De opbouw verloopt deze winter toch veel moeizamer dan anders. Dat heeft natuurlijk veel te maken met de onderbreking die ik opgelopen heb na mijn operatie, maar toch merk ik ook in het lopen dat ik met minder basisvorm aan het seizoen begin, omdat ik ook in september 3 à 4 weken niet mocht lopen door een spierverrekking. En dan kwam daar deze week nog eens een hielprobleem opduiken tijdens (en vooral na) de donderdagtraining. Een probleem dat ik nog nooit ervaren heb: een pijn op het bot van de achtervoet. Tijdens het lopen voelde ik het al wat, maar ' avonds en de volgende ochtend liep ik gewoon te manken. Volgende week dus alweer een doktersbezoek gepland. Het is mijn najaar niet op medisch vlak.
De zaterdaglooptraining heb ik dan maar wijselijk geschrapt.
Het is nog wat aanmodderen dus voorlopig.
Er is ook goed nieuws: de eenvoudige en minst belastende core stability oefeningen beginnen goed te lukken. Ik merk meer en meer aan die oefeningen dat de gevolgen van mijn liesoperatie beetje per beetje wegdeemsteren.
Maar volgende week dus hopen op geen al te slecht nieuws bij de sportdokter.
Er komt vlot regelmaat in mijn trainingen. Deze week nog altijd rustig aan, maar wel elke dag iets gedaan.
Enkel in het fiets zit er al eens iets met licht tempowerk in. Zo heb ik op de rollen toch al 2 sweet spot trainingen gedaan deze week.
Maar voor de rest is er eigenlijk nog niet veel te vertellen. Alles nog rustig aan. Tot eind december zal dit het recept zijn, kalmpjes aan opbouwen.
Na Sardinië hebben jullie een maand niks gehoord van mij. Dat heeft een heel duidelijke reden: er was op sportvlak dan ook niet veel te vertellen.
Op 30 oktober ging ik voor het eerst in mijn leven onder het mes. Vijf minuten voor de operatie deed de chirurg nog een laatste check up en merkte dat niet alleen links maar ook rechts een liesbreuk te constateren was. Twee netjes in mijn onderbuik dus. Jullie geloven het niet, maar toen ze mij op de recovery wakker maakten, was mijn eerste zin: "ik heb gedroomd van triatlon." Echt waar!
De volgende weken zou het ook bij dromen blijven. Van sporten was de eerste 23 dagen immers geen sprake. Groot verschil tussen de atleet in Sardinië en 1 week later de patiënt in zijn zetel.
Maar het herstel is relatief vlot verlopen, en vorige week donderdag kreeg ik groen licht van de chirurg om rustig aan terug te beginnen sporten. Wat was dat een opluchting zeg! Ik ben duidelijk echt geen mens om stil te zitten.
Het is natuurlijk allemaal zeer voorzichtig, kort en kalmpjes aan. Maar het belangrijkste is dat ik terug kan beginnen opbouwen.
Meer dan vorige seizoenen zal ik tijd nodig hebben om terug atleet te worden. Idealiter zou ik tegen eind december niks meer willen voelen van de operatie. Op dit moment is het verrassend genoeg tijdens het zwemmen dat ik nog het meest last heb. Bij elke insteek voel ik dat mijn buikspieren nog stram zijn. Jammer genoeg mag ik ook nog geen core stability of krachtoefeningen doen, waardoor mijn buik-, rug-,schouder- en armspieren duidelijk aan het verzwakken zijn.
Fietsen gaat eigenlijk het best. Daar heb ik nauwelijks last van de operatie. Rustig lopen lukt ook, maat daar heb ik nog wel wat reactie na de training.
Maar het belangrijskte blijft dus: we zijn terug vertrokken.
Ik voorzie een seizoen 2019 waarin ik redelijk wat wedstrijden ga doen. Het wordt ook een combinatie van duatlons en triatlons. En in navolging van vorig jaar, komt er ook dit jaar een vroeg seizoen (voor de zomer) en een laat seizoen (na de zomer).
Ondertussen ben ik al ingeschreven voor mijn seizoensopener: Powerman Alsdorf op 14 april. Het is een duatlon uit het Powerman-circuit: 10K run - 60K bike - 10K run. Helemaal wedstrijdscherp zal ik dan nog niet zijn. Het is eerder een test, want misschien doe ik op 5 mei mee aan het BK duatlon in Geluwe.
Voor de zomer komt er zeker ook nog een halve triatlon op het programma: dat wordt Aix-en-Provence, Leuven of Geraardsbergen.
Misschien is daar volgende week al meer duidelijkheid over, misschien ook niet. Tot dan!
Vanaf nu, als mensen mij vragen: welke halve triatlon moet ik echt eens gedaan hebben, dan moet ik geen seconde nadenken: SARDINIË. Wat een race: kristalhelder water (waarover later meer), een adembenemend fietsparcours, een uitdagend loopparcours én een niet uit zijn voegen gebarsten wedstrijd met een gemoedelijke sfeer op mensenmaat georganiseerd door een bende geweldig Italiaanse Italianen. I Love this race!
Bumpy
In de voorbereiding van deze wedstrijd had ik al redelijk wat hindernissen meegemaakt. Eind augustus werd een liesbreuk vastgesteld (operatie werd gelukkig uitgesteld tot na Sardinië), begin september liep ik een kuitspierverrekking op (daar ging mijn ideale loopvoorbereiding). De zondag voor de wedstrijd viel een zatte 'supporter' op de voetbal met zijn volle gewicht op mijn rug (pijnlijke schouder als gevolg, alweer opgelost door wonderkine Davy), en de dinsdag voor de wedstrijd kreeg ik een zware verkoudheid die even de allures van een griep leek aan te nemen.
Toch vertrok ik uiteindelijk donderdagavond met veel goesting naar Sardinië, de eindeseizoensbestemming waar ik zo naar uitkeek. Samen met Boris verkende ik op vrijdag de zee aldaar, en dat was een heerlijke ervaring: helder doorzichtig water waardoor je continu de bodem zag, en een mooie uitdaging want wel wat bumpy golfslag. Ik had er echt zin in in dat zwemmen.
Noodweer werd echter aangekondigd voor zondag, en toen we zondagochtend om 5u15 opstonden, hoorden we de zee extreem wild tekeer gaan. Een half uur later viel de beslissing van de wedstrijdorganisatie: swim canceled. Jammer, maar wel volledig terechte beslissing. De organisatie zorgde voor een rolling start: T1 inlopen - Bike 90 km - T2 - Run 21 km. Per 10 seconden werden 2 atleten losgelaten, en Boris en ik vertrokken samen omstreeks 9u voor ons Sardijns avontuur.
Emotioneel
Rond half 2 's middags stond ik mezelf in de finishzone in de wangen te knijpen voor gek. Had ik dit echt gedaan? Natuurlijk speelt het cancelen van mijn minste discipline (swim) in mijn voordeel, maar als 49-jarige 5e eindigen in de leeftijdscategorie M45-49 en 26e overall eindigen, daar moest ik even van bekomen. Ik stond echt letterlijk te schudden op mijn benen toen het besef beetje per beetje binnensijpelde (en de berichtjes en telefoontjes van het thuisfront me bereikten). Mijn ogen stonden aanhoudend in tranen. Wat een dag! Wat een dag!
Alles kaput fahren
In het fietsen heb ik echt mijn duivels ontbonden. Op een loodzwaar parcours met 1007 hoogtemeters, liet ik geen seconde vertwijfeling toe. Ik zat nog maar 1 minuut op mijn fiets en ik was al redelijk full gas over de weg aan het scheuren. Eén voor één raapte ik de vroeger gestarte atleten op, en dat zou het verhaal van gans mijn fietsproef worden. Op de hellingen probeerde ik zoveel mogelijk de grote plateau aan te houden (wat niet altijd kon natuurlijk), bovengekomen schakelde ik telkens onmiddellijk in 5e versnelling. Alles zat goed: ik zat vanaf de eerste minuut in de juiste modus. En er is meer één juiste modus: genieten van race day! Ondertussen passeerden onder mijn wielen zowat de mooiste wegen waarop ik al zoefde, en voor mijn ogen de mooiste vergezichten. Wat een parcours! Ik herhaal: wat een parcours! Tussen kilometer 60 en 80, werd het nog zwaarder omdat de verlaten weg langs de grillige kuststrook ons over meerdere kliffen stuurde. Een genot voor ogen en benen. In de laatste rechte lijn terug naar T2 zat de wind dan nog eens mee, en heb ik een paar keer luidkeels 'Yiha!' geroepen. Hoe hard kan een mens genieten ... zo hard dus.
Op dit erg zware parcours haalde ik een gemiddelde van 33,3 km/u. Dat was toch wel een serieuze streep zetten. Je kan moeilijk vergelijken, maar ik beschouw dit als één van mijn sterkste fietsprestaties ooit (in de categorie van Frankfurt 2014 en La Roche 2015 zowat). Matthew, je had dus gelijk daar in de Nederlandse polders, dat ik er klaar voor was.
Mijn wissel in T2 was rommelig en slorpte te veel tijd op, ik had ook mijn horloge twee keer ingeduwd waardoor die dacht dat ik al aan het lopen was (en dat bezorgde me vandaag dan weer wat rekenwerk).
'Gecontroleerd' lopen
Dat mijn loopvoorbereiding niet ideaal was, dat hebben mijn fervente blog-volgers de laatste 2 maanden al genoeg gelezen. Ik had dan ook geen blitzstart bij het lopen in mijn achterhoofd. De bedoeling was om op een min of meer gecontroleerde manier in een tempo 4:30 te geraken, en dat even te proberen volhouden. De hartslagen gooide ik mooi overboord, het was het gevoel en het tempo waar ik naar op zoek ging. Ondanks het zeer speciale parcours (ik denk dat er geen meter echt vlak in zit, meestal licht hellend of licht dalend, soms iets pittiger), zat ik bijna onmiddellijk in wat aanvoelde als het juiste tempo. En dat bleek - raar genoeg (tuttuttut .... niet lachen daar op de achterste rij) - sneller dan 4:30 te liggen. Ik liep vlotjes rond de 4:20 - 4:25. "Daar gaat ie weer", zullen velen gedacht hebben, hij blaast zich op... Nope, ik had die begenadigde dag waar je elke race weer op hoopt. Tot en met kilometer 15, het U-turn point aan de toren, kon ik vlot onder de 4:30 lopen. Na die U-turn, kwam ik voor de 2e keer tegenwind op die lastigste helling van het parcours en had ik mijn eerste echt moeilijke moment van de dag. Zes kilometer had ik nog voor de boeg, en daarin heb ik inderdaad op mijn tanden moeten bijten. Maar mentaal is zo'n 6 km makkelijk te overbruggen. Ik herinner me in juli een wedstrijd waarin het nog 24 kilometer was. 😜
Achteraf bleek ik ook die laatste 6 kilometer nog mooi onder 5:00 te blijven, en liep uiteindelijk een gemiddelde van 4:31.
Tja topdagen, ze komen soms op de meest onverwachtse momenten. Je hebt het gevoel dat je redelijk gecontroleerd loopt, terwijl je hartslag eigenlijk in het rood aan het gaan is. Dit wordt nog moeilijk te evenaren, vrees ik.
De aankomst na 4u20 min onder een stralende Sardijnse zon was heerlijk, en wat er daarna gebeurde was een emotionele rollercoaster (zie hierboven onder de titel 'emotioneel'). Blij als een klein kind. En ik herhaal tot in den treure: dit is de mooiste en meest rock 'n' roll sport ter wereld.
Ondertussen had ik ook Boris nog kunnen aanmoedigen bij het inlopen van zijn laatste 10 kilometer. Hij liep in deze omstandigheden zijn eerste halve triatlon en deed dat voortreffelijk. Als geboren zwemmer was voor hem het cancelen van het zwemmen eigenlijk een ramp. En hij had zo mogelijk nog een moeilijkere voorbereiding achter de rug dan mij. Maar er staat een positieve kop op die gast zijn lijf! Oh my god, he knows how to play this mental game. Sterke prestatie! De max om hem de finishzone te zien inlopen. En zo sloten wij samen het seizoen 2018 van Mr T waardig af.
En ja, ook bij ons ziet 'einde seizoen' er zo uit.
Vertel het niet verder, hou het stillekes en geheim: Sardinië is wa de max maat!
Voila, dit was ze dan: de laatste trainingsweek van dit seizoen.
Ik heb er uiteindelijk voor gekozen om geen ultra-lange duurloop toe te voegen, maar deze week 5 keer korter de loopschoenen aan te trekken. Het was een moelijke keuze, maar ik vond dat die lange duurloop vooral zou zijn om mijn zelfvertoruwen op te krikken. Can't have it all, en de regelmaat leek me gezien de looponderbreking in september meer meerwaarde te geven dan een heel lange duurloop.
De eerste looptraining deze week was de enige koppeltraining van de laatste weken: ik liep heel kort maar wel aan tempo 4:13/km. Het was direct ook duidelijk dat dit een veel te snel tempo is voor Sardinië. Als ik van de fiets kom, is dit een redelijk natuurlijk tempo voor mij om te starten, maar hier ga ik wel veel te snel een 'enorme patat' van krijgen. Daarvoor heb ik iets te lang stil gelegen.
Woensdag dan een extensief loopje van 9 km aan tempo 4:29.
Vrijdag 's morgens om 7u was ik al de baan voor een rustig nuchter ochtendloopje naar het werk. Tempo 4:46. Om 1u terug van het werk naar huis: 10 km aan 4:27
En dan vandaag zondag nog eens een kleine 9 km aan 4:30
Dat vanavond mijn benen echt pijn doen, heeft bovendien niet enkel met het lopen te maken. Zaterdag reed ik nog een 113 km (hier dus wel gekozen voor een langere training) aan een gemiddelde van 32,7 km. Ik heb niks geforceerd tijdens die rit, maar heb me anderzijds ook niet toegestaan om echt te rusten gedurende die 3,5 uur. Assertief maar niet agressief gereden.
Het werk is gedaan, nu goed proberen rusten en volgende week nog 1 keer proberen knallen in Sardinië. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat deze weersvoorspelling fout is.
Met zijn sea swim, zijn 1029 hoogtemeters in het fietsen en 100 in het lopen, is die wedstrijd al zwaar genoeg, vind ik. Hoge golven, 4 beaufort wind en natte wegen hoeven er voor mij niet bij. Maar als het zo moet zijn, dan neem ik er dat maar bij hé.
Week 11 begon met 3 doodvermoeide dagen waarin ik het qua sporten heel rustig aan deed. Daarna probeerde ik de motor terug op gang te trekken. De rit naar de Vlaamse Ardennen van vrijdag gaf terug een goed gevoel. Maar dan wist ik nog niet wat er zondag helemaal onverwachts zou gebeuren.
Ik begon zondag op de middag in de warmte aan een lange duurloop. Door mijn blessure had ik nog niet verder dan 14 km gelopen in de voorbereiding en halve marathon tempo's had ik de laatste 5 weken ook niet kunnen lopen. Dat was zondag ook niet de bedoeling, en stond niet in de sterren geschreven. Ik had me voorgenomen: loop minstens 17 km en volg je gevoel, forceer niks. Ik begon met vrije zware benen aan mijn loop, maar na de opwarming kwam ik min of meer onder stoom: zonder dat ik het goed besefte zat ik iets onder de 4:30 en beetje per beetje kwamen er zelfs kilometers onder de 4:20 aan te pas. Het was lang geleden maar dit was zweven. Eindelijk voelde ik weer lucht onder schoenzolen, eindelijk kwam ik weer in een vlot passentempo (184 passen per minuut), eindelijk voelde ik mijn core terug relaxed opspannen, eindelijk liep ik weer in een trotse, rechte houding, eindelijk eindelijk eindelijk....
En wat me zeer erg verraste: ik viel niet stil naar het einde toe, bleef op tempo en klokte uiteindelijk af op:
Ik kan niet ontkennen: dit deed deugd, zeker omdat ik het niet had voelen aankomen. Dit tempo, daarvoor zal ik niet voldoende basis hebben kunnen leggen om dat binnen twee weken te herhalen na het zwemmen en fietsen. Maar ik ga toch op zoek gaan naar een aanvaardbaar looptempo daar op dat Italiaanse eiland.
Davy, mijn kine/osteo heeft weer fantastisch werk gedaan. Ongelooflijk hoe hij mij uit een verloren positie terug in mijn loopschoenen gezet heeft. Hij heeft me ervoor moeten martelen, maar het lijkt zijn vruchten af te werpen.
Opdracht voor mij: nog 1 weekje trainen, 1 weekje rusten en dan ..... genieten van de laatste race van het jaar.
Wat een weekje: binnen wat mijn lichaam op dit moment toestaat heb ik toch wel stevig getraind.
4 km gefietst (waarvan 1,5 in het koude water van Vosselare put), 258 km gefietst en .. toch 36 km gelopen.
In het lopen was de opbouw mooi: een 10 km, dan een 12 km en uiteindelijk een 14 km. En het is die laatste 14 km, die uiteindelijk de eerste looptraining zou worden zonder last aan de kuitspier. Het tempo van die laatste training was ok: 4:42. Trouwe lezers weten dat ik op dit moment trainingen zou doen met veel kilometers aan 4:15. Maar dat is nu even niet aan de orde.
In het fietsen gaat het steeds beter. Ik begin echt in vorm te komen, dat merk ik aan alles. Uithouding, kracht, grinta.
Al was de rollentraining op donderdag er in principe één met 4 * 7 min @ 278 watt, en dat lukte me dan weer niet. In de 4e blok moest ik terugschakelen.
Dat wijst er toch op dat ik niet helemaal die topconditie zal hebben, die ik bijvoorbeeld in Luxemburg 2016 of La Roche 2015 had. Of datzelfde supergevoel van Gerardmer 2017. Dat niveau, daar zit ik toch wel iets onder. Dat kan ook bijna niet in een seizoen waarin ik al een full distance achter de kiezen heb, en waarin ik de laatste maanden toch wat blessuregevoelig bleek.
Soit, ik kijk enorm uit naar Sardinië. Ik heb het nodig in mijn hoofd om nog eens te kunnen vlammen op wedstrijd. En met 1000 hoogtemeters langs de kust van Sardinië zal het niet alleen een lekker lastig maar ook een adembenemend parcours zijn.
3 weken te gaan. Normaal gezien dus de start van een laatste trainingsblokje. Maar door de blessure is heel mijn schema door elkaar gekieperd. Ik voel dat ik het nu best drie dagen iets rustiger moet doen. Ik zit een klein beetje op mijn tandvlees. Dus, 3 dagen rustig en dan nog een dag of 12 gas geven. En daarna uitrusten voor de seizoensafsluiter. Mr T- maatje Boris is ook goed aan het trainen. Hij gaat daar in Sardinië zijn debuut op de halve afstand maken. Aan mij om hem door de zenuwen van de laatste dagen en uren te begeleiden.
Beetje per beetje wordt het me duidelijk: mijn geliefde tempo-looptrainingen zullen er dit seizoen niet meer inzitten. Deze week heb ik 2 keer heel voorzichtig, relatief traag en zeer kort mogen lopen. De eerste keer ging het zonder enige last, de tweede keer zat er een lastige spanning op. Tussendoor heb ik veel springoefeningen gedaan om die gehavende spier opnieuw te versterken. Het loopparcours in Sardinië zal ik moeten doen op mijn basisvormpeil. De volgende 4 weken zal ik moeten proberen om er voor te zorgen dat ik daar die 21 km kan lopen, met tempo's moet ik me niet te veel bezig houden.
Dan ga ik maar vol voor het fietsen. Deze week goed gefietst, veel verschillende fietstrainingen gedaan met van alles en nog wat erin. Yep, ik heb me voorgenomen om er daar een verschroeiende lap op te geven, daar in die heuvels van Sardinië.
217 fietskilometers deze week, 5 van de 7 dagen op mijn fiets gezeten.
Nog 4 weken te gaan..... 3 weken trainen en 1 weekje recupereren. En dan sluiten we het seizoen 2018 af.
De mooiste sport ter wereld, nog altijd. Please, laat er mij nog veel seizoenen van genieten.
We zijn 18 dagen nadat ik mijn spierverrekking ... uhm ... opliep. Sinds heb ik niet meer gelopen. Sinds deze week ben ik met de kine bezig om sommige onderdelen van de loopbeweging in te oefenen: voet afzetten, voorzichtige afsprong, landing, ..... De kuitspier houdt goed stand. Ik kan nu, op het einde van deze week, zelfs zeggen dat ik er in het dagelijks leven geen last meer van heb.
Misschien dat de kine me deze week eens voorzichtig laat lopen op de loopband? Ik hoop het.....
Voor de rest was het een degelijke trainingsweek. Voor het eerst heb ik weer kracht kunnen zetten op de fiets: donderdag reeds ik 85 km aan 32 km/u gemiddeld. Het laatste anderhalf uur zat ik continu in de INT zone. Dat voelde echt als een overwinning aan.
Ook in het zwembad heb ik een goed gevoel. Deze week heb ik in totaal 6,5 km gezwommen verspreid over 3 sessies.
Ik hunker naar groene blokjes in mijn trainingsagenda. Maar al bij al is dit voor mij ook een goede les in loslaten van de ideale wedstrijdvoorbereiding. Ik moet mijn mind resetten naar 'er het beste van maken in de gegeven omstandigheden'. En dat lukt me precies wel. Ik denk dat het wel helpt dat mijn A-wedstrijd van het seizoen al achter de rug was, en ik er een knap resultaat neerzette.
Er zijn weinig dingen die zo lastig zijn voor mij als niet mogen lopen, blijkt nu. Ik was jaloers op elke loper die ik deze week ergens ben tegengekomen.
Maar op zich zijn we hard bezig met de revalidatie.
Mijn kinesist pijnigt mij als nooit te voren, en thuis ben ik zeer veel bezig met krachtoefeningen, core stability en revalidatie. Als ik dit een maand of 2 zou moeten doen, dan kreeg ik de borstkas van een patser. 😛
Anderzijds haal ik ook reeds 1,5 op 3:
- zwemmen gaat perfect zonder last (1 op 1)
- fietsen sinds zondag ook, al mag ik nog niet volle kracht zetten, en zeker niet bergop rijden (1,5 op 2)
- lopen gaat helemaal nog niet en zou heel dom zijn om nu al te proberen (1,5 op 3)
maar .... ik mank niet meer tijdens het wandelen, lesgeven enzoverder, .... en de revalidatie-oefeningen beginnen meer en meer op onderdelen van de loopbeweging te lijken.
Kortom, al bij al mag ik niet klagen: als ik dit goed blijf aanpakken, moet Sardinië lukken (zij het met verminderde ambities) en zou ik ook geen blijvend letsel overhouden aan deze verrekking.
Ik bekijk alles op dit moment dan ook zo positief mogelijk: op lange termijn (volgend seizoen) moet ik terug 'full gas' kunnen sporten, en dat is toch het belangrijkste, want ik ben nog lang niet uitgesport.
Vorige week was ik strijdvaardig: "Mijn mind staat terug helemaal op: "In Sardinië wil ik top zijn."" Ik was deze week dan ook aan een stevige trainingsweek bezig. Maar woensdagvoormiddag lagen mijn plannen op één seconde aan diggelen.
Ik was begonnen aan een 17 km duurloop met tempoblokken, zat in mijn eerste 3 opwarmingskilometers, en er was geen wolkje aan de lucht: frisse benen, leek wel. En plots sloeg er een zeer pijnlijke kramp in mijn linkerkuit, zomaar zonder aankondiging. Ik stopte, probeerde wat te stretchen maar dat was te pijnlijk. Er zat niks anders op dan de 2,5 reeds afgelegde kilometer terug naar huis te wandelen, nou ja manken. Een paar uur later zat ik al bij de huisarts, en die bevestigde mijn vrees: "dit heeft veel weg van een spierscheur". Ai Ai ai.
Gelukkig kwam er zaterdag een klein beetje licht in de duisternis. Uit de echografie bleek dat er geen spierscheur te zien was, het ging om een spierverrekking.
Op lange termijn is dat een veel minder erg verhaal: hiervan kan ik ten volle genezen zonder gevolgen. Maar het betekent op korte termijn dat ik mijn voorbereiding op Sardinië drastisch moet hertekenen. Ja, serieus drastisch.
Ik moet nog 1 week wachten om rustig te beginnen fietsen ("rustig fietsen is niet hetzelfde als fietstrainingen doen", gaf de sportarts nog mee vandaag). En nog 2 weken moet ik wachten alvorens ik mag proberen om rustig te proberen lopen. Geen intervals, geen tempo's, geen hellingen.... traag lopen, rustig fietsen.
Nee dus, in Sardinië zal ik niet top zijn. Mijn vormpeil zal achteruit gaan in plaats van vooruit. Ik moet het geweer noodgedwongen van schouder veranderen, en me richten op gezond starten in Sardinië, en met een nog aanvaardbare prestatie toch ook gezond finishen. Het is even moeilijk voor mij om me hier in te kunnen vinden. Het is niet mijn gewoonte om op deze manier naar een wedstrijd toe te leven. Maar nood breekt wet.
Een verrekking in aanloop naar Sardinië, en een geplande liesbreukoperatie direct na Sardinië: het is niet echt mijn najaar precies.
Maar het is wat het is. Misschien is het wel de voorbode van een wederopstanding in 2019. 💪💪💪
't Is alweer voor 't echt. Die eerste trainingsblok dat was wat aftasten, wat proberen om terug in het ritme te komen. Maar daar is nu al helemaal geen sprake meer van. Geen halfslachtige toestanden, geen voorzichtig gedoe, geen 'we zien wel wat het geeft'... Mijn mind staat terug helemaal op: "In Sardinië wil ik top zijn."
Om een voorbeeld te geven: als ik woensdag in het water lag, was het mijn vijfde zwemtraining op 9 dagen. Lang geleden dat ik aan deze intensiteit zwom, en ik begin het te merken. Ik voel me veel beter in het water.
De gele blok hierboven in het schema is een koppeltraining: 51 km fietsen en daarna 4 km lopen. Er hadden dus 4 rode blokken en 3 groene blokken moeten staan eigenlijk. In totaal deze week 200 km gefietst en 37 km gelopen: het zijn geen full ironman toestanden, maar het begint toch half distance voorbereiding-proporties aan te nemen. En vooral: er zit zowat vanalles tussen: interval, klimtraining, tempotraining, extensieve uithoudingstrainingen. Een heel gevarieerde work load dus.
Ik geniet ervan, en voel wel de power in de benen terugkomen.
Volgende week probeer ik de vijs nog iets harder aan te spannen, beetje per beetje.
Zoals aangekondigd was deze week een recupweekje. Vijf dagen kalmpjes aan. Ik nam de vrijgekomen tijd aan om drie keer op vier dagen in het water te liggen. En dat helpt wel natuurlijk voor het watergevoel.
Op donderdag had ik ook een afspraak met de chirurg die mijn liesbreuk zal opereren. Ook hij gaf zonder enig probleem groen licht om nog deel te nemen in Sardinië en pas dan de operatie uit te voeren. Ik blij natuurlijk.
Op zaterdag was ik dan ook klaar om te starten met een nieuwe trainingsblok. Die zaterdagtraining was een leuke. Ik wou eens checken hoe mijn richttempo voor Sardinie zou aanvoelen (4:15), en vooral hoe anders het zou aanvoelen vergeleken met het tempo waar ik in aanloop naar Roth zoveel op trainde (4:30)
Twee keer 2 km aan 4:30 gevolgd door 2 km aan 4:15 was de opdracht voor die training. En vooral voor de eerste keer opnieuw die tempo's proberen aanvoelen.
Na zo'n recup-vijfdaagse is dat een dankbare training. 4:15 voelde dan ook zeer leuk aan, een beetje tempo maken maar niet sprinten. Uiteindelijk liep ik iets te snel, er is opnieuw nog wat werk aan mijn tempogevoel. Dit waren mijn gelopen tempo's tijdens de training:
3 km WU (4:42; 4:25; 4:31) 2 km 4:30 (4:24; 4:24) 2 km 4:15 (4:14; 4:05) 1 km easy (4:47) 2 km 4:30 (4:22; 4:25) 2 km 4:15 (4:10; 4:09) 1 km easy (4:56)
Op zondag een kortere fietstraining waarin ik wel wat heuvelwerk deed. Sardinië is allesbehalve een vlak fietsparcours, dus ik zal zeker wat meer de Vlaamse Ardennen moeten induiken de volgende weken.
Op naar 28 oktober, ik kijk er enorm naar uit, meer dan naar 30 oktober, want dan ga ik onder het mes.
De weegschaal was meedogenloos deze ochtend. Ik voelde het wel natuurlijk, maar er is dus exact 3 kilo bijgekomen na Challenge Roth (op anderhalve maand): 73,7 kg. De riem eraf enzo, iets te veel droogjes en natjes. Het gekende scenario na een grote wedstrijd.
Maar ondertussen ben ik dus terug aan het trainen voor Challenge Sardignia eind oktober. Al heeft mijn deelname daar deze week aan een zijden draadje gehangen. De lichte buikspierblessure die ik in maart opliep, en die we tot Roth onder controle hadden blijven houden, was immers niet opgelost door de rustmaand juli. Niet dat ik er heel veel last van had, maar toch ... ik wou het verder laten onderzoeken. Donderdag dan maar een echo laten nemen. De arts zat 15 minuten te zoeken maar vond niks. Tot hij me op het einde van het onderzoek, zei: "stel je eens recht", en dan direct op de echo zag wat er mis was. Het verdict: ik heb een liesbreuk, en dat moet operatief hersteld worden. Bam!!! Dat was efkes slikken. Ik deed verder in het weekend op training alsof er niet zoveel aan de hand was, en dat was maar goed ook. Vandaag heb ik immers bevestiging gekregen van mijn sportarts, dat ik mag doortrainen tot eind oktober, en mag deelnemen in Sardinië. Daarna moet ik dan wel onder het mes, om de liesbreuk te herstellen (ik krijg een netje over mijn buikwand om het gat te stoppen).
Ik lijk wel een prof: eerst het seizoen afwerken en dan me direct daarna laten opereren. 😎 In november zal deze kerel minder stoer doen, denk ik, als hij voor het eerst in 49 jaar onder het mes moet. Maar nu ben ik vooral blij dat ik mijn Sardinië-plannen mag doorzetten.
De trainingen beginnen immers terug fun te worden. In alle 3 de disciplines voel ik dat ik op training al eens het gashendel mag en kan opentrekken.
Ik zit terug op een aanvaardbare springplank-niveau. Van hieraf moet ik in staat zijn om terug een sterk genoeg vormpeil op te bouwen.
Maar na deze eerste voorbereidende trainingsblok van 3 weken ga ik nu even 5 dagen in recup. De batterijen opladen is belangrijker dan ooit. Challenge roth is nog niet helemaal uit mijn systeem. Qua vorm zou ik wel eens hard kunnen crashen, als ik nu de recuperatiemomenten verwaarloos. Dus, verstand erbij houden en me niet laten opjagen door de korte voorbereiding. Uiteindelijk kan ik hierna nog 3 trainingsblokken van 16 dagen inplannen voor ik naar Sardinië vertrek. Let's do it!
En voila, ik ben de weg naar Sardinië ingeslagen.
De eerste 2 weken waren een groot vraagteken. Het was afwachten hoe mijn lichaam zou reageren op de nieuwe trainingen. Dat ik in de eerste 3 dagen van week 2 rust inbouwde heeft niks te maken met problemen van die aard. Ik had 3 dagen vakantie met mijn madame gepland, en tactisch was het vrij belangrijk om dan niet over sporten te babbelen, laat staan trainingen in te lassen. 😁
In de eerste week was het allemaal heel voorzichtig. Er zat nog niet echt veel tempo in mijn looptrainingen, het zwemmen verliep nog moeizaam. In de 2e week merkte ik dat ik een klein beetje begon in te pikken op wat nog overblijft van mijn Roth-vormpeil. Toch opvallend hoeveel vorm je kwijt bent. Om maar een voorbeeld te geven: 70 km op mijn tijdritfiets zitten, is op dit moment een pijnlijke affaire: er zijn spierkes in mijn benen die daar absoluut nog geen zin hebben.
Week 1
Week 2
De eerste brick training (van zaterdag) zag er als volgt uit:
In de 2e week zaten er in de 3 disciplines al eens tempoblokjes in.
Deze 2 weken waren uittesten. Nu is het zaak om een plan uit te tekenen om zo goed mogelijk voorbereid aan de start te staan in Sardinië. Keep ya posted
Laten we nog 1 keer terugkomen op Challenge Roth, de A-wedstrijd van 2018 voor mij. In de laatste maand heb ik meermaals de vraag gekregen: 'hoe was je wedstrijd'? Mijn eerste antwoord was telkens: 'goed, heel goed.'
Tevreden
En dat antwoord is helemaal terecht. Eens het stof is neergedaald, besef je toch wel dat je weer een sterke prestatie hebt neergezet. een full distance triatlon afwerken in 10u15 op 49-jarige leeftijd, ik denk dat veel jonge triatleten daar vandaag al voor willen tekenen. Ook ik moet dit ten volle beseffen. Het is en blijft straf.
Mijn full distance parcours kan ik ondertussen zonder blikken of blozen 'waardig ouder worden - my way' noemen. Even een overzicht:
Ironman Frankfurt 2008: 11u22
Ironman Zurich 2011: 10u56
Ironman Zürich 2013: 10u49
Ironman Frankfurt 2014: 10u03
Challenge Roth 2018: 10u15
Roth is dus mijn 2e beste ooit, en niet minder dan 34 minuten sneller dan mijn 3e beste, 1u7min sneller dan 10 jaar geleden (en dus 10 jaar jonger). Ik ben op mijn 49e een veel sterkere atleet dan op mijn 39e. Mission accomplished.
Maar....
Toch hangt er altijd een 'maar' in mijn antwoord op die vraag. Enerzijds was er die droom in mijn hoofd van een sub 10, maar die bleek toch iets te hoog gegrepen. Anderzijds kan je vanuit bovenstaande lijst ook concluderen: de top is bereikt in 2014, nu is het kantelpunt ingezet en zal het minder worden. Dat zou wel eens kunnen. Je kan immers niet blijven de tand des tijds overwinnen.
Ik kan me nog proberen redden met verklaringen dat de omstandigheden in mijn omgeving deze keer niet zo ideaal waren, en dat het fietsparcours lastiger was in Roth dan in Frankfurt. Anderzijds waren de weersomstandigheden ideaal (25 graden) en was er een loopparcours met veel schaduw.
Wedstrijden zijn niet perfect met elkaar te vergelijken. Maar de detailanalyse geeft wel wat duidelijkheid.
Ik moet er geen doekjes om winden: ik liep eigenlijk nooit beter dan in 2018. En toch verbeterde ik mijn looptijd op de afsluitende marathon slechts met 2 minuten. Dat blijft een klein beetje knagen.
'Heb je dan te hard van stapel gelopen in het zwemmen en fietsen?', is de logische volgende vraag.
Het antwoord is 'nee'. Ik zwom dezelfde tijd als in Frankfurt, moest daar niet voor forceren, en ging iets minder driest aan het fietsen dan in Frankfurt (gem HSL 129 ipv 136), helemaal zoals gepland. Dat dat niet loonde in een veel betere looptijd (3u25 was eerlijk gezegd iets wat ik verwachtte/hoopte) is dus verrassend.
Natuurlijk weet de trouwe lezer van deze blog dat ik een risicovolle loopstrategie gevolgd heb in de wedstrijd. Daar kan het dus ook aan liggen. En die uitleg klopt waarschijnlijk. Hij zou me ook goed uitkomen, want dan moet ik het niet op de leeftijd steken. 😜
Goesting
Maar genoeg geanalyseerd. Laten we eens focussen op datgene wat misschien wel het allerbelangrijkste is: ik heb nog steeds ongelooflijk veel goesting in en honger naar deze wonderbaarlijke sport. Ik voel dat ik de drang blijf te hebben om te verbeteren, of om er alles aan te doen om de terugval te beperken.
Zo heb ik mijn zwemcoach al gezegd, dat ik met hem wil blijven werken aan mijn zwemstijl. In de volgende fase van onze samenwerking wil ik nu aan snelheid werken. Het toont aan hoe ik de gedrevenheid blijf voelen. Je kan het knettergekke waanzin of ongezonde obsessie noemen, maar ik noem het liever passie en liefde voor de sport.
De gedrevenheid is groot genoeg om aan dit seizoen nog een hoofdstuk te breien: op 28 oktober doe ik mee aan Challenge Sardignia (een halve afstand wedstrijd). Het ziet er een fantastisch parcours uit, kan een heel mooie eindeseizoenswedstrijd worden. En Mr T clubgenoot Boris gaat mee om daar zijn debuut te maken op de halve afstand. Ik kijk er enorm naar uit.
Maar dat betekent ook dat er nog 3 trainingsmaanden op het menu staan: augustus, september en oktober. Aan goesting ontbreekt het me niet, de vraag zal vooral zijn: hoe bereid je je voor als er een full distance sporen heeft achtergelaten in je lichaam. Het wordt dus een beetje onbekend terrein op dat gebied: voorzichtig omgaan met mijn lichaam, proberen meezeilen op wat overblijft van mijn Roth-vormpeil, en proberen die terug op te krikken naar de powerplay-noden van een halve afstand. En dat allemaal gebundeld in 3 maanden. We zien wel hoe het loopt.
Een bewijs van mijn groeiende goesting om te trainen is te zien in het overzicht van mijn rustmaand na Challenge Roth. Niet te veel trainingsuren, veel korte sessies, maar je ziet naar het einde toe wel de regelmaat in trainingen lichtjesaan terugkomen.
En vandaag - op 30 juli - 29 dagen na Challenge Roth - ben ik officieel begonnen met de voorbereiding op Challenge Sardignia. Rustig aan weliswaar - in de eerste trainingsblok niks forceren, proberen om zoveel mogelijk extensieve uithouding te herstellen. Ik hou jullie verder op de hoogte. Ciao!
Na 3,8 SWIM in het kanaal (zie boven), direct in de beugels voor de start van 180 km BIKE (hieronder)
On the road: focus & aerodynamics...
& opgespannen spieren 😎
Tip: nooit vergeten je supporters te groeten.
Poging om nepborsten onder mijn shirt te moffelen enzo te mogen meedoen met de vrouwelijke age group F45-49. Poging compleet mislukt. (jammer want dat had me de 2e plaats opgeleverd) 😁
Aan de finish verrast worden door je kinderen - de max!!!
(by the way ik ben niet Jack Bauer, ik ben 10 minuten rapper dan Jack. 😜)
Op mijn 49e eindig ik 49e van 479 deelnemers in de leeftijdscategorie 45 -49
(in totaal 390e van circa 3000 finishers)
Een van dezer dagen - een nieuwe blogpost met een terugblik op Roth en een vooruitblik op .... jawel .... toch nog een wedstrijd in 2018.
D-Day
En dan was hij eindelijk daar, de 1e juli, de grote wedstrijd waar ik me 39weken op had voorbereid. Mijn geduld werd de laatste dagen eerlijk gezegd serieus op de proef gesteld: op vrijdag en zaterdag was ik enorm ongedurig. Elk uur heb ik die laatste dagen afgeteld. Om 7uur 's ochtends ging het startschot eindelijk af: de eerste zwemslagen zetten een lange dag in.
Walhalla
Maar laten we eens doorscrollen naar een kleine 8 uur later. Ik zit 15 km ver in de afsluitende marathon, en ik voel me de koning te rijk: ik heb de eerste 15 km gelopen in 1u06m46s, dat is aan een tempo van 4m27/km, en ik voel me fantastisch. het lijkt alsof ik dit nog wel een tijdje kan volhouden. Alle sterren lijken goed te staan, in mijn kopje zit alles nog fris, en .... ik voel me beresterk.
Er is nochtans al heel wat aan voorafgegaan:
Saaie kanalen
's Ochtends startte ik met een zeer degelijke 4 km swim in 1u13m. Ik kom uit het water, voel dat ik niks geforceerd heb, maar ben toch blij dat ik er uit ben. Rechttoe- rechtaan, op en af het kanaal, mentaal duurt dat ellenlang. Maar de zwemlessen van Fre hebben opgebracht: ik evenaar mijn Frankfurt 2014 swim, maar voel me fris als een hoentje, heb niks moeten forceren.
De wind tegen (maar ook mee dankzij Mr T)
Hup de fiets op, en na de eerste 10 km die vliegensvlug gaan, word ik al snel geconfronteerd met de eigenheid van het fietsparcours in Roth: snel is duidelijk dat dit parcours veel lastiger is dan Frankfurt - elke hoogtemeter moet verdiend worden, en de wind lijkt wel heel de tijd fout te zitten (wat vanzelfsprekend onmogelijk is, maar zo voelde het wel). Een snel parcours, Roth? Vergeet het. Maar ik amuseer me en het is super leuk om op het parcours af en toe mijn persoonlijke supporters en de andere Mr T supporters te zien. IK weet dat veel Mr T'ers het thuis ook aan het volgen zijn, en daar denk ik telkens weer aan als ik een tijdsmat passeer. Het motiveert enorm dat je weet dat ook op het thuisfront mensen meeleven met deze langste dag.
There ain't no shuffle here
Het hoogtepunt van het fietsparcours is natuurlijk Solar Hill, een nietszeggende helling op een brede macadamweg vanuit het dorp Hilpoltstein. Nietszeggend, behalve 1 dag per jaar. Al van ver hoor je het gejoel opstijgen, je draait Solar Hill op, en ondanks dat je weet wat er gaat komen, wordt je toch nog helemaal overweldigd. In de eerste 200 meters staan er nog dranghekken, van waarachter waanzinnig veel supporters je luidkeels toejuichen, maar dan gaan de dranghekkens weg, en sluit de massa supporters zich over de ganse breedte van de weg, en laten ze slechts ruimte voor 1 fiets in het midden. Stel je de meeste gekke situaties in de Tour de France voor, en vermenigvuldig * 2, dan ben je ongeveer in de buurt. Ik geef toe: ik ben zo van mijn melk, zo ontroerd dat de tranen van mijn wangen parelen. On-ver-ge-te-lijk!!!!!
Bij mijn tweede passage 80 km later is al meer dan de helft van het volk verdwenen, de atmosfeer blijft echter fantastisch, en .... niet te geloven: de DJ beslist om bij mijn passage No Shuffle van Front 242 door deboxen te knallen. Whaaaat? Ik doe zo kwaad en zo goed als het kan, mee met de muziek op mijn fiets, en het publiek gaat nog eens helemaal loos. Man man, beter dan dit wordt het niet meer, denk je dan.
Ondertussen heb ik in de tweede ronde wel al gevoeld dat de vele kilometers hun tol beginnen te eisen, de snelheid blijft dik ok, maar hier en daar voel ik dat ik meer krachten verbruik dan in de eerste ronde.
Verder begin ik een beetje te leiden aan de ouwemannekesziekte: als je gedurende 180 km fietsen 4 keer een boom moet zoeken om je blaas te ledigen, dan tikt de tijd wel ongenadig weg, moet ik zeggen. 😟
Ik kom aan in de wisselzone met een tijd van 5u20, een gemiddelde van 33,2 km/u op een parcours met 1200 hoogtemeters.
Roth volunteers - wow!
Over dat aankomen in de wisselzone moet ik misschien wel iets vertellen, want voor mij zijn minstens even grote helden de vele vrijwilligers van deze wedstrijd. Zij kwijten zich niet alleen fantastisch van hun taken, ze doen veel meer dan dat: ze moedigen je aan, en geven je het gevoel er echt te zijn voor jou. In de laatste kilometers zit er niemand meer in mijn zicht voor mij, en heb ik ook een groot gat geslagen op mijn achtervolgers, ik kom dus gans alleen aan in de wisselzone. Mooi op een rij staan een 15-tal vrijwilligers hard te applaudiseren, behalve die ene die klaarstaat om direct je fiets aan te nemen. Je loopt de wisselzone in, en daar staat al na 10 meter een andere vrijwilliger klaar om jouw zak met jouw loopgerief aan te geven. Je loopt daarmee de tent in, en onmiddellijk komt er een zoveelste vrijwilliger bij jou zitten, die zich gedurende de wissel enkel met jou bezig houdt: ze zet je schoenen klaar, vraagt wat je nog nodig hebt, neemt je helm en fietsschoenen en steekt die voor jou weg. En allemaal met een smile tot achter hun oren. Ik kan niet tellen tegen hoeveel vrijwilligers ik tijdens en na de wedstrijd 'thank's a lot' gezegd heb.
Back to Walhalla
Maar laten we teruggaan naar dat moment waar ik dit verhaal begon. Ik heb net een geweldige 15 km achter de rug. Ik heb eigenlijk vooral mezelf moeten tegenhouden, want mijn benen wilden nog sneller gaan. maar ik hield me aan het plan: 4:30/km lopen ('t was een ietsiepietsie sneller). Ik was er na die 15 km al van overtuigd dat mijn droomscenario een feit ging zijn: 4:30 lopen tot km 21. Maar .... ik had het na 4 Ironmans op mijn conto beter moeten weten: de man met de hamer is meedogenloos. Echt helemaal uit het niets begin ik het plots heel lastig te krijgen: mijn benen voelen plots als lood, de warmte lijkt me te overvallen, mentaal krijg ik een tik. Het droomscenario spat op pakweg 2 minuten tijd voor mijn ogen uiteen. Ik probeer nog even de schijn op te houden, loop nog een km 16 van 4:40, een km 17 van 4:43 en een km 18 van 4:53. Maar het is in die 3 km dat ik mij uiteindelijk vergaloppeer. De realiteit is immers niet te negeren: alles doet pijn aan mij lijf, ik ben stikkapot, er is geen keuzemogelijkheid meer: survival modus it will be.
Maar, dit is ook waar je voor traint. Je traint om deze crash zo lang mogelijk uit te stellen, maar je traint ook om dit soort crash te kunnen overleven.
Finish modus
Vanaf dan ga ik deze helemaal over op de strategie: hoe kan ik dit finishen. En ik word enorm geholpen door mijn persoonlijke erecode: ik wil niet wandelen op een triatlon. Stoppen aan een bevoorrading om wat meer drinken en eten te kunnen pakken, dat sta ik mezelf in extreme momenten toe, maar wandelen niet. En dat redt mij, want eigenlijk wil gans mijn lijf niks liever dan er een wandeling van maken. Omdat er zeer veel bevoorradingen zijn, maak ik ook direct een onderverdeling op van welke 4 bevoorradingen ik wat meer tijd mag nemen. Ook die keuze helpt me om de andere bevoorradingen toch gewoon door te lopen.
Ook bij mijn supporters aan km 32 stop ik even om uit te leggen hoe de situatie zit (en om efkes op adem te komen). En dan de laatste 10 km aanvatten met nog een moeilijke klim naar een dorp boven Roth. Daarna mag je terug bergaf, maar het vat is zo leeg dat ik zelfs bergaf niet het gevoel heb een versnelling te kunnen plaatsen. Het voelt aan als 'a bad run', maar groot zal mijn verbazing zijn als ik zie dat ik mijn besttijd op de Ironman-marathon toch nog verbeter met 2 minuten: 3u33m33s.
De finish is zoals altijd een heel emotioneel gebeuren - de laatste 2 kilometers gaat er veel - heel veel - door je hoofd. Al die trainingen, de harde noot die ik die laatste 25 km van de marathon heb moeten kraken, de opofferingen van je gezin, ..... heel emotioneel geladen kom ik de finish arena binnen gelopen, en onaangekondigd wachten mijn kinderen Robben en Jolien me op, en lopen met mij de finish over (een remake van de Zurich foto van 2012). Een fantastisch mooi einde van deze dag vol emoties. Ik val nog uitgeput in de armen van Iris, doe nog een zegegebaar naar mijn vader en nonkel.
En in de atletenzone achter de finish gaat het licht efkes helemaal uit. Ik ben alweer eens helemaal tot aan het gaatje gegaan, heb alles uit mijn lijf gehaald.
Onwaarschijnlijk dat ik de andere 3 Mr T'ers gemist heb als ik door de atletenzone dwaalde, ik moet echt wel choco & gaga geweest zijn. Maar een dikke proficiat is op zijn plaats voor mijn 3 teamgenoten: debutanten-knallers Thomas en Olivier, en eeuwige smile en godfather Patrick. We did it: 4 starters - 4 finishers!!
Point Final
Op 49-jarige leeftijd eindig met 10u15m33s als 390e van 3000 deelnemers, daar kan ik alleen maar heel trots op zijn. Het is niet alleen mijn 2e beste full distance ooit. Ik hou ook heel goed stand tussen het jonge geweld.
Natuurlijk was er in mijn achterhoofd een klein lichtje dat hoopte op een mirakel, op een sub 10. Maar dat blijkt te hooggegrepen. Die 10u03 in Frankfurt zal mijn besttijd zijn en blijven. Volgend jaar word ik 50, progressie lijkt me er nu niet meer in te zitten. Ik heb er helemaal vrede mee. Ik ben trots op mijn 5 Ironman finishes en trots op mijn parcours.
By the way, deze Challenge Roth is mijn (voorlopig?) afscheid van de full distance. "Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen" is een spreekwoord dat van toepassing was op ons gezin dit jaar. Ik heb er hard mee geworsteld, ik heb mezelf serieus uitgeput om werk, gezin en sport te combineren. Het is mentaal met momenten zeer moeilijk geweest. Zelfs tijdens de wedstrijd heb ik niet zoals anders voor de volle 100% kunnen bezig zijn met de wedstrijd, ik dwaalde regelmatig in gedachten terug af naar de zorgen voor mijn gezin. Prioriteiten stellen dus.
Ik ga terug naar de halve afstand, want ik blijf natuurlijk triatleet. Triatlon is voor mij 'a way of life', een bron van voldoening, plezier en vervulling. En met Mr T Triatlonclub Gent heb ik een geweldige thuis gevonden om dat leven te leiden.
Bedankt aan Iris, Robben en Jolien, die er weer in geslaagd zijn om met een wacko triatleet een jaar door te brengen.
Bedankt aan mijn vader en nonkel Roland om er opnieuw bij te zijn, onbetaalbare steun is dat.
Bedankt aan de andere Mr T supporters, die me telkens weer verrasten op het parcours, en me een boost gaven.
Maar ook, en heel belangrijk.....
- bedankt aan Davy, die als kine/osteo mijn lijf behoed heeft van grote blessures. Ik vergeet nooit je uitspraak 3 maanden geleden met mijn buikspierprobleempje: "tja, rusten zit er de volgende 3 maanden niet in zeker. Dan gaan we dat anders oplossen hé." (en hij begon aan een 'martel'sessie)
- bedankt aan Frederic, die me terug leerde zwemmen en me vooral terug geleerd heeft om plezier te hebben in het zwemmen.
Mag ik eindigen met een spreuk voor al mijn triatlon-vrienden en - kennissen:
Man is a genius when he is dreaming (Akira Kurosawa)
We zijn er bijna: 7 days to go. En ik ben aan het taperen, rusten om te pieken.
Ik heb er ervaring mee ondertussen met deze periode. Het is een situatie waarin je niet meer naar bevestiging mag zoeken in je trainingen, je moet het rustig aan doen. En in je hoofd gebeurt er van alles: je hebt momenten van groot zelfvertrouwen, en je hebt momenten waarin je aan alles begint te twijfelen. De eerste keer, perfect 10 jaar geleden naar aanloop van de allereerste in Frankfurt, was dat een rollercoaster van emoties, om zot van te worden.
Nu, 10 jaar later, voel ik dat ik veel rustiger omga met die emoties, ik kan veel meer op een rustige modus terugvallen. Ik kalmeer mezelf tijdens de high's en laat de low's niet toe om mijn gedachten helemaal over te nemen.
Betekent dat dat ik hier met de borst vooruit loop, met een attitude van 'dat varkentje was ik wel eens'? No way! Met groot ontzag kijk ik naar die monsterlijke afstanden: 3,8 km SWIM - 180 km BIKE - 42,2 km RUN. Het blijft gewoon extreem, knettergek, en niet te geloven dat een mens zijn lichaam kan klaarstomen voor zoiets. Hoe goed je jezelf ook voorbereid hebt, je kan alleen starten aan zo'n wedstrijd met een grote bescheidenheid. De Ironman, of in dit geval The Challenge, is meedogenloos. Wie denkt te kunnen spotten met deze afstanden, loopt gegarandeerd tegen de lamp.
Mijn lichaam is voorbereid. Nu is het zaak om ook mijn geest klaar te maken voor wat het te verduren zal krijgen. Zo'n wedstrijd loopt nooit zoals je het verwacht. Er komen onverwachtse hindernissen, dipjes op momenten waarop je ze niet verwacht, ... anything can happen. 'It's a mind game', zei Cameron Wurtele, toen hij deze namiddag derde werd in Ironman Nice, en hij heeft helemaal gelijk. Dus, laat ik me deze week maar voorbereiden op die mindgame.
Dit was vorige week:
Op donderdag begon mijn 10 dagen tapering. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om me nog eens te wegen: 70,7 kg. Dat lijkt me dik 😜 in orde. Mijn curve van de laatste 6 maanden eens zien?
Op maandag zwom ik een degelijke 3717 meter in het Donkmeer. Ik leerde eruit dat mijn toch wel helemaal andere zwemvoorbereiding ook gewerkt heeft. Ik voelde me na deze training niet echt vermoeid. Ik heb nochtans veel minder kilometers gezwommen dan in vorige Ironman-jaren. Maar ik heb het gevoel dat mijn zwemstijl me nu veel minder energie kost. Op lange termijn heb ik dit jaar misschien een basis gelegd om niet alleen energie-efficiënter maar ook sneller te zwemmen. Maar dat is voor volgend jaar. Nu hopen op een wetsuit-wedstrijd, en dan moet ik normaal gezien niet echt sneller, maar wel veel frisser dan vroeger uit het water komen.
Ook in het fietsen leg ik mezelf geen tempo op. Het gaat om een bepaald gevoel op de fiets. Een soort van inspanning, waar ik van vermoed die lang te kunnen uithouden. Ik weet perfect hoe dat gevoel .... uhm .... voelt, maar beschrijven kan ik het niet. De dag zelf zal het uitwijzen, en ik heb mijn hartslagmeter om te zorgen dat ik niet uit de bocht ga. Wat het qua tempo oplevert, dat zien we de dag zelf wel.
Want ..... in het lopen, daar ga ik mijn hartslag niet meer als leidraad nemen. Maanden getraind op een race pace van 4:30. Ik ga dat dus proberen. Is het een risico? Yep, 't is een risico, 't is hard gaan! Maar als er één moment is waarop ik in deze race een risico moet nemen, dan is het wel in het begin van de marathon. Een droomscenario is om de eerste 21 km dat tempo te kunnen aanhouden, maar mijn 'mind' moet klaar zijn om klappen te incasseren als dat niet lukt. Na 1 km lopen zit er een klimmetje (vals plat?) van 2 à 3 km in het parcours (dat is vervelend, net als je je tempo wil te pakken hebben), maar de rest is vlak tot aan km 33.
Voila, jullie zijn alweer een beetje mee.
Wie me volgende week zondag wil volgen, startnummer = 831. Ik start in wave 6 om 7 uur 's morgens. De waves na mij: wave 7 en 8 zijn beide dames-waves: ik zal achtervolgd worden door 450 afgetrainde dames: wie doet beter op mijn leeftijd? 😛
Toch nog? Wel, ik had hier al eens laten vallen dat ik ergens iets miste in het fietsen. Iets? Ja, hoe moet je dat uitleggen? Wie dit jaar al met mij fietste, zal wel gemerkt hebben dat ik de laatste jaren echt sterker ben geworden op de fiets. Maar toch, ik miste ... iets. Dat extra'tje, dat gevoel dat je in de laatste 2 maanden van de voorbereiding nog eens door het plafond breekt, dat je je fietsniveau nog net dat kleine tikkeltje opkrikt. En dat ... iets ....dat is er deze week dan weer plots wel van gekomen. Net op tijd, maar anderzijds ook nog een beetje fragiel.
Ik merkte het aan 2 trainingen:
- de vlotheid waarmee ik woensdag tijdens een soort van criterium-training in Destelbergen - Heusden - Melle - Wetteren-ten-Ede aan relatief lage hartslag 10 km tempo's haalde van 33 - 34 - ja zelfs eens 35 km/u. Dat was zalig. Ik voelde het ook aan de benen, die goesting om door te gaan, om druk te zetten op de pedalen, en toch gecontroleerd te blijven. Nooit kwam ik buiten de Roth-hartslagzone, ik bleef er zelfs wat onder. Het had lang geduurd, maar het was een eerste signaal van dat extra procentje vormpeil.
- Vrijdag stond een lange solorit op de planning: de Breskens-rit, die ik klassiek met David deed in aanloop van een Ironman. Nu David een kaasboer is, en op buikhoogte al een mooie kaasbol gekweekt heeft, helemaal alleen te rijden dus. De bedoeling was niks te forceren, rustig pedaleren: distance is all that counts. Maar ook hier terug een goed signaal: hoe langer de rit werd, hoe beter mijn benen voelden, hoe meer dasj er op zat. Dan krijg je de bevestiging dat je de vorige maanden wel hard en juist getraind hebt. Thuisgekomen na 174 km met een gemiddelde hartslag van 110, nice!!!
Was er dan ook een minpuntje? Jawel: de zaterdagtraining in het openluchtzwembad van Wachtebeke. Wat heb ik daar liggen vechten tegen mezelf zeg. Na 2 km was het al duidelijk dat ik mijn dagje niet had. Maar ik moest en zou mijn training van 3,8 km afwerken. Man, ik was een schotelvod als ik naar huis reed.
Maar ook het recuperatievermogen is blijkbaar dik in orde: want de dag erna, op zondag, liep ik een fantastische lange duurloop. Fantastisch omdat ik me relatief makkelijk aan mijn tempo's kon houden, en omdat ik na 30,4 km wel moe was (logisch), maar in tegenstelling tot vorige week niet stikkapot.
Zo zag mijn training er uit:
4 km warming up 8 km race pace 4:30 1 km recup 2 km @ 4:20 1 km recup 7 km race pace 4:30 1 km recup 1 km @ 4:10 1 km recup 4 km race pace 4:30 cooling down
4:32 was het resultaat over deze duurloop, en de hartslagzoneverdeling zegt alles:
Goed gevoel, echt goed gevoel.
En hey, ik ben er bijna. Ik herhaal: ik ben er bijna. Nog drie dagen trainen. Geen lange fietstraining meer, geen 30k duurloop meer (nog een van 17 km, denk ik). Ik ben er echt bijna. Zevenendertig weken ben ik nu al bezig met die ene dag voor te bereiden. En, ik heb er enorm veel goesting in, in Challenge Roth: 3,8 km swim - 180 km BIKE - 42 km RUN. Dat iemand daar goesting in kan hebben, vraagt een normaal mens zich af. En ik begrijp dat. Maar 't is die wolk waar je op terechtkomt als het lukt, dat is zo hemels, zooooo hemels. Ik heb het al 4 keer meegemaakt, maar het went nooit hoor. De weg naar die wolk, ja die is zeer lang: 37 weken nu al, en helemaal op het einde, de dag zelf moet je - hoe je het ook draait of keert - nog even (en meestal meer dan 1 keer) door de hel. Maar dat alles maakt die wolk nu net nog zoveel mooier.
ik wil dus maar één ding nu: da's op die wolk geraken op 1 juli....
Ja gasten, hoe zot is dit eigenlijk? Wat een heavy trainingsweek alweer. Moe dat ik geweest ben, deze week. Niet normaal. Maar soit, we hebben het alweer overleefd. Nog 10 trainingsdagen te gaan, en dan afbouwen om zo uitgerust mogelijk naar Roth te kunnen trekken.
Even overlopen?
CORE STABILITY:
ja sorry jongens. Hoezeer ik ook doordrongen ben van het belang ervan (reeds jaren verveel ik er jullie mee op deze blog), het lukt me gewoon niet meer om het er tussen te krijgen. Misschien moet ik volgende week eens proberen mondelinge examens afnemen, terwijl ik planking of lunges aan het doen ben. Dit onder het motto: "zot vindt iedereen me toch al, erger kan het niet worden." 😛
SWIM:
Wat zwemmen betreft ben ik enerzijds ontevreden, anderzijds heel tevreden. Ik slaag er niet in om 3 zwemtrainingen per week te halen de laatste tijd, 2 keer per week lukt altijd. Da's een beetje jammer gezien de vele inspanningen die ik er in stak om mijn zwemstijl te verbeteren. Maar anderzijds, zelfs zo kort bij de wedstrijd blijf ik nog steeds elke training aandacht besteden aan mijn techniek (zelfs met technische drills), en dat moet toch ook wel vruchten afwerpen. De zaterdagtraining van Mr T was een confidence boost. Ik was al een paar maanden niet meer geweest, en dus zag coach Ingrid me na lange tijd nog eens zwemmen, en ze was vol lof over mijn vooruitgang. De verbeterde zwemstijl is blijkbaar goed zichtbaar. Oef!
Maar ondertussen hebben we natuurlijk ook een extreem warme maand mei achter de rug, dus ga ik er maar beter vanuit dat er in Roth geen wetsuits zullen mogen gedragen worden. Dat kost me gegarandeerd 10 minuten. Goed dus dat ik nog niet zoveel met wetsuit gezwommen heb dit jaar. Die no wetsuit mindset lijkt me de beste: als het dan toch mét wetsuit is op 1 juli, geeft dat een extra boost (en tijdswinst).
BIKE:
Het fietsen gaat goed: de hill repeats training op vrijdag met 4 keer den Betsberg en vier keer het klimmeke van Landskouter naar Lemberge deed me met plezier terugkijken op de vorige 3 jaren waarin ik trainde voor de halve afstand en dit soort trainingen veel deed. En alles op 't groot blad natuurlijk. 😎
Maar, ik wil hier ook heeeeeel eerlijk zijn: hoe graag ik deze sport ook doe, ik ben op dit moment die lange fietstrainingen echt beu. Ik was een beetje beschaamd in mezelf hoe ik woensdag tijdens die 140 km training heb zitten foeteren en vloeken. Het ging me echt langs geen kanten af, ik verveelde me te pletter en was tegelijkertijd enorm aan het afzien. Ik heb ondertussen elke kanaal in de wijde omstreken zo'n twintig keer afgereden de laatste maanden, denk ik. Ik ken elk konijn dat deze lente geboren is langs diezelfde kanalen, en heb een paar daarvan al een paar keer rakelings niet in frieten gereden.
Maar dus het is goed geweest. Volgende week nog één echt lange training, en dan in Roth nog eens 180 km. Na die 2 keren ga je me een tijdje niet boven de 100 km zien rijden, peins ik. Velojunkie of niet, ik heb nood aan een beetje afkicken.
RUN:
Ja, wat moet ik zeggen, dit is een loopvormpeil waar je enkel van kan dromen. Ik moet zelfs echt beginnen opletten: als ik gewoon mijn benen hun natuurlijk lange afstands tempo laat draaien, kom ik gemakkelijk op 4:20 - 4:25 uit, net iets te snel.
Vandaag zondag liep ik een 30 km waarin ik 10 km, 8 km en 5 km aan race pace 4:30 moest lopen, de rest recup. Ik kwam thuis en had een gemiddelde van 4:27. 😬 Te rap dus, en ik heb het gevoeld, de laatste in de voorlaatste kilometer, oh my god, dat was een pijnlijke. Het was bovendien de 4e van mijn 6 looptrainingen deze week waarin dit te snelle tempo zich voordeed. Volgende week wil ik de tempo-discipline wat strakker houden.
Voor Roth is het eigenlijk heel simpel: het is in het lopen dat ik een risico ga pakken, nl. de marathon starten aan 4:30. Als ik dat in de eerste 21 km zou kunnen uithouden, dan ben ik super content, écht super content. En dan is het zaak om niet al té hard stil te vallen. Ik laat in Roth de dag op me afkomen, maar in het lopen iets minder: ik moet toegeven ik wil graag eens onder de 3u30 lopen. Dus vandaar: een klein risico'tje nemen. "MAAR, beste Christophe, het hartslagverschil tussen 4:30 en 4:20 is heeeel groot. Het risico dat je gaat nemen, is 4:30 lopen, niet 4:20!!!!! Alstublieft, prent dit goed in je hoofd!!!!!!" Als ik 4:20-4:25 loop, dan zal ik tegenkomen, wat ik in Frankfurt 2014 tegenkwam: het verval zette zich veel te snel in (reeds na 13-14 km) en ik strandde op 3u35m, na een moordend zware kalvarie.
Ondertussen gebeuren er vooral tijdens het lopen geweldig mooie dingen in mijn hoofd. Ik heb die marathon in Roth in mijn hoofd zeker al dertig keer gelopen. Zalig! Supporters groeten, publiek wat oppeppen, na 32 km nog steeds 4:30 aan het lopen, de laatste bocht naar de finish-lijn aansnijden: mooie dagdromen.
Ik denk dat de minst zalige marathon de echte op 1 juli zal zijn. Als het echt pijn zal doen. Haha!
Soit, ik ga hier afronden. soms vraag ik me echt af, wie dit gedoe van mij toch blijft lezen. 😕
Tien trainingsdagen nog te gaan. Tien! Nu gaan we het niet meer opgeven hé. Tellen jullie mee af met mij? Dankjewel.
De recup-periode was een heel drukke voor het werk, en dat was ook zo ingepland. Ik zal goed moeten monitoren de volgende week of ik voldoende gerecupereerd ben daardoor.
Dit was mijn trainingsweekje
De eerste 2 trainingen van de laatste trainingsblok ( op zaterdag en zondag) waren al direct redelijk pittig.
- op zaterdag voelde ik dat ik frisse benen had en zat er heel vlotjes een tempo van 4:25 in de benen
- en op zondag heb ik twee zeer zware blokken van pakweg 20 minuten gereden (één in het lichtrood, en één in het donkerrood in een duo met Ruben - ik was de Mr T'ers -bewust- tegengekomen langs de dijk). Twee heel stevige trainingsprikken, die ik heb proberen verteren door de rest van de training op 't gemakske te rijden.
Maar terug naar de recupweek.... zo'n recupweekje is ook het moment om eens achterover te leunen en alles te overschouwen.
Ik merkte dat ik de laatste tijd al te veel mijn vormpeil aan het vergelijken was met dat van Frankfurt 2014, toen ik mezelf verraste met een 10u03, een heel straf PR. En als je die vergelijking maakt, dan ben je toch enorm bezig met: 'zou ik onder die 10 uur geraken?'. Ik heb nu wijselijk besloten om dat te lossen. Door te focussen op die 10u, leg ik de lat zeer zeer hoog en creëer ik in lichaa men geest meer onrust dan rust. Mijn ervaring van de 4 vorige Ironmans zegt bovendien ook, dat je die dag gewoon moet laten gebeuren wat er gebeurt, de dag laten verlopen zoals hij verloopt. En de mentale kracht die je nodig hebt, helemaal gebruikt om helder te blijven nadenken, en om de heel zware momenten van zo'n dag te counteren en overleven, NIET om te rekenen.
Zo ben ik terug tot de essentie kunnen komen: "Christophe, 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en een marathon lopen, na elkaar, op 49-jarige leeftijd! Kerel, als ge dat zou kunnen verwezenlijken, dan is dat straf gedaan hé!!!!!"
En dan moest ik plots terug denken aan het sms'je dat ik in 2008 de avond voor mijn eerste Ironman kreeg van mijn kapitein van mijn voetbalploeg (ja, ik combineerde triatlon toen nog met voetballen - completely crazy!). Hij schreef: "Wat er morgen ook gebeurt, Christophe, voor mij ben jij nu al een Ironman. Al die trainingen, al die opofferingen, is reeds voldoende om jezelf een Ironman te noemen." Dat ik het 10 jaar later nog weet, zegt genoeg. Ik krijg er nog de tranen van in mijn ogen. Het was één van de mooiste felicitaties die ik ooit kreeg, namelijk voor de wedstrijd. En hij sloeg de nagel op de kop: uiteindelijk wordt al het werk geleverd in al die maanden trainingsarbeid. En in die maanden doe je wat je kan, in de wetenschap dat je het probeert te combineren met werk en gezin. De dag van de wedstrijd probeer je 'gewoon' de vruchten te plukken van al die arbeid, en ga je voor die ene onwaarschijnlijke beloning: het finish-moment van een Ironman of full distance triatlon, telkens weer onvergetelijk en adembenemend.
En zo heb ik me bij de start van deze laatste trainingsblok terug kunnen opladen. "Christophe, doe de geplande trainingen zo goed mogelijk, doe wat je kan. En daarna .... maak je van 1 juli een dag om van te genieten, een moordend zware dag, maar toch ..... één om van te genieten." Laten we dat afspreken, ok?
We zijn 5 weken voor D-day, en ik zit toch wel zeer sterk tegen mijn grens aan: de grens van wat te combineren valt privé/werk/sport, en de grens van mijn lichaam. Die 2 gaan natuurlijk ook hand in hand: als de combinatie moeilijk wordt, vind je ook te weinig rust (letterlijk in je bed, maar ook figuurlijk in je hoofd), en dan worden de zware trainingsweken nog afmattender.
Ik heb in deze 34e week goed getraind, maar heb wel in elke discipline 1 training moeten laten vallen, en dat was bijna telkens een goede beslissing. Het vat was zo goed als leeg, en soms is het rempedaal belangrijker dan het gaspedaal in zo'n voorbereiding.
Nou ja, niet dat ik geen gazze gegeven heb, natuurlijk:
- 2 vrij pittige fietstrainingen, met daarin 1 zeer lange
- 4 looptrainingen waarvan 2 op 1 dag, waarin ik het tempo goed aanhield: 's morgens 4:30, 's middags 4:26
- en 2 zwemtrainingen waarin ik er 1 lange inlaste, die me veel energie kostte en 1 wat pittiger.
8 trainingen verspreid over slechts 5 dagen, want buiten mijn gewoontes in ging zaten er hier 2 no training days in.
Grootste en meeste voorkomende fout zou nu zijn: de niet-uitgevoerde trainingen inhalen. Maar dat ga ik dus absoluut niet doen. Body & mind hebben rust nodig. Met wat op het werk en thuis op de plank ligt, zal dat voor 'the mind' moeilijk lukken. Maar dan zal ik toch op zijn minst mijn lijf zo goed mogelijk laten recupereren deze week. Als alles goed gaat, kom ik dan op zaterdag met een wat frisser gevoel aan de start van mijn laatste trainingsblok.
Roth, je bent een verdomd zware opdracht om je voor voor te bereiden, maar nu ik zover ben, ga ik het toch niet meer lossen hoor. En ik troost me met de gedachte dat 'hoe zwaarder de opofferingen wegen, hoe mooier de voldoening kan zijn achteraf.'
Na het vlammen in Bilzen vorige zondag, had ik toch nog een dag of 3 pijnlijke benen. Als je achteraf de hartslagzonegegevens van Bilzen nog eens bekijkt, dan is dat eigenlijk volledig te begrijpen.
BIKE BILZEN
RUN BILZEN
Ja da's dus eens goed in het rood gaan hé.
Op maandag laste ik dan ook een rustdagje in. Maar vanaf dinsdag was er geen tijd meer te verliezen. Woensdag stond er zelfs een fietstraining van 180 km op het programma.
Maar de grootste mental boost kreeg ik alweer van het lopen: zaterdag liep ik naar Berlare, grotendeels met lichte tegenwind dus. Een loopafstand van 27 km. Ik vond bijna onmiddellijk mijn IM race pace (4:30/km), dat voelde uiterst comfortabel aan en ik kon dat tempo vrij moeiteloos uithouden gedurende de volledige training: ik voorzag elke 6 km een kilometer rustiger aan, maar 'at the end' klokte ik toch af op een gemiddeld tempo van 4:30 en een gemiddelde hartslag ban 135. Perfecter kan niet.
Dat ik de volgende dag in een koppeltraiing 6 km kon lopen aan 4:15 zonder echt zwaar te forceren, deed me ook concluderen dat ik met die 4:30 van de zaterdag niet echt had overdreven.
Het zal in Roth zaak zijn van mijn kop niet zot te laten maken in het fietsen. Het zou doodzonde zijn om door te hard te fietsen, geen gebruik te kunnen maken van dit heerlijke vormpeil in het lopen. En zo kom je eigenlijk altijd uit op hetzelfde: in een full distance triatlon gaat het om een lange dag, en is de race indelen een moeilijke maar uiterst belangrijke succesfactor. Vooral in het fietsen voel ik dat ik niet dezelfde 'dash' heb, die ik in 2014 in Frankfurt had. Dan moet ik dat dus ook niet proberen forceren.
'Rustig blijven' is in deze fase dus het motto. Het vormpeil proberen aanhouden, hier en daar nog een procentje proberen bijwinnen. Maar vooral niet beginnen zweven. De beste plek voor die voetjes, is ... op de grond.
