Het tweede deel van december zal niet onthouden worden als de topperiode van mijn trainingsseizoen.
Na een overdreven onderkoelde recuperatieweek 11, was ik met uitzonderlijk veel goesting begonnen aan week 12. Maar op woensdagavond voelde ik plots alle kracht uit mijn lijf vloeien. IK kroop in mijn bed, maakte een koortsachtige nacht mee. En donderdagochtend was de schade snel opgemeten: ziek met koorts.
Die koorts is voor mij als atleet een heel belangrijk 'detail'. Koorts tast je lichaam enorm aan. Dit betekent sowieso dat ik pakweg 3 à 4 weken ga nodig hebben om terug op het niveau te komen van net voor het ziek worden. Het zij zo! ik heb er deze week een paar keer serieus over gevloekt, maar uiteindelijk is het enige wat je kan doen, terug geduldig opbouwen. Daar ben ik op zondag terug mee begonnen.
Voila, 't is gebeurd. De eerste trainingsweek met meer dan 10 trainingsuren: 10u22m om juist te zijn.
Op zich is dat allemaal niet zo super belangrijk, maar 't is mooi om te merken dat mijn lichaam dit nu wel begint aan te kunnen. En opmerkelijk ook dat dit gebeurt in een week waarin het zo'n slecht weer was dat je nauwelijks trainingsritten buiten kan afwerken. Tijdens de enige buitenrit (dinsdag) had ik dan ook nog materiaalpech waardoor ik die rit met een kleine 30 km heb moeten inkorten.
Er begint wel al meer variatie in mijn trainingen te kruipen.
In het fietsen bijvoorbeeld was er naast de vlakke duurtraining op dinsdag en easy ritje op de rollen van vrijdag, ook een sweet spot training op donderdag (met 5 * 7 min in de sweet spot zone) en een krachttraining op zondag (met 15 * 1 min aan 130% van het overslag-wattage (FTP))
Op maandag liep ik kort, maar met 6 keer een tempoblokje van 400m rond de 15 km/u. Op woensdagochtend liep ik eens een half uurtje echt traag (12 km/u), en op zaterdag liep ik lang (14 km) aan een duurtempo van 13 km/u.
Ik heb het gevoel dat de basisconditie weer op punt staat, en dat ik nu dus voorzichtig kan beginnen variëren. Benieuwd of mijn lactaattest van volgende week dinsdag dat zal bevestigen.
Volgende week doe ik het bovendien rustig aan. Even op adem komen in wat ook een drukke werkweek wordt. Daarna vliegen we er terug in.
Ondertussen ben ik bezig met de aankoop van een nieuwe tijdritfiets, en staat mijn blauwe Trek Equinoxe te koop voor pakweg 700 euro. Interesse? Geef gerust een seintje via dit blog.
Week 8 en 9 werden wat kortere weken (zeker week 9). De redenen zijn:
- slecht weer, dus meer binnen op de rollen rijden, en daar hou ik het voorlopig op 1 uur. Geen langere buitenritten gedaan.
- mijn wederhelft die een knieschijfprothese gekocht heeft, nog helemaal in de revalidatie zit, en dus heb ik nog meer om mijn hoofd en omhanden dan anders.
- een vervelend probleempje met mijn voeten. De nieuwe loopschoenen zijn slecht aangepast, moeten terug naar de hersteller. Na mijn duurloop van vrijdag de 24e zat ik met schaafwonden op meerdere tenen, en die heb ik wat moeten laten genezen alvorens terug de loopschoenen aan te trekken
- en .... een kater en complete off day op zondag 3 december. Lap, er zal weer niets in mijn schoentje liggen dit jaar.
Week 8
Week 9
Goed gevoel
Ondanks de kortere weken heb ik al bij al wel een goed gevoel:
- ik merk tijdens de duurtrainingen bij het lopen opnieuw de lichte frisse benen die een beetje weg waren. Ook de afstand van 12 km heb ik terug vlotjes in de benen. Hier kan ik nu op verder bouwen.
- bij het zwemmen ben ik heel hard aan het werken. Ik heb met Fre ook echt een goeie trainer getroffen. Hij is mijn zwemstijl aan het proberen herprogrammeren. Op dit moment is het zeer moeilijk voor mij, slechte gewoontes afleren op 48-jarige leeftijd, well you know .... Maar ik voel voor het eerst sinds een paar jaar nog eens de goesting om te gaan voor een sneller zwemtempo in plaats van het gewoon onderhouden van mijn normale tempo. Dat ik me daarvoor op glad ijs moet begeven, en dus mijn vertrouwde zwemstijl moet afbreken, neem ik er bij. Spannend wel.
- bij het fietsen begin ik nu ook wat intensiteit in te bouwen in de trainingen. Zeer voorzichtig hoor, voorlopig nog langere recup tussen de sweet spot blokjes, al eens zeer korte (20 sec) pure krachtblokjes van 500 watt, Maar vooral veel omwentelingen maken meer dan 90 per uur). Veel op klein verzet rijden dus.
Gewicht
Nog even een blik werpen op mijn gevecht met de winterkilo's. Begin november was het een ramp. Een jojo met veel ups en weinig downs. Maar nu de laatste 2 weken lijk ik standvastiger te worden. Ik zit niet zo ver meer van mijn doelstelling om in 2017 nog 73 kg te halen.
Waarschijnlijk is dit ook één van de redenen waarom ik de laatste week zo kouwelijk rondloop. Man, ik lijk me maar niet te kunnen verwarmen.
Seizoen 2018
Ondertussen begint het seizoen 2018 zich ook wat te ontvouwen. Dat op 1 juli Challenge Roth mijn absolute A-wedstrijd wordt, dat is reeds lang beslist. Maar een moeilijke zoektocht was de ideale voorbereidingswedstrijd. Eerst dacht ik aan Ironman 70.3 Marbella begin mei, maar aangezien dat weekend de fietsstage van Mr T valt, leek dat plots niet zo'n goed idee meer. Ik dacht tot gisteren nog aan Ironman 70.3 Aix-en-Provence (13 mei), maar dat leek organisatorisch in het gezin niet zo evident te zijn. Maar, ik vond voor diezelfde dag een lokale wedstrijd in het Noorden van Frankrijk: Half de Choisy au Bac. Die wordt hoogstwaarschijnlijk de voorbereidingswedstrijd.
En ik heb ook besloten om na de Challenge van Roth mijn seizoen nog verder te zetten. Vanzelfsprekend eerst een maandje zeer kalmpjes aan doen (juli), maar toch nog 3 maanden trainen naar de Challenge Sardignia (Italië).
Dus hoogstwaarschijnlijk wordt dit mijn seizoen:
13 mei: Half de Choisy au Bac (1,9 - 90 - 21)
1 juli: Challenge Roth (3,8 - 180 - 42)
28 oktober (1,9 - 90 - 21)
Supporters: de vakantiedagen mogen aangevraagd worden, de bussen mogen gereserveerd worden. 😃
Het leuke is dat ik zowel in Roth als in Sardinië zal racen met Mr T clubleden: in Roth met Olivier, Patrick en Thomas; in Sardinië met Christophe, Yves en Philippe. En dat in onze fantastisch mooie nieuwe clubkledij. Maar die toon ik later wel eens op deze blog als de bestelling aangekomen is.
Het blijft toch heel hard werken dat zwemmen. Na de video-analyse van mijn nieuwe zwemcoach Fre vorige week was het nu aan mij om iets te doen met de resultaten.
Even proberen uitleggen waar we op dit moment aan werken:
1. Hoofdhouding: Onder water kijk ik eigenlijk 45 graden voor mij uit naar de bodem, terwijl ik mijn hoofd moet laten hangen in het water en perfect onder mij naar de bodem moet kijken (90 graden). Het leek op het eerste zicht detailkritiek, omdat Fre me vertelde dat mijn houding in het water goed is, ik lig niet te laag met mijn benen. Hij gaf aan dat als ik mijn hoofd laat hangen, mijn benen nog iets hoger komen te liggen, en dat mijn lichaam dan een quasi perfecte lijn kan vormen op het wateroppervlak.
Een goed punt perfectioneren, denk je dan misschien, is dat nu het prioritaire wat van een matige zwemmer een degelijke zwemmer zal maken? Wacht even .... ik kom er straks op terug.
2. De leading arm (da's de arm die voor mij uit in het water klieft, op het moment dat ik adem (dat is dus beurtelings de linkse en de rechtse, want ik adem om de 3 slagen), zakt al weg in het water en begint al aan de catch beweging terwijl ik nog aan het ademen ben. Daardoor verlies ik de meeste propulsie die ik kan maken, nl. die van de catch (op zijn minst om de drie slagen).
Ik moet dus leren om tijdens het ademen mijn arm strak voor me uit te houden, en pas de catch in te zetten als ik terug in de houding terechtkom waarin ik met mijn hoofd in het water hang en naar de bodem kijk. Het is een kwestie van fracties van een seconde, maar het maakt zo'n immens verschil in de kracht die je kan ontwikkelen.
Mits een aantal drills (technische oefeningen) die Fre me meegaf, probeerde ik dat deze week dus in mijn trainingen toe te passen. En het werd in eerste instantie een ramp. Telkens ik ademde en mijn arm toch boven in het water probeerde te houden, zat er een enorme onderbreking of pauze in mijn slag. Het voelde alsof ik me daarna opnieuw op gang moest trekken. Om de 3 slagen dus je zelf weer op gang trekken....
Tot... ik er in slaagde om punt 1 en 2 te combineren ergens in mijn 2e zwemtraining deze week. Door mijn hoofd in het water te laten hangen en recht naar de bodem te kijken, moet ik veel minder doen met mijn hoofd om boven het wateroppervlak te ademen. Een slag van 45 graden en ik kom met mijn mond boven het wateroppervlak uit. Nee, juister geformuleerd, eigenlijk kom ik dan perfect in het golfdal uit.
En wat merk ik dan? Dat dit de sleutel is om mijn ademmoment korter te maken. Ik kan op deze manier lager en korter ademen, want ik moet veel minder werk doen met mijn hoofd. (Op de foto zie je iemand die dat zeer goed doet: kort laag inademen en perfect gebruik maken van het golfdal in het water. Probeer je in te beelden dat je 45 graden voor je uit kijkt onder water, en dan je hoofd kantelt om te ademen. Kijk nu naar de foto en dan zie je dat je net in het hoogste deel van het water uitkomt om in te ademen. Dan heb je dus 2 opties: zwembadwater drinken, of je hoofd hoger heffen..
Soit, moeilijk om uit te leggen: maar deel 1 - juiste hoofdligging in het water - maakt het dus mogelijk om mijn inadem-moment korter en efficiënter te maken, en dat maakt het mogelijk om deel 2 waar te maken, nl. gedurende dat korter moment mijn arm gestrekt voor me uit te houden in superman-houding. Eens dat me lukt, zou ik moeten kunnen komen tot een armbeweging onder water die me veel meer vooruitstuwt in het water.
Ik moet geherprogrammeerd worden dus. 't Is dus een lange weg, maar .... één van mijn favoriete levensmotto's indachtig: "if you find a path with no obstacles, it probably leads nowhere" .... hoor je mij niet klagen.
Soit, was het bovenstaande te techneuterig (of ook wel triatlon-nerdy), dan heb ik voor de trouwe volgers ook nog wel de wekelijkse rubriek 'overzicht van de trainingsweek in petto'. Hier komt ie:
Geïnteresseerd in cijfertjes? Ook voor u hebben we een overzichtje:
Zwart is de totale trainingstijd, blauw is zwemmen, rood is fietsen,
groen is lopen en oranje is core stability en krachttraining.
De tien uur is nog niet bereikt, en - voor de heel trouwe volgers - de 73 kg ook nog niet. Mischien volgende week? (cliffhanger!)
Voor alle duidelijkheid: ik deed hem van rechts naar links. En de wind kwam van links, en waaide dus naar rechts. 104 km beuken tegen de wind, 2 keer goed nat geworden van een langere regenbui. De laatste 25 km ging het licht toch wel een beetje uit. De wind werd sterker en sterker, de fietser werd vermoeider en vermoeider. op het einde kreeg ik de pedalen nog moeilijk rond. Het was een eerste keer boven de 100 km in deze voorbereiding, en het was direct een pittige.
Ondertussen heb ik een paar weken geleden ook besloten om nog eens zwemlessen te volgen, deze keer bij Frederic G. Woensdag was de eerste zwemles. De onderwatercamera werd er bij gehaald. De beelden werden onmiddellijk geanalyseerd. De werkpunten waren direct duidelijk (daar schrijf ik volgende weken nog wel wat over). De klik tussen mij en Fre was er onmiddellijk. Man, hier heb ik goesting in. Misschien forceer ik wel een doorbraak in mijn zwemmen dit jaar. Nooit te oud om bij te leren.
En ... alsof ik het nog niet wil, alsof het nog te vroeg is, alsof de duvel er mee gemoeid is: een trainingsweek van 10 uur heeft er nog niet ingezeten (en dat hoefde ook nog niet). But man, this was close: 9u59min. 😛
GC, waar staat dat nu weer voor, Christophe? Zoek het niet te ver, beste volgers: ik ben op reis geweest... naar Gran Canaria. 26 à 27 graden overdag, 's ochtends een frisse 20 graden. 😝 Man, dat was heerlijk. Ik had aan mijn gezin beloofd dat het een gezinsvakantie zou worden, en dat ik dus niet zou trainen, trainen, trainen. En daar heb ik me dus aan gehouden.
Dat betekent dus dat ik daar geen fiets gehuurd heb, en dus niet ben gaan fietsen. Wat heb ik me qua training wel gepermitteerd: 2 keer 's morgens gaan lopen als iedereen nog aan het twijfelen is of het echt al een goed idee is om op te staan, en af en toe eens zeggen: " uhm .... ik zwem eens naar die boei en terug, tot straks hé".
En dan is dit dus het resultaat. Dit is echt serieus recup moet ik zeggen. Uitgerust ben ik hoor. 😁
Een ander resultaat is dat ik qua gewicht opnieuw mag beginnen: deze maandagochtend 74,8. Una cerveza por favor?
Soit, elk feest is een geseling waard. Dat wordt dus direct de riem eraf leggen deze week. En opnieuw aan de slag.
Voila sé, de eerste maand trainingen zijn goed verteerd.
Dit was de 4e week:
Alweer een mooi basisweekje, met al 2 duurtrainingen die langer kunnen genoemd worden:
- een fietstraining van 90 km (solo gereden bovendien)
- een looptraining van 13 km
Ik ben heel tevreden over mijn eerste maand: ik zat snel weer op dagelijkse routine, en wat in de eerste 2 weken nog gepaard ging met wat stramheid, blijkt ik nu al veel vlotter te verteren.
Ook qua gewicht heb ik er al wat kunnen afdoen.
Eerst een stevige daling, die ik niet kon volhouden. Daarna een mooie zachte geleidelijke gewichtsafname, met in de laatste week plots weer een jojo-effect. Benieuwd wanneer ik voor het eerst de 73 kg-lijn zal raken.
Het zal niet volgende week zijn, want dat is een recup-weekje, maar daarover volgende week meer.
De goesting is enorm. Ondanks het feit dat ik het nog redelijk kalmpjes aan doe, en niks probeer te forceren, klok ik zonder het goed en wel te beseffen deze derde week al af op bijna 10 trainingsuren. Da's vroeg op het seizoen, maar het voelt al redelijk natuurlijk aan. Het heeft vanzelfsprekend ook te maken met het nog redelijke weer waardoor ik nog buiten de fietsuren kan volmaken, want op de rollen hou ik het meestal bij een uurtje, maar die heb ik voorlopig nog maar 1 keer moeten uithalen.
Heel jammer dat deze week de zwemtraining van Mr T op zaterdag afgelast was. Ik had er op gerekend om deze week eindelijk 3 zwemtrainingen te kunnen afwerken.
Maandag en woensdag had ik immers 2 zalige zwemtrainingen achter de kiezen. Zalig omdat ik een mooi evenwicht vond tussen bewust bezig zijn met mijn techniek, en toch in een soort flow door het water glijden en daarvan genieten:
Maar vooral op de fiets voel ik me goed. Ik merk dat ik echt zin heb om kilometers te bollen. Dat ik volgend jaar terug de volledige afstand doe, brengt iets los in mij dat ik nog nooit voelde. Vroeger keek ik altijd op tegen die lange fietstrainingen. De grootste opofferingen die ik voor me zag waren de vele fietstrainingen boven de 100 km die ik zou moeten rijden. Nu heb ik het gevoel dat ik net daar het meest naar uitkijk, dat ik dit seizoen veel lange fietstrainingen ga rijden. Ze kosten het meest tijd natuurlijk, en in de loop van het seizoen zullen ze soms wel eens lastig of ééntonig aanvoelen. Maar op één of andere manier kijk ik er enorm naar uit.
De 83 km van vandaag waren een echte babbelrit met een gemiddelde hartslag van 107. Maar als je 's morgens in de regen toch beslist om te starten in de regen, en daarna beloond wordt met 40 zonnige laatste kilometers, dan voel je je de koning te rijk. Een ganse voormiddag in de buitenlucht, wij triatleten zijn zo'n gelukzakken.
Volgende week plan ik nog een gelijkaardige trainingsweek en dan wordt er even een weekje teruggeplooid. Ciao
Ze zijn nog braafjes bij Swimsmooth, tijdens het neerhalen van de SWOLF als efficiëntie-parameter voor het zwemmen. Met mijn kleine handjes, niet zo mobiele schoudergewrichten en zwakke ape-index (ik ben een aap, ik weet het, maar niet als het over de relatieve lengte van de armen t.o.v. mijn romplengte gaat) weet ik er alles van.
Samengevat: de SWOLF-index is geen kl***n waard, maar lees toch dit eens om er overtuigd van te geraken: swimsmooth over SWOLF
Oh ja, heb ik al gezegd dat Swimsmooth de max is! Swimsmooth boek lezen + daarop gebaseerd trainen zorgde ervoor dat een baksteen als ik in 2014 in Frankfurt 1u13 zwom over 3,8 km in plaats van de 1u22 van voorheen. En ik kwam fris als een hoentje, uhm ... als een vis, nee...als een amfibie ... uit het water.
't Zijn de eerste trainingsweken, dus veel speciale trainingen moeten jullie op dit moment niet verwachten. De bedoeling van de eerste maand is om te wennen aan de dagelijkse trainingsroutine. Bijna alle trainingen worden dan ook in de extensieve zone afgewerkt: basisconditie kweken en proberen om wat overtollig vet te verbranden.
Enkel de zondagsrit was wat geaccidenteerd. Ondanks de korte nacht (met open mond zitten kijken naar het WK in Kona (Hawaii)) had ik een paar cartouchen in mijn rugzak zitten: eerst eens het gashendel opengezet op de kasseien van Mater, en dan langs de Schelde ook nog eens koers gemaakt. Dat leverde een training op met veel extensief werk, maar ook wel wat gevarieerd intensiever werk.
Niet de bedoeling om dat heel veel te doen in deze fase van het seizoen, maar nu en dan eens prikken mag wel, vooral in het water en op de fiets. In het lopen ben ik nog uiterst voorzichtig: de benen voelen nog niet luchtig aan, ik rol nog niet over de macadam zoals moet. Dus het gevaar op blessure is in het lopen nog te groot. Al blijven de tempo's van mijn extensieve looptrainingen wel deftig (4:34 en 4:40).
Voorlopig enkel rustig en goed nieuws vanop het trainingsfront. Nu is het zaak om ook wat gewicht te laten wegsmelten: met mijn 74,3 kg sta ik nog te zwaar. Ideaal voor mij is als ik vrij snel rond de 73 kg kan hangen in deze fase.
Voila, we zijn terug vertrokken. En blij dat ik ben. Je kan dat niet geloven. Vier weken off season, dat was voldoende. Het begon te enerveren, te jeuken, te kietelen, .... De goesting is alweer volledig aanwezig. Is die eigenlijk weggeweest? Ik denk het niet, dit jaar niet nee. Maar het was verstandig om terug te plooien, om lijf en leden efkes te laten rusten, of .... uhm .... op andere manieren te teisteren. 😜 (zie de gewichtscurve van vorige maand).
De maand oktober staat helemaal in het teken van opnieuw wennen aan de trainingsroutine. Er moet geen immense hoeveelheden getraind worden, het aantal uren blijft nog redelijk beperkt. Die trainingen moeten ook helemaal niet zwaar zijn. De sleutel deze maand is: mentaal en fysiek terug wennen aan quasi dagelijkse trainingen.
Week 1 was op dat gebied een uiterst geslaagde week. Kijk maar :
De maximum zwemafstand was 1900m, de maximum fietsafstand 45 km en de maximum loopafstand 8,3 km. En het zijn die korte afstanden die er voor zorgden dat ik reeds in week 1 elke dag tot iets in staat was.
Als je er 4 weken uit geweest bent, dan krijgt bovenstaand schema - met elke dag wel een kleurtje - voor mij plots ook een soort van esthetische schoonheid. Raar hé?
Volgende week terug aan de bak. Maar volgende week staat er ook een kort nachtje gepland: zaterdagnacht meerbepaald. En het heeft niks te maken met uitgaan, of 't beest uithangen. Wel alles met Kona, het WK Ironman in Hawaïi. Dat wordt weer gekluisterd zitten aan de buis tot pakweg 3 à 4 uur 's nachts. En zoals elk jaar weer: beginnen dromen, rekenen, mezelf opladen, maar .... vooral dromen dat heel misschien, heel heel heel heel misschien ..... ooit .... als ik mezelf eens compleet maar dan ook compleet overtref .... ikzelf aan de start mag staan op het strand van Kona, en mag finishen op het Mekka van de triatlonwereld: Alii Drive. Of ik dat ooit kan halen? Eerlijk? Nee, dat denk ik niet. Ik zal zelfs meer zeggen, ik ben wel bijna 99,9% zeker van niet. Maar hey, 't is toch heerlijk om af en toe eens weg te dromen van die 0,1%? Kona dus, zaterdagnacht, een nachtje heerlijk escapisme.
Je kan zien dat ik goed heb opgebouwd en ..... ik heb vandaag mijn piek bereikt (75,3 kg).
😃
Soit, off season kan bij deze afgesloten worden. Ik voel me een vetzakske, en ik wil terug sportman worden, op mijn eten en drinken letten en vooral weer in vorm komen. Vier weken da's zowat het maximum dat ik aankan zonder mijn vaste sportroutine. Dus morgen 2 oktober start 'the road to Roth' - 1 juli 2018: 3,8 km SWIM - 180,2 km BIKE - 42,1 km RUN.
Off season is nu 2 weken bezig. Die 2 weken zijn als volgt samen te vatten: anderhalve kilo! 😂
Doe ik dan helemaal niks van beweging tijdens zo'n off season? toch wel hoor, niet sporten dat hou ik echt niet uit... kijk maar:
't zijn wel allemaal korte dingskes hé. Een keer het water in, een kort loopje, met de fiets naar 't werk en terug, en vooral regelmatig core stability sessies. Ja, ik moet echt het gaspedaal lossen nu. Eigenlijk is dat niet super leuk, want dat betekent ook dat je je vormpeil zachtjes voelt wegzakken. Maar het is wel absoluut nodig. Na 52 weken trainen moet de riem er echt af, en moet mijn lijf wat rust gegund worden.
Maar toch ben ik al aan het uitkijken naar volgend seizoen. Een seizoen bovendien dat niet lang meer op zich laat wachten: de eerste of tweede week van oktober begin ik er terug aan: oktober is de maand waarin ik zachtjes weer in trainingsmodus zal komen.
Dé wedstrijd waar ik volgend jaar wil knallen is Challenge Roth op 1 juli. Challenge Roth wordt zo na 4 jaar mijn come back op de volledige afstand. Drie jaar heb ik me nu gefocused op de halve afstand, en ik heb dat zeer graag gedaan. Eigenlijk is de halve afstand mijn favoriete afstand omdat je er veel meer snelheid maakt dan in een volledige waar je toch iets meer moet inhouden, berekenen, doseren. Ik denk dat ik door die 3 jaar mooi geëvolueerd ben: zeker qua kracht en snelheid ben ik vooruit gegaan, voornamelijk in het fietsen en ook een klein beetje nog in het lopen. IK ben nu benieuwd hoe ik dit kan omzetten naar de volledige afstand.
6 juli 2014 was een ongelooflijke topdag: ik finishte in de Ironman Frankfurt - mijn 4e op de volledige afstand - in een tijd van 10u03, een verbetering van mijn toenmalig Ironman-record met 46 minuten, en een niveau dat ik voor mezelf niet voor mogelijk had gehouden. Of ik dit ooit nog terug kan presteren, da's koffiedik kijken en dat hangt van zeer veel factoren af: blessurevrij blijven? niet ziek worden? goed kunnen blijven trainen? het kopke dat goed zit in het trainingsseizoen? een echte topdag waarin je kan pieken? de omstandigheden die meezitten? de juiste beslissingen nemen tijdens de wedstrijd? geen pech hebben? de kracht vinden om door die pijngrens te gaan? ...... Als ik op die 10u03 terugkijk, dan is voor mij een puzzle waarvan elke stukjes op het juiste moment perfect in elkaar pasten, niet alleen die dag zelf maar ook dat trainingsseizoen. Kan ik dat nog eens herhalen? Dat weet ik niet. Maar ik weet wel dat het zeker niet lukt als je niet probeert. Dus ga ik trainen met als ambitie om een die magische sub 10 te halen: onder de 10 uur finishen. Dat is de lat zeer hoog leggen natuurlijk. Maar wie niet durft te falen, maakt weinig mee in zijn leven. Ik bedoel wie niet durft om hoog te reiken, zal nooit weten wat hij had kunnen bereiken.
Natuurlijk blijf ik ondanks die sub 10 ambitie, met ongelooflijk veel respect opkijken naar die 3,8 km zwemmen, die 180 km fietsen en die marathon. En ik weet dus ook dat daarvoor trainen op zich al een enorme prestatie is, dat finishen sowieso een krachttoer is, en dat bijvoorbeeld 10u30 ook een heel knappe tijd zou zijn. Maar ik kies ervoor om vanuit dat respect en dat besef, toch op zijn minst mijzelf nog verder uit te dagen. Aard van het beestje, way of life zeker?
Ondanks die ambitie, is mij dit seizoen vooral opgevallen hoe de rust over mij komt op wedstrijddagen. Tuurlijk zorgt zo'n dag telkens voor een dosis gezonde stress, maar ik heb vooral geleerd om in een geniet-modus te komen voor, tijdens en na zo'n wedstrijd. Ik haal er uit wat er die dag uit te halen is, niet alleen qua prestatie maar ook qua sportief en mentaal genot. En dat ... vind ik een mooie evolutie. Race hard but always with a smile! ik heb het altijd wel een beetje in mij gehad, maar was soms wel wat verlamd door mijn dadendrang, mijn ernstige aanpak. Ik heb nu meer het evenwicht gevonden. En alweer voel ik dat triatlon mij zo weer een levensles heeft opgeleverd. Ook algemeen in mijn leven vind ik beter het evenwicht tussen mijn ambitie en mijn joie de vivre.
En om het helemaal een happy happy joy joy blogpost te maken. Dit seizoen was ook het seizoen van mijn terugkeer naar Mr T triatlonclub, en dat heb ik me nog geen moment beklaagd. Wat een fantastische warme bende is me dat zeg. Heel veel nieuwe leuk mensen leren kennen, veel plezier gehad, leuke trainingskilometers gedaan samen, lief en leed gedeeld, ....... Deze individuele sport is dit jaar voor mij echt veel meer een sociaal gebeuren geworden dan het ooit al geweest is.
Kortom, jullie merken het: ondanks die ene heel slechte dag in de Alpen in juli, onthou ik vooral het goede en leuke van dit seizoen. En ik kijk nu al reikhalzend uit naar het volgende.
Disclaimer: wie niet tegen een gebrek aan bescheidenheid kan, en ook niet echt fan is van slapstick, raad ik aan deze blogpost te skippen. Ook lezers van 't Pallieterke kan ik niet garanderen dat ze aan deze bijdrage plezier gaan beleven. Aan alle anderen: voor jullie is dit geschreven.
De ochtendstond
Zaterdag 8u15. Nog 1u15 voor de start van de triathlon XL de Gérardmer: 1,9 km SWIM in het meer van Gérardmer - 93 km BIKE op het mooiste triatlonparcours met in totaal 9 hellingen en 2000 hoogtemeters - 21 km lopen rond het meer. Maar op dat moment zit ik samen met heel wat atleten te schuilen in wat na het zwemmen de omkleed-tent zal worden. Schuilen, jawel, en ook enorm bibberen. Het regent hard en het is 8° celsius op dat moment. Ik kijk rond en er wordt verdomd weinig gelachen. De zenuwen en de schrik regeren daar in die tent. Ik denk dat weinigen bezig zijn op dat moment met de afstanden en de hoogtemeters, het zijn de weersomstandigheden die de deelnemers zorgen baren. Naast mij zit een vrouw te foeteren en te klagen, ze dreigt ermee haar boelke te pakken en niet deel te nemen. Op dat moment voel ik me voor de eerste keer die dag beresterk. Ik zit daar, probeer me zo warm mogelijk te houden, en heb een houding van: cope with it! Ik ben niet van plan energie te verliezen aan zaken waar ik toch geen vat op heb. En het weer, daar heb ik dus geen vat op. Wel, hoe ik er mee omga. Ik vind daar in die tent mijn kalmte terug. Ondertussen heb ik al beslist dat ik bij het fietsen mouwkes zal aandoen en een regenvestje, daarboven in de heuvels ziet het weer er nog dreigender uit dan beneden in de vallei en er wordt die dag nog heel veel regen voorspeld. Et alors? (thanks, Francois Mitterand)
SWIM
Met zo'n 1400 deelnemers sta ik om 9u25 te wachten op het startschot. Ik zoek een beetje positie op het strand, want we hebben het hier wel degelijk over een massastart - allen samen het water in. De ervaring leert me dat ik niks te winnen heb met me in het gewoel te begeven, en ik start dus langs de zijkant achteraan. Deze keer ben ik iets te rustig blijkbaar, want het duurt zeker een halve minuut na het startschot alvorens ik in het water zit. Na 100 meter heb ik mijn ritme gevonden, en zwem ik vlot door het toch wel vrij warme water. Bij de eerste boei voel ik me een beetje Conor McGregor: geen idee wat boksen is, maar ik zit wel midden in een boksmatch. Ik let vooral op mijn verdediging en kan de averij beperken. In mijn gedachten wil ik nu naar de hoek van de ring stappen, me breed neervleien in het hoekzeteltje, mijn mondstuk laten uitnemen door mijn coach, en een misplaatste arrogante grijns versturen naar de tegenstander in de andere hoek. Zou mooi zijn, en ik zou dat goed kunnen (vooral die misplaatste arrogante grijns), maar ik heb geen tijd: verder zwemmen 💦. Na 1900m kom ik volledig volgens de verwachtingen in de achterste gelederen van het grote peloton aan wal: 37m51s voor 1900m, die wat langer uitgevallen is - 2005m volgens mijn Garmin - een tempo van 1:52m/100m. Voorspelbaarder dan dat zijn enkel de grapjes van Frank Deboosere.
T1
Maar voorspelbaar zal het niet blijven. In de wisselzone speelt zich een staaltje regelrechte slap stick af, met in de hoofdrol, jawel deze kerel. Als het gefilmd was, zou het ongetwijfeld wat versneld afgespeeld worden met zo'n onnozel muziekske eronder, en lachen maar:
Ik probeer het samen te vatten:
- aangekomen in de wisselzone, neem ik mijn zak met fietsgerief van het rek, loop naar de wisseltent (die van 8u15 - zie hierboven),en die is .... volzet. Ik mag dus terug de tent buiten lopen (denk er zo'n muziekske bij, en zo'n stupide Stan Laurel blik hé)
- dan probeer ik de knoop die ik nota bene zelf in de sluiting van die zak gemaakt heb, los te maken - lukt niet - het duurt me minstens 1 minuut om die knoop los te peuteren (had ik maar in mijn jeugd naar de scouts of chiro geweest - dat had me vandaag 1 minuut bespaard)
- dan begint het gedoe - wetsuit uit, mouwkes aan (ah ja want het is koud), kousen aan (ah ja, want het is koud), fietsschoenen aan (ah ja, want ik moet de fiets op), en beslissen om het regenvestje niet aan te doen en achteraan in mijn triatlonpakje te steken (ah ja?) - mouwkes aandoen met kletsnatte armen, dat was slim vooral als er een handdoek voor je neus ligt, die je zelf in je zak hebt gestoken (had ik maar beter naar moeder geluisterd vroeger, als ze zei "u goed afdrogen voordat ge uw kleren aandoet hé)
- ok alles is gebeurd, de zak deponeren aan het einde van de tent, de tent uitkomen - mijn vader zien die me verwittigt dat de wisselzone spekglad ligt, en me zo behoedt voor nog meer slapstick.
- aan mijn fiets komen, en merken dat het echt wel koud en nat is, en dat ik toch beter mijn regenvestje aandoe. Dat vestje grijpen, en merken dat het niet meer achteraan in mijn tri-suit zit. (denk er een vree dwaze blik bij) Rondkijken en merken dat het vijftig meter daarvoor in de wisselzone eruit gevallen is (had ik maar beter geluisterd naar vader als hij vertelde dat je alles goed wegsteekt voor je de deur uit gaat)
- ok dus dat regenvestje van de grond genomen, aandoen, en .... de rits die blijft steken in een stukje binnenvoering. Er een beetje aan snokken en het vestje quasi driekwart dichtkrijgen, na pakweg een goeie minuut? (had ik maar wat meer aandacht besteed aan mijn fijne motoriek in mijn ontwikkeling, dat had me vandaag nu al 1 extra minuut bespaard....)
Tjonge jonge, het is niet te geloven: ervaring zat in triathlons, er prat op gaan dat ik altijd extreem kalm blijf in moeilijke omstandigheden, en .... een wisselzone T1 van ... hou je vast .... 7 minuten (ZEVEN!)
Als je weet dat ik als 897e uit het water gekomen ben, dan wil je eigenlijk niet weten hoeveel plaatsen ik in T1 nog verloren ben.
BIKE
En dan komt het meest tricky onderdeel van deze wedstrijd: het fietsen. Ik geef toe, ik was van plan hier een moordend goeie fietstijd neer te zetten. Als je op dit parcours 30 km/u haalt, dan heb je verdomd straf gereden, dus 93 km, ik had zoiets van 3u09 in mijn gedachten. Dat was natuurlijk voor ik wist dat het nat en spekglad ging liggen. Na 1 kilometer weet je het al: dit is levensgevaarlijk. Het eerste rondpunt ligt er bij als de Kristallijn in Gent (voor mijn niet-Gentse lezers - Kristallijn is een indoor ijspiste waar ge ook een pintje kunt drinken. Ge kunt in Gent echt altijd en overal een pintje drinken, en dat heeft mijn triatlon carrière al veel schade toegebracht, maar ik wijk af). Afwijken doe ik gelukkig niet op dat rondpunt. Maar voorzichtigheid is geboden.
Eigenlijk zijn die 93 km van mij als volgt samen te vatten:
- ik ben (sorry voor mijn gebrek aan bescheidenheid met momenten) schitterend bezig op de beklimmingen;
- en ik heb me rechtgehouden in de afdalingen
Vooral de afdaling van de Col des Grosse Pierres naar Gérardmer is zonde: 3 keer moet ik eraf terwijl hij spekglad ligt. Een uiterst snelle afdaling die je nu niet ten volle kan afrijden. Het kost tijd, heel veel tijd en is een beetje frustrerend, maar ik leef me uit bergop en ben goed gefocused in de afdaling. Als je in de eerste ronde een atleet ziet liggen kermen in een afdaling terwijl de civiele bescherming ons verwittigt om links te houden, dan kan je niet anders dan even denken aan Wouter Weylandt en consoorten. (slik)
Maar mannekes , ik heb goede benen. Ik rijd de 250e fietstijd van alle deelnemers, en schuif op van positie 900 naar positie 356. Pakweg 550 deelnemers heb ik ingehaald op die 90 km, en ik weet waar: op de 9 hellingen. Wat heb ik genoten, jongens, maar dus echt genoten van die cols. De mooiste deze keer was de col de Poli waar enorm veel volk stond en ook mijn vader.
Oh ja, voor ik het vergeet, zijn er og slap stick liefhebbers in de zaal? Zin in nog een extra portie? Tijdens de eerste ronde begint de ritssluiting van mijn regenjasje raar te doen. Ik pruts er eens aan, en had dat beter niet gedaan. Het deel van de rits dat dicht was, begint ook open te scheuren. Ik rij de derde col af met een soort van dubbel windscherm, en bedenk me dat aqua-plainers (of zoiets) geen last hebben van gladde wegen. 😎 Col 4: Col de Poli: ik stop bij mijn vader, zet mijn helm af, regenvestje over het hoofd uitdoen, helm weer op. Dat vestje heb ik niet meer nodig, 't is toch kapot, en .... het heeft al 20 km niet meer geregend. Sommige wegen beginnen droog te liggen, en ik kan de afdalingen wat vlotter nemen. Maar net als ik me verheug op de 2e afdaling van de Grosses Pierres met een droger wegdek, krijgen we - ja, alle regels van de slapstick worden in acht genomen - een enorme plensbui over ons heen (ik ondertussen zonder regenjasje dus). Rond mij rijden er atleten die zich wel van seizoen vergist lijken te hebben, en hun skikleren lijken aan te hebben. Ik heb dan weer wel kou natuurlijk. Maar en dat zegt veel over mijn ingesteldheid op dat moment: ik zit letterlijk te lachen met die plensbui. Het kan me niet deren, want ik heb echt de benen van een topdag. Twee momenten waren nogal verschietachtig: mijn remmen die efkes de grip op de wielen helemaal verliezen, en één slipperke met het achterwiel dat ik kon herstellen met mijn achterwerk. Geen erg, het zou ondanks alles mijn dagje worden - zo stond het in de sterren geschreven: insj Allah!
3u19m32s is mijn fietstijd. En dat is in deze omstandigheden echt fantastisch. Ook de profs hebben er immers last van: waar vorig jaar de winnaar een tijd fietste van 2u34m, rijdt de winnaar dit jaar er 2u46m over. Ik durf stellen dat ik zeker ben, dat ik in droge omstandigheden die 3u09 gehaald had.
T2
Maar, ik hou jullie serieus aan 't lijntje hé. T2 verloopt ook iets langer dan voorzien. Veel gedronken op de fiets en door de kou (heb ik al verteld dat mijn voeten soms als ijsklompen aanvoelden?) minder gezweet, dus ik moet mijn patatten gaan afgieten. En ik moet nieuwe kousen aandoen, want als ik met deze kletsnatte kousen al überhaupt in mijn loopschoenen geraak, dan loop ik mezelf blaren op 3 km tijd. Dus ook hier een lange wissel: 5m26s
RUN
3 vaststellingen:
- ik heb echt een topdag
- ik ben nog nooit zo veel aangemoedigd
- sadisme kent geen grenzen
Waar begin ik? Misschien bij het sadisme: het loopparcours van Gérardmer is een instinkertje. Rond het meer, zeggen ze, maar er zitten eigenlijk per ronde van 7 km 2 langere hellingskes in en 1 kort venijnig klimmetje. Afzien hoor. Een paar jaar geleden - ik was verwittigd - hadden ze nog iets nieuws gevonden: net voor de finish had de organisatie een houten staketsel gebouwd - trappen naar omhoog en dan trappen naar beneden en doorlopen. Het idee is mooi, het publiek kan er zich onderdoor verplaatsen, zonder de stervende zwanen (lees: atleten) te moeten kruisen. Moordend voor de benen, van de atleten weliswaar. Dit jaar was het zonder trappen, en dus recht naar omhoog en naar omlaag (die stukken omlaag lagen redelijk glad - spektakelwaarde omhoog). Maar ze vonden het zo'n tof idee dat ze er dit jaar 3 na elkaar op het parcours hadden neergepoot. Drie na elkaar!!
En ..... sadisme kent echt geen grenzen: 't is te moeilijk om uit te leggen, maar ze slaagden erin om het parcours zo in elkaar te steken dat we in drie ronden .... VIER keer over die staketsels moesten. Dat markies de Sade hier nog niet was opgekomen. 😱
Maar ik vergeef de organisatie alles, ook dit. Want beste atleten: dit is de mooiste, best georganiseerde, meest warm georganiseerde wedstrijd, met een hart voor atleten en supporters. Schrijf het op, en vertel het verder. Dit was mijn derde deelname, en ik weet zeker: ik kom nog terug: truly in love with this race!
Om het even over supporters te hebben. ik ben nog nooit zoveel aangemoedigd. Niet alleen door mijn vader die mee afgereisd was - een fantastische supporter, moest er met supporteren geld te verdienen zijn, hij was schatrijk - maar ook door zowat alle Belgische supporters langs de lijn. Er waren 700 Belgische deelnemers van het triatlonweekend in Gérardmer, en ik ..... ik liep in mijn Belgisch pakje.
een archiefbeeld van the magic trisuit - met zonneschijn en dus zonnebril : )
Gevolg: nog nooit in mijn leven heb ik zoveel: Vive La Belgique! en Come on Belgium! en Allez Christophe! gehoord. En ik heb daar zo van genoten, maar zo van genoten (en niet alleen omdat ik sowieso elke ochtend 2 flaminganten tussen mijn boterham leg) .... Lachen naar onbekende landgenoten, zwaaien, duim omhoog.... het was zalig! En ik kan je verzekeren, sommigen gaan echt he-le-maal uit de bol als ze een atleet in een Belgisch pakje zien hoor. "We can be heroes .... just for one day"
By the way, bjina was er nog 1 extra supporter mee. Hoe kan je dit immers anders interpreteren dan: "ik wil mee" (of aangezien hij Joey noemt: "Hey Ho, Let's Go!")
Topdag?
Ik loop de 145e looptijd, bijna bij de 10% beste lopers dus (inclusief de profs) met 1u39m22s. Den ouwen kan het nog dus. Ik had getraind op race pace 4:20, ook al wist ik dat ik dit op dit zwaar parcours niet zou kunnen uithouden, maar ik voelde me prima. De eerste ronde van 7 km werkte ik af aan tempo 4:13/km. En opnieuw: ik had echt moordend goeie benen - ik had het gevoel dat ik dit zeker nog 1 ronde ging uithouden. Dat gevoel was fout, maar ook een tweede ronde in 4:29 was eigenlijk nog retestrak. Tel ze op en ik loop de eerste 14 km aan 4:21/km. Maar dan, maat, dan ging het licht echt volledig uit. Ik probeerde nog alles om het tempo op te drijven, maar er zat geen enkele versnelling meer in de benen. Elke oneffenheid -door de verschrikkelijke regenval tijdens het lopen waren delen van het parcours getransformeerd in een trail run - deed pijn. Een luide ademhaling werd gerochel en gerochel werd een soort amechtig gekreun. Is dat leutig? Nee, maar ..... als je dat niet tegenkomt, heb je altijd het gevoel dat je niet tot aan het gaatje bent gegaan. Dan kom je toe aan de finish, en denk je na 2 minuten: verdoeme er zat meer in. Ik verzeker jullie, dat gevoel had ik nu niet. Met een laatste calvarieronde aan 5:03 kwam ik helemaal kapot aan de finish met in mijn hoofd één grote middenvinger naar Alpe d'Huez, maar vooral een immense voldoening. De organisator kreeg na de finish een grote omhelzing van mij, en dan heb ik 15 minuten zitten sterven in het atletendorp: draaiingskes, schudden en beven van de inspanning, de kou en de nattigheid, he-le-maal kapot. Kapot maar trots: "Ik kan het nog! Ik kan het nog!", gonsde door mijn hoofd. En ik besefte dat Alpe d'Huez er zwaarder op had ingehakt dan ik mezelf toestond om te geloven. Maar dit was een honingzoete revanche. (en die Alpe d'Huez pulle die ik met veel plezier en met veel kracht in de vuilbak gesmeten - uhm gedunkt - heb op de Col des Grosses Pierres zal het gevoeld hebben)
De eindtijd even bekeken: 5u49m13s, 263e plaats op 1400 deelnemers, 27e in mijn leeftijdscategorie. Ik ben echt zeer tevreden. En wat als het droog geweest was, zal je me vragen? - snelle afdalingen, geen gedoe met regenvestjes, geen stukken trailrun en zo. De winnaar deed er 14 minuten trager over dan vorig jaar. Dat is ook hoe ik het inschat: 5u35m zat er in, maar 'wat als?' telt niet in deze sport, en in geen enkele sport. 5u49m13s it is, en ik ben er trots op.
En dan kreeg ik in de atletentent nog een micro onder mijn neus voor een interview. In een vorig leven heeft RTbf mij ooit eens geïnterviewd: die heren konden zich toen niet inhouden van het lachen met mijn koeterwaals. Deze 2 jongens waren duidelijk beter opgevoed, ze deden alsof ze alles perfect verstonden. Bien fait, les gars.
En 's avonds, nagenoten met mijn persoonlijke supporter, onmiddellijk de riem eraf en 't schuim erop. Scheire in da house!
Voila, de trainingsarbeid is gebeurd. Het was nog een mooie laatste trainingsweek. Vanaf zaterdag is de tapering begonnen.
De laatste trainingen
Verbazingwekkend was dit niet de trainingsweek die me het zwaarst viel. Ik had blijkbaar iets meer energie dan de vorige weken. Zou dat mentaal zijn? Zou dat te maken hebben met de wetenschap dat de eindmeet in zicht is?
Met 240 km heb ik deze week nog veel op de fiets gezeten. Vrijdag op mijn laatste training reed ik probleemloos een intensieve blok van 20 km aan 37 km/u. Dinsdag reed ik een training waarin ik de eerste 60 kmgoed doorreed om dan de laatste 35 km uit te bollen. Zondag reed ik een heel rustig recupritje. Er zat zowat van alles in.
Ook in het lopen bleef het goed gaan. Ik bleef mooie tempo's lopen als de training daarom vroeg (en slaagde er beter in om me aan de juiste tempo's te houden). Zaterdagavond hees ik me nog eens in mijn wetsuit en zwom ik een zeer vlotte continu-training in het heldere Nieuwdonk-water.
Kortom, enkel goed nieuws deze week.
Nu komt het er op aan rustig de trainingen af te bouwen, niks te forceren op training, de benen veel rust te gunnen, en zo fris mogelijk aan de start te komen.
Vooruitblik
Rest me dus alleen nog te wachten tot volgende week zaterdag en nog één keer alles uit de kast te halen in die prachtige halve triatlon van Gérardmer. Een heel mooi parcours, met 9 hellingen in het fietsen en zo goed als niks vlak (en 93 in plaats van 90 fietskilometers). Ook het loopparcours is niet zomaar een makkie. Rond het meer, zeggen ze dan. Maar elke ronde verlaat je de weg rond het meer, voor ... jawel .... een klim van meer dan 1 km.
Ik heb een geschiedenis in Gérardmer, maar die gaat al terug naar 2009 en 2011. Beide keren heb ik enorm genoten van die mooie wedstrijd met zijn uitstekende organisatie en sfeervolle ambiance. Nochtans heb ik 2 keer enorm afgezien. De wedstrijd was telkens een uitloper van een seizoen waarin ik een full triathlon had gelopen, en ik kwam daar altijd met veel goesting maar weinig frisse benen aan de start. Nu hoop ik in augustus hard genoeg maar ook verstandig genoeg getraind te hebben om toch nog eens te kunnen pieken (zeker na het debacle in de triatlon d'Alpe d4huez).
2009 en 2011, dat noem ik ook wel mijn vorig triatlonleven. Ondertussen zijn we al 6 trainingsjaren verder, en daarin ben ik niet alleen ouder geworden maar in principe ook wel iets sterker als atleet, vooral in het fietsen en lopen.
Maar uiteindelijk... ben ik in Gérardmer nog nooit onder de 6 uur geraakt: in 2009 kwam ik binnen na 6u03m45s, in 2011 na 6u05m28s. Dat geeft me onmiddellijk een eerste doelstelling: deze keer wil ik echt onder de 6 uur geraken. Laten we een sub 6 uur dan maar symbolisch bestempelen als een bronzen prestatie. Dat betekent dat er ook een zilveren en gouden symbool is? Inderdaad: onder de 5u45 zou heel knap zijn en zou ik als zilver bestempelen. Goud is voor een quasi onmogelijke opdracht: onder de 5u30 geraken.
