week 39:
Dit was een beetje een rare week: die begon met een recupperiode van 4 dagen, waarvan ik de eerste 2 dagen in de auto zat (op terugweg van la bella Italia). Op vrijdag begon ik dan aan mijn laatste trainingblok richting Gerardmer (onderbroken door een zondag waarop Mr T zelf een wedstrijd organiseerde, en ik de ganse dag in de weer was daarmee).
week 40:
.... was een zeer pittige trainingsweek.
Rare hersenkronkels
Even naar die laatste training op zondag 25 september. Het voelde aan als een training waarbij ik met de voetjes op de grond gezet werd: een duurloop van 18 km met daarin een blok van 8 km en één van 4 km aan 4:15 - 4:20, het tempo dat in mijn vorige jaren uitgegroeid was tot mijn race pace gedurende pakweg 2/3 van de halve marathon (in een 70.3 triatlon). Op training zou dit nu vlot haalbaar moeten zijn. Wel die blok van 8 km was zalig, perfect cruise tempo gevoel. Die volgende blok van 4 km voelde aan als harken. Het ging allemaal wat moeizaam. Ik kwam thuis in de middaghitte met een duurloop van 18 km aan 4:29 (13,4 km/u) en was ontevreden. Niet te geloven voor de meesten, maar ja 2 jaren geleden bijvoorbeeld moest ik in aanloop naar Gérardmer inhouden om niet sneller te lopen dan deze tempo's. En dan moet toch beetje per beetje de realiteitszin terug komen, want:
1. ik heb een op zijn minst gezegd hobbelige loopvoorbereiding gehad dit jaar;
2. ik heb veel minder volume kunnen lopen dan andere jaren;
3. ik word misschien ook wel een jaartje ouder (Grrrrr....)
4. schreef ik in mijn vorige blogpost niet? "Well, you can't fool yourself. Ik ben in form, maar er bestaan geen wonderen: ik kan op die 21 km in Gerardmer geen wonderen verrichten. Het wordt zwaar crashen in de laatste ronde van 7 km en 'surviven'. 100% zal ik immers dan nog niet zijn in het loopnummer, maar ik ken mezelf ... ik zal het loopnummer starten 'alsof ik wel 100% ben'. Tegen Lanzarote moet het wel lukken om die laatste percentjes nog toe te voegen aan het vormpeil."
Het is raar maar hoe realistisch ik ook kan zijn in mijn analyses, in aanloop naar een wedstrijd lijk ik mijn lat toch weer te hoog te leggen, namelijk daar waar ik ooit in mijn beste wedstrijd geëindigd ben (en liefst nog iets beter). Aard van het beestje zeker.
Maar goed, nu weet ik: rustig blijven in Gérardmer, zien wat er in den tank zit, en daarna de tank nog wat verder vullen voor Lanzarote.
Trainingsmoe
Gelukkig voel ik me nog niet trainingsmoe (in de zin van 'ik moet me nog niet naar mijn trainingen slepen, want het kopke zit nog boordevol goesting'), maar ik ben anderzijds ook wél trainingsmoe (in de zin van 'mijn lijf staat onder druk van de trainingsarbeid en voelt af en toe afgepeigerd aan). Da's op zich goed nieuws, het betekent dat ik echt in race season beland ben, het seizoen waarin je de randen aftast van wat je lijf op dat moment aankan.
Die tempoduurlopen (zoals hierboven beschreven), zitten er nu elke week in. De laatste 10 dagen deed ik er zo 2. Die 20 km trage duurloop was een opsteker - ik bleef aan heel lage hartslagen lopen (gem 134) en kwam toch thuis aan een tempo van 4:42.
Ook in het fietsen zaten er pittige ritten tussen, met tempoblokken van 20 à 25 minuten, net onder de overslagpols.
Slecht nieuws is er van het zwemfront. Ik maak geen vorderingen, integendeel....het gaat deze periode een beetje minder. Geen idee wat er aan de hand is. Misschien voel ik in mijn moeilijkste discipline als eerste de vermoeidheid die zich opstapelt?
Goesting
Soit, het belangrijkste is dat de goesting er is. Goesting om nog te trainen, en ... goesting om te racen. Nog 7 dagen trainen alvorens ik begin te rusten voor Gérardmer. Volgende week laat ik jullie weten hoe die laatste week verlopen is.
Ciao
Geen opmerkingen:
Een reactie posten