week 39 en 40: vermoeide hersenen maken kronkels

Dit waren ze, de voorbije 2 weken:

week 39: 

Dit was een beetje een rare week: die begon met een recupperiode van 4 dagen, waarvan ik de eerste 2 dagen in de auto zat (op terugweg van la bella Italia). Op vrijdag begon ik dan aan mijn laatste trainingblok richting Gerardmer (onderbroken door een zondag waarop Mr T zelf een wedstrijd organiseerde, en ik de ganse dag in de weer was daarmee).

week 40:

.... was een zeer pittige trainingsweek.

Rare hersenkronkels

Even naar die laatste training op zondag 25 september. Het voelde aan als een training waarbij ik met de voetjes op de grond gezet werd: een duurloop van 18 km met daarin een blok van 8 km en één van 4 km aan 4:15 - 4:20, het tempo dat in mijn vorige  jaren uitgegroeid was tot mijn race pace gedurende pakweg 2/3 van de halve marathon (in een 70.3 triatlon). Op training zou dit nu vlot haalbaar moeten zijn. Wel die blok van 8 km was zalig, perfect cruise tempo gevoel. Die volgende blok van 4 km voelde aan als harken. Het ging allemaal wat moeizaam. Ik kwam thuis in de middaghitte met een duurloop van 18 km aan 4:29 (13,4 km/u) en was ontevreden. Niet te geloven voor de meesten, maar ja 2 jaren geleden bijvoorbeeld moest ik in aanloop naar Gérardmer inhouden om niet sneller te lopen dan deze tempo's. En dan moet toch beetje per beetje de realiteitszin terug komen, want:
1. ik heb een op zijn minst gezegd hobbelige loopvoorbereiding gehad dit jaar;
2. ik heb veel minder volume kunnen lopen dan andere jaren;
3. ik word misschien ook wel een jaartje ouder (Grrrrr....)
4. schreef ik in mijn vorige blogpost niet? "Well, you can't fool yourself. Ik ben in form, maar er bestaan geen wonderen: ik kan op die 21 km in Gerardmer geen wonderen verrichten. Het wordt zwaar crashen in de laatste ronde van 7 km en 'surviven'. 100% zal ik immers dan nog niet zijn in het loopnummer, maar ik ken mezelf ... ik zal het loopnummer starten 'alsof ik wel 100% ben'. Tegen Lanzarote moet het wel lukken om die laatste percentjes nog toe te voegen aan het vormpeil."

Het is raar maar hoe realistisch ik ook kan zijn in mijn analyses, in aanloop naar een wedstrijd lijk ik mijn lat toch weer te hoog te leggen, namelijk daar waar ik ooit in mijn beste wedstrijd geëindigd ben (en liefst nog iets beter).  Aard van het beestje zeker.
Maar goed, nu weet ik: rustig blijven in Gérardmer, zien wat er in den tank zit, en daarna de tank nog wat verder vullen voor Lanzarote.

Trainingsmoe

Gelukkig voel ik me nog niet trainingsmoe (in de zin van 'ik moet me nog niet naar mijn trainingen slepen, want het kopke zit nog boordevol goesting'), maar ik ben anderzijds ook wél trainingsmoe (in de zin van 'mijn lijf staat onder druk van de trainingsarbeid en voelt af en toe afgepeigerd aan). Da's op zich goed nieuws, het betekent dat ik echt in race season beland ben, het seizoen waarin je de randen aftast van wat je lijf op dat moment aankan.

Die tempoduurlopen (zoals hierboven beschreven), zitten er nu elke week in. De laatste 10 dagen deed ik er zo 2. Die 20 km trage duurloop was een opsteker - ik bleef aan heel lage hartslagen lopen (gem 134) en kwam toch thuis aan een tempo van 4:42.

Ook in het fietsen zaten er pittige ritten tussen, met tempoblokken van 20 à 25 minuten, net onder de overslagpols.

Slecht nieuws is er van het zwemfront. Ik maak geen vorderingen, integendeel....het gaat deze periode een beetje minder. Geen idee wat er aan de hand is. Misschien voel ik in mijn moeilijkste discipline als eerste de vermoeidheid die zich opstapelt?

Goesting

Soit, het belangrijkste is dat de goesting er is. Goesting om nog te trainen, en ... goesting om te racen. Nog 7 dagen trainen alvorens ik begin te rusten voor Gérardmer. Volgende week laat ik jullie weten hoe die laatste week verlopen is.

Ciao

week 37 en 38: tsjakka - krak - tsjakka

Een zware trainingsblok, zoals ik in mijn vorige blogpost aankondigde.
Die blok was al begonnen in week 36. In week 37 ging ik op mijn elan verder.
Een pittige fietstraining op maandag, gevolgd door een lange zwem- en een lange looptraining op dinsdag. Door mijn blessuregeschiedenis van dit seizoen was dit mijn eerste keer 19 km dit seizoen, en ik kwam binnen met een tempo van 4:31. Niet slecht, helemaal niet slecht .... maar de laatste 2 à 3 km waren echt zwaar. Ik voelde dat ik de kilometers onvoldoende in de benen heb. Op woensdag had ik dan ook geen kracht in de benen op de fiets. En de tempolooptraining van donderdag ging nog net, maar ik zat toch redelijk op mijn tandvlees. Nu ja, je moet jezelf soms pijn doen om beter te worden.

Vrijdag vertrok ik op reis naar Italië en de lange rit gaf me onder andere tijd om te reflecteren op mijn voorbereiding en het effect van die 19 km loop op mijn volgende 2 dagen. Well, you can't fool yourself. Ik ben in form, maar er bestaan geen wonderen: ik kan op die 21 km in Gerardmer geen wonderen verrichten. Het wordt zwaar crashen in de laatste ronde van 7 km en 'surviven'. 100% zal ik immers dan nog niet zijn in het loopnummer, maar ik ken mezelf ... ik zal het loopnummer starten 'alsof ik wel 100% ben'. Tegen Lanzarote moet het wel lukken om die laatste percentjes nog toe te voegen aan het vormpeil.

Maar soit, ik was op weg naar Toscane, waar we me niet alleen een 18 meter zwembad wachtte (net lang genoeg om nog min of meer waardevolle zwemtrainingen te doen), maar ook een moordend fietsparcours met lange hellingen met ook wel zeer steile stukken erin. 4 keer enorm genoten op mijn fiets van de Toscaanse meedogenloze natuur, maar ook van de fantastische vergezichten. En van mijn fietsvormpeil.

Maar dit seizoen mag het precies niet eens gewoonweg normaal verlopen. Mijn looptrainingen in het warme Toscane waren gepland in het 2e deel van de week. Maar op wandeling dinsdag verzwik ik stomweg mijn enkel. Het eerste gevoel was verschrikkelijk pijnlijk. Dit leek ernstig, maar ik kon er nog min of meer op stappen. Thuisgekomen stond de enkel zeer dik. Ice ice baby dus. Ijsleggen, en nog eens ijsleggen. En stilletjes bidden dat alles zou meevallen.
Woensdag dan mijn tempoloop van 14 km vervangen door een kort testloopje, wat gelukkig min of meer positief uitviel. En op vrijdag 's ochtends op een nuchtere maag een 18 km gelopen. Nèh.
Het lijkt allemaal nogal mee te vallen. De enkel reageert na het lopen nog steeds door te zwellen, maar de pijn valt enorm mee.
Soit, de loopkilometers in deze week serieus moeten inperken. Wat opnieuw niet is wat ik nodig heb natuurlijk.
Maar, het had allemaal erger kunnen zijn.

Dit seizoen is er echt zo één waarin ik getest wordt op mijn 'positive thinking capacity', heb ik de indruk. Het zij zo.
Nu toch even wat gas terugnemen voor een dag of 5, en dan de laatste trainingsblok in aanloop naar Gerardmer.

Hier zijn mijn 2 trainingsweken, 25 uren van meestal dolle pret...