Na 80 km op het fietsparcours, in de buurt van Mirador Salinas de Janubio, lig ik gestroomlijnd (denk ik toch) op mijn tijdritfiets, doe een inhaalbeweging voorbij de zoveelste triatleet die dag, weet dat ik aan de laatste 500 zware meters ben van het fietsparcours (nog 10 km lichtjes bergaf en windmee op komst), en ..... mijn benen blokkeren volledig. Ik moet mijn passeerbeweging stopzetten en rij die 500 meter aan een schokkend traag tempo.
Dit moment zegt alles over wat ik vorige week in Lanza meegemaakt heb. Het was op voorhand aangekondigd: 6 beaufort op race dag. Maar toch denk je, ik was dat varkentje wel. Zo start ik ook aan de wedstrijd: full gas.
Voor de 2e keer op 2 jaar kom ik terecht in een late season 70.3 waar vrij laattijdig het zwemmen gecanceld wordt. We begrijpen niet goed waarom, maar blijkbaar is 6 beaufort landwind zeer gevaarlijk, ook al lijkt de zee er rustig bij te liggen. "Strange currents possible in the water. At the end, it's the Atlantic, not a lake.", zegt een official ons.
We starten op nummer, 10 atleten per 45 seconden. Dat betekent dat Boris en ik een uurtje moeten wachten alvorens het aan ons is om uit de startblokken te schieten.
 |
| Wachten op onze beurt om te starten, we weten nog niet echt wat ons te wachten staat. : p |
De eerste 25 km zijn onderverdeeld in pakweg 15 km vals plat naar omhoog en 10 km stevig klimmend, en ..... alle 25 km aan 6 beaufort tegenwind.
Met frisse benen start ik er aan en ik voel me goed. Maar de wind is echt meedogenloos. Nooit zit er een stuk in waarin je voelt dat je beschut zit, dat je eens een tempo kan ontwikkelen. Als we na die 25 km afdraaien om te 'genieten' van de zijwind, roep ik "What the f**k was that!?". Ik heb zeker al 3 keer piepedood gezeten. en het is nog maar begonnen.
Vanaf dan zal veel energie gaan naar je proberen rechthouden op de fiets. Op onvoorspelbare momenten lijkt de wind je wel van je fiets te willen blazen. Met momenten zat ik toch met mijn billen dichtgeknepen.
Vlinders in de buik van korte duur
Na veel zwoegen komt eindelijk het moment waar ik dagen op voorhand in de auto al van aan het genieten was, de afdaling van Femes terug naar ons startpunt Playa Blanca, een lange afdaling van 5 km op een wegdek dat perfect ligt. Oh my god, wat was dat genieten: maximumsnelheid: 84,4 km/u. Vlinders in mijn buik, een brede smile en een duim omhoog van de official op de motor die me passeert. In Playa Blanca aangekomen kan ik eens zwaaien naar Iris, die me daar voor de eerste keer ziet na de start.
Maar het plezier is van korte duur: we draaien vanuit Playa Blanca terug diezelfde baan op van de eerste 10 km: vals plat, wind vol op kop. Ik zie mensen stilstaan, sommige kijken al volledig hol uit hun oogkassen. Tussen kilometer 60 en kilometer 80, ga ik zeker nog 5 keer kapot. De wind is me geduldig maar aanhoudend aan het proberen kraken. Ik besef dat ik nog nooit zo afgezien heb in een halve triatlon. Ik heb er altijd mee gelachen, met dat aura dat Lanza heeft: "het is echt de zwaarste die er is"zeggen ex-deelnemers dan. Ik geloofde dat niet, Gérardmer heeft 1900 hoogtemeters, Lanza slechts 900. Maar man, met deze wind en geen enkele beschutting door dit ronduit schitterende lava-eiland, is dit een gevecht van atleet tegen de weerelementen, en dus van een atleet tegen zichzelf.
Ik moet zo diep gaan dat alles begint pijn te doen: niet alleen mijn benen, maar ik heb ook hoofdpijn en mijn maag ligt overhoop. Ik moet mezelf verplichten om voldoende te eten en drinken.
En ik word gered door een fantastisch sportvoedingsmerk dat ik onlangs heb ontdekt: Innerme, een Belgisch merk dat werkt met natuurlijke, biologische ingrediënten (merci Griet om me dit te leren kennen). Als mijn maag niks meer verdraagt, zijn de gels van Innerme geen enkel probleem (https://innerme.eu/nl/over). Ze redden mijn wedstrijd voor een stuk, want als je niks meer kan verteren, loopt de tank genadeloos leeg. En met een lege tank...well you know.
Op weg naar Playa Blanca gaat er veel door mijn hoofd, en voor de eerste keer moet ik vaststellen dat ik echt niet weet hoe ik me ga voelen tijdens het lopen. Ik heb redelijk wat mentaal oplapwerk in die laatste 10 fietskilometers, maar daar heb ik wel wat ervaring mee. En ik slaag erin om in de wisselzone te komen met een 'relatief positieve mindset'.
Wat ook helpt, ik haal in deze moordende omstandigheden een moyenne van 30,5 km/u. In normale omstandigheden is dat traag, maar hier vind ik dit eigenlijk wel straf. Terwijl ik al gans de wedstrijd denk te voelen "ik ben goed maar heb zeker niet de superbenen van Gérardmer", ben ik blijkbaar wel als 7e in mijn categorie van de fiets gekomen. (Gelukkig weet ik dat op dat moment niet).
Lanza blijft een pace killer
Om mijn lopen samen te vatten, zou ik in principe enkel dit moeten tonen:
Dit ... is ... compleet .... krankzinnig!
Jullie kunnen niet geloven hoe blij ik ben dat ik tijdens het lopen mijn hartslagen niet toon op mijn Garmin watch. Als ik dit gezien had, geen idee .... hoe ik dan zou gereageerd hebben.
Maar, er zijn nog zekerheden. Ik vind onmiddellijk mijn lopersbenen. In de eerste ronde van 5 kilometer moet ik eigenlijk continu wat afremmen. 4:25 was zowat het richttempo. Ik loop de volgende 5 eerste kilometers: 4:13; 4:21; 4:31; 4:17; 4:26.
 |
| Start 21 km RUN |
Na 1 ronde is ook direct duidelijk, dit parcours is ook echt zwaar: 4 hellingen in 5 km, een continue pace killer.
Er zijn nog zekerheden, maar er bestaan ook geen wonderen. De 90 km op de fiets hakken er op in, en veel vroeger dan normaal gezien, krijg ik een klop: kilometer 7 tot en met 9 ben ik aan het vechten om nog 4:30 te kunnen lopen. Vanaf kilometer 10 moet ik dit lossen. Vanaf dan kan ik niet anders dan op het gevoel lopen. Elke helling doet me sterretjes zien, elke afdaling duurt veel te kort. Het is proberen er nog uit halen wat er in zit. (en dat valt uiteindelijk echt mee blijkt: 1u40m, tempo van 4:40)
Ik moet voorzichtig zijn in mijn uitspraken, maar ik durf toch zeggen: mentaal was deze wedstrijd bijna even zwaar als een volledige Ironman. Het is niet te tellen hoe veel keer ik die dag mezelf uit negatieve gedachten of uit een dal heb moeten trekken. Mentaal was ik doodop na deze wedstrijd.
(De dag na de wedstrijd ontmoeten we een atleet die Ironman Italia deed, en drie weken later deze Ironman 70.3 Lanzarote. Hij zei: "this one was much harder than the full in Italy". Slik!)
Maar terug naar het lopen. Ondertussen was het ook bloedheet in Lanza. En ik beslis om deze keer de wind in mijn voordeel te gebruiken. Om de hitte niet te voelen, probeer ik me te focussen op de wind, en meer specifiek op het klein beetje friste dat er in de wind te ontwaren valt. Niet te geloven, maar zo'n dingen helpen: ik lijk voor een paar kilometer de hitte niet te voelen, en mijn lichaam voelt koeler aan. Pure mindfullness, weten Boris en Iris me later die avond te vertellen. Ik was me daar niet van bewust, maar hey .... it works.
Niet alle mindgames werken immers: in de laatste 4 km probeer ik voor mezelf een paar keer voor mij een punt te visualiseren. "Daar aan dat torentje, Christophe, daar ga je het gas nog eens open trekken hé?" "Ok, doe ik." Aangekomen aan dat torentje: "Sorry, dit gaat niet. Ik kan niet rapper." "Ok, dan daar aan dat punt daar waar die mooie dame van het vrijwilligersteam staat." Daar aangekomen: "Nee, gaat echt niet.". Zo lap ik het mezelf een viertal keer. ("Zo met jezelf praten, is dat eigenlijk normaal?"😏😃) Maar, er zit echt niks meer in de tank. Niks. Uitgeput. Ik ben kapotgeslagen door Lanza, maar ..... ben niet gekraakt. De laatste 200 meters zijn alweer fantastisch. Ik zie Iris staan en ben doodgelukkig. 4u44min afgezien, 4u44min puur masochisme, 4u44m complete gekte, 4u44m schoonheid, 4u44m ....waarbij ik moet denken aan die ene bekende boutade: sporters beleven meer.
 |
| Trots maar ook compleet choco |
Lanza, je was wild, je speelde 'hard to get', je was wispelturig, je was bloedmooi, je was verleidelijk, je was een killer....Kortom, je was de meest vrouwelijke van alle wedstrijden die ik al deed.
PS1
Tien minuten na de wedstrijd. Ik sta nog uit te hijgen bij Iris. Ze kijkt op haar tracker, en zegt plots: 'Je bent 5e.' Whaaaaaattt?!". Ik moet er even van gaan zitten. Dit is niet te doen. We kijken naar elkaar: ja, waarschijnlijk gekwalificeerd voor het WK 2020. Schoon, maar ook : we hebben de dag ervoor besloten dat dat WK geen optie is. Nieuw-Zeeland is ver, is pokkeduur ,loopbaanoderbreking moeten nemen maakt het nog duurder. Het lukt gewoon niet.
Gelukkig zie ik 2 dagen later dat er maar 4 slots waren voor het WK in mijn age group. Ik heb dus geen WK-kwalificatie laten schieten. Het is goed zo. Maar er is iets wakker gemaakt in mij. Ooit....wil ik me proberen kwalificeren.
PS2
Het was weer de max om deze wedstrijd met maatje Boris te doen. Heerlijk om na mijn wedstrijd hem nog naar de finish te kunnen schreeuwen. Tonnen respect voor die gast:
2e keer 70.3, 2e keer swim canceled (sneu voor een ex-competitiezwemmer)
Nooit die lach op zijn gezicht laten varen
Nooit op zoek naar de makkelijkste wedstrijden
Nooit zijn gevoel voor humor verliezen
Sterk kopke
Sterken beer
...
en dan tijdens het lopen een Belg ontmoeten die het moeilijk heeft om uit te lopen, en Boris die beslist "wat scheelt het voor mij als ik 5 minuten sneller ben, ik blijf bij deze gast en begeleid hem mee naar de finish." Amai Boris, petje af!
 |
| Onze 2e gezamenlijke 70.3. Next year again? |
PS3 ze weet het dat ik het enorm apprecieer. Maar ik wil het toch nog eens vermelden. Het was de max dat ze er weer bij was. Great thanks dus aan onze mega-supporter. Dank je wel, schatje.
