Ironman 3.0

Eenzaamheid en vertwijfeling

De nacht voor een Ironman - vraag het aan iedereen die het al meemaakte - is een verschrikking. Je stapt vol goede moed en vol goesting voor de wedstrijd van morgen in je bed. Je probeert te slapen....je probeert …. je probeert, en het lukt niet. En je zelfvertrouwen brokkelt verder af. De nacht doet wat ze zo goed kan, alle zekerheden doen wankelen, alles dramatischer doen lijken, existentiële vragen oproepen. ‘Waarom doe ik dit? Is dit wel nodig? Gaat dat wel lukken dat zwemmen? Een marathon na 180 km fietsen, ik ben zot zeker?’. En je bent vertrokken. Maar vooral je ziet de uren voorbij slenteren, en je weet dat je om 4 uur moet opstaan voor je ontbijt.

Uiteindelijk zal de wekker om 4 uur afgaan en zal ik een goede 3 uur geslapen hebben.

En dan overvalt mij een beklemmende vorm van eenzaamheid. De vorige 2 Ironmans lag David bij mij  op de kamer, en begonnen we samen aan onze laatste voorbereiding (ontbijten, wedstrijdkledij aan, naar de wisselzone,…). Nu ligt mijn gezin in diezelfde kamer te slapen, en ga ik buiten helemaal op mijn eentje in den donker gaan ontbijten, helemaal alleen te voet naar de tram, helemaal alleen 50 minuten op die tram, helemaal alleen verder te voet naar de wisselzone. Het is 6 uur, ik sta naast mijn fiets in de wisselzone en ik heb een slechte nacht achter de rug, en 2 extreem eenzame uren. Ik voel me niet lekker in mijn vel, ik lijk er plots niet meer klaar voor. Waar is al dat zelfvertrouwen van gisteren? En … ik mis mijn maatje David.

Maar dan gaat het beter en beter. De laatste voorbereidingen aan de fiets, zonnebrand insmeren, check-up van het fiets- en loopmateriaal, en dan te voet naar de zwemstart (waar ik Yves en Stefaan van Tritraining tegenkom). IK zit direct weer in de juiste mood. En dan gaat alles heel snel. Plots hoor je door de speakers ‘5 minutes to go before your Ironman start’, en voor je het weet is de start gegeven. Het 3^e Ironman-avontuur is begonnen.

De organisatie heeft ons omwille van de moordend hete omstandigheden vrijdag nog op het hart gedrukt : “forget your personal goals - try to finish”. Maar ik blijf toch met die tijd van 2 jaar geleden in mijn hoofd zitten (10u56m) en die wil ik verbeteren. Dat mijn stoutste ambitie (10u30) met deze hitte moeilijk haalbaar zal zijn, wil ik nog wel aanvaarden (alhoewel)….maar dat PR moet eraan.

SWIM - 3^e editie, eerste keer ten volle genoten

Ik start helemaal links van het pak, waar er heel weinig atleten staan. Da’s logisch want de boeien waar je langs moet zwemmen liggen rechts van de startplaats, dus wie daar staat voegt nog wat meters toe aan zijn zwemtraject. Maar ….. op die manier blijf ik wel ver uit het gewirwar van de start. Het kost me relatief weinig tijd om echt aan zwemmen toe te komen, en ik kom zeer vlotjes in mijn tempo. Om 7 uur ’s morgens in het water liggen, ik ben er als het ware van aan het genieten. En niet alleen ben ik er van aan het genieten, ik ben ook echt met dat zwemmen bezig. In vorige triatlons betrapte ik me er al te veel op dat ik tijdens het zwemmen al bezig was met het fietsen. Nu niet. Focus!

Bij de 2 eerste boeien, waar we rond moeten zwemmen, is het wel een verschrikkelijk gedrum. Iedereen wil kort door de bocht, en bij die 2^e boei heb ik wel wat geluk want ik krijg een vuistslag op mijn slaap, die me efkes ‘dizzy’ maakt, maar geen erg.

Machtig in Zürich is de enorme helderheid van het water. Door dat heldere water zie ik op een bepaald moment zo’n 3 lengtes voor mij de benen van een andere atleet hangen, en je ziet aan die gast zijn beenslag dat dat een goeie zwemmer is. Ik doe een tussensprint (wat me toch wat kracht kostte) om tot net achter hem aan te komen, en zal heel lang in zijn benen blijven hangen. Voor het eerst merk ik in een wedstrijd de voordelen van achter iemand aan te zwemmen. Je komt snel vooruit en je verbruikt minder energie. Spijtig genoeg moeten we na een tijdje efkes uit het water om er dan weer in te springen voor onze 2^e ronde.

  

Ik ben mijn gangmaker kwijt, en zal de tweede ronde vooral op eigen kracht afwerken. Maar wat me echt verbaast, is dat ik niet echt stilval naar het einde toe. Zwemmen zonder wetsuit is veel zwaarder dan met wetsuit, en ik verwachtte dus echt wel stil te vallen.

Maar nee ik blijf tot op het einde genieten van het zwemmen. En - ongelooflijk maar waar - ik ben echt blij dat het zonder wetsuit is, want het water is echt warm. Op voorhand verwachtte ik een zwemtijd van 1u35 (gezien de no wetsuit conditions), maar in de laatste meters doe ik een gokje : ik denk toch rond de 1u30 uit het water te komen. Ik kom eruit, kijk op mijn Garmin en ben doodcontent: 1u27. Da’s boven alle verwachtingen. Ik verlies maar 5 minuten in vergelijking met 2 jaar geleden, toen wetsuits wel toegestaan waren. Allright!

Achter af blijkt dat ik de 921^e zwemtijd realiseerde, een 200-tal plaatsen sterker dan in 2011.

  

En Iris en Philippe staan dan al aan de kant te roepen. Man, dat geeft een boost!!

BIKE - mijn sterkste nummer vandaag

De wissel verloopt goed. Ik jaag me niet op, maar verlies ook geen onnodige tijd. De tijdritfiets uit het rek halen, en dan…vlammen!

En dan mag je redelijk letterlijk nemen. Ik neem een redelijk verschroeiende start. De eerste 30 km zijn vlak en ik rij die aan een gemiddelde van 38,5 km/u. De hartslagmeter zegt dat het mag, want ik blijf rond de 130 hangen, mooi in het midden van mijn intensieve zone. Het gevoel op de fiets is schitterend vandaag.

Na die 30 km komen er 30 zware kilometers met 3 echte officiële hellingen, maar daartussen ook nog veel vals plat en korte stukken bergop. Stefaan staat te supporteren op de eerste helling. Ik kom er goed door, door die bergzone, en mijn klimmerskwaliteiten komen hier echt tot zijn recht. Veel atleten rond mij lijken op dat moment stil te staan. Dan een snelle afdaling naar Küssnacht, en terug langs het meer naar Heartbreak Hill, een korte steile klim waar de mensen rijendik staan en er maar plaats is voor één fietser tussen het publiek. Zalig!

Aan kilometer 90 kijk ik op mijn Garmin : 2u38m gefietst. Gemiddelde 33,8 km/u. Jezus, wat een tempo! Dit is waarschijnlijk niet uit te houden, maar ik ben hier wel met verre voorsprong mijn beste fietsprestatie aan het leveren. Ik pep mezelf verschillende keren luidop op.

Maar zoals ik ooit al schreef : ‘expect the unexpected’. Net voor kilometer 120 passeer ik Bert van mijn vroegere club Mr T. Het gaat duidelijk niet goed met hem, en ik vraag hem of alles ok is. Hij vertelt me dat hij ziek is, en net op dat moment geraakt er een insect in mijn helm verstrikt, en ik krijg een prik net boven mijn rechterslaap. Dat begint direct te zwellen en doet verschrikkelijk veel pijn. Vijf kilometer verder (net voor de bergzone) stap ik af aan de eerste Rode-Kruis-post en laat er naar kijken. Ik verlies er zowat 3 minuten. En net als ik er terug vertrek, zie ik Bert daar uit de race stappen. Doodjammer!

Het is ondertussen 12 uur ’s middags en het is bloedheet geworden. Voor de 2^e keer begin ik aan de bergzone, de hitte maakt het serieus lastiger en bovendien heb ik verschrikkelijke hoofdpijn door die insectenbeet. Rustig blijven is de boodschap en die pedalen rondtrappen. De laatste 20 km voel ik dat de kracht op de fiets afgenomen is. Het frisse is er nu echt af, en mijn hoofd bonkt echt in mijn helm. Wat de eerste keer een makkie was, Heartbreak Hill, is nu een echte killer. Gelukkig is er nu niet zoveel volk meer om mij zo te zien afzien, maar de fotograaf van de organisatie is er wel nog. de foto zegt genoeg! 

Bij de aankomst in de wisselzone staan al mijn supporters (Philippe, Anne-Mie, Tom, Jonas, Iris, Robben en Jolien) te roepen als gekken. Zij zullen de rest van de dag een enorm belangrijke rol gaan spelen.

Maar … mijn fietstijd is boven alle verwachtingen : 5u30, een moyenne van 32,7 km/u. Da’s godverdomme quasi 2 km/u sneller dan in 2011. En dat met 3 verloren minuten in dem edical tent. De 380^e fietstijd van 2400 deelnemers. Apetrots. Hard gewerkt aan mijn fietsdiscipline dit seizoen en ik word er voor beloond.

T2 - vertwijfeling

De 2^e wissel verloopt wat traag omdat ik op zoek ga naar een dokter, maar niet vind, en omdat ik de enige sanitaire stop van de dag hier in de wisselzone doe.Ik ben enorm aan het twijfelen wat ik nu moet doen met die vreselijke hoofdpijn. Maar Eens ik mijn helm afzet, is het alsof er veel druk weggaat van die insectensteek. IK beslis zonder medische tussenstop verder te doen, en het lost zich vanzelf op.

RUN - het belang van ervaring

Het plan was simpel. 13 km/u lopen, en kijken hoe lang we dat kunnen uithouden. Als ge uwen klop krijgt, zorgen dat ge niet onder de 10 km/u begint te lopen.

Maar het plannetje werkt niet. Het is 14u ’s middags, en met 34°C lijkt Zûrich wel een microgolfoven. DE warmte is verpletterend.

IK loop 6 km rond de 13 km/u maar moet vaststellen dat de benen wel willen, maar dat de rest van mijn lijf gewoon oververhit geraakt op deze manier. Ik moet een versnelling lager schakelen, en rustig blijven.

Dit is het moment waarop de factor ervaring een enorme rol begint te spelen. Ik kijk nog heel weinig naar mijn looptempo en probeer zo veel mogelijk op gevoel te lopen. Opgeven is geen optie. DE tijd en het rekenwerk moeten weg uit mijn kop. Ik moet op zoek naar dat loopgevoel dat ik 42 km denk te kunnen uithouden.

En vanaf dan wordt het een mentale strijd. Niet normaal!

Er zijn geen woorden voor het belang van supporters op zo’n moment. Telkens weer kijk ik uit naar mijn passages aan hun plek in het park. Tom, Jonas, Philippe en Anne-mie. En mijn vrouw Iris en mijn kinderen Robben en Jolien. Zij zorgen ervoor dat ik het hoofd recht houd en de moraal hoog kan houden. En dan vergeet ik nog Patrick, de voorzitter van Mr T, mijn vorige triatlonclub, die 2 keer een paar honderd meter meeloopt, en mij er van overtuigt dat het er allemaal nog heel goed uit ziet.

Het gevecht tegen de warmte is wel heel zwaar. Daar waar ik anders nooit stop in aid stations, moet ik nu wel. Quasi overal neem ik sponsen met ijskoud water aan om in mijn trisuit te steken om mijn lichaam af te koelen, ijs om op mijn hoofd te leggen. En ik stop ook zowat 4 keer per ronde om te drinken als een gek, en 1 à 2 keer om een gelleke in mijn strot te proppen. Mijn maag wil geen gellekes meer, ze wurgt erop, maar er is geen keuze : die voeding moet naar binnen om te kunnen uitlopen.

Ik deel elke ronde in in 2 delen. De eerste 4 km is het rotstuk, met veel 3 hellingskes, 1 verschrikkelijk steile brug, en 2 tunneltjes. In dat stuk neem ik ook telkens de gels. Ik kies er dus voor om het zware stuk nog zwaarder te maken. Maar dan volgt een stuk van 6 km langs het meer, en daar kom ik telkens weer op tempo. Dat stuk dient dus om snelheid te maken.

Verder verplicht ik me om bij elke passage langs de finish eens naar de finishboog te kijken, en luidop te zeggen ‘dat wordt hier straks een feestje’ of ‘tot subiet’.'t Zijn allemaal kleine dingen, maar bij mij helpt dat.

Bij kilometer 14 beloof ik al aan Iris ‘ik ga hier finishen’. (zie foto)

En zo gebruik ik eindeloos veel trucs om de kop boven water te houden.

Maar ondertussen is de ravage die je rond je ziet enorm. Axel Vuylsteke passeer ik al in de eerste ronde (hij ziet er ziek uit, maar zal uiteindelijk toch finishen in zijn eerste Ironman - knap!). Ik zie mensen gehurkt overgeven in de struiken. Velen krijgen ook nog nauwelijks nog de ene voet voor de andere. Naar het schijnt zijn er uitzonderlijk veel opgaves die dag.

Ik zal de marathon afleggen in 3u43, zo'n 15 minuten trager dan ik wou, maar dit is wel de 170e looptijd van het ganse deelnemersveld. 

Als ik ergens talent voor heb, is het .... blij zijn

En dan de finish! Het ‘moment de gloire’! De laatste 2 kilometer krijg ik vleugels. Ik begin puur op adrenaline 13 km/u te lopen, en ja zelfs 14 km/u. IK loop met een smile tot achter mijn oren. En dat valt blijkbaar enorm op en werkt inspirerend. Heel veel mensen langs de kant beginnen mijn naam te roepen : Allez Christophe! Zupaa Christophe! Ze krijgen allemaal mijn mooiste blik cadeau.

Echt kiekenvlees op mijn lijf. Ik draai de finish lijn op, en ik ben gelukkig als een klein kind : ongelooflijk complexloos ge-luk-kig, en dat mag iedereen zien. Ik roep de longen uit mijn lijf, vind mijn supporters op de tribune, geef ze een dikke high five (of zoiets denk ik), en loop - nee jump - over de lijn. Nie normaal. 11 maanden hard trainen, een dag van bijna 11 uur in loodzware omstandigheden, allemaal samengebald in kreten van geluk. Een Ironman uitlopen, dichter bij de hemel kan je moeilijk komen, denk ik.

En die tijd is dan ook nog eens straf. 10u49m17s , ik verbeter mijn persoonlijk record van 2 jaren geleden met 7 minuten. In deze omstandigheden - al zeg ik het zelf - een super prestatie! Die 7 minuten leveren mij namelijk 121 plaatsen winst op. In 2011 eindigde in 399^e, nu 278^e. En daar zijn alle profs bijgerekend. Ik ben er trots op, geniet er ten volle.

 

En als mooie kers op de taart loop ik in de finishzone ook nog eens mijn favoriete triatlete Sofie Goos tegen het lijf, die ik feliciteer met haar 4^e plaats, en die mij vraagt hoe het liep, en mij een dikke proficiat wenst. Eén van de vriendelijkste atletes die je je kan bedenken! Later zal ze ook met Iris nog een babbeltje slaan.

Doel bereikt?

Afgezien als de beesten, maar wel enorm genoten. Check!

3^e Ironmedaille rond de nek? Check!

Persoonlijk record verbeterd? Check!

Onder de 10u30? Nee, da’s niet gelukt.

En toch voel ik - die 10u30 behoort tot de mogelijkheden. Afspraak op 6 juli 2014 in Frankfurt!

Aan iedereen die een steentje heeft bijgedragen aan dit mooie verhaal - you know who you are - een dikke dikke merci!!