Ik heb er ervaring mee ondertussen met deze periode. Het is een situatie waarin je niet meer naar bevestiging mag zoeken in je trainingen, je moet het rustig aan doen. En in je hoofd gebeurt er van alles: je hebt momenten van groot zelfvertrouwen, en je hebt momenten waarin je aan alles begint te twijfelen. De eerste keer, perfect 10 jaar geleden naar aanloop van de allereerste in Frankfurt, was dat een rollercoaster van emoties, om zot van te worden.
Nu, 10 jaar later, voel ik dat ik veel rustiger omga met die emoties, ik kan veel meer op een rustige modus terugvallen. Ik kalmeer mezelf tijdens de high's en laat de low's niet toe om mijn gedachten helemaal over te nemen.
Betekent dat dat ik hier met de borst vooruit loop, met een attitude van 'dat varkentje was ik wel eens'? No way! Met groot ontzag kijk ik naar die monsterlijke afstanden: 3,8 km SWIM - 180 km BIKE - 42,2 km RUN. Het blijft gewoon extreem, knettergek, en niet te geloven dat een mens zijn lichaam kan klaarstomen voor zoiets. Hoe goed je jezelf ook voorbereid hebt, je kan alleen starten aan zo'n wedstrijd met een grote bescheidenheid. De Ironman, of in dit geval The Challenge, is meedogenloos. Wie denkt te kunnen spotten met deze afstanden, loopt gegarandeerd tegen de lamp.
Mijn lichaam is voorbereid. Nu is het zaak om ook mijn geest klaar te maken voor wat het te verduren zal krijgen. Zo'n wedstrijd loopt nooit zoals je het verwacht. Er komen onverwachtse hindernissen, dipjes op momenten waarop je ze niet verwacht, ... anything can happen. 'It's a mind game', zei Cameron Wurtele, toen hij deze namiddag derde werd in Ironman Nice, en hij heeft helemaal gelijk. Dus, laat ik me deze week maar voorbereiden op die mindgame.
Dit was vorige week:
Op donderdag begon mijn 10 dagen tapering. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om me nog eens te wegen: 70,7 kg. Dat lijkt me dik 😜 in orde. Mijn curve van de laatste 6 maanden eens zien?
Op maandag zwom ik een degelijke 3717 meter in het Donkmeer. Ik leerde eruit dat mijn toch wel helemaal andere zwemvoorbereiding ook gewerkt heeft. Ik voelde me na deze training niet echt vermoeid. Ik heb nochtans veel minder kilometers gezwommen dan in vorige Ironman-jaren. Maar ik heb het gevoel dat mijn zwemstijl me nu veel minder energie kost. Op lange termijn heb ik dit jaar misschien een basis gelegd om niet alleen energie-efficiënter maar ook sneller te zwemmen. Maar dat is voor volgend jaar. Nu hopen op een wetsuit-wedstrijd, en dan moet ik normaal gezien niet echt sneller, maar wel veel frisser dan vroeger uit het water komen.
Ook in het fietsen leg ik mezelf geen tempo op. Het gaat om een bepaald gevoel op de fiets. Een soort van inspanning, waar ik van vermoed die lang te kunnen uithouden. Ik weet perfect hoe dat gevoel .... uhm .... voelt, maar beschrijven kan ik het niet. De dag zelf zal het uitwijzen, en ik heb mijn hartslagmeter om te zorgen dat ik niet uit de bocht ga. Wat het qua tempo oplevert, dat zien we de dag zelf wel.
Want ..... in het lopen, daar ga ik mijn hartslag niet meer als leidraad nemen. Maanden getraind op een race pace van 4:30. Ik ga dat dus proberen. Is het een risico? Yep, 't is een risico, 't is hard gaan! Maar als er één moment is waarop ik in deze race een risico moet nemen, dan is het wel in het begin van de marathon. Een droomscenario is om de eerste 21 km dat tempo te kunnen aanhouden, maar mijn 'mind' moet klaar zijn om klappen te incasseren als dat niet lukt. Na 1 km lopen zit er een klimmetje (vals plat?) van 2 à 3 km in het parcours (dat is vervelend, net als je je tempo wil te pakken hebben), maar de rest is vlak tot aan km 33.
Voila, jullie zijn alweer een beetje mee.
Wie me volgende week zondag wil volgen, startnummer = 831. Ik start in wave 6 om 7 uur 's morgens. De waves na mij: wave 7 en 8 zijn beide dames-waves: ik zal achtervolgd worden door 450 afgetrainde dames: wie doet beter op mijn leeftijd? 😛
Geen opmerkingen:
Een reactie posten