week 45: voila

Voila sé, job done! Vandaag heb ik de laatste echte training van het seizoen gedaan. Het was een echt sterke training: 15 km gelopen aan tempo 4:21, dat is redelijk goed doorgeven, maar het ging zeer vlot.
Midden deze week had ik niet het gevoel dat dat nog in de tank zou zitten.

Maandag en dinsdag ging het lekker, mooie trainingen. Woensdag efkes gas terugnemen, om dan donderdag 2 km te zwemmen en 17 km te lopen. Ik kwam donderdag terug van het zwembad, en ik was precies een ballon die leegliep. Nul energie. Looptraining moeten skippen, vrijdag gans de dag les gegeven, en op weg terug naar huis kon ik de pedalen nauwelijks rond krijgen. Pfff. Ziekskes zelfs 's avonds. Veel water drinken, vitamine C opnemen, vroeg slapen, niet panikeren, ....

Gelukkig merkte ik zaterdagvoormiddag direct dat het plaagske gepasseerd was en niet direct veel schade had achtergelaten. Om geen risico te nemen verving ik mijn laatste fietstraining van 110 km door een binnentraining van 2 uur op de rollen (dat was al even geleden). Twee keer een blok van een half uur aan 246 watt zat erin, dat was niet van de poes. Af en toe - als je zo 20 minuten ver bent in zo'n blok bijvoorbeeld - denk je efkes: moet dit echt? Maar het was niet moeilijk om het kopke scherp te zetten: gewoon denken aan de eerste 45 km van het fietsparcours  Ironman 70.3 lanzarote

En als ik er bij vermeld dat de eerste 30 km recht naar het noorden is, en dat dit de weersverwachting is daar zaterdag ....

(Jawel, 5 beaufort uit het noorden)

.... dan is het tekeningske ongeveer gemaakt zeker.

Velen zeggen dat je daar moet inhouden. Sorry, maar ik denk dat ik daar mijn kans moet grijpen om de achtervolgingsrace direct na het zwemmen in te zetten. Daar moet ik opschuiven in de wedstrijd. Tuurlijk dat ik me niet volledig moet opblazen, maar als ik zaterdag de benen van Gérardmer heb, dan ga ik ze toch niet negeren.

Gérardmer, het magische woord is er uit. Ga ik zo'n topdag 2 keer kunnen hebben op 4 weken tijd? Geen idee. Maar mijn topprestatie daar geeft me alleszins veel vertrouwen en eigenlijk ook veel rust. Drie wedstrijden had ik dit seizoen al moeten cancelen, maar die ene dag in Gérardmer heeft mijn seizoen in één klap geslaagd gemaakt. Ik heb terug het vertrouwen dat ik niet te oud geworden ben om te vlammen. Met zo'n geslaagde dag reeds in the pocket, kan ik rustig toeleven naar Lanza.

Volgende week zaterdag zal ik wel goed te volgen zijn via internet. Ik maak hier volgende week nog duidelijk hoe je me virtueel kan volgen en steunen.

V(l)am(m)os!!

Christophe

week 44: verstand gebruiken

Vorige week na 5 dagen wat op mijn wolk te zitten rusten na Gérardmer, ben ik met volle moed terug beginnen trainen. De laatste trainingsblok naar aanloop van het slotakkoord van dit seizoen: Ironman 70.3 Lanzarote.
Maar in het midden van week 44 was het vet plots toch van de soep, moet ik toegeven. Ik had op woensdag nog een goede duurloop van 18 km gelopen aan 4:33. Er was geen vuiltje aan de lucht. Maar 's avonds voelde ik al dat het vat leeg was. Donderdagochtend nog wat proberen zwemmen, maar 't was op. Een lange fietstraining laten schieten en dat was verstandig. Vrijdag opnieuw 2 mooie looptrainingen, en zaterdag .... geen sjieke toebak waard op de fiets.

Ik ben te lang bezig met deze sport om dit signaal te negeren. Ik ben duidelijk moe. Ik moet dus balanceren tussen goed trainen, maar ook voldoende rust nemen. Dat is niet evident omdat ik net in een zeer drukke werkperiode zit.
Ik los het nu op door om de 2 à 3 dagen een zeer rustige trainingsdag in te bouwen. Donderdag deed ik het kalm aan, zondag ook. Minder uren getraind dus dan voorzien, maar daar mag je je niet op blind staren.

Er is eigenlijk maar één doel meer, en dat is op 5 oktober in Lanzarote nog eens het onderste uit de kan proberen halen. Het is me duidelijk dat dat niet gaat lukken door deze laatste trainingsblok helemaal tot aan het gaatje te gaan. Dan gaat de trainingsblok imposanter zijn dan de wedstrijd.

Ik moet, en ja dat heb ik moeten leren door de jaren heen, rekenen op het vormpeil dat er is en de vele uren die er dit jaar al op de teller staan. Ik kan er nu geen weken van 15-16 uur meer uit puren, want dan blaas ik mezelf op. 
Maar ik mag anderzijds ook niet stilvallen. Ook dat is een gevaar. Dan zakt het vormpeil zienderogen. Ik voel het vooral aan het fietsen. Ik fiets eigenlijk doodgraag, maar nu voel ik dat de drang aan het wegvallen is. End of season blues. Mentaal is het niet altijd makkelijk om 11 maanden op een jaar de energie te vinden om te trainen. Maar, been there done that!

Ik weet ook dat ik in oktober ga genieten van het off season. En wat ik ook weet is dat ik tegen eind oktober weer goesting zal hebben om er in te vliegen. dat is nu al meer dan 15 jaar zo, en zal nu niet anders zijn..

Nog 7 dagen trainen en we zijn er voor dit seizoen. Ik heb geopteerd voor vier zwaardere trainingsdagen en drie lichtere, meer actieve recup binnen de trainingsblok dus. Ik heb het gevoel dat ik dat nog in mijn tank zitten heb.

We zien wel. Ik heb ongelooflijk veel zin in Lanza: 28 graden, 4 beaufort, maatje Boris ook in the race, en love of my life Iris als supporter mee. Fun fun fun!

week 43: nagenieten en terug aan het werk

Ik ben vorige week toch wel efkes op mijn wolk blijven zitten. Nog regelmatig deze week ben ik eens naar de resultaten van Gérardmer gesurft. Vooral om me er van te verzekeren dat ik me niet vergist heb. Straffe wedstrijd. Ondertussen zijn alle gegevens ook geanalyseerd. En dat levert wel een paar mooie inzichten op:

1. Fietsbenen

Dat ik goed aan het fietsen was, dat had ik door. Maar toch schreef ik vorige week ook dit over het fietsen in Gérardmer: "Nooit heb ik het gevoel dat ik over de rooie aan het gaan ben." Wel, uhm, dit zijn de gegevens van het fietsen:

Dat kan tellen. 2 uur van de 3 in zone 4 en 5 gezeten, da's redelijk doorperen. Het spreekt voor mijn fietsconditie dat dat op zich niet als 'diep in het rood' aanvoelde.

2. Verstandig gelopen

Dit is mijn hartslagevolutie tijdens het lopen.

Eerst een vooral is het nogal duidelijk te zien dat het geen vlak parcours was. Maar wat vooral opvallend is, is dat de trend naar boven loopt. Of in mensentaal: mijn hartslag stijgt in de loop van de 21 km. Je kan dat normaal vinden, maar mijn hartslagprofielen van vorige wedstrijden is meestal anders. Ik loop meestal 2/3 e van de wedstrijd in de hoge hartslagzones (150 - 165), om dan plots naar beneden te vallen, pakweg 140. Ik ga dan heel snel van start, tot ik op een bepaald moment het niet meer trek en mijn tempo moet terugschroeven, mijn hartslag moet laten vallen.
Je ziet ook helemaal hoe ik  -zoals ik vorige week beschreef - nog eens het gas kon indrukken in de laatste kilometers. Interessant om te zien. Zelfde tactiek in Lanzarote? Nog even over nadenken.

3. Het verhaal van Emmanuel

Laten we ook even inzoomen op Emmanuel Ciescielski. De man stond met mij aan de start vorige week, maar was een stuk voor mij uit het water. Meer dan 4 minuten voor mij kon hij zijn wetsuit openritsen. Ook zijn T1 was razendsnel. Als ik na 39m34s uit het water kwam, zat Emmanuel al op de fiets. Emmanuel reed ook een fantastische 3u08 over de 94 km en liep zo nog 2 minuten uit op mij. Daarbovenop was ook zijn T2 sneller dan de mijne. Ik begon dan ook 7m41s later dan Emmanuel aan de halve marathon. In dat loopnummer kon ik in de eerste 14 km al 7 minuten goedmaken. Het moet in die laatste 4 km , toen het gas nog eens open ging bij mij, zijn gebeurd dat ik Emmanuel voorbijstak. Hij eindigde uiteindelijk 1 plaats achter mij: 138e, 53 seconden na mij.

Ken ik Emmanuel? Nee, ik ken Emmanuel niet
Is hij me opgevallen vorige week? Nee, soory, Emmanuel, ik heb je niet gezien.

Waarom vertel ik dit dan? Emmanuel is 48 jaar oud, zit dus in een jongere leeftijdscategorie dan mij, en ..... is net zoals ik 4e geëindigd in zijn leeftijdscategorie. De 4e van leeftijdscategorie 50+ (ondergetekende), is dus net voor de 4e van age group 45+ (Emmanuel) geëindigd. Toch opvallend: M50-54, 't is godverdomme geen bende ouwe slakken zulle. 😈


4. Nadenken over leeftijd

Ik heb deze week toch wel wat nagedacht over leeftijd. Hoe komt het dat ik op mijn 50e toch nog straffer presteer dan de vorige jaren. Ik ben blijkbaar een laatbloeier. Hoe zou dat komen?
Moeilijk om in te schatten, maar ik ben op deze 2 succescriteria uitgekomen.

a) al 15 jaar train ik consequent 11 maanden per jaar op een gestructureerde maar ook doortastende manier. Ik pluk niet alleen de vruchten van het laatste trainingsjaar maar ook van al die jaren daarvoor. Beetje per beetje bouw je zo vormpeil op. Triatlon is een sport voor mensen met veel geduld. Tenzij je bulkt van het talent, gaan er veel jaren over om te groeien in deze sport. Dus ja, mijn lichaam zal ook wel wat slijtage oplopen door de jaren, maar voorlopig is de trainingssurplus nog groter dan het verouderingsverlies. Ook dat zal ooit eens keren, maar laat me ondertussen maar genieten.

b) de dooddoener: ervaring. En meer bepaald ervaring in het aanpakken van een wedstrijd. Ik sta niet meer stijf van de stress aan de start. Ik sta te lachen, me al op voorhand te amuseren. Ik ben rustig maar toch gefocused. Ook dat is niet vanzelf gekomen. Ik ben vroeger soms veel te gestresseerd aan wedstrijden begonnen, andere keren ben ik wat te veel los uit de pols begonnen (waardoor de focus niet 100% was). Het is zalig om dit nu al een tijdje te kunnen combineren: een mooie cocktail tussen genieten en fun hebben enerzijds, en focus op de wedstrijd anderzijds. Ik zie dit als een zeer mooie verwezenlijking, misschien mooier dan om het even welke finishtijd. Maar het is ook iets wat ik moet vasthouden, dat ik niet mag lossen. Keihard willen presteren en je toch ongelooflijk aan het amuseren zijn. "Don't lose that feeling, Christophe, don't."

5. Vooruit kijken

Maar al dat nadenken, analyseren, terugspoelen en op een wolk zitten kan ook niet blijven duren. Vrijdag ben ik alweer gestart aan mijn laatste trainingsblok in aanloop naar de afsluiter van mijn seizoen: Ironman 70.3 Lanzarote.

Het was met enige reserve. Ik was niet helemaal zeker of ik al voldoende hersteld was om terug te trainen. maar de wedstrijden liggen kort op elkaar.

Het viel mee. De pittige loop van vrijdag werd vlot verteerd, de pittige fietstraining van zaterdag ook, de blonde Tongerlo's van zaterdagnacht iets minder. Focus, Christophe, focus! 😅

wedstrijdverslag Triathlon XL de Gérardmer: the one and only

Er zat wel wat emotie in deze 4e deelname aan de loodzware triathlon van Gérardmer. Sinds mijn operatie eind oktober aan mijn dubbele liesbreuk (2 dagen na de triatlon van Sardinië) ben ik eigenlijk regelmatig geplaagd geweest door lichte blessures. Nooit voldoende om me helemaal terug te slaan, maar wel met een onthoofde loopvoorbereiding als gevolg. Powerman Alsdorf, het BK duatlon in Ieper en Challenge Geraardsbergen moest ik om die reden laten passeren. En nog erger.... mijn blog werd een beetje saai. 😃

Aan de oevers van het meer van Gérardmer stond ik dan ook in mijn wetsuit met enorm veel goesting. Man, het is lang geleden dat ik met zoveel wedstrijdhonger gezeten heb. Tof ook dat we daar met 4 Mr T.'ers stonden: met Olivier (40 jaar), Thomas (38 jaar) en Tom (45 jaar) zou er ook een kleine Mr T  battle plaatsvinden, waarvan geen mens de uitslag kon voorspellen. Ben benieuwd hoe mijn rating stond bij de bookmakers 😜, en wie er heeft durven inzetten op deze 50-jarige puber.

SWIM 1900m - vergaderitis

Soit, de race zelf. Na 300 meter lig ik aan de eerste boei, waar het ganse peloton van 1600 atleten een bocht van pakweg 120 graden moet pakken, en ik kom terecht in een ... uhm ... vergadering. Zowat het ganse peloton ligt te watertrappelen, het is hilarisch. die bocht komt veel te vroeg, het deelnemersveld ligt daar nog te dicht bij elkaar en er ontstaat een monsterfile. "Was ik wel uitgenodigd voor deze vergadering? Had ik me kunnen verontschuldigen? Gaat dat hier nog lang duren, want ik heb wel wat anders te doen?" De klassieke vragen op de gemiddelde vergadering schoten door mijn hoofd.

Vraag 1: was ik uitgenodigd? Een beetje te laat eigenlijk. De organisatie slaagt erin om 2 minuten voor de start te laten weten dat we niet naar de de verdergelegen gele boei (schuinrechts voor ons) moeten zwemmen, maar eerst naar de rode boei (schuinlinks). Kort daarna het startschot en ... chaos. Omdat ik achteraan sta, zie ik delen van het peloton naar rechts zwemmen, sommige naar links. De bootjes hebben veel werk om iedereen in dezelfde richting te krijgen. Ik kijk op mijn horloge als ik eindelijk het water kan induiken, de wedstrijd is al 1m05s bezig. Ik ben bij de laatste 50 in het water.
Meestal begin mijn inhaalrace na het zwemmen. Vandaag begint hij onmiddellijk.

Maar eerst even terug naar de vergadering. Honderden mensen die liggen te watertrappelen, die tegen elkaar botsen, 'excusez-moi' mompelen, beginnen te lachen, beginnen te discussiëren "c'était le jaune, pas le rouge;", beginnen te foeteren "mais qu'est ce qu'on fait ici!', het is echt een vergadering. Blij dat ik me niet heb opgegeven als verslaggever. Diene mens ligt daar nog in 't water denk ik, foeterend dat zijne stylo of zijn potlood nat is.

Beetje per beetje lost de file zich op en kunnen we echt beginnen zwemmen. Ik kom uiteindelijk uit het water na 39m34s. Als ik daarvan 37 minuten effectief gezwommen heb, zal het veel zijn, al bij al een degelijke zwemtijd voor mij. Maar als ik de uitslag bekijk zie ik toch dat ik vanuit de achtergrond de helft van de deelnemers heb voorbijgestoken. Als 806e kom ik uit het water. Ik heb het gevoel vlot gezwommen te hebben, voel me niet echt vermoeid, heb niks geforceerd. Alles volgens plan.

BIKE 94 km - pure fun

Daarna mag ik de fiets op. Het onderdeel waarvan ik dit jaar verwacht dat het mijn beste wordt. 94 km met 1900 hoogtemeters, begin er maar eens aan, zou je kunnen zeggen. Maar door mijn loopblessures heb ik dit jaar zo veel focus gelegd op het fietsen, dat ik zonder veel schrik aan die 94 km begin. Ik ken dit parcours ook op mijn duimpje en weet elke passage dus perfect in te schatten. Wat volgt zijn dan ook 3 zalige uren: ik geniet van elke beklimming. al is de Cote Poli met zijn knettergekke ambiance (DJ en rijen gekke supporters ) toch wel een hoogtepunt in elke van de 3 rondes. Maar ik geniet ook van de afdalingen. Ik begrijp niet dat de meeste atleten hun tijdritfiets thuisgelaten hebben. Het is heerlijk om compleet aerodynamisch in de beugels te liggen en die brede bochtige afdalingen af te zoeven. Topsnelheid: 72,7 km/u. Yiha!

Nooit heb ik het gevoel dat ik over de rooie aan het gaan ben. Ik merk wel dat ik enorm veel atleten passeer en continu opschuif naar de voorste gelederen. In de Mr T battle ben ik ondertussen al opgeschoven naar plaats 2. Logischerwijs kwam ik als laatste van de 4 uit het water. Helemaal verbaasd was ik dat ik reeds in de eerste van 3 fietsrondes Tom en Olivier (die laatste sukkelde de week voor de wedstrijd wel met een virale infectie en was dus jammer genoeg niet helemaal top) voorbijstak. In de laatste fietsronde krijg ik van Mr T supporter Tim te horen dat ik 4 minuten achterlig op Mr T koploper Thomas.

Ik wist op voorhand dat 30 km/u halen op dit parcours bijna niet te doen is, dat dat wel heel erg straf zou zijn. Ik klok uiteindelijk af op 29,9 km/u. WTF! In de laatste ronde zit ik nog zo fris dat ik echt begin te denken "dat fietsen is mijn beste onderdeel geworden. Christophe is een biker geworden." Een blik op de cijfers achteraf bevestigt dat ook: 117e fietstijd van 1600 deelnemers en tijdens de fietsproef opgeschoven van de 806e naar de 178e plaats.

Voor het eerst in een triatlon vind ik het jammer dat het fietsen gedaan is. Meestal kijk ik enorm uit naar het lopen, nu is er twijfel of ik in dat lopen wel mijn normaal niveau zal halen. En .... ik heb eigenlijk goesting in nog 30 km fietsplezier.

RUN 21 km - control your own race

"Leve de blessures" zal ik later die dag nog naar mijn kine Davy sturen. De wat onorthodoxe loopvoorbereiding zorgt ervoor dat ik het geweer van schouder verander: geen moordend snelle start met de bedoeling dit zo lang mogelijk uit te houden en dan te proberen overleven. Een klein klein beetje inhouden in het begin is deze keer de strategie, en dan zien we wel. Het is maar een klein beetje inhouden hoor, mijn eerste kilometers situeren zich tussen 4:18 en 4:37 (de zwaarste klimkilometer). Het wordt een unieke ervaring: ik heb gans die halve marathon het gevoel dat ik de race, mijn race, volledig onder controle heb.

Analyse van de cijfers achteraf bevestigt dit:
- eerste 7 km in 31min
- tweede 7 km in 31min42sec
- derde 7 km in 33m03s

Elke ronde begint met 2 moordende kilometers: 3 houten staketsels over (heb ik me per abuis voor een Viking run ingeschreven?) en dan 2 langere klimstukken. Daarna is elke ronde vooral traag aflopend.

De eerste ronde zit ik in het spoor van een profloopster die zelf aan haar 2e ronde bezig is en in 2e of 3e positie loopt (bergop loop ik aan de leiding, bergaf zij). Die eerste ronde is voorbij voor ik het weet, want die billenpartij (is dit een ok woord, anno 2019? 't is goed bedoeld hoor) van die dame, daar kan je je gedachten wel aan verliezen moet ik zeggen. 😅
In de 2e ronde krijg ik Thomas in het vizier (niks van al die gedachten bij jouw billenpartij, Thomas) en ergens rond kilometer 10 heb ik hem bij zijn lurven. We lopen even naast elkaar om wat bij te praten, maar na pakweg tweehonderd meter pik ik terug mijn tempo op. Het geeft een boost. Den ouwen loopt aan de leiding in de Mr T battle. Het is een gezonde, sportieve battle met veel respect voor elkaar, maar 't is toch ook vree wijs als ge aan 't winnen zijt. 😝

Ik loop de derde ronde in, en mijn vader zal verder op de dag zeggen hoe opvallend fris ik er nog uitzag. Twee jaar geleden kreeg ik een optater van jewelste bij het inlopen van de derde ronde, en werd het een calvarietocht van 7 km naar de finishlijn. Nu blijf ik wonderwel in vorm. Natuurlijk zijn die 2 klimstukken in de derde ronde al heel wat lastiger dan de vorige 2 keer. Maar als die achter de rug zijn,  loop ik nog deze 4 kilometers: 4:37; 4:33; 4:37; 4:43. Het is mijn 4e deelname hier en het is de eerste keer dat ik in de laatste 4 km het gevoel heb nog even het gaspedaal te kunnen induwen.

Pas in die laatste kilometers op weg naar de finish begint het me helemaal te dagen: "Christophe, je hebt de perfecte race gelopen. Dit wordt een toptijd." Er gaat heel wat door mijn hoofd: ik voel opnieuw de ontgoocheling bij elke blessure die me overviel, ik zie me mijn voet omslaan in Italië bij een stomme wandeling, ik zie een paar bezoeken bij de kine voor mijn ogen passeren, ik zie me al die stomme stabilisatie-oefeningen doen het hele jaar door. Maar, ik besef ook dat ik altijd rustig gebleven ben, dat ik ben blijven geloven in mezelf en in mijn trainingsdiscipline. En ik ben apetrots op de weg die ik afgelegd heb. Ik beklim het staketsel en zie onder mij de laatste rechte lijn liggen, het lawaai van het enthousiaste publiek van G-mer, what a feeling ..... Ik deel zoveel mogelijk high fives uit met het publiek en met de speaker, en finish met een brede smile. Ik bedank direct na de finish de organisator voor de 4e keer voor deze geweldig mooie wedstrijd.

Een beetje verder zie ik mijn vader staan met de tranen in zijn ogen. Hij vertelt me dat ik 137e geëindigd ben. In zijn ogen zie ik, en in zijn woorden hoor ik dat het écht een uitzonderlijke dag was. Hij is wel wat gewoon van mij ondertussen, maar dit ....


Niet veel later kunnen we met de 4 Mr T'ers elkaar geluk wensen aan de finish. Thomas kan revanche nemen op zijn off-day in Geraardsbergen, Tom komt als 3e Mr T aan in een mooie tijd en kort daarna maakt Olivier het klavertje vier compleet met een straffe overwinning op zijn ontstoken luchtwegen. Mr T is weer waardig vertegenwoordigd en dat hebben we niet op zijn minst te danken aan onze fantastische supporters ter plekke: De Cathy's, Jean-Pierre, Tim en Marc.

Na de race

Pas terug in het hotel en bij het checken van de uitslag wordt de bijzondere dag nog concreter:

- Eindtijd 5u35m32s, da's 14 minuten sneller dan mijn topchrono hier in Gérardmer.

- Looptijd 1m37:07, de (knijp in mijn armen) 94e looptijd van 1600 deelnemers (ja, dat is pro's included). Godverdoeme, ik ben nog steeds een loper dus.

- Inderdaad: 137e plaats overall, da's dus bij de 10% beste atleten van de dag

- en ..... een 4e plaats in mijn leeftijdscategorie. Waaaaaat? Nie normaal. Ok, in Sardinië vorig jaar ben ik eens 5e geëindigd, maar daar was het zwemmen (mijn zwakste onderdeel) geannuleerd. Dit is de eerste keer dat ik in een echte triatlon in de top 10 eindig. En dan direct op een boogscheut van het podium stranden is fantastisch. (nou ja, een boogscheut. Drie minuten verschil met de derde, vijf minuten met de 2e en 7 minuten met de winnaar. Way to go..)

Gevechten voeren

Deze sport, ze blijft me ontroeren vanop de kruin van mijn hoofd tot in mijn kleinste teen. Ik ben dankbaar dat ik dit mag en kan doen. Ze bezorgt me veel voldoening en ja ook veel trots.

En .. wij atleten krijgen daar dan ook telkens een medaille voor.

En toch moet er iets van mijn hart. Wij krijgen een medaille voor iets wat we doodgraag doen. We doen er veel voor, dat klopt, maar we mogen heel dankbaar zijn dat we de gezondheid hebben om dit te kunnen doen. Anderen voeren een veel anoniemere strijd. Die veel minder aandacht krijgt, die (zacht uitgedrukt) niet altijd zo veel voldoening geeft en waar al helemaal geen medailles voor uitgereikt worden.
Mijn medaille van Gérardmer heb ik thuis dan ook afgegeven aan mijn dochter Jolien die al een jaar een veel zwaardere en meer heroïsche race loopt dan om het even welke triatlon. Zij moet veel meer kracht halen uit een soms veel te klein arsenaal, zij verdient echt een medaille "The one and only".

week 41: genoeg gezaaid

Na 41 weken vind ik dat er genoeg gezaaid is. Volgende week mag er voor een eerste keer geoogst worden in Gerardmer.

Laatste trainingsweek

De laatste échte trainingsweek voor mijn eerste wedstrijd van het seizoen, zag er zo uit:

Het was een deftige week. Ik heb één zwemtraining te weinig gedaan, maar wel voor het eerst sinds lang nog eens buiten gezwommen, in Vosselare put. Dat was zalig, het was een beetje thuiskomen in mijn wetsuit.

Ook van mijn lopen ben ik al bij al content: nog een lange tragere duurloop gelopen van 20 km. Twee dagen daarna nog eens een lange, die onderverdeeld was in twee loopjes (waar wel maar 3 uur tussen zat). In beide delen een pittige tempoblok gestoken. Op zaterdag dan nog eens 3 km gelopen direct na het fietsen, gewoon om die overgang nog eens te voelen.

In het fietsen ben ik op dit moment op mijn sterkst. Maar het is ook daar dat ik de zware vermoeidheid deze week het meest gevoeld heb. Elke fietstraining was eigenlijk 10 km korter dan ik voorzien had, omdat ik een beetje op mijn tandvlees zat. Ik voel het, ik heb zo'n vermoeidheid die aantoont dat ik echt stevig getraind heb. Zo moet dat voelen een dag of 6 voor de wedstrijd. Maar binnen 6 dagen moet ik wel veeeeel frisser zitten, dus nu is het dringend tijd om het gas dicht te draaien en goed uit te rusten.

Vooruitblik Gérardmer

Dat Gérardmer geen wedstrijd als alle andere is, dat weet ik maar al te goed. Het zal mijn 4e deelname zijn. Het fietsparcours is daar moordend zwaar met zijn 1900 hoogtemeters en ook het loopparcours is toch wel moeilijker te noemen met elk van de drie looprondes 2 hellingskes weg van de oevers van het meer.
Als je wil kunnen inschatten wat dat betekent, 1900 hoogtemeters op een fietsparcours van 90 km, dan moet je maar eens vergelijken met andere halve triatlons die als zwaar staan aangeschreven:

Geraardsbergen: 720 hoogtemeters
Lanzarote: 900 hoogtemeters
Luxemburg: 580 hoogtemeters

tja, daar lachen ze in Gérardmer toch eens mee hoor.

Kortom, je bent een stuk langer onderweg dan in een modale halve triatlon. Nog eens mijn gegevens van 2 jaar geleden er bij genomen. Toen eindigde ik na 5u48m20s (zowat een uur langer dan mijn halve triatlon record denk ik). En dat was een zeer goede uitslag.

IK zwom er toen 37m27s over. Dat zal nu een beetje trager zijn, vrees ik. Ik hoop op een tijd binnen de 40 minuten.

In het fietsen hoop ik wat tijd te kunnen inhalen t.o.v. 2017. Toen was het berekoud en waren er stortregens, waardoor we niet konden voluit gaan in de zalige afdalingen in de Vogezen. Ik deed er 3u18m32s over. Ik hoop daar dus wat tijd te kunnen goedmaken.

En dan hopen dat er nog wat overblijft in de tank voor het lopen. In 2017 was ik top in het lopen. Maar Gérardmer is onverbiddellijk. De eerste 7 km werkte ik heel snel af aan een tempo van 4:13, de tweede ronde was nog steeds aan een zeer mooie 4:29, in de laatste ronde zakte ik weg naar 12 km/u en was het krasselen aan tempo 5:02. Een looptijd van 1u39m14s was het resultaat. Geen idee wat dat nu gaat geven, maar één ding heb ik mezelf toch ingeprent: ik moet een andere strategie gebruiken gezien de mindere loopvoorbereiding. Ik denk misschien direct tempo 4:30 op te zoeken in de hoop dat ik dat 2 rondes kan volhouden. En dan hopen dat de slijtageslag een beetje meevalt.

Leuk extra'tje deze keer is dat er nog 3 Mr T'ers aan de start staan: Tom, Olivier en Thomas. Alledrie veel betere zwemmers dan mij, dus het wordt sowieso een inhaalrace. Ik hoop ik er daarna toch op zijn minst enen bij de lurven te kunnen pakken, maar het zijn alle 3 sterke beren. Dat wordt dus moeilijk.

Alleszins, ik heb er veel zin en ga ten volle genieten van mijn eerste race van 2019. Eindelijk!

Voorlopig is het nog onduidelijk of en hoe de wedstrijd in Gerardmer te volgen zal zijn. Als er duidelijkheid komt in de loop van volgende week laat ik het hier weten.


2020

Ondertussen ben ik ook bezig met seizoen 2020 natuurlijk. En ik heb nog eens mijn stoute schoenen aangetrokken. Ik heb een aanvraag ingediend bij de bond om België te mogen vertegenwoordigen op het EK duatlon in Alsdorf (Duitsland) en op het WK duatlon in Zofingen (Zwitserland). De plaatsen zijn beperkt, dus ik ben benieuwd wat het antwoord zal zijn. "Een nee heb je, een ja kan je krijgen, dacht ik zo." Ik hou jullie op de hoogte.