souplesse

't Is altijd weer met de nodige twijfel en met een zekere spijt, maar 't moet gewoon : de ketting moet weg van dat grote verzet (53) en terug naar het kleine blad (39). Vandaag dus voor het eerst weer veel op souplesse getraind

11u BIKE 1:56:07; 53,25 km; 27,6 km/u; gem HSL 111; max HSL 148; 225 hoogtemeters

Eerst door de Zwalmstreek gereden tot in Nederename, en dan langs de dijk terug. Er stond een serieuze tegenwind op de dijk.
Ik was bovendien een beetje vergeten dat je ook voor deze korte trainingen best eten meeneemt. Zeker als je aan het rijden bent op een moment dat je thuis normaal aan tafel schuift. Tegen 't einde had ik toch wel honger.

Ik krijg de laatste tijd regelmatig de opmerking : "Dat kan toch niet dat jij vorige maand zo'n Ironman deed, compleet afgetraind stond, en nu nog slechts 60 km kan rijden of 9 km kan lopen." Tuurlijk zou ik nu een rit van 120 km aankunnen, en tuurlijk zou ik een looptraining van 20 km kunnen afwerken. Maar de vraag is niet wat ik nu kan, maar wel wat nu aangewezen is, wat ik het beste kan doen nu om volgend jaar weer in topvorm aan de start te staan in Frankfurt. En op die vraag is er maar één juist antwoord : terug beginnen met rustig aan de basis te leggen. Het is nu - 10 maanden voor de wedstrijd - niet interessant om uit te pakken met 'kijk wat ik kan'. Laat mij maar rustig weer op gang komen.

That's a big difference, isn't it?

Vrijdag looptraining gedaan.

17u15 RUN 0:43:54; 9,15 km; 12,6 km/u; gem HSL 137; max HSL 155

Gisteren alweer een inspirerend sportverhaal gelezen in Triathlete Europe. Het werd opgevist door hun vaste columnist en levende triatlonlegende Chris Mc Cormack. In 1987 geraakte Pat Cash in de finale van Wimbledon tegen de absolute favoriet Ivan Lendl. Dat Lendl die finale zou winnen stond in de sterren geschreven. Maar Pat Cash had andere plannen en hij haalde de Wimbledon-titel binnen. In het interview na zijn overwinning vroeg de Audtralische TV reporter (Cash is Australiër) : "Pat, If I hadn't seen it, I wouldn't believe it. You did it. You won Wimbledon." Waarop Cash antwoordde : "You see, that's the difference between most people and myself. You think you have to see it to believe it. I think you have to believe it before you see it. That's a big difference, isn't it?"

Fantastisch antwoord van Pat Cash.

op je plaats ....start

10u15 SWIM 0:31:17; 1500m

De eerste zwemtraining van het seizoen was er onmiddellijk één die me met de neus op de feiten drukte en met de voetjes op de grond zette : mijn zwemspecifieke utihouding is verschwunden, gesmolten als sneeuw voor de zon. Tja, vier weken niet gezwommen en niet het minste talent als zwemmer, dan is het gewoon terug naar af. We hebben werk aan de winkel

200 IN
300 (50 kick on side - 50 swim) fins
200 swim
200 (50 kick on side - 50 swim) fins
200 swim
200 fins
200 pull buoy

's Avonds dan nog een kwartier tijd genomen voor wat core stabilty oefeningen

20u45 CORE STABILITY 0:15:00

ritje

Op woensdag heb ik de eerste trainingsrit van het seizoen afgewerkt, in een heerlijk zonnetje.

17u30 BIKE 1:56:29; 55,15 km; 28,4 km/u; gem HSL 116; max HSL 161

Ik ben wat nieuwe wegen gaan opzoeken in de buurt van Mullem, Huise, Deinze.

core stability

20u30 CORE STABILITY 0:40:00

Vandaag 40 minuten core stability oefenigen gedaan. Vorige week had ik voor de eerste keer 30 minuten geprobeerd, en de volgende 2 dagen had ik heel pijnlijke stijve schuine buikspieren. Da's de pijn waar je door moet in 't begin hé. Ik verwacht de volgende 2 dagen ook wel wat stijfheid na deze sessie.

Ik heb er een nieuwe oefening ingestoken. De bijhorende video vind je hier: http://triathlete-europe.competitor.com/2013/08/26/monday-minute-core-shoulder-strength

3 2 1 Start!

Voila, vandaag is de voorbereiding op triatlonseizoen 2014 definitief van start gegaan. Net vandaag is ook 'Bink' Marino Van Hoenacker begonnen met zijn eerste training. Hij na een periode van verplichte inactiviteit door een blessure, ik na een periode bourgondisch leven dat mij ten opzichte van Zürich 3 extra kilo's opleverde.
Maar ik ben dus in goed gezelschap vandaag.
Dat het vormpeil weg is, dat is onmiddellijk duidelijk. Extensieve tot hoog-extensieve hartslagen leveren een tempo van - ogottekes - 12,2 km/u op.

17u30 RUN 0:45:06; 9,15 km; 12,2 km/u; gem HSL 132; max HSL 145

Maar ...de kop is eraf. Let the beast go! : )

Decompressie

De vorige week was de decompressie op zijn hoogtepunt.

Mijn sportieve activiteiten zijn snel opgesomd :

- dinsdag BIKE 1u39; 47,5 km
- zondag RUN 0u37; 7,65 km

that's it!

Mijn extra-sportieve activiteiten daarentegen : Heusden-koers (lees : kroegentocht), Pukkelpop (lees : muziek, bier, frieten, ...), etentjes en een trouwfeest (lees: wijn, Roomer, pinten, BBQ, bubbels). Bovenop de vermoeidheid na Zürich heb ik dus nog een extra vermoeidheid gestapeld. : )

't Is er aan te merken. De bloedvorm van een maand geleden is definitief weg. Er zijn 2,5 kg bijgekomen ten opzichte van het wedstrijdgewicht. Vetpercentage is van 9,5% terug naar 12% geklommen. Kortom, we staan weer tussen de mensen. En beetje per beetje ben ik ook van mijn wolk terug neergedaald. Ik heb na Zürich echt een tijdje op die wolk gezeten. Elke dag liep ik met een glimlach op mijn 'toote' terug te denken aan die schitterende dag op 28 juli. Dat is nu beetje per beetje aan het wegdeinen.

Maar, het bloed gaat waar het niet kruipen kan: ik het volgende triatlonseizoen aan het voorbereiden. Gisteren had ik al een afspraak met Bart van Fitality Merelbeke om mijn kracht- en core stability-programma voor volgend seizoen te bespreken. En om de nieuwigheid in mijn voorbereiding - spinning - te introduceren. Ik ben nu begonnen aan de laatste week van mijn off-season. Volgend week zal ik - natuurlijk voorzichtig en op een laag pitje - van start gaan. Terug naar de schoonste sport die er is. Yes!

Terugblik - vooruitblik

Z-day was Supaaah!!!

28 juli 2013 is een dag die ik niet snel zal vergeten. Omdat ik die dag een Ironman voor de kiezen kreeg in zeer moeilijke omstandigheden, maar ook omdat ik gans de wedstrijd met dat overweldigende gevoel zat dat ik in topconditie was.

Ik ben uiterst tevreden over mijn resultaat : 10u49m is een persoonlijk record, beter dan Ironman Zürich 2011, waar toen alles al perfect leek te verlopen.

Het zag er nochtans niet naar uit dat het dé dag zou worden om PR’s te verbeteren. Zwemmen zonder wetsuit, en de afsluitende marathon lopen in een microgolfoven, het leek op voorhand geen evidente uitdaging, en dat was het ook niet.

Maar alle puzzelstukjes vielen in elkaar : een quasi perfect voorbereidingsjaar met uitzonderlijke aandacht voor het fietsen (straks hierover wat meer), een fantastisch groepje supporters, een zeer goede laatste tapering, en toch na 8 jaar triatlon ook een redelijk dosis ervaring zowel qua voorbereiding, qua race-indeling als qua mentale instelling. Het was zo’n dag, en je mag eigenlijk niet hopen dat het altijd zo kan zijn.

Kortom, waar je in eerste instantie zou kunnen zeggen dat de omstandigheden tegenzaten, kijk ik er eerder naar terug als een dag waarop alles gesmeerd liep.

Natuurlijk zit er ergens in mijn achterhoofd een klein beetje spijt. Ik ben niet zo voor ‘als dit…als dat …’ - verhaaltjes, maar diep in mijn binnenste weet ik nu wel zeker : die 10u30 zat erin (bij normale omstandigheden), en zit er nog in. Ik had op 28 juli de instelling, de motor, het lijf om onder die 10u30 te duiken. Maar ….het staat niet op mijn palmares, dus ik heb een uitdaging voor volgend jaar.

Dat kleine vleugje spijt kan echter de vreugde niet temperen, integendeel … ik ben zeer trots op mijn prestatie. In het deelnemersveld neem ik een grote sprong voorwaarts : 278^e overall (vergeleken met 399^e 2 jaar terug); 46^e in mijn leeftijdscategorie 40-44 (waarin ik bij de oudsten ben met mijn 44 jaar) (vergeleken met 85^e 2 jaar geleden). Het zegt voldoende.

Als we even grondiger naar de split times kijken, dan zie ik zelfs dat ik in alle disciplines naar voren schuif in het klassement :

·      921^e zwemtijd in 2013 tegenover 1143^e in 2011. Er zijn er blijkbaar veel die nog meer last hebben van zwemmen zonder wetsuit dan mij. Dat verrast me wel.

·      380e fietstijd in 2013 tegenover 543^e in 2011. Voor mij de grootste sprong vooruit, en ik heb dit jaar ook echt wel mijn aanpak van het fietsen veranderd. Dat heeft geloond. Van 30,9 km/u naar 32,7 km/u is geen klein bier.

·      170^e looptijd in 2013 tegenover  234^e in 2011. Ondanks de voor mij relatief ontgoochelende marathontijd van 3u43, was dat blijkbaar in deze weersomstandigheden een toptijd. Mijn richttijd voor de marathon (3u30) was bij deze omstandigheden de 67^e looptijd. Dat was inderdaad te hoog gegrepen voor mij. : )

Soit alle cijfertjes en het gevoel wijzen in dezelfde richting : een super dag!

Voorbereiding

Maar een superdag komt niet zo maar uit de lucht vallen. Zo’n dag is in een sport als triatlon eigenlijk de extra cadeau die je krijgt voor maanden en jaren van doorgedreven trainen. Ik ben zeker niet diegene die het moet hebben van een groot talent, vind ik. Trainingsdiscipline en mentale weerbaarheid zijn de vaatjes waaruit ik moet tappen. En vooral ook die ontembare goesting en het intense plezier dat ik beleef aan deze sport.

Ik ben uiterst gulzig in deze sport. Ik train veel maar ik lees er ook veel over. Ik ben altijd op zoek om trainingsschema’s te verbeteren, voedingstips te vergaren, … Ik luister ook graag naar andere atleten, naar mensen die er iets over weten, die mij kunnen op ideeën brengen.

Stefaan van Tritraining is absoluut de man die mij heeft overhaald om meer op het fietsen in te zetten. En dat was het beste advies dat ik kon gebruiken. Twee dagen voor de wedstrijd belde hij me op in Zürich en vertelde me ‘je hebt zeer goed getraind, je bent zondag tot grote dingen in staat.’ Ik had ook dat gevoel, maar dat telefoontje gaf me op één of andere manier een ongelooflijke boost. Hij is een motivator pur sang.

Bart van Fitality heeft me ondertussen al 3 jaar heel veel geleerd over krachttraining en core stability. Ook zijn bijdrage is belangrijk gebleken de laatste jaren.

En dit jaar heb ik ook kinesist-ostheopaat Davy leren kennen. Hij zorgde er voor dat in het begin van de voorbereiding mijn achillespeesprobleem van de kaart geveegd werd, en heeft gedurende het seizoen een belangrijke rol gespeeld qua blessurepreventie.

Ook al ben ik een keikop die geen trainer wil omdat hij veel te veel plezier haalt uit het opstellen en aanpassen van zijn eigen trainingsschema’s, deze mensen beschouw ik toch als ‘part of the team’. Net als al die supporters langs de lijn en op het thuisfront.

Trainingsaanpak volgend seizoen

• Ik ga het seizoen 2013-2014 opnieuw starten (begin september) met een brok core stability en krachttraining. Bedoeling is nu wel om ook de laatste 3 maanden van de voorbereiding de core stability te blijven uithouden. Dat heeft er dit seizoen bij ingeboet.
• Qua zwemmen ga ik verder met de Swimsmooth handleiding voor zwemtechniek. Ik wil hier in verbeteren, en zou heel graag eens een 1:15 zwemmen op een Ironman, maar het is geen dwangidee meer. You can’t have it all!
• Fietsen wordt opnieuw de grote focus dit seizoen. Wat ik zeker aanhoudt, is de grotere focus op langere trainingsritten, ook al vrij vroeg in het seizoen. Dat zorgt ervoor dat ik tegen het einde van het seizoen ook lange trainingen kan doen met zeer kwaliteitswerk erin. Een nieuwigheid is dat ik in de winterperiode waarschijnlijk ook spinning ga doen bij Bart om mij nog te verbeteren als fietser.
• Qua lopen is er weinig nieuws onder de zon. Ik blijf me vasthouden aan het gekende stramien, en probeer niet te verzwakken als loper. Intrinsiek denk ik niet dat ik als loper nog veel sneller kan worden, maar ik wil wel doodgraag eens een Ironman afsluiten met een marathon onder de 3u30. ’t Zit in mij, denk ik, het moet er op een dag gewoon eens uitkomen.

Verder ken ik ondertussen mezelf en mijn lichaam goed genoeg. Ik ben geen atleet die maanden kan aanmodderen en dan plots op 3 à 4 maanden zich kan klaarstomen voor een Ironman. Fysiek en mentaal heb ik een voorbereiding van 11 maanden nodig (handig hoor zo'n verslaving aan trainen  :  )  ). 

Ik heb een lange basisperiode nodig (FASE 1 : september - januari/februari), dan bouw ik afstand en snelheid in (FASE 2 : februari - april), en de laatste 2 maanden (FASE 3 : mei-juni) ga ik race-specifiek aan de slag. Dat zal ook in 2014 het basistramien zijn.

In die 2 laatste fases ga ik ook verder bouwen op de nieuwigheid dit seizoen waarbij ik geen 2 weken zware training liet afwisselen met 1 week recup, maar eerder ging voor een verhouding 16 dagen zwaar / 5 dagen recup. Natuurlijk altijd blijven luisteren naar het lichaam.

Misschien dat ik dit seizoen in FASE 2 wat meer wedstrijden inlas. Dat kunnen kwarttriatlons zijn, of duatlons, of zelfs eens een loopwedstrijd. We zien wel. Maar er is maar 1 wedstrijd die mijn gans seizoen zal domineren : Ironman Frankfurt 2014

 

Ambitie en droom

“En Kona, lijkt je dat haalbaar?” krijg ik veel als vraag. Ach, Kona, het is een droom, een heel verre droom, …. En af en toe steekt die droom wel eens op. Zeker ergens in oktober als ik ’s nachts gekluisterd zit aan de live-uitzending van het WK Ironman in Hawaïi, Kona.

Maar eerlijk, ’t is te hoog gemikt voor mij, denk ik. Daarvoor moet ik nog veel sterker worden. Waarschijnlijk ligt het boven mijn mogelijkheden. Kona is voor mij op dit moment niet de motivatie, heb ik dit seizoen geleerd. Het is te irreëel. Proberen te verbeteren, mezelf verbazen, mezelf verrassen en vooral het plezier dat ik daar een gans jaar aan heb, dàt is wat me enorm motiveerde en blijft motiveren.

Aan ambitie ontbreekt het me alleszins niet voor volgend seizoen. Dé wedstrijd wordt Ironman Frankfurt op 6 juli 2014. Als ik een goede voorbereiding kan hebben, is mijn doel heel simpel : onder de 10u30 in Frankfurt. En als ik opnieuw het geluk zou mogen hebben om een seizoen zonder blessures en ziekte te kunnen doorlopen, dan durf ik misschien zelfs iets hoger te mikken. We zien wel.

We zijn nu 2 weken na Zürich, en het begint alleszins al serieus te jeuken. Ik heb eigenlijk al veel zin om terug te beginnen aan volgend seizoen. Maar ’t Is te vroeg, ik moet mijn lichaam eerst nog wat laten rusten.

Een fietsrit van 110 km en een loopje van 8 km heb ik al achter de kiezen, maar dat loopje dat ging toch wel heel moeizaam hoor. De hitte en het stof van Zürich zit in mijn lijf en kronkelt nog door mijn aders. Tijd voor Heusdenkoers en Pukkelpop deze week. : )

Tot binnenkort,

I’ll keep you posted!

Christophe

Ironman 3.0

Eenzaamheid en vertwijfeling

De nacht voor een Ironman - vraag het aan iedereen die het al meemaakte - is een verschrikking. Je stapt vol goede moed en vol goesting voor de wedstrijd van morgen in je bed. Je probeert te slapen....je probeert …. je probeert, en het lukt niet. En je zelfvertrouwen brokkelt verder af. De nacht doet wat ze zo goed kan, alle zekerheden doen wankelen, alles dramatischer doen lijken, existentiële vragen oproepen. ‘Waarom doe ik dit? Is dit wel nodig? Gaat dat wel lukken dat zwemmen? Een marathon na 180 km fietsen, ik ben zot zeker?’. En je bent vertrokken. Maar vooral je ziet de uren voorbij slenteren, en je weet dat je om 4 uur moet opstaan voor je ontbijt.

Uiteindelijk zal de wekker om 4 uur afgaan en zal ik een goede 3 uur geslapen hebben.

En dan overvalt mij een beklemmende vorm van eenzaamheid. De vorige 2 Ironmans lag David bij mij  op de kamer, en begonnen we samen aan onze laatste voorbereiding (ontbijten, wedstrijdkledij aan, naar de wisselzone,…). Nu ligt mijn gezin in diezelfde kamer te slapen, en ga ik buiten helemaal op mijn eentje in den donker gaan ontbijten, helemaal alleen te voet naar de tram, helemaal alleen 50 minuten op die tram, helemaal alleen verder te voet naar de wisselzone. Het is 6 uur, ik sta naast mijn fiets in de wisselzone en ik heb een slechte nacht achter de rug, en 2 extreem eenzame uren. Ik voel me niet lekker in mijn vel, ik lijk er plots niet meer klaar voor. Waar is al dat zelfvertrouwen van gisteren? En … ik mis mijn maatje David.

Maar dan gaat het beter en beter. De laatste voorbereidingen aan de fiets, zonnebrand insmeren, check-up van het fiets- en loopmateriaal, en dan te voet naar de zwemstart (waar ik Yves en Stefaan van Tritraining tegenkom). IK zit direct weer in de juiste mood. En dan gaat alles heel snel. Plots hoor je door de speakers ‘5 minutes to go before your Ironman start’, en voor je het weet is de start gegeven. Het 3^e Ironman-avontuur is begonnen.

De organisatie heeft ons omwille van de moordend hete omstandigheden vrijdag nog op het hart gedrukt : “forget your personal goals - try to finish”. Maar ik blijf toch met die tijd van 2 jaar geleden in mijn hoofd zitten (10u56m) en die wil ik verbeteren. Dat mijn stoutste ambitie (10u30) met deze hitte moeilijk haalbaar zal zijn, wil ik nog wel aanvaarden (alhoewel)….maar dat PR moet eraan.

SWIM - 3^e editie, eerste keer ten volle genoten

Ik start helemaal links van het pak, waar er heel weinig atleten staan. Da’s logisch want de boeien waar je langs moet zwemmen liggen rechts van de startplaats, dus wie daar staat voegt nog wat meters toe aan zijn zwemtraject. Maar ….. op die manier blijf ik wel ver uit het gewirwar van de start. Het kost me relatief weinig tijd om echt aan zwemmen toe te komen, en ik kom zeer vlotjes in mijn tempo. Om 7 uur ’s morgens in het water liggen, ik ben er als het ware van aan het genieten. En niet alleen ben ik er van aan het genieten, ik ben ook echt met dat zwemmen bezig. In vorige triatlons betrapte ik me er al te veel op dat ik tijdens het zwemmen al bezig was met het fietsen. Nu niet. Focus!

Bij de 2 eerste boeien, waar we rond moeten zwemmen, is het wel een verschrikkelijk gedrum. Iedereen wil kort door de bocht, en bij die 2^e boei heb ik wel wat geluk want ik krijg een vuistslag op mijn slaap, die me efkes ‘dizzy’ maakt, maar geen erg.

Machtig in Zürich is de enorme helderheid van het water. Door dat heldere water zie ik op een bepaald moment zo’n 3 lengtes voor mij de benen van een andere atleet hangen, en je ziet aan die gast zijn beenslag dat dat een goeie zwemmer is. Ik doe een tussensprint (wat me toch wat kracht kostte) om tot net achter hem aan te komen, en zal heel lang in zijn benen blijven hangen. Voor het eerst merk ik in een wedstrijd de voordelen van achter iemand aan te zwemmen. Je komt snel vooruit en je verbruikt minder energie. Spijtig genoeg moeten we na een tijdje efkes uit het water om er dan weer in te springen voor onze 2^e ronde.

  

Ik ben mijn gangmaker kwijt, en zal de tweede ronde vooral op eigen kracht afwerken. Maar wat me echt verbaast, is dat ik niet echt stilval naar het einde toe. Zwemmen zonder wetsuit is veel zwaarder dan met wetsuit, en ik verwachtte dus echt wel stil te vallen.

Maar nee ik blijf tot op het einde genieten van het zwemmen. En - ongelooflijk maar waar - ik ben echt blij dat het zonder wetsuit is, want het water is echt warm. Op voorhand verwachtte ik een zwemtijd van 1u35 (gezien de no wetsuit conditions), maar in de laatste meters doe ik een gokje : ik denk toch rond de 1u30 uit het water te komen. Ik kom eruit, kijk op mijn Garmin en ben doodcontent: 1u27. Da’s boven alle verwachtingen. Ik verlies maar 5 minuten in vergelijking met 2 jaar geleden, toen wetsuits wel toegestaan waren. Allright!

Achter af blijkt dat ik de 921^e zwemtijd realiseerde, een 200-tal plaatsen sterker dan in 2011.

  

En Iris en Philippe staan dan al aan de kant te roepen. Man, dat geeft een boost!!

BIKE - mijn sterkste nummer vandaag

De wissel verloopt goed. Ik jaag me niet op, maar verlies ook geen onnodige tijd. De tijdritfiets uit het rek halen, en dan…vlammen!

En dan mag je redelijk letterlijk nemen. Ik neem een redelijk verschroeiende start. De eerste 30 km zijn vlak en ik rij die aan een gemiddelde van 38,5 km/u. De hartslagmeter zegt dat het mag, want ik blijf rond de 130 hangen, mooi in het midden van mijn intensieve zone. Het gevoel op de fiets is schitterend vandaag.

Na die 30 km komen er 30 zware kilometers met 3 echte officiële hellingen, maar daartussen ook nog veel vals plat en korte stukken bergop. Stefaan staat te supporteren op de eerste helling. Ik kom er goed door, door die bergzone, en mijn klimmerskwaliteiten komen hier echt tot zijn recht. Veel atleten rond mij lijken op dat moment stil te staan. Dan een snelle afdaling naar Küssnacht, en terug langs het meer naar Heartbreak Hill, een korte steile klim waar de mensen rijendik staan en er maar plaats is voor één fietser tussen het publiek. Zalig!

Aan kilometer 90 kijk ik op mijn Garmin : 2u38m gefietst. Gemiddelde 33,8 km/u. Jezus, wat een tempo! Dit is waarschijnlijk niet uit te houden, maar ik ben hier wel met verre voorsprong mijn beste fietsprestatie aan het leveren. Ik pep mezelf verschillende keren luidop op.

Maar zoals ik ooit al schreef : ‘expect the unexpected’. Net voor kilometer 120 passeer ik Bert van mijn vroegere club Mr T. Het gaat duidelijk niet goed met hem, en ik vraag hem of alles ok is. Hij vertelt me dat hij ziek is, en net op dat moment geraakt er een insect in mijn helm verstrikt, en ik krijg een prik net boven mijn rechterslaap. Dat begint direct te zwellen en doet verschrikkelijk veel pijn. Vijf kilometer verder (net voor de bergzone) stap ik af aan de eerste Rode-Kruis-post en laat er naar kijken. Ik verlies er zowat 3 minuten. En net als ik er terug vertrek, zie ik Bert daar uit de race stappen. Doodjammer!

Het is ondertussen 12 uur ’s middags en het is bloedheet geworden. Voor de 2^e keer begin ik aan de bergzone, de hitte maakt het serieus lastiger en bovendien heb ik verschrikkelijke hoofdpijn door die insectenbeet. Rustig blijven is de boodschap en die pedalen rondtrappen. De laatste 20 km voel ik dat de kracht op de fiets afgenomen is. Het frisse is er nu echt af, en mijn hoofd bonkt echt in mijn helm. Wat de eerste keer een makkie was, Heartbreak Hill, is nu een echte killer. Gelukkig is er nu niet zoveel volk meer om mij zo te zien afzien, maar de fotograaf van de organisatie is er wel nog. de foto zegt genoeg! 

Bij de aankomst in de wisselzone staan al mijn supporters (Philippe, Anne-Mie, Tom, Jonas, Iris, Robben en Jolien) te roepen als gekken. Zij zullen de rest van de dag een enorm belangrijke rol gaan spelen.

Maar … mijn fietstijd is boven alle verwachtingen : 5u30, een moyenne van 32,7 km/u. Da’s godverdomme quasi 2 km/u sneller dan in 2011. En dat met 3 verloren minuten in dem edical tent. De 380^e fietstijd van 2400 deelnemers. Apetrots. Hard gewerkt aan mijn fietsdiscipline dit seizoen en ik word er voor beloond.

T2 - vertwijfeling

De 2^e wissel verloopt wat traag omdat ik op zoek ga naar een dokter, maar niet vind, en omdat ik de enige sanitaire stop van de dag hier in de wisselzone doe.Ik ben enorm aan het twijfelen wat ik nu moet doen met die vreselijke hoofdpijn. Maar Eens ik mijn helm afzet, is het alsof er veel druk weggaat van die insectensteek. IK beslis zonder medische tussenstop verder te doen, en het lost zich vanzelf op.

RUN - het belang van ervaring

Het plan was simpel. 13 km/u lopen, en kijken hoe lang we dat kunnen uithouden. Als ge uwen klop krijgt, zorgen dat ge niet onder de 10 km/u begint te lopen.

Maar het plannetje werkt niet. Het is 14u ’s middags, en met 34°C lijkt Zûrich wel een microgolfoven. DE warmte is verpletterend.

IK loop 6 km rond de 13 km/u maar moet vaststellen dat de benen wel willen, maar dat de rest van mijn lijf gewoon oververhit geraakt op deze manier. Ik moet een versnelling lager schakelen, en rustig blijven.

Dit is het moment waarop de factor ervaring een enorme rol begint te spelen. Ik kijk nog heel weinig naar mijn looptempo en probeer zo veel mogelijk op gevoel te lopen. Opgeven is geen optie. DE tijd en het rekenwerk moeten weg uit mijn kop. Ik moet op zoek naar dat loopgevoel dat ik 42 km denk te kunnen uithouden.

En vanaf dan wordt het een mentale strijd. Niet normaal!

Er zijn geen woorden voor het belang van supporters op zo’n moment. Telkens weer kijk ik uit naar mijn passages aan hun plek in het park. Tom, Jonas, Philippe en Anne-mie. En mijn vrouw Iris en mijn kinderen Robben en Jolien. Zij zorgen ervoor dat ik het hoofd recht houd en de moraal hoog kan houden. En dan vergeet ik nog Patrick, de voorzitter van Mr T, mijn vorige triatlonclub, die 2 keer een paar honderd meter meeloopt, en mij er van overtuigt dat het er allemaal nog heel goed uit ziet.

Het gevecht tegen de warmte is wel heel zwaar. Daar waar ik anders nooit stop in aid stations, moet ik nu wel. Quasi overal neem ik sponsen met ijskoud water aan om in mijn trisuit te steken om mijn lichaam af te koelen, ijs om op mijn hoofd te leggen. En ik stop ook zowat 4 keer per ronde om te drinken als een gek, en 1 à 2 keer om een gelleke in mijn strot te proppen. Mijn maag wil geen gellekes meer, ze wurgt erop, maar er is geen keuze : die voeding moet naar binnen om te kunnen uitlopen.

Ik deel elke ronde in in 2 delen. De eerste 4 km is het rotstuk, met veel 3 hellingskes, 1 verschrikkelijk steile brug, en 2 tunneltjes. In dat stuk neem ik ook telkens de gels. Ik kies er dus voor om het zware stuk nog zwaarder te maken. Maar dan volgt een stuk van 6 km langs het meer, en daar kom ik telkens weer op tempo. Dat stuk dient dus om snelheid te maken.

Verder verplicht ik me om bij elke passage langs de finish eens naar de finishboog te kijken, en luidop te zeggen ‘dat wordt hier straks een feestje’ of ‘tot subiet’.'t Zijn allemaal kleine dingen, maar bij mij helpt dat.

Bij kilometer 14 beloof ik al aan Iris ‘ik ga hier finishen’. (zie foto)

En zo gebruik ik eindeloos veel trucs om de kop boven water te houden.

Maar ondertussen is de ravage die je rond je ziet enorm. Axel Vuylsteke passeer ik al in de eerste ronde (hij ziet er ziek uit, maar zal uiteindelijk toch finishen in zijn eerste Ironman - knap!). Ik zie mensen gehurkt overgeven in de struiken. Velen krijgen ook nog nauwelijks nog de ene voet voor de andere. Naar het schijnt zijn er uitzonderlijk veel opgaves die dag.

Ik zal de marathon afleggen in 3u43, zo'n 15 minuten trager dan ik wou, maar dit is wel de 170e looptijd van het ganse deelnemersveld. 

Als ik ergens talent voor heb, is het .... blij zijn

En dan de finish! Het ‘moment de gloire’! De laatste 2 kilometer krijg ik vleugels. Ik begin puur op adrenaline 13 km/u te lopen, en ja zelfs 14 km/u. IK loop met een smile tot achter mijn oren. En dat valt blijkbaar enorm op en werkt inspirerend. Heel veel mensen langs de kant beginnen mijn naam te roepen : Allez Christophe! Zupaa Christophe! Ze krijgen allemaal mijn mooiste blik cadeau.

Echt kiekenvlees op mijn lijf. Ik draai de finish lijn op, en ik ben gelukkig als een klein kind : ongelooflijk complexloos ge-luk-kig, en dat mag iedereen zien. Ik roep de longen uit mijn lijf, vind mijn supporters op de tribune, geef ze een dikke high five (of zoiets denk ik), en loop - nee jump - over de lijn. Nie normaal. 11 maanden hard trainen, een dag van bijna 11 uur in loodzware omstandigheden, allemaal samengebald in kreten van geluk. Een Ironman uitlopen, dichter bij de hemel kan je moeilijk komen, denk ik.

En die tijd is dan ook nog eens straf. 10u49m17s , ik verbeter mijn persoonlijk record van 2 jaren geleden met 7 minuten. In deze omstandigheden - al zeg ik het zelf - een super prestatie! Die 7 minuten leveren mij namelijk 121 plaatsen winst op. In 2011 eindigde in 399^e, nu 278^e. En daar zijn alle profs bijgerekend. Ik ben er trots op, geniet er ten volle.

 

En als mooie kers op de taart loop ik in de finishzone ook nog eens mijn favoriete triatlete Sofie Goos tegen het lijf, die ik feliciteer met haar 4^e plaats, en die mij vraagt hoe het liep, en mij een dikke proficiat wenst. Eén van de vriendelijkste atletes die je je kan bedenken! Later zal ze ook met Iris nog een babbeltje slaan.

Doel bereikt?

Afgezien als de beesten, maar wel enorm genoten. Check!

3^e Ironmedaille rond de nek? Check!

Persoonlijk record verbeterd? Check!

Onder de 10u30? Nee, da’s niet gelukt.

En toch voel ik - die 10u30 behoort tot de mogelijkheden. Afspraak op 6 juli 2014 in Frankfurt!

Aan iedereen die een steentje heeft bijgedragen aan dit mooie verhaal - you know who you are - een dikke dikke merci!!