To Sardignia week 9: focus on the bike

Beetje per beetje wordt het me duidelijk: mijn geliefde tempo-looptrainingen zullen er dit seizoen niet meer inzitten. Deze week heb ik 2 keer heel voorzichtig, relatief traag en zeer kort mogen lopen. De eerste keer ging het zonder enige last, de tweede keer zat er een lastige spanning op. Tussendoor heb ik veel springoefeningen gedaan om die gehavende spier opnieuw te versterken. Het loopparcours in Sardinië zal ik moeten doen op mijn basisvormpeil. De volgende 4 weken zal ik moeten proberen om er voor te zorgen dat ik daar die 21 km kan lopen, met tempo's moet ik me niet te veel bezig houden.

Dan ga ik maar vol voor het fietsen. Deze week goed gefietst, veel verschillende fietstrainingen gedaan met van alles en nog wat erin. Yep, ik heb me voorgenomen om er daar een verschroeiende lap op te geven, daar in die heuvels van Sardinië.

217 fietskilometers deze week, 5 van de 7 dagen op mijn fiets gezeten.

Nog 4 weken te gaan..... 3 weken trainen en 1 weekje recupereren. En dan sluiten we het seizoen 2018 af.
De mooiste sport ter wereld, nog altijd. Please, laat er mij nog veel seizoenen van genieten.

To Sardignia week 8: core swim bike

We zijn 18 dagen nadat ik mijn spierverrekking ... uhm ... opliep. Sinds heb ik niet meer gelopen. Sinds deze week ben ik met de kine bezig om sommige onderdelen van de loopbeweging in te oefenen: voet afzetten, voorzichtige afsprong, landing, ..... De kuitspier houdt goed stand. Ik kan nu, op het einde van deze week, zelfs zeggen dat ik er in het dagelijks leven geen last meer van heb.
Misschien dat de kine me deze week eens voorzichtig laat lopen op de loopband? Ik hoop het.....

Voor de rest was het een degelijke trainingsweek. Voor het eerst heb ik weer kracht kunnen zetten op de fiets: donderdag reeds ik 85 km aan 32 km/u gemiddeld. Het laatste anderhalf uur zat ik continu in de INT zone. Dat voelde echt als een overwinning aan.

Ook in het zwembad heb ik een goed gevoel. Deze week heb ik in totaal 6,5 km gezwommen verspreid over 3 sessies.

Ik hunker naar groene blokjes in mijn trainingsagenda. Maar al bij al is dit voor mij ook een goede les in loslaten van de ideale wedstrijdvoorbereiding. Ik moet mijn mind resetten naar 'er het beste van maken in de gegeven omstandigheden'. En dat lukt me precies wel. Ik denk dat het wel helpt dat mijn A-wedstrijd van het seizoen al achter de rug was, en ik er een knap resultaat neerzette. 

To Sardignia week 7: positief blijven

Er zijn weinig dingen die zo lastig zijn voor mij als niet mogen lopen, blijkt nu. Ik was jaloers op elke loper die ik deze week ergens ben tegengekomen.

Maar op zich zijn we hard bezig met de revalidatie.
Mijn kinesist pijnigt mij als nooit te voren, en thuis ben ik zeer veel bezig met krachtoefeningen, core stability en revalidatie. Als ik dit een maand of 2 zou moeten doen, dan kreeg ik de borstkas van een patser. 😛

Anderzijds haal ik ook reeds 1,5 op 3:
- zwemmen gaat perfect zonder last (1 op 1)
- fietsen sinds zondag ook, al mag ik nog niet volle kracht zetten, en zeker niet bergop rijden (1,5 op 2)
- lopen gaat helemaal nog niet en zou heel dom zijn om nu al te proberen (1,5 op 3)

maar .... ik mank niet meer tijdens het wandelen, lesgeven enzoverder, .... en de revalidatie-oefeningen beginnen meer en meer op onderdelen van de loopbeweging te lijken.

Kortom, al bij al mag ik niet klagen: als ik dit goed blijf aanpakken, moet Sardinië lukken (zij het met verminderde ambities) en zou ik ook geen blijvend letsel overhouden aan deze verrekking.
Ik bekijk alles op dit moment dan ook zo positief mogelijk: op lange termijn (volgend seizoen) moet ik terug 'full gas' kunnen sporten, en dat is toch het belangrijkste, want ik ben nog lang niet uitgesport.

Mijn bijzonder weekje:

To Sardignia week 6: aan diggelen

Vorige week was ik strijdvaardig: "Mijn mind staat terug helemaal op: "In Sardinië wil ik top zijn."" Ik was deze week dan ook aan een stevige trainingsweek bezig. Maar woensdagvoormiddag lagen mijn plannen op één seconde aan diggelen.

Ik was begonnen aan een 17 km duurloop met tempoblokken, zat in mijn eerste 3 opwarmingskilometers, en er was geen wolkje aan de lucht: frisse benen, leek wel. En plots sloeg er een zeer pijnlijke kramp in mijn linkerkuit, zomaar zonder aankondiging. Ik stopte, probeerde wat te stretchen maar dat was te pijnlijk. Er zat niks anders op dan de 2,5 reeds afgelegde kilometer terug naar huis te wandelen, nou ja manken. Een paar uur later zat ik al bij de huisarts, en die bevestigde mijn vrees: "dit heeft veel weg van een spierscheur". Ai Ai ai.
Gelukkig kwam er zaterdag een klein beetje licht in de duisternis. Uit de echografie bleek dat er geen spierscheur te zien was, het ging om een spierverrekking.

Op lange termijn is dat een veel minder erg verhaal: hiervan kan ik ten volle genezen zonder gevolgen. Maar het betekent op korte termijn dat ik mijn voorbereiding op Sardinië drastisch moet hertekenen. Ja, serieus drastisch.
Ik moet nog 1 week wachten om rustig te beginnen fietsen ("rustig fietsen is niet hetzelfde als fietstrainingen doen", gaf de sportarts nog mee vandaag). En nog 2 weken moet ik wachten alvorens ik mag proberen om rustig te proberen lopen. Geen intervals, geen tempo's, geen hellingen.... traag lopen, rustig fietsen.

Nee dus, in Sardinië zal ik niet top zijn. Mijn vormpeil zal achteruit gaan in plaats van vooruit. Ik moet het geweer noodgedwongen van schouder veranderen, en me richten op gezond starten in Sardinië, en met een nog aanvaardbare prestatie toch ook gezond finishen. Het is even moeilijk voor mij om me hier in te kunnen vinden. Het is niet mijn gewoonte om op deze manier naar een wedstrijd toe te leven. Maar nood breekt wet.

Een verrekking in aanloop naar Sardinië, en een geplande liesbreukoperatie direct na Sardinië: het is niet echt mijn najaar precies.
Maar het is wat het is. Misschien is het wel de voorbode van een wederopstanding in 2019. 💪💪💪


Mijn onderbroken trainingsweek:

To Sardignia week 5: echt

't Is alweer voor 't echt. Die eerste trainingsblok dat was wat aftasten, wat proberen om terug in het ritme te komen. Maar daar is nu al helemaal geen sprake meer van. Geen halfslachtige toestanden, geen voorzichtig gedoe, geen 'we zien wel wat het geeft'... Mijn mind staat terug helemaal op: "In Sardinië wil ik top zijn."

Om een voorbeeld te geven: als ik woensdag in het water lag, was het mijn vijfde zwemtraining op 9 dagen. Lang geleden dat ik aan deze intensiteit zwom, en ik begin het te merken. Ik voel me veel beter in het water.
De gele blok hierboven in het schema is een koppeltraining: 51 km fietsen en daarna 4 km lopen. Er hadden dus 4 rode blokken en 3 groene blokken moeten staan eigenlijk. In totaal deze week 200 km gefietst en 37 km gelopen: het zijn geen full ironman toestanden, maar het begint toch half distance voorbereiding-proporties aan te nemen. En vooral: er zit zowat vanalles tussen: interval, klimtraining, tempotraining, extensieve uithoudingstrainingen. Een heel gevarieerde work load dus.
Ik geniet ervan, en voel wel de power in de benen terugkomen.

Volgende week probeer ik de vijs nog iets harder aan te spannen, beetje per beetje.