1. het knettergekke jaar waarin ik zit met een combinatie van teveel verantwoordelijkheden. Te veel hooi op mijn vork genomen. En dat blijft toch inhakken op een mens.
2. het feit dat ik door te weinig tijd te hebben voor 14 à 15 trainingsuren, probeer om zo veel mogelijk kwaliteitsvolle trainingsuren in mijn weken van 10 uur te steken. Je beknibbelt uiteindelijk op de trage extensieve kilometers, en dat kan je niet blijven doen.
Ik moet opletten nu dat de oververmoeidheid niet om de hoek komt loeren.
Zo heb ik vorige week nog 2 eerste rustige dagen ingebouwd, dan 2 dagen kwaliteitstrainingen, dan en rustdag, daarna nog een zaterdag met een pittige training en een zondag met enkel een recupritje, en toch voelen vandaag mijn benen zeer vermoeid aan.
IK presteer nochtans niet slecht op training, maar het lijf roept om meer recup.
Zo klokte ik na een rit woensdag aan 33 km/u, daarna moeiteloos een 7 km loopje aan 14,5 km/u.
De dag erop liep ik makkelijk een 10 km aan wedstrijdtempo voor Luxemburg - 13,8 km/u, om dan 's avonds nog op 't gemak terug naar huis te lopen aan 12,9 km/u. Het loopvormpeil is echt goed.
Zaterdag reed ik met mijn gewone koersfiets een ritje van 80 km aan 31,9 km/u, en reed ik alle hellingen (lange lopers) in de Vlaamse Ardennen op mijn groot mes.
Het vormpeil is goed, maar ik schipper nu wel even in de zoektocht om het peil te kunnen aanhouden, of zelfs nog te versterken. Welke trainingen geven nu een meerwaarde als de vermoeidheid telkens terugkomt na drie dagen trainen, en welke trainingen kan ik best schrappen. Het is nu echt afwegen, eens een risico'tje nemen, en dan weer gas terugnemen. Het is balanceren op een dunne lijn.
Na Luxemburg gaat de riem er alleszins even af, om volgend seizoen onder een nieuw gesternte, met meer tijd voor trainen én rusten (dat tweede is misschien wel het allerbelangrijkste) terug te kunnen opbouwen. In mijn hoofd is het denkproces voor volgend jaar al in gang gezet: en de droom van het WK lange afstand duatlon in Zofingen (met moordend veel klimkilometers) lijkt toch wel telkens weer naar boven te komen. We zien wel...
Ondertussen ben ik als coach wel trots op mijn atleten. Ze leggen allemaal een sterke trainingsdiscipline voor de dag, en ik zie ze de laatste maanden grote voouitgang maken. Ook in de wedstrijden gaat het goed. Bart maakte al een goeie beurt op Xterra Malta, Davy haalde de Flandrien-titel binnen op de ronde. En deze zondagvoormiddag liep Pieter een verschroeiende 1u28 op de 20 km van Brussel. In de namiddag dan nam Lieselotte in moeilijke omstandigheden (regen en gladde wegen) toch revanche voor haar wat ontgoochelende debuut op de 1/8e triatlon van vorig jaar. Zelf is ze altijd heel streng voor zichzelf en legt ze de lat heel hoog, maar haar tijd van 1u35 mag gezien worden en vooral ... haar laatste loopronde daar in Dendermonde doet het beste verhopen voor wat haar topdag moet worden: de Donktriatlon in Berlare. Volgende week staan Judith en Bart aan de start van de Boerenkreek-triatlon, spannend!
Ondertussen heb ik zelf zondag met mijn supporters die meereizen naar Luxemburg de trip voorbereid. Ik wil echt knallen daar, en ik denk/hoop daar een parcours op mijn maat te vinden met in het fietsen 40 vlakke kilometers voor tempobeulen én dan 50 kilometers met veel hoogtemeters voor berggeiten. En met een vlakke halve marathon langs de oevers van de Moezel hoop ik opnieuw een sterke looptijd neer te zetten. Nog 3 weken en 't is al zover.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten