Toch nog? Wel, ik had hier al eens laten vallen dat ik ergens iets miste in het fietsen. Iets? Ja, hoe moet je dat uitleggen? Wie dit jaar al met mij fietste, zal wel gemerkt hebben dat ik de laatste jaren echt sterker ben geworden op de fiets. Maar toch, ik miste ... iets. Dat extra'tje, dat gevoel dat je in de laatste 2 maanden van de voorbereiding nog eens door het plafond breekt, dat je je fietsniveau nog net dat kleine tikkeltje opkrikt. En dat ... iets ....dat is er deze week dan weer plots wel van gekomen. Net op tijd, maar anderzijds ook nog een beetje fragiel.
Ik merkte het aan 2 trainingen:
- de vlotheid waarmee ik woensdag tijdens een soort van criterium-training in Destelbergen - Heusden - Melle - Wetteren-ten-Ede aan relatief lage hartslag 10 km tempo's haalde van 33 - 34 - ja zelfs eens 35 km/u. Dat was zalig. Ik voelde het ook aan de benen, die goesting om door te gaan, om druk te zetten op de pedalen, en toch gecontroleerd te blijven. Nooit kwam ik buiten de Roth-hartslagzone, ik bleef er zelfs wat onder. Het had lang geduurd, maar het was een eerste signaal van dat extra procentje vormpeil.
- Vrijdag stond een lange solorit op de planning: de Breskens-rit, die ik klassiek met David deed in aanloop van een Ironman. Nu David een kaasboer is, en op buikhoogte al een mooie kaasbol gekweekt heeft, helemaal alleen te rijden dus. De bedoeling was niks te forceren, rustig pedaleren: distance is all that counts. Maar ook hier terug een goed signaal: hoe langer de rit werd, hoe beter mijn benen voelden, hoe meer dasj er op zat. Dan krijg je de bevestiging dat je de vorige maanden wel hard en juist getraind hebt. Thuisgekomen na 174 km met een gemiddelde hartslag van 110, nice!!!
Was er dan ook een minpuntje? Jawel: de zaterdagtraining in het openluchtzwembad van Wachtebeke. Wat heb ik daar liggen vechten tegen mezelf zeg. Na 2 km was het al duidelijk dat ik mijn dagje niet had. Maar ik moest en zou mijn training van 3,8 km afwerken. Man, ik was een schotelvod als ik naar huis reed.
Maar ook het recuperatievermogen is blijkbaar dik in orde: want de dag erna, op zondag, liep ik een fantastische lange duurloop. Fantastisch omdat ik me relatief makkelijk aan mijn tempo's kon houden, en omdat ik na 30,4 km wel moe was (logisch), maar in tegenstelling tot vorige week niet stikkapot.
Zo zag mijn training er uit:
4 km warming up
8 km race pace 4:30
1 km recup
2 km @ 4:20
1 km recup
7 km race pace 4:30
1 km recup
1 km @ 4:10
1 km recup
4 km race pace 4:30
cooling down
4:32 was het resultaat over deze duurloop, en de hartslagzoneverdeling zegt alles:
Goed gevoel, echt goed gevoel.
En hey, ik ben er bijna. Ik herhaal: ik ben er bijna. Nog drie dagen trainen. Geen lange fietstraining meer, geen 30k duurloop meer (nog een van 17 km, denk ik). Ik ben er echt bijna. Zevenendertig weken ben ik nu al bezig met die ene dag voor te bereiden. En, ik heb er enorm veel goesting in, in Challenge Roth: 3,8 km swim - 180 km BIKE - 42 km RUN. Dat iemand daar goesting in kan hebben, vraagt een normaal mens zich af. En ik begrijp dat. Maar 't is die wolk waar je op terechtkomt als het lukt, dat is zo hemels, zooooo hemels. Ik heb het al 4 keer meegemaakt, maar het went nooit hoor. De weg naar die wolk, ja die is zeer lang: 37 weken nu al, en helemaal op het einde, de dag zelf moet je - hoe je het ook draait of keert - nog even (en meestal meer dan 1 keer) door de hel. Maar dat alles maakt die wolk nu net nog zoveel mooier.
ik wil dus maar één ding nu: da's op die wolk geraken op 1 juli....
.... en daarna een frisse pint. 😜
dat zit meer dan snor! hier ook het laatste zware trainingsblok afgewerkt richting Klagenfurt 1 juli. het mag gaan komen. Geniet ervan in Roth en hopelijk kruisen we elkaar de volgende keer eens met een pint in de hand op Melle Plage i.p.v. in het zwembad met een bidon ;-) benieuwd naar jouw verslag
BeantwoordenVerwijderen