zondag 17 september 2017

off season - terugblikken en vooruitblikken

Off season is nu 2 weken bezig. Die 2 weken zijn als volgt samen te vatten: anderhalve kilo! 😂

Doe ik dan helemaal niks van beweging tijdens zo'n off season? toch wel hoor, niet sporten dat hou ik echt niet uit... kijk maar:


















't zijn wel allemaal korte dingskes hé. Een keer het water in, een kort loopje, met de fiets naar 't werk en terug, en vooral regelmatig core stability sessies. Ja, ik moet echt het gaspedaal lossen nu. Eigenlijk is dat niet super leuk, want dat betekent ook dat je je vormpeil zachtjes voelt wegzakken. Maar het is wel absoluut nodig. Na 52 weken trainen moet de riem er echt af, en moet mijn lijf wat rust gegund worden.

Maar toch ben ik al aan het uitkijken naar volgend seizoen. Een seizoen bovendien dat niet lang meer op zich laat wachten: de eerste of tweede week van oktober begin ik er terug aan: oktober is de maand waarin ik zachtjes weer in trainingsmodus zal komen.

Dé wedstrijd waar ik volgend jaar wil knallen is Challenge Roth op 1 juli. Challenge Roth wordt zo na 4 jaar mijn come back op de volledige afstand. Drie jaar heb ik me nu gefocused op de halve afstand, en ik heb dat zeer graag gedaan. Eigenlijk is de halve afstand mijn favoriete afstand omdat je er veel meer snelheid maakt dan in een volledige waar je toch iets meer moet inhouden, berekenen, doseren. Ik denk dat ik door die 3 jaar mooi geëvolueerd ben: zeker qua kracht en snelheid ben ik vooruit gegaan, voornamelijk in het fietsen en ook een klein beetje nog in het lopen. IK ben nu benieuwd hoe ik dit kan omzetten naar de volledige afstand.

6 juli 2014 was een ongelooflijke topdag: ik finishte in de Ironman Frankfurt - mijn 4e op de volledige afstand - in een tijd van 10u03, een verbetering van mijn toenmalig Ironman-record met 46 minuten, en een niveau dat ik voor mezelf niet voor mogelijk had gehouden. Of ik dit ooit nog terug kan presteren, da's koffiedik kijken en dat hangt van zeer veel factoren af: blessurevrij blijven? niet ziek worden? goed kunnen blijven trainen? het kopke dat goed zit in het trainingsseizoen? een echte topdag waarin je kan pieken? de omstandigheden die meezitten? de juiste beslissingen nemen tijdens de wedstrijd? geen pech hebben? de kracht vinden om door die pijngrens te gaan? ...... Als ik op die 10u03 terugkijk, dan is voor mij een puzzle waarvan elke stukjes op het juiste moment perfect in elkaar pasten, niet alleen die dag zelf maar ook dat trainingsseizoen. Kan ik dat nog eens herhalen? Dat weet ik niet. Maar ik weet wel dat het zeker niet lukt als je niet probeert. Dus ga ik trainen met als ambitie om een die magische sub 10 te halen: onder de 10 uur finishen. Dat is de lat zeer hoog leggen natuurlijk. Maar wie niet durft te falen, maakt weinig mee in zijn leven. Ik bedoel wie niet durft om hoog te reiken, zal nooit weten wat hij had kunnen bereiken.

Natuurlijk blijf ik ondanks die sub 10 ambitie, met ongelooflijk veel respect opkijken naar die 3,8 km zwemmen, die 180 km fietsen en die marathon. En ik weet dus ook dat daarvoor trainen op zich al een enorme prestatie is, dat finishen sowieso een krachttoer is, en dat bijvoorbeeld 10u30 ook een heel knappe tijd zou zijn. Maar ik kies ervoor om vanuit dat respect en dat besef, toch op zijn minst mijzelf nog verder uit te dagen. Aard van het beestje, way of life zeker?

Ondanks die ambitie, is mij dit seizoen vooral opgevallen hoe de rust over mij komt op wedstrijddagen. Tuurlijk zorgt zo'n dag telkens voor een dosis gezonde stress, maar ik heb vooral geleerd om in een geniet-modus te komen voor, tijdens en na zo'n wedstrijd. Ik haal er uit wat er die dag uit te halen is, niet alleen qua prestatie maar ook qua sportief en mentaal genot. En dat ... vind ik een mooie evolutie. Race hard but always with a smile! ik heb het altijd wel een beetje in mij gehad, maar was soms wel wat verlamd door mijn dadendrang, mijn ernstige aanpak. Ik heb nu meer het evenwicht gevonden. En alweer voel ik dat triatlon mij zo weer een levensles heeft opgeleverd. Ook algemeen in mijn leven vind ik beter het evenwicht tussen mijn ambitie en mijn joie de vivre.

En om het helemaal een happy happy joy joy blogpost te maken. Dit seizoen was ook het seizoen van mijn terugkeer naar Mr T triatlonclub, en dat heb ik me nog geen moment beklaagd. Wat een fantastische warme bende is me dat zeg. Heel veel nieuwe leuk mensen leren kennen, veel plezier gehad, leuke trainingskilometers gedaan samen, lief en leed gedeeld, ....... Deze individuele sport is dit jaar voor mij echt veel meer een sociaal gebeuren geworden dan het ooit al geweest is.

Kortom, jullie merken het: ondanks die ene heel slechte dag in de Alpen in juli, onthou ik vooral het goede en leuke van dit seizoen. En ik kijk nu al reikhalzend uit naar het volgende.
 


maandag 4 september 2017

slapstick in Gérardmer - raceverslag

Disclaimer: wie niet tegen een gebrek aan bescheidenheid kan, en ook niet echt fan is van slapstick, raad ik aan deze blogpost te skippen. Ook lezers van 't Pallieterke kan ik niet garanderen dat ze aan deze bijdrage plezier gaan beleven. Aan alle anderen: voor jullie is dit geschreven.


De ochtendstond
Zaterdag 8u15. Nog 1u15 voor de start van de triathlon XL de Gérardmer: 1,9 km SWIM in het meer van Gérardmer - 93 km BIKE op het mooiste triatlonparcours met in totaal 9 hellingen en 2000 hoogtemeters - 21 km lopen rond het meer. Maar op dat moment zit ik samen met heel wat atleten te schuilen in wat na het zwemmen de omkleed-tent zal worden. Schuilen, jawel, en ook enorm bibberen. Het regent hard en het is 8° celsius op dat moment. Ik kijk rond en er wordt verdomd weinig gelachen. De zenuwen en de schrik regeren daar in die tent. Ik denk dat weinigen bezig zijn op dat moment met de afstanden en de hoogtemeters, het zijn de weersomstandigheden die de deelnemers zorgen baren. Naast mij zit een vrouw te foeteren en te klagen, ze dreigt ermee haar boelke te pakken en niet deel te nemen. Op dat moment voel ik me voor de eerste keer die dag beresterk. Ik zit daar, probeer me zo warm mogelijk te houden, en heb een houding van: cope with it! Ik ben niet van plan energie te verliezen aan zaken waar ik toch geen vat op heb. En het weer, daar heb ik dus geen vat op. Wel, hoe ik er mee omga. Ik vind daar in die tent mijn kalmte terug. Ondertussen heb ik al beslist dat ik bij het fietsen mouwkes zal aandoen en een regenvestje, daarboven in de heuvels ziet het weer er nog dreigender uit dan beneden in de vallei en er wordt die dag nog heel veel regen voorspeld. Et alors? (thanks, Francois Mitterand)

SWIM
Met zo'n 1400 deelnemers sta ik om 9u25 te wachten op het startschot. Ik zoek een beetje positie op het strand, want we hebben het hier wel degelijk over een massastart - allen samen het water in. De ervaring leert me dat ik niks te winnen heb met me in het gewoel te begeven, en ik start dus langs de zijkant achteraan. Deze keer ben ik iets te rustig blijkbaar, want het duurt zeker een halve minuut na het startschot alvorens ik in het water zit. Na 100 meter heb ik mijn ritme gevonden, en zwem ik vlot door het toch wel vrij warme water. Bij de eerste boei voel ik me een beetje Conor McGregor: geen idee wat boksen is, maar ik zit wel midden in een boksmatch. Ik let vooral op mijn verdediging en kan de averij beperken. In mijn gedachten wil ik nu naar de hoek van de ring stappen, me breed neervleien in het hoekzeteltje, mijn mondstuk laten uitnemen door mijn coach, en een misplaatste arrogante grijns versturen naar de tegenstander in de andere hoek. Zou mooi zijn, en ik zou dat goed kunnen (vooral die misplaatste arrogante grijns), maar ik heb geen tijd: verder zwemmen 💦. Na 1900m kom ik volledig volgens de verwachtingen in de achterste gelederen van het grote peloton aan wal: 37m51s voor 1900m, die wat langer uitgevallen is - 2005m volgens mijn Garmin - een tempo van 1:52m/100m. Voorspelbaarder dan dat zijn enkel de grapjes van Frank Deboosere.

T1
Maar voorspelbaar zal het niet blijven. In de wisselzone speelt zich een staaltje regelrechte slap stick af, met in de hoofdrol, jawel deze kerel. Als het gefilmd was, zou het ongetwijfeld wat versneld afgespeeld worden met zo'n onnozel muziekske eronder, en lachen maar:



Ik probeer het samen te vatten:
- aangekomen in de wisselzone, neem ik mijn zak met fietsgerief van het rek, loop naar de wisseltent (die van 8u15 - zie hierboven),en die is .... volzet. Ik mag dus terug de tent buiten lopen (denk er zo'n muziekske bij, en zo'n stupide Stan Laurel blik hé)
- dan probeer ik de knoop die ik nota bene zelf in de sluiting van die zak gemaakt heb, los te maken - lukt niet - het duurt me minstens 1 minuut om die knoop los te peuteren (had ik maar in mijn jeugd naar de scouts of chiro geweest - dat had me vandaag 1 minuut bespaard)
- dan begint het gedoe - wetsuit uit, mouwkes aan (ah ja want het is koud), kousen aan (ah ja, want het is koud), fietsschoenen aan (ah ja, want ik moet de fiets op), en beslissen om het regenvestje niet aan te doen en achteraan in mijn triatlonpakje te steken (ah ja?) - mouwkes aandoen met kletsnatte armen, dat was slim vooral als er een handdoek voor je neus ligt, die je zelf in je zak hebt gestoken (had ik maar beter naar moeder geluisterd vroeger, als ze zei "u goed afdrogen voordat ge uw kleren aandoet hé)
- ok alles is gebeurd, de zak deponeren aan het einde van de tent, de tent uitkomen - mijn vader zien die me verwittigt dat de wisselzone spekglad ligt, en me zo behoedt voor nog meer slapstick.
- aan mijn fiets komen, en merken dat het echt wel koud en nat is, en dat ik toch beter mijn regenvestje aandoe. Dat vestje grijpen, en merken dat het niet meer achteraan in mijn tri-suit zit. (denk er een vree dwaze blik bij) Rondkijken en merken dat het vijftig meter daarvoor in de wisselzone eruit gevallen is (had ik maar beter geluisterd naar vader als hij vertelde dat je alles goed wegsteekt voor je de deur uit gaat)
- ok dus dat regenvestje van de grond genomen, aandoen, en .... de rits die blijft steken in een stukje binnenvoering. Er een beetje aan snokken en het vestje quasi driekwart dichtkrijgen, na pakweg een goeie minuut? (had ik maar wat meer aandacht besteed aan mijn fijne motoriek in mijn ontwikkeling, dat had me vandaag nu al 1 extra minuut bespaard....)

Tjonge jonge, het is niet te geloven: ervaring zat in triathlons, er prat op gaan dat ik altijd extreem kalm blijf in moeilijke omstandigheden, en .... een wisselzone T1 van ... hou je vast .... 7 minuten (ZEVEN!)

Als je weet dat ik als 897e uit het water gekomen ben, dan wil je eigenlijk niet weten hoeveel plaatsen ik in T1 nog verloren ben.

BIKE
En dan komt het meest tricky onderdeel van deze wedstrijd: het fietsen. Ik geef toe, ik was van plan hier een moordend goeie fietstijd neer te zetten. Als je op dit parcours 30 km/u haalt, dan heb je verdomd straf gereden, dus 93 km, ik had zoiets van 3u09 in mijn gedachten. Dat was natuurlijk voor ik wist dat het nat en spekglad ging liggen. Na 1 kilometer weet je het al: dit is levensgevaarlijk. Het eerste rondpunt ligt er bij als de Kristallijn in Gent (voor mijn niet-Gentse lezers - Kristallijn is een indoor ijspiste waar ge ook een pintje kunt drinken. Ge kunt in Gent echt altijd en overal een pintje drinken, en dat heeft mijn triatlon carrière al veel schade toegebracht, maar ik wijk af).  Afwijken doe ik gelukkig niet op dat rondpunt. Maar voorzichtigheid is geboden.

Eigenlijk zijn die 93 km van mij als volgt samen te vatten:
- ik ben (sorry voor mijn gebrek aan bescheidenheid met momenten) schitterend bezig op de beklimmingen;
- en ik heb me rechtgehouden in de afdalingen

Vooral de afdaling van de Col des Grosse Pierres naar Gérardmer is zonde: 3 keer moet ik eraf terwijl hij spekglad ligt. Een uiterst snelle afdaling die je nu niet ten volle kan afrijden. Het kost tijd, heel veel tijd en is een beetje frustrerend, maar ik leef me uit bergop en ben goed gefocused in de afdaling. Als je in de eerste ronde een atleet ziet liggen kermen in een afdaling terwijl de civiele bescherming ons verwittigt om links te houden, dan kan je niet anders dan even denken aan Wouter Weylandt en consoorten. (slik)

Maar mannekes , ik heb goede benen. Ik rijd de 250e fietstijd van alle deelnemers, en schuif op van positie 900 naar positie 356. Pakweg 550 deelnemers heb ik ingehaald op die 90 km, en ik weet waar: op de 9 hellingen. Wat heb ik genoten, jongens, maar dus echt genoten van die cols. De mooiste deze keer was de col de Poli waar enorm veel volk stond en ook mijn vader.

Oh ja, voor ik het vergeet, zijn er og slap stick liefhebbers in de zaal? Zin in nog een extra portie? Tijdens de eerste ronde begint de ritssluiting van mijn regenjasje raar te doen. Ik pruts er eens aan, en had dat beter niet gedaan. Het deel van de rits dat dicht was, begint ook open te scheuren. Ik rij de derde col af met een soort van dubbel windscherm, en bedenk me dat aqua-plainers (of zoiets) geen last hebben van gladde wegen. 😎 Col 4: Col de Poli: ik stop bij mijn vader, zet mijn helm af, regenvestje over het hoofd uitdoen, helm weer op. Dat vestje heb ik niet meer nodig, 't is toch kapot, en .... het heeft al 20 km niet meer geregend. Sommige wegen beginnen droog te liggen, en ik kan de afdalingen wat vlotter nemen. Maar net als ik me verheug op de 2e afdaling van de Grosses Pierres met een droger wegdek, krijgen we - ja, alle regels van de slapstick worden in acht genomen - een enorme plensbui over ons heen (ik ondertussen zonder regenjasje dus). Rond mij rijden er atleten die zich wel van seizoen vergist lijken te hebben, en hun skikleren lijken aan te hebben. Ik heb dan weer wel kou natuurlijk. Maar en dat zegt veel over mijn ingesteldheid op dat moment: ik zit letterlijk te lachen met die plensbui. Het kan me niet deren, want ik heb echt de benen van een topdag. Twee momenten waren nogal verschietachtig: mijn remmen die efkes de grip op de wielen helemaal verliezen, en één slipperke met het achterwiel dat ik kon herstellen met mijn achterwerk. Geen erg, het zou ondanks alles mijn dagje worden - zo stond het in de sterren geschreven: insj Allah!

3u19m32s is mijn fietstijd. En dat is in deze omstandigheden echt fantastisch. Ook de profs hebben er immers last van: waar vorig jaar de winnaar een tijd fietste van 2u34m, rijdt de winnaar dit jaar er 2u46m over. Ik durf stellen dat ik zeker ben, dat ik in droge omstandigheden die 3u09 gehaald had.

T2
Maar, ik hou jullie serieus aan 't lijntje hé. T2 verloopt ook iets langer dan voorzien. Veel gedronken op de fiets en door de kou (heb ik al verteld dat mijn voeten soms als ijsklompen aanvoelden?) minder gezweet, dus ik moet mijn patatten gaan afgieten. En ik moet nieuwe kousen aandoen, want als ik met deze kletsnatte kousen al überhaupt in mijn loopschoenen geraak, dan loop ik mezelf blaren op 3 km tijd. Dus ook hier een lange wissel: 5m26s

RUN
3 vaststellingen:
- ik heb echt een topdag
- ik ben nog nooit zo veel aangemoedigd
- sadisme kent geen grenzen

Waar begin ik?
Misschien bij het sadisme: het loopparcours van Gérardmer is een instinkertje. Rond het meer, zeggen ze, maar er zitten eigenlijk per ronde van 7 km 2 langere hellingskes in en 1 kort venijnig klimmetje. Afzien hoor. Een paar jaar geleden - ik was verwittigd - hadden ze nog iets nieuws gevonden: net voor de finish had de organisatie een houten staketsel gebouwd - trappen naar omhoog en dan trappen naar beneden en doorlopen. Het idee is mooi, het publiek kan er zich onderdoor verplaatsen, zonder de stervende zwanen (lees: atleten) te moeten kruisen. Moordend voor de benen, van de atleten weliswaar. Dit jaar was het zonder trappen, en dus recht naar omhoog en naar omlaag (die stukken omlaag lagen redelijk glad - spektakelwaarde omhoog). Maar ze vonden het zo'n tof idee dat ze er dit jaar 3 na elkaar op het parcours hadden neergepoot. Drie na elkaar!!
En ..... sadisme kent echt geen grenzen: 't is te moeilijk om uit te leggen, maar ze slaagden erin om het parcours zo in elkaar te steken dat we in drie ronden .... VIER keer over die staketsels moesten. Dat markies de Sade hier nog niet was opgekomen. 😱
Maar ik vergeef de organisatie alles, ook dit. Want beste atleten: dit is de mooiste, best georganiseerde, meest warm georganiseerde wedstrijd, met een hart voor atleten en supporters.  Schrijf het op, en vertel het verder. Dit was mijn derde deelname, en ik weet zeker: ik kom nog terug: truly in love with this race!

Om het even over supporters te hebben. ik ben nog nooit zoveel aangemoedigd. Niet alleen door mijn vader die mee afgereisd was - een fantastische supporter, moest er met supporteren geld te verdienen zijn, hij was schatrijk - maar ook door zowat alle Belgische supporters langs de lijn. Er waren 700 Belgische deelnemers van het triatlonweekend in Gérardmer, en ik ..... ik liep in mijn Belgisch pakje.

een archiefbeeld van the magic trisuit - met zonneschijn en dus zonnebril : )


Gevolg: nog nooit in mijn leven heb ik zoveel: Vive La Belgique! en Come on Belgium! en Allez Christophe! gehoord. En ik heb daar zo van genoten, maar zo van genoten (en niet alleen omdat ik sowieso elke ochtend 2 flaminganten tussen mijn boterham leg) .... Lachen naar onbekende landgenoten, zwaaien, duim omhoog.... het was zalig! En ik kan je verzekeren, sommigen gaan echt he-le-maal uit de bol als ze een atleet in een Belgisch pakje zien hoor. "We can be heroes .... just for one day"

By the way, bjina was er nog 1 extra supporter mee. Hoe kan je dit immers anders interpreteren dan: "ik wil mee" (of aangezien hij Joey noemt: "Hey Ho, Let's Go!")



Topdag?

Ik loop de 145e looptijd, bijna bij de 10% beste lopers dus (inclusief de profs) met 1u39m22s. Den ouwen kan het nog dus. Ik had getraind op race pace 4:20, ook al wist ik dat ik dit op dit zwaar parcours niet zou kunnen uithouden, maar ik voelde me prima. De eerste ronde van 7 km werkte ik af aan tempo 4:13/km. En opnieuw: ik had echt moordend goeie benen - ik had het gevoel dat ik dit zeker nog 1 ronde ging uithouden. Dat gevoel was fout, maar ook een tweede ronde in 4:29 was eigenlijk nog retestrak. Tel ze op en ik loop de eerste 14 km aan 4:21/km. Maar dan, maat, dan ging het licht echt volledig uit. Ik probeerde nog alles om het tempo op te drijven, maar er zat geen enkele versnelling meer in de benen. Elke oneffenheid -door de verschrikkelijke regenval tijdens het lopen waren delen van het parcours getransformeerd in een trail run - deed pijn. Een luide ademhaling werd gerochel en gerochel werd een soort amechtig gekreun. Is dat leutig? Nee, maar ..... als je dat niet tegenkomt, heb je altijd het gevoel dat je niet tot aan het gaatje bent gegaan. Dan kom je toe aan de finish, en denk je na 2 minuten: verdoeme er zat meer in. Ik verzeker jullie, dat gevoel had ik nu niet. Met een laatste calvarieronde aan 5:03 kwam ik helemaal kapot aan de finish met in mijn hoofd één grote middenvinger naar Alpe d'Huez, maar vooral een immense voldoening. De organisator kreeg na de finish een grote omhelzing van mij, en dan heb ik 15 minuten zitten sterven in het atletendorp: draaiingskes, schudden en beven van de inspanning, de kou en de nattigheid, he-le-maal kapot. Kapot maar trots: "Ik kan het nog! Ik kan het nog!", gonsde door mijn hoofd. En ik besefte dat Alpe d'Huez er zwaarder op had ingehakt dan ik mezelf toestond om te geloven.  Maar dit was een honingzoete revanche. (en die Alpe d'Huez pulle die ik met veel plezier en met veel kracht in de vuilbak gesmeten - uhm gedunkt - heb op de Col des Grosses Pierres zal het gevoeld hebben)

De eindtijd even bekeken: 5u49m13s, 263e plaats op 1400 deelnemers, 27e in mijn leeftijdscategorie. Ik ben echt zeer tevreden. En wat als het droog geweest was, zal je me vragen? - snelle afdalingen, geen gedoe met regenvestjes, geen stukken trailrun en zo. De winnaar deed er 14 minuten trager over dan vorig jaar. Dat is ook hoe ik het inschat: 5u35m zat er in, maar 'wat als?' telt niet in deze sport, en in geen enkele sport. 5u49m13s it is, en ik ben er trots op.

En dan kreeg ik in de atletentent nog een micro onder mijn neus voor een interview. In een vorig leven heeft RTbf mij ooit eens geïnterviewd: die heren konden zich toen niet inhouden van het lachen met mijn koeterwaals. Deze 2 jongens waren duidelijk beter opgevoed, ze deden alsof ze alles perfect verstonden. Bien fait, les gars.

En 's avonds, nagenoten met mijn persoonlijke supporter, onmiddellijk de riem eraf en 't schuim erop. Scheire in da house!