Die blok was al begonnen in week 36. In week 37 ging ik op mijn elan verder.
Een pittige fietstraining op maandag, gevolgd door een lange zwem- en een lange looptraining op dinsdag. Door mijn blessuregeschiedenis van dit seizoen was dit mijn eerste keer 19 km dit seizoen, en ik kwam binnen met een tempo van 4:31. Niet slecht, helemaal niet slecht .... maar de laatste 2 à 3 km waren echt zwaar. Ik voelde dat ik de kilometers onvoldoende in de benen heb. Op woensdag had ik dan ook geen kracht in de benen op de fiets. En de tempolooptraining van donderdag ging nog net, maar ik zat toch redelijk op mijn tandvlees. Nu ja, je moet jezelf soms pijn doen om beter te worden.
Vrijdag vertrok ik op reis naar Italië en de lange rit gaf me onder andere tijd om te reflecteren op mijn voorbereiding en het effect van die 19 km loop op mijn volgende 2 dagen. Well, you can't fool yourself. Ik ben in form, maar er bestaan geen wonderen: ik kan op die 21 km in Gerardmer geen wonderen verrichten. Het wordt zwaar crashen in de laatste ronde van 7 km en 'surviven'. 100% zal ik immers dan nog niet zijn in het loopnummer, maar ik ken mezelf ... ik zal het loopnummer starten 'alsof ik wel 100% ben'. Tegen Lanzarote moet het wel lukken om die laatste percentjes nog toe te voegen aan het vormpeil.
Maar soit, ik was op weg naar Toscane, waar we me niet alleen een 18 meter zwembad wachtte (net lang genoeg om nog min of meer waardevolle zwemtrainingen te doen), maar ook een moordend fietsparcours met lange hellingen met ook wel zeer steile stukken erin. 4 keer enorm genoten op mijn fiets van de Toscaanse meedogenloze natuur, maar ook van de fantastische vergezichten. En van mijn fietsvormpeil.
Maar dit seizoen mag het precies niet eens gewoonweg normaal verlopen. Mijn looptrainingen in het warme Toscane waren gepland in het 2e deel van de week. Maar op wandeling dinsdag verzwik ik stomweg mijn enkel. Het eerste gevoel was verschrikkelijk pijnlijk. Dit leek ernstig, maar ik kon er nog min of meer op stappen. Thuisgekomen stond de enkel zeer dik. Ice ice baby dus. Ijsleggen, en nog eens ijsleggen. En stilletjes bidden dat alles zou meevallen.
Woensdag dan mijn tempoloop van 14 km vervangen door een kort testloopje, wat gelukkig min of meer positief uitviel. En op vrijdag 's ochtends op een nuchtere maag een 18 km gelopen. Nèh.
Het lijkt allemaal nogal mee te vallen. De enkel reageert na het lopen nog steeds door te zwellen, maar de pijn valt enorm mee.
Soit, de loopkilometers in deze week serieus moeten inperken. Wat opnieuw niet is wat ik nodig heb natuurlijk.
Maar, het had allemaal erger kunnen zijn.
Dit seizoen is er echt zo één waarin ik getest wordt op mijn 'positive thinking capacity', heb ik de indruk. Het zij zo.
Nu toch even wat gas terugnemen voor een dag of 5, en dan de laatste trainingsblok in aanloop naar Gerardmer.
Hier zijn mijn 2 trainingsweken, 25 uren van meestal dolle pret...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten