week 23: recup

Maandag stelde ik de recupweek nog even uit, en reed met de fiets naar een feestje in Saint-Sauveur. Maar op de hellingen in het Pays des Collines schreeuwde gans mijn lijf naar rust. Het was duidelijk: na 2 harde trainingsweken was het scherpe er nu echt helemaal af. De rit terug 's avonds heb ik al wijselijk geschrapt. Met pijn in het hart heb ik dan ook zaterdag de 150 km van de Etixx Classic samen met de Mr T'ers laten vallen. Ik voelde gewoonweg dat de fut er helemaal uit was. En ervaring zegt me dat te vroeg er weer invliegen niks oplevert. Ik deed er een heel mooie zwemtraining voor in de plaats, met allemaal 50's en 100's.

Maar de meest opmerkelijke training was toch die van vandaag (zondag). Het lopen blijft toch wel een oefening in voorzichtigheid, en deze keer dacht ik na 500m om per direct terug naar huis te lopen. Ik heb altijd wel lichte last in mijn pees in het begin, maar deze keer was het echt veel pijnlijker dan anders. In mijn hoofd was het al één en al gevloek, maar ... ik liep toch nog een beetje verder richting het park, en verbaasde me dat beetje per beetje de pijn wegtrok. Naar het einde toe maakte ik zelfs nog een ommetoertje om de 8 kilometer vol te maken, want toen was er al helemaal geen sprake meer van enige pijn. Dat was onverhoopt.

Ondertussen is het triatlonseizoen opgestart. Zo was er dit weekend Ironman 70.3 Marbella. Het blijft me echt lastig vallen dat ik nog niet echt kan lopen zoals het hoort, en dat ik die looptrainingen niet kan opdrijven.
Maar ik ben een serieuze kalender van mogelijke najaarswedstrijden aan het opstellen. En het zou me niet verbazen dat ik na de zomer nog 3 halve triatlons probeer te plannen in plaats van 2.

Morgen wordt er een tweede keer traumeel ingespoten rond mijn achillespees. En ik blijf hard inzetten op revalidatie-oefeningen, kinébehandelingen en een trage geduldige opbouw van het lopen. Ik moet en zal terug 'in charge' geraken.
Hou me in de gaten, ik ga vlammen in het najaar. 😜