Road to Roth week 24: motor en carrosserie

Het is toch helemaal anders, die opbouw naar een full distance triathlon. Dat merk ik ook nu ik terugkijk naar de vorige week. Welke training bleef me het meeste bij van deze week? In de vorige 3 jaren, waarin ik voor de halve afstand trainde zou het ongetwijfeld de intervalloop van donderdag geweest zijn. Of misschien de 2 rollentrainingen: op maandag met 5 keer 10 minuten @ 250 watt, op zondag met 15 keer 1 minuut aan 358 watt. Ja het zou ongetwijfeld 1 van die 3 trainingen geweest zijn, voor al omdat ze alle drie heel vlot gingen.

Maar nu ik train voor Roth is het een andere training die er voor mij bovenuit steekt: de lange duurloop van zaterdag. Iets speciaals aan die duurloop? Op zich niet, nee. Ik probeerde gewoon 19 km te lopen aan een rustig gevoel, aan een tempo waarvan je denkt: dit kan ik blijven lopen. Vertaald naar hartslagzones betekent dat, dat ik in de extensieve zone wilde blijven. Vooral teren op vetverbranding, zeer zuinig zijn met de nafte, met de koolhydraten dus. En dat lukte: ondanks de 4 à 5 beaufort noord-oosten wind, die het ook nog eens bijtend koud maakte, liep ik een rustige lange duurloop. And ... i sticked to the plan ... kept it simple & easy. Het gevoel gedurende gans die training was super, ik voelde me vlotter lopen met de kilometer, geraakte in een soort van flow waardoor ik op het einde eigenlijk niet wilde stoppen. De hartslag was perfect onder controle: een gemiddelde hartslag van 132, da's echt laag, midden in mijn extensieve zone. En een maximale hartslag van 146 ergens op een brug, nooit iets geforceerd dus. Welk tempo haalde ik dan? 4m28s per kilometer of 13,4 km/u!! Dat is fantastisch, en zo belangrijk voor de full distance. Mijn motor draait op dit moment zo zuinig in het lopen, dat een record-tijd op de afsluitende marathon tot de mogelijkheden behoort. Geweldig gevoel.

Maar de weg is nog lang, en de carrosserie , die begint deuken te vertonen. Ik lijk op dit moment last te hebben met een lage buikspier. Ik heb een beetje schrik om ze te overbelasten. Tijdens het sporten heb ik er relatief weinig last van, alleen bij het lopen voel ik ze wat knagen. Maar als ik buikspieroefeningen doe, merk ik dat er iets aan de hand is. Veel oefeningen kan ik nu echt niet doen, omdat ze te pijnlijk zijn. Morgen laat ik er naar kijken, want gezonde en krachtige buikspieren zijn superbelangrijk in alledrie de disciplines. Als ik die laat verslappen, kom ik in de problemen met mijn houding in het water, mijn houding in de fiets en mijn houding tijdens het lopen. En eens je lichaam op die manier in onevenwicht geraakt, is een carroussel van blessures bijna voorspelbaar (zeker op mijn leeftijd).
Tijdens het fietsen begint ook de knie met momenten wat te zeuren. Zijn het de pezen rond de knie die wat te veel onder druk staan, of is het eerder onder de knieschijf dat er slijtage optreedt: ik kan het niet echt detecteren. De kinesist opperde die 2e optie voorzichtig: "misschien wat slijtage..." Waarop ik zo rap of tellen antwoordde: "slijtage van wat .... overdirjf ik misschien in iets? nee toch?" Ja, we houden het grappig op de kinesist-tafel. 😜

Kortom, er is wat werk aan mijn oude carrosserie: morgen eens op sportdokterbezoek dus.
Of ook wel de motor draait nog fantastisch, de carrosserie begint te kreunen. Met nog 3,5 maanden te gaan, tijd om eens in de garage te gaan voor nazicht en groot onderhoud.