Radiostilte

Beste lezers, volgers, geïnteresseerden, gepassioneerden, ....

anderhalve maand radiostilte op deze plek. Ik denk dat jullie wel voelen dat dat niet de normale gang van zaken is. En dat klopt ook.

Om met de deur in huis te vallen, net zoals in de sport gaat het in het leven niet altijd up, maar soms ook down. En op dit moment zit ik redelijk onderaan. Vier weken geleden is datgene gebeurd waarvan je (oh hoogmoed!) altijd denkt dat het jou niet zal gebeuren: burned out. Na 2 heftige jaren op persoonlijk en werkvlak ging het licht plots uit onder de hersenpan. Je moet het meemaken om het te kunnen begrijpen, en ik ga het hier niet uit de doeken doen, want ik ga er hier geen burn out blog van maken.

Op één of andere manier heeft mijn lichaam nog redelijk standgehouden in de storm die over me heen gegaan is. Ik heb mentaal klappen gekregen, en ben er beetje per beetje van aan het herstellen. maar fysiek is alles nog redelijk ok. Ik kan dus blijven sporten, en dat geeft me toch wel veel zuurstof en rust die mijn hersenen nu wel nodig hebben.

Ik heb ook onmiddellijk een paar doelen bereikt.

Hier is mijn gewichtscurve van de laatste 4 weken:

 En mijn vetpercentage:

"Elk nadeel heb zijn voordeel" zeker. 😋


Soit, in zo'n burn out periode keert een mens zichzelf ook wel eens binnenste buiten. Je blikt terug, gaat na hoe je bezig was, wat je allemaal op je schouders nam. En het wordt ook heel scherp wie je dierbaren zijn, en wat je prioriteiten zouden kunnen/moeten zijn. Je moet door een woestijn bij zo'n burn out (en ik zit er nog midden in), maar ik geloof ten volle dat het louterend en waardevol zal zijn/worden.

Maar ... het is ook een periode van 'kill your darlings'. Van beslissen dat je niet alles kan blijven op je nemen, dat je een beetje moet terugplooien op de essentie.
En , hoe graag ik het ook gedaan heb, hoe hard ik er ook van genoten heb om mijn verhaal te delen, jullie te vervelen, inspireren en/of deelgenoot te maken, deze blog is één van 'de darlings' die ik nu een kopje kleiner ga maken. Het verhaal is verteld, het ei is gelegd, ......
Ik blijf passioneel met deze sport bezig, maar ga er niet (veel) meer over schrijven.

Het is me - echt waar - een waar genoegen geweest. Ik hoop dat jullie er ook van genoten hebben. En als ik jullie één advies mag geven: "Zolang je kan sporten, doe het! En vooral .... doe het met een grote smile, geniet ervan!"

Het ga jullie goed. Tot ergens op een duatlon/triatlon.

The pleasure was all mine.

Christophe

Off / On

Off season sucks

Een kleine 4 weken radiostilte op deze blog, dat moet off season zijn.

Inderdaad, na de 70.3 in Lanzarote zat mijn seizoen erop. En dat was nodig want het vat was volledig af. De eerste week heb ik niet getraind, daarna zeer onregelmatig. Maar zo vier weken off season, het is uiteindelijk voor mij toch altijd net iets te lang. Het is alsof je hele leven ontregeld is. Je lummelt wat aan, let te weinig op je eten en je drankverbruik, je slaapt minder goed omdat je geen gezonde fysieke vermoeidheid voelt. Het is toch een raar gevoel, zo'n off season, een fase ook die ik maar niet onder de knie krijg.

Normaal gezien zou ik morgen maandag starten aan trainingsseizoen 2020. Maar ik begon me zo mottig te voelen, dat ik er 2 dagen vroeger aan gestart ben. Met een gewicht van 74,8 kg en een vetpercentage van 15% gingen alle oranje knipperlichten aan. Maar vooral mentaal had ik er dringend nood aan.

We zijn er dus aan begonnen dit weekend.

Terugblik en vooruitblik

Ik kan terugkijken op een heel geslaagd seizoen: een absolute superdag in Gérardmer en een goede dag in Lanzarote leverden me een 4e en 5e plaats in de M50 categorie op, een onverhoopt succes. Onverhoopt omdat ik toch ook niet mag vergeten dat ik in het voorjaar geplaagd werd door meerdere loopblessures, en me begon af te vragen of de neerwaartse spiraal (ik word er niet jonger op natuurlijk) was ingezet. Maar het najaar nam alle twijfels weg. Het was me opnieuw gelukt om heel scherp voor de dag te komen, en ik voelde me terug 5 jaar jonger.

Toch had ik in het voorjaar 2 races moeten annuleren: Powerman Alsdorf en Challenge Geraardbergen. Met pijn in het hart, en daarom zijn dat ook de eerste 2 wedstrijden waar ik me voor heb ingeschreven in 2020. Bij Powerman Alsdorf komt er zelfs nog een extra'tje bij, want deze wedstrijd is dit jaar ook het EK duatlon op de classic distance (10K run - 60K bike - 10k run).
19 april en 7 juni staan dus in het vet aangestipt in mijn agenda van 2020. Voor de zomer en/of het najaar moet ik nog eens goed nadenken, maar ik ben toch aan het dromen van het WK duatlon in Zofingen (Zwitserland).

We zijn vertrokken aan de voorbereiding voor seizoen 2020.

Lanza, you crazy woman

Serieuze patat

Na 80 km op het fietsparcours, in de buurt van Mirador Salinas de Janubio, lig ik gestroomlijnd (denk ik toch) op mijn tijdritfiets, doe een inhaalbeweging voorbij de zoveelste triatleet die dag, weet dat ik aan de laatste 500 zware meters ben van het fietsparcours (nog 10 km lichtjes bergaf en windmee op komst), en ..... mijn benen blokkeren volledig. Ik moet mijn passeerbeweging stopzetten en rij die 500 meter aan een schokkend traag tempo.

Dit moment zegt alles over wat ik vorige week in Lanza meegemaakt heb. Het was op voorhand aangekondigd: 6 beaufort op race dag. Maar toch denk je, ik was dat varkentje wel. Zo start ik ook aan de wedstrijd: full gas.
Voor de 2e keer op 2 jaar kom ik terecht in een late season 70.3 waar vrij laattijdig het zwemmen gecanceld wordt. We begrijpen niet goed waarom, maar blijkbaar is 6 beaufort landwind zeer gevaarlijk, ook al lijkt de zee er rustig bij te liggen. "Strange currents possible in the water. At the end, it's the Atlantic, not a lake.", zegt een official ons.
We starten op nummer, 10 atleten per 45 seconden. Dat betekent dat Boris en ik een uurtje moeten wachten alvorens het aan ons is om uit de startblokken te schieten.

Wachten op onze beurt om te starten, we weten nog niet echt wat ons te wachten staat. : p

De eerste 25 km zijn onderverdeeld in pakweg 15 km vals plat naar omhoog en 10 km stevig klimmend, en ..... alle 25 km aan 6 beaufort tegenwind.
Met frisse benen start ik er aan en ik voel me goed. Maar de wind is echt meedogenloos. Nooit zit er een stuk in waarin je voelt dat je beschut zit, dat je eens een tempo kan ontwikkelen. Als we na die 25 km afdraaien om te 'genieten' van de zijwind, roep ik "What the f**k was that!?". Ik heb zeker al 3 keer piepedood gezeten. en het is nog maar begonnen.
Vanaf dan zal veel energie gaan naar je proberen rechthouden op de fiets. Op onvoorspelbare momenten lijkt de wind je wel van je fiets te willen blazen. Met momenten zat ik toch met mijn billen dichtgeknepen.

Vlinders in de buik van korte duur

Na veel zwoegen komt eindelijk het moment waar ik dagen op voorhand in de auto al van aan het genieten was, de afdaling van Femes terug naar ons startpunt Playa Blanca, een lange afdaling van 5 km op een wegdek dat perfect ligt. Oh my god, wat was dat genieten: maximumsnelheid: 84,4 km/u. Vlinders in mijn buik, een brede smile en een duim omhoog van de official op de motor die me passeert. In Playa Blanca aangekomen kan ik eens zwaaien naar Iris, die me daar voor de eerste keer ziet na de start.
Maar het plezier is van korte duur: we draaien vanuit Playa Blanca terug diezelfde baan op van de eerste 10 km: vals plat, wind vol op kop. Ik zie mensen stilstaan, sommige kijken al volledig hol uit hun oogkassen. Tussen kilometer 60 en kilometer 80, ga ik zeker nog 5 keer kapot. De wind is me geduldig maar aanhoudend aan het proberen kraken. Ik besef dat ik nog nooit zo afgezien heb in een halve triatlon. Ik heb er altijd mee gelachen, met dat aura dat Lanza heeft: "het is echt de zwaarste die er is"zeggen ex-deelnemers dan. Ik geloofde dat niet, Gérardmer heeft 1900 hoogtemeters, Lanza slechts 900. Maar man, met deze wind en geen enkele beschutting door dit ronduit schitterende lava-eiland, is dit een gevecht van atleet tegen de weerelementen, en dus van een atleet tegen zichzelf.
Ik moet zo diep gaan dat alles begint pijn te doen: niet alleen mijn benen, maar ik heb ook hoofdpijn en mijn maag ligt overhoop. Ik moet mezelf verplichten om voldoende te eten en drinken.
En ik word gered door een fantastisch sportvoedingsmerk dat ik onlangs heb ontdekt: Innerme, een Belgisch merk dat werkt met natuurlijke, biologische ingrediënten (merci Griet om me dit te leren kennen). Als mijn maag niks meer verdraagt, zijn de gels van Innerme geen enkel probleem (https://innerme.eu/nl/over). Ze redden mijn wedstrijd voor een stuk, want als je niks meer kan verteren, loopt de tank genadeloos leeg. En met een lege tank...well you know.

Op weg naar Playa Blanca gaat er veel door mijn hoofd, en voor de eerste keer moet ik vaststellen dat ik echt niet weet hoe ik me ga voelen tijdens het lopen. Ik heb redelijk wat mentaal oplapwerk in die laatste 10 fietskilometers, maar daar heb ik wel wat ervaring mee. En ik slaag erin om in de wisselzone te komen met een 'relatief positieve mindset'.
Wat ook helpt, ik haal in deze moordende omstandigheden een moyenne van 30,5 km/u. In normale omstandigheden is dat traag, maar hier vind ik dit eigenlijk wel straf. Terwijl ik al gans de wedstrijd denk te voelen "ik ben goed maar heb zeker niet de superbenen van Gérardmer", ben ik blijkbaar wel als 7e in mijn categorie van de fiets gekomen. (Gelukkig weet ik dat op dat moment niet).

Lanza blijft een pace killer

Om mijn lopen samen te vatten, zou ik in principe enkel dit moeten tonen:

Dit ... is ... compleet .... krankzinnig!

Jullie kunnen niet geloven hoe blij ik ben dat ik tijdens het lopen mijn hartslagen niet toon op mijn Garmin watch. Als ik dit gezien had, geen idee .... hoe ik dan zou gereageerd hebben.

Maar, er zijn nog zekerheden. Ik vind onmiddellijk mijn lopersbenen. In de eerste ronde van 5 kilometer moet ik eigenlijk continu wat afremmen. 4:25 was zowat het richttempo. Ik loop de volgende 5 eerste kilometers: 4:13; 4:21; 4:31; 4:17; 4:26.

Start 21 km RUN

Na 1 ronde is ook direct duidelijk, dit parcours is ook echt zwaar: 4 hellingen in 5 km, een continue pace killer.

Er zijn nog zekerheden, maar er bestaan ook geen wonderen. De 90 km op de fiets hakken er op in, en veel vroeger dan normaal gezien, krijg ik een klop: kilometer 7 tot en met 9 ben ik aan het vechten om nog 4:30 te kunnen lopen. Vanaf kilometer 10 moet ik dit lossen. Vanaf dan kan ik niet anders dan op het gevoel lopen. Elke helling doet me sterretjes zien, elke afdaling duurt veel te kort. Het is proberen er nog uit halen wat er in zit. (en dat valt uiteindelijk echt mee blijkt: 1u40m, tempo van 4:40)

Ik moet voorzichtig zijn in mijn uitspraken, maar ik durf toch zeggen: mentaal was deze wedstrijd bijna even zwaar als een volledige Ironman. Het is niet te tellen hoe veel keer ik die dag mezelf uit negatieve gedachten of uit een dal heb moeten trekken. Mentaal was ik doodop na deze wedstrijd.
(De dag na de wedstrijd ontmoeten we een atleet die Ironman Italia deed, en drie weken later deze Ironman 70.3 Lanzarote. Hij zei: "this one was much harder than the full in Italy". Slik!)

Maar terug naar het lopen. Ondertussen was het ook bloedheet in Lanza. En ik beslis om deze keer de wind in mijn voordeel te gebruiken. Om de hitte niet te voelen, probeer ik me te focussen op de wind, en meer specifiek op het klein beetje friste dat er in de wind te ontwaren valt. Niet te geloven, maar zo'n dingen helpen: ik lijk voor een paar kilometer de hitte niet te voelen, en mijn lichaam voelt koeler aan. Pure mindfullness, weten Boris en Iris me later die avond te vertellen. Ik was me daar niet van bewust, maar hey .... it works.

Niet alle mindgames werken immers: in de laatste 4 km probeer ik voor mezelf een paar keer voor mij een punt te visualiseren. "Daar aan dat torentje, Christophe, daar ga je het gas nog eens open trekken hé?" "Ok, doe ik." Aangekomen aan dat torentje: "Sorry, dit gaat niet. Ik kan niet rapper." "Ok, dan daar aan dat punt daar waar die mooie dame van het vrijwilligersteam staat." Daar aangekomen: "Nee, gaat echt niet.". Zo lap ik het mezelf een viertal keer. ("Zo met jezelf praten, is dat eigenlijk normaal?"😏😃) Maar, er zit echt niks meer in de tank. Niks. Uitgeput. Ik ben kapotgeslagen door Lanza, maar ..... ben niet gekraakt. De laatste 200 meters zijn alweer fantastisch. Ik zie Iris staan en ben doodgelukkig. 4u44min afgezien, 4u44min puur masochisme, 4u44m complete gekte, 4u44m schoonheid, 4u44m ....waarbij ik moet denken aan die ene bekende boutade: sporters beleven meer.

Trots maar ook compleet choco

Lanza, je was wild, je speelde 'hard to get', je was wispelturig, je was bloedmooi, je was verleidelijk, je was een killer....Kortom, je was de meest vrouwelijke van alle wedstrijden die ik al deed.



PS1
Tien minuten na de wedstrijd. Ik sta nog uit te hijgen bij Iris. Ze kijkt op haar tracker, en zegt plots: 'Je bent 5e.' Whaaaaaattt?!". Ik moet er even van gaan zitten. Dit is niet te doen. We kijken naar elkaar: ja, waarschijnlijk gekwalificeerd voor het WK 2020. Schoon, maar ook : we hebben de dag ervoor besloten dat dat WK geen optie is. Nieuw-Zeeland is ver, is pokkeduur ,loopbaanoderbreking moeten nemen maakt het nog duurder. Het lukt gewoon niet.
Gelukkig zie ik 2 dagen later dat er maar 4 slots waren voor het WK in mijn age group. Ik heb dus geen WK-kwalificatie laten schieten. Het is goed zo. Maar er is iets wakker gemaakt in mij. Ooit....wil ik me proberen kwalificeren. 


PS2
Het was weer de max om deze wedstrijd met maatje Boris te doen. Heerlijk om na mijn wedstrijd hem nog naar de finish te kunnen schreeuwen. Tonnen respect voor die gast:
2e keer 70.3, 2e keer swim canceled (sneu voor een ex-competitiezwemmer)
Nooit die lach op zijn gezicht laten varen
Nooit op zoek naar de makkelijkste wedstrijden
Nooit zijn gevoel voor humor verliezen
Sterk kopke
Sterken beer
...
en dan tijdens het lopen een Belg ontmoeten die het moeilijk heeft om uit te lopen, en Boris die beslist "wat scheelt het voor mij als ik 5 minuten sneller ben, ik blijf bij deze gast en begeleid hem mee naar de finish." Amai Boris, petje af!

Onze 2e gezamenlijke 70.3. Next year again?

PS3 ze weet het dat ik het enorm apprecieer. Maar ik wil het toch nog eens vermelden. Het was de max dat ze er weer bij was. Great thanks dus aan onze mega-supporter. Dank je wel, schatje.

D-1

Snel wat last minute news vanuit Lanza:

gisteren onwaarschijnlijk hevige wind hier - niet normaal
vandaag hevig met momenten, maar doenbaar.
morgen geven we weer zware wind

En dan ...... bij de bike check-in vandaag, plots: swim cancelled! We begrijpen er niks van, want zwommen daarnet in de oceaan en vonden het zalig.
Maar .... door de weersomstandigheden, verwachten ze morgen gevaarlijke stroming..... en hebben de autoriteiten het zwemmen verboden. Damn!

Dus het wordt 90 km bike - 21 km RUN
Aangezien ik nummer 865 van de 970 ben, denk ik dat ik bij de laatste op het fietsparcours zal komen.

Het al vechten worden tegen de wind, maar ik ben er klaar voor.

V(L)AM(M)OS!!!

Je kan me volgen via de ironman tracker: https://track.rtrt.me/e/IRM-703LANZAROTE-2019?fbclid=IwAR11GFhAG6HGCiNGpuKrSqc7TYzRVbP0N_ZhGBjTbe3pVass12mMtVXmjzg#/tracker
 

week 45: voila

Voila sé, job done! Vandaag heb ik de laatste echte training van het seizoen gedaan. Het was een echt sterke training: 15 km gelopen aan tempo 4:21, dat is redelijk goed doorgeven, maar het ging zeer vlot.
Midden deze week had ik niet het gevoel dat dat nog in de tank zou zitten.

Maandag en dinsdag ging het lekker, mooie trainingen. Woensdag efkes gas terugnemen, om dan donderdag 2 km te zwemmen en 17 km te lopen. Ik kwam donderdag terug van het zwembad, en ik was precies een ballon die leegliep. Nul energie. Looptraining moeten skippen, vrijdag gans de dag les gegeven, en op weg terug naar huis kon ik de pedalen nauwelijks rond krijgen. Pfff. Ziekskes zelfs 's avonds. Veel water drinken, vitamine C opnemen, vroeg slapen, niet panikeren, ....

Gelukkig merkte ik zaterdagvoormiddag direct dat het plaagske gepasseerd was en niet direct veel schade had achtergelaten. Om geen risico te nemen verving ik mijn laatste fietstraining van 110 km door een binnentraining van 2 uur op de rollen (dat was al even geleden). Twee keer een blok van een half uur aan 246 watt zat erin, dat was niet van de poes. Af en toe - als je zo 20 minuten ver bent in zo'n blok bijvoorbeeld - denk je efkes: moet dit echt? Maar het was niet moeilijk om het kopke scherp te zetten: gewoon denken aan de eerste 45 km van het fietsparcours  Ironman 70.3 lanzarote

En als ik er bij vermeld dat de eerste 30 km recht naar het noorden is, en dat dit de weersverwachting is daar zaterdag ....

(Jawel, 5 beaufort uit het noorden)

.... dan is het tekeningske ongeveer gemaakt zeker.

Velen zeggen dat je daar moet inhouden. Sorry, maar ik denk dat ik daar mijn kans moet grijpen om de achtervolgingsrace direct na het zwemmen in te zetten. Daar moet ik opschuiven in de wedstrijd. Tuurlijk dat ik me niet volledig moet opblazen, maar als ik zaterdag de benen van Gérardmer heb, dan ga ik ze toch niet negeren.

Gérardmer, het magische woord is er uit. Ga ik zo'n topdag 2 keer kunnen hebben op 4 weken tijd? Geen idee. Maar mijn topprestatie daar geeft me alleszins veel vertrouwen en eigenlijk ook veel rust. Drie wedstrijden had ik dit seizoen al moeten cancelen, maar die ene dag in Gérardmer heeft mijn seizoen in één klap geslaagd gemaakt. Ik heb terug het vertrouwen dat ik niet te oud geworden ben om te vlammen. Met zo'n geslaagde dag reeds in the pocket, kan ik rustig toeleven naar Lanza.

Volgende week zaterdag zal ik wel goed te volgen zijn via internet. Ik maak hier volgende week nog duidelijk hoe je me virtueel kan volgen en steunen.

V(l)am(m)os!!

Christophe

week 44: verstand gebruiken

Vorige week na 5 dagen wat op mijn wolk te zitten rusten na Gérardmer, ben ik met volle moed terug beginnen trainen. De laatste trainingsblok naar aanloop van het slotakkoord van dit seizoen: Ironman 70.3 Lanzarote.
Maar in het midden van week 44 was het vet plots toch van de soep, moet ik toegeven. Ik had op woensdag nog een goede duurloop van 18 km gelopen aan 4:33. Er was geen vuiltje aan de lucht. Maar 's avonds voelde ik al dat het vat leeg was. Donderdagochtend nog wat proberen zwemmen, maar 't was op. Een lange fietstraining laten schieten en dat was verstandig. Vrijdag opnieuw 2 mooie looptrainingen, en zaterdag .... geen sjieke toebak waard op de fiets.

Ik ben te lang bezig met deze sport om dit signaal te negeren. Ik ben duidelijk moe. Ik moet dus balanceren tussen goed trainen, maar ook voldoende rust nemen. Dat is niet evident omdat ik net in een zeer drukke werkperiode zit.
Ik los het nu op door om de 2 à 3 dagen een zeer rustige trainingsdag in te bouwen. Donderdag deed ik het kalm aan, zondag ook. Minder uren getraind dus dan voorzien, maar daar mag je je niet op blind staren.

Er is eigenlijk maar één doel meer, en dat is op 5 oktober in Lanzarote nog eens het onderste uit de kan proberen halen. Het is me duidelijk dat dat niet gaat lukken door deze laatste trainingsblok helemaal tot aan het gaatje te gaan. Dan gaat de trainingsblok imposanter zijn dan de wedstrijd.

Ik moet, en ja dat heb ik moeten leren door de jaren heen, rekenen op het vormpeil dat er is en de vele uren die er dit jaar al op de teller staan. Ik kan er nu geen weken van 15-16 uur meer uit puren, want dan blaas ik mezelf op. 
Maar ik mag anderzijds ook niet stilvallen. Ook dat is een gevaar. Dan zakt het vormpeil zienderogen. Ik voel het vooral aan het fietsen. Ik fiets eigenlijk doodgraag, maar nu voel ik dat de drang aan het wegvallen is. End of season blues. Mentaal is het niet altijd makkelijk om 11 maanden op een jaar de energie te vinden om te trainen. Maar, been there done that!

Ik weet ook dat ik in oktober ga genieten van het off season. En wat ik ook weet is dat ik tegen eind oktober weer goesting zal hebben om er in te vliegen. dat is nu al meer dan 15 jaar zo, en zal nu niet anders zijn..

Nog 7 dagen trainen en we zijn er voor dit seizoen. Ik heb geopteerd voor vier zwaardere trainingsdagen en drie lichtere, meer actieve recup binnen de trainingsblok dus. Ik heb het gevoel dat ik dat nog in mijn tank zitten heb.

We zien wel. Ik heb ongelooflijk veel zin in Lanza: 28 graden, 4 beaufort, maatje Boris ook in the race, en love of my life Iris als supporter mee. Fun fun fun!

week 43: nagenieten en terug aan het werk

Ik ben vorige week toch wel efkes op mijn wolk blijven zitten. Nog regelmatig deze week ben ik eens naar de resultaten van Gérardmer gesurft. Vooral om me er van te verzekeren dat ik me niet vergist heb. Straffe wedstrijd. Ondertussen zijn alle gegevens ook geanalyseerd. En dat levert wel een paar mooie inzichten op:

1. Fietsbenen

Dat ik goed aan het fietsen was, dat had ik door. Maar toch schreef ik vorige week ook dit over het fietsen in Gérardmer: "Nooit heb ik het gevoel dat ik over de rooie aan het gaan ben." Wel, uhm, dit zijn de gegevens van het fietsen:

Dat kan tellen. 2 uur van de 3 in zone 4 en 5 gezeten, da's redelijk doorperen. Het spreekt voor mijn fietsconditie dat dat op zich niet als 'diep in het rood' aanvoelde.

2. Verstandig gelopen

Dit is mijn hartslagevolutie tijdens het lopen.

Eerst een vooral is het nogal duidelijk te zien dat het geen vlak parcours was. Maar wat vooral opvallend is, is dat de trend naar boven loopt. Of in mensentaal: mijn hartslag stijgt in de loop van de 21 km. Je kan dat normaal vinden, maar mijn hartslagprofielen van vorige wedstrijden is meestal anders. Ik loop meestal 2/3 e van de wedstrijd in de hoge hartslagzones (150 - 165), om dan plots naar beneden te vallen, pakweg 140. Ik ga dan heel snel van start, tot ik op een bepaald moment het niet meer trek en mijn tempo moet terugschroeven, mijn hartslag moet laten vallen.
Je ziet ook helemaal hoe ik  -zoals ik vorige week beschreef - nog eens het gas kon indrukken in de laatste kilometers. Interessant om te zien. Zelfde tactiek in Lanzarote? Nog even over nadenken.

3. Het verhaal van Emmanuel

Laten we ook even inzoomen op Emmanuel Ciescielski. De man stond met mij aan de start vorige week, maar was een stuk voor mij uit het water. Meer dan 4 minuten voor mij kon hij zijn wetsuit openritsen. Ook zijn T1 was razendsnel. Als ik na 39m34s uit het water kwam, zat Emmanuel al op de fiets. Emmanuel reed ook een fantastische 3u08 over de 94 km en liep zo nog 2 minuten uit op mij. Daarbovenop was ook zijn T2 sneller dan de mijne. Ik begon dan ook 7m41s later dan Emmanuel aan de halve marathon. In dat loopnummer kon ik in de eerste 14 km al 7 minuten goedmaken. Het moet in die laatste 4 km , toen het gas nog eens open ging bij mij, zijn gebeurd dat ik Emmanuel voorbijstak. Hij eindigde uiteindelijk 1 plaats achter mij: 138e, 53 seconden na mij.

Ken ik Emmanuel? Nee, ik ken Emmanuel niet
Is hij me opgevallen vorige week? Nee, soory, Emmanuel, ik heb je niet gezien.

Waarom vertel ik dit dan? Emmanuel is 48 jaar oud, zit dus in een jongere leeftijdscategorie dan mij, en ..... is net zoals ik 4e geëindigd in zijn leeftijdscategorie. De 4e van leeftijdscategorie 50+ (ondergetekende), is dus net voor de 4e van age group 45+ (Emmanuel) geëindigd. Toch opvallend: M50-54, 't is godverdomme geen bende ouwe slakken zulle. 😈


4. Nadenken over leeftijd

Ik heb deze week toch wel wat nagedacht over leeftijd. Hoe komt het dat ik op mijn 50e toch nog straffer presteer dan de vorige jaren. Ik ben blijkbaar een laatbloeier. Hoe zou dat komen?
Moeilijk om in te schatten, maar ik ben op deze 2 succescriteria uitgekomen.

a) al 15 jaar train ik consequent 11 maanden per jaar op een gestructureerde maar ook doortastende manier. Ik pluk niet alleen de vruchten van het laatste trainingsjaar maar ook van al die jaren daarvoor. Beetje per beetje bouw je zo vormpeil op. Triatlon is een sport voor mensen met veel geduld. Tenzij je bulkt van het talent, gaan er veel jaren over om te groeien in deze sport. Dus ja, mijn lichaam zal ook wel wat slijtage oplopen door de jaren, maar voorlopig is de trainingssurplus nog groter dan het verouderingsverlies. Ook dat zal ooit eens keren, maar laat me ondertussen maar genieten.

b) de dooddoener: ervaring. En meer bepaald ervaring in het aanpakken van een wedstrijd. Ik sta niet meer stijf van de stress aan de start. Ik sta te lachen, me al op voorhand te amuseren. Ik ben rustig maar toch gefocused. Ook dat is niet vanzelf gekomen. Ik ben vroeger soms veel te gestresseerd aan wedstrijden begonnen, andere keren ben ik wat te veel los uit de pols begonnen (waardoor de focus niet 100% was). Het is zalig om dit nu al een tijdje te kunnen combineren: een mooie cocktail tussen genieten en fun hebben enerzijds, en focus op de wedstrijd anderzijds. Ik zie dit als een zeer mooie verwezenlijking, misschien mooier dan om het even welke finishtijd. Maar het is ook iets wat ik moet vasthouden, dat ik niet mag lossen. Keihard willen presteren en je toch ongelooflijk aan het amuseren zijn. "Don't lose that feeling, Christophe, don't."

