week 39: hittebestendigheid

De afgelopen week was er één waar mijn hittebestendigheid getest is. Wat een temperaturen! En het was dan ook nog eens een retestrakke trainingsweek. (dat mocht ook wel na de luie week van vorige week)

Eigenlijk is de week onder te verdelen in 3 - zij het ongelijke - delen.

1. De dagen voor de Mr T Stage

Vanaf donderdag wist ik dat er me een pittige stage  te wachten stond, dus boekte ik mijn goeie benen reeds voor maandag.

Een duurloop van 22 km aan een moyenne van 4:25, of tewel 13,6 km/u. Daar heb je toch wel uitgeruste benen voor nodig hoor. 't Was ook niet zomaar een duurloop, er zaten drie intensieve blokken van 3 km in. En die zagen er als volgt uit:
#1 4:10; 3:58; 3:56 (HSL 145; 150; 156)
#2 4:07; 4:01; 4:02 (HSL 153; 157; 160)
#3 4:02; 4:03; 4:04 (HSL 159; 163; 165)
Na de eerste 2 blokken kon ik de hartslag nog vlot terug laten zakken naar de extensieve zone. Na de derde was dat onmogelijk, tenzij ik een wandeling had overwogen (which not!)

Dan een dagje core stability en ochtendzwemmeke op woensdag. En de valiezen maken voor een fietsstage met Mr T in de Ardennen.

2. De Mr T Stage

342 km bollen op 3 dagen, dat kan je een fietsstage noemen toch? Ik ben superblij dat ik dit jaar terug de zeer gezellige bende van Mr T vervoegd heb. Zalige club.

Wat heb ik geleerd op stage (naast het feit dat de warmte van een club soms groter kan zijn dan die van een hevige zomerprik)?

a) Dat ik verdomd goed bergop kan rijden

Ik wist al wel dat ik een klimmertje was. Maar in zo'n stage kan je ook zien waar je staat ten opzichte van anderen. En dan kan ik er niet naast kijken: als het bergop gaat, dan zijn er niet veel die meekunnen. Er zijn er natuurlijk (en ik ben er ook 1 keer genadeloos afgereden toen het licht uitging ergens in de buurt van Bouillon), maar ik heb toch een visitekaartje afgeleverd voor de Alpen denk ik. Gelukkig was het goed weer, want boven op een helling wachten als het regent en koud is, daar kan een mens wel eens een verkoudheid van oplopen hé. 😜(Die heb ik nu ook, maar da's van de pollen in de lucht)

b) Dat Etixx brol is

De club had een volledige doos Etixx isotone drank gesponsord gekregen. De eerste dag vul ik mijn pullen dan ook met dat roze spul om eens te kijken wat dat geeft. NOOIT MEER! Veel te weinig zouten in die Etixx drank. En ik, die zowat verslaafd ben aan mijn zoute Sportscontrol dranken, zal er dan ook de prijs voor betalen. Daarbovenop had ik ook in totaal nog iets te weinig gedronken die dag. Bij dat donkere moment in de buurt van Bouillon merkte ik het al: dit komt niet goed. Recht op de trappers ging niet meer zonder krampen te voelen opkomen van mijn kleine teen tot achter mijn oren.
Het lumineuze plan was dan ook nog eens om in de verschroeiende hitte van de vallei van de Semois nog een koppeltraining te doen: 6 km lopen werd het aan 14 km/u. De eerste kilometer gestart aan 15 km/u, maar beetje per beetje verloor ik mijn stijl door de dreiging van opkomende krampen.

Toen ik terugkwam aan ons huisje heb ik me met een grote fles spuitwater (meen ik me te herinneren) en een bus recupdrank (van Sportscontrol!!) op een muurtje gezet, en ik heb daar toch een paar minuten zitten afzien: draaierig, hoofdpijn, buikpijn en vooral opstoten van krampen in verschillende spieren. Ik kwam er na een tijdje weer helemaal door, maar last van krampen zou ik nog hebben tot in mijn bed (de allerlaatste kramp van de dag schoot in mijn kleine teen 😄 )

Etixx, nooit meer dus voor mij. Is dat nu echt brol? Ik weet het niet, maar wat ik wel weet: ik heb er niks aan, aan Etixx.
Ik was benieuwd wat de volgende dag, de vrijdag, zou geven na zo'n monsterklop. Maar kijk, die dag had ik echt moordend goeie benen. De ORS en de sportdrank van Sportscontrol + de hogere discipline wat betreft inname van voldoende vocht de ganse dag zullen er mede voor gezorgd hebben dat ik weinig last had van de hitte. Ik werd zelfs beter naarmate de rit langer duurde. In de laatste 30 kilometer oefende ik op de hellingen nog wat met tempowissels in de beklimmingen. Heerlijk!

c) Dat een 39/25 misschien toch iets te veel kracht zal kosten in de Alpen

Eén probleem: ik zat met een 39/25 als kleinste verzet op mijn fiets. Daar rij ik eigenlijk alles mee: Vlaamse Ardennen, Ardennen, Vogezen. Ik stamp die 39/25 rond. Maar ik merk wel dat dit me in de Alpen veel te veel kracht gaat kosten. Ik heb wel de kracht om dat verzet rond te stampen, maar ik ga niet fris genoeg aan de afsluitende 22 km lopen kunnen starten. Ik ga dus toch nog een kleiner verzetje meenemen naar Alpe d4Huez. Iets om met de fietsmecaniekers te bekijken binnenkort.

d) Dat ik in staat ben - echt waar-  om mijn testosteron en mijn trots even opzij te schuiven (maar alleen als dat een zeer verstandige training kan opleveren)

De laatste stagedag zat ik in dubio. Sommigen gingen 152 km bollen, anderen 100. De enen hadden het testosteron nog blinken in hun ogen, de anderen wilden er een gezapig ritje van maken. Ik wist eigenlijk wel welke rit ik die dag nodig had: een gestadige rit zonder pieken boven de overslag: niet te heftig, niet te traag.  En zowat 90 km. Dat zou de ideale rit zijn om mijn heftige trainingsinspanningen van de vorige 2 dagen niet te niet te doen, en mooi te consolideren. En...om zondag toch nog een kwaliteitstraining te kunnen lopen. Moeilijk om dit in te passen in een stage, en dus koos ik uiteindelijk voor een solorit van 90 km, waarin ik me minutieus kon houden aan mijn plan. Een solomomentje dus: me, my bike en my beloved Ardennes. 90 km aan 27 km/u en ten volle genieten van de omgeving.

3. De dag na de stage.

En dat plan is dus perfect gelukt. Zondag heb ik thuis nog een prachtige duurloop van een goeie 15 km gelopen aan 13,5 km/u, en dat in een verschroeiende hitte! Perfecte keuze gemaakt dus die zaterdag dus met mijn solorit.

Samenvattend:

17u16 min in de weer geweest vorige week. Kwaliteitsvol en verstandig getraind. Echt een topweek!

In de maand mei ben ik in het lopen en in het fietsen heel hard vooruit gegaan. Het zwemmen heb ik te stiefmoederlijk behandeld. Daar moet een inhaalmanoeuvre gebeuren. Maar in Alpe d'Huez zal ik toch vooral op mijn benen rekenen. Die eerste 2 km in het water zal ik als opwarming gebruiken. Uhm ....opwarming in water van 13 graden? 😨 

week 38: de luie week

Na het speedy gonzalez geweld op de duatlon in Henegouwen, wou ik deze week nog 1 pittige training inlassen: een 16 km duurloop met tempoblokken op woensdag. Vanzelfsprekend waren de benen op maandag nog helemaal verzuurd. Op dinsdag voelden ze al wat beter aan. Dus met veel moed gestart aan de key training op woensdag. Maar het was onmiddellijk duidelijk: er zat geen jus meer in mijn benen, alles deed pijn en de verschroeiende eerste hitte deed er ook geen deugd aan. Het werd krasselen tot thuis. Recup-periode was sowieso voorzien en daar had ik nood aan, zo bleek.

Maar het werd meer dan recup, het werd uiteindelijk een uiterst luie week (met een - cruciaal - veel te zwaar feestje op vrijdagavond, weekend-werk en een mooie zondagnamiddag met mijn zoon Robben in het Astridpark)

Niet goed natuurlijk zo'n luie week. Actieve recup is niet hetzelfde als niets doen.

Maar ik kan wel verklappen dat ook passieve recup resultaat oplevert. Vandaag was mijn eerste training van de nieuwe trainingsblok een fantastische: 22 km lopen met daarin ook 3 tempoblokken van 3 km. Maar daarover volgende week meer.

Maar desalniettemin: mijn vorige week was er geen om trots op te zijn.

week 37: 15 op 6

15 uur getraind op 6 dagen, en 15e eindigen op die zesde dag, zo zou je de week kunnen samenvatten. Maar dan mis je toch wel een deel van het verhaal, nl. de hoogtemeters die ik deze week achter de kiezen heb: 4820 hoogtemeters op de fiets, en 240 meter in het lopen. En die heb ik bijna allemaal afgewerkt in dat fantastische mooie landsgedeelte: Wallonië.
Dinsdag vertrok ik naar de Ardennen: daar reed ik dinsdag op mijn eentje een rit van 70 km met direct daarop gevolgd een loop van pakweg 8 km (met een verschroeiende klim erin). Woensdag kwam maatje Peter aansluiten. Hij is na een paar jaar sportief relatief stilliggen, dit jaar terug beginnen fietsen. Dat zorgde ervoor dat ik wat meer kon werken op tragere kilometers: met 143 kilometer en 2650 hoogtemeters was dat ook niet onverstandig bleek achteraf. Ik voel wel dat mijn klimmerscapaciteiten elk jaar weer verbeteren. En eigenlijk liggen die lange hellingen in de Ardennen me duidelijk beter dan de nijdige molshopen in onze Vlaamse Ardennen. Dus misschien zijn die Alpen in juli ook wel op mijn maat gemaakt? 🙏
Op donderdag reden Peter en ik nog een 44 kilometer om afscheid te nemen van een heerlijk mooi en zonovergoten Ardennenlandschap. De Col du Rosier die we de dag ervoor al hadden veroverd, namen we op donderdag met alle plezier nog eens te grazen.
Terug thuisgekomen, betaalde ik op vrijdag dan wel de prijs voor mijn al te lange afwezigheid in het zwembad: het werden 2100 meter baksteenslag. En - hoe masochistisch kan een mens worden - in de namiddag kregen de in de Ardennen geteisterde benen nog eens een halve marathon voorgeschoteld. De laatste 3 kilometer daarvan waren toch wel minder vlot te noemen. Maar zoals we onszelf af en toe proberen wijs te maken : pain is weakness leaving the body
En dan een rustig dagje .... want op zondag zou ik de paarswitte titelstress counteren (pun intended) met een sprintduatlon in Frasnes-Lez-Anvaing, in het niet zo vlakke, Henegouwen.

Een sprintduatlon? Ach ja, waarom niet eens? Aangekomen in Henegouwen regende het pijpestelen, en zat ik wat nukkig te wezen in mijn auto. Maar toen de bui over was, ging ik me snel nog aanmelden aan het wedstrijdsecretariaat, checkte mijn fiets in, en had nog net tijd voor een sanitaire stop en een korte opwarming. Een terreinverkenning zat er niet echt meer in. Beginnersfouten zijn er om af en toe eens te herhalen zeker. 😳

Het startschot ging. De eerste straat was direct bergop, maar na de bocht zou het wel.... nee dus... opnieuw bergop. Oops. Maar na de volgende bocht.... nope .... nog iets steiler bergop. Na 1 kilometer hadden we nog geen meter bergaf of plat gehad. Ik zat aan de staart van een kopgroepje van pakweg 12 man, en was zowat aan het ... uhm ... doodgaan. Eerste kilometer volledig bergop gelopen aan 3:29 (17,5 km/u). Knettergek! En toen er na een korte afdaling opnieuw een Henegouwse helling ons pad kruiste, moest ik vooraan lossen. Wat dacht ik ook, dat ik efkes met de toppers zou meedoen? Soit, het was toch wel even zoeken naar het juiste tempo. IK heb in die 5 km lopen toch wel een paar keer gedacht ook: "Christophe, wat vind jij hier eigenlijk leuk aan?". Ik kwam aan in de wisselzone na 18m16sec, aan een gemiddeld tempo van 3:45 (16 km/u). Op zo'n parcours echt sterk gelopen, vond ik. Ik gok dat ik daar ergens tussen de 20e en 25e plaats moet gezeten hebben.  (de crisis in duatlon is nu wel echt doorgebroken, want er is zelfs geen geld meer om een tijdsmeting te huren blijkbaar).
De fiets op dus en op die fiets mochten we datzelfde parcours van daarne- 4 keer rondvlammen. Ondertussen wist ik dus al dat er echt geen meter plat in zat. Maar eens ik die pedalen voelde, ging de fun-factor sterk de lucht in. Was het al direct een resultaat van de Ardennenstage, maar ik vloog werkelijk de hellingen op. Ik haalde ook duidelijk een pak atleten in, en reed ze ook makkelijk los. De afdalingen waren meestal redelijk technisch en soms wel wat smal, maar als je 4 keer hetzelfde parcours van 5 km mag rijden, dan weet je vrij snel elk steentje zowat liggen. Ook bergaf liet ik me goed gaan dus. Eén bocht kreeg ik echt niet goed onder de knie en daar was ik 4 keer op rij niet tevreden over het tempoverlies (maar dat zijn details natuurlijk). Voor de rest waren die 20 kilometer me eigenlijk wat te snel gedaan. Ik amuseerde me te pletter, en reed binnen met een moyenne van 36,1 km/u. Tsjakka!
In de afsluitende 2,8 loopkilometers was ik niet van plan nog 1 plaats prijs te geven (geen idee eigenlijk waar ik me bevond op dat moment). Ik hield goed stand, kon nog 2 plaatsen opschuiven, en moest in de afsluitende afdaling nog eens volledig tot aan 't gaatje gaan om een aanstormende achterligger melkzuur te bezorgen tot achter zijn oren. Aan zijn grijns na de finish had ik het gevoel dat dat gelukt was. En ik kon hem afhouden. Uiteindelijk had ik die laatste run nog een 15,6 km/u kunnen lopen. Zeker goed op zo'n zwaar parcours. (Ja, ook voor die laatste 2,8 km hadden ze nog ergens één of andere bult uit de buurt gevonden die het wel zag zitten om op zondagnamiddag 2 keer voor ons voeten te komen liggen).
Ik eindigde 15e en dacht even dat ik daarmee misschien wel op het podium kon belanden bij de 40+-ers, maar dat bleek niet het geval. Ja, zelfs in die categorie zitten er nu al veel gastjes die ik eigenlijk als jonge snaken kan beginnen bestempelen. Op naar de H50 age group dan maar? 😨😜


Wat een week! Wat een week!
Wat een hobby! Wat een hobby!

Of ook wel: sporters beleven meer!

Al moet ik ook toegeven: zondagavond heb ik me in de zetel gekwakt, naar de voetbal gekeken, 3 pinten gescheld en een zak borrelnootjes opgefret. Niks menselijks is me vreemd, dames en heren. Laat daar geen twijfel over bestaan.

week 36: 14

Veertien uren trainen op een week: dat was al efkes geleden. Maar deze week klokte ik dus perfect op de 14 uur af.

Nochtans is dit met een kleine 240 fietskilometers niet echt een overdreven fietsweek. Ik werk met afwisselend een fiets- en een loop-overdrijfweek.
Zo is in deze trainingsblok zijn mijn basisvolumes: lopen 42km en fietsen 240 km. Deze week was een loop-overdrijf-week (ik had daar vroeger een vlotter engels woord voor, maar dat schiet me nu niet meer te binnen) met gewoon de basis van 240 km fietsen, maar wel 42 + 6 km = 48 km lopen.
Volgende week zijn de rollen omgedraaid en zou ik rond de 300 km moeten bollen.

Mijn lopen blijft maar verbeteren: zo zie ik deze tempo's staan in mijn logboek over de intervaltraining van maandag:
400m @ 3:30
800m @ 3:36
1200m @ 3:41
800m @ 3:34
400m @ 3:35 (met 3 scherpe bochten)

Woensdag liep ik een negatieve duurloop van 20,4 km aan 13,55 km/u, en zondag 16 km aan 13,6 km/u (met daarin 3 keer een kilometer rond 15 km/u).
Kortom, niks maar dan ook niks om over te klagen.

Wat het fietsen betreft, daar zit nog wel wat marge op. De tijdritfiets is van de haak gehaald deze week, en dat deed veel deugd. Donderdag had ik 3 blokken van 10 min INT voorzien. Maar ik merkte aan mijn 2e blok dat hij al iets minder scherp was dan de eerste. Nog veel afval in mijn lijf dus van de toch wel stevige duurloop van woensdag. Wijselijk besloten om de derde blok niet te doen. Die heb ik dan dubbel en dik opgenomen in mijn lange rit van zaterdag.

En zwemmen .... tja ik kan zwemmen hé .... ik kan redelijk zwemmen .... maar echt snel zwemmen, dat weten jullie ondertussen hé. 't Is niet voor mij weggelegd. Uiteindelijk kom ik altijd op dezelfde tempo's uit: tussen de 1:55 en de 2:00 per 100m. Ik heb wel voor de eerste keer een training van 3 km afgewerkt.

Volgende week staan er hoogtemeters in de Ardennen op het programma. En ... ik ga eens gaan sprinten in Henegouwen op zondag: 5 km RUN - 20 km BIKE - 3 km RUN. Total Loss!

week 35: broodnodig

Deze recupweek was echt broodnodig. Zelfs het voorzichtige loopje op zaterdag voelde nog niet vlot aan.

Bijna de helft van mijn trainingstijd bestond uit core stability oefeningen. Ik heb uitzonderlijk weinig fietskilometers voor zo'n rustweek, maar heb er wel een stuk of 50 gereden met de stadsfiets in de loop van de week. En die staan niet in mijn schema.

Vandaag (maandag) heb ik al gemerkt dat mijn recupweek zijn vruchten heeft afgeworpen. Ik deed een interval-looptraining, en ik had echt wel frisse benen. Zo'n gevoel alsof er frisse luchtpartikels tussen je spiervezels zitten. Dat was al een paar weken geleden. Ik ben dus klaar voor een nieuwe trainingsperiode. En Marche! 😆