Harde
les geleerd
BK duatlon Hosingen (LUX): 66e overall in 3u26m35s;
8e bij de Belgische veteranen 40+
En laten we maar meteen met de deur in huis
vallen. Ik ben ontgoocheld.
Ik zou mij er natuurlijk makkelijk vanaf kunnen maken en het op mijn ziekte de
laatste week kunnen steken. En was er een categorie 45-50 geweest zoals op het
EK, stond ik waarschijnlijk op het podium. Jazeker, maar al die blablabla is aan mij
niet besteed. Ik ben toch Michel Preud’homme niet, zeker. : )
Nee, geen uitvluchten, Ik ben ontgoocheld in mezelf. Zo een
goede prestatie neergezet op het EK vorige maand en dan hier zo’n slechte dag.
Op de eenzame rit terug naar huis heb ik tijd genoeg gehad om alles eens op een
rijtje te zetten. En de bilan is overduidelijk: ik heb er niet genoeg voor
geleefd de laatste 2 weken.
Veel te veel geteerd op het vormpeil dat ik
midden april had, veel te weinig race-specifieke trainingen gedaan, mijn
verkoudheid niet goed genoeg verzorgd, te weinig op eten en drinken gelet (al wie een leuk feestje gehad heeft met mij de laatste weken wil je geen eten geven), 1
kilo te zwaar, …. Wie 100% wil presteren, moet er 100% voor leven. En dat heb
ik niet gedaan de laatste weken. Een harde les geleerd dus.
En dat het een harde was dat kan ik jullie
verzekeren. Ik ben heel heel diep moeten gaan, om überhaupt te finishen daar in
Hosingen.
Het parcours was zeer zwaar. 60 km fietsen met
800 hoogtemeters; en 2 keer 10 km lopen met telkens meer dan 200 hoogtemeters.
Niet van de poes
Snel
duidelijk
Ik stond alweer niet echt goed opgesteld bij
de start. Maar, ik had het parcours verkend, en hier zou dat op zich niet veel
mogen uitmaken. Wie sterk voor de dag zou komen vandaag, zou sowieso
opschuiven.
Het loopparcours bestond uit een golvende
start, dan een duik van 2 km het bos in, en daarna een ellenlange klim door het
bos en op het domein . Goed voor 5 loodzware kilometers, die we dus om te
starten 2 keer voor de voeten geschoven kregen. IK schoof de eerste kilometers
goed op in het deelnemersveld, voelde me redelijk goed, scheurde me in de
afdaling los van een grote groep en ging onverdroten op zoek naar de volgende
groep die voor me uitliep. Na een kleine 4 km haalde ik hen in, nestelde me in
hun slipstream en….. werd er genadeloos terug afgelopen. Toen ging het licht al
voor de eerste keer uit, en't werd wel direct heel donker. Verschrikkelijk! Ik had het onmiddellijk door….
Onvoldoende kracht in de benen vandaag. Ik zocht moeizaam naar een tempo, wat
op zo’n parcours echt quasi onbegonnen werk is. En de hartslag sloeg continu
dieprood (TILT! Zeiden die flipperkasten vroeger). Er kwamen gedachten voor
opgave door mijn hoofd, en ik heb me echt kwaad moeten maken op mezelf (“wat
denk gij wel, dat ge hier zomaar gaat stoppen of wa? Ge zijt wel een Ironman
hé”) Typische peptalk in je hoofd op zo’n momenten. Vele atleten die dit lezen
zullen dit soort momenten herkennen.
Al bij
al zou je kunnen zeggen dat ik die eerste 10 km nog redelijk gelopen had. 14,7
km/u op zo’n zwaar parcours. Maar de hartslagen lagen veel te hoog (gem hSL
173; max HSL 181). Da’s gewoon dicht tegen de max hartslag lopen.
RUN 1 9,9 km; O:40:30; 14,7 km/u; gem HSL 173; max HSL 181 (62e looptijd)
Enjoy
the ride
Op de fiets de knop omgedraaid, en fel
van leer getrokken. Eerst wat vals plat op het groot mes, daarna een zeer lange
afdaling van 7 km waar ik alles uit de kast haalde, dan een steile klim van 3
km (waar ik opnieuw merkte dat het mijn dag niet was; 3 keer zou dat gebeuren op die klim), en dan 7 km
golvend naar boven, met vooral veel stukken naar boven. En die laatste 7 km
reed ik zoals gepland op de grote plateau. Was ik me aan het opblazen? Ja, ik
was me aan het opblazen! Besefte ik dat? Ja, ik besefte dat! Waarom doe je dat
dan? Omdat ik toen al besefte dat het fietsen het enige was waar ik die dag
plezier aan zou beleven.
Zo ziet dat eruit, plezier beleven aan het fietsen als de krampen continu om het hoekje loeren : )
(niet voor gevoelige kijkers)
Helemaal choco gereden kwam ik aan in de
wisselzone.
BIKE 1:53; 60,7 km; 32,5 km/u; gem HSL 159; max HSL 174 (62e fietstijd)
Harde
noot
En wat toen gebeurde was voorspelbaar, maar
voor mij dus ‘nooit gezien’. Ik heb 10 km geprobeerd om de krampen te
vermijden, 10 km kilometer voor kilometer afgeteld, 10 kilometer afgezien als
de beesten. Ik heb geweigerd om te stappen, resoluut geweigerd (“Jij bent wel
een Ironman hé" - ik begon in herhaling te vallen, ja), maar op die klim zou een ‘loop-jury’ wel van mening hebben
kunnen verschillen over de juiste aard van deze beweging ("Loopt hij nog?" "Ik denk het wel." "Vind je? Ik denk toch dat hij eerder strompelt." : ) .
Het was bij de beesten af. De langste 10 km
uit mijn leven. Niet letterlijk maar wel emotioneel, mentaal. IK moest denken
aan de woorden van mijn maat David, die me ooit zei: “jij ziet enorm af tijdens
het lopen terwijl het goed gaat. Ik zie af tijdens het lopen terwijl het niet
vooruitgaat. Dat is een heel andere pijn.” Hij had gelijk, dat is een heel andere pijn, één die niet verdoofd wordt door de adrenaline.
Ik heb godverdoeme 50 minuten gelopen over 10
kilometer. IN WEDSTRIJD! En ik kon echt geen seconde sneller. Geen seconde!
RUN 2 0:50:19; 12,1 km/u; gem HSL 160; max HSL 174 (105e looptijd- schaamtelijk)
Mooi,
zwaar, eenzaam
Dit is een ongelooflijk mooie wedstrijd. Maar
heel, heel, heel zwaar (gisteren gebruikte ik nog de woorden ‘lichtjes
sadistisch’, maar dat zal met de staat van mijn lijf en leden te maken gehad
hebben.) Ik kom hier nog terug. Want ik heb hier nog iets goed te maken.
En…ik heb nog geen enkele wedstrijd verlaten
zonder mijn supporters te bedanken voor hun aanwezigheid en steun tijdens de
wedstrijd. Live, direct na de wedstrijd en ook op deze blog. En dat is niet
meer dan terecht en ook altijd uit de grond van mijn hart gemeend. Gisteren was
er door omstandigheden niemand mee. Op zo’n moment heb je nog meer dan anders door hoe
waardevol supporters zijn. Ongelooflijk: ze sleuren je door elk moeilijk
moment, delen mee in euforie en ontgoochling. Ik heb jullie gisteren erg
gemist, en dat is goedbedoeld, dat ik dat hier schrijf. Ik heb jullie ECHT
gemist.
Well…
You win some, you lose some. Maar je verliest
alleen echt, als je niet van je fouten leert. Ik ben eens goed van mijnen
piédestal gedonderd. ’t Was nodig, denk ik. Wake up, Scheire!
Seppe!!!!!!
By the way, een dikke proficiat voor teamgenoot Seppe die gewoonweg Belgisch Kampioen werd, en die daar dan ook zo bescheiden bij kan blijven. Topper en topgast!!
En nog iets over duatlon
Ik heb nu 2 keer deelgenomen aan een duatlon op redelijk hoog niveau (EK en BK), en ik wil toch iets schrijven over die mooie sport.
Triatleten durven wel eens te stellen dat duatlon is voor triatleten die niet kunnen zwemmen. en misschien hebben ze/we wel gelijk, maar misschien is triatlon ook wel uitgevonden voor duatleten die niet rap genoeg kunnen lopen en fietsen. Want, beste mensen, dit is echt een uitzonderlijk zware sport: vanaf de eerste tot de laatste minuut wordt hier gevlamd dat het gene naam heeft. Mijn petje af voor alle duatleten dus.
Maar er schort iets grondig aan de uitstraling van deze sport. Duatlon mist de grandeur en uitstraling die triatlon soms wel heeft. En het is er soms ook wel een enorme soep. Laat me duidelijk wezen: zowel Horst als Hosingen waren heel mooie parcours, en de wedstrijden op zich waren puik georganiseerd.
Maar dat je op een EK na je aankomst nog zowat een uur moet wachten op je uitslag (we spreken over 200 à 300 deelnemers he), da's toch pijnlijk, vind ik.
Dit BK gaf me ook een beetje inzicht in het amateurisme of de neergang van deze mooie sport: een Belgisch kampioenschap op
Luxemburgs grondgebied (we spreken over het Groothertogdom he) om de simpele reden dat er in België geen enkele
organisator is die zich nog wil wagen aan het organiseren van een long distance
duatlon, dat wijst niet echt op een solide basis.
Maar ook als atleet val je van de
ene verbazing in de andere. Op het EK was alles op voorhand nog min of meer duidelijk. Ik wist weken op voorhand dat ik als bijna 46-jarige in de age group 45-49 zou starten. Niet dat het tijdens de wedstrijd ook maar enigszins duidelijk was wie nog in mijn age group zat, ik hield me dan maar bezig met het tellen van de grijze haren van de andere atleten : ) Maar op het BK was er geen enkele duidelijkheid. Zelfs een mailtje naar de bond over de verdeling van de age groups op het BK bleef onbeantwoord. Ik had zo de indruk dat ze het zelf niet goed wisten. Na de wedstrijd - bij het podium - werd duidelijk dat hier een andere verdeling gehanteerd werd: ik zat in de age group 40 -49. Fair enough, maar 't was leuk geweest om daar op voorhand duidelijkheid over te hebben, toch?
Soit, er is wat werk aan de winkel in het duatlon-wereldje, maar de omstandigheden lijken me niet evident: gebrek aan sponsoring, gebrek aan jonge atleten (in de U23 waren er welgeteld drie deelnemers aan het BK!), gebrek aan de power van een organisatie als Ironman (met al zijn merites maar ook commerciële onhebbelijkheden), ....
Maar ik, ik ben verkocht voor de sport an sich. Ik verander voor het seizoen 2015 nu terug naar 'modus triathlon' met de 111 van La roche, de kwart van Berlare en de halve van Deinze op het programma. Maar ik moet zeggen dat het enorm kriebelt om volgend jaar een eerste keer te proberen pieken in Horst en een tweede keer in Hosingen. Ik kom dus terug. En ik zal beter voorbereid zijn. Nooit te oud om te leren van je fouten.