5. Vooruit kijken

Maar al dat nadenken, analyseren, terugspoelen en op een wolk zitten kan ook niet blijven duren. Vrijdag ben ik alweer gestart aan mijn laatste trainingsblok in aanloop naar de afsluiter van mijn seizoen: Ironman 70.3 Lanzarote.

Het was met enige reserve. Ik was niet helemaal zeker of ik al voldoende hersteld was om terug te trainen. maar de wedstrijden liggen kort op elkaar.

Het viel mee. De pittige loop van vrijdag werd vlot verteerd, de pittige fietstraining van zaterdag ook, de blonde Tongerlo's van zaterdagnacht iets minder. Focus, Christophe, focus! 😅

wedstrijdverslag Triathlon XL de Gérardmer: the one and only

Er zat wel wat emotie in deze 4e deelname aan de loodzware triathlon van Gérardmer. Sinds mijn operatie eind oktober aan mijn dubbele liesbreuk (2 dagen na de triatlon van Sardinië) ben ik eigenlijk regelmatig geplaagd geweest door lichte blessures. Nooit voldoende om me helemaal terug te slaan, maar wel met een onthoofde loopvoorbereiding als gevolg. Powerman Alsdorf, het BK duatlon in Ieper en Challenge Geraardsbergen moest ik om die reden laten passeren. En nog erger.... mijn blog werd een beetje saai. 😃

Aan de oevers van het meer van Gérardmer stond ik dan ook in mijn wetsuit met enorm veel goesting. Man, het is lang geleden dat ik met zoveel wedstrijdhonger gezeten heb. Tof ook dat we daar met 4 Mr T.'ers stonden: met Olivier (40 jaar), Thomas (38 jaar) en Tom (45 jaar) zou er ook een kleine Mr T  battle plaatsvinden, waarvan geen mens de uitslag kon voorspellen. Ben benieuwd hoe mijn rating stond bij de bookmakers 😜, en wie er heeft durven inzetten op deze 50-jarige puber.

SWIM 1900m - vergaderitis

Soit, de race zelf. Na 300 meter lig ik aan de eerste boei, waar het ganse peloton van 1600 atleten een bocht van pakweg 120 graden moet pakken, en ik kom terecht in een ... uhm ... vergadering. Zowat het ganse peloton ligt te watertrappelen, het is hilarisch. die bocht komt veel te vroeg, het deelnemersveld ligt daar nog te dicht bij elkaar en er ontstaat een monsterfile. "Was ik wel uitgenodigd voor deze vergadering? Had ik me kunnen verontschuldigen? Gaat dat hier nog lang duren, want ik heb wel wat anders te doen?" De klassieke vragen op de gemiddelde vergadering schoten door mijn hoofd.

Vraag 1: was ik uitgenodigd? Een beetje te laat eigenlijk. De organisatie slaagt erin om 2 minuten voor de start te laten weten dat we niet naar de de verdergelegen gele boei (schuinrechts voor ons) moeten zwemmen, maar eerst naar de rode boei (schuinlinks). Kort daarna het startschot en ... chaos. Omdat ik achteraan sta, zie ik delen van het peloton naar rechts zwemmen, sommige naar links. De bootjes hebben veel werk om iedereen in dezelfde richting te krijgen. Ik kijk op mijn horloge als ik eindelijk het water kan induiken, de wedstrijd is al 1m05s bezig. Ik ben bij de laatste 50 in het water.
Meestal begin mijn inhaalrace na het zwemmen. Vandaag begint hij onmiddellijk.

Maar eerst even terug naar de vergadering. Honderden mensen die liggen te watertrappelen, die tegen elkaar botsen, 'excusez-moi' mompelen, beginnen te lachen, beginnen te discussiëren "c'était le jaune, pas le rouge;", beginnen te foeteren "mais qu'est ce qu'on fait ici!', het is echt een vergadering. Blij dat ik me niet heb opgegeven als verslaggever. Diene mens ligt daar nog in 't water denk ik, foeterend dat zijne stylo of zijn potlood nat is.

Beetje per beetje lost de file zich op en kunnen we echt beginnen zwemmen. Ik kom uiteindelijk uit het water na 39m34s. Als ik daarvan 37 minuten effectief gezwommen heb, zal het veel zijn, al bij al een degelijke zwemtijd voor mij. Maar als ik de uitslag bekijk zie ik toch dat ik vanuit de achtergrond de helft van de deelnemers heb voorbijgestoken. Als 806e kom ik uit het water. Ik heb het gevoel vlot gezwommen te hebben, voel me niet echt vermoeid, heb niks geforceerd. Alles volgens plan.

BIKE 94 km - pure fun

Daarna mag ik de fiets op. Het onderdeel waarvan ik dit jaar verwacht dat het mijn beste wordt. 94 km met 1900 hoogtemeters, begin er maar eens aan, zou je kunnen zeggen. Maar door mijn loopblessures heb ik dit jaar zo veel focus gelegd op het fietsen, dat ik zonder veel schrik aan die 94 km begin. Ik ken dit parcours ook op mijn duimpje en weet elke passage dus perfect in te schatten. Wat volgt zijn dan ook 3 zalige uren: ik geniet van elke beklimming. al is de Cote Poli met zijn knettergekke ambiance (DJ en rijen gekke supporters ) toch wel een hoogtepunt in elke van de 3 rondes. Maar ik geniet ook van de afdalingen. Ik begrijp niet dat de meeste atleten hun tijdritfiets thuisgelaten hebben. Het is heerlijk om compleet aerodynamisch in de beugels te liggen en die brede bochtige afdalingen af te zoeven. Topsnelheid: 72,7 km/u. Yiha!

Nooit heb ik het gevoel dat ik over de rooie aan het gaan ben. Ik merk wel dat ik enorm veel atleten passeer en continu opschuif naar de voorste gelederen. In de Mr T battle ben ik ondertussen al opgeschoven naar plaats 2. Logischerwijs kwam ik als laatste van de 4 uit het water. Helemaal verbaasd was ik dat ik reeds in de eerste van 3 fietsrondes Tom en Olivier (die laatste sukkelde de week voor de wedstrijd wel met een virale infectie en was dus jammer genoeg niet helemaal top) voorbijstak. In de laatste fietsronde krijg ik van Mr T supporter Tim te horen dat ik 4 minuten achterlig op Mr T koploper Thomas.

Ik wist op voorhand dat 30 km/u halen op dit parcours bijna niet te doen is, dat dat wel heel erg straf zou zijn. Ik klok uiteindelijk af op 29,9 km/u. WTF! In de laatste ronde zit ik nog zo fris dat ik echt begin te denken "dat fietsen is mijn beste onderdeel geworden. Christophe is een biker geworden." Een blik op de cijfers achteraf bevestigt dat ook: 117e fietstijd van 1600 deelnemers en tijdens de fietsproef opgeschoven van de 806e naar de 178e plaats.

Voor het eerst in een triatlon vind ik het jammer dat het fietsen gedaan is. Meestal kijk ik enorm uit naar het lopen, nu is er twijfel of ik in dat lopen wel mijn normaal niveau zal halen. En .... ik heb eigenlijk goesting in nog 30 km fietsplezier.

RUN 21 km - control your own race

"Leve de blessures" zal ik later die dag nog naar mijn kine Davy sturen. De wat onorthodoxe loopvoorbereiding zorgt ervoor dat ik het geweer van schouder verander: geen moordend snelle start met de bedoeling dit zo lang mogelijk uit te houden en dan te proberen overleven. Een klein klein beetje inhouden in het begin is deze keer de strategie, en dan zien we wel. Het is maar een klein beetje inhouden hoor, mijn eerste kilometers situeren zich tussen 4:18 en 4:37 (de zwaarste klimkilometer). Het wordt een unieke ervaring: ik heb gans die halve marathon het gevoel dat ik de race, mijn race, volledig onder controle heb.

Analyse van de cijfers achteraf bevestigt dit:
- eerste 7 km in 31min
- tweede 7 km in 31min42sec
- derde 7 km in 33m03s

Elke ronde begint met 2 moordende kilometers: 3 houten staketsels over (heb ik me per abuis voor een Viking run ingeschreven?) en dan 2 langere klimstukken. Daarna is elke ronde vooral traag aflopend.

De eerste ronde zit ik in het spoor van een profloopster die zelf aan haar 2e ronde bezig is en in 2e of 3e positie loopt (bergop loop ik aan de leiding, bergaf zij). Die eerste ronde is voorbij voor ik het weet, want die billenpartij (is dit een ok woord, anno 2019? 't is goed bedoeld hoor) van die dame, daar kan je je gedachten wel aan verliezen moet ik zeggen. 😅
In de 2e ronde krijg ik Thomas in het vizier (niks van al die gedachten bij jouw billenpartij, Thomas) en ergens rond kilometer 10 heb ik hem bij zijn lurven. We lopen even naast elkaar om wat bij te praten, maar na pakweg tweehonderd meter pik ik terug mijn tempo op. Het geeft een boost. Den ouwen loopt aan de leiding in de Mr T battle. Het is een gezonde, sportieve battle met veel respect voor elkaar, maar 't is toch ook vree wijs als ge aan 't winnen zijt. 😝

Ik loop de derde ronde in, en mijn vader zal verder op de dag zeggen hoe opvallend fris ik er nog uitzag. Twee jaar geleden kreeg ik een optater van jewelste bij het inlopen van de derde ronde, en werd het een calvarietocht van 7 km naar de finishlijn. Nu blijf ik wonderwel in vorm. Natuurlijk zijn die 2 klimstukken in de derde ronde al heel wat lastiger dan de vorige 2 keer. Maar als die achter de rug zijn,  loop ik nog deze 4 kilometers: 4:37; 4:33; 4:37; 4:43. Het is mijn 4e deelname hier en het is de eerste keer dat ik in de laatste 4 km het gevoel heb nog even het gaspedaal te kunnen induwen.

Pas in die laatste kilometers op weg naar de finish begint het me helemaal te dagen: "Christophe, je hebt de perfecte race gelopen. Dit wordt een toptijd." Er gaat heel wat door mijn hoofd: ik voel opnieuw de ontgoocheling bij elke blessure die me overviel, ik zie me mijn voet omslaan in Italië bij een stomme wandeling, ik zie een paar bezoeken bij de kine voor mijn ogen passeren, ik zie me al die stomme stabilisatie-oefeningen doen het hele jaar door. Maar, ik besef ook dat ik altijd rustig gebleven ben, dat ik ben blijven geloven in mezelf en in mijn trainingsdiscipline. En ik ben apetrots op de weg die ik afgelegd heb. Ik beklim het staketsel en zie onder mij de laatste rechte lijn liggen, het lawaai van het enthousiaste publiek van G-mer, what a feeling ..... Ik deel zoveel mogelijk high fives uit met het publiek en met de speaker, en finish met een brede smile. Ik bedank direct na de finish de organisator voor de 4e keer voor deze geweldig mooie wedstrijd.

Een beetje verder zie ik mijn vader staan met de tranen in zijn ogen. Hij vertelt me dat ik 137e geëindigd ben. In zijn ogen zie ik, en in zijn woorden hoor ik dat het écht een uitzonderlijke dag was. Hij is wel wat gewoon van mij ondertussen, maar dit ....


Niet veel later kunnen we met de 4 Mr T'ers elkaar geluk wensen aan de finish. Thomas kan revanche nemen op zijn off-day in Geraardsbergen, Tom komt als 3e Mr T aan in een mooie tijd en kort daarna maakt Olivier het klavertje vier compleet met een straffe overwinning op zijn ontstoken luchtwegen. Mr T is weer waardig vertegenwoordigd en dat hebben we niet op zijn minst te danken aan onze fantastische supporters ter plekke: De Cathy's, Jean-Pierre, Tim en Marc.

Na de race

Pas terug in het hotel en bij het checken van de uitslag wordt de bijzondere dag nog concreter:

- Eindtijd 5u35m32s, da's 14 minuten sneller dan mijn topchrono hier in Gérardmer.

- Looptijd 1m37:07, de (knijp in mijn armen) 94e looptijd van 1600 deelnemers (ja, dat is pro's included). Godverdoeme, ik ben nog steeds een loper dus.

- Inderdaad: 137e plaats overall, da's dus bij de 10% beste atleten van de dag

- en ..... een 4e plaats in mijn leeftijdscategorie. Waaaaaat? Nie normaal. Ok, in Sardinië vorig jaar ben ik eens 5e geëindigd, maar daar was het zwemmen (mijn zwakste onderdeel) geannuleerd. Dit is de eerste keer dat ik in een echte triatlon in de top 10 eindig. En dan direct op een boogscheut van het podium stranden is fantastisch. (nou ja, een boogscheut. Drie minuten verschil met de derde, vijf minuten met de 2e en 7 minuten met de winnaar. Way to go..)

Gevechten voeren

Deze sport, ze blijft me ontroeren vanop de kruin van mijn hoofd tot in mijn kleinste teen. Ik ben dankbaar dat ik dit mag en kan doen. Ze bezorgt me veel voldoening en ja ook veel trots.

En .. wij atleten krijgen daar dan ook telkens een medaille voor.

En toch moet er iets van mijn hart. Wij krijgen een medaille voor iets wat we doodgraag doen. We doen er veel voor, dat klopt, maar we mogen heel dankbaar zijn dat we de gezondheid hebben om dit te kunnen doen. Anderen voeren een veel anoniemere strijd. Die veel minder aandacht krijgt, die (zacht uitgedrukt) niet altijd zo veel voldoening geeft en waar al helemaal geen medailles voor uitgereikt worden.
Mijn medaille van Gérardmer heb ik thuis dan ook afgegeven aan mijn dochter Jolien die al een jaar een veel zwaardere en meer heroïsche race loopt dan om het even welke triatlon. Zij moet veel meer kracht halen uit een soms veel te klein arsenaal, zij verdient echt een medaille "The one and only".

week 41: genoeg gezaaid

Na 41 weken vind ik dat er genoeg gezaaid is. Volgende week mag er voor een eerste keer geoogst worden in Gerardmer.

Laatste trainingsweek

De laatste échte trainingsweek voor mijn eerste wedstrijd van het seizoen, zag er zo uit:

Het was een deftige week. Ik heb één zwemtraining te weinig gedaan, maar wel voor het eerst sinds lang nog eens buiten gezwommen, in Vosselare put. Dat was zalig, het was een beetje thuiskomen in mijn wetsuit.

Ook van mijn lopen ben ik al bij al content: nog een lange tragere duurloop gelopen van 20 km. Twee dagen daarna nog eens een lange, die onderverdeeld was in twee loopjes (waar wel maar 3 uur tussen zat). In beide delen een pittige tempoblok gestoken. Op zaterdag dan nog eens 3 km gelopen direct na het fietsen, gewoon om die overgang nog eens te voelen.

In het fietsen ben ik op dit moment op mijn sterkst. Maar het is ook daar dat ik de zware vermoeidheid deze week het meest gevoeld heb. Elke fietstraining was eigenlijk 10 km korter dan ik voorzien had, omdat ik een beetje op mijn tandvlees zat. Ik voel het, ik heb zo'n vermoeidheid die aantoont dat ik echt stevig getraind heb. Zo moet dat voelen een dag of 6 voor de wedstrijd. Maar binnen 6 dagen moet ik wel veeeeel frisser zitten, dus nu is het dringend tijd om het gas dicht te draaien en goed uit te rusten.

Vooruitblik Gérardmer

Dat Gérardmer geen wedstrijd als alle andere is, dat weet ik maar al te goed. Het zal mijn 4e deelname zijn. Het fietsparcours is daar moordend zwaar met zijn 1900 hoogtemeters en ook het loopparcours is toch wel moeilijker te noemen met elk van de drie looprondes 2 hellingskes weg van de oevers van het meer.
Als je wil kunnen inschatten wat dat betekent, 1900 hoogtemeters op een fietsparcours van 90 km, dan moet je maar eens vergelijken met andere halve triatlons die als zwaar staan aangeschreven:

Geraardsbergen: 720 hoogtemeters
Lanzarote: 900 hoogtemeters
Luxemburg: 580 hoogtemeters

tja, daar lachen ze in Gérardmer toch eens mee hoor.

Kortom, je bent een stuk langer onderweg dan in een modale halve triatlon. Nog eens mijn gegevens van 2 jaar geleden er bij genomen. Toen eindigde ik na 5u48m20s (zowat een uur langer dan mijn halve triatlon record denk ik). En dat was een zeer goede uitslag.

IK zwom er toen 37m27s over. Dat zal nu een beetje trager zijn, vrees ik. Ik hoop op een tijd binnen de 40 minuten.

In het fietsen hoop ik wat tijd te kunnen inhalen t.o.v. 2017. Toen was het berekoud en waren er stortregens, waardoor we niet konden voluit gaan in de zalige afdalingen in de Vogezen. Ik deed er 3u18m32s over. Ik hoop daar dus wat tijd te kunnen goedmaken.

En dan hopen dat er nog wat overblijft in de tank voor het lopen. In 2017 was ik top in het lopen. Maar Gérardmer is onverbiddellijk. De eerste 7 km werkte ik heel snel af aan een tempo van 4:13, de tweede ronde was nog steeds aan een zeer mooie 4:29, in de laatste ronde zakte ik weg naar 12 km/u en was het krasselen aan tempo 5:02. Een looptijd van 1u39m14s was het resultaat. Geen idee wat dat nu gaat geven, maar één ding heb ik mezelf toch ingeprent: ik moet een andere strategie gebruiken gezien de mindere loopvoorbereiding. Ik denk misschien direct tempo 4:30 op te zoeken in de hoop dat ik dat 2 rondes kan volhouden. En dan hopen dat de slijtageslag een beetje meevalt.

Leuk extra'tje deze keer is dat er nog 3 Mr T'ers aan de start staan: Tom, Olivier en Thomas. Alledrie veel betere zwemmers dan mij, dus het wordt sowieso een inhaalrace. Ik hoop ik er daarna toch op zijn minst enen bij de lurven te kunnen pakken, maar het zijn alle 3 sterke beren. Dat wordt dus moeilijk.

Alleszins, ik heb er veel zin en ga ten volle genieten van mijn eerste race van 2019. Eindelijk!

Voorlopig is het nog onduidelijk of en hoe de wedstrijd in Gerardmer te volgen zal zijn. Als er duidelijkheid komt in de loop van volgende week laat ik het hier weten.


2020

Ondertussen ben ik ook bezig met seizoen 2020 natuurlijk. En ik heb nog eens mijn stoute schoenen aangetrokken. Ik heb een aanvraag ingediend bij de bond om België te mogen vertegenwoordigen op het EK duatlon in Alsdorf (Duitsland) en op het WK duatlon in Zofingen (Zwitserland). De plaatsen zijn beperkt, dus ik ben benieuwd wat het antwoord zal zijn. "Een nee heb je, een ja kan je krijgen, dacht ik zo." Ik hou jullie op de hoogte.

week 39 en 40: vermoeide hersenen maken kronkels

Dit waren ze, de voorbije 2 weken:

week 39: 

Dit was een beetje een rare week: die begon met een recupperiode van 4 dagen, waarvan ik de eerste 2 dagen in de auto zat (op terugweg van la bella Italia). Op vrijdag begon ik dan aan mijn laatste trainingblok richting Gerardmer (onderbroken door een zondag waarop Mr T zelf een wedstrijd organiseerde, en ik de ganse dag in de weer was daarmee).

week 40:

.... was een zeer pittige trainingsweek.

Rare hersenkronkels

Even naar die laatste training op zondag 25 september. Het voelde aan als een training waarbij ik met de voetjes op de grond gezet werd: een duurloop van 18 km met daarin een blok van 8 km en één van 4 km aan 4:15 - 4:20, het tempo dat in mijn vorige  jaren uitgegroeid was tot mijn race pace gedurende pakweg 2/3 van de halve marathon (in een 70.3 triatlon). Op training zou dit nu vlot haalbaar moeten zijn. Wel die blok van 8 km was zalig, perfect cruise tempo gevoel. Die volgende blok van 4 km voelde aan als harken. Het ging allemaal wat moeizaam. Ik kwam thuis in de middaghitte met een duurloop van 18 km aan 4:29 (13,4 km/u) en was ontevreden. Niet te geloven voor de meesten, maar ja 2 jaren geleden bijvoorbeeld moest ik in aanloop naar Gérardmer inhouden om niet sneller te lopen dan deze tempo's. En dan moet toch beetje per beetje de realiteitszin terug komen, want:
1. ik heb een op zijn minst gezegd hobbelige loopvoorbereiding gehad dit jaar;
2. ik heb veel minder volume kunnen lopen dan andere jaren;
3. ik word misschien ook wel een jaartje ouder (Grrrrr....)
4. schreef ik in mijn vorige blogpost niet? "Well, you can't fool yourself. Ik ben in form, maar er bestaan geen wonderen: ik kan op die 21 km in Gerardmer geen wonderen verrichten. Het wordt zwaar crashen in de laatste ronde van 7 km en 'surviven'. 100% zal ik immers dan nog niet zijn in het loopnummer, maar ik ken mezelf ... ik zal het loopnummer starten 'alsof ik wel 100% ben'. Tegen Lanzarote moet het wel lukken om die laatste percentjes nog toe te voegen aan het vormpeil."

Het is raar maar hoe realistisch ik ook kan zijn in mijn analyses, in aanloop naar een wedstrijd lijk ik mijn lat toch weer te hoog te leggen, namelijk daar waar ik ooit in mijn beste wedstrijd geëindigd ben (en liefst nog iets beter).  Aard van het beestje zeker.
Maar goed, nu weet ik: rustig blijven in Gérardmer, zien wat er in den tank zit, en daarna de tank nog wat verder vullen voor Lanzarote.

Trainingsmoe

Gelukkig voel ik me nog niet trainingsmoe (in de zin van 'ik moet me nog niet naar mijn trainingen slepen, want het kopke zit nog boordevol goesting'), maar ik ben anderzijds ook wél trainingsmoe (in de zin van 'mijn lijf staat onder druk van de trainingsarbeid en voelt af en toe afgepeigerd aan). Da's op zich goed nieuws, het betekent dat ik echt in race season beland ben, het seizoen waarin je de randen aftast van wat je lijf op dat moment aankan.

Die tempoduurlopen (zoals hierboven beschreven), zitten er nu elke week in. De laatste 10 dagen deed ik er zo 2. Die 20 km trage duurloop was een opsteker - ik bleef aan heel lage hartslagen lopen (gem 134) en kwam toch thuis aan een tempo van 4:42.

Ook in het fietsen zaten er pittige ritten tussen, met tempoblokken van 20 à 25 minuten, net onder de overslagpols.

Slecht nieuws is er van het zwemfront. Ik maak geen vorderingen, integendeel....het gaat deze periode een beetje minder. Geen idee wat er aan de hand is. Misschien voel ik in mijn moeilijkste discipline als eerste de vermoeidheid die zich opstapelt?

Goesting

Soit, het belangrijkste is dat de goesting er is. Goesting om nog te trainen, en ... goesting om te racen. Nog 7 dagen trainen alvorens ik begin te rusten voor Gérardmer. Volgende week laat ik jullie weten hoe die laatste week verlopen is.

Ciao

week 37 en 38: tsjakka - krak - tsjakka

Een zware trainingsblok, zoals ik in mijn vorige blogpost aankondigde.
Die blok was al begonnen in week 36. In week 37 ging ik op mijn elan verder.
Een pittige fietstraining op maandag, gevolgd door een lange zwem- en een lange looptraining op dinsdag. Door mijn blessuregeschiedenis van dit seizoen was dit mijn eerste keer 19 km dit seizoen, en ik kwam binnen met een tempo van 4:31. Niet slecht, helemaal niet slecht .... maar de laatste 2 à 3 km waren echt zwaar. Ik voelde dat ik de kilometers onvoldoende in de benen heb. Op woensdag had ik dan ook geen kracht in de benen op de fiets. En de tempolooptraining van donderdag ging nog net, maar ik zat toch redelijk op mijn tandvlees. Nu ja, je moet jezelf soms pijn doen om beter te worden.

Vrijdag vertrok ik op reis naar Italië en de lange rit gaf me onder andere tijd om te reflecteren op mijn voorbereiding en het effect van die 19 km loop op mijn volgende 2 dagen. Well, you can't fool yourself. Ik ben in form, maar er bestaan geen wonderen: ik kan op die 21 km in Gerardmer geen wonderen verrichten. Het wordt zwaar crashen in de laatste ronde van 7 km en 'surviven'. 100% zal ik immers dan nog niet zijn in het loopnummer, maar ik ken mezelf ... ik zal het loopnummer starten 'alsof ik wel 100% ben'. Tegen Lanzarote moet het wel lukken om die laatste percentjes nog toe te voegen aan het vormpeil.

Maar soit, ik was op weg naar Toscane, waar we me niet alleen een 18 meter zwembad wachtte (net lang genoeg om nog min of meer waardevolle zwemtrainingen te doen), maar ook een moordend fietsparcours met lange hellingen met ook wel zeer steile stukken erin. 4 keer enorm genoten op mijn fiets van de Toscaanse meedogenloze natuur, maar ook van de fantastische vergezichten. En van mijn fietsvormpeil.

Maar dit seizoen mag het precies niet eens gewoonweg normaal verlopen. Mijn looptrainingen in het warme Toscane waren gepland in het 2e deel van de week. Maar op wandeling dinsdag verzwik ik stomweg mijn enkel. Het eerste gevoel was verschrikkelijk pijnlijk. Dit leek ernstig, maar ik kon er nog min of meer op stappen. Thuisgekomen stond de enkel zeer dik. Ice ice baby dus. Ijsleggen, en nog eens ijsleggen. En stilletjes bidden dat alles zou meevallen.
Woensdag dan mijn tempoloop van 14 km vervangen door een kort testloopje, wat gelukkig min of meer positief uitviel. En op vrijdag 's ochtends op een nuchtere maag een 18 km gelopen. Nèh.
Het lijkt allemaal nogal mee te vallen. De enkel reageert na het lopen nog steeds door te zwellen, maar de pijn valt enorm mee.
Soit, de loopkilometers in deze week serieus moeten inperken. Wat opnieuw niet is wat ik nodig heb natuurlijk.
Maar, het had allemaal erger kunnen zijn.

Dit seizoen is er echt zo één waarin ik getest wordt op mijn 'positive thinking capacity', heb ik de indruk. Het zij zo.
Nu toch even wat gas terugnemen voor een dag of 5, en dan de laatste trainingsblok in aanloop naar Gerardmer.

Hier zijn mijn 2 trainingsweken, 25 uren van meestal dolle pret...

week 36: verteren

Week 36 ondertussen al. een recupweek om de trainingsblok te verteren.

Al is 'verteerd' misschien een fout begrip. Op woensdag heb ik meegedaan aan de 'beermile'. Is dit folklore? is dit marginaal? is dit fun? Ik denk alle 3 door elkaar.

Het concept is simpel: je loopt een mijl (1600 meter), maar om de 400 meter moet je een blik Cara Pils achteroverslaan alvorens je aan de volgende 400m mag beginnen. Je denkt op voorhand: "ik ga daar eens 4 * 400m een sprint trekken." Maar eigenlijk ben je in die 400 meter vooral bezig met dat gerstenat verteren en ... uhm .... binnenhouden. Hilarische proef, waarin de gezelligheid te zoeken is in de omkadering van het gebeuren, minder in je slokdarm en maag.
Soit, een ervaring .... uhm .... rijker.

Maar vanaf zaterdag was het terug echt menens: een nieuwe trainingsblok. Direct goed van start gegaan met op zaterdag een looptraining met tempoblokken, wat bovendien zeer vlot ging. En op zaterdag een brick training: 50 km bike + 4 km run.

