1. Fietsbenen
Dat ik goed aan het fietsen was, dat had ik door. Maar toch schreef ik vorige week ook dit over het fietsen in Gérardmer: "Nooit heb ik het gevoel dat ik over de rooie aan het gaan ben." Wel, uhm, dit zijn de gegevens van het fietsen:
Dat kan tellen. 2 uur van de 3 in zone 4 en 5 gezeten, da's redelijk doorperen. Het spreekt voor mijn fietsconditie dat dat op zich niet als 'diep in het rood' aanvoelde.
2. Verstandig gelopen
Dit is mijn hartslagevolutie tijdens het lopen.
Eerst een vooral is het nogal duidelijk te zien dat het geen vlak parcours was. Maar wat vooral opvallend is, is dat de trend naar boven loopt. Of in mensentaal: mijn hartslag stijgt in de loop van de 21 km. Je kan dat normaal vinden, maar mijn hartslagprofielen van vorige wedstrijden is meestal anders. Ik loop meestal 2/3 e van de wedstrijd in de hoge hartslagzones (150 - 165), om dan plots naar beneden te vallen, pakweg 140. Ik ga dan heel snel van start, tot ik op een bepaald moment het niet meer trek en mijn tempo moet terugschroeven, mijn hartslag moet laten vallen.
Je ziet ook helemaal hoe ik -zoals ik vorige week beschreef - nog eens het gas kon indrukken in de laatste kilometers. Interessant om te zien. Zelfde tactiek in Lanzarote? Nog even over nadenken.
3. Het verhaal van Emmanuel
Laten we ook even inzoomen op Emmanuel Ciescielski. De man stond met mij aan de start vorige week, maar was een stuk voor mij uit het water. Meer dan 4 minuten voor mij kon hij zijn wetsuit openritsen. Ook zijn T1 was razendsnel. Als ik na 39m34s uit het water kwam, zat Emmanuel al op de fiets. Emmanuel reed ook een fantastische 3u08 over de 94 km en liep zo nog 2 minuten uit op mij. Daarbovenop was ook zijn T2 sneller dan de mijne. Ik begon dan ook 7m41s later dan Emmanuel aan de halve marathon. In dat loopnummer kon ik in de eerste 14 km al 7 minuten goedmaken. Het moet in die laatste 4 km , toen het gas nog eens open ging bij mij, zijn gebeurd dat ik Emmanuel voorbijstak. Hij eindigde uiteindelijk 1 plaats achter mij: 138e, 53 seconden na mij.
Ken ik Emmanuel? Nee, ik ken Emmanuel niet
Is hij me opgevallen vorige week? Nee, soory, Emmanuel, ik heb je niet gezien.
Waarom vertel ik dit dan? Emmanuel is 48 jaar oud, zit dus in een jongere leeftijdscategorie dan mij, en ..... is net zoals ik 4e geëindigd in zijn leeftijdscategorie. De 4e van leeftijdscategorie 50+ (ondergetekende), is dus net voor de 4e van age group 45+ (Emmanuel) geëindigd. Toch opvallend: M50-54, 't is godverdomme geen bende ouwe slakken zulle. 😈
4. Nadenken over leeftijd
Ik heb deze week toch wel wat nagedacht over leeftijd. Hoe komt het dat ik op mijn 50e toch nog straffer presteer dan de vorige jaren. Ik ben blijkbaar een laatbloeier. Hoe zou dat komen?
Moeilijk om in te schatten, maar ik ben op deze 2 succescriteria uitgekomen.
a) al 15 jaar train ik consequent 11 maanden per jaar op een gestructureerde maar ook doortastende manier. Ik pluk niet alleen de vruchten van het laatste trainingsjaar maar ook van al die jaren daarvoor. Beetje per beetje bouw je zo vormpeil op. Triatlon is een sport voor mensen met veel geduld. Tenzij je bulkt van het talent, gaan er veel jaren over om te groeien in deze sport. Dus ja, mijn lichaam zal ook wel wat slijtage oplopen door de jaren, maar voorlopig is de trainingssurplus nog groter dan het verouderingsverlies. Ook dat zal ooit eens keren, maar laat me ondertussen maar genieten.
b) de dooddoener: ervaring. En meer bepaald ervaring in het aanpakken van een wedstrijd. Ik sta niet meer stijf van de stress aan de start. Ik sta te lachen, me al op voorhand te amuseren. Ik ben rustig maar toch gefocused. Ook dat is niet vanzelf gekomen. Ik ben vroeger soms veel te gestresseerd aan wedstrijden begonnen, andere keren ben ik wat te veel los uit de pols begonnen (waardoor de focus niet 100% was). Het is zalig om dit nu al een tijdje te kunnen combineren: een mooie cocktail tussen genieten en fun hebben enerzijds, en focus op de wedstrijd anderzijds. Ik zie dit als een zeer mooie verwezenlijking, misschien mooier dan om het even welke finishtijd. Maar het is ook iets wat ik moet vasthouden, dat ik niet mag lossen. Keihard willen presteren en je toch ongelooflijk aan het amuseren zijn. "Don't lose that feeling, Christophe, don't."
5. Vooruit kijken
Maar al dat nadenken, analyseren, terugspoelen en op een wolk zitten kan ook niet blijven duren. Vrijdag ben ik alweer gestart aan mijn laatste trainingsblok in aanloop naar de afsluiter van mijn seizoen: Ironman 70.3 Lanzarote.
Het was met enige reserve. Ik was niet helemaal zeker of ik al voldoende hersteld was om terug te trainen. maar de wedstrijden liggen kort op elkaar.
Het viel mee. De pittige loop van vrijdag werd vlot verteerd, de pittige fietstraining van zaterdag ook, de blonde Tongerlo's van zaterdagnacht iets minder. Focus, Christophe, focus! 😅
Geen opmerkingen:
Een reactie posten