wedstrijdverslag Triathlon XL de Gérardmer: the one and only

Er zat wel wat emotie in deze 4e deelname aan de loodzware triathlon van Gérardmer. Sinds mijn operatie eind oktober aan mijn dubbele liesbreuk (2 dagen na de triatlon van Sardinië) ben ik eigenlijk regelmatig geplaagd geweest door lichte blessures. Nooit voldoende om me helemaal terug te slaan, maar wel met een onthoofde loopvoorbereiding als gevolg. Powerman Alsdorf, het BK duatlon in Ieper en Challenge Geraardsbergen moest ik om die reden laten passeren. En nog erger.... mijn blog werd een beetje saai. 😃

Aan de oevers van het meer van Gérardmer stond ik dan ook in mijn wetsuit met enorm veel goesting. Man, het is lang geleden dat ik met zoveel wedstrijdhonger gezeten heb. Tof ook dat we daar met 4 Mr T.'ers stonden: met Olivier (40 jaar), Thomas (38 jaar) en Tom (45 jaar) zou er ook een kleine Mr T  battle plaatsvinden, waarvan geen mens de uitslag kon voorspellen. Ben benieuwd hoe mijn rating stond bij de bookmakers 😜, en wie er heeft durven inzetten op deze 50-jarige puber.

SWIM 1900m - vergaderitis

Soit, de race zelf. Na 300 meter lig ik aan de eerste boei, waar het ganse peloton van 1600 atleten een bocht van pakweg 120 graden moet pakken, en ik kom terecht in een ... uhm ... vergadering. Zowat het ganse peloton ligt te watertrappelen, het is hilarisch. die bocht komt veel te vroeg, het deelnemersveld ligt daar nog te dicht bij elkaar en er ontstaat een monsterfile. "Was ik wel uitgenodigd voor deze vergadering? Had ik me kunnen verontschuldigen? Gaat dat hier nog lang duren, want ik heb wel wat anders te doen?" De klassieke vragen op de gemiddelde vergadering schoten door mijn hoofd.

Vraag 1: was ik uitgenodigd? Een beetje te laat eigenlijk. De organisatie slaagt erin om 2 minuten voor de start te laten weten dat we niet naar de de verdergelegen gele boei (schuinrechts voor ons) moeten zwemmen, maar eerst naar de rode boei (schuinlinks). Kort daarna het startschot en ... chaos. Omdat ik achteraan sta, zie ik delen van het peloton naar rechts zwemmen, sommige naar links. De bootjes hebben veel werk om iedereen in dezelfde richting te krijgen. Ik kijk op mijn horloge als ik eindelijk het water kan induiken, de wedstrijd is al 1m05s bezig. Ik ben bij de laatste 50 in het water.
Meestal begin mijn inhaalrace na het zwemmen. Vandaag begint hij onmiddellijk.

Maar eerst even terug naar de vergadering. Honderden mensen die liggen te watertrappelen, die tegen elkaar botsen, 'excusez-moi' mompelen, beginnen te lachen, beginnen te discussiëren "c'était le jaune, pas le rouge;", beginnen te foeteren "mais qu'est ce qu'on fait ici!', het is echt een vergadering. Blij dat ik me niet heb opgegeven als verslaggever. Diene mens ligt daar nog in 't water denk ik, foeterend dat zijne stylo of zijn potlood nat is.

Beetje per beetje lost de file zich op en kunnen we echt beginnen zwemmen. Ik kom uiteindelijk uit het water na 39m34s. Als ik daarvan 37 minuten effectief gezwommen heb, zal het veel zijn, al bij al een degelijke zwemtijd voor mij. Maar als ik de uitslag bekijk zie ik toch dat ik vanuit de achtergrond de helft van de deelnemers heb voorbijgestoken. Als 806e kom ik uit het water. Ik heb het gevoel vlot gezwommen te hebben, voel me niet echt vermoeid, heb niks geforceerd. Alles volgens plan.

BIKE 94 km - pure fun

Daarna mag ik de fiets op. Het onderdeel waarvan ik dit jaar verwacht dat het mijn beste wordt. 94 km met 1900 hoogtemeters, begin er maar eens aan, zou je kunnen zeggen. Maar door mijn loopblessures heb ik dit jaar zo veel focus gelegd op het fietsen, dat ik zonder veel schrik aan die 94 km begin. Ik ken dit parcours ook op mijn duimpje en weet elke passage dus perfect in te schatten. Wat volgt zijn dan ook 3 zalige uren: ik geniet van elke beklimming. al is de Cote Poli met zijn knettergekke ambiance (DJ en rijen gekke supporters ) toch wel een hoogtepunt in elke van de 3 rondes. Maar ik geniet ook van de afdalingen. Ik begrijp niet dat de meeste atleten hun tijdritfiets thuisgelaten hebben. Het is heerlijk om compleet aerodynamisch in de beugels te liggen en die brede bochtige afdalingen af te zoeven. Topsnelheid: 72,7 km/u. Yiha!

Nooit heb ik het gevoel dat ik over de rooie aan het gaan ben. Ik merk wel dat ik enorm veel atleten passeer en continu opschuif naar de voorste gelederen. In de Mr T battle ben ik ondertussen al opgeschoven naar plaats 2. Logischerwijs kwam ik als laatste van de 4 uit het water. Helemaal verbaasd was ik dat ik reeds in de eerste van 3 fietsrondes Tom en Olivier (die laatste sukkelde de week voor de wedstrijd wel met een virale infectie en was dus jammer genoeg niet helemaal top) voorbijstak. In de laatste fietsronde krijg ik van Mr T supporter Tim te horen dat ik 4 minuten achterlig op Mr T koploper Thomas.

Ik wist op voorhand dat 30 km/u halen op dit parcours bijna niet te doen is, dat dat wel heel erg straf zou zijn. Ik klok uiteindelijk af op 29,9 km/u. WTF! In de laatste ronde zit ik nog zo fris dat ik echt begin te denken "dat fietsen is mijn beste onderdeel geworden. Christophe is een biker geworden." Een blik op de cijfers achteraf bevestigt dat ook: 117e fietstijd van 1600 deelnemers en tijdens de fietsproef opgeschoven van de 806e naar de 178e plaats.

Voor het eerst in een triatlon vind ik het jammer dat het fietsen gedaan is. Meestal kijk ik enorm uit naar het lopen, nu is er twijfel of ik in dat lopen wel mijn normaal niveau zal halen. En .... ik heb eigenlijk goesting in nog 30 km fietsplezier.

RUN 21 km - control your own race

"Leve de blessures" zal ik later die dag nog naar mijn kine Davy sturen. De wat onorthodoxe loopvoorbereiding zorgt ervoor dat ik het geweer van schouder verander: geen moordend snelle start met de bedoeling dit zo lang mogelijk uit te houden en dan te proberen overleven. Een klein klein beetje inhouden in het begin is deze keer de strategie, en dan zien we wel. Het is maar een klein beetje inhouden hoor, mijn eerste kilometers situeren zich tussen 4:18 en 4:37 (de zwaarste klimkilometer). Het wordt een unieke ervaring: ik heb gans die halve marathon het gevoel dat ik de race, mijn race, volledig onder controle heb.

Analyse van de cijfers achteraf bevestigt dit:
- eerste 7 km in 31min
- tweede 7 km in 31min42sec
- derde 7 km in 33m03s

Elke ronde begint met 2 moordende kilometers: 3 houten staketsels over (heb ik me per abuis voor een Viking run ingeschreven?) en dan 2 langere klimstukken. Daarna is elke ronde vooral traag aflopend.

De eerste ronde zit ik in het spoor van een profloopster die zelf aan haar 2e ronde bezig is en in 2e of 3e positie loopt (bergop loop ik aan de leiding, bergaf zij). Die eerste ronde is voorbij voor ik het weet, want die billenpartij (is dit een ok woord, anno 2019? 't is goed bedoeld hoor) van die dame, daar kan je je gedachten wel aan verliezen moet ik zeggen. 😅
In de 2e ronde krijg ik Thomas in het vizier (niks van al die gedachten bij jouw billenpartij, Thomas) en ergens rond kilometer 10 heb ik hem bij zijn lurven. We lopen even naast elkaar om wat bij te praten, maar na pakweg tweehonderd meter pik ik terug mijn tempo op. Het geeft een boost. Den ouwen loopt aan de leiding in de Mr T battle. Het is een gezonde, sportieve battle met veel respect voor elkaar, maar 't is toch ook vree wijs als ge aan 't winnen zijt. 😝

Ik loop de derde ronde in, en mijn vader zal verder op de dag zeggen hoe opvallend fris ik er nog uitzag. Twee jaar geleden kreeg ik een optater van jewelste bij het inlopen van de derde ronde, en werd het een calvarietocht van 7 km naar de finishlijn. Nu blijf ik wonderwel in vorm. Natuurlijk zijn die 2 klimstukken in de derde ronde al heel wat lastiger dan de vorige 2 keer. Maar als die achter de rug zijn,  loop ik nog deze 4 kilometers: 4:37; 4:33; 4:37; 4:43. Het is mijn 4e deelname hier en het is de eerste keer dat ik in de laatste 4 km het gevoel heb nog even het gaspedaal te kunnen induwen.

Pas in die laatste kilometers op weg naar de finish begint het me helemaal te dagen: "Christophe, je hebt de perfecte race gelopen. Dit wordt een toptijd." Er gaat heel wat door mijn hoofd: ik voel opnieuw de ontgoocheling bij elke blessure die me overviel, ik zie me mijn voet omslaan in Italië bij een stomme wandeling, ik zie een paar bezoeken bij de kine voor mijn ogen passeren, ik zie me al die stomme stabilisatie-oefeningen doen het hele jaar door. Maar, ik besef ook dat ik altijd rustig gebleven ben, dat ik ben blijven geloven in mezelf en in mijn trainingsdiscipline. En ik ben apetrots op de weg die ik afgelegd heb. Ik beklim het staketsel en zie onder mij de laatste rechte lijn liggen, het lawaai van het enthousiaste publiek van G-mer, what a feeling ..... Ik deel zoveel mogelijk high fives uit met het publiek en met de speaker, en finish met een brede smile. Ik bedank direct na de finish de organisator voor de 4e keer voor deze geweldig mooie wedstrijd.

Een beetje verder zie ik mijn vader staan met de tranen in zijn ogen. Hij vertelt me dat ik 137e geëindigd ben. In zijn ogen zie ik, en in zijn woorden hoor ik dat het écht een uitzonderlijke dag was. Hij is wel wat gewoon van mij ondertussen, maar dit ....


Niet veel later kunnen we met de 4 Mr T'ers elkaar geluk wensen aan de finish. Thomas kan revanche nemen op zijn off-day in Geraardsbergen, Tom komt als 3e Mr T aan in een mooie tijd en kort daarna maakt Olivier het klavertje vier compleet met een straffe overwinning op zijn ontstoken luchtwegen. Mr T is weer waardig vertegenwoordigd en dat hebben we niet op zijn minst te danken aan onze fantastische supporters ter plekke: De Cathy's, Jean-Pierre, Tim en Marc.

Na de race

Pas terug in het hotel en bij het checken van de uitslag wordt de bijzondere dag nog concreter:

- Eindtijd 5u35m32s, da's 14 minuten sneller dan mijn topchrono hier in Gérardmer.

- Looptijd 1m37:07, de (knijp in mijn armen) 94e looptijd van 1600 deelnemers (ja, dat is pro's included). Godverdoeme, ik ben nog steeds een loper dus.

- Inderdaad: 137e plaats overall, da's dus bij de 10% beste atleten van de dag

- en ..... een 4e plaats in mijn leeftijdscategorie. Waaaaaat? Nie normaal. Ok, in Sardinië vorig jaar ben ik eens 5e geëindigd, maar daar was het zwemmen (mijn zwakste onderdeel) geannuleerd. Dit is de eerste keer dat ik in een echte triatlon in de top 10 eindig. En dan direct op een boogscheut van het podium stranden is fantastisch. (nou ja, een boogscheut. Drie minuten verschil met de derde, vijf minuten met de 2e en 7 minuten met de winnaar. Way to go..)

Gevechten voeren

Deze sport, ze blijft me ontroeren vanop de kruin van mijn hoofd tot in mijn kleinste teen. Ik ben dankbaar dat ik dit mag en kan doen. Ze bezorgt me veel voldoening en ja ook veel trots.

En .. wij atleten krijgen daar dan ook telkens een medaille voor.

En toch moet er iets van mijn hart. Wij krijgen een medaille voor iets wat we doodgraag doen. We doen er veel voor, dat klopt, maar we mogen heel dankbaar zijn dat we de gezondheid hebben om dit te kunnen doen. Anderen voeren een veel anoniemere strijd. Die veel minder aandacht krijgt, die (zacht uitgedrukt) niet altijd zo veel voldoening geeft en waar al helemaal geen medailles voor uitgereikt worden.
Mijn medaille van Gérardmer heb ik thuis dan ook afgegeven aan mijn dochter Jolien die al een jaar een veel zwaardere en meer heroïsche race loopt dan om het even welke triatlon. Zij moet veel meer kracht halen uit een soms veel te klein arsenaal, zij verdient echt een medaille "The one and only".