Benieuwd wat deze trainingsblok gaat geven. Hey ho, let's go!!

week 34 en 35: bevestiging

In week 33 was ik aan een stevige trainingsblok begonnen. De focus die ik er in week 33 terug kon inleggen, heeft zich verder gezet. Ook de vorige 2 weken heb ik keihard kunnen doorzetten. Vrijdag liep mijn trainingsblok af, en ik was echt helemaal afgepeigerd. Tof om te merken dat ik het nog kan, zo'n volledige trainingsblok afwerken en tot aan het gaatje gaan.

In week 34 heb ik me vooral gefocust op zwemmen en lopen.

Opnieuw 3 keer kunnen zwemmen in deze week. De CSS test ging iets minder, maar het was dan ook niet verstandig om die 's ochtends in nuchtere toestand te doen.
In het lopen heb ik er hier wel veel zelfvertrouwen getankt. Voor het eerst een 16 km gelopen en aan een lage hartslag (129) toch tempo 4:35 kunnen lopen. Dat was een mooie verrassing. Ook de tempoblokken beginnen vlotter en vlotter te gaan.

Op zondag een lange rit van 112 kilometer gereden. En dat was de start van een intensieve fietstrainingsblok. Want in week 35 ben ik drie dagen gaan fietsen in de Ardennen. Pittige 3 dagen, samen goed voor 270 kilometers en niet minder dan 4800 hoogtemeters. Het was een zeer zwaar parcours, maar als je naar Gerardmer en Lanza gaat, kan je je niet beperken tot cruisen langs de kanalen natuurlijk. Niet erg voor mij bovendien, want ik ben zowat verliefd op de Ardennen.

Als ik dan - terug in Merelbeke - op vrijdag opnieuw een 16 km run voor de kiezen had, zat ik niet meer echt met frisse benen. Dat ik de long slow distance run van week 34 niet ging kunnen evenaren, dat was zeker. Maar ik heb opnieuw een lage hartslag kunnen aanhouden (128) en toch nog tempo 4:43. Dat was nog een redelijk mooie afsluiter van deze trainingsblok.

Nu een weekje de riem eraf. Per ongeluk in de week van de Gentse Feesten, is me dat een tegenvaller. 😇

week 33: 3 kilo en vuur uit de sloffen

Wat er ook allemaal op me afgekomen is in juni: gekke weken op het werk, de moeilijke beslissing over Challenge Geraardsbergen, het moeilijke aftasten wat wel of niet kan na mijn peesblessure en privé ook wel heel wat beslommeringen. Maar ik moet ook een eigen aandeel zien in mijn onstabiele trainingsweken in juni. Op één of andere manier heb ik toch een paar keer moeten afreageren van van alles en nog wat, en heb ik een paar keer stevig gefeest: Fifty foot combo, Best kept secret, Punk's not dead, Copacabana: het waren allemaal deftige feestjes die ook hun sporen achterlieten. Het was efkes heel moeilijk om echt als een sportman te leven, als er mij toch geen wedstrijd gegund was.

Maar deze week is de kentering gekomen. Vrijdag heb ik de boeken toe gegooid op het werk voor een lange vakantie van 6 weken, privé valt alles weer mooi op zijn plooien, de wedstrijden voor het najaar zijn gepland, ... Er is een soort toewijding terug gekomen.
Ik ben wel nog 3 keer op 1 weekend gevraagd om ergens te gaan eten. Dat was er nog een beetje over. Maar voor de rest zit ik qua mindset helemaal terug op race preparation. Ik zit ook terug te snuisteren in trainingsplannen van vorige jaren, en ben mijn plan voor de laatste 3 maanden van het seizoen aan het uittekenen. Plannen concreet maken: dat is altijd een goed teken.

We zijn vandaag exact 2 maanden voor mijn eerste wedstrijd: Gérardmer. Tegen dan moet er 3 kg overtollig gewicht af zijn. En moet ik qua zwemmen en lopen nog redelijk wat vooruitgang boeken. Het fietsen zit al zeer goed, daar gaat het over onderhouden van dit vormpeil en nog wat race specifieke fine tuning.

Mijn-recup periode liep tot en met woensdag. Vanaf donderdag ben ik terug aan een trainingsblok begonnen.

Een paar opvallende zaken deze week?

- 3 zwemtrainingen op 1 week, ik denk dat dat alweer even geleden is. Meestal kwam ik maar aan 2 zwembad-bezoekjes toe. Met 6400 zwemmeters is dat al direct een deftig zwemweekje.
- maar ... de zeer aandachtige volger heeft in bovenstaand schema een woordje gespot dat al heel lang verdwenen was uit mijn schema's. Jawel, het woord 'interval' en dan nog in een groen blokje. Dat betekent: een interval looptraining. Grondig over overlegd met mijn kine, en het mocht als het geen te lange blokjes werden. Zes keer 200m doorgelopen, met tussendoor slechts 100m recup: de tempo's lagen tussen 3:47 (15,9 km/u) en 3:23 (17,7 km/u). Het was telkens slechts een kort interval, maar ik kan jullie verzekeren: na al die maanden voorzichtigheid inbouwen, deed me het wat om nog eens het vuur uit mijn sloffen te lopen. Het voelde nog altijd zeer naturel en gecontroleerd aan. Oef!

Ik voel het vuur vanbinnen terug branden. Geweldig gevoel...

Week 30 - 32: lang seizoen

Ondertussen ben ik sinds mijn revalidatie van mijn liesbreukoperatie al 32 (tweeëndertig) weken aan het trainen. En nog geen enkele wedstrijd kunnen afwerken. Niet te verwonderen dat ik me qua trainingsdiscipline soms als een jojo voel: nu weer super opgewonden om er het beste van te maken, dan weer het een beetje aan het lossen.

Het afzeggen van Challenge Geraardsbergen was een weloverwogen keuze, maar wel een pijnlijke. De dag van de wedstrijd kon ik het niet opbrengen om naar mijn teamgenoten te gaan kijken, het deed me te veel pijn dat ik niet kon deelnemen. Dat had ik niet zien aankomen.

Maar ik heb me snel gegooid in het smeden van nieuwe en snode plannen. ik ben ingeschreven in 2 wedstrijden in het najaar:
Triathlon XL de Géardmer (7 september), een halve triatlon waar ik al 3 keer aan deelnam. Een pokkezware met zijn 1900 hoogtemeters in het fietsparcours.
Ironman 70.3 Lanzarote (5 oktober) - eindelijk ga ik na al die jaren naar hèt triatlon-walhalla Lanza. Ook daar een selectie parcours met 1000 hoogtemeters en een plek waar de wind heftig te keer kaan gaan.

Ongelooflijk veel goesting heb ik er in. Juli, augustus en september moeten drie topmaanden worden qua training. En ik ga proberen om in die ene maand twee keer te pieken.

Velen zijn al bezig met hun seizoen 2020 te plannen. Daar ben ik helemaal nog niet klaar voor. Seizoen 2019 moet nog uit zijn sloffen schieten.

De vorige 3 trainingsweken:

Vorige zondag gebeurde in Ironman Frankfurt (bij temperaturen tussen de 35 en 40 graden) nog maar eens iets wat de schoonheid van onze sport in de verf zet, met in de hoofdrol aboslute toppers Jan Frodeno en Sebastien Kienle: "Na 186 kilometer fietsen doken Frodeno en Kienle uiteindelijk zij aan zij de laatste wisselzone in. En daarin toonde Frodeno zich van zijn meest sportieve kant. Kienle had een stuk glas in zijn voet gekregen en moest verzorgd worden door een dokter. In plaats van te profiteren van de pech van zijn grote concurrent en meteen weg te stormen, stapte Frodeno naar Kienle om te kijken of alles goed was met hem. Pas toen Kienle verzorgd was, begon ook Frodeno aan zijn afsluitende marathon. Een staaltje ongeziene sportiviteit."
Machtig!

week 27 - 29 : ups, downs & een moelijke beslissing

Alweer 3 weken waarin ik geen tijd en energie vond om te schrijven.
Het is me ook wat geweest.

Om er eens een up - uit te pakken: op 26 mei deden we met de club een brick training : 5 * (9 km fietsen - 2 km lopen). Ik had uiterst veel power in de benen, en kwam eerste uit deze zware training. In het fietsen kon ik full power gaan. Telkens opgewarmd van het fietsen die looprondes van 2 km was op mijn lijf geschreven, de overgang van fietsen naar lopen is mijn sterkste moment. De vijfde en laatste 2 km liep ik aan 16 km/u. (ik had overschot).
Wie het zag, verklaarde me 'klaar voor Geraardsbergen'.

Maar ... ikzelf wist dat ik de loopafstand nog niet in de benen had. En ik voelde ook dat ik op mijn langere looptrainingen van 14 à 15 km iets aan het forceren was. IK had pijnlijke benen. Confronterend voor iemand die in principe geen spel maakt van trainingen tussen de 15 en 20 km. Maar als je daar een tijdje niet op hebt kunnen trainen, dan weet je opnieuw .... wonderen bestaan niet. En 1 week later voelde ik dat mijn pees toch weer reageerde op die duurlopen. Lichtjes maar niet te negeren.
Gelukkig zat er net een rustperiode aan te komen.

Maar beetje per beetje voelde ik dat het niet goed zou komen voor Geraardsbergen.
Het werden dagen vol muizenissen, en met een verlaagde trainingsbelasting om toch te proberen klaar te geraken voor 16 juni. Zou ik die 21 km kunnen uitlopen? Eigenlijk wel (op een race day kan je altijd iets meer), maar .... de prijs die ik er mogelijks voor zou betalen, is dat ik opnieuw mijn pees zou moeten laten rusten, en dus niet verder zou kunnen opbouwen.

En toen heb ik de knoop doorgehakt : een normale opbouw naar het najaar, geen risico in Geraardsbergen, en vlammen in Gerardmer en Lanzarote.

Jawel, Mijn 2 A-races van het seizoen zijn onmiddellijk ook gekozen:
- 7 september de halve triatlon in G-mer, met 1900 hoogtemeters in het fietsen
- 5 oktober de halve triatlon in Lanzarote met 1100 hoogtemeters in het fietsen
beiden hebben ook een loopparcours met wel wat hoogtemeters.

In Gerardmer wordt het mijn 4e deelname, naar het triatlon-heiligdom Lanzarote zak ik voor de eerste keer af. Alles op het najaar dus, en sinds 2 dagen ook in Agegroup 50-54. Aan ambitie ontbreekt het mij niet, aan goesting ook niet.

Maar die muur in Geraardsbergen, die zet ik even op mijn to do lijstje voor één van de volgende seizoenen.

week 25 en 26: inschattingen

Hoe moet ik deze 2 weken nu inschatten?

Enerzijds kan je zeggen dat ik te weinig trainingsuren achter de kiezen heb. Nog geen 16 uur in totaal over 2 weken, da's redelijk matig. De laatste weken is het op mijn werk echt een zottenkot. Het stopt niet, met veel avond-, nacht- en weekendwerk ook. Dat is op dit moment het grootste obstakel. Te weinig tijd om echt te rusten: gevaarlijk voor een triatleet.

Anderzijds kan ik ook mooie resultaten voorleggen in deze 2 weken. Ik zit weer wat steviger in mijn loopschoenen. Ik probeer de afstanden zachtjesaan te verhogen, en loop redelijke tempo's. En ik laat op de fiets wel een paar mooie dingen zien. Ik voel gewoon dat ik als fietser heel krachtig uit de winter kom.

Als ik nu blessurevrij blijf, ga ik op zondag 16 juni deelnemen aan Challenge Geraardsbergen. Het is met enige reserves, want eigenlijk is er nog te veel werk aan mijn lopen om dit goed te kunnen doen: afstanden verhogen, meer looptrainingen per week, tempo in de voeten krijgen, koppeltrainingen. Teveel om allemaal in orde te krijgen op de pakweg 3 à 4 weken die me nog resten. Ik zal dus voorzichtig moeten zijn, en me niet mogen laten meeslepen door Challenge Geraardsbergen. Ik moet me in mijn hoofd prenten dat die wedstrijd er één is om ritme op te doen, om het wedstrijdgevoel terug te krijgen, en dat ik daar niet ga kunnen schitteren zoals ik zou willen. Honderd keer heb ik het mezelf al moeten inprenten: "Pieken naar het najaar, Christophe!" Ik zal het zeker nog moeten herhalen tot en met 16 juni.

Maar voorlopig ben ik tevreden over mijn evoluties. Ik ben al blij dat ik nog een momentje tijd gevonden heb om dit neer te pennen. Vanaf deze zomer mag er opnieuw wat meer pit in deze blog zitten. Een goed voornemen!

week 24: quality time

Deze week was zeker niet de week met de meeste trainingsuren, slechts 8u45m. Het is gewoonweg uiterst druk op het werk en met andere engagementen, en ik kreeg er niet echt meer tussen gepland.

Maar ik heb toch wel een paar quality trainingen kunnen doen op de fiets:
- maandag anderhalf uur op de rollen met 4 * 12 minuten over-under intervals tussen 95% en 105% van mijn FTP (overslag punt)
- vrijdag een korte rit buiten, maar wel met 2 * 15 minuten in de INT zone (de eerste 5 minuten opbouwen laag in de zone - de laatste 10 minuten op zwaar verzet hoger in de INT zone)
- zondag dan 2 uur op de rollen (eerst met een VO2 max training van een uur - met 2 sets van 4 * 3 minVO2 max intervals van 110 - 125% van mijn FTP; daarna een uur losrijden)

Ook in het zwemmen ben ik op de goede weg. Nog veel werk weliswaar, maar ik moet pas in het najaar op snelheid zijn, dus dat komt wel goed.

En .... in het lopen is er voorzichtig goed nieuws: op zaterdag liep ik voor het eerst sinds lang volledig pijnloos. Daardoor is mijn loopstijl ook meer uitgebalnceerd, denk ik, want zonder ook maar iets te forceren, kwam ik thuis met een tempo van 4:25 (13,6 km/u). Een dubeele verbazing, want telkens ik 's morgens opsta, moet ik nog steeds de eerste minuten la mankend doorkomen. En als mijn kine mijn achillespees behandelt, lig ik nog steeds moeizaam mijn pijn te verbijten.
Maar, goed nieuws dus. Ik blijf voorzichtig, maar nu is het toch met veel goede hoop.

Hier is mijn weekje:

week 23: recup

Maandag stelde ik de recupweek nog even uit, en reed met de fiets naar een feestje in Saint-Sauveur. Maar op de hellingen in het Pays des Collines schreeuwde gans mijn lijf naar rust. Het was duidelijk: na 2 harde trainingsweken was het scherpe er nu echt helemaal af. De rit terug 's avonds heb ik al wijselijk geschrapt. Met pijn in het hart heb ik dan ook zaterdag de 150 km van de Etixx Classic samen met de Mr T'ers laten vallen. Ik voelde gewoonweg dat de fut er helemaal uit was. En ervaring zegt me dat te vroeg er weer invliegen niks oplevert. Ik deed er een heel mooie zwemtraining voor in de plaats, met allemaal 50's en 100's.

Maar de meest opmerkelijke training was toch die van vandaag (zondag). Het lopen blijft toch wel een oefening in voorzichtigheid, en deze keer dacht ik na 500m om per direct terug naar huis te lopen. Ik heb altijd wel lichte last in mijn pees in het begin, maar deze keer was het echt veel pijnlijker dan anders. In mijn hoofd was het al één en al gevloek, maar ... ik liep toch nog een beetje verder richting het park, en verbaasde me dat beetje per beetje de pijn wegtrok. Naar het einde toe maakte ik zelfs nog een ommetoertje om de 8 kilometer vol te maken, want toen was er al helemaal geen sprake meer van enige pijn. Dat was onverhoopt.

Ondertussen is het triatlonseizoen opgestart. Zo was er dit weekend Ironman 70.3 Marbella. Het blijft me echt lastig vallen dat ik nog niet echt kan lopen zoals het hoort, en dat ik die looptrainingen niet kan opdrijven.
Maar ik ben een serieuze kalender van mogelijke najaarswedstrijden aan het opstellen. En het zou me niet verbazen dat ik na de zomer nog 3 halve triatlons probeer te plannen in plaats van 2.

Morgen wordt er een tweede keer traumeel ingespoten rond mijn achillespees. En ik blijf hard inzetten op revalidatie-oefeningen, kinébehandelingen en een trage geduldige opbouw van het lopen. Ik moet en zal terug 'in charge' geraken.
Hou me in de gaten, ik ga vlammen in het najaar. 😜

week 21 en 22: terugslaan, fun op de fiets en ... licht ongeduld

Na de krak in week 20 heb ik de laatste 2 weken krachtig teruggeslaan. Ik zat terug fris, had er enorm veel zin in en heb me enorm geamuseerd met mijn trainingen. Dat zie je ook aan de cijfers 27 uur getraind op die 2 weken en week training stress scores (TSS) van respectievelijk 796 en 840.

Het meest opvallend is zonder enige twijfel het fietsen: ik reed in die 2 weken samen 526 km en voel me echt een stuk sterker worden op de fiets. In de eerste week reed ik een heel toffe Klassieker van het Goede Doel samen met Olivier DJ. Maar het strafste was toch in de 2e week mijn solo-Ardennenrit naar huis: 179 km op mijn eentje met 1988 hoogtemeters. Door een adembenemend mooi parcours (behalve de buitenwijken van Charleroi) heb ik 6uur 35 minuten in het zadel gezeten. Het was puur genieten, maar in de laatste 20 kilometer was ik toch redelijk choco. Op het laatste klein klimmetje van Landskouter naar Lemberge vond ik het op de één of andere manier nog leuk om op het groot mes naar boven te rijden. Pipo! Thuis stond er gelukkig een dampende pot pasta met rode saus op mij te wachten, want ik was echt helemaal leeggereden.

Het lopen blijft problematisch. Mijn achillespees staat me ondertussen toe om 2 keer per week ongeveer 7 km te lopen, maar het gaat telkens gepaard met licht ongemak tijdens het lopen, redelijk wat pijn in de laatste kilometer en veel stijfheid de dagen erna (vooral 's ochtends bij het opstaan). Zo kan ik geen loopvormpeil opbouwen. Challenge Geraardsbergen midden juni komt serieus in gevaar. Een top-loopprestatie is daar sowieso uit den boze, daarvoor is er nog te weinig tijd. Maar zelfs achter een deelname staat momenteel een groot vraagteken.
Mijn vrouw zegt dat het haar opvalt hoe rustig ik er allemaal bij blijf. Dat heeft misschien te maken met het feit dat ik dit jaar de nadruk wil leggen op het najaar. Maar ook daarvoor moet mijn herstel zich toch wel verder en sneller doorzetten. Ik voel toch enige onrust opduiken in mijn hoofd.

Keep ya posted. Nu ga ik een recupweekje in. Het was de max de vorige 2 weken, maar ook serieus vermoeiend. Even naar adem happen dus.

En met een paar foto's nog eens terugblikken op het mijn favoriete gedeelte van ons land, namelijk dat onder de taalgrens: