUN: mijn lopen is dan weer nog steeds op peil. Veel tempo-lopen deze week. in mijn trainingen voor de U17 zaten redelijk wat tempoblokjes van 100 - 200 - 300 meter. In mijn eigen trainingen zaten er dan weer veel langere blokken.
Op woensdag een negatieve duurloop waarin ik 4 km onfer de 4:25 liet overlopen in 3 km onder de 4:10.
Maar het echt zware werk had ik gespaard voor zondag: een lange duurloop van 20 km met niet minder dan 12 tempo-kilometers. Dit was het plan (en tussen haakjes het resultaat):


Daar kunt ge mee thuis komen, moet ik zeggen.

Nog één week hard trainen, en dan rusten voor die laatste explosie van het seizoen in Deinze. En ondertussen ben ik al bezig met mijn planning voor volgend jaar. Ik verwacht de volgende week reeds witte rook (en er zitten verrassingen in de pijplijn).

dinsdag 4 augustus 2015

Een dagje Berlare


8u20 

Thuis in Merelbeke kruip op mijn fiets om naar Berlare te rijden voor een dagje racen. Vrouw en kinderen liggen nog te slapen, zij komen straks met de auto naar Berlare om te supporteren. Ik neem de fiets, kwestie van me op te warmen. 's Avonds zal ik ook met de fiets terugkeren, als cooling down maar ook om eens alles op een rijtje te zetten.

10u28

Reikhalzend sta ik in de wisselzone uit te kijken naar de fietser van mijn team, Ignace. De loper van de leiders is al een tijdje aan de afsluitende 3,5 km vertrokken. In het achtervolgende peloton van 4 man zag ik de fietser van onze rechtstreekse rivalen. En daar stormt het 2e peloton richting wisselzone. "Oh shit, Ignace zit er niet bij, hij zal toch niet platgereden zijn". Eén voor één zien Kaat en ik de lopers vertrekken. De seconden lijken wel razendsnel weg te tikken. Kaat, 15 jaar zwom een schitterende 4:09 op de 250 meter, Ignace kon daardoor als 17e de fiets op voor 15 km puur geweld. Een goeie minuut na het 2e peloton verschijnt hij plots helemaal alleen. Het peloton had hij op een bepaald moment echt moeten lossen. Sterk dat hij op zijn eentje slechts 1 minuut moet prijsgeven. Kaat wisselt de timing chip van het been van Ignace naar dat van mij, en ik begin ongeveer in 20e positie aan een quasi onmogelijke inhaalrace. Maar de volgende 12 minuten zijn zowat de meest perfecte loopminuten die ik ooit al gehad heb. Ik vertrek razendsnel, voel onmiddellijk kracht en souplesse in de benen, vraag me af hoe lang ik dit zal kunnen volhouden, maar zal 3,5 km later moeten vaststellen dat er geen moment van verzwakking in zat. Een onmogelijke inhaalrace wordt op die manier een waar genot. Eén voor één gaan de tegenstanders voor de bijl, en ook de concurrenten van 'De Veurlesten' moeten er aan geloven. Alles zit gewoon goed, ik blijf ook gans de langgerekte sprint mooi rechtop lopen, en dat voel je echt. Als ik naar de finish loop, voel ik me zalig, je voelt dat gewoon als je kracht uitstraalt. Ook de speaker geeft aan 'Kijk eens aan, wat een mooie finish'. High fives met de teamgenoten, even rondkijken en rondvragen en jawel : voor het 2e jaar op rij winnen we de trio triatlon in de categorie 'gemengde teams'. En we moeten slechts 4 herenteams voor ons dulden. 5e plaats overall dus. Sterk teampje.
Die 3,5 km legde ik af in 12m13s, da's aan 17,3 km/u. What the fuck! IK ben door het dolle heen, apetrots. Uitiendelijk zal blijken dat ik tussen al dat jong geweld de 3e looptijd gerealiseerd heb.

Het podium op met het team - heerlijk moment -


- maar 't is ondertussen

12u 

En ik begin me af te vragen wat het effect van deze explosie zal zijn op mijn benen in de kwarttriatlon.

14u30

Ik kom uit het water voor wat normaal gezien een zweminspanning van 1500m had moeten zijn, maar de organisatie vond het blijkbaar een goed idee om dat nog wat langer te maken. Ik klokte af op 1630m in 30 minuten. Maar de vraag of ik effect zou hebben van sprint in de voormiddag, wordt in de wisselzone onmiddellijk beantwoord: bij het uittrekken van mijn wetsuit schieten de krampen in mijn hamstrings tot achter mijn oren. Oh my god. Maar soit, de fiets op en vlammen is de boodschap. Want er zijn natuurlijk al veel vogels gaan vliegen als je na 30 minuten uit het water komt, welgeteld 130 blijkt later.
Over dat zwemmen nog dit, ik voelde me nooit echt super in het water, onder andere omdat ik 4 keer ben moeten stoppen om een lekkend zwembrilletje terug goed te zetten, maar ik blijk achteraf een gemiddelde van 1:50 / 100m gezwommen te hebben. Dat is op zich niet slecht voor mij eigenlijk.

Op de fiets ga ik onmiddellijk zwaar aan de bak. Geen tijd voor getreuzel, het is het beproefde recept hier in Berlare. Een gat dichtrijden op een peloton, daar aankomen en dan vrij snel merken dat het te traag gaat, er aan sleuren vooraan, er wat volk afrijden en zo het gat weer dichtrijden op het volgende peloton. Vier keer lukt me dat, ook omdat ik compagnie had van een kerel die een enorm stukske kan fietsen, en die samen met mij zowat voor 90% verantwoordelijk is voor de dichtgereden gaten (op een bepaald moment rij ik aan 48 km/u omdat niemand het ziet zitten om de laatste 50 meter dicht te rijden. In de laatste van 3 rondes komen we zo terecht in een peloton van een 30-tal man, en daar is mijn bobijntje toch wel efkes af. Ik nestel me achteraan en hou de benen wat rustiger om wat te recupereren voor het loopgedeelte.
Ondanks mijn drieste rijstijl, voel ik me toch minder dan anders op dit parcours, vooral het zware optrekken na de bochten gaat niet als anders, en dat vooral omdat ik regelmatig voel dat de krampen zeer dichtbij zijn. Ik moet soms echt inhouden om niet weg te trekken van de pijn. Met een gemiddelde van 37,7 km/u rij ik eigenlijk trager dan in mijn sterkste kwarttriatlons zonder drafting.

Aangekomen in de wisselzone volgt de meest hilarische en amateuristische wissel ooit, denk ik. Nieuwe supporter Jo roept me nog na 'mijn kousen zeker proper aan te trekken', waardoor ik al half in een lach schiet, maar blijk ik al lopend toch wel mijn helm nog op te hebben zeker. Een scheidsrechter zegt mij mijn helm af te zetten, ik probeer nog enigzins grappig te doen door te zeggen 'dat het voor de veiligheid is' en gooi de helm dan toch maar op mijn wetsuit, maar de man stond niet vooraan in de rij toen het gevoel voor humor werd uitgedeeld, en snauwt me toe om dat 'op een fatsoenlijke manier te doen'. Waarop ik dus terug naar mijn plaats loop en mijn helm nog eens omdraai en terug leg. Interessante move. Soit, we kunnen maar denken dat het bijgedragen heeft aan de amusementswaarde voor het publiek.

Terug ernstig nu. De start van het lopen is voor mij altijd het leukste moment, dan voel ik me altijd op mijn sterkst. De eerste kilometer is inderdaad ook nu niet slecht, klokvast aan 15 km/u (4:00), maar ik voel eigenlijk al vanaf de eerste honderd meter dat het niet snor zit, ik vind mijn vloeiende loopstijl van 's morgens niet, en ik hoor gewoon aan het geluid van mijn schoenen op de grond (plets plets!) dat het niet goed zit. Na een kleine 2 kilometer komt de aap volledig uit de mouw: opkomende krampen in de bovenbenen. De meesten zouden stoppen op zo'n moment, ik weiger. Ik weet dat het dan heel  moeilijk wordt om je weer op gang te trekken. De volgende 9 km zal ik dan ook gans de tijd bezig zijn met te zoeken naar een looptempo waardoor de krampen net niet doorbreken.
In een kwarttriatlon wil ik normaal gezien toch wel 14,5 km/u kunnen lopen, dat is hier uit den boze. Na 11 ellenlange en pijnlijke kilometers kom ik moegestreden en met veel pijn over de finish




en vertel aan iedereen dat mijn loopgedeelte een ramp was. Nu blijkt achteraf dat ik toch nog 13,7 km/u gelopen heb. Eigenlijk is dat niet zo slecht als je vecht tegen de krampen en 's morgens al eens een sprint van 3,5 km getrokken hebt. Maar nee, dit was mijn wedstrijdje niet.

18u15

Na veel babbeltjes, een paar cola's en twee pintjes met de vele supporters (zalig om zo veel volk langs de kant te hebben dat je steunt!! merci!!), kruip ik enigzins minder vlot dan 's morgens mijn fiets terug op voor een ritje naar huis. Tijd om alles efkes op een rij te zetten.

- Een sprint trekken 's morgens en daarna nog een sterke kwarttriatlon doen 's namiddags, da's misschien eerder iets voor jonge gasten, Christophe (maar 't was wel FUN!)
- "Een sterke kwarttriatlon, Christophe? Was Berlare niet bedoeld als zware training?" "Oh ja, inderdaad. En da's wel gelukt!" "En is Berlare niet een wedstrijd die door de lange zwemafstand en het draften je sowieso niet ligt?" "Ja, da's waar." Maar, als puntje bij paaltje komt, wil je altijd zo goed mogelijk presteren natuurlijk.

Uiteindelijk was er toch nog iets waar ik even over moest nadenken. Tijdens de wedstrijd had ik even een gedachte gehad om mijn deelname aan Deinze te schrappen. Ik had het gevoel dat ik mijn lichaam aan het overstretchen was met zo'n seizoen van 12 maanden. Ik zag geen uitweg meer om in Deinze nog te kunnen pieken. Het overwegen van die gedachte, daar was de rit Berlare-Merelbeke wat te kort voor. Maar ondertussen zijn we drie dagen verder, en heb ik al lang besloten om me toch voor te bereiden op Deinze. Maar om niet blindelings het uitgestippelde trainingsschema te volgen. Ik moet proberen het evenwicht te vinden tussen scherp trainen en voldoende rust inbouwen. Ik zal dus minder en minder hard moeten trainen dan ik van plan was, maar toch net die trainingen moeten proberen doen die mij in Deinze nog een stukje sterker kunnen maken. De basisconditie is goed, de snelheid (zeker in het lopen) zit goed, de kracht zit goed, maar... de rekker kan niet eindeloos uitgerekt worden. Recuperatie is de volgende 3 weken minstens zo belangrijk als trainen.

Samengevat

- schitterende trio triatlon
- matige kwart triatlon (2u33m voor 1600m swim; 45 km bike en 10,9 km run - 68e plaats)

Voor de eerste keer dit seizoen val ik uit de top 10 bij de Masters A (17e plek). Maar ... we gaan naar Deinze naar het BK triatlon halve afstand, en we gaan toch proberen om daar terug in de top 10 terecht te komen. Top 10 op een BK, zou een mooi afsluiter van het seizoen zijn, toch?