week 16: recup

Deze week was een recupweek. Belangrijk in de trainingsopbouw om dit soort weken in te bouwen. Los daarvan was de timing ook perfect: een zoveelste compleet crazy week op het werk. Ik weet echt niet hoe ik hier een normale trainingsweek had moeten tussen wringen.

Zestal uurtjes getraind in totaal.

Vooral de zwemtraining op dinsdagochtend was een meevaller. Echt mooie tijden gezwommen. Maar zaterdag liet ik de zwemtrainster van Mr T eens naar mijn slag kijken, en dan werd duidelijk dat er nog veel werk was:

• bovenlichaam ligt mooi in het water, maar onderlichaam zakt wat door -> één van de tips is regelmatig rugcrawl invoeren in mijn training.
• met de rechterarm heb ik soms een slechte insteek, mijn elleboog dreigt eerder in het water te vallen dan mijn hand, waardoor ik 'plets'
• en .... er is iets mis met mijn timing, als mijn ene hand op komst is boven water om ingestoken te worden, is met andere arm al te vroeg begonnen met de catch-beweging

Goed dat ik dit nu allemaal weet, maar - gdvd!*%¨¨ - denkt een mens dan - ik was toch beter verliefd geworden op duatlon in plaats van op triatlon. Allejup, morgen beginnen we terug aan gewone trainingsweken met - ik doe mijn best om het met enig enthousiasme te tikken, maar het is me niet gelukt - onder andere rugcrawl dus.

week 15: test

Dit was een goeie testweek: na een week van 8 trainingsuren en één van 9, ging ik nu over de 10 uur heen. Mooi zo. Jammer dat ik de zwemtraining van zaterdag miste, anders had ik een perfect parcours gelopen. Maar ik was doodop: heel zware weken op het werk met nauwelijks tijd voor weekends, en dan deze trainingen erbij, het is geen klein bier.
Bovendien mocht ik zaterdag niet te veel hooi op mijn vork nemen, want ook op zondag stond er nog een test gepland, mijn lactaattest op de fiets. Dat was alweer een paar jaar geleden.

De resultaten zijn bevredigend voor december: een anaeroob overslagpunt (wanneer ga je in het rood) rond hartslag 148 bij 260 watt. Je wint er geen wedstrijden mee, maar 't is wel een heel mooi wintervormpeil om op verder te bouwen.
Ik heb ook een heel mooie basisconditie, want mijn aeroob omslagpunt (wanneer begin je je koolhydratensysteem meer aan te spreken) ligt op 206 watt.
Ik ben tevreden, maar besef ook dat er nog veel werk voor mij ligt om in Alpe d'Huez en Gérardmer te knallen.

Mooie week dus ......

Maar volgende week wordt wel een recup-weekje, want we gaan opnieuw een werkweek van 6 dagen tegemoet, en geest en lichaam kunnen wel wat ademruimte gebruiken.

week 13 en 14: back @ Mr T

De trainingsuurtjes gaan in licht stijgende lijn: een week van 8u en een week van 9u. Vooral veel gefietst: 8 trainingen op 2 weken. De fietstrainingen zullen dan ook super belangrijk zijn voor volgend seizoen. In de wedstrijden Alpe d'Huez en Gérardmer zijn de parcours zo zwaar dat je enkel met sterke fietsbenen potten kan breken, en als je na het fietsen goed wilt lopen, moet je naast goede lopersbenen ook beschikken over een goede recuperatie na het fietsen.

Het terug aansluiten bij Mr T triatlonclub Gent is bovendien een voltreffer. Op zaterdag heb ik al tweemaal de zwemtraining meegedaan, en dat is toch een meerwaarde moet ik zeggen. En op zondag heb ik al drie keer langere ritten gedaan dan je op je eentje in deze omstandigheden zou doen: op 27 november bvb was het uiterst mistig en eigenlijk heel kil 's ochtends, op 4 december was het ijskoud 'smorgens (en lag het hier en daar zelfs nog wat gladjes van de rijmplekken). Niet zoveel gegadigden dus, maar telkens toch met 7 atleten de baan op.

In week 14 heb ik jammer genoeg niet gezwommen, maar dat maak ik deze week zeker goed.
Mijn grootste foutje is dat ik gedurende 2 weken mijn oefeningen niet gedaan heb. Ook dat maak ik deze week goed. Ik zal dus ietsje minder op mijn fiets zitten, denk ik, in week 15.

Het wordt ondertussen ook tijd om wat duatlons in het voorjaar te plannen. Ik twijfel enorm tussen Stockholm en Luxemburg voor mei. En voor de rest moet ik dringend eens de kalender van 2017 bestuderen.


En, nog iemand geïnteresseerd in gewichtsperikelen? Het lukt me aardig om rond die 73 te bengelen. Een mooi wintergewicht is dat. Als ik het daarop kan houden, komt een verdere daling naar mijn wedstrijdgewicht wel vanzelf als ik meer en harder train in de loop va het seizoen. Op diene Alpe d'Huez wil ik geen grammeke te veel mee naar boven sleuren. Wat mij betreft mogen ze die Gentse Feesten dus dit jaar gewoon eens zo laten.

week 11 en 12: diversiteit belangrijker dan volume

Qua trainingsuren heb ik het de laatste 2 weken wat kalmer aangedaan. Dat dat ook resulteert in 2 weken met lage trainingsuren (tussen de 6 en 7 uur), daar zijn grosso modo drie redenen voor te bedenken:
1. De bewuste reden: ik had sowieso voorzien om na de halve marathon van Berlare wat rustige weken in te plannen. Zeker qua lopen omdat ik nu echt eens af wil van die vervelende stramme rechter hamstring, en omdat ik ook echt wel nood heb aan wat rustiger loopwerk.
2. De te voorziene reden (die je wel op voorhand probeert straal te negeren): de workload - van 4 november tot en met 19 november heb ik gewoonweg elke dag (ook zondagen) gewerkt. Er was relatief weinig trainingstijd over.
3. De vervelende reden: regen regen regen regen en nog eens regen. Bijna alle fietstrainingen heb ik binnen moeten doen. Het was echte hondeweer in België. Rollentrainingen zijn altijd wel korter dan de voorziene buitentrainingen. Op de rollen ben je continu in beweging, laat je nooit de benen eens stil, is er nooit een rood licht, of een verkeerssituatie waardoor je moet inhouden. Met mijn Wahoo Kickr en met de fantastische app Trainerroad kan ook zeer goed die trainingen uitkiezen die ik op dit moment nodig heb. (ongeacht welke training ik doe - kracht, krachtuithouding, sweet spot, extensieve duur, recup - er is één constante: veel omwentelingen - gemiddeld aantal omwentelingen per minuut ligt altijd boven de 90)

Ondanks de lage trainingsuren kan ik jullie wel twee zeer kleurrijke weken presenteren:

De volgende weken mag de diversiteit aangehouden blijven, en mogen de trainingsuurtjes wat toenemen. Om de 3 bovenstaande redenen even te overlopen: reden 1 valt beetje per beetje weg, reden 2 ziet er iets minder dominant uit de volgende weken, en voor reden 3 geeft weeronline.be me goede hoop.

week 10: halve marathon Berlare

Te weinig volume (kilometers dus) maar voldoende kwaliteitstrainingen, benieuwd wat dat zou geven. De race-strategie was op voorhand bepaald en heb na pakweg 10 minuutjes al in de dichtstbijzijnde vuilbak gekieperd: starten aan tempo 4:30/km en dan halverwege zien of ik nog wat zou kunnen versnellen....

De vuilbak

Ik stond samen met Pieter aan de start, we wisten dat we aan 4:30 zouden starten, Pieter ging zich in mijn slipstream zetten, en ik startte de eerste kilometer aan ... 4:15. Gevoelig sneller dus dan 4:30. Ik probeerde wat te vertragen, maar 4:30 voelde gewoonweg veel te traag aan. De twijfelende 2e kilometer werd 4:18. En dan kwam de figuurlijke vuilbak van hierboven in het vizier: "Kust ze: terug naar wat juist voelt.
Het werden kilometers aan 4:12 -  4:13 ongeveer. Heerlijk tempo'tje dat lekker en relaxed aanvoelde. Beetje per beetje betekende dit ook meer en meer lopers inhalen die wat te snel gestart waren, en nu gas moesten terugnemen. Bij de start had ik echt het gevoel dat er 150 man was weggelopen zonder een krimp te geven, dus het was een geruststelling om te merken dat er redelijk wat op hun adem getrapt hadden.

Nieuwe truc
Ikzelf liep rond kilometer 12-13 nog altijd vrij relaxed en maakte een praatje met de 2 kompanen die ondertussen al een tijdje samen met mij aan hetzelfde tempo liepen. "Als we dit tempo kunnen aanhouden, gaan we een verdomd schone tijd lopen", zei ik nog. Eén van de 2, zijn haren vertelden me dat hij veel ervaring had, antwoordde nog dat we er nog niet waren.  Toen draaiden we rond de Nieuwdonk en kwam de wind vol in ons gezicht, en voor ik het wist had ik de 2 andere eraf gelopen zonder te versnellen. Maar een stukje verder, begon ook voor mij de miserie die niet kon uitblijven, er begon vanalles pijn te doen, het werd lastig.
En toen, in een begenadigd moment van helder denken kwam een gedachte in mij op die op 't eerste zicht compleet absurd was maar waar uiteindelijk geen speld was tussen te krijgen: "Zeg Christophe, als dat vanaf nu toch pijn gaat doen, misschien moeten we dan gewoon nog een beetje sneller lopen? Pijn gaat toch sowieso doen nu, of je trager of sneller loopt." : )  'That's my boy', dacht ik, gaf mezelf in gedachten een flinke high-five en schakelde een kleine versnelling hoger. 4:11; 4:08; 4:10; 4:07; 4:12 leverde dat op, en heel veel winstplaatsen in de eindafrekening. Mijn truc was niet doorgedrongen tot diegenen die voor mij liepen blijkbaar, héhé.
Kilometer 20 was de moeilijkste: met 4:16 moest ik toch nog even lichtjes naar adem happen. Ondertussen had ik al berekend dat ik onder de grens van 1u30m zou eindigen.Die wetenschap gaf me nog één keer vleugels en ik eindigde aan een op dat moment verschroeiende 4:09 en 4:05.

Schoon resultaat

De parcoursbouwer had me echter schoon liggen. Mijn halve marathon bereikte ik inderdaad aan 1u28m49s, maar de finish lag meer dan 500m verder, en het werd dus voor de tabellen 1u31m06 (14,2 km/u). Verder geen klagen over die parcoursbouwer, een zeer mooi parcours was het daar in Berlare.

Al bij al een zeer leuke ervaring, deze winterwedstrijd. Hij geeft me min of meer scherp gehouden in mijn looptrainingen na een bourgondisch zomertje, en ik liep hem ook relatief relaxed. Besttijd op de halve marathon ook, maar normaal gezien loop ik die na 1,9 km zwemmen en 90 km beulen op de fiets natuurlijk. Ik eindigde 51e overall en 49e man op mijn 47 jaar , ook dat is een tof cijferreeksje, vind ik (nog altijd een beetje een cijfer-nerd jawel). Voor herhaling vatbaar dus, deze mooiste halve van Berlare.

Pieter

En Pieter, hij had snel door dat het te rap zou gaan, vertelde hij achteraf. (Hij had ook een zeer moeilijke voorbereiding achter de rug met een maaginfectie en verbouwingen enzo). Hij bleef bij het plan, liep schoon aan de geplande 4:30 en kon op het einde nog een versnelling hoger schakelen. Hij werd 101e overall en 99e man in 1u38m13.

I love it when a plan comes together. But I love it more when I'm faster than the plan! : )

Next year revanche, Pieter?

week 7, 8 en 9: no water

Even geen tijd gehad om deze blog aan te vullen, maar gelukkig wel tijd gehad om te trainen. Binnen 2 dagen loop ik de halve marathon in Berlare, een wedstrijd die ik aankruiste omdat er deze keer te veel tijd zou zitten tussen mijn seizoen 2016 en seizoen 2017. Het heeft er wel voor gezorgd dat ik pittigere en vooral langere looptrainingen gelopen heb in deze periode van het jaar, dus dat heeft wel gewerkt. Ik heb op zich wel te weinig kilometers in de benen om een top halve marathon te lopen, maar ik verwacht wel nog een redelijke tijd. Daarna ga ik in november qua lopen wel eens wat meer gewone basistrainingen inlassen.

Ik heb de laatste weken bewust niet gezwommen. Na mijn halve marathon ga ik definitief van start met mijn zwemtrainingen.

Ook op de fiets voel ik beterschap, ik deed al een paar zeer interessante trainingen op mijn rollen, en heb ik ook 2 langere herfsttrainingen achter de rug.
Ja, het voelt wel goed. Ik kijk uit naar seizoen 2017. Gérardmer is geboekt, Alpe d'Huez is beslist maar inschrijving moet nog gebeuren via mijn nieuw/oud triatlonteam Mr T Gent. Ik voelde me vorige vrijdag op de ledenvergadering al direct helemaal welkom. Veel bekende gezichten, super!

Voor mei en juni ben ik op zoek naar wat duatlons uit de Power-man stal. 

 
 Volgende week staat volledig in het teken van de halve van Berlare (1 november), daarna 2 dagen Ardennenpret met mijn petekindje, en dan begint de voorbereiding op seizoen 2017 definitief.

week 5 en 6: slepen

Het sleept wel wat aan deze weken, en dan bedoel ik vooral mijn verkoudheid. Telkens ik denk er vanaf te zijn, heb ik toch weer ergens in 'den trok' gezeten blijkbaar, en komt er weer zo'n vervelend hoestje de kop insteken. Voor ik het weet zit ik dan weer met een verkodheid inclusief een snothoofd en wat minder energie. Desalniettemin is er wel goesting om te trainen, en deed ik nog niet al te veel uren maar wel deftige trainingen. Dit zijn de schema's van de laatste 2 weken:

Een paar opmerkelijke trainingen:

Densitiy Doomsday dat is deze,

en die heb ik dus maandag 30 minuten volgehouden, dan was 't vet wel van de soep

De tempo run van woensdag met 3 * 2 km tussen de 14 en 15 km/u, en op zondag de lange run van 16 km met de laatste 6 km rond de 14 km/u. Ook hier sleept het een beetje: de contractuur in de hamstrings geraakt er niet echt volledig uit, waardoor ik niet de looptrainingen kan doen die nodig zijn om op 1 november een straffe halve marathon te lopen in Berlare. Ik zal er zeker niet top zijn. Ik denk dat ik het tempo van de halve marathons in Mallorca en Luxemburg (telkens op het einde van een halve Ironman) niet zal kunnen halen, ook al moet ik in Berlare niet op voorhand zwemmen en fietsen.

Ik begin ook meer een meer op de rollen te trainen. Met mijn Wahoo Kickr smart trainer en de app Trainerroad kan ik echt heel degelijke trainingen afwerken. Die van zaterdag (één uur nadat ik terugkwam van drie dagen Londen met mijn vrouw), om 21u30 's avonds en net als ik begon te kijken naar Ironman Hawaïi, was toch een speciale: er zaten 7 20 seconden sprints in aan 480 watt. Hell yeah!

week 4 - regen, drop, knopen en jeugdige overmoed

Regen? Dat zijn we hier in België niet meer gewoon. Maar wel in Mallorca blijkbaar. Trouwe volgers van deze blog zullen zich nog mijn verzopen verhaal herinneren van de halve Ironman in Mallorca in mei. Wel vorig weekend was het daar de volledige Ironman (zonder mij weliswaar), en het regende daar pijpestelen. Tja...

Maar dat was eigenlijk niet wat ik wilde vertellen over regen. Ikzelf ben hier ook in België van de regen in de drup beland: na de darmproblemen van vorige week, was ik nog maar goed hersteld of einde week 4 was ik alweer geveld door een zware verkoudheid. Zondag nog even getwijfeld of het wel zou doorbreken, toch gaan lopen en dan vaststellen dat het ..... doorbrak. Gevolg: maandag gaan werken op een dieet van melk met honing en Dafalgan. Veel Dafalgan!

Maar er zijn ook knopen (daar is het 3e woord uit de titel) doorgehakt.

Hier is ie: dé wedstrijd voor deze zomer:

Jawel, u herkende hem: Alpe d'Huez. Op 27 juli komt de Marco Pantani in mij tot leven. Dit zijn de afstanden van de triatlon Alpe d'Huez.

Na 2,2 km kom ik gegarandeerd met een respectabele achterstand uit het ijskoude water van Lac du Verney. Maar wie me wil afhouden, zal op de Alpe du Grand Serre, Col d'Ornon en op de (21 bochten van) Alpe d'Huez zeer goeie benen moeten hebben. Bovenop Alpe d'Huez zijn er dan nog 22 loopkilometers om de laatste hardnekkige tegenstanders het leven zuur te maken. Ik heb er enorm veel zin in.


Voorlopig is dit mijn ideale seizoensopbouw:

• 1 mei Powerman Hosingen (Luxemburg) 10 RUN - 60 BIKE - 10 RUN
• eind juni Powerman Sankt Wendel (Duitsland) 10 RUN - 120 BIKE - 20 RUN
• 27 juli Triathlon d'Alpe d'Huez (Frankrijk) 2,2 SWIM - 115 BIKE - 22 RUN
• 2 september Triathlon de Gérardmer (Frankrijk) 1,9 SWIM - 90 BIKE - 21 RUN 

Supporters, daar zitten toch interessante brokjes bij hé? 2017 wordt alleszins het jaar van de klimmer.

Mag ik even voorspellen wanneer ik ga beginnen twijfelen aan dit programma? De nacht van zaterdag 8 oktober op zondag 9 oktober, zo rond 3 uur 's nachts, als ik live het WK Ironman in Hawaïi aan het volgen ben. Maar hey, ik ben nog maar 47 hé. Zo jong, en nog zoveel te beleven. : p

week 3: de kracht van vragen

Eigenlijk was alles in kannen en kruiken. Het zou een Ironman worden in 2017, en uiteindelijk was de keuze op Vichy gevallen aan begin van week 3.

Maar ... de klok nog een week verder terugdraaiend: ik telefoneerde met een heel toffe, en sport-minded collega. "Je gaat weer een Ironman doen?", vroeg ze me met veel belangstelling. En toen ik daar bevestigend op reageerde, kon ze het toch niet laten om te vragen: "Weet je nog wat je me 2 maanden geleden vertelde?" Ja hoor, ik wist het nog, hoe ik in 2016 enorm had genoten van een ander triatlonjaar zonder Ironman (heel korte samenvatting van een veel langere uitleg natuurlijk).
Dus ik legde haar omstandig uit wat me toch weer had doen veranderen van gedacht. Wat ik niet wist was dat er vanaf dan iets in mijn hoofd gezaaid was dat sowieso zou beginnen groeien: twijfel.
Ik besefte het niet tot ik me aan het inschrijven was voor de Ironman van Vichy. De inschrijvingsmodule werkte niet goed, en daardoor is de inschrijving nog steeds niet gebeurd, zou je kunnen zeggen. (En dat klopt ook, ondertussen krijg ik zelfs geen antwoord meer op mijn 4e mail dat hun betalingssysteem niet werkt.)
Maar er is iets anders, ik mis iets. Dat licht euforische gevoel als je je inschrijft voor een Ironman, de onmiddellijke mythische klank die de naam van de stad waar het zal gebeuren dan krijgt. Frankfurt en Zürich waren niet meer gewoon steden, het waren iconische mijlpalen in wording in mijn hoofd. Vichy daarentegen bleef een duffe stad in Frankrijk. Weet ik veel of dat een duffe stad is, ik ben er nog nooit geweest, maar er scheelde iets, niet alleen met het regime waaraan de naam Vichy verbonden blijft, maar ook met het regime dat heerste in mijn hoofd.
Ik voelde met mijn beslissing dat ik veel opportuniteiten op nieuwe ervaringen liet liggen. Ik begon te  twijfelen over hoe die zomervakantie er dan zou uitzien met mijn gezin als ik op het einde ervan een Ironman zou doen. Ik voelde ook direct een dwang in mij opkomen, een dwang die me duwde naar "alles moet wijken voor Vichy, 1 race - 1 goal", het voelde niet lekker, en gedurende een paar dagen zat ik met al die muizenissen te worstelen. Tot ik mezelf terug hoorde antwoorden op die vragen van mijn collega aan de telefoon, en ik voelde: "je antwoorden kloppen niet volledig, Christophe." De kracht van een achteloze vraag op een onverwachts moment, die zelfs niet de bedoeling had om me te doen twijfelen, maar het toch - en gelukkig maar - deed.

En nu .... nu wacht ik even af, en zet ik alles nog eens op een rijtje. Als ik geen Ironman doe, komen er mooie nieuwe mogelijkheden in het verschiet: triatlon Alpe d'Huez bijvoorbeeld (met in de 120 fietskilometers 3 tour de france cols waarvan de laatste Alpe d'Huez), of nog eens een deelname aan de halve triatlon van Gérardmer, een schitterende wedstrijd qua ambiance en qua parcours. Of misschien toch nog Ironman, maar dan moet het wel beter aanvoelen dan het nu doet.

Een triatleet en zijn muizenissen, ik zou er nog bij vergeten vermelden dat ik deze week ook getraind heb.

Vrijdag voelden mijn benen als staaldraden aan, heel raar. Eén dag later wist ik wat daarvan de reden was, zaterdagnamiddag werd ik ziek, een soort van buikgriep-achtig gedoe. Maandag was ik al 2 kilogram afgevallen. Oh nee, ik had beloofd jullie niet verder lastig te vallen met gewichts-trivalia. : )

week 2: 10 trainingskes

Week 2 en ik heb deze week 10 trainingskes op de teller gezet. Meestal vrij korte trainingen, de regelmaat is het belangrijkste op dit moment.

Alleen in het lopen zit er wat langer werk in. Die 13,66 km op één uur was een lastige training. De laatste kilometer was ik echt aan het afzien. Ook het heuvelritje van donderdag was efkes slikken - elk vals plat voelde aan als een echte helling. Ja het vormpeil van juni is echt wel weg nu. Terug basis opbouwen nu, en ik heb dan ook vanaf vrijdag mijn ketting op het klein blad gelegd vooraan. Er moeten opnieuw veel omwentelingen gemaakt worden op souplesse nu.


Ik ben niet van plan om jullie elke week op de hoogte te brengen van mijn gewicht, maar deze week toch nog één keer: kijk eens aan hoe je met 2 weken trainen en wat op je voeding letten snel terug op trainingsgewicht kan komen.

Bovendien, ik denk dat ik volgende week kan vertellen wat mijn topwedstrijd in 2017 zal worden. (dit was een poging tot kleine cliffhanger inderdaad : p  )

week 1: alle kleuren van de regenboog

Ze zijn weer vertegenwoordigd, alle kleurtjes. Kijk maar!

De loopschoenen, de fiets, het zwembroekje en de bosu-bal, ze behoren weer tot mijn wekelijks hobby-materiaal. Hehe. En het doet mij deugd om me weer beetje per beetje triatleet te voelen. De intensiteit van het lopen is duidelijk hoger dan bij de andere sporten, en dat heeft alles te maken met de nakende halve marathon begin november, daarna bouw ik voor het lopen een periode met kortere basistrainingen in.

Wat betreft het gevecht met het gewicht. Dat ging begin deze week eventjes helemaal de verkeerde kant op. Ik flirtte met mijn bovengrens en .... ging er lichtjes over: 75,1 kg op woensdag. Maar ondertussen is het metabolisme opnieuw op gang getrokken, en zorgen de meer uren beweging en het ietsje meer opletten op eten en drinken toch al direct voor een knik naar beneden.

Eerste doel is toch om 73 kg te wegen. Met dat gewicht kan ik goed trainen. Daarna is het leuk om dichter bij de 72 te naderen, dat betekent dan al redelijk scherp staan. Pas naar aanloop van een Ironman zet ik me dan helemaal scherp: 70,5 kg betekende dat vroeger. Benieuwd of ik dat op deze leeftijd nog altijd kan.
Dat gewicht is geen fetisj hoor. Het is gewoon uit ervaring dat ik weet op welk gewicht mijn lichaam goed kan presteren. Eén keer 73 kg wegen is dus niet de bedoeling, de bedoeling is om structureel rond die 73 uit te komen, zonder heel bruuske maatregelen.
Ik probeer ook nooit snel te vermageren. Vermageren is een resultante van meer sporten en verstandig eten/drinken. Spiermassa weegt bovendien ook, en het is nu niet bepaald de bedoeling om daar op in te boeten hé.

Tipje voor wie ook zijn gewicht-evolutie wil bijhouden: weeg je telkens ongeveer op hetzelfde moment zodat resultaten vergelijkbaar zijn. zo probeer ik me telkens te wegen een half uur à 1 uur na het ontbijt. (ook omdat ik weet dat dat een maaltijd is die ik zeer belangrijk vind, en waarin ik nooit tot de verleiding kom om minder te eten zodat ik een uurtje later op de weegschaal 'hoera' kan roepen. Het ontbijt is bij uitstek de maaltijd waarmee ik nooit zal zeuren.)

Maar genoeg verteld over gewicht: ik ben blij dat ik me weer officieel in het trainingsseizoen bevind. Op naar week 2.

gewicht, ambitie en dromen

Off season is opnieuw een gevecht met mijn gewicht geworden. Ik heb zo één fetisj -boven de 75 kg is not done! En dat lukt me net: ik bevind me ergens tussen 74 en 74,5 kg nu. Dat gevecht heb ik dus op punten gewonnen.

Ik ben wel bezig gebleven in augustus, maar de trio triatlon Berlare waarin ik zo snel heb proberen lopen dat ik door een kramp heb moeten lopen, heeft me wel met een contractuur in de hamstrings opgezadeld. Ik heb dus ook het lopen wat op een lager pitje dan voorzien moeten zetten.

Zo zag augustus er uit

Op 't eerste zicht valt dat nog redelijk mee.
Maar het fietsen was vooral zeer kort, en het ging eerder om mijn vrouw begeleiden die ik eindelijk in de klikpedalen en dus op de fiets gekregen heb.
En voor wie goed opgelet heeft, er is een kleurtje niet vertegenwoordigd deze maand (en dat kleurtje was ook in juli afwezig): inderdaad - het oranje van het zwemmen. Dat wordt baksteenslag volgende week de eerste keer terug in het zwembad. : )

Volgende week?
Inderdaad, volgende week. Ik ga op mijn gemakske weer beginnen. In het lopen heb ik een doel, de halve marathon rond het Donkmeer in Berlare op 1 november. In het fietsen en het zwemmen is het zaak om terug op de rails te geraken.

In 2017 komen er dus een paar duatlon-wedstrijden op mijn agenda, maar komt er ook weer een Ironman op het programma. De beslissing over welke wedstrijd het wordt, neem ik ergens in september als ik alles zowat op een rijtje gezet heb met mijn gezin.
En er is ook net een transfer gebeurd: na vele leuke jaren bij Flemish Triatlon Team (dikke merci aan Stefaan Devliegere), heb ik nu toch weer goesting in een team mét groepstrainingen.Ik ben super blij dat ik terug kan aansluiten bij mijn vroegere team, Mr T triatlonteam uit Gent.

Op lange termijn? Ik zeg altijd dat er een verschil is tussen ambities en dromen. Dromen lijken onbereikbaar, het is de max om ze na te jagen, maar als je ze niet kan halen, blijkt altijd dat de jacht toch mooier was dan de vangst. Dromen mogen dus onbereikbaar lijken. Ambities wil je écht kost wat kost waarmaken.
En de ambitie blijft hetzelfde: blijven genieten van deze schitterende sport op een gedreven en gezonde manier. De dromen? Heb je even? Podium op een BK of EK in duatlon, deelname aan het WK duatlon in één van de volgende 5 jaren, en ..... natuurlijk de ultieme droom .... kwalificatie voor het WK Ironman in Hawaïi.

bezig houden

Ik kan me eigenlijk wel bezig houden tijdens zo'n off season - eindelijk tijd om langer dan een half uurtje aan een stuk in een boek te lezen, om wat dingen op te kuisen in de tuin, om mijn bureau en slaapkamer op te ruimen, om mijn boeknerek uit te mesten.

Maar ik blijf natuurlijk ook wel graag sporten en ook in off season komt het er gemakkelijk van, zeker met de trio triatlon van Berlare in aantocht















Pittige intervalloop met 4 keer 600m @ tempo 3:38 - 3:40 op dinsdag, en op vrijdag een tempoloop. En lap, een lichte verrekking in mijn quadriceps. Niks erg, maar natuurlijk te verwachten na zo 2 pittige trainingen in off season.

Verder heb ik een 'probleempje' opgelost. Mijn seizoen 2016 is vrij vroeg gedaan, en mijn seizoen 2017 zou zich vooral wat later op het jaar afspelen, waardoor een te lange aanmodder-winter zou kunnen hebben, en teveel vorm verliezen. Wel ik heb er dan maar eens iets anders tussen genomen: op 1 november loop ik de halve marathon in Berlare, en ik ga er ook echt voor trainen. Wil daar een stevige streep trekken op 1 november. Jullie zien het: we blijven bezig.

Wie Bart, Frederic en mij wil bezig zien volgende week: zaterdag om 10u afspraak aan het Donkmeer.

off season nieuwtjes

Amai, al 23 dagen geleden dat ik hier iets gepost hebt. Het is duidelijk dat mijn seizoen over is. Alhoewel....

Wat jullie gemist hebben?

IK ben ondertussen naar Portugal op reis geweest. Enkel een beetje gelopen en wat oefeningen gedaan daar. En met 2 kilo's overgewicht en een paar culinaire-goede-voornemens naar huis gekomen.

Bij thuiskomst waren de Gentse Feesten al begonnen. Ik had op voorhand beloofd dat ik daar ook nog eens zou 'pieken', maar dat is niet gelukt. Na al die decennia Gensche Fieste heeft een mens het ondertussen wel allemaal zowat gezien. Nee, 't zijn mijn dinges niet echt meer, die Fieste. By the way, ondertussen zijn die 2 kilo's er bijna weer af - du jamais vu tijdens de Fieste.

En er komt toch nog een klein afsluitertje van mijn seizoen: samen met Bart en Frederic vorm ik op 6 augustus een team op de trio-triatlon in Berlare. Ikzelf sta in voor de afsluitende 3,5 km lopen. Dat wordt dus gewoon vlammen voor dood. Vandaag eens 12 km gaan lopen met daarin 4 keer een 600m aan tempo 3:40, toch bijna 16,5 km/u. Ja jongens, dat was verschrikkelijk afzien.

En 2017?

Ondertussen staat het in mijn hoofd natuurlijk niet stil. Nadenken over volgend seizoen, wedstrijd-websites bekijken, dromen, babbelen met mijn vrouw over de plannen, herbekijken, al eens een planning opstellen, enzoverder enzovoort.

Definitief ligt alles nog niet in zijn plooien, maar idealiter zou ik in 2017 eerst 2 duatlons willen lopen:
- begin mei twijfel ik tussen Powerman Luxemburg en Powerman Kopenhagen, beiden 10 km RUN - 60 km BIKE - 10 km RUN
- in juni zou ik heel graag deelnemen aan Powerman Sankt Wendel in Duitsland, een lastige klimwedstrijd met 10 km RUN - 120 km BIKE - 20 km RUN

Tot nu toe geen echte verrassingen dus. Dat ik me op duatlon wilde storten, dat had ik al eens gelost, zeker na de fantastische ervaring in de tot duatlon herleide Ironman 70.3 Luxemburg.
Maar er was er één die onmiddellijk reageerde met "zal jij de triatlon wel kunnen missen?" En dat was mijn kinesist/osteopaat Davy. Blijkbaar laat je op de behandelingstafel toch wel meer over jezelf los dan je wel denkt, want Davy had het inderdaad bij het rechte eind. Helemaal afscheid nemen van triatlon, nee dat krijg ik niet over mijn hart.
Gezien ik nooit boven de middelmaat zal uitkomen bij het zwemmen, ben ik aangewezen op wedstrijden waarin er tijd genoeg is voor de grote inhaalrace in het fietsen en lopen. En dan kom je voor je het weet terug bij..... de Ironman afstand. De goesting is terug, het begint terug te kriebelen.
Mijn vizier is gericht op de late season-Ironmans (eind augustus/september/oktober): Vichy, Weymouth, Wales, Mallorca, Barcelona? We zien wel.

In duatlon werken aan mijn snelheid en kracht in het fietsen en lopen, om vandaaruit door te trainen voor een Ironman, het klinkt als een strak plan. : )

Ook de Triatlon d'Alpe d'Huez heb ik ondertussen als zeer interessant aangevinkt: 2,2 km SWIM - 115 km BIKE en 22 km RUN. WAT me vooral aanspreken is het fietsen met beklimmingen van de Col de l'Alpe du Grande Serre, de Col d'Ornon en Alpe d'Huez. En het lopen speelt zich helemaal af boven op Alpe d'Huez. Kijk dat vind ik nou een lekker brokje sé. : )

Jullie merken het....voldoende om over na te denken tijdens het off season. Naast het feit dat ik natuurlijk ook nog wel wat train om wat basisconditie te onderhouden.

decompressie

Na de zalige wedstrijd in Luxemburg 2 weken geleden, is dit hoe decompressie er uitziet

4 keer core stability, 1 keer lopen en 1 keer fietsen.... op 2 weken. Ease down dus...

Maar ondertussen is het in mijn hoofd wel al aan het malen. Wat ga ik volgend seizoen op mijn menukaart zetten? Dat er volgend jaar een paar duatlons op het schema zullen staan, dat staat buiten kijf. Powerman Hosingen (Luxemburg) met 10 km RUN - 60 km BIKE - 10 km RUN en Powerman Sankt Wendel (Duitsland) met 10 km RUN - 120 km BIKE - 20 km RUN lijken me met hun hoogtemeters stevige uitdagingen maar misschien ook wel parcours op mijn maat.

Maar hoezeer ik ook uitkijk naar die duatlons, ik blijf een triatleet in hart en nieren. En als ik daar op doordenk, dan besef ik dat ik als middelmatige zwemmer lange wedstrijden nodig heb om er een lange inhaalrace van te maken. En dan komt de Ironman-afstand terug in het vizier natuurlijk....
het was lang geleden maar vandaag heb ik terug op de websites van Ironman wedstrijden zitten surfen: Kalmar (Zweden), Kopenhagen (Denemarken), Maastricht (Nederland), Vichy (Frankrijk), Mallorca (Spanje), Barcelona (Spanje) ...ze zijn vandaag allemaal de revue gepasseerd. Even laten bezinken allemaal.

Ironman 70.3 Luxemburg - the rollercoaster race

't Moet zowat rond de middag geweest zijn vorige zaterdag. Ik lag op mijn tijdritfiets daar ergens in de heuvels van het Luxemburgse Moesel-gebied, en ik dacht bij mezelf: "oeps, ik denk dat het mijn dagje niet wordt vandaag".

Wat voorafging

• De laatste week voor de halve Ironman van Luxemburg was ik zeer vermoeid. Het jaar was te zwaar geweest, trainen deed ik de laatste 5 dagen dan ook nauwelijks nog. Ik had het gevoel dat enkel rusten me eventueel nog zou kunnen helpen aan de piek-dag die ik nodig had.
• Ondertussen stond in Remich de Moezelrivier op overstromen, was de stroming zeer hevig, en lag de rivier blijkbaar vol met allerlei bomen, takken en ander min of meer natuurlijk afval. De organisatie kon de zwemveiligheid niet garanderen, en de 1,9 km zwemmen werd dan maar vervangen door 5,8 km lopen.
• Ik stond om 10u15 dus met mijn loopschoenen klaar voor de start van een Ironman duatlon en niet een Ironman triatlon.
• Die eerste loopronde haspelde ik af aan een goede 15,1 km/u, en ik haal mijn fiets uit een nog verrassend volle wisselzone. (aha, zo ziet een wisselzone eruit als bijna alle fietsen er nog instaan)
• Ik spring op mijn fiets en rij de eerste 20 km langs de Moesel aan een verschroeiende 42,7 km/u. Aan het keerpunt zit ik in een groep van ongeveer 20 atleten die mooi volgens de regels van de sport 10 meter afstand tussenlaten. De meeste van die gasten lijken echter niet te voelen dat de wind nu tegen zit, en die blijven gewoon aan meer dan 40 km/u vlammen. Er ontstaat een breuk in het groepje net als ik achteraan zit, ik probeer nog terug aan te sluiten maar moet vaststellen dat het te snel gaat. Ik zal de volgende 14 km langs de Moesel alleen beuken aan quasi 38 km/u. Niet sterk genoeg voor dat groepje, te sterk voor de afvallers blijkbaar.
• En dan moeten we dus nog de heuvels in. Eens je de Moesel vallei verlaat is er geen vlak weggetje meer te bekennen. 820 hoogtemeters zullen we maken in de volgende 35 km, normaal gezien mijn meug.

Maar waar waren we alweer gebleven?

Het is dus ongeveer middag, en denk ik dat het mijn dagje niet is.

Wat ik heel goed inschat, is dat mijn benen al een paar keer tegengesputterd hebben. Ze sturen af en toe een berichtje naar mijn hoofd: "wat ben jij eigenlijk van plan, man?"
Wat ik verkeerd inschat, is dat ik redelijk vooraan in de wedstrijd zit, en dat het er daar hard aan toe gaat. Logisch dus dat ik af en toe eens een atleet moet laten wegrijden.

Ik krijg ook een lesje circulair redeneren: wat ik al wist is dat je alleen vooraan rijdt, als je rap rijdt. Maar wat ik nog niet wist was dat 'als je vooraan rijdt, je ook rap rijdt', want je wil niet afgeven.

Ik begin dan ook te merken dat ikzelf af en toe atleten er los af rijdt. Die rit door de heuvels wordt een echte roller coaster. Mijn hoofd en mijn benen staan op springen van de spanning. In de afdalingen moet ik soms inhouden om - al was het maar eventjes - te recupereren, of moet ik alle zeilen bijzetten om geen te grote gaten te laten.
Op de hellingen en stukken vals plat, schuif ik op kracht meestal uit op mijn opponenten. Als ik naar de rugnummers kijk van mijn directe opponenten, zie ik vooral veel jonge gasten (waaronder één die consequent het volledige parcours in het wiel rijdt - een notoire drafter dus, awoert).

Pas als we terug in de vallei beland zijn, en nog 10 kilometer voor de kiezen hebben, check ik even mijn Garmin en merk dat ik aan een gemiddelde zit van 36,1 km/u. Slik, 80 km met meer dan 800 hoogtemeters, aan zo'n gemiddelde: dan blijven er nog 2 opties open:
1. ik ga straks op de halve marathon een klop van jewelste krijgen;
2. ik heb toch een topdag

Ik beslis de laatste 10 km goed door te rijden, maar een heel klein beetje reserve in te bouwen, soit aan 38 km/u terug richting Remich. Als ik daar de gezichten van mijn 2 trouwe supporters zie, dan besef ik pas echt dat ik hier wel verbazingwekkend goed gereden heb.

In 2u26 heb ik de 90 km gereden, zoiets van 36,5 km/u. Als ik tijd zou hebben, dan zou ik op dat moment iemand vragen om eens in mijn arm te knijpen.
Maar die tijd verlies ik blijkbaar liever met wat gesukkel met het uitdoen van mijn zeikenatte kousen (jawel hoor, Luxemburg wou toch een klein beetje op Mallorca lijken) en het proberen aandoen van verse droge kousjes: gevolg een wissel van meer dan 4 minuten: prutser!!

De halve marathon

En dan zijn we weg voor de halve marathon. Het plan is om zo lang mogelijk 4m20 per kilometer te lopen. Maar alvorens ik me daar op concentreer moet ik even bekomen van iets. Ik loop op een nog weinig bevolkt loopparcours, en het begint nu pas ten volle te dagen : ik loop verdomme écht vooraan in de wedstrijd. Mijn supporters doen niks anders dan me op het hart drukken me aan het plan te houden, om te doseren. Dat doe ik zo goed mogelijk, en het lukt goed. Hier zijn mijn eerste 12 kilometers: 4:08; 4:12; 4:13; 4:09; 4:09; 4:13; 4:15; 4:10; 4:15; 4:17; 4:18. Perfect!
Maar in kilometer 13 begint diene met zijne hamer lichte tikjes uit te delen. Het wordt lastig - ik probeer me zo strak mogelijk aan mijn tempo te houden.  En ik moet toegeven het feit dat een aardig gebouwde Duitse vrouw uit de leeftijdscategorie 25-30 net voor mij uitloopt, en blijkbaar hetzelfde tempo op 't oog heeft, helpt wel : ). Nog 4 kilometer kan ik goed standhouden (en heb ik een mooi uitzicht): 4:24; 4:25; 4:26; 4:28.

De man met de hamer is niet tevreden met de aangerichte schade en haalt een zwaarder formaat uit zijn rugzakje: vanaf dan doet werkelijk alles pijn (mijn hoofd, mijn ingewanden, mijn benen, mijn rug, mijn knieën, mijn handen, .... ja zeg alles gewoon hé), maar ik weiger resoluut om stil te vallen, en ga zo snel ik nog kan: 4:37; 4:53; 4:49; 4:48 en nog eens 4:48 worden de tempo's van mijn laatste kilometers. Met excuses voor de atleten die hebben moeten luisteren naar mijn gekreun in de laatste 2 kilometer: maar dit was echt ver over de denkbeeldige pijngrens.

Maar wat ben ik trots als ik over de finishlijn kom. Stikkapot maar ape-ape-trots. Dit was dus echt een topdag: eerste 5,8 km aan tempo 3:58 (15,1 km:u); dan 90 km fietsen aan 36,5 km/u en dan een halve marathon in 1u32 aan tempo 4:23 (13,8 km/u). Ja jongens, daar had ik op voorhand niet van durven dromen. 4u29m53s is mijn eindtijd, en daarmee eindig ik in mijn categorie 13e (om te vergelijken: in Mallorca 70e). Ik zal de rest van de dag op een wolk lopen. En 3 uur na de finish als ik naast mijn fiets sta die ik ophaal uit de wisselzone rollen plots een paar tranen over mijn wangen. Een man van 47 die even met zijn emoties geen weg kan, wat is dit een fantastische sport zeg.

Dromen

En toch zal er nog één vloek weerklinken als ik op hotel even check hoe het zat in mijn leeftijdscategorie. Kijk maar eens mee (en denk er eens aan dat ik in die 2e wisselzone 2 stomme minuten verloren ben)

21 seconden van de top tien, en met een normale 2e wissel ben ik verdomme 7e. En - soms moet een mens onmiddellijk durven dromen - 4 minuten sneller en ik sta op het podium verdomme. 4 minuten sneller ging echt niet hoor, dat niet. Maar om al een tip van de sluier op te lichten: met dit resultaat kan ik niet anders dan de volgende jaren eens echt inzetten op duatlon: er zijn zich nieuwe dromen aan het vormen, en ze worden gemaakt met de woorden 'podium' 'kampioenschap' 'als ik 50 word'....

Maar eerst een paar woorden van welgemeende dank: voor mijn vrouw Iris die in dit moeilijke jaar toch weer bleef verdragen dat ik 'gaan trainen was', voor sportarts Andreas, podoloog Thomas en vooral ook mijn kinesist/osteopaat Davy zonder wie er dit jaar zelfs geen sprake was van een seizoen.
Maar mijn vader en mijn nonkel Roland, die in Luxemburg terug van de partij waren, hoe die meeleven voor, tijdens en na zo'n wedstrijd, da's echt ongelooflijk. Ook dat heeft er voor mij een onvergetelijk weekend van gemaakt.

En nu rusten, de volgende piek is voorzien in de Gentse Feesten. ; )

week 37: het laatste puntje op de i

Waar ik vorige week wat extra aandacht kon besteden aan het fietsen, heb ik deze laatste voorbereidingsweek ingezet op het lopen.

Dinsdag: 10 km aan tempo 4:19 + 's avonds 8 aan tempo 4:41
Vrijdag: 20 km aan tempo 4:27
Zondag: een koppelloopje van 6 km aan tempo 4:02

Ook het zwemmen donderdag rond Nieuwdonk ging zeer vlot. Met wetsuit ben ik altijd een stuk sterker. Maar of ik zaterdag mijn wetsuit zal nodig hebben, is nog onzeker. 't Schijnt dat de Moezel uit zijn oevers getreden is, en dat de stroming heel straf is. Zaterdag heb ze in Namen ook het zwemmen moeten schrappen uit een triatlon omdat de stroming in de Maas te straf was. Ze voorspellen ook nog redelijk wat regen deze week in Luxemburg, dus het wordt afwachten of ze de formule moeten wijzigen naar een duatlon.

Voila, de trainingen zitten erop. Mijn lijf is doodop. Nu 5 dagen recupereren om nog één keer dit seizoen alles uit de kast te halen. See you in Luxemburg!

week 36: klimmen

Ik vertelde vorige week al over de vermoeidheid. Maar het zoeken van voldoende kwaliteitsvolle kilometers in net iets te weinig trainingsuren, zorgt er ook voor dat mijn spieren regelmatig eens in een staat van verzuring leven. Donderdag nam mijn kine mijn quadriceps oner handen, en dat heb ik geweten. Zeer pijnlijke affaire. IK kan jullie verzekeren: sportmassages zijn geen lachertje.

Begin vorige week had ik echt nog last van vermoeidheid en de eerste 2 dagen kwam ik in totaal dan ook slechts tot 1 trainingsuur. vanaf woensdag voelde ik me terug trainbaar, met een mooie 18 km aan 13,6 km/u.
In het weekend was er dan een fietsweekend in Doornik met een paar vrienden voorzien. Vooral op zaterdag kon ik me uitleven op de Grinta cHallenge in de heuvels van Henegouwen. Met 1400 hoogtemeters een zware rit. Maar ik vond mijn klimmersbenen helemaal terug die dag. En door daarna telkens te wachten op maten die de heuvels iets trager namen, werd het een ideale klim- en intervaltraining met een combinatie van hoge en lage hartslagen.

In de rit zondag terug naar huis kon ik diezelfde benen nog eens testen op de Hotond en op Ladeuze. Ik had ze nog steeds allebei mee.

Zo tankte ik alweer wat zelfvertrouwen voor Luxemburg. Nog 6 trainngsdagen en vanaf zondag begin ik te taperen voor LUxemburg, in de hoop er daar eens een stevige lap op te kunnen geven.

week 35: op en af

Er zit geen structuur meer in mijn voorbereiding. Ik moet elke week, elke dag weer kijken wat haalbaar is. Ondanks het feit dat dit het jaar is met de minste trainingsuren (ik moet soms scharten om aan 10 uur per week te komen), ben ik regelmatig oververmoeid. Dat heeft volgens mij met 2 zaken te maken:
1. het knettergekke jaar waarin ik zit met een combinatie van teveel verantwoordelijkheden. Te veel hooi op mijn vork genomen. En dat blijft toch inhakken op een mens.
2. het feit dat ik door te weinig tijd te hebben voor 14 à 15 trainingsuren, probeer om zo veel mogelijk kwaliteitsvolle trainingsuren in mijn weken van 10 uur te steken. Je beknibbelt uiteindelijk op de trage extensieve kilometers, en dat kan je niet blijven doen.

Ik moet opletten nu dat de oververmoeidheid niet om de hoek komt loeren.

Zo heb ik vorige week nog 2 eerste rustige dagen ingebouwd, dan 2 dagen kwaliteitstrainingen, dan en rustdag, daarna nog een zaterdag met een pittige training en een zondag met enkel een recupritje, en toch voelen vandaag mijn benen zeer vermoeid aan.
IK presteer nochtans niet slecht op training, maar het lijf roept om meer recup.

Zo klokte ik na een rit woensdag aan 33 km/u, daarna moeiteloos een 7 km loopje aan 14,5 km/u.
De dag erop liep ik makkelijk een 10 km aan wedstrijdtempo voor Luxemburg - 13,8 km/u, om dan 's avonds nog op 't gemak terug naar huis te lopen aan 12,9 km/u. Het loopvormpeil is echt goed.
Zaterdag reed ik met mijn gewone koersfiets een ritje van 80 km aan 31,9 km/u, en reed ik alle hellingen (lange lopers) in de Vlaamse Ardennen op mijn groot mes.

Het vormpeil is goed, maar ik schipper nu wel even in de zoektocht om het peil te kunnen aanhouden, of zelfs nog te versterken. Welke trainingen geven nu een meerwaarde als de vermoeidheid telkens terugkomt na drie dagen trainen, en welke trainingen kan ik best schrappen. Het is nu echt afwegen, eens een risico'tje nemen, en dan weer gas terugnemen. Het is balanceren op een dunne lijn.

Na Luxemburg gaat de riem er alleszins even af, om volgend seizoen onder een nieuw gesternte, met meer tijd voor trainen én rusten (dat tweede is misschien wel het allerbelangrijkste) terug te kunnen opbouwen. In mijn hoofd is het denkproces voor volgend jaar al in gang gezet: en de droom van het WK lange afstand duatlon in Zofingen (met moordend veel klimkilometers) lijkt toch wel telkens weer naar boven te komen. We zien wel...

Ondertussen ben ik als coach wel trots op mijn atleten. Ze leggen allemaal een sterke trainingsdiscipline voor de dag, en ik zie ze de laatste maanden grote voouitgang maken. Ook in de wedstrijden gaat het goed. Bart maakte al een goeie beurt op Xterra Malta, Davy haalde de Flandrien-titel binnen op de ronde. En deze zondagvoormiddag liep Pieter  een verschroeiende 1u28 op de 20 km van Brussel. In de namiddag dan nam Lieselotte in moeilijke omstandigheden (regen en gladde wegen) toch revanche voor haar wat ontgoochelende debuut op de 1/8e triatlon van vorig jaar. Zelf is ze altijd heel streng voor zichzelf en legt ze de lat heel hoog, maar haar tijd van 1u35 mag gezien worden en vooral ... haar laatste loopronde daar in Dendermonde doet het beste verhopen voor wat haar topdag moet worden: de Donktriatlon in Berlare.  Volgende week staan Judith en Bart aan de start van de Boerenkreek-triatlon, spannend!

Ondertussen heb ik zelf zondag met mijn supporters die meereizen naar Luxemburg de trip voorbereid. Ik wil echt knallen daar, en ik denk/hoop daar een parcours op mijn maat te vinden met in het fietsen 40 vlakke kilometers voor tempobeulen én dan 50 kilometers met veel hoogtemeters voor berggeiten. En met een vlakke halve marathon langs de oevers van de Moezel hoop ik opnieuw een sterke looptijd neer te zetten. Nog 3 weken en 't is al zover.

week 33 en week 34: reculer pour mieux sauter

Na Mallorca heb ik het de eerste week toch wel wat kalm aan gedaan:

niet alleen om uit te rusten, maar ook omdat ik verschrikkelijk veel werk had dat was blijven liggen door mijn Mallorca-trip.

Jammer genoeg was ook week 34 er één die er heel druk uitzag. 7 dagen werken op school (ook zaterdag en zondag), cursisten die feed back moeten krijgen op hun afstudeerproject (de zenuwen beginnen toe te slaan), ondertussen ook veel coaching, enzoverder enzovoort. Hoe ik het gedaan heb, vraag het me niet, maar ondanks die drukke agenda heb ik een straffe trainingsweek achter de rug. Het gevolg is wel dat ik zondagnamiddag helemaal paraplu ben thuisgekomen van mijn werk, en het nu een dag of 3 rustig moet aanpakken qua training.

Maandag heb ik een loop van 15 km afgewerkt met daarin ongeveer 8 km rond tempo 4:10

Dinsdag een lange fietstraining met 3 serieuze intensieve blokken  - thuisgekomen met een gemiddelde van 32,2 km/u

Woensdag terug gaan zwemmen en wat oefeningen gedaan.

Donderdag stond er een korte pittige training op het programma: eerst 1 uur fietsen met daarin zes hellingen (Betsberg en Landskouter/Lemberge) - ik heb sereius van jetje gegeven, en kwam thuis met een gemiddelde van 35 km/u. maar daarmee was de training nog niet gedaan, want mijn loopschoenen stonden klaar. Na een snelle wissel liep ik een 5 km aan tempo 4:08.

Als je weet dat ik een half uurtje voor die training eigenlijk geen goesting had, en me wat vermoeid voelde, kan je je afvragen hoe je dan de knop omdraait. Donderdag vond ik een fantastische truc. Geen goesting om te trainen, kleed je dan alsof het wedstrijddag is. : )

Dit was voor de training:

En dit erna:

't Bobijntje was af.



Volgende dag, een rustdagje dan maar? No way....

• Vrijdagochtend: zwemtraining
• Vrijdagvoormiddag: 10 km lopen naar 't werk met 3 km aan 4:10 en 2 km aan 4:00
• Vrijdagnamiddag: 8 km teruglopen, maar dan wel extensief

En op zaterdag 60 km gaan bollen aan 30 km/u. een rustig ritje, quoi.

Dit allemaal, gecombineerd met 2 jobs, en het organiseren van een verjaardagsfeest voor mijn zoon zijn 16e verjaardag, echt gekkenwerk.

De kogel is dan ook door de kerk. Hoe graag ik het ook doe, volgend seizoen ga ik geen coach meer zijn. Zeer jammer maar hoe veel ambitie en goesting je ook hebt, er blijven maar 24 uur in een dag zitten.
En ik heb absoluut nog geen enkele goesting om mijn eigen sportactiviteiten terug te schroeven...

Volgende afspraak: Ironman 70.3 Luxemburg 18 juni.

Ironman 70.3 Mallorca

Op voorhand leek het een fantastisch idee: met mijn vrouw in mei 5 dagen naar het zonnige Mallorca, en daar dan wat vakantie nemen en ondertussen ook een halve Ironman afwerken. We zagen ons daar al zitten met onze zonnebril op een terrasje aan een zuiders strand.

Maar de realiteit bleek in niks te lijken op de toeristische folders. Als ze mij op zaterdag 7 mei om 8u55 eindelijk het signaal gaven dat ik de zee in mocht, voelde ik me eerder een pinguïn. In de wisselzone lag in mijn tijdrithelm weliswaar mijn fietsbril te wachten, maar niet met de donkere zonnebril-glazen erin, maar met de gewone kleurloze transparante versies.
Jawel, we bevonden ons nog steeds in Mallorca, maar het was 10 graden op dat moment en het was al uren aan het regenen. Niet miezeren, maar echt regenen, in België ook wel drasj nasional genaamd.

Maar allez, laten we ons even concentreren op de wedstrijd: 1,9 km zwemmen - 90 km fietsen - 21 km lopen

SWIM



Voor de zwemstart probeert Ironman iets nieuws uit: de rolling start. Het startvak is onderverdeeld in blokken op basis van je zelf ingeschatte zwemtijd. Ik stelde me in het vak 40-45 minuten, omdat het mijn eerste wedstrijd in zee zou zijn, en ik ervan overtuigd was dat ik daar veel leergeld zou betalen.

Het systeem van de rolling start was me blijkbaar ook niet helemaal duidelijk - ik dacht dat we per blok zouden worden toegestaan om te starten, waardoor we niet met 4000 (!) tegelijkertijd de ideale zwemroute zouden kiezen, maar met pakweg 600-700 man per keer. Maar dat bleek niet te kloppen. Er werden elke 5 seconden slechts 5 atleten het water ingestuurd, waardoor ik daar al meer dan een uur op het strand in de zompende regen stond te wachten alvorens het aan mij was.
Het voordeel is dus wel dat je een enorm zwemcomfort hebt: de discipline boksen is bij deze geschrapt uit de Ironman. Ander voordeel: als je één uur in de kou staat te wachten op een nat strand, dan voelt een watertemperatuur van 18 graden plots aan als een warm bad. : )

Maar het zwemmen dan weer. Het was zalig! Ervaringsdeskundigen noemden de zee vrij wild naar Mallorca-normen, maar ik vond het zeer kalm. Ook heerlijk om in zo'n super helder water te kunnen zwemmen waar je de bodem onder je ziet voortschrijden (of zoiets, denk niet dat ik hier het juiste woord gevonden heb). Door mijn late start kreeg ik ook voor het eerste bij het zwemmen de kans om veel mensen in te halen. Iemand had me in dat uurtje wachten verteld dat je maar beter niet kan vechten tegen de zee, maar dat je eerder het tempo van de golven moet volgen. Ik had goed geluisterd, volgde die raad ook op en had één van de meest zalige zwemervaringen ooit. En tot mijn grote verbazing kwam ik in een mooie tijd terug op het strand.
Achteraf hoorde ik ook dat ik bij de gelukzakken hoorde, want op een bepaald moment was een school kwallen het zwemtraject doorkruist, en daar hadden velen pijnlijke wonden in het gezicht aan over gehouden.

Het moet zijn dat ik me goed amuseerde, want ik zwom 2 kilometer in plaats van de opgelegde 1,9 km. : )

SWIM 2000m in 0:38:19 = 1:55/100m

De wisselzone was er één om u tegen te zeggen - eerst een lange loop naar de omkleed-tenten, onder andere over het strand en daarna door een ondergelopen straatje.
In die wissel moest ik voor het eerst in mijn triatloncarrière ook een regenjasje aandoen. grrr

En dan een zeer lange loop op de koersschoentjes naar de fiets, en naar de bike start. Nog nooit zo'n lange wisselzone meegemaakt.

BIKE

De riolen in Mallorca zijn duidelijk niet klaar voor de grote zondvloed. De straten waardoor we moesten rijden waren in vele gevallen half overstroomd, lagen er bovendien spekglad bij. Na 4 kilometer zag ik al een atleet op een kaarsrecht stuk onderuit gaan. En de regen werd alleen maar erger, je kon met momenten zonder enig probleem spreken over stortregens.

Het was dus onmogelijk om volledige power te zetten op de pedalen. Alleen op de zeer lange klim (pakweg 15 km) kon ik mijn duivels ontbinden. Aangezien de afdalingen toch met dichtgeknepen billen en remmen zouden moeten gebeuren, gaf ik nog wat extra op de klim. Sommige stukken zelfs gewoon op het groot blad gereden. En ondertussen tientallen, honderden atleten voorbijsteken. Elke belg die ik passeerde, trakteerde ik op het weerbericht van Frank Deboosere: "27 graden in België vandaag - olé." Een mens moet eens kunnen lachen hé.

De afdalingen waren gruwelijk glad. 

Bovendien, ondanks de puike organisatie, wordt Ironman meer en meer een geldmachine en dat bracht hen op het schitterende idee om 4000 keer het inschrijvingsgeld te incasseren. 4000 atleten op het parcours, dat was er echt over, zwaar over. Dat maakte de afdalingen nog gevaarlijker en soms moest ik in 5^e file rijden om voorbij te steken bergop, af en toe raakte je ook ingesloten, en de vele Britten die liever links rijden….nee daar gaan we het nu even niet over hebben.

Op het ganse parcours hebben we één keer 10 km een normale baan gehad waar ik eens goed doorgesjeesd heb, maar voor de rest gekozen om lijf en leden te redden. Geen zin om de ziekenhuizen van Mallorca aan de binnenkant te inspecteren en dus echt moeten inhouden. Shit shit shit! Zo frustrerend zeg…

BIKE 89,8 km in 2:59:25 (aan 30 km/u dus) pffffff -  gem HSL 127 (niet te geloven toch); max HSL 162

Dit was dus absoluut geen wedstrijdgevoel. Maar als je weet dat ik in het fietsen van plaats 1731 (na het zwemmen) opschoof naar plaats 864, pakweg 900 fietsers inhaalde, dan was ik zeker nog niet de atleet met de meeste schrik, met de grootste voorzichtigheid.

Gelukkig was er nog het lopen.

RUN

Ik besloot in de wisselzone mijn zeikend natte voeten goed af te drogen om mijn kousen goed te kunnen aandoen, en kreeg daarna bijna mijn veters bijna niet dicht - mijn handen hadden te koud - typisch Mallorca hé. : )

Maar die voeten afdrogen was niet bepaald een goede tijdsinvestering - Na 50meter lopen draaiden we een straat in die zowat tot net onder de knoessels onder water stond. Kortom, voeten terug zeikenat. Hilarisch!

Het plan voor het lopen was zo simpel als kon (om te bedenken en te onthouden, niet om te lopen): starten aan tempo 4:20/km en dat zo lang mogelijk uithouden. Wel dat is zeer goed gelukt- hier zijn mijn 21 kilometertijden en je zal zien, ik heb heel lang 4:20 of iets sneller kunnen lopen:

km1 4:14

km2 4:20

km3 4:14

km4 4:19

km5 4:08

km6 4:12

km7 4:14

km8 4:15

km9 4:12

km10 4:20

km11 4:15

km12 4:19

km13 4:17

km14 4:14

km15 4:19

km16 4:22

km17 4:19

 en dan kon ik het tempo niet meer aanhouden

km 18 4:25

km 19 4:37

km 20 4:44

km 21 4:42

Nog nooit een afsluitende halve marathon zo goed gelopen en ook zo goed ingedeeld. Het was een schone revanche op de frustratie van het niet kunnen doorfietsen. 

Run 21,2 km in 1u32m35s = tempo 4:22 (13,7 km/u)

Ik was toch trots dat ik de hevige weersomstandigheden had getrotseerd en na 5u25m de finish haalde. Deze vakantiefoto nam mijn vrouw op het strand van Port d'Alcudia bij de aankomst van mijn meest zuidelijkste triatlon tot nu toe:

Ik voelde me een beetje schuldig - zowat vijf uur eneenhalf had ze in de gietende regen met een regenjasje en een paraplu gesupporterd voor mij.

Met een 561e plaats op bijna 4000 deelnemers, ben ik helemaal niet ontevreden. 72e ook in mijn leeftijdscategorie (500 deelnemers waarvan slechts 370 de meet haalden): goed gezwommen, fietsen was niet echt fietsen maar rechtblijven, en echt goed gelopen. Wel veel te trage wissels gedaan, kostte me zeker 10 plaatsen in mijn categorie.

Op naar Ironman 70.3 Luxemburg in juni. Volgens mij gaat het daar 40 graden zijn.

week 31: op weg naar Mallorca

De laatste zware trainingsweek in aanloop naar Mallorca is achter de rug, en het was een verdomd goeie.
Niet omwille van het enorme volume aan trainingen maar omwille van de kwaliteit. Qua volume heb ik het ondertussen al door: dit jaar is het harken om elke week min of meer 10 uur te kunnen vinden om te trainen: een chronisch tijdsgebrek noemt dat dan.

Maar ik leer dan ook weer bij door te proberen om in die 10 uren alle ingrediënten te proberen steken die ik nodig heb. Zo zag de cocktail er deze week uit:

In de eerste 3 dagen waren vooral het zwemmen en het lopen aan de orde:
- het zwemmen ging twee keer zeer goed. Mijn watergevoel zit goed, maar geen idee wat dat gaat geven in de golven van de Middellandse Zee, een vuurdoop (in het water dan).
- als je weet dat ik vorige zondag ook al liep, kwam ik op ongeveer 39 loopkilometers uit op 4 dagen. Niet slecht, vooral omdat er ook heel veel kilometers aan race tempo 4:20/km inzaten. Die 19,5 km op woensdag kwam ik thuis met een gemiddelde van 13,6 km/u. Mijn kinesist had daarna dan ook niet moeilijk om mijn benen te martelen om alle afval eruit te masseren.

In het tweede deel van de week lag de nadruk op het fietsen met 3 echt zware trainingen: donderdag 1u40m op de rollen met redelijlk wat intensief werk, zaterdag een vlakke rit aan meer dan 33 km/u gemiddeld, en zondag een korte rit met 6 hellingen op 't groot mes. Die laatste training werd dan ook nog gevolgd door een koppelloopje aan 14 km/u. Lekker!

Ik denk dat ik er klaar voor ben. Enige probleem dat ik gezien de lage temperaturen nog niet in open water gezwommen heb. Maar soit, dat zwemmen zien we gewoon als overleven volgende week in Mallorca. Het is op de fiets en tijdens de halve marathon dat ik mijn duivels ga proberen ontbinden. De laatste wedstrijd dateert al van augustus 2015, niet moeilijk dat de wedstrijdhonger zo groot is.

week 30: evenwichtsoefening

Ondanks de wetenschap dat ik nog niet op mijn piek zal zijn binnen 2 weken in Mallorca, probeer ik toch een evenwichtsoefening te doen om zo goed mogelijk voor de dag te komen daar.

Deze week zat helemaal op het kruispunt van die evenwichtsoefening. De eerste 2 dagen waren nog pittige trainingen, dan kwamen er 4 recupdagen, en op zondag begon ik aan een laatste trainingsblokvan slechts 9 dagen.
Dat ziet er dan als volgt uit:

Die lange duurloop van 19 km kroop in de benen, moet ik zeggen. De laatste 2 kilometer waren redelijk lastig. Het was dus ook een juist moment om een recupblokje te beginnen. Heel snel bleek dat vruchten af te leggen. Ik fietst op donderdag en vrijdag met hele frisse benen rond, en ik zwom op een relatieve spaarmodus mooie zwemtijden op vrijdagochtend.

Op zondag begon ik dus aan 9 dagen pittig trainen met een koppeltraining: na het fietsen liep ik de eerste 6 km aan 14,5 tot 15 km/u. Lekker!

Ik kijk uit naar Mallorca Ironman 70.3. Goesting om een wedstrijd te starten, goesting om te racen, en me niet te veel bezig te houden met wedstrijdstress enzo. Genieten wordt het motto!
Maar eerst trainen trainen trainen!

week 29: lopersbenen

Ik heb mijn lopersbenen teruggevonden. En dat doet toch wel serieus deugd na een moeizame revalidatie na vorig seizoen, veel gesukkel met inspuitingen, veel kinesitherapie, eindeloze oefeningen, steunzoolperikelen, en stramme pezen. Alles lijkt nu net op tijd op zijn plooien te vallen.

De eerste 2 dagen van deze week had ik nog pijnlijke benen na de Ronde van Zele van vorige week zaterdag. Dus de ochtendloop om 7u en de avondloop om 21u van dinsdag werden beiden recuploopjes.
Maar op donderdag schudde ik na een lange rit onmiddellijk een 5 km aan 4:18 (14 km/u) uit mijn benen, en ik liep eigenlijk gans de tijd op reserve.
In Mallorca wil ik de afsluitende halve marathon van de Ironman 70.3 dan ook aanvatten aan tempo 4:20. Dat lijkt me een tempo dat lang houdbaar moet zijn.
Op zaterdag heb ik in mijn lange duurloop dan ook onmiddellijk hiermee geëxperimenteerd: na 10 extensieve kilometers, schakelde ik over op 7 km @ 4:20. En dat ging zeer vlot.

Ook de zwemtrainingen deze week deden me deugd.

In die van maandag zat voor het eerst een continue kilometer in. En in die van woensdag zwom ik over kortere afstanden aan heel degelijke tempo's:
3 * 100 (1:52; 1:54; 1:55)
2 * 200 (1:54;1:52)
1 * 300 (1:51)
2 * 200 (1:52; 1:50)
3 * 100 (1:50; 1:48; 1:49)

Nu is het wachten op wat warmer openwater, want ik wil dringend eens buiten gaan oefenen. Maar de eerste vormsprong van het seizoen is een feit dus.
Mooie timing zo dicht bij Ironman 70.3 Mallorca.

week 28: kantelweek

Week 28 was voor mij een kantelweek:

Mentaal
Ten eerste ben ik 3 dagen naar de Ardennen geweest en heb ik daar alles eens op een rijtje kunnen zetten. Ik besef al een tijdje ten volle dat het opstarten van mijn coachingproject er voor zorgt dat ik niet even veel mentale ruimte en tijd heb voor mijn eigen trainingen als vorige jaren, en het is dus zaak om daar rekening mee te houden. Meer dan me te focussen op 'oei, daar heb ik toch een training gemist die interessant had kunnen zijn', ga ik me nu focussen op wat wel kan, en daar zo veel mogelijk van genieten. Genieten, dat is het sleutelwoord geworden, wie me in Mallorca of Luxemburg zal bezig zien, zal me zien genieten van het afzien. Da's beloofd.

Fysiek
Ten tweede heb ik ook een paar optimistische signalen gekregen van mijn lijf vorige week. Toen ik in de Ardennen aankwam op dinsdag, mocht ik mijn geplande fietstraining van die dag al op mijn buik schrijven, want het was daar 'drasj national'. Ik veterde dan maar mijn loopschoenen en schudde daar op zeer geaccidenteerd parcours een 15 km aan 13,5 km/u uit mijn benen. Jawadde! EEn dag nadien reed ik een 100km solo met 1750 hoogtemeters, en kon ik merken dat mijn klimmersbenen niet slecht waren. De 5 beaufort namen we er dan maar bij. : )
Op donderdag nog eens 750 hoogtemeterkes meegepikt, en de klim naar Heyd op het grote blad gereden. Tsjakka!

Maar het meest verbazingwekkende moest nog komen: op zaterdag liep ik met een teampje van 4 de Ronde van Zele, een aflossingsrace van 35 km, waarbij er in elk team altijd 1 loper aan het lopen is, en de andere drie meerijden op de fiets in afwachting van hun aflossingsrollen. Ik nam in totaal 14,7 km voor mijn rekening, en legde die af aan een gemiddelde van 16,1 km/u. Miljaarde, ik wist niet dat ik dat nog kon. (ik moet er wel bij zeggen dat ik de volgende 3 à 4 dagen met pijnlijke benen heb rondgelopen)

En ik heb die 2 looptrainingen kunnen afwerken zonder problemen aan de voet of aan de pezen rond mijn enkel.
Kortom, deze week is mijn blogpost een grote goed-nieuws show. : )