Wat een vervelend seizoensbegin:
in week 10 leek het allemaal beter te gaan met mijn voetblessure. De laatste mankementen gingen aangepakt worden met 3 infiltraties om het kraakbeen terug effen te zetten. De zondag voor de eerste infiltratie liep ik moeiteloos een zalige looptraining van 11,5 km met daarin 3 tempokilometers. Ik liep op wolkjes en het voelde aan alsof het nu echt kon beginnen. "Ze zouden daar in Mallorca en Luxemburg een super scherpe Scheire" op het menu krijgen, zat ik al te denken.
Maar die zondagnacht werd ik wakker van de pijn in mijn linkerachillespees: die zalige training was dus niet goed verteerd. Merde! Het gaat nu al een week niet zo goed met mijn pees. Pijnlijk zo'n ontstoken pees, maar vooral slecht voor mensen met weinig geduld. Terug naar af dus, weinig looptrainingen en allemaal rustige trage...
Op zo'n momenten trek je je op aan het feit dat je een triatleet bent, en geen loper. Je hebt nog 2 andere sporten om op te focussen.
Week 10:
Toen dacht ik nog dat alles in orde was dus...
Week 11:
Hier kwam het besef de 2e dag. Ik was die dag zo ontgoocheld dat ik zelfs geen goesting had in de geplande zwemtraining (het ochtendloopje, daar was al helemaal geen sprake van). Woensdag heb ik dan de moed samengeraapt in een zalige lange fietstraining van 111 km in een heerlijk winterzonnetje.
Ze zijn nog niet van mij vanaf, zou ik zo zeggen. I'll be back!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten