Eigenlijk was alles in kannen en kruiken. Het zou een Ironman worden in 2017, en uiteindelijk was de keuze op Vichy gevallen aan begin van week 3.
Maar ... de klok nog een week verder terugdraaiend: ik telefoneerde met een heel toffe, en sport-minded collega. "Je gaat weer een Ironman doen?", vroeg ze me met veel belangstelling. En toen ik daar bevestigend op reageerde, kon ze het toch niet laten om te vragen: "Weet je nog wat je me 2 maanden geleden vertelde?" Ja hoor, ik wist het nog, hoe ik in 2016 enorm had genoten van een ander triatlonjaar zonder Ironman (heel korte samenvatting van een veel langere uitleg natuurlijk).
Dus ik legde haar omstandig uit wat me toch weer had doen veranderen van gedacht. Wat ik niet wist was dat er vanaf dan iets in mijn hoofd gezaaid was dat sowieso zou beginnen groeien: twijfel.
Ik besefte het niet tot ik me aan het inschrijven was voor de Ironman van Vichy. De inschrijvingsmodule werkte niet goed, en daardoor is de inschrijving nog steeds niet gebeurd, zou je kunnen zeggen. (En dat klopt ook, ondertussen krijg ik zelfs geen antwoord meer op mijn 4e mail dat hun betalingssysteem niet werkt.)
Maar er is iets anders, ik mis iets. Dat licht euforische gevoel als je je inschrijft voor een Ironman, de onmiddellijke mythische klank die de naam van de stad waar het zal gebeuren dan krijgt. Frankfurt en Zürich waren niet meer gewoon steden, het waren iconische mijlpalen in wording in mijn hoofd. Vichy daarentegen bleef een duffe stad in Frankrijk. Weet ik veel of dat een duffe stad is, ik ben er nog nooit geweest, maar er scheelde iets, niet alleen met het regime waaraan de naam Vichy verbonden blijft, maar ook met het regime dat heerste in mijn hoofd.
Ik voelde met mijn beslissing dat ik veel opportuniteiten op nieuwe ervaringen liet liggen. Ik begon te twijfelen over hoe die zomervakantie er dan zou uitzien met mijn gezin als ik op het einde ervan een Ironman zou doen. Ik voelde ook direct een dwang in mij opkomen, een dwang die me duwde naar "alles moet wijken voor Vichy, 1 race - 1 goal", het voelde niet lekker, en gedurende een paar dagen zat ik met al die muizenissen te worstelen. Tot ik mezelf terug hoorde antwoorden op die vragen van mijn collega aan de telefoon, en ik voelde: "je antwoorden kloppen niet volledig, Christophe." De kracht van een achteloze vraag op een onverwachts moment, die zelfs niet de bedoeling had om me te doen twijfelen, maar het toch - en gelukkig maar - deed.
En nu .... nu wacht ik even af, en zet ik alles nog eens op een rijtje. Als ik geen Ironman doe, komen er mooie nieuwe mogelijkheden in het verschiet: triatlon Alpe d'Huez bijvoorbeeld (met in de 120 fietskilometers 3 tour de france cols waarvan de laatste Alpe d'Huez), of nog eens een deelname aan de halve triatlon van Gérardmer, een schitterende wedstrijd qua ambiance en qua parcours. Of misschien toch nog Ironman, maar dan moet het wel beter aanvoelen dan het nu doet.
Een triatleet en zijn muizenissen, ik zou er nog bij vergeten vermelden dat ik deze week ook getraind heb.
Vrijdag voelden mijn benen als staaldraden aan, heel raar. Eén dag later wist ik wat daarvan de reden was, zaterdagnamiddag werd ik ziek, een soort van buikgriep-achtig gedoe. Maandag was ik al 2 kilogram afgevallen. Oh nee, ik had beloofd jullie niet verder lastig te vallen met gewichts-trivalia. : )
