race verslag Ironman Frankfurt - anything is possible

Waar moet ik dit verhaal beginnen? Ik weet het niet … er is zo veel te vertellen. Zes juli 2014 zal voor mij waarschijnlijk altijd de dag blijven, waarin ik iets waargemaakt heb, waar ik in de verste verte niet van durfde dromen.

Ik stond aan de start In Frankfurt met een duidelijke ambitie: die besttijd op een Ironman zou ik verpulveren. 10u49 verbeteren tot pakweg 10u48 of 10u47, was eerlijk gezegd niet wat in mijn hoofd zat. Ik wou er echt een lap vanaf doen: 10u30 was zowat de tijd die het meest door mijn oog gespookt had tijdens de voorbereiding. Maar ook 10u22. Dat zou immers 1 uur sneller zijn dan op mijn debuut hier in Frankfurt 6 jaar geleden. “Six years older, one hour faster”, het leek me wel wat. Maar dan had ik écht een superdag nodig waarin niks maar dan ook niks foutliep.

Wel een superdag had ik alleszins. Alleen het resultaat was niet 10u22, maar …. 10u03. Ik kon het echt niet geloven als ik over de finish liep: Ik? 10u03? Zooooot!

Nochtans ’s ochtends had ik niet echt dat grote supergevoel. Ik had op weg naar de start niet echt de grinta van de vorige Ironmans. Er lag een rust over mij, die zowel geruststellend was (weinig zenuwen) als verontrustend (had ik geen goesting om er een lap op te geven?).

Voor de start namen David en ik ons voor dat dit echt wel de laatste Ironman zou zijn.  Nog één keer zot doen, zou volstaan. Raar om daar over bezig te zijn als je met je wetsuit in het water staat net voor de start van een Ironman. We wensten elkaar succes, en ik ging me gaan positioneren in het water. Ik vertrok immers om 6u45 met de profs en 450 andere agegroupers. David vertrok een kwartier later met de 2500 andere age groupers. (doodjammer dat maatje David tijdens de marathon zou moeten opgeven)

En dan deed de DJ van dienst aan de Langener Waldsee iets wat mij helemaal oppepte. Na de aankondiging “2 minutes before the start” liet hij de intro van dit nummer door de boxen knallen: 

klokkengelui over het meer om 6u45 en dan die heerlijke slepende, dreigende gitaarriff. Schitterend!

 

Het kanon ging af en weg waren we.

SWIM 3800m

Over het zwemmen kan ik niet zoveel vertellen. Behalve misschien dat dat lang duurt, 3.8 km zwemmen. Je hebt ook geen enkel idee van je snelheid. Je zwemt en zwemt en zwemt, en wil eigenlijk zo snel mogelijk op die fiets springen.

De eerste zwemronde voelde ik dat het zwemmen zeer vlot ging, bij de start van de 2^e ronde was er wat onduidelijkheid over het te volgen traject. Ik week af en zwom naar een bootje van de organisatie, waarbij bleek dat ik beter niet was afgeweken: de groep waarin ik zwom was toch juist en ik had dus tientallen meters te veel gezwommen. Vooral in de laatste 1000 meter voelde ik dat mijn zwemtempo wat begon te stokken. En het was dat laatste dat wat in mijn hoofd bleef hangen, dus toen ik uit het water kwam, gokte ik dan ook op een matige tijd van 1:20, maar wanneer ik uit het water kwam bracht mijn uurwerk een eerste brede glimlach op mijn lippen: 1u13m39s! Da’s met verre voorsprong mijn beste zwemtijd op een Ironman. En ook nog eens een dikke minuut sterker dan op training. Deftige start dus. Op de loodzware klim op het strand naar T1 stonden mijn supporters de brullen voor mij. Heerlijk om ze dan al met een high five te kunnen begroeten.

-> SWIM 3800m; 1:13:39 (tempo 1:56 / 100m)

BIKE

Het was dus nog maar 8u ’s morgens en ik mocht al de fiets op. En daar had ik nu eens on-ge-loof-lijk veel goesting in: een tijdrit van 180 km!!

Eigenlijk was het plan om zo ongeveer rond hartslag 130 te rijden (midden in mijn intensieve zone). Maar ik had zo’n superbenen, hinkte zowat de eerste 30 km op twee gedachten : stick to my plan of er een lap op geven. Maar al doende werd de beslissing snel gemaakt: “Godverdoeme als dit dan toch de laatste keer is, en je hebt zo’n benen, Christophe, laten we dan eens een risico nemen.” Ik dacht terug aan de sms die ik de dag ervoor naar één van mijn grootste supporters door de jaren heen, mijne nonkel Roland, had gestuurd: “Ik ga morgen vlammen alsof het mijn laatste Ironman is”. En vanaf toen werd het fietsen één langgerekte fun-ervaring. Op het vlakke en op de vele stukken vals plat lagen de snelheden zeer hoog, de hellingen nam ik altijd net snediger dan voorzien. 

Wat er tijdens die rit allemaal met mij gebeurde is niet te beschrijven: het fietsen werd een soort van mega-trip. Ik zat zo te genieten dat ik met een brede smile rondreed (zie foto hieronder genomen door de organisatie op het parcours).

Ik dacht terug aan de ontelbare lange, eenzame fietstrainingen (ik heb echt bijna alles alleen gereden dit jaar) en ik voelde me apetrots. Ik geef toe, ik heb op bepaalde momenten een traan zitten wegpinken op mijn fiets, ik werd er gewoonweg emotioneel van. En ondertussen bleven die Duitse wegen maar wegzoeven onder mijn wielen. Heel tof ook om Bert van Mr T Gent vier keer tegen te komen op het parcours en hem te zien brullen voor mij (thanks Bert, deed echt deugd).

Na 110 km kwam ik aan de bevoorradingspost waar mijn persoonlijke sportdrank me werd aangereikt door mijn vader en mijn moeder. Even de remmen in, kunnen vertellen dat je superbenen hebt (zalig), luidop jezelf voornemen dat je nu wel een tandje kleiner ging schakelen (ok misschien wel verstandig), en 5 km verder al terug het gashendel opendraaien (nog zaliger!!!). Hahaha….. bieste!!!

“Wat doe je tijdens zo’n 180 km eigenlijk tijdens je heldere momenten, Christophe?”, vragen jullie je waarschijnlijk af.  Heel goed je voedingsplan opvolgen, en veel zitten rekenen. Zitten voorspellen, wat mijn fietstijd zou worden dus. Eerst dacht ik aan 5u25, toen merkte ik dat 5u20 of 5u15 misschien wel haalbaar was. Op een bepaald moment (ik denk zowat na 130 km) had ik een gemiddelde van 36 km/u. “ZESENDERTIG KILOMETER PER UUR”, ik heb het luidop tegen mezelf gezegd op dat moment, gewoon omdat het zo lekker klonk. : )

Maar het moment waarop je benen echt pijn beginnen te doen (en je je eerste klop van de hamer krijgt) moest nog komen. Maar dat moment bleef verbazingwekkend genoeg helemaal uit. 180 km aan een stuk vol kunnen rijden zoals het moest: dit was met verre voorsprong mijn heerlijkste fietservaring ooit. Dat je daar jaren aan een stuk zorgvuldig en hard voor moet trainen om dat te bereiken, maakt het alleen maar mooier.

BIKE 5:05:57; 180,2 km; 35,4 km/u; gem HSL 135; max HSL 161

TSJAKKA!!!!

Mag ik nog eens?

TSJAKKA!!!!!!!!

De fiets af, direct de wisseltent in, loopschoenen aan ….. eens op mijn Garmin hartslagmeter kijken, en zien dat ik nog maar 6u27m bezig was. Kortom, ik had nog 3u55m om die marathon vol te maken, en dan nog kwam ik uit op “six years older, one hour faster”. Het besef begon te groeien dat dit wel eens een topchrono kon worden. Maar tegelijkertijd was het nog veel te vroeg om victorie te kraaien: het zwaarste moest nog komen. En ik vroeg me eerlijk gezegd af wat de impact zou zijn van mijn risicovolle fietskeuze.

RUN

Het plan voor het lopen was al maanden geleden gemaakt : starten aan 4:30 / km (13,2 km/u), en dat zo lang mogelijk uithouden, liefst de eerste 20 km…..en dan als je die klop krijgt …ja daar kan je geen plan voor maken, dan is het gewoon overleven.

In het lopen bleef in eerste instantie de droom maar verder gaan. Ik liep vlot aan tempo’s net iets onder de 4:30. In het begin moest ik echt op de rem duwen, want er kwamen kilometers van 4:22 - 4:23 op mijn scherm. Maar vlotjes liep ik een eerste ronde van 10 km uit volgens plan. En op het eerste zicht leek dat me weinig tot geen moeite te kosten. En al die meegereisde supporters maar brullen en zien dat het goed was.

Maar na 12 km kwam de man met de hamer op mijn schouder postvatten. “Verdoeme vent, gij zijt hier veel te vroeg, ge gaat nog efkes moeten wachten zulle.” Maar hij luisterde niet en deelde me een eerste tik uit. Dat was even vloeken, moet ik zeggen. Nog 30 km te gaan en al een dreun krijgen. Boontje kwam om zijn loontje voor de euforie op de fiets.

Gelukkig kan ik op zo’n moment terugvallen op mijn looptechniek en op mijn vele looptrainijgskilometers. 4:30/km was niet meer mogelijk, maar ik bleef wel kilometers maken van 4:45 à 4:58. Kortom, de grens van 5:00 per kilometer kon ik nog net buiten bereik houden.

Maar niet voor lang: tegen kilometer 19 moest ik er definitief onder. Drie à vier kilometer verder toen ik de grootste hoop supporters passeerde, voelde ik niet alleen hoe ellendig ik aan het afzien was, ik zag ook aan hun blikken hoe slecht ik er effectief uit zag. We waren nog maar halfweg in de marathon en ik zat al diep in de hel. Vier kilometer verder passeerde ik mijn ouders en het was enkel verergerd. Hoe moet ik dat eigenlijk beschrijven: het is een asgrauw gevoel, alles doet pijn, alles begint je te irriteren, je kan niet meer helder nadenken (want nadenken lijkt op zo’n moment verschrikkelijk veel energie te kosten), in de bevoorrading blijk je ook moeite te hebben met drinken (vanaf dan moet je dus stoppen op bevoorradingsposten om uberhaupt te kunnen drinken), je hebt hier en daar al eens kotsneigingen, en … je krijgt krampen. In mijn geval beginnende krampen in de hamstrings en in mijn linker- en rechterlies. En je krijgt schrik …schrik dat het niet gaat lukken.

Gelukkig ….. been there done that! Ik nam op pakweg 10 minuten een paar simpele maar zeer belangrijke beslissingen:

1.     Eten en drinken krijgen altijd voorrang. Kortom: stoppen aan een bevoorrading - binnensmijten wat je nodig hebt en weer weg.

2.     NOOIT meer naar je looptijd kijken en NOOIT naar je totale zwem-, fiets- en looptijd kijken tot je op de laatste brug bent (ongeveer 1 km voor de finish dus). Geen energie meer verspillen aan rekenen.

3.     ELKE negatieve gedachte onmiddellijk counteren door een positieve gedachte

4.     Lopen lopen lopen lopen….zo rap als je nog kan (simpel misschien maar de drang om te beginnen stappen is zo groot op zo’n moment ).

En het werkte … ik bleef lopen, die vent bleef op mijn schouder zitten en gaf me zowat om de 15 minuten een verschrikkelijke klop op mijne kop, maar ik bleef lopen, eten en drinken.

En ik had gelukkig mijn supporters die me er telkens weer doorsleurden. En ik kreeg er nieuwe supporters bij: een groep gasten uit Antwerpen die me elke ronde keihard aanmoedigen, een bloglezer die me ’s morgens in het hotel al had herekend en aangesproken, een Belg die de uitrusting van mijn triatlonclub herkende, ….en zo vele anderen. Ze sleuren je er door.

En ik bleef maar lopen. Laatste passage bij Iris nog een oerbrul om te laten zien dat ik no way zou opgeven.

En dan boven op de laatste brug - al vol emoties dat ik het dus effectief zou halen - klikte ik op de pijltjestoets van mijn Garmin en las “9u58m”. Ik wist op dat moment echt niet wat ik van tijd mocht verwachten, en met nog 1 km te gaan had ik dus 9u58m. Ik geloofde mijn eigen ogen niet.

RUN 3:35:24; 42,195 km; 5:06/km; gem HSL 148; max HSL 168

Die laatste kilometer was onbeschrijflijk. De brug af, nog een stukje langs de Main, en dan via de rode loper opdraaien onder luid applaus van het publiek naar de finish. Eerst mijn ouders omhelsd op 100 meter van de finish, dan na 10u03 onder die finish boog. En daarna in de armen vallen van mijn vrouw, kinderen en andere supporters. Waow man! Ik was stikkapot, uitgeput, maar de adrenaline pompte als een gek door mijn lijf. En ik leek het maar niet te kunnen geloven.

We zijn nu 2 dagen later, en nog steeds kan ik er niet bij dat ik nu iemand ben die een Ironman doe rond de 10u. Dat lijkt me nog steeds iets voor atleten die veel straffer zijn dan mij. Maar zo is het dus niet : het staat er zwart op wit:

Ironman Frankfurt  2014 - Christophe Scheire - 10u03m11s

Het is dus waar: Anything is possible!