En dan op een bepaald moment breekt de veer. Maandag had ik nog een zalige rit van de zee naar huis gereden: 81 km de pedalen stevig rondgetrapt, want er zat een noord-oostenwind die moest overwonnen worden.
Maar dan kwam er in de nacht van maandag op dinsdag een krakske: ik had al wat laatavondwerk en nachtwerk achter de rug de laatste tijd, het is lastig me recht te houden op het werk in emotioneel zware tijden voor onze opleiding. Ook thuis is het al meer dan een jaar harken als je je dochter zwaar ziet afzien en daar heel veel zorgen om hebt.
Ik kreeg een knoert van een verkoudheid, en voelde plots niet alleen de energie uit mijn lichaam wegstromen, maar ook mijn veerkracht even de mist in gaan.
Ik overleefde de week op het werk ternauwernood, gaf de volle pond tot de laatste les en het laatste gepsrek. Maar voor het sporten, dat al jaren een gedroomde uitlaatklep is om andere zorgen en muizenissen te verwerken, bleek nu geen plaats meer te zijn in mijn hoofd en mijn lijf. Op vrijdag probeerde ik nog eens op de fiets te kruipen, maar ik stond snel weer thuis, en kroop doodvermoeid in bed.
Soms moet de riem eens helemaal af blijkbaar. En dat was nu het geval. Het werd dus een broodnodige recupweek. Maar na regen komt zonneschijn, en vandaag (maandag) voel ik alweer dat de goesting helemaal terug is. Energie en veerkracht staan terug op redelijk goed. Ik kan er weer met een fris lichaam en vooral met een frisse kop tegenaan.
Jullie hebben nog het overzicht van het recupweekje van mij tegoed:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten