week 42 & 43: als de structuur wat wegvalt

Ik wist het op voorhand: dit zou de fase in de trainingsopbouw worden waarin het wat ongestructureerd zou worden: 3 zaken zorgen daarvoor: de examenperiode, het clubkampioenschap en vooral het ronduit fantastische Best Kept Secret festival.

Na het clubkampioenschap op 11 juni kon ik de eerste 2 dagen toch niet te stevig trainen: het melkzuur zat tot achter mijn oren. Maar ik wist ook dat ik op vrijdag, zaterdag en zondag op het BKS-festival zou zitten. En de 2 dagen na dat festival was ik doodmoe terwijl er bergen verbeterwerk op mij lagen te wachten. Als de planning niet ideaal is, moet een atleet zich flexibel opstellen.
Enige regelmaat in mijn trainingen steken was dan ook onmogelijk.

Dit werd week 42:

Laat ons zeggen dat de woensdag en de donderdag stevige trainingen waren, en dat ik nogal content was dat ik net voor het afreizen naar Nederland toch nog de moed vond op vrijdagochtend om op een nuchtere maag 40 minuten core stability te doen.

Daarna volgde week 43:

De eerste 2 dagen waren bureau en bed zowat het enige wat ik zag: zwembroek, fiets of loopschoenen waren uit den boze. En dan volgde een serie van 5 dagen met fietstrainingen, goed voor 276 km verspreid over vijf dagen. Aan het fietsen zou het niet mogen liggen in Alpe d'Huez.

Aan het zwemmen daarentegen, miljaarde zeg, Christophe.

Maar laten we het positieve onthouden: op 5 dagen meer dan 11 uur getraind. Niet slecht. Nu volgt er opnieuw een stevige trainingsweek en dan nog een paar recupdagen alvorens aan de laatste blok te beginnen voor Triathlon d'Alpe d'Huez.

Ondertussen is er ook een beslissing gevallen voor de afsluitende wedstrijd van mijn seizoen. Het wordt uiteindelijk geen Ironman, maar de bloedmooie halve triatlon van Gérardmer. Mijn klimmersbenen nog 1 maand proberen doortrekken na de Alpen. Wie wil meegaan, laat iets weten. Ik kan wel wat supporters gebruiken aldaar, want vrouw en kinderen hebben geen tijd en goesting op 2 september.

week 41: een plaagske, een patattenmeske en een clubkampioenschap

Voor de trouwe lezers  zou een kwisvraag kunnen zijn: "hoeveel dagen ging ik deze weg nog doortrainen na 2 heel zware trainingsweken?" Bespaar je de moeite om je hersens te pijnigen, of om naar het relaas van vorige week terug te scrollen: het waren er 3.
En ...het werd er 1.

Op maandag vertrok ik voor een rit, maar ik had al aan Iris gezegd: "ik ga zien hoe lang ik ga weg zijn, want ik voel me niet fris. Ik rij wat los langs den dijk, en als ik me goed voel, ga ik dan in de Vlaamse Ardennen nog wat gaan klimmen." Soit, pakweg 70 km zat er zowat in mijn hoofd. Na 48 km stond ik al terug thuis: den dijk op en af, dat was het geworden. Want er zat echt geen jus in de benen. Een paar uren later was duidelijk wat er aan de hand was: een plaagske: hevige krampen in maag en darmstreek, geen fluit energie meer.
Die  dagen trainen mochten we dus vergeten - bed in, en op dinsdag 8 uur les gegeven met energie voor een half uurke. Woensdagochtend was het euvel al weg, en dacht ik: ok morgen kan ik beginnen aan mijn 2e plan: dringend eens wat zwemtrainingen stapelen.
Maar daar komt het 2e woord uit mijn titel van deze week op de proppen: het pattattenmesje. Ik had in de winkel 2 nieuwe mesjes gekocht, want eigenlijk gebruiken wij al jaren mesjes die nog nauwelijks snijden. Wist ik veel dat daardoor ook je handelingen met het mes wat grover geworden zijn. Je kon je met de vorige mesjes zowat alles permitteren, een snijwonde kon je er niet van krijgen. Het nieuwe bleek vlijmscherp, maar mijn handelingen bleven even lomp. Gevolg: ik snij een stevige schelle van de top van mijn linkerduim. Bloeien als een rund, heel gedoe om dat af te plakken enzoverder...... en vooral bye bye zwemtrainingen deze week.

Dit alles resulteert dus in een recupweek die meer recup omvat dan echt gepland was. Zo zag mijn week eruit (zie hiernoder). Het zou godverdomme voor de trainingsweek van een voetballer kunnen doorgaan. : p

Gelukkig stond er op zondag nog een leuk verjaardagscadeau (voor wie het persé wil weten: 48 is the new sexy 😎) op mij te wachten: de kwarttriatlon van Beernem, tegelijkertijd ook het clubkampioenschap van mijn club Mr T. Ik stond redelijk relaxed aan de start: eigenlijk was het plan duidelijk: niks forceren in het zwemmen, en dan loss gehen. Niet meer nadenken! 't is een kwartje, we gaan eens tegen de muur lopen, en hopen dat hij redelijk ver op het parcours staat.

Ik lag bij de start dus redelijk achteraan, liet het gevecht voor wat het waard was - en gaf mezelf wat tijd na het startschot om in tempo te komen. Ik voelde me nooit echt slecht, voor mij voelde dat zelfs ok aan: en ik kwam na een kleine kilometer zwemmen in 17m33s uit het water. Met een tempo van 1:55 per 100m is dat zelfs redelijk goed, maar dat betekent wel dat ik nog veel inhaalwerk had natuurlijk.
Op de fiets was er geen sprake van enig respijt voor de benen: vanaf kilometer 1 ontbond ik mijn duivels. De eerste 30 kilometer reed ik aan een gemiddelde van 38,6 km/u. Vlammen, punt ander lijn. De paar keren dat ik  op mijn horloge keek zag ik een hartslag diep in het rood, en dat was dus ook het plan. Ondertussen raapte ik de één na de andere Mr T'er op die beter kan zwemmen dan mij (en dat zijn er veeeeeel) op. Dat gaf wel een speciaal gevoel om telkens in de verte een teamgenoot te zien rijden waarop je kan jagen. In de 3e ronde haalde ik de 38,6 km/u niet, zeker ook omdat ik de laatste 3 km al een beetje bezig was met mijn loopnummer voor te bereiden (en dat betekent 1 tandje lager schakelen, en de omwentelingen verzorgen). Binnengekomen aan een moyenne van 38,1 km/u. De loopschoenen aan en .... uhm .... het plan volgen zeker, dus .... uhm .... vlammen!

Kilometer 1: 3:48  ZOT!!!!!!
Kilometer 2: 3:55 lekker!!!

en dan plots een tikkie met de hamer en direct het besef: "je wou de muur eens zien - hier is hij". En "oh ja, je bent er net tegengelopen". De warmte begon zwaar te wegen, en het tempo moest onverbiddelijk naar beneden, en redelijk wat. Ik kwam uiteindelijk ongeveer op 1/2 ironman tempo uit.

even de volgende kilometers op een rijtje: 4:21; 4:29; 4:20; 4:17; 4:28 ...... Het zijn tempo's die er nog mogen wezen natuurlijk, maar niet de tempo's die ik op een kwart wil lopen. Nuja, gewoon de prijs betalen voor het beestenwerk op de fiets hé.
Ondertussen had de muur, die snoodaard, een binnenweg genomen en zich nog eens opgesteld tussen kilometer 7 en 8: 4:52. Man man, wat was dat afzien zeg. Het moment dat elke triatleet kent in een wedstrijd, het moment waarop je jezelf afvraagt: "dus dit doe jij dus graag?" Gelukkig was ook dit weer van voorbijgaande aard, en kon ik me nog herpakken met een 4:32 en een 4:24. Maar man, wat was ik content dat ik die finishlijn zag.
In het lopen had ik nog 2 Mr T'ers kunnen inhalen, Simon en Arvid (2 jonkies dan nog), en ik eindigde in het clubkampioenschap op de 6e plaats, en daar ben ik best tevreden mee.

Maar de les van vandaag was er één die ik ooit al eens meen geleerd te hebben in de vorige 48 jaar: als je de muur opzoekt, vind je hem wel.
Toffe lessen kan je maar beter meer dan 1 keer bijwonen zeker. 😳😋

week 40: hoe het seizoen afsluiten?

Muizenissen
Het is me nog nooit gebeurd, maar ik weet dus nog altijd niet hoe ik mijn seizoen dit jaar ga afsluiten. Eén inzicht heb ik vorige week meegebracht uit de Ardennen. Die wedstrijd in Alpe d'Huez is zo episch dat het nooit zomaar een voorbereidingswedstrijd op iets anders kan zijn. Het is een echte A-wedstrijd, en ik wil daar heel sterk voor de dag komen. Ik heb gekozen om dit seizoen eens ten volle in te zetten op mijn klimmersbenen, dus we gaan dat ook doen hé.

Maar het meest concreet als afsluitende wedstrijd was toch de spiksplinternieuwe Ironman Italy op 23 september. Ik zou doortrainen na Alpe d'Huez om op Ironman niveau te komen. Wat niemand verwachtte, gebeurde echter deze week: Ironman Italy sold out! Oops, daar gaat plan 1. Ik kon me immers nog niet inschrijven omdat ik eerst duidelijkheid moet hebben over mijn werkschema in die periode, en omdat mijn vrouw ook nog haar knie-operatie moet plannen. Pas binnen 2 weken kon ik dus uitsluitsel hebben.
Ondertussen is het natuurlijk beginnen malen in mijn hoofd: Ironman Vichy (27 augustus) lijkt me als Ironman te vroeg na Alpe d'Huez te komen, de week daarna kan ik deelnemen aan de heel mooie halve triatlon van Gérardmer (2 september) waarvoor ik reeds ingeschreven ben, maar ik kan ook eens gaan proeven dat weekend van het WK duatlon in Zofingen (CH) (3 september): 10 km RUN - 150 km BIKE - 30 km RUN, op een zeer zwaar parcours.
Muizenissen dus, maar deze maand moet wel de beslissing vallen.

Trainen
Ondertussen heb ik opnieuw een goede trainingsweek achter de rug, waar vorige week het fietsen centraal stond (met de fietsstage van Mr T in de Ardennen), was deze week opgebouwd rond het lopen.

46 km heb ik in totaal gelopen deze week, maar vooral de 3 opeenvolgende dagen looptraining waren een grote uitdaging. Hoezeer ze ook verschilden, het waren elk op zich wel uitdagende looptrainingen:

Donderdag

In de intervalloop wou ik afwisselend experimenteren met het halve Ironman tempo, en met het kwarttriatlon-tempo, maar ik was wat te enthousiast en kwam meestal in de buurt van dat 2e uit.

het geplande 2 * (1200 1/2 IM - 600 1/2 IM - 400 1/4 IM - 200 1/4 IM) met telkens 400m recup ertussen,
(*ter info 1/2 IM = 4:10 - 4:20 en 1/4 IM = 3:50 - 4:00)

werd

1200 1/2 IM 4:06 (te snel)
600 1/2 IM 4:05 (te snel)
400 1/4 IM 3:49
200 1/4 IM 3:39 (te snel)
2200 1/2 IM -> 1/4 IM 4:01 -> 3:48 (te snel)
400 1/4 IM 3:49
200 1/4 IM 3:59


Vrijdag

Na 1 uur hill repeats op de Betsberg en in Landskouter, kwam ik thuis voor een onmiddellijk combi-loopje. Heel kort, maar wel met als bedoeling om de eerste 3 km onmiddellijk in 1/4 triatlon tempo te komen, en dan de 4e kilometer los te lopen. Dat lukte zeer goed.

eerste 3 km rond 1/4 IM tempo: 3:53; 3:46; 3:51
daarna 1 km uitbollen aan 4:45

Zaterdag

Na dat geweld, mocht ik op zaterdag gewoon extensief lopen. Dat zouden de beentjes wel kunnen appreciëren, dacht ik. Maar wat ze minder konden appreciëren, was dat ik ook mijn drankgordel meenam. Ja, dan weten ze hoe laat het is: dat wordt dus meer dan 20 km lopen.
23 kilometer waren het, en door het extensieve karakter was het nooit echt super lastig. Maar mijn benen waren duidelijk een beetje vermoeid, waardoor het ook op geen enkel moment echt 100% vlot of luchtig of fris aanvoelde. Het was 23 km aan een stuk toch wel werken. Ik kwam binnen met een gemiddeld tempo van 4:28, dus ongeacht het minder vlotte gevoel had ik blijkbaar toch een goed cruise tempo gevonden.


Misschien nog even 2 andere trainingen er uitpikken:

Ik heb deze maand mei echt mijn zwemtrainingen serieus verwaarloosd. Ik zit zowat aan 1 training per week. Deze week was dat een openwatertraining in Nieuwdonk. Groot was mijn verbazing dan ook als ik die 1900m rond Nieuwdonk zwom op 35,5 minuten. Blijkbaar heb ik weinig last op dit moment van mijn zwemdip. Ik moet ook wel toegeven: met mij HUUB wetsuit lig ik altijd super goed in het water. Dat is echt helemaal anders zwemmen dan zonder wetsuit.

Zondag ging ik met Mr T gaan fietsen, en ik had me voorgenomen om veel te cruisen in de slipstream van het peloton. Maar we waren maar met zijn vieren die dag. En dan kan je je moeilijk wegsteken hé. 't Was een mooi relatief rustig ritje waarin ik in de loop van de rit voelde dat mijn benen beetje per beetje herstelden van het trio looptrainingen de dagen ervoor. Zo goed hersteld dat ik naar het einde van de rit langs den dijk een zeer mooie streep heb getrokken van 25 minuten rond de 40 km/u. Mooi gestart 15 slagen onder de overslagpols en zachtjesaan opgebouwd naar overslagpols en daar een beetje boven. Had niet gedacht dat ik dit nog in de benen zou gehad hebben, maar het voelde eigenlijk zeer comfortabel aan.

Vooruitblik

Nog 3 dagen train ik goed door. Dan zal ik 17 dagen bezig zijn, en mag de riem er even af. Zondag is er dan het clubkampioenschap op de kwart triatlon van Beernem. Dat wordt fun, oftewel dicht tegen de pijngrens aanschurken. Triatlon en masochisme, het zijn aanleunende disciplines blijkbaar. Een pikant relaas van die wedstrijd, volgende week op deze plek dan maar. Ciao (oops, dat Italiaans zal ik dit jaar dus niet nodig hebben).