Copain David, die me vroeger vergezelde op veel van mijn wedstrijden, heeft in 2009 een tijd neergezet van 5u48m42s. Hij was in die tijd echt in zijn beste vorm: een enorm goede zwemmer en heel sterke fietser, iets zwakker als loper maar toen nog niet geplaagd door veelvuldige loopblessures. Je zou die tijd kunnen zien als een virtuele concullega waar ik achteraan jaag.
In de wedstrijd ga ik wel niet te veel lopen rekenen. Ik ga gewoon genieten van de race en het beste van mezelf geven. En alle bovenstaande tijdsindicaties zijn natuurlijk waardeloos als het bijvoorbeeld nat zou liggen of zelfs heel hard zou regenen. Ik ben een goede daler als het droog ligt, maar als het nat ligt, verandert dat gevoelig. Volgend weekend worden er onweersbuien voorspeld in de Vogezen, dus het zal afwachten worden.
Maar één ding staat zoals altijd als een paal boven water, ik vertrek altijd met de instelling: this will be fun!
Na de 2 lange en pittige fietstrainingen lag deze week de focus op looptempo's.
Van de 36 km die ik deze week gelopen heb, waren er 24 voorzien aan race pace, dat wil zeggen tussen 4:15 en 4:20 per km. Af en toe mag daar eens een kilometerke tussen zitten tussen 4:10 en 4:15, dat is geen doodzonde, maar niet teveel liefst. Wel dat is me niet gelukt. Ik heb ze allemaal ..... te snel gelopen.
Een overzicht:
dinsdag een duurloop van 19 km, met daarin 2 race pace blokken van 7 km (gelopen aan 4:12) en 4 km (gelopen aan 4:10)
vrijdag een tempoduurloop van 12 km met als middenblok een race pace blok van 8 km (gelopen aan 4:11)
zaterdag zou het me wel lukken, dacht ik: moe van de vrijdagloop en voorafgegaan door een 70 km bike ride zou ik wel braafkes tussen 4:15 en 4:20 lopen. Na het fietsen met zeikenatte kousen (in een fikse regenbui gezeten op de fiets - awoert buienradar : ) ) in mijn loopschoenen geschoven en 5 km gelopen aan race pace, nou ja .... 4:08
Mijn temporegelaar staat dus niet echt op punt. En ik heb geen goesting om tijdens het lopen continu te lopen kijken op mijn horloge.
Maar anderzijds is het op die manier niet moeilijk natuurlijk dat ik af en toe bekaf in mijn bed kruip. Dinsdag zelfs overdag. Terwijl mijn ex-dorpsgenoten zich een delirium heisten op Heusdenkoers lag ik te pitten in bed. Helemaal choco van mijn lange duurloop.
Maar als ik dit binnen 2 weken in Gerardmer probeer op de afsluitende halve marathon, speel ik een spelletje Russische roulette, vrees ik. Dan ga ik een klop van jewelste krijgen. Ik zal daar dus echt wat plichtsbewuster moeten zijn. "4:15 en 4:20, Christophe, daartussen mik je. En je probeert daar zo lang mogelijk te blijven hangen". "Ja maar 4:10 lopen is veel leuker.....". "Etututututu, geen commentaar, en luisteren, beste kerel."
(Yep, ik ben op deze blog dus gesprekken met mezelf aan het voeren. K13 lijkt me niet meer veraf te zijn.)
De fietskilometers heb ik deze week wat beperkt, want de vermoeidheid begint echt door te wegen. Mijn kinesist wist me bovendien te melden dat 52 à 53 weken niet echt 'een seizoen' kan genoemd worden. Het schijnt dat ze dat 'een jaar' noemen. En daar komt hij nu mee af. 😜
Soit, morgen zondag vind je me achter de bar op de Mr T wedstrijd aan de Watersportbaan. Geen training dus morgen, maar een ganse dag pintjes tappen. En dan .... nog 5 trainingsdagen. De vijf laatste jawel. En nog anderhalve kilo gewicht verliezen op 2 weken tijd. Wat een hobby hé? En toch.... still loving it!
Tussen de recup na Alpe d'Huez en de start van de tapering voor Gerardmer zitten drie weken. Drie weken aan één stuk doortrainen is te veel voor mij op dit moment. Dat voel ik wel aan. Maar 1 volle week recup nemen tussendoor is ook te veel. De oplossing werd echter in mijn schoot geworpen. Een uitje met het gezin naar Den Haag van drie dagen: woensdag, donderdag en vrijdag. Dus ik zou woensdag na 5 trainingsdagen een break van 3 dagen inlassen (op zich niet slecht om de eerste zware trainingen na Alpe d'huez te verteren, en er dan vanaf zaterdag nog 1 trainngsblok van 2 weken tegenaan gooien. Zogezegd, zo gedaan.
Wat een mooie week werd dit:
Maandag een snoeiharde solorit. Snoeihard, niet omdat ik het snot van voor mijn ogen fietste, maar vooral omdat ik mezelf geen seconde respijt gaf, alles net een tikkeltje pittiger aanpakte dan op een normale lange duurtraining. Alle hellingen, behalve Berendries, op 't groot blad ook. Thuisgekomen met moyenne van 32 km/u. Lekker!
Dinsdagochtend een techniek- en tempotraining in het zwembad, maar dat was maar de prelude voor een zeer pittige snelheidslooptraining in de namiddag: blokjes van 1200 en 600 aan 4:10 - 4:20, en blokjes van 400 en 200m aan 3:50 - 4:00, dat was de bedoeling. Maar ik liep op wolkjes, voelde het beton niet. En vele blokjes gingen net iets te snel. Heerlijk! Hier zijn ze:
1200m (4:06 - iets te snel)
600m (4:08 - iets te snel)
400m (3:50 - spot on!)
200m (3:45 - te snel)
1200m (4:11- spot on)
600m (4:10 - spot on)
400m (3:43 - te snel)
200m (3:35 - veel te snel)
Woensdag, donderdag en vrijdag serieuze recup dus. De looptraining van vrijdag was dan ook eentje met de rem op. Easy run op frisse beentjes. Maar hij was ook daar geplaatst om druk te zetten op de looptraining van zaterdag. Ook al was die van vrijdag een easy loopje, als je binnen de 24 uur nog eens een duurloop van 20 km afwerkt, dan creëer je een soort van vermoeidheidsopbouw die een klein beetje de wedstrijdvermoeidheid simuleert. In die duurloop liep ik 2 blokken van 5 km aan race pace. De eerste blok was een fluitje van een cent, de tweede was lastiger, maar ook niet in die mate dat ik alles uit de kast moest halen. 29,5 km gelopen op 24 uur. Tsjakka!
Zondag had ik afgesproken met Steven en Olivier voor een fietsritje. 90 km stond er op mijn planning, maar Steven had iets langer gepland, het werden er 120 dus. Steven is al een maand aan het recupereren van zijn eerste Ironman, maar daar was verdomd weinig van te merken. Wat een kracht straalt die uit op de fiets zeg. Tussen kilometer 45 en 60 moest ik met momenten echt serieus op mijn tanden bijten om hem bij te houden. Maar de recuperatie was goed, en tussen km 80 en 90 trok ik nog een ferme streep van ongeveer 10 km richting Deinze. Thuisgekomen was ik doodmoe, maar dat is zo'n moeite - je kan dat aan niet-sporters moeilijk uitleggen - maar da's een zalige, deugddoende, gezonde vermoeidheid.
Jullie merken het misschien: ik ben enthousiast over mijn trainingen. Maar laat je niet misleiden hoor. Ik voel wel degelijk de mentale vermoeidheid, nu we reeds in trainingsweek 50 zitten (knettergek eigenlijk). Ik zit wat langer te draaien en te keren voor ik de loopschoenen aantrek of mijn fiets uit het rek haal. Ik moet me wat meer oppeppen, elke dag weer. Maar eens ik bezig ben, is het nog steeds puur genieten. Ook fysiek voel ik de ongemakjes komen: hier en daar pruttelt er al eens een onderdeel tegen: een knie, mijn nekspieren, een schouder, ja zelfs een teen.... mijn lichaam vraagt zich precies na 50 weken af wanneer het eens op congé mag. Het verhaal van de laatste loodjes geldt ook voor mij. Maar voorlopig nog steeds met een brede glimlach op mijn gezicht.
Ook op een ander vlak ben ik blijkbaar goed bezig. Ik las deze week een artikel over hoe je je moet voorbereiden op back to back triathlons, dat zijn 2 triatlons die relatief kort op elkaar volgen. Tip 1 in dat artikel was: "gain some weight", wat betekent: kom terug wat gewicht bij na wedstrijd 1. De theorie is dat je op je scherpst staat net voor een wedstrijd, en je weerstand dus laag is. Het geeft geen zin om dat ridicuul lage wedstrijdgewicht te proberen blijven aanhouden tussen die 2 wedstrijden blijkbaar. De manier om het te doen, is eerst terug op krachten komen en dus wat bijkomen, en daarna terug op wedstrijdgewicht te komen voor wedstrijd 2.
Wel, dat is gelukt. 👍 😏
Mijn wedstrijdgewicht ligt op 71 kg (voor een Ironman kan dat soms zelfs zakken naar 70). Ik zat op dat gebied perfect voor Alpe d'Huez. En ook de 2 weken daarna heb ik een perfect parcours gelopen. Hehe. Maar of ik nu nog 1 keer deze zomer terug kan zakken naar 71 kg, dat weet ik niet hoor. Die ijsjes, dat frisse pintje .......We zien wel.
Nog 12 dagen trainen, 6 dagen taperen en dan nog 1 keer vlammen!
We zijn ondertussen 10 dagen na de ontgoochelende DNF op Alpe d'Huez. Ik heb daar nog een eitje te pellen met die wedstrijd, maar dat zal niet voor volgend jaar zijn (zie verder).
Na de wedstrijd heb ik drie dagen met mijn vrouw proberen genieten van Annecy en het prachtige meer aldaar. Dat is grotendeels gelukt. Al moet ik toegeven dat natuurlijk af en toe de ontgoocheling moeilijk weg te steken was. Het was als een donker wolkje dat af en toe de zon kwam wegduwen. Maar vooral veel mooie momenten meegemaakt daar in Annecy dus.
Thuisgekomen doe je dan nog eens je verhaal aan vrienden en familie, en herbeleef je het allemaal nog een paar keer. Ik merkte ook dat ik heel diep gegaan was, want ik had overdag regelmatig een dutje nodig, wat niet van mijn gewoonte is. Eén week bekomen was de bedoeling, en in die week had ik al eens een voorzichtig loopje (maandag), een kort ochtendzwemmeke (dinsdag), een sessie bij de kinesist (woensdag) en een core stability sessie (donderdag) gepland. En een glaasje wijn hier of een een pintje daar natuurlijk. De boog laten ontspannen dus.
Vrijdag was dan de start van de voorbereiding voor de laatste wedstrijd van het seizoen: de halve van Gérardmer. Een wedstrijd die oorspronkelijk als B-wedstrijd genoteerd stond, proberen om er nog iets te presteren, maar er niet al te fanatiek meer naar toe leven. Dàt is nu natuurlijk veranderd. Gérardmer is in mijn hoofd een A-wedstrijd geworden, waar ik alles uit de kast ga proberen halen. 'Een mooi slot breien aan dit seizoen' krijgt na vorige week natuurlijk een andere lading.
Ok, terug naar vrijdag dus. Direct een pittige training op het programma. 16 km lopen met daarin 3 * 3 km aan race pace: 4:15-4:20 / km. Alles daartussen mocht rustig aan. Als je weet dat ik na die 16 km thuisgekomen ben met een gemiddelde van 4:20 - race pace dus - dan kan je al raden wat er gebeurd is waarschijnlijk. Dat alles daartussen rustiger aan mocht, daar heb ik me aan gehouden. Maar in die 3 blokken van 3 km kon ik me echt niet houden. Er stond blijkbaar nog een rekening open, ik had nog veel woede en ontgoocheling in mijn lijf en dat kwam er daar langs de Merelbeekse Scheldemeersen plots uit. Hier zijn mijn kilometertempo's in die 3 blokken:
Te snel dus: '@ race pace' werd zo 'above race pace'. De hartslag ging serieus de hoogte in. Maar vooral: ik kwam niet alleen thuis met stijve spieren, maar ook met hernieuwde moed, verbetenheid en een paar kilo's minder op mijn schouders. Het was eraf. Ik kon opnieuw beginnen.
Tuurlijk ga ik nu moeten opletten. Mijn enthousiasme mag niet gaan bepalen hoe ik train, ik moet geduldig en bewust blijven trainen. Niet overdrijven, want we zijn ondertussen al in week 49, mijn lijf is dus redelijk moe.
Maar die vrijdagtraining was echt een mentaal kantelpunt. Wat ik sindsdien al allemaal gedaan heb: het parcours van Gérardmer bestudeerd, mijn eigen resultaten in dei wedstrijd (2009 en 2011) bestudeerd, resultaten van andere atleten die ooit deelnamen bekeken (David, Olivier, Thomas). Alles naast elkaar gelegd en voor mezelf een paar doelstellingen geformuleerd (daarover één van de volgende weken meer).
Een dag later zat ik al het parcours van Roth (juli 2018) te bestuderen, heb ik een verblijf geboekt in de buurt van Roth, en heb ik al bekeken welke halve triatlon ideaal ligt op de kalender ter voorbereiding van de volledige triatlon van Roth. Grootste kanshebber is voorlopig Ironman 70.3 Marbella op 29 april, maar ook Challenge Rimini, Challenge Mogan of Challenge Salou behoren nog tot de mogelijkheden. De data voor deze wedstrijden zijn echter nog niet vastgelegd.
Al het bovenstaande zijn echter goede tekenen. Mijn vizier staat weer op de toekomst gericht. Alpe d'Huez mag nu van de radar gehaald worden. Want zoals een ex-cursist antwoordde op mijn verslag van vorige week: "never a failure, always a lesson". Of deze van een ex-collega: "het is de tegenwind die de vlieger doet stijgen". Mooi toch?
Ergens in de namiddag vorige donderdag boven op Alpe d'Huez: een triatleet die met veel trots de Belgische kleuren draagt op zijn buitenlandse wedstrijden ( ik zou er het liefst van al eens eentje doen op 11 juli met dat pakje - kwestie van statement 😎), kruipt traag en waarschijnlijk met een heel lang gezicht over de nadar van de start van het loopparcours. DNF, noemt dat dan. Of ook wel abandon, of opgave. Die atleet ben ik dus. Op dat moment een fysieke schotelvod, en emotioneel gebroken. De grote droom, om een sterke prestatie neer te zetten in de loodzware Triathlon d' Alpe d'Huez, spat in mijn gezicht open, en als ik Iris vind die vanachter de dranghekkens op zoek is naar mij, dan horen daar ook traantjes bij, jawel...
Nochtans, een paar uren daarvoor leken alle sterren juist te staan. Ik had goed geslapen, voelde geen zenuwen, liep over van de goesting. Ik legde een degelijke zwemproef af in het ijskoude maar o zo wondermooie Lac De Vernay: 2450 meter (in plaats van de voorziene 2200) in 45m30, da's een heel degelijke 1:51/100m. Voor mij een knap tempo, en als ik in T1 kwam had ik helemaal geen vermoeid gevoel. Vol goede moed de fiets op dus, en direct beginnen aan de grondig uitgedokterde voedingsstrategie, die op mijn fietsbuis geplakt stond. Je kan maar 70 kcal innemen per uur, maar die zou ik ook echt innemen. Deze man zou perfect gehydrateerd en gevoed aan de voet van de Alpe d'Huez komen en dan was het play time, want gans mijn wedstrijdstrategie was gebaseerd op een zeer goede beklimming van Alpe d'Huez en een zeer goede looptijd bovenop de Alpe. Daar zou ik mijn duivels ontbinden. Waar velen zouden blokkeren, daar zou ik schitteren. Dacht ik, misschien - waarschijnlijk - overmoedig. We zullen het niet weten. Maar de strategie was duidelijk: alles daarvoor moest dus een klein beetje op reserve gebeuren.
De eerste 75 kilometer liep alles goed. Een licht dalend stuk op de route national richting de voet van Alpe du Grand Serre, een beklimming van die lange col met de vingers in de neusgaten (oh my god, dit zijn moordend goeie benen vandaag), een fantastische joyride door de adembenemende vallei na die Grand Serre, met af en toe een klimmetje erbij. Even stoppen in de bevoorrading van Valbonnais om mijn persoonlijke voeding op te pikken, en me te laten insmeren met zonnebrand door 2 ...uhm... vrijwilligsters. 😍
En dan op weg naar col nummer 2. Het gevoel op dat moment: al heel veel volk ingehaald en nog geen trap te veel gedaan.
Col nummer 2 noemt col d'Ornon, en is een rare snuiter, een heel lange aanloop aan zeer lage percentages en daarna de laatste 4 kilometer steiler maar doenbaar. Percentages van 1 à 3%, dat doe ik steevast liggend op mijn stuurtje. Nu dus ook, maar er zit precies iets fout, mijn maag strubbelt tegen, ik krijg wat krampen en ik moet me rechtzetten. Geen erg, ik rij verder .... maar ik voel de kracht uit mijn benen weglopen. Wat is hier aan de hand? Ik neem een volgende gelletje, en een beetje verder ligt het er terug uit, samen met redelijk wat voeding van het vorige uur. Ik voel me plots barslecht, en klim als een dikke pad verder. Boven op de col moet ik weer stoppen, eet ik nog eens, drink iets, giet wat water over mijn hoofd.... het helpt geen zier. Alles blijft op mijn maag liggen, ik heb kou op de fiets bij pakweg 25 graden celsius in de afdaling, en kom werkelijk als een platte pannekoek aan de voet van Alpe d'Huez. Wat er dan allemaal in je omgaat, kan ik nu niet meer reconstrueren. Ik besef maar al te goed dat ik dat plaagske van Iris heb overgenomen, en dat dat problematisch is op dit moment. Maar opgeven staat niet in mijn woordenboek. Op dat moment toch nog niet. Alpe d'Huez op dus, de plek waar ik mijn duivels zou ontbinden. You bet, het wordt een ware calvarietocht. Als je niet meer kan eten, en je hebt het eten van de uurtjes daarvoor nauwelijks opgenomen, dan rijd je dus met een lege tank. Op vetverbranding Alpe d'Huez oprijden: don't try this at home. Het is kruipen naar boven. Ik kan het niet anders beschrijven. Geen enkel moment voel ik de klimmersbenen die ik al maanden gevoeld heb. Het is harken, dweilen met de kraan open, afzien als de beesten.... Bij een bevoorrading zie ik Thomas, supporter van de Mr T'ers, en dan moet ik voor het eerst luidop aan iemand zeggen: "het gaat niet, ik ben ziek". Hij giet snel wat cola in een pulle voor mij, en ik vraag hem om naar boven te bellen dat ik ziek ben, maar dat ik verdomd die berg oprijd. Ik maak me op dat moment meer zorgen om Iris boven, dan om mezelf.
Eens ik de laatste bochten van Alpe d'Huez bereik als een stervende zwaan (wat is er toch veel beeldspraak in onze taal voor 'afzien'), zie ik een paar keer supporters langs de kant van Mr T en als allerlaatste Iris. Telkens weer zit ik met de tranen in mijn ogen achter mijn zonnebril. Het begint stilletjesaan te dagen: "dit is game over, Christophe". Ik kom echt niet meer vooruit, en zal voor de ganse klim een gruwelijke tijd van 1u27m nodig hebben. Boven gekomen, strompel ik met mijn fiets in T2, zet mijn fiets in het rek, gooi mijn helm van colère op de grond, roep de vuilste vloeken die ik nog kan bedenken, en ga erbij liggen. Op dat moment stort je wereld als sportman pas echt in elkaar. Rond jou zie je mensen doen wat je anders altijd doet: helm uit, fietsschoenen uit, loopschoenen aan, snel iets meegrissen voor te drinken of te eten en met verbeten blik dat looptempo zoeken. Merde alors!
Blijkbaar heb ik 10 minuten in T2 vertoefd. Er moet nog één moment een opflakkering door mijn hersens gejaagd zijn, en ik kies om toch die loopschoenen aan te doen. "Proberen, Christophe. Misschien als je loopt - mijn sterkste discipline - dat je een tempo vindt, en als je elke bevoorrading een shot cola neemt, ......". IJdele hoop!
Ik sta op mijn benen, wankel een beetje, begin te lopen, en loop na 100 meter tegen een man aan, die ik gewoon niet had gezien. "Excusez-moi, je ne suis plus lucide", zegt hij. Nou, dat moet lukken, 2 minder lucide mensen, die elkaar treffen op Alpe d'Huez. 😝 Ik gooi snel wat cola in mijn keelgat bij de eerste bevoorrading, 50 meter verder hang ik al te kokhalzen boven de balustrade, en 100 meter verder zijn we bij de start van deze blogpost. Ik krijg mijn ene voet nauwelijks voor de andere, de tank is helemaal leeg. Wandelen of opgeven, is de optie. En er is één regel die ik heb voor mezelf (met alle respect voor mensen die het anders zien): uitwandelen telt niet. Het is Swim Bike Run, niet Swim Bike Walk. Dus: abandon Scheire Christophe!
Een mindere wedstrijd, gokken en verliezen, te hard van stapel lopen en daarvoor de prijs betalen in het verdere verloop van de wedstrijd. Been there done that! Het gebeurt, je leert ervan, je gaat met opgeheven hoofd naar huis. Maar opgeven, dat blijft echt een bittere pil, een smet op je blazoen ook. Triatleten - en ik bij uitstek - zijn verdomd trotse mensen, dat kan ik je zeggen. Ik zal dus nog even nodig hebben om dat volledig te verteren, om mijn rug terug 100% te rechten.
Maar triatlon is een harde sport, die soms heel confronterend kan zijn. De kunst is om niet alleen te genieten van de gloriemomenten die deze sport je biedt, maar ook sterker te worden van de ontgoochelingen. Mijn vizier staat dan ook al ten volle gericht op 2 september, de halve triatlon van Gérardmer. 200% gemotiveerd ga ik daar aan de start staan. Ontgoocheling in de Alpen? Revanche in de Vogezen!
PS Super merci aan alle supporters van Mr T. Super proficiat aan mijn teamgenoten die deze monsterlijk zware wedstrijd op hun palmares kunnen schrijven. En een grote merci aan diezelfde teamgenoten en hoe ze meevoelden met mij na de wedstrijd. Mr T Triatlon Gent, een warm nest!
De laatste week is verlopen zoals het hoorde. Nog 2 keer gezwommen (en daar zelfs 2 keer een redelijk goed gevoel aan overgehouden), nog 1 koppeltraining, en nog 1 looptraining met race pace tempo. Op tijd beginnen taperen of recupereren ook. Niks op aan te merken.
En de goesting om in de Alpen een wedstrijd te doen is enorm groot. Dat is ook het grote verschil dat ik voel naar aanloop van een wedstrijd vergeleken met vroeger. Door de wedstrijdervaring is de stress in de week voor een wedstrijd uiterst laag geworden. En dan blijft er één gevoel over dat mijn dagen nu domineert: goesting goesting en nog eens goesting. Heel leuk om zo te kunnen uitkijken naar een wedstrijd.
Ondertussen is het dinsdag (2 dagen voor de triatlon) en zijn we aangekomen in de alpen. Het is hier dagen slecht weer geweest maar morgen en overmorgen wordt het mooi en droog weer. Idealer kan niet. Alleen ligt er hier één stoorzendertje naast mij op de kamer. Mijn vrouw ligt hier met een plaagske in bed, het zelfde plaagske dat mijn dochter had toen we vertrokken naar hier. Ze is een beetje ziekskes dus. Het enige dat ik nu kan doen, is hopen dat ik het niet heb overgenomen van haar. Maar kijk: ook daar ben ik rustiger in geworden: vroeger zou ik in de gordijnen hangen van de stress hierover, nu is er een soort zen-houding overheersend: het kleine wondertje gaat geschieden, denk ik nu, deze keer ga ik die zijn die het plaagske niet overneemt. Want ik heb veel te veel goesting ..... 😎😎.
Hip hé, zo werken met Breaking News! 😜 Binnenkort kan ik dan ook eens 'Behind The Scenes' gaan, ofzo... hehe
Soit, plots is de kogel door de kerk, en is de inschrijving gebeurd: volgend jaar op 1 juli ga ik terug het gevecht aan met de full distance. Niet Noorwegen (dat was een kanshebber), niet Oostenrijk (ook op 1 juli maar uitverkocht), niet Lanzarote (uitstel is geen afstel). Nee, na 4 Ironman-wedstrijden, kies ik nu voor de concurrenten van Challenge, en ga ik in Duitsland deelnemen aan de legendarische Challenge Roth wedstrijd. Als je wil weten, hoe legendarisch: wel, hij was vandaag alweer op minder dan 5 minuten volzet!
Na 2008, 2011, 2013 en 2014 probeer ik dus een vijfde full distance medaille in de wacht te slepen. En aangezien ik in Frankfurt een PR bereikte van 10u03min, kan ik toch niet anders dan de lat terug hoog te leggen, en te proberen om voor een magische sub10 te gaan? Wie niet waagt, niet wint.
Een impressie? Dit is de Solarberg op het fietsparcours:
Dit was hem dan, de laatste volle trainingsweek voor de grote Alpen-uitdaging. En als ik er op terugkijk, dan kan ik alleen maar vaststellen dat ik er veel zelfvertrouwen uit gehaald heb.
Elke training is belangrijk, maar specifiek voor de wedstrijd die op komst is, waren er 4 key workout days in deze week: dinsdag, donderdag, zaterdag en zondag.
Even overlopen:
- op dinsdag een eerste van veel race tempo inspanningen in het lopen. Deze was er één van 15 km waarin ik 7 km aan race pace liep (4:10 - 4:20 per km), om dan de training af te sluiten met 5 heuvelinspanningen aan een iets sneller tempo.
- op donderdag stond een brick training gepland: eerst 84 km gereden met Moutassem, een Syrische triatleet die nu in Gent verblijft, en die blijkbaar 4 jaar geleden Aziatisch kampioen was bij de min 18 jarigen. Ja, die gast kan een stukske fietsen hoor. Ik reed echt goed, maar op Ladeuze moest ik hem toch een paar meters laten gaan. Na de fietstraining heb ik direct de schoenen aangedaan en 8 km gelopen aan gemiddeld tempo 4:11 km/u. Tweede bevestiging van de goede lopersbenen.
- op zaterdag had ik eindelijk ook een goede fietsdag. 121 km gereden op een vlak parcours maar met 3 stevige tempoblokken erin: één van 10 km, één van 6,5 km en één van 15 km. Enkel in de laatste blok mocht ik boven de overslagpols gaan. Het was genieten, ik had superbenen en voelde iets terugkomen van de supervorm die ik op de fiets in mei en begin juni duidelijk had. Ik heb het gevoel dat ik op tijd weer ga kunnen pieken voor Alpe d'Huez, maar het zal millimeterwerk worden om de tapering juist af te stellen.
- op zondag stond de allerlaatste echt lange looptraining op het programma, en ik liep voor de 3e keer deze week moeiteloos race pace blokken: eentje van 8 km en eentje van 6 km in een duurloop van 20,45 km. Als je dan thuiskomt met een moyenne van 4:23 per km, dan kan je enkel tevreden grijnzen (en snel - heel snel - die recovery shake binnenwerken).
Dat ik tussendoor ook 2 redelijk goede zwemtrainingen deed, was ook meegenomen. Kortom, een goede week.
Maar nu: de tapering, of ook wel het afbouwen van de trainingen naar de wedstrijd toe om te kunnen pieken op de wedstrijd. Voor een volledige Ironman is voor mij 10 dagen de ideale tapering-termijn, voor een halve is dat 5 à 6 dagen. Maar Alpe d'Huez... ja da's geen volledige want geen marathon op het einde. Maar da's ook meer dan een halve, want 120 km met 3500 of 4000 hoogtemeters, dat is heel lang op de fiets zitten. Anderzijds voor een Ironman moet je taperen na trainingsweken van ongeveer 20 uren, nu gaat het om trainingsweken van 12 à 13 uur. Ik voel me vermoeid, maar zit niet op mijn tandvlees, dat is een teken dat er nog een paar trainingsdagen bij kunnen, maar ook niet veel meer. Dus ik neem de tussenoptie: de echt lange trainingen (fietsen boven de 100 km, lopen boven de 15 km), daar stop ik mee. Maar ik bouw dinsdag en donderdag nog 2 key trainingen in: dinsdag nog wat klimmen met de fiets en direct daarna een heel korte looptraining om de overgang fietsen/lopen te trainen. Als ik dat nog goed verteer steek ik er donderdag nog een looptraining van 14 km in. Maar donderdag is de allerlaatste dag waarop ik nog druk zet op mijn lijf. Daarna is enkel actieve recuperatie nog toegestaan. Ik kijk er naar uit, naar Alpe d'Huez, 't is eens iets anders.
