week 35: op en af

Er zit geen structuur meer in mijn voorbereiding. Ik moet elke week, elke dag weer kijken wat haalbaar is. Ondanks het feit dat dit het jaar is met de minste trainingsuren (ik moet soms scharten om aan 10 uur per week te komen), ben ik regelmatig oververmoeid. Dat heeft volgens mij met 2 zaken te maken:
1. het knettergekke jaar waarin ik zit met een combinatie van teveel verantwoordelijkheden. Te veel hooi op mijn vork genomen. En dat blijft toch inhakken op een mens.
2. het feit dat ik door te weinig tijd te hebben voor 14 à 15 trainingsuren, probeer om zo veel mogelijk kwaliteitsvolle trainingsuren in mijn weken van 10 uur te steken. Je beknibbelt uiteindelijk op de trage extensieve kilometers, en dat kan je niet blijven doen.

Ik moet opletten nu dat de oververmoeidheid niet om de hoek komt loeren.

Zo heb ik vorige week nog 2 eerste rustige dagen ingebouwd, dan 2 dagen kwaliteitstrainingen, dan en rustdag, daarna nog een zaterdag met een pittige training en een zondag met enkel een recupritje, en toch voelen vandaag mijn benen zeer vermoeid aan.
IK presteer nochtans niet slecht op training, maar het lijf roept om meer recup.

Zo klokte ik na een rit woensdag aan 33 km/u, daarna moeiteloos een 7 km loopje aan 14,5 km/u.
De dag erop liep ik makkelijk een 10 km aan wedstrijdtempo voor Luxemburg - 13,8 km/u, om dan 's avonds nog op 't gemak terug naar huis te lopen aan 12,9 km/u. Het loopvormpeil is echt goed.
Zaterdag reed ik met mijn gewone koersfiets een ritje van 80 km aan 31,9 km/u, en reed ik alle hellingen (lange lopers) in de Vlaamse Ardennen op mijn groot mes.

Het vormpeil is goed, maar ik schipper nu wel even in de zoektocht om het peil te kunnen aanhouden, of zelfs nog te versterken. Welke trainingen geven nu een meerwaarde als de vermoeidheid telkens terugkomt na drie dagen trainen, en welke trainingen kan ik best schrappen. Het is nu echt afwegen, eens een risico'tje nemen, en dan weer gas terugnemen. Het is balanceren op een dunne lijn.

Na Luxemburg gaat de riem er alleszins even af, om volgend seizoen onder een nieuw gesternte, met meer tijd voor trainen én rusten (dat tweede is misschien wel het allerbelangrijkste) terug te kunnen opbouwen. In mijn hoofd is het denkproces voor volgend jaar al in gang gezet: en de droom van het WK lange afstand duatlon in Zofingen (met moordend veel klimkilometers) lijkt toch wel telkens weer naar boven te komen. We zien wel...

Ondertussen ben ik als coach wel trots op mijn atleten. Ze leggen allemaal een sterke trainingsdiscipline voor de dag, en ik zie ze de laatste maanden grote voouitgang maken. Ook in de wedstrijden gaat het goed. Bart maakte al een goeie beurt op Xterra Malta, Davy haalde de Flandrien-titel binnen op de ronde. En deze zondagvoormiddag liep Pieter  een verschroeiende 1u28 op de 20 km van Brussel. In de namiddag dan nam Lieselotte in moeilijke omstandigheden (regen en gladde wegen) toch revanche voor haar wat ontgoochelende debuut op de 1/8e triatlon van vorig jaar. Zelf is ze altijd heel streng voor zichzelf en legt ze de lat heel hoog, maar haar tijd van 1u35 mag gezien worden en vooral ... haar laatste loopronde daar in Dendermonde doet het beste verhopen voor wat haar topdag moet worden: de Donktriatlon in Berlare.  Volgende week staan Judith en Bart aan de start van de Boerenkreek-triatlon, spannend!

Ondertussen heb ik zelf zondag met mijn supporters die meereizen naar Luxemburg de trip voorbereid. Ik wil echt knallen daar, en ik denk/hoop daar een parcours op mijn maat te vinden met in het fietsen 40 vlakke kilometers voor tempobeulen én dan 50 kilometers met veel hoogtemeters voor berggeiten. En met een vlakke halve marathon langs de oevers van de Moezel hoop ik opnieuw een sterke looptijd neer te zetten. Nog 3 weken en 't is al zover.

week 33 en week 34: reculer pour mieux sauter

Na Mallorca heb ik het de eerste week toch wel wat kalm aan gedaan:

niet alleen om uit te rusten, maar ook omdat ik verschrikkelijk veel werk had dat was blijven liggen door mijn Mallorca-trip.

Jammer genoeg was ook week 34 er één die er heel druk uitzag. 7 dagen werken op school (ook zaterdag en zondag), cursisten die feed back moeten krijgen op hun afstudeerproject (de zenuwen beginnen toe te slaan), ondertussen ook veel coaching, enzoverder enzovoort. Hoe ik het gedaan heb, vraag het me niet, maar ondanks die drukke agenda heb ik een straffe trainingsweek achter de rug. Het gevolg is wel dat ik zondagnamiddag helemaal paraplu ben thuisgekomen van mijn werk, en het nu een dag of 3 rustig moet aanpakken qua training.

Maandag heb ik een loop van 15 km afgewerkt met daarin ongeveer 8 km rond tempo 4:10

Dinsdag een lange fietstraining met 3 serieuze intensieve blokken  - thuisgekomen met een gemiddelde van 32,2 km/u

Woensdag terug gaan zwemmen en wat oefeningen gedaan.

Donderdag stond er een korte pittige training op het programma: eerst 1 uur fietsen met daarin zes hellingen (Betsberg en Landskouter/Lemberge) - ik heb sereius van jetje gegeven, en kwam thuis met een gemiddelde van 35 km/u. maar daarmee was de training nog niet gedaan, want mijn loopschoenen stonden klaar. Na een snelle wissel liep ik een 5 km aan tempo 4:08.

Als je weet dat ik een half uurtje voor die training eigenlijk geen goesting had, en me wat vermoeid voelde, kan je je afvragen hoe je dan de knop omdraait. Donderdag vond ik een fantastische truc. Geen goesting om te trainen, kleed je dan alsof het wedstrijddag is. : )

Dit was voor de training:

En dit erna:

't Bobijntje was af.



Volgende dag, een rustdagje dan maar? No way....

• Vrijdagochtend: zwemtraining
• Vrijdagvoormiddag: 10 km lopen naar 't werk met 3 km aan 4:10 en 2 km aan 4:00
• Vrijdagnamiddag: 8 km teruglopen, maar dan wel extensief

En op zaterdag 60 km gaan bollen aan 30 km/u. een rustig ritje, quoi.

Dit allemaal, gecombineerd met 2 jobs, en het organiseren van een verjaardagsfeest voor mijn zoon zijn 16e verjaardag, echt gekkenwerk.

De kogel is dan ook door de kerk. Hoe graag ik het ook doe, volgend seizoen ga ik geen coach meer zijn. Zeer jammer maar hoe veel ambitie en goesting je ook hebt, er blijven maar 24 uur in een dag zitten.
En ik heb absoluut nog geen enkele goesting om mijn eigen sportactiviteiten terug te schroeven...

Volgende afspraak: Ironman 70.3 Luxemburg 18 juni.

Ironman 70.3 Mallorca

Op voorhand leek het een fantastisch idee: met mijn vrouw in mei 5 dagen naar het zonnige Mallorca, en daar dan wat vakantie nemen en ondertussen ook een halve Ironman afwerken. We zagen ons daar al zitten met onze zonnebril op een terrasje aan een zuiders strand.

Maar de realiteit bleek in niks te lijken op de toeristische folders. Als ze mij op zaterdag 7 mei om 8u55 eindelijk het signaal gaven dat ik de zee in mocht, voelde ik me eerder een pinguïn. In de wisselzone lag in mijn tijdrithelm weliswaar mijn fietsbril te wachten, maar niet met de donkere zonnebril-glazen erin, maar met de gewone kleurloze transparante versies.
Jawel, we bevonden ons nog steeds in Mallorca, maar het was 10 graden op dat moment en het was al uren aan het regenen. Niet miezeren, maar echt regenen, in België ook wel drasj nasional genaamd.

Maar allez, laten we ons even concentreren op de wedstrijd: 1,9 km zwemmen - 90 km fietsen - 21 km lopen

SWIM



Voor de zwemstart probeert Ironman iets nieuws uit: de rolling start. Het startvak is onderverdeeld in blokken op basis van je zelf ingeschatte zwemtijd. Ik stelde me in het vak 40-45 minuten, omdat het mijn eerste wedstrijd in zee zou zijn, en ik ervan overtuigd was dat ik daar veel leergeld zou betalen.

Het systeem van de rolling start was me blijkbaar ook niet helemaal duidelijk - ik dacht dat we per blok zouden worden toegestaan om te starten, waardoor we niet met 4000 (!) tegelijkertijd de ideale zwemroute zouden kiezen, maar met pakweg 600-700 man per keer. Maar dat bleek niet te kloppen. Er werden elke 5 seconden slechts 5 atleten het water ingestuurd, waardoor ik daar al meer dan een uur op het strand in de zompende regen stond te wachten alvorens het aan mij was.
Het voordeel is dus wel dat je een enorm zwemcomfort hebt: de discipline boksen is bij deze geschrapt uit de Ironman. Ander voordeel: als je één uur in de kou staat te wachten op een nat strand, dan voelt een watertemperatuur van 18 graden plots aan als een warm bad. : )

Maar het zwemmen dan weer. Het was zalig! Ervaringsdeskundigen noemden de zee vrij wild naar Mallorca-normen, maar ik vond het zeer kalm. Ook heerlijk om in zo'n super helder water te kunnen zwemmen waar je de bodem onder je ziet voortschrijden (of zoiets, denk niet dat ik hier het juiste woord gevonden heb). Door mijn late start kreeg ik ook voor het eerste bij het zwemmen de kans om veel mensen in te halen. Iemand had me in dat uurtje wachten verteld dat je maar beter niet kan vechten tegen de zee, maar dat je eerder het tempo van de golven moet volgen. Ik had goed geluisterd, volgde die raad ook op en had één van de meest zalige zwemervaringen ooit. En tot mijn grote verbazing kwam ik in een mooie tijd terug op het strand.
Achteraf hoorde ik ook dat ik bij de gelukzakken hoorde, want op een bepaald moment was een school kwallen het zwemtraject doorkruist, en daar hadden velen pijnlijke wonden in het gezicht aan over gehouden.

Het moet zijn dat ik me goed amuseerde, want ik zwom 2 kilometer in plaats van de opgelegde 1,9 km. : )

SWIM 2000m in 0:38:19 = 1:55/100m

De wisselzone was er één om u tegen te zeggen - eerst een lange loop naar de omkleed-tenten, onder andere over het strand en daarna door een ondergelopen straatje.
In die wissel moest ik voor het eerst in mijn triatloncarrière ook een regenjasje aandoen. grrr

En dan een zeer lange loop op de koersschoentjes naar de fiets, en naar de bike start. Nog nooit zo'n lange wisselzone meegemaakt.

BIKE

De riolen in Mallorca zijn duidelijk niet klaar voor de grote zondvloed. De straten waardoor we moesten rijden waren in vele gevallen half overstroomd, lagen er bovendien spekglad bij. Na 4 kilometer zag ik al een atleet op een kaarsrecht stuk onderuit gaan. En de regen werd alleen maar erger, je kon met momenten zonder enig probleem spreken over stortregens.

Het was dus onmogelijk om volledige power te zetten op de pedalen. Alleen op de zeer lange klim (pakweg 15 km) kon ik mijn duivels ontbinden. Aangezien de afdalingen toch met dichtgeknepen billen en remmen zouden moeten gebeuren, gaf ik nog wat extra op de klim. Sommige stukken zelfs gewoon op het groot blad gereden. En ondertussen tientallen, honderden atleten voorbijsteken. Elke belg die ik passeerde, trakteerde ik op het weerbericht van Frank Deboosere: "27 graden in België vandaag - olé." Een mens moet eens kunnen lachen hé.

De afdalingen waren gruwelijk glad. 

Bovendien, ondanks de puike organisatie, wordt Ironman meer en meer een geldmachine en dat bracht hen op het schitterende idee om 4000 keer het inschrijvingsgeld te incasseren. 4000 atleten op het parcours, dat was er echt over, zwaar over. Dat maakte de afdalingen nog gevaarlijker en soms moest ik in 5^e file rijden om voorbij te steken bergop, af en toe raakte je ook ingesloten, en de vele Britten die liever links rijden….nee daar gaan we het nu even niet over hebben.

Op het ganse parcours hebben we één keer 10 km een normale baan gehad waar ik eens goed doorgesjeesd heb, maar voor de rest gekozen om lijf en leden te redden. Geen zin om de ziekenhuizen van Mallorca aan de binnenkant te inspecteren en dus echt moeten inhouden. Shit shit shit! Zo frustrerend zeg…

BIKE 89,8 km in 2:59:25 (aan 30 km/u dus) pffffff -  gem HSL 127 (niet te geloven toch); max HSL 162

Dit was dus absoluut geen wedstrijdgevoel. Maar als je weet dat ik in het fietsen van plaats 1731 (na het zwemmen) opschoof naar plaats 864, pakweg 900 fietsers inhaalde, dan was ik zeker nog niet de atleet met de meeste schrik, met de grootste voorzichtigheid.

Gelukkig was er nog het lopen.

RUN

Ik besloot in de wisselzone mijn zeikend natte voeten goed af te drogen om mijn kousen goed te kunnen aandoen, en kreeg daarna bijna mijn veters bijna niet dicht - mijn handen hadden te koud - typisch Mallorca hé. : )

Maar die voeten afdrogen was niet bepaald een goede tijdsinvestering - Na 50meter lopen draaiden we een straat in die zowat tot net onder de knoessels onder water stond. Kortom, voeten terug zeikenat. Hilarisch!

Het plan voor het lopen was zo simpel als kon (om te bedenken en te onthouden, niet om te lopen): starten aan tempo 4:20/km en dat zo lang mogelijk uithouden. Wel dat is zeer goed gelukt- hier zijn mijn 21 kilometertijden en je zal zien, ik heb heel lang 4:20 of iets sneller kunnen lopen:

km1 4:14

km2 4:20

km3 4:14

km4 4:19

km5 4:08

km6 4:12

km7 4:14

km8 4:15

km9 4:12

km10 4:20

km11 4:15

km12 4:19

km13 4:17

km14 4:14

km15 4:19

km16 4:22

km17 4:19

 en dan kon ik het tempo niet meer aanhouden

km 18 4:25

km 19 4:37

km 20 4:44

km 21 4:42

Nog nooit een afsluitende halve marathon zo goed gelopen en ook zo goed ingedeeld. Het was een schone revanche op de frustratie van het niet kunnen doorfietsen. 

Run 21,2 km in 1u32m35s = tempo 4:22 (13,7 km/u)

Ik was toch trots dat ik de hevige weersomstandigheden had getrotseerd en na 5u25m de finish haalde. Deze vakantiefoto nam mijn vrouw op het strand van Port d'Alcudia bij de aankomst van mijn meest zuidelijkste triatlon tot nu toe:

Ik voelde me een beetje schuldig - zowat vijf uur eneenhalf had ze in de gietende regen met een regenjasje en een paraplu gesupporterd voor mij.

Met een 561e plaats op bijna 4000 deelnemers, ben ik helemaal niet ontevreden. 72e ook in mijn leeftijdscategorie (500 deelnemers waarvan slechts 370 de meet haalden): goed gezwommen, fietsen was niet echt fietsen maar rechtblijven, en echt goed gelopen. Wel veel te trage wissels gedaan, kostte me zeker 10 plaatsen in mijn categorie.

Op naar Ironman 70.3 Luxemburg in juni. Volgens mij gaat het daar 40 graden zijn.

week 31: op weg naar Mallorca

De laatste zware trainingsweek in aanloop naar Mallorca is achter de rug, en het was een verdomd goeie.
Niet omwille van het enorme volume aan trainingen maar omwille van de kwaliteit. Qua volume heb ik het ondertussen al door: dit jaar is het harken om elke week min of meer 10 uur te kunnen vinden om te trainen: een chronisch tijdsgebrek noemt dat dan.

Maar ik leer dan ook weer bij door te proberen om in die 10 uren alle ingrediënten te proberen steken die ik nodig heb. Zo zag de cocktail er deze week uit:

In de eerste 3 dagen waren vooral het zwemmen en het lopen aan de orde:
- het zwemmen ging twee keer zeer goed. Mijn watergevoel zit goed, maar geen idee wat dat gaat geven in de golven van de Middellandse Zee, een vuurdoop (in het water dan).
- als je weet dat ik vorige zondag ook al liep, kwam ik op ongeveer 39 loopkilometers uit op 4 dagen. Niet slecht, vooral omdat er ook heel veel kilometers aan race tempo 4:20/km inzaten. Die 19,5 km op woensdag kwam ik thuis met een gemiddelde van 13,6 km/u. Mijn kinesist had daarna dan ook niet moeilijk om mijn benen te martelen om alle afval eruit te masseren.

In het tweede deel van de week lag de nadruk op het fietsen met 3 echt zware trainingen: donderdag 1u40m op de rollen met redelijlk wat intensief werk, zaterdag een vlakke rit aan meer dan 33 km/u gemiddeld, en zondag een korte rit met 6 hellingen op 't groot mes. Die laatste training werd dan ook nog gevolgd door een koppelloopje aan 14 km/u. Lekker!

Ik denk dat ik er klaar voor ben. Enige probleem dat ik gezien de lage temperaturen nog niet in open water gezwommen heb. Maar soit, dat zwemmen zien we gewoon als overleven volgende week in Mallorca. Het is op de fiets en tijdens de halve marathon dat ik mijn duivels ga proberen ontbinden. De laatste wedstrijd dateert al van augustus 2015, niet moeilijk dat de wedstrijdhonger zo groot is.