Doe ik dan helemaal niks van beweging tijdens zo'n off season? toch wel hoor, niet sporten dat hou ik echt niet uit... kijk maar:
't zijn wel allemaal korte dingskes hé. Een keer het water in, een kort loopje, met de fiets naar 't werk en terug, en vooral regelmatig core stability sessies. Ja, ik moet echt het gaspedaal lossen nu. Eigenlijk is dat niet super leuk, want dat betekent ook dat je je vormpeil zachtjes voelt wegzakken. Maar het is wel absoluut nodig. Na 52 weken trainen moet de riem er echt af, en moet mijn lijf wat rust gegund worden.
Maar toch ben ik al aan het uitkijken naar volgend seizoen. Een seizoen bovendien dat niet lang meer op zich laat wachten: de eerste of tweede week van oktober begin ik er terug aan: oktober is de maand waarin ik zachtjes weer in trainingsmodus zal komen.
Dé wedstrijd waar ik volgend jaar wil knallen is Challenge Roth op 1 juli. Challenge Roth wordt zo na 4 jaar mijn come back op de volledige afstand. Drie jaar heb ik me nu gefocused op de halve afstand, en ik heb dat zeer graag gedaan. Eigenlijk is de halve afstand mijn favoriete afstand omdat je er veel meer snelheid maakt dan in een volledige waar je toch iets meer moet inhouden, berekenen, doseren. Ik denk dat ik door die 3 jaar mooi geëvolueerd ben: zeker qua kracht en snelheid ben ik vooruit gegaan, voornamelijk in het fietsen en ook een klein beetje nog in het lopen. IK ben nu benieuwd hoe ik dit kan omzetten naar de volledige afstand.
6 juli 2014 was een ongelooflijke topdag: ik finishte in de Ironman Frankfurt - mijn 4e op de volledige afstand - in een tijd van 10u03, een verbetering van mijn toenmalig Ironman-record met 46 minuten, en een niveau dat ik voor mezelf niet voor mogelijk had gehouden. Of ik dit ooit nog terug kan presteren, da's koffiedik kijken en dat hangt van zeer veel factoren af: blessurevrij blijven? niet ziek worden? goed kunnen blijven trainen? het kopke dat goed zit in het trainingsseizoen? een echte topdag waarin je kan pieken? de omstandigheden die meezitten? de juiste beslissingen nemen tijdens de wedstrijd? geen pech hebben? de kracht vinden om door die pijngrens te gaan? ...... Als ik op die 10u03 terugkijk, dan is voor mij een puzzle waarvan elke stukjes op het juiste moment perfect in elkaar pasten, niet alleen die dag zelf maar ook dat trainingsseizoen. Kan ik dat nog eens herhalen? Dat weet ik niet. Maar ik weet wel dat het zeker niet lukt als je niet probeert. Dus ga ik trainen met als ambitie om een die magische sub 10 te halen: onder de 10 uur finishen. Dat is de lat zeer hoog leggen natuurlijk. Maar wie niet durft te falen, maakt weinig mee in zijn leven. Ik bedoel wie niet durft om hoog te reiken, zal nooit weten wat hij had kunnen bereiken.
Natuurlijk blijf ik ondanks die sub 10 ambitie, met ongelooflijk veel respect opkijken naar die 3,8 km zwemmen, die 180 km fietsen en die marathon. En ik weet dus ook dat daarvoor trainen op zich al een enorme prestatie is, dat finishen sowieso een krachttoer is, en dat bijvoorbeeld 10u30 ook een heel knappe tijd zou zijn. Maar ik kies ervoor om vanuit dat respect en dat besef, toch op zijn minst mijzelf nog verder uit te dagen. Aard van het beestje, way of life zeker?
Ondanks die ambitie, is mij dit seizoen vooral opgevallen hoe de rust over mij komt op wedstrijddagen. Tuurlijk zorgt zo'n dag telkens voor een dosis gezonde stress, maar ik heb vooral geleerd om in een geniet-modus te komen voor, tijdens en na zo'n wedstrijd. Ik haal er uit wat er die dag uit te halen is, niet alleen qua prestatie maar ook qua sportief en mentaal genot. En dat ... vind ik een mooie evolutie. Race hard but always with a smile! ik heb het altijd wel een beetje in mij gehad, maar was soms wel wat verlamd door mijn dadendrang, mijn ernstige aanpak. Ik heb nu meer het evenwicht gevonden. En alweer voel ik dat triatlon mij zo weer een levensles heeft opgeleverd. Ook algemeen in mijn leven vind ik beter het evenwicht tussen mijn ambitie en mijn joie de vivre.
En om het helemaal een happy happy joy joy blogpost te maken. Dit seizoen was ook het seizoen van mijn terugkeer naar Mr T triatlonclub, en dat heb ik me nog geen moment beklaagd. Wat een fantastische warme bende is me dat zeg. Heel veel nieuwe leuk mensen leren kennen, veel plezier gehad, leuke trainingskilometers gedaan samen, lief en leed gedeeld, ....... Deze individuele sport is dit jaar voor mij echt veel meer een sociaal gebeuren geworden dan het ooit al geweest is.
Kortom, jullie merken het: ondanks die ene heel slechte dag in de Alpen in juli, onthou ik vooral het goede en leuke van dit seizoen. En ik kijk nu al reikhalzend uit naar het volgende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten