week 23: recup

Maandag stelde ik de recupweek nog even uit, en reed met de fiets naar een feestje in Saint-Sauveur. Maar op de hellingen in het Pays des Collines schreeuwde gans mijn lijf naar rust. Het was duidelijk: na 2 harde trainingsweken was het scherpe er nu echt helemaal af. De rit terug 's avonds heb ik al wijselijk geschrapt. Met pijn in het hart heb ik dan ook zaterdag de 150 km van de Etixx Classic samen met de Mr T'ers laten vallen. Ik voelde gewoonweg dat de fut er helemaal uit was. En ervaring zegt me dat te vroeg er weer invliegen niks oplevert. Ik deed er een heel mooie zwemtraining voor in de plaats, met allemaal 50's en 100's.

Maar de meest opmerkelijke training was toch die van vandaag (zondag). Het lopen blijft toch wel een oefening in voorzichtigheid, en deze keer dacht ik na 500m om per direct terug naar huis te lopen. Ik heb altijd wel lichte last in mijn pees in het begin, maar deze keer was het echt veel pijnlijker dan anders. In mijn hoofd was het al één en al gevloek, maar ... ik liep toch nog een beetje verder richting het park, en verbaasde me dat beetje per beetje de pijn wegtrok. Naar het einde toe maakte ik zelfs nog een ommetoertje om de 8 kilometer vol te maken, want toen was er al helemaal geen sprake meer van enige pijn. Dat was onverhoopt.

Ondertussen is het triatlonseizoen opgestart. Zo was er dit weekend Ironman 70.3 Marbella. Het blijft me echt lastig vallen dat ik nog niet echt kan lopen zoals het hoort, en dat ik die looptrainingen niet kan opdrijven.
Maar ik ben een serieuze kalender van mogelijke najaarswedstrijden aan het opstellen. En het zou me niet verbazen dat ik na de zomer nog 3 halve triatlons probeer te plannen in plaats van 2.

Morgen wordt er een tweede keer traumeel ingespoten rond mijn achillespees. En ik blijf hard inzetten op revalidatie-oefeningen, kinébehandelingen en een trage geduldige opbouw van het lopen. Ik moet en zal terug 'in charge' geraken.
Hou me in de gaten, ik ga vlammen in het najaar. 😜

week 21 en 22: terugslaan, fun op de fiets en ... licht ongeduld

Na de krak in week 20 heb ik de laatste 2 weken krachtig teruggeslaan. Ik zat terug fris, had er enorm veel zin in en heb me enorm geamuseerd met mijn trainingen. Dat zie je ook aan de cijfers 27 uur getraind op die 2 weken en week training stress scores (TSS) van respectievelijk 796 en 840.

Het meest opvallend is zonder enige twijfel het fietsen: ik reed in die 2 weken samen 526 km en voel me echt een stuk sterker worden op de fiets. In de eerste week reed ik een heel toffe Klassieker van het Goede Doel samen met Olivier DJ. Maar het strafste was toch in de 2e week mijn solo-Ardennenrit naar huis: 179 km op mijn eentje met 1988 hoogtemeters. Door een adembenemend mooi parcours (behalve de buitenwijken van Charleroi) heb ik 6uur 35 minuten in het zadel gezeten. Het was puur genieten, maar in de laatste 20 kilometer was ik toch redelijk choco. Op het laatste klein klimmetje van Landskouter naar Lemberge vond ik het op de één of andere manier nog leuk om op het groot mes naar boven te rijden. Pipo! Thuis stond er gelukkig een dampende pot pasta met rode saus op mij te wachten, want ik was echt helemaal leeggereden.

Het lopen blijft problematisch. Mijn achillespees staat me ondertussen toe om 2 keer per week ongeveer 7 km te lopen, maar het gaat telkens gepaard met licht ongemak tijdens het lopen, redelijk wat pijn in de laatste kilometer en veel stijfheid de dagen erna (vooral 's ochtends bij het opstaan). Zo kan ik geen loopvormpeil opbouwen. Challenge Geraardsbergen midden juni komt serieus in gevaar. Een top-loopprestatie is daar sowieso uit den boze, daarvoor is er nog te weinig tijd. Maar zelfs achter een deelname staat momenteel een groot vraagteken.
Mijn vrouw zegt dat het haar opvalt hoe rustig ik er allemaal bij blijf. Dat heeft misschien te maken met het feit dat ik dit jaar de nadruk wil leggen op het najaar. Maar ook daarvoor moet mijn herstel zich toch wel verder en sneller doorzetten. Ik voel toch enige onrust opduiken in mijn hoofd.

Keep ya posted. Nu ga ik een recupweekje in. Het was de max de vorige 2 weken, maar ook serieus vermoeiend. Even naar adem happen dus.

En met een paar foto's nog eens terugblikken op het mijn favoriete gedeelte van ons land, namelijk dat onder de taalgrens:

week 20: krak

En dan op een bepaald moment breekt de veer. Maandag had ik nog een zalige rit van de zee naar huis gereden: 81 km de pedalen stevig rondgetrapt, want er zat een noord-oostenwind die moest overwonnen worden.

Maar dan kwam er in de nacht van maandag op dinsdag een krakske: ik had al wat laatavondwerk en nachtwerk achter de rug de laatste tijd, het is lastig me recht te houden op het werk in emotioneel zware tijden voor onze opleiding. Ook thuis is het al meer dan een jaar harken als je je dochter zwaar ziet afzien en daar heel veel zorgen om hebt.
Ik kreeg een knoert van een verkoudheid, en voelde plots niet alleen de energie uit mijn lichaam wegstromen, maar ook mijn veerkracht even de mist in gaan.
Ik overleefde de week op het werk ternauwernood, gaf de volle pond tot de laatste les en het laatste gepsrek. Maar voor het sporten, dat al jaren een gedroomde uitlaatklep is om andere zorgen en muizenissen te verwerken, bleek nu geen plaats meer te zijn in mijn hoofd en mijn lijf. Op vrijdag probeerde ik nog eens op de fiets te kruipen, maar ik stond snel weer thuis, en kroop doodvermoeid in bed.

Soms moet de riem eens helemaal af blijkbaar. En dat was nu het geval. Het werd dus een broodnodige recupweek. Maar na regen komt zonneschijn, en vandaag (maandag) voel ik alweer dat de goesting helemaal terug is. Energie en veerkracht staan terug op redelijk goed. Ik kan er weer met een fris lichaam en vooral met een frisse kop tegenaan.

Jullie hebben nog het overzicht van het recupweekje van mij tegoed: