Vooral in het lopen heb ik deze week efkes de puntjes op de i gezet, maar toch was het op de fiets dat mijn benen aan de klaagmuur stonden. De 118 km op woensdag en de 70 km op zondag waren grotendeels op karakter. En ze waren ook solo, dus er gebeurt wel wat in je hoofd dan: "Zou ik hier geen short cut nemen?" "Nee!" "'t Is wel veel tegenwind, zou ik niet mijn kar keren....?" "Nee!" ..... Ik heb heel veel NEE moeten zeggen deze week dus op de fiets.
Maar ..... ik heb het dus gehaald!
Meestal begint de kwaliteit van de trainingen op het einde van zo'n 3 weken serieus te dalen, maar dat was hier niet echt het geval:
- vrijdag perste ik een zeer goede intervalloop uit mijn benen. 4 keer een snelle kilometer lopen, met slechts 400m recup ertussen. Met kilometers aan 3:37; 3:38; 3:33 en 3:36 was ik zeer tevreden! De laatste 500m van die laatste kilometer was wel helemaal tot aan 't gaatje. Aouch, that one hurted!
- 24u later dacht ik de zwemtraining van Mr. T te gebruiken om mijn lichaam weer wat los te krijgen. Wat baantjes trekken op 't gemak, dacht ik. Nou ja, dat was buiten Ingrid gerekend, die een trainingske had samengesteld om de chaotische zwemstart te simuleren: bijvoorbeeld met zijn allen samen als een bende gekken starten in één baan bijvoorbeeld (tsjakka!), of de zwemmer die 5 seconden voor jou vertrokken is, proberen inhalen. Op 't gemak baantjes trekken? Tarara! 😜
- Uit het zwembad sukkelend (niet zo elegant als de bedoeling was 😳), wist ik dat 5 uur later nog een lange duurloop op mijn programma stond op de Levensloop Gent (grote merci aan de lezers van deze blog die mijn oproep om de Levensloop te sponsoren opvolgden). 19 km waarvan ik de eerste 16 km gedisciplineerd in de extensieve zone liep, maar toen kwam er mij een jong gastje voorbijgesneld, en toen hij bleef hangen op 25 meter voorsprong, dacht ik: "als ik daar nu eens naartoe loop". Wat volgt, was een catchy wedstrijdje: gat dichtlopen, pompen om te kunnen blijven aanpikken, de leiding overnemen, 2 keer prikken, 2e keer een gat slaan, en naar 't einde toe toch samen aankomen op het strand van de Blaarmeersen. Genieten! Geen woord tegen elkaar gezegd (hoe hadden we dat kunnen doen ook aan die tempo's?), maar wel op 't einde elkaar een begripvolle high five, en een grijnzende glimlach cadeau gedaan.
- Toen ik zondagochtend uit mijn bed sukkelde, was er nog weinig glimlach mee gemoeid. Het grijnzen had de overhand genomen. Stijf, man! Mijn koerskleren aandoen, was al min of meer een uitdaging, op de fiets kruipen ging ook niet echt van een leien dakje. Maar als je dan na een extensieve rit van 70 km thuiskomt met een moyenne van 28,5 km/u, dan kan je niet klagen hé.
Ook de trappen van het Constant Vandenstockstadion waren die zondagnamiddag plots toch wat stijler dan ik me meende te herinneren, maar tijdens de ronduit geniale match van onze Mauves et Blancs was dat snel vergeten. Wat was dat genieten zeg! Zo'n sportieve week kunnen afsluiten met een fantastisch feestje in het Astridpark, dat was echt de kers op de taart. "Allez Michel, chante avec nous". Yep ook mijn stembanden hebben het einde van de week gehavend bereikt, en zijn op die manier mooi assorti met de rest van mijn lichaam.
Recupweekje, welkom! welkom! welkom!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten