Road to Roth week 36: moa jongens toch ....

Ja gasten, hoe zot is dit eigenlijk? Wat een heavy trainingsweek alweer. Moe dat ik geweest ben, deze week. Niet normaal. Maar soit, we hebben het alweer overleefd. Nog 10 trainingsdagen te gaan, en dan afbouwen om zo uitgerust mogelijk naar Roth te kunnen trekken.

Even overlopen?

CORE STABILITY:

ja sorry jongens. Hoezeer ik ook doordrongen ben van het belang ervan (reeds jaren verveel ik er jullie mee op deze blog), het lukt me gewoon niet meer om het er tussen te krijgen. Misschien moet ik volgende week eens proberen mondelinge examens afnemen, terwijl ik planking of lunges aan het doen ben. Dit onder het motto: "zot vindt iedereen me toch al, erger kan het niet worden." 😛

SWIM:

Wat zwemmen betreft ben ik enerzijds ontevreden, anderzijds heel tevreden. Ik slaag er niet in om 3 zwemtrainingen per week te halen de laatste tijd, 2 keer per week lukt altijd. Da's een beetje jammer gezien de vele inspanningen die ik er in stak om mijn zwemstijl te verbeteren. Maar anderzijds, zelfs zo kort bij de wedstrijd blijf ik nog steeds elke training aandacht besteden aan mijn techniek (zelfs met technische drills), en dat moet toch ook wel vruchten afwerpen. De zaterdagtraining van Mr T was een confidence boost. Ik was al een paar maanden niet meer geweest, en dus zag coach Ingrid me na lange tijd nog eens zwemmen, en ze was vol lof over mijn vooruitgang. De verbeterde zwemstijl is blijkbaar goed zichtbaar. Oef!
Maar ondertussen hebben we natuurlijk ook een extreem warme maand mei achter de rug, dus ga ik er maar beter vanuit dat er in Roth geen wetsuits zullen mogen gedragen worden. Dat kost me gegarandeerd 10 minuten. Goed dus dat ik nog niet zoveel met wetsuit gezwommen heb dit jaar. Die no wetsuit mindset lijkt me de beste: als het dan toch mét wetsuit is op 1 juli, geeft dat een extra boost (en tijdswinst).

BIKE:

Het fietsen gaat goed: de hill repeats training op vrijdag met 4 keer den Betsberg en vier keer het klimmeke van Landskouter naar Lemberge deed me met plezier terugkijken op de vorige 3 jaren waarin ik trainde voor de halve afstand en dit soort trainingen veel deed. En alles op 't groot blad natuurlijk. 😎
Maar, ik wil hier ook heeeeeel eerlijk zijn: hoe graag ik deze sport ook doe, ik ben op dit moment die lange fietstrainingen echt beu. Ik was een beetje beschaamd in mezelf hoe ik woensdag tijdens die 140 km training heb zitten foeteren en vloeken. Het ging me echt langs geen kanten af, ik verveelde me te pletter en was tegelijkertijd enorm aan het afzien. Ik heb ondertussen elke kanaal in de wijde omstreken zo'n twintig keer afgereden de laatste maanden, denk ik. Ik ken elk konijn dat deze lente geboren is langs diezelfde kanalen, en heb een paar daarvan al een paar keer rakelings niet in frieten gereden.
Maar dus het is goed geweest. Volgende week nog één echt lange training, en dan in Roth nog eens 180 km. Na die 2 keren ga je me een tijdje niet boven de 100 km zien rijden, peins ik. Velojunkie of niet, ik heb nood aan een beetje afkicken.

RUN:

Ja, wat moet ik zeggen, dit is een loopvormpeil waar je enkel van kan dromen. Ik moet zelfs echt beginnen opletten: als ik gewoon mijn benen hun natuurlijk lange afstands tempo laat draaien, kom ik gemakkelijk op 4:20 - 4:25 uit, net iets te snel.
Vandaag zondag liep ik een 30 km waarin ik 10 km, 8 km en 5 km aan race pace 4:30 moest lopen, de rest recup. Ik kwam thuis en had een gemiddelde van 4:27. 😬 Te rap dus, en ik heb het gevoeld, de laatste in de voorlaatste kilometer, oh my god, dat was een pijnlijke. Het was bovendien de 4e van mijn 6 looptrainingen deze week waarin dit te snelle tempo zich voordeed. Volgende week wil ik de tempo-discipline wat strakker houden.
Voor Roth is het eigenlijk heel simpel: het is in het lopen dat ik een risico ga pakken, nl. de marathon starten aan 4:30. Als ik dat in de eerste 21 km zou kunnen uithouden, dan ben ik super content, écht super content. En dan is het zaak om niet al té hard stil te vallen. Ik laat in Roth de dag op me afkomen, maar in het lopen iets minder: ik moet toegeven ik wil graag eens onder de 3u30 lopen. Dus vandaar: een klein risico'tje nemen.
"MAAR, beste Christophe, het hartslagverschil tussen 4:30 en 4:20 is heeeel groot. Het risico dat je gaat nemen, is 4:30 lopen, niet 4:20!!!!!  Alstublieft, prent dit goed in je hoofd!!!!!!" Als ik 4:20-4:25 loop, dan zal ik tegenkomen, wat ik in Frankfurt 2014 tegenkwam: het verval zette zich veel te snel in (reeds na 13-14 km) en ik strandde op 3u35m, na een moordend zware kalvarie.

Ondertussen gebeuren er vooral tijdens het lopen geweldig mooie dingen in mijn hoofd. Ik heb die marathon in Roth in mijn hoofd zeker al dertig keer gelopen. Zalig! Supporters groeten, publiek wat oppeppen, na 32 km nog steeds 4:30 aan het lopen, de laatste bocht naar de finish-lijn aansnijden: mooie dagdromen.
Ik denk dat de minst zalige marathon de echte op 1 juli zal zijn. Als het echt pijn zal doen. Haha!


Soit, ik ga hier afronden. soms vraag ik me echt af, wie dit gedoe van mij toch blijft lezen. 😕

Tien trainingsdagen nog te gaan. Tien! Nu gaan we het niet meer opgeven hé. Tellen jullie mee af met mij? Dankjewel.