Racing in Paradise

Vanaf nu, als mensen mij vragen: welke halve triatlon moet ik echt eens gedaan hebben, dan moet ik geen seconde nadenken: SARDINIË. Wat een race: kristalhelder water (waarover later meer), een adembenemend fietsparcours, een uitdagend loopparcours én een niet uit zijn voegen gebarsten wedstrijd met een gemoedelijke sfeer op mensenmaat georganiseerd door een bende geweldig Italiaanse Italianen. I Love this race!

Bumpy

In de voorbereiding van deze wedstrijd had ik al redelijk wat hindernissen meegemaakt. Eind augustus werd een liesbreuk vastgesteld (operatie werd gelukkig uitgesteld tot na Sardinië), begin september liep ik een kuitspierverrekking op (daar ging mijn ideale loopvoorbereiding). De zondag voor de wedstrijd viel een zatte 'supporter' op de voetbal met zijn volle gewicht op mijn rug (pijnlijke schouder als gevolg, alweer opgelost door wonderkine Davy), en de dinsdag voor de wedstrijd kreeg ik een zware verkoudheid die even de allures van een griep leek aan te nemen.

Toch vertrok ik uiteindelijk donderdagavond met veel goesting naar Sardinië, de eindeseizoensbestemming waar ik zo naar uitkeek. Samen met Boris verkende ik op vrijdag de zee aldaar, en dat was een heerlijke ervaring: helder doorzichtig water waardoor je continu de bodem zag, en een mooie uitdaging want wel wat bumpy golfslag. Ik had er echt zin in in dat zwemmen.
Noodweer werd echter aangekondigd voor zondag, en toen we zondagochtend om 5u15 opstonden, hoorden we de zee extreem wild tekeer gaan. Een half uur later viel de beslissing van de wedstrijdorganisatie: swim canceled. Jammer, maar wel volledig terechte beslissing. De organisatie zorgde voor een rolling start: T1 inlopen - Bike 90 km - T2 - Run 21 km. Per 10 seconden werden 2 atleten losgelaten, en Boris en ik vertrokken samen omstreeks 9u voor ons Sardijns avontuur.

Emotioneel

Rond half 2 's middags stond ik mezelf in de finishzone in de wangen te knijpen voor gek. Had ik dit echt gedaan? Natuurlijk speelt het cancelen van mijn minste discipline (swim) in mijn voordeel, maar als 49-jarige 5e eindigen in de leeftijdscategorie M45-49 en 26e overall eindigen, daar moest ik even van bekomen. Ik stond echt letterlijk te schudden op mijn benen toen het besef beetje per beetje binnensijpelde (en de berichtjes en telefoontjes van het thuisfront me bereikten). Mijn ogen stonden aanhoudend in tranen. Wat een dag! Wat een dag!

Alles kaput fahren

In het fietsen heb ik echt mijn duivels ontbonden. Op een loodzwaar parcours met 1007 hoogtemeters, liet ik geen seconde vertwijfeling toe. Ik zat nog maar 1 minuut op mijn fiets en ik was al redelijk full gas over de weg aan het scheuren. Eén voor één raapte ik de vroeger gestarte atleten op, en dat zou het verhaal van gans mijn fietsproef worden. Op de hellingen probeerde ik zoveel mogelijk de grote plateau aan te houden (wat niet altijd kon natuurlijk), bovengekomen schakelde ik telkens onmiddellijk in 5e versnelling. Alles zat goed: ik zat vanaf de eerste minuut in de juiste modus. En er is meer één juiste modus: genieten van race day! Ondertussen passeerden onder mijn wielen zowat de mooiste wegen waarop ik al zoefde, en voor mijn ogen de mooiste vergezichten. Wat een parcours! Ik herhaal: wat een parcours! Tussen kilometer 60 en 80, werd het nog zwaarder omdat de verlaten weg langs de grillige kuststrook ons over meerdere kliffen stuurde. Een genot voor ogen en benen. In de laatste rechte lijn terug naar T2 zat de wind dan nog eens mee, en heb ik een paar keer luidkeels 'Yiha!' geroepen. Hoe hard kan een mens genieten ... zo hard dus.

Op dit erg zware parcours haalde ik een gemiddelde van 33,3 km/u. Dat was toch wel een serieuze streep zetten. Je kan moeilijk vergelijken, maar ik beschouw dit als één van mijn sterkste fietsprestaties ooit (in de categorie van Frankfurt 2014 en La Roche 2015 zowat). Matthew, je had dus gelijk daar in de Nederlandse polders, dat ik er klaar voor was.

Mijn wissel in T2 was rommelig en slorpte te veel tijd op, ik had ook mijn horloge twee keer ingeduwd waardoor die dacht dat ik al aan het lopen was (en dat bezorgde me vandaag dan weer wat rekenwerk).

'Gecontroleerd' lopen

Dat mijn loopvoorbereiding niet ideaal was, dat hebben mijn fervente blog-volgers de laatste 2 maanden al genoeg gelezen. Ik had dan ook geen blitzstart bij het lopen in mijn achterhoofd. De bedoeling was om op een min of meer gecontroleerde manier in een tempo 4:30 te geraken, en dat even te proberen volhouden. De hartslagen gooide ik mooi overboord, het was het gevoel en het tempo waar ik naar op zoek ging. Ondanks het zeer speciale parcours (ik denk dat er geen meter echt vlak in zit, meestal licht hellend of licht dalend, soms iets pittiger), zat ik bijna onmiddellijk in wat aanvoelde als het juiste tempo. En dat bleek - raar genoeg (tuttuttut .... niet lachen daar op de achterste rij) - sneller dan 4:30 te liggen. Ik liep vlotjes rond de 4:20 - 4:25. "Daar gaat ie weer", zullen velen gedacht hebben, hij blaast zich op... Nope, ik had die begenadigde dag waar je elke race weer op hoopt. Tot en met kilometer 15, het U-turn point aan de toren, kon ik vlot onder de 4:30 lopen. Na die U-turn, kwam ik voor de 2e keer tegenwind op die lastigste helling van het parcours en had ik mijn eerste echt moeilijke moment van de dag. Zes kilometer had ik nog voor de boeg, en daarin heb ik inderdaad op mijn tanden moeten bijten. Maar mentaal is zo'n 6 km makkelijk te overbruggen. Ik herinner me in juli een wedstrijd waarin het nog 24 kilometer was. 😜
Achteraf bleek ik ook die laatste 6 kilometer nog mooi onder 5:00 te blijven, en liep uiteindelijk een gemiddelde van 4:31.

Tja topdagen, ze komen soms op de meest onverwachtse momenten. Je hebt het gevoel dat je redelijk gecontroleerd loopt, terwijl je hartslag eigenlijk in het rood aan het gaan is. Dit wordt nog moeilijk te evenaren, vrees ik.


De aankomst na 4u20 min onder een stralende Sardijnse zon was heerlijk, en wat er daarna gebeurde was een emotionele rollercoaster (zie hierboven onder de titel 'emotioneel'). Blij als een klein kind. En ik herhaal tot in den treure: dit is de mooiste en meest rock 'n' roll sport ter wereld.

Ondertussen had ik ook Boris nog kunnen aanmoedigen bij het inlopen van zijn laatste 10 kilometer. Hij liep in deze omstandigheden zijn eerste halve triatlon en deed dat voortreffelijk. Als geboren zwemmer was voor hem het cancelen van het zwemmen eigenlijk een ramp. En hij had zo mogelijk nog een moeilijkere voorbereiding achter de rug dan mij. Maar er staat een positieve kop op die gast zijn lijf! Oh my god, he knows how to play this mental game. Sterke prestatie! De max om hem de finishzone te zien inlopen. En zo sloten wij samen het seizoen 2018 van Mr T waardig af.

En ja, ook bij ons ziet 'einde seizoen' er zo uit.

 Vertel het niet verder, hou het stillekes en geheim: Sardinië is wa de max maat!

To Sardinia week 12: de keuze tussen veel en lang

Voila, dit was ze dan: de laatste trainingsweek van dit seizoen.

Ik heb er uiteindelijk voor gekozen om geen ultra-lange duurloop toe te voegen, maar deze week 5 keer korter de loopschoenen aan te trekken. Het was een moelijke keuze, maar ik vond dat die lange duurloop vooral zou zijn om mijn zelfvertoruwen op te krikken. Can't have it all, en de regelmaat leek me gezien de looponderbreking in september meer meerwaarde te geven dan een heel lange duurloop.

• De eerste looptraining deze week was de enige koppeltraining van de laatste weken: ik liep heel kort maar wel aan tempo 4:13/km. Het was direct ook duidelijk dat dit een veel te snel tempo is voor Sardinië. Als ik van de fiets kom, is dit een redelijk natuurlijk tempo voor mij om te starten, maar hier ga ik wel veel te snel een 'enorme patat' van krijgen. Daarvoor heb ik iets te lang stil gelegen.
• Woensdag dan een extensief loopje van 9 km aan tempo 4:29.
• Vrijdag 's morgens om 7u was ik al de baan voor een rustig nuchter ochtendloopje naar het werk. Tempo 4:46. Om 1u terug van het werk naar huis: 10 km aan 4:27
• En dan vandaag zondag nog eens een kleine 9 km aan 4:30

Dat vanavond mijn benen echt pijn doen, heeft bovendien niet enkel met het lopen te maken. Zaterdag reed ik nog een 113 km (hier dus wel gekozen voor een langere training) aan een gemiddelde van 32,7 km. Ik heb niks geforceerd tijdens die rit, maar heb me anderzijds ook niet toegestaan om echt te rusten gedurende die 3,5 uur. Assertief maar niet agressief gereden.

Het werk is gedaan, nu goed proberen rusten en volgende week nog 1 keer proberen knallen in Sardinië. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat deze weersvoorspelling fout is.

Met zijn sea swim, zijn 1029 hoogtemeters in het fietsen en 100 in het lopen, is die wedstrijd al zwaar genoeg, vind ik. Hoge golven, 4 beaufort wind en natte wegen hoeven er voor mij niet bij. Maar als het zo moet zijn, dan neem ik er dat maar bij hé. 

Sardinia, here I come!

To Sardinia week 11: strong finish

Week 11 begon met 3 doodvermoeide dagen waarin ik het qua sporten heel rustig aan deed. Daarna probeerde ik de motor terug op gang te trekken. De rit naar de Vlaamse Ardennen van vrijdag gaf terug een goed gevoel. Maar dan wist ik nog niet wat er zondag helemaal onverwachts zou gebeuren.



Ik begon zondag op de middag in de warmte aan een lange duurloop. Door mijn blessure had ik nog niet verder dan 14 km gelopen in de voorbereiding en halve marathon tempo's had ik de laatste 5 weken ook niet kunnen lopen. Dat was zondag ook niet de bedoeling, en stond niet in de sterren geschreven. Ik had me voorgenomen: loop minstens 17 km en volg je gevoel, forceer niks. Ik begon met vrije zware benen aan mijn loop, maar na de opwarming kwam ik min of meer onder stoom: zonder dat ik het goed besefte zat ik iets onder de 4:30 en beetje per beetje kwamen er zelfs kilometers onder de 4:20 aan te pas. Het was lang geleden maar dit was zweven. Eindelijk voelde ik weer lucht onder schoenzolen, eindelijk kwam ik weer in een vlot passentempo (184 passen per minuut), eindelijk voelde ik mijn core terug relaxed opspannen, eindelijk liep ik weer in een trotse, rechte houding, eindelijk eindelijk eindelijk....
En wat me zeer erg verraste: ik viel niet stil naar het einde toe, bleef op tempo en klokte uiteindelijk af op:

Ik kan niet ontkennen: dit deed deugd, zeker omdat ik het niet had voelen aankomen. Dit tempo, daarvoor zal ik niet voldoende basis hebben kunnen leggen om dat binnen twee weken te herhalen na het zwemmen en fietsen. Maar ik ga toch op zoek gaan naar een aanvaardbaar looptempo daar op dat Italiaanse eiland. 

Davy, mijn kine/osteo heeft weer fantastisch werk gedaan. Ongelooflijk hoe hij mij uit een verloren positie terug in mijn loopschoenen gezet heeft. Hij heeft me ervoor moeten martelen, maar het lijkt zijn vruchten af te werpen.

Opdracht voor mij: nog 1 weekje trainen, 1 weekje rusten en dan ..... genieten van de laatste race van het jaar.

 

To Sardignia week 10: terug in de loopschoenen

Wat een weekje: binnen wat mijn lichaam op dit moment toestaat heb ik toch wel stevig getraind.

4 km gefietst (waarvan 1,5 in het koude water van Vosselare put), 258 km gefietst en .. toch 36 km gelopen.

In het lopen was de opbouw mooi: een 10 km, dan een 12 km en uiteindelijk een 14 km. En het is die laatste 14 km, die uiteindelijk de eerste looptraining zou worden zonder last aan de kuitspier. Het tempo van die laatste training was ok: 4:42. Trouwe lezers weten dat ik op dit moment trainingen zou doen met veel kilometers aan 4:15. Maar dat is nu even niet aan de orde.

In het fietsen gaat het steeds beter. Ik begin echt in vorm te komen, dat merk ik aan alles. Uithouding, kracht, grinta.
Al was de rollentraining op donderdag er in principe één met 4 * 7 min @ 278 watt, en dat lukte me dan weer niet. In de 4e blok moest ik terugschakelen.
Dat wijst er toch op dat ik niet helemaal die topconditie zal hebben, die ik bijvoorbeeld in Luxemburg 2016 of La Roche 2015 had. Of datzelfde supergevoel van Gerardmer 2017. Dat niveau, daar zit ik toch wel iets onder. Dat kan ook bijna niet in een seizoen waarin ik al een full distance achter de kiezen heb, en waarin ik de laatste maanden toch wat blessuregevoelig bleek.

Soit, ik kijk enorm uit naar Sardinië. Ik heb het nodig in mijn hoofd om nog eens te kunnen vlammen op wedstrijd. En met 1000 hoogtemeters langs de kust van Sardinië zal het niet alleen een lekker lastig maar ook een adembenemend parcours zijn.

3 weken te gaan. Normaal gezien dus de start van een laatste trainingsblokje. Maar door de blessure is heel mijn schema door elkaar gekieperd. Ik voel dat ik het nu best drie dagen iets rustiger moet doen. Ik zit een klein beetje op mijn tandvlees. Dus, 3 dagen rustig en dan nog een dag of 12 gas geven. En daarna uitrusten voor de seizoensafsluiter. Mr T- maatje Boris is ook goed aan het trainen. Hij gaat daar in Sardinië zijn debuut op de halve afstand maken. Aan mij om hem door de zenuwen van de laatste dagen en uren te begeleiden.

Sardinia, here we come!