Dit was mijn trainingsweekje
De eerste 2 trainingen van de laatste trainingsblok ( op zaterdag en zondag) waren al direct redelijk pittig.
- op zaterdag voelde ik dat ik frisse benen had en zat er heel vlotjes een tempo van 4:25 in de benen
- en op zondag heb ik twee zeer zware blokken van pakweg 20 minuten gereden (één in het lichtrood, en één in het donkerrood in een duo met Ruben - ik was de Mr T'ers -bewust- tegengekomen langs de dijk). Twee heel stevige trainingsprikken, die ik heb proberen verteren door de rest van de training op 't gemakske te rijden.
Maar terug naar de recupweek.... zo'n recupweekje is ook het moment om eens achterover te leunen en alles te overschouwen.
Ik merkte dat ik de laatste tijd al te veel mijn vormpeil aan het vergelijken was met dat van Frankfurt 2014, toen ik mezelf verraste met een 10u03, een heel straf PR. En als je die vergelijking maakt, dan ben je toch enorm bezig met: 'zou ik onder die 10 uur geraken?'. Ik heb nu wijselijk besloten om dat te lossen. Door te focussen op die 10u, leg ik de lat zeer zeer hoog en creëer ik in lichaa men geest meer onrust dan rust. Mijn ervaring van de 4 vorige Ironmans zegt bovendien ook, dat je die dag gewoon moet laten gebeuren wat er gebeurt, de dag laten verlopen zoals hij verloopt. En de mentale kracht die je nodig hebt, helemaal gebruikt om helder te blijven nadenken, en om de heel zware momenten van zo'n dag te counteren en overleven, NIET om te rekenen.
Zo ben ik terug tot de essentie kunnen komen: "Christophe, 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en een marathon lopen, na elkaar, op 49-jarige leeftijd! Kerel, als ge dat zou kunnen verwezenlijken, dan is dat straf gedaan hé!!!!!"
En dan moest ik plots terug denken aan het sms'je dat ik in 2008 de avond voor mijn eerste Ironman kreeg van mijn kapitein van mijn voetbalploeg (ja, ik combineerde triatlon toen nog met voetballen - completely crazy!). Hij schreef: "Wat er morgen ook gebeurt, Christophe, voor mij ben jij nu al een Ironman. Al die trainingen, al die opofferingen, is reeds voldoende om jezelf een Ironman te noemen." Dat ik het 10 jaar later nog weet, zegt genoeg. Ik krijg er nog de tranen van in mijn ogen. Het was één van de mooiste felicitaties die ik ooit kreeg, namelijk voor de wedstrijd. En hij sloeg de nagel op de kop: uiteindelijk wordt al het werk geleverd in al die maanden trainingsarbeid. En in die maanden doe je wat je kan, in de wetenschap dat je het probeert te combineren met werk en gezin. De dag van de wedstrijd probeer je 'gewoon' de vruchten te plukken van al die arbeid, en ga je voor die ene onwaarschijnlijke beloning: het finish-moment van een Ironman of full distance triatlon, telkens weer onvergetelijk en adembenemend.
En zo heb ik me bij de start van deze laatste trainingsblok terug kunnen opladen. "Christophe, doe de geplande trainingen zo goed mogelijk, doe wat je kan. En daarna .... maak je van 1 juli een dag om van te genieten, een moordend zware dag, maar toch ..... één om van te genieten." Laten we dat afspreken, ok?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten