Te weinig volume (kilometers dus) maar voldoende kwaliteitstrainingen, benieuwd wat dat zou geven. De race-strategie was op voorhand bepaald en heb na pakweg 10 minuutjes al in de dichtstbijzijnde vuilbak gekieperd: starten aan tempo 4:30/km en dan halverwege zien of ik nog wat zou kunnen versnellen....
De vuilbak
Ik stond samen met Pieter aan de start, we wisten dat we aan 4:30 zouden starten, Pieter ging zich in mijn slipstream zetten, en ik startte de eerste kilometer aan ... 4:15. Gevoelig sneller dus dan 4:30. Ik probeerde wat te vertragen, maar 4:30 voelde gewoonweg veel te traag aan. De twijfelende 2e kilometer werd 4:18. En dan kwam de figuurlijke vuilbak van hierboven in het vizier: "Kust ze: terug naar wat juist voelt.
Het werden kilometers aan 4:12 - 4:13 ongeveer. Heerlijk tempo'tje dat lekker en relaxed aanvoelde. Beetje per beetje betekende dit ook meer en meer lopers inhalen die wat te snel gestart waren, en nu gas moesten terugnemen. Bij de start had ik echt het gevoel dat er 150 man was weggelopen zonder een krimp te geven, dus het was een geruststelling om te merken dat er redelijk wat op hun adem getrapt hadden.
Nieuwe truc
Ikzelf liep rond kilometer 12-13 nog altijd vrij relaxed en maakte een praatje met de 2 kompanen die ondertussen al een tijdje samen met mij aan hetzelfde tempo liepen.
"Als we dit tempo kunnen aanhouden, gaan we een verdomd schone tijd lopen", zei ik nog. Eén van de 2, zijn haren vertelden me dat hij veel ervaring had, antwoordde nog dat we er nog niet waren. Toen draaiden we rond de Nieuwdonk en kwam de wind vol in ons gezicht, en voor ik het wist had ik de 2 andere eraf gelopen zonder te versnellen. Maar een stukje verder, begon ook voor mij de miserie die niet kon uitblijven, er begon vanalles pijn te doen, het werd lastig.
En toen, in een begenadigd moment van helder denken kwam een gedachte in mij op die op 't eerste zicht compleet absurd was maar waar uiteindelijk geen speld was tussen te krijgen:
"Zeg Christophe, als dat vanaf nu toch pijn gaat doen, misschien moeten we dan gewoon nog een beetje sneller lopen? Pijn gaat toch sowieso doen nu, of je trager of sneller loopt." : ) 'That's my boy', dacht ik, gaf mezelf in gedachten een flinke high-five en schakelde een kleine versnelling hoger. 4:11; 4:08; 4:10; 4:07; 4:12 leverde dat op, en heel veel winstplaatsen in de eindafrekening. Mijn truc was niet doorgedrongen tot diegenen die voor mij liepen blijkbaar, héhé.
Kilometer 20 was de moeilijkste: met 4:16 moest ik toch nog even lichtjes naar adem happen. Ondertussen had ik al berekend dat ik onder de grens van 1u30m zou eindigen.Die wetenschap gaf me nog één keer vleugels en ik eindigde aan een op dat moment verschroeiende 4:09 en 4:05.
Schoon resultaat
De parcoursbouwer had me echter schoon liggen. Mijn halve marathon bereikte ik inderdaad aan 1u28m49s, maar de finish lag meer dan 500m verder, en het werd dus voor de tabellen 1u31m06 (14,2 km/u). Verder geen klagen over die parcoursbouwer, een zeer mooi parcours was het daar in Berlare.
Al bij al een zeer leuke ervaring, deze winterwedstrijd. Hij geeft me min of meer scherp gehouden in mijn looptrainingen na een bourgondisch zomertje, en ik liep hem ook relatief relaxed. Besttijd op de halve marathon ook, maar normaal gezien loop ik die na 1,9 km zwemmen en 90 km beulen op de fiets natuurlijk. Ik eindigde 51e overall en 49e man op mijn 47 jaar , ook dat is een tof cijferreeksje, vind ik (nog altijd een beetje een cijfer-nerd jawel). Voor herhaling vatbaar dus, deze mooiste halve van Berlare.
Pieter
En Pieter, hij had snel door dat het te rap zou gaan, vertelde hij achteraf. (Hij had ook een zeer moeilijke voorbereiding achter de rug met een maaginfectie en verbouwingen enzo). Hij bleef bij het plan, liep schoon aan de geplande 4:30 en kon op het einde nog een versnelling hoger schakelen. Hij werd 101e overall en 99e man in 1u38m13.
I love it when a plan comes together. But I love it more when I'm faster than the plan! : )
Next year revanche, Pieter?
