week 19: fris in 't kopke

Met een loopblessure toch de spirit hoog houden? Het is me deze week gelukt. Ik trainde meer dan 11 uur en was duidelijk meer gefocused op wat ik wel nog kan (core, zwemmen en fietsen) dan op wat nu eventjes niet meer kan (lopen).

Vandaag zondagnamiddag vluchtte ik voor Merelbeke carnaval en werd mijn zwemstijl vakkundig geanalyseerd door mijn zwemcoach Frederic: het water attaqueren en toch de controle bewaren wordt mijn volgende focus.

Op mijn fiets voel ik me ondertussen in mijn sas. Veel tempowerk gedaan deze week: op de rollen op maandag, een lange buitenrit op woensdag en op zaterdag reed ik een zeer pittige korte rit langs de kanten van Moortsele en Dikkelvenne: veel doorgetrokken op lange stukken vals plat. In totaal 243 km gefietst deze week.

Ook volgende week moet ik de loopschoenen nog eventjes laten staan. Pas volgend weekend verwacht ik opnieuw te kunnen testen. Ondertussen moet ik onder andere mijn gluteus-spieren versterken. Die werden in een test deze week opgemerkt als een zwakkere schakel in de ketting. Dan doen we dat hé: 50 jaar worden is geen excuus om het te laten hangen. 😉

week 18: sociale zekerheid

Vrijdagavond iets na 18u: ik kom reeds na een kleine 18 minuten lopen al mankend thuis, veter mijn loopschoenen open en gooi ze van pure colère in de hoek van de kamer. 1 week heb ik niet gelopen, gewoon omdat ik vorige week een stramme achillespees had. Verstandig vond ik van mezelf. Nu zou het wel weer ok zijn, dacht ik. Helaas. De eerste kilometer was veelbelovend (geen reactie), de 2de was al wat minder (de pees begint te klagen), de 3de is zorgwekkend en de 4de een ramp (mijn pees lijk te groeien bij elke stap die ik zet). Godverdomme, nu alle euvels aan mijn linkerflank opgelost zijn (mijn buikspieren incluis), komt nu de rechter achillespees roet in het eten gooien. Dinsdag mag ik dus terug naar de dokter.
Ik heb al veel gezegd dat de sociale zekerheid mij dankbaar mag zijn dat ik zo veel sport. Welke zorgen zou ik ondertussen allemaal al nodig gehad hebben als ik mijn liederlijk leven van tussen mijn 20 en 30 jaar had verder gezet? Maar dit jaar weet ik niet of de RIZIV balans nog altijd gunstig staat in mijn geval.

De eerste 3 dagen van deze week waren nog recupdagen. Ik eindigde mijn recupperiode met een fietslactaattest, die zeer bevredigend was. Mijn FTP staat nu op 280 watt, een groei van 25 watt t.o.v. de vorige situatie.

Zaterdag heb ik Dwars door Vlaanderen gereden met Ignace. Ik voelde daar ook veel power in de benen.

Replanning

Frustratie is er nu nog steeds, maar in mijn hoofd ben ik al helemaal aan het herplannen.

Op gebied van wedstrijd is het duidelijk dat ik mijn eerste 2 wedstrijden mag vergeten: de Powerman van Alsdorf (D) en het BK duatlon in Geluwe zijn geschrapt in mijn hoofd. Het zal al een wonder zijn als ik me al lopend nog in extremis kan klaarstomen voor Challenge Geraardsbergen in juni. Meer dan ooit wordt het vizier gericht op het najaar. Ironman 70.3 Turkije zit daarbij nu ook in the picture. Samen met Boris plan ik - na Sardinië vorig jaar - om elk jaar een late season halve in het zonnige zuiden te doen. Volgens mij is hier een mooie traditie in de maak.

Met enige trots kan ik zeggen dat ik heel snel ook mijn trainingsgoesting terugvond. Er zijn dit weekend 2 frustratie chips-zakken geopend, en een paar frustratie avond-biertjes @ home. Maar in mijn hoofd zit het ondertusssen wel terug snor: de intermittent fasting zet ik terug verder, en ik maak gebruik van deze hoogstwaarschijnlijke looploze periode om in te zetten op het fietsen, zwemmen en core. In het zwemmen is het kwestie van terug op een aanvaardbaar niveau te komen, in het fietsen zit het goed maar wil ik echt nog eens stevig verbeteren. Ik voel dat het er dit jaar wel inzit. En die core stability kan ik nu ook eindelijk weer 100% uitvoeren nu mijn buikspieren blessurevrij verklaard zijn.

Sponsors

Als er mensen zijn die mij willen sponsoren: gezien de inhoud van deze blog de laatste maanden mik ik op de medische sector. 😝 Enkel reageren indien ernstig. Hihi.

week 17: het spanningsveld tussen de motor en de carrosserie

Ik heb meer en meer het gevoel dat ik een soort van medische blog aan het schrijven ben. 😞😀

Ik voelde vorige week dat ik klaar was voor een pittige week. En dat was ook zo. Ik heb er vijf stevige dagen van gemaakt. De laatste dag (de zaterdag) was er een lange looptraining voorzien. Maar die heb ik moeten skippen. Ik was uit de dubbele donderdagtraining gekomen met een verstarring van de rechtse achillespees. Die heb ik donderdagavond laten behandelen. Het was dan ook beter om een dag vroeger mijn recup-periode te starten.

Ondertussen heb ik ook wel goed nieuws: de scan heeft uitgewezen dat mijn liesbreuk perfect genezen is, en dat ik ook geen pubalgie heb. Dat bevestigt mijn gevoel van de laatste maand: geen last meer in de lies tijdens het lopen, en ook minder tijdens moeilijkere core stability oefeningen.

Zoals ik al aangaf: het lijkt hier wel een medische blog. Het is nu éénmaal zo, de laatste maanden is het een heel moeilijke oefening om mijn triatlon-trainingen op niveau te houden op een gezonde manier. Het is een spanningsveld. Het verbaast me dat ik er relatief rustig onder blijf. Al besef ik in mijn achterhoofd ook dat dat niet mag blijven duren. Volgende week tot en met woensdag verder recup, en dan vliegen we er terug in (al zal het bij het lopen met een klein hartje zijn). Cross fingers.

week 15 en 16: balanceren

Ik probeer hier even 2 weken samen te vatten. In mijn laatste blogpost vermeldde ik dat ik met een verkoudheid kampte. Ik dacht met 3 rustdagen erger te voorkomen, en dat leek op woensdag ook werkelijkheid te worden, want ik reed die dag een super straffe eerste Vlaamse Ardennentraining.

Maar, jullie zien het al aan het schema hierboven. Vanaf donderdag brak de verkoudheid pas echt door: spierpijnen, hoofdpijn, geen energie, ziek .... Van trainen was geen sprake meer.

En daarna is het altijd zoeken wanneer en hoe je terug de trainingen kan opbouwen.

Dat is me deze week goed gelukt. Rustig opbouwen met kalme trainingen. Op woensdag en donderdag twee keer prikken met toch wel intensievere trainingen, merken dat de hartslagen nog te hoog liggen, vrijdag nog eens terugschakelen naar volume zonder in intensiteit te gaan. En dan in het weekend vaststellen dat ik het goed heb aangepakt: de verhouding tussen hartslagen en intensiteit is terug hersteld.

Dat hebben we dan ook weer mooi 'overleefd'. Dit zijn toch de fasen waar je heel veel hebt aan ervaring, en waarin 'het hoofd koel houden' je veel kan opleveren.

Volgende week staat er een pittige trainingsweek gepland. Ik heb het gevoel dat ik dat nu wel aankan.