maandag 24 april 2017

week 34: I made it

Ik heb het gehaald .... het einde van deze trainingsblok. Amai dit was zwaar. Natuurlijk ga ik er dit seizoen nog zwaardere doen, maar in de opbouwfase waarin ik me bevind voor dit seizoen, was dit een redelijk pijnlijke, moet iktoegeven
Vooral in het lopen heb ik deze week efkes de puntjes op de i gezet, maar toch was het op de fiets dat mijn benen aan de klaagmuur stonden. De 118 km op woensdag en de 70 km op zondag waren grotendeels op karakter. En ze waren ook solo, dus er gebeurt wel wat in je hoofd dan: "Zou ik hier geen short cut nemen?" "Nee!" "'t Is wel veel tegenwind, zou ik niet mijn kar keren....?" "Nee!" ..... Ik heb heel veel NEE moeten zeggen deze week dus op de fiets.
Maar ..... ik heb het dus gehaald!











Meestal begint de kwaliteit van de trainingen op het einde van zo'n 3 weken serieus te dalen, maar dat was hier niet echt het geval:
- vrijdag perste ik een zeer goede intervalloop uit mijn benen. 4 keer een snelle kilometer lopen, met slechts 400m recup ertussen. Met kilometers aan 3:37; 3:38; 3:33 en 3:36 was ik zeer tevreden! De laatste 500m van die laatste kilometer was wel helemaal tot aan 't gaatje. Aouch, that one hurted!
- 24u later dacht ik de zwemtraining van Mr. T te gebruiken om mijn lichaam weer wat los te krijgen. Wat baantjes trekken op 't gemak, dacht ik. Nou ja, dat was buiten Ingrid gerekend, die een trainingske had samengesteld om de chaotische zwemstart te simuleren: bijvoorbeeld met zijn allen samen als een bende gekken starten in één baan bijvoorbeeld (tsjakka!), of de zwemmer die 5 seconden voor jou vertrokken is, proberen inhalen. Op 't gemak baantjes trekken? Tarara! 😜
- Uit het zwembad sukkelend (niet zo elegant als de bedoeling was 😳), wist ik dat 5 uur later nog een lange duurloop op mijn programma stond op de Levensloop Gent (grote merci aan de lezers van deze blog die mijn oproep om de Levensloop te sponsoren opvolgden). 19 km waarvan ik de eerste 16 km gedisciplineerd in de extensieve zone liep, maar toen kwam er mij een jong gastje voorbijgesneld, en toen hij bleef hangen op 25 meter voorsprong, dacht ik: "als ik daar nu eens naartoe loop". Wat volgt, was een catchy wedstrijdje: gat dichtlopen, pompen om te kunnen blijven aanpikken, de leiding overnemen, 2 keer prikken, 2e keer een gat slaan, en naar 't einde toe toch samen aankomen op het strand van de Blaarmeersen. Genieten! Geen woord tegen elkaar gezegd (hoe hadden we dat kunnen doen ook aan die tempo's?), maar wel op 't einde elkaar een begripvolle high five, en een grijnzende glimlach cadeau gedaan.
- Toen ik zondagochtend uit mijn bed sukkelde, was er nog weinig glimlach mee gemoeid. Het grijnzen had de overhand genomen. Stijf, man! Mijn koerskleren aandoen, was al min of meer een uitdaging, op de fiets kruipen ging ook niet echt van een leien dakje. Maar als je dan na een extensieve rit van 70 km thuiskomt met een moyenne van 28,5 km/u, dan kan je niet klagen hé.

Ook de trappen van het Constant Vandenstockstadion waren die zondagnamiddag plots toch wat stijler dan ik me meende te herinneren, maar tijdens de ronduit geniale match van onze Mauves et Blancs was dat snel vergeten. Wat was dat genieten zeg! Zo'n sportieve week kunnen afsluiten met een fantastisch feestje in het Astridpark, dat was echt de kers op de taart. "Allez Michel, chante avec nous". Yep ook mijn stembanden hebben het einde van de week gehavend bereikt, en zijn op die manier mooi assorti met de rest van mijn lichaam.
Recupweekje, welkom! welkom! welkom!

maandag 17 april 2017

week 33 ombouwen


WE TRI FOR YOU

Alvorens ik mijn vorige trainingsweek overloop, eerst het belangrijkste. Het is niet mijn gewoonte - nee, het is zelfs de eerste keer - om jullie geldbuidel aan te spreken op mijn blog, maar nu heb ik een heel goede reden: zaterdagavond 22 april zal ik als deelnemer voor Mr. T. Triatlon Gent anderhalf uur rond de Blaarmeersen lopen in het kader van de Levensloop ten voordele van de Stichting Tegen Kanker. Als triatleet besef je zeer goed wat een rijkdom een gezond lichaam is. Maar veel te veel mensen trekken een slecht lotje, en worden geconfronteerd met die zware ziekte. Ik heb de laatste jaren in mijn omgeving een paar mensen gezien die de strijd zijn moeten aangaan. En dat heeft me echt geraakt. Ik ga dan ook niet alleen zelf lopen, maar heb ook nog andere lopers gezocht om te lopen op de levensloop: Katrien Schotte, Katleen Meganck, Denis Garcia, Joost Claerhout en Ingmar De Maertelaere zullen ook tussen 19u en 23u rondjes lopen rond de Blaarmeersen. Zo vullen wij samen een tijdsslot van 4 uur voor Mr T Triathlon, die onder het motto We Tri For You de uitdaging aangaat om 24 uur aan één stuk altijd minstens 1 deelnemer op het parcours te hebben.
Willen jullie een steentje bijdragen, dan kunnen jullie ons team of mij als loper sponsoren via deze webstek: http://www.levensloop.be/teams/mr-t-triathlon-gent. Kies voor 'voeg een gift toe'. Het volledige bedrag gaat naar de Stichting tegen Kanker en helpt om de strijd tegen kanker verder te zetten. Thanks in advance.

WEEK 33
In de vorige trainingsweek heb ik me echt triatleet gevoeld: uitdagende trainingen, 3 nuchtere zwemtrainingen, een brick training, een dag met de 3 disciplines, een serieuze vermoeidheidsdip en een bezoek aan de osteopaat. 😜


De zwemtrainingen gaan beter. Ik blijf makkelijk onder de 2:00/100 meter (voorlopig in een 25 meter bad). Die CSS training van maandag leverde zelfs 14 keer een tempo tussen 1:53 en 1:55 op. Er zit vooruitgang in. Maar de laatste tijd heb ik soms wat pijn in mijn rechterschouder en nek: niet tijdens de trainingen maar ertussen. De osteopaat/kinesist heeft mijn op vrijdag hard gewerkt op mij schouder om die weer los te krijgen en volgende week zit er nog zo'n sessie aan te komen. Met opvallend stramme heupgewrichten en schoudergewrichten kan een mens zich afvragen hoe ik er toe kom om zoveel te sporten. Maar Davy draaide het om: hij vertelde me dat het goed nieuws is dat ik aan sport doe, want anders zouden die gewrichten nog strammer worden. Sporten is dus voorlopig mijn beste verzekering tegen een looprekje. Maar ik mag dus virtueel bij al mijn resultaten in de kleine lettertjes zetten: 'ondanks een belachelijk zwakke lenigheid' 😃💪

De fietstraining van woensdag was er één die sporen zou achterlaten, die 3 blokken van 8 min in de hoog intensieve zone zetten mijn spieren zwaar onder druk. Maar het was wel genieten. Helemaal genieten was de eerste brick run van het seizoen: thuiskomen met de fiets, direct de loopschoenen en terug de baan op. Ik liep 3 km rond de 15 km/u en daarna 500m los. Mijn meest favoriete moment als triatleet: beginnen lopen na het fietsen. Love it!

Vrijdag had ik een kantelmoment. Ik was vertrokken voor een lange rit naar en door de Vlaamse Ardennen (rond de 120 km was voorzien). Ik ging zeer vlot de heuvels op, maar toch zat er duidelijk iets fout: mijn hartslag ging zelfs bergop niet over mijn overslagpols, en .... ik had van de eerste kilometer kou over heel mijn lijf. En dat beterde gewoon niet. Ik nam gelukkig de juiste beslissing om die training te kortwieken, en stond na 75 km terug thuis. Een moment waarop ik mijn hersencellen de bovenhand moest laten nemen. De warme douche was welgekomen. Het zou afwachten zijn hoe ik zou reageren op die training. maar ik recupereerde wonderwel, en het was dan ook goed om zien dat ik op zaterdag makkelijk mijn duurloop van 18 km kon lopen. Ik had hem wel aangepast van een negatieve duurloop met het laatste stuk in de INT zone, naar een volledig extensieve duurloop (die met 13,4 km/u) als volledig geslaagd kon gezien worden. Op zondag heb ik wel quasi-volledige rust ingebouwd.

Nu rol ik mijn 3e week van deze trainingsblok in. Zoals ik vorige week al schreef, is 3 weken in principe wat te lang. Vandaar dat ik goed opmerkzaam moet zijn voor signalen zoals ik vrijdag op training kreeg. Voor hetzelfde geld doe je dan hardnekkig verder met je ingeplande training en loop je het risico om ziek te worden.
Dit is ook echt een zware trainingsblok omdat hij me echt duidelijk serieus onder druk zet. Het is een belangrijk blok, omdat het er één is dat de omschakeling mogelijk maakt van de goed gerodeerde diesel naar een meer sportieve versie. Je voelt in deze fase echt dat je meer aan het doen bent met je lichaam dan het gewoon onderhouden, je bent het nu echt aan het ombouwen. En dat gaat gepaard met een vorm van vermoeidheid die een triatleet meestal als zeer aangenaam ervaart: moe van te trainen.
Slaapwel. 😴

dinsdag 11 april 2017

week 32 overlopen

Laten we zo'n trainingsweek eens rustig dag op dag overlopen




Op maandag 
begon ik op een nuchtere maag aan dit trainingsblok van 3 weken met een zwemtraining. 60% van deze training bestond uit technische oefeningen. Dus was ik gepakt en gezakt in het zwembad aangekomen: vinnen, pull buoy, paddles en een bus sportdrank om niet zonder nafte te vallen. Tussendoor checkte ik even of mijn technische oefeningen wel iets opleverden: 2 keer een 200m aan tempo 1:54 was een zeer geruststellend resultaat.
In de namiddag deed ik nog een extensieve rit van 49 km naar Berlare en terug. Niks forceren, want de (zon)dag ervoor had ik redelijk doorgetrokken tijdens de rit met Mr T. Maar blijkbaar zat de kracht nog in de benen - vlak, langs de dijk, extensief - het leverde een onverhoopte moyenne van 30,7 km/u op. Que?!

Dinsdag
Hier stond een zware intervaltraining op het programma. Werken aan de snelheid met 5 zware blokken van 600m telkens onderbroken door 300m rust. Als je als 47 jarige veteraan zonder echt voluit te sprinten deze tempo's uit je sloffen haalt - 3:38; 3:34; 3:46; 3:33; 3:32 - dat betekent 16 - 17 km/u - dan kan je niet klagen.

Woensdag
heb ik dan wat kilometers gemaald op de fiets met één hevige blok aan overslagpols van 7 minuutjes richting Deinze, en na een lekkere Latte Macchiato bij Letters & Co op weg naar huis nog een laag intensieve blok van 20 minuten tegen de wind in. Geen hoogtemeters voorlopig dus, maar daar zou zondag wel verandering in komen.

Donderdag
had ik echt een topdag. ik liep een negatieve duurloop van 18 km op 't gevoel (zonder echt 't gas in te drukken) aan tempo 4:24 (13,6 km/u). Gemiddelde hartslag 142, da's net op de grens tussen extensief en intensief, dus eigenlijk op de grens waar ik mijn koolhydratenreserve meer en meer begin aan te spreken, en minder en minder kan rekenen op vetverbranding. Dit soort trainingen liep ik 3 jaar geleden in dezelfde periode en in aanloop naar Ironman Frankfurt aan pakweg 12,8 km/u. Wat een vooruitgang! Ik schrijf hier binnenkort eens iets over over-Ironmanisering en hoe atleten daardoor stagneren.

Daarna kwamen 2 relatief rustige dagen
Op vrijdag
beperkte ik me tot een half uur core stability oefeningen
en op zaterdag 
begaf ik me - eerlijk is eerlijk - met een lichte kater naar de Mr T zwemtraining. Maar de lange training (2700m is veel voor mij op dit moment) beviel me goed. In de vooravond breide ik er nog een rustig loopje van een goede 6 kilometer aan vast. Kwestie van de beentjes nog eens los te lopen.

Voor zondag
had Kenneth, de wegkapitein van Mr T, een aardig ritje uitgedokterd. 't Is Parijs Roubaix, dus er mochten wat kasseien in liggen, vond hij. En ... kasseien zijn maar half zo tof als ze vlak liggen. Kortom een rit door de Vlaamse Ardennen zou ons leiden over de Haaghoek, Leberg, ... maar ook over de Taaienberg, Paterberg en Koppenberg. Een ritje goed voor een kleine 120 km, dat zou zwaar worden. In het begin had ik geen supergevoel in de benen, ik had precies het eerste uur nodig om opgewarmd te geraken. Maar eens de hellingen in het vizier kwamen, herleefde ik precies: de Haaghoek vloog ik over, op Taaienberg, Patersberg en Koppenberg kwam ik eerste of tweede door gewoon mijn eigen tempo te zoeken: power in de klimmersbenen blijkbaar, want ik as toch niet met Janneke & Mieke onderweg. En in de stukken vals plat tussendoor voelde ik me gewoonweg super.  Heerlijk! Opnieuw geland in Oudenaarde, stond nog een lang stuk langs de dijk te wachten op ons, en daar werd een serieus tempo gevlamd: 40 km/u. Ik nestelde me in het groepje van de eerste 5 die de rest er genadeloos afknikkerden, en nam ook nog eens een stuk kopwerk voor mijn rekening. Maar dat had ik beter niet gedaan, tegen dat we in Eke waren kreeg ik toch wel een klop van jewelste en moest ik de andere 4 van de kopgroep laten gaan. Ik reed  de laatste 8 kilometer op de dijk nog goed door aan 34 km/u. Maar die 40 km/u die die gasten er op nahielden, was efkes te veel van het goede. Een moordend goede training die ook aantoont waar er nog werk aan is: de kracht zit goed, de basissnelheid ook, de uithouding is goed tot pakweg 100-110 km. Maar de krachtuithouding moet nog verder uitgebouwd worden.

Voila, dat was het dan een weekje (goed voor 12u45min training) meekijken vanachter mijn schouders. Tot volgende week. 😜



dinsdag 4 april 2017

week 31: recupweekje

Hoe graag ik ook train, toch keek er naar uit, naar zo'n recupweek. Velen verwarren zo'n recupweek bovendien met een week niks-doen. En die fout heb ik vroeger ook wel eens gemaakt. Maar eigenlijk wil je niet al te veel uit je dagelijkse trainingsmodus komen. Het is wel allemaal kalmpjes aan en vooral kort. Na 6 dagen had ik hoop en al 5 uren training achter de kiezen. En allemaal korte fietstrainingen, korte looptrainingen, een zwemmeke, wat oefeningskes.... Het is allemaal wat meer ongedwongen in zo'n recupweek. De week erna wil je immers frisse benen en een frisse kop hebben, maar .... je wil ook weer geen overgangsperiode nodig hebben om terug te wennen aan de dagelijkse trainingen. Een beetje een evenwichtsoefening dus. (is dat niet een woord dat ik wat veel begin te gebruiken, evenwichtsoefening?)


En die rit van 101 km op zondag dan, zal je je afvragen? Wel da's eigenlijk al de eerste dag van de nieuwe trainingscyclus. En die rit bevestigde al direct dat de recup me deugd gedaan had. Zeer goeie benen, veel kopwerk gedaan, me regelmatig moeten inhouden, en op het laatste lange stuk langs 't kanaal Brugge-Gent eens goed aan de boom geschud: het ging allemaal als vanzelf zondag. En zo hoort dat na een recupweek.
Er komen opnieuw 3 trainingsweken aan. Drie da's in principe wat te veel voor mij: ik geef de voorkeur aan een regime van 16 dagen trainen - 5 recupereren, in plaats van 21 dagen trainen - 7 dagen recupereren. Maar soms moet je je trainingsregime ook aanpassen aan de rest van je leven. Dus  is het wat knippen en plakken. Het is gewoon zaak om de derde week goed te letten op de signalen van mijn lichaam. En als die op knipperlicht-oranje springen, dan moet ik gewoon durven een stapje terug te zetten.
Maar voorlopig is dat dus niet aan de orde: goesting en frisheid op overschot om er in te vliegen. Time flies when you're having fun. : )