Challenge Roth: 5e keer 'Ironman'

D-Day
En dan was hij eindelijk daar, de 1e juli, de grote wedstrijd waar ik me 39weken op had voorbereid. Mijn geduld werd de laatste dagen eerlijk gezegd serieus op de proef gesteld: op vrijdag en zaterdag was ik enorm ongedurig. Elk uur heb ik die laatste dagen afgeteld. Om 7uur 's ochtends ging het startschot eindelijk af: de eerste zwemslagen zetten een lange dag in.

Walhalla
Maar laten we eens doorscrollen naar een kleine 8 uur later. Ik zit 15 km ver in de afsluitende marathon, en ik voel me de koning te rijk: ik heb de eerste 15 km gelopen in 1u06m46s, dat is aan een tempo van 4m27/km, en ik voel me fantastisch. het lijkt alsof ik dit nog wel een tijdje kan volhouden. Alle sterren lijken goed te staan, in mijn kopje zit alles nog fris, en .... ik voel me beresterk.
Er is nochtans al heel wat aan voorafgegaan:

Saaie kanalen
's Ochtends startte ik met een zeer degelijke 4 km swim in 1u13m. Ik kom uit het water, voel dat ik niks geforceerd heb, maar ben toch blij dat ik er uit ben. Rechttoe- rechtaan, op en af het kanaal, mentaal duurt dat ellenlang. Maar de zwemlessen van Fre hebben opgebracht: ik evenaar mijn Frankfurt 2014 swim, maar voel me fris als een hoentje, heb niks moeten forceren.

De wind tegen (maar ook mee dankzij Mr T)
Hup de fiets op, en na de eerste 10 km die vliegensvlug gaan, word ik al snel geconfronteerd met de eigenheid van het fietsparcours in Roth: snel is duidelijk dat dit parcours veel lastiger is dan Frankfurt - elke hoogtemeter moet verdiend worden, en de wind lijkt wel heel de tijd fout te zitten (wat vanzelfsprekend onmogelijk is, maar zo voelde het wel). Een snel parcours, Roth? Vergeet het. Maar ik amuseer me en het is super leuk om op het parcours af en toe mijn persoonlijke supporters en de andere Mr T supporters te zien. IK weet dat veel Mr T'ers het thuis ook aan het volgen zijn, en daar denk ik telkens weer aan als ik een tijdsmat passeer. Het motiveert enorm dat je weet dat ook op het thuisfront mensen meeleven met deze langste dag.

There ain't no shuffle here
Het hoogtepunt van het fietsparcours is natuurlijk Solar Hill, een nietszeggende helling op een brede macadamweg vanuit het dorp Hilpoltstein. Nietszeggend, behalve 1 dag per jaar. Al van ver hoor je het gejoel opstijgen, je draait Solar Hill op, en ondanks dat je weet wat er gaat komen, wordt je toch nog helemaal overweldigd. In de eerste 200 meters staan er nog dranghekken, van waarachter waanzinnig veel supporters je luidkeels toejuichen, maar dan gaan de dranghekkens weg, en sluit de massa supporters zich over de ganse breedte van de weg, en laten ze slechts ruimte voor 1 fiets in het midden. Stel je de meeste gekke situaties in de Tour de France voor, en vermenigvuldig * 2, dan ben je ongeveer in de buurt. Ik geef toe: ik ben zo van mijn melk, zo ontroerd dat de tranen van mijn wangen parelen. On-ver-ge-te-lijk!!!!!
Bij mijn tweede passage 80 km later is al meer dan de helft van het volk verdwenen, de atmosfeer blijft echter fantastisch, en .... niet te geloven: de DJ beslist om bij mijn passage No Shuffle van Front 242 door deboxen te knallen. Whaaaat? Ik doe zo kwaad en zo goed als het kan, mee met de muziek op mijn fiets, en het publiek gaat nog eens helemaal loos. Man man, beter dan dit wordt het niet meer, denk je dan.

Ondertussen heb ik in de tweede ronde wel al gevoeld dat de vele kilometers hun tol beginnen te eisen, de snelheid blijft dik ok, maar hier en daar voel ik dat ik meer krachten verbruik dan in de eerste ronde.
Verder begin ik een beetje te leiden aan de ouwemannekesziekte: als je gedurende 180 km fietsen 4 keer een boom moet zoeken om je blaas te ledigen, dan tikt de tijd wel ongenadig weg, moet ik zeggen. 😟
Ik kom aan in de wisselzone met een tijd van 5u20, een gemiddelde van 33,2 km/u op een parcours met 1200 hoogtemeters.

Roth volunteers - wow!
Over dat aankomen in de wisselzone moet ik misschien wel iets vertellen, want voor mij zijn minstens even grote helden de vele vrijwilligers van deze wedstrijd. Zij kwijten zich niet alleen fantastisch van hun taken, ze doen veel meer dan dat: ze moedigen je aan, en geven je het gevoel er echt te zijn voor jou. In de laatste kilometers zit er niemand meer in mijn zicht voor mij, en heb ik ook een groot gat geslagen op mijn achtervolgers, ik kom dus gans alleen aan in de wisselzone. Mooi op een rij staan een 15-tal vrijwilligers hard te applaudiseren, behalve die ene die klaarstaat om direct je fiets aan te nemen. Je loopt de wisselzone in, en daar staat al na 10 meter een andere vrijwilliger klaar om jouw zak met jouw loopgerief aan te geven. Je loopt daarmee de tent in, en onmiddellijk komt er een zoveelste vrijwilliger bij jou zitten, die zich gedurende de wissel enkel met jou bezig houdt: ze zet je schoenen klaar, vraagt wat je nog nodig hebt, neemt je helm en fietsschoenen en steekt die voor jou weg. En allemaal met een smile tot achter hun oren. Ik kan niet tellen tegen hoeveel vrijwilligers ik tijdens en na de wedstrijd 'thank's a lot' gezegd heb.

Back to Walhalla
Maar laten we teruggaan naar dat moment waar ik dit verhaal begon. Ik heb net een geweldige 15 km achter de rug. Ik heb eigenlijk vooral mezelf moeten tegenhouden, want mijn benen wilden nog sneller gaan. maar ik hield me aan het plan: 4:30/km lopen ('t was een ietsiepietsie sneller). Ik was er na die 15 km al van overtuigd dat mijn droomscenario een feit ging zijn: 4:30 lopen tot km 21. Maar .... ik had het na 4 Ironmans op mijn conto beter moeten weten: de man met de hamer is meedogenloos. Echt helemaal uit het niets begin ik het plots heel lastig te krijgen: mijn benen voelen plots als lood, de warmte lijkt me te overvallen, mentaal krijg ik een tik. Het droomscenario spat op pakweg 2 minuten tijd voor mijn ogen uiteen. Ik probeer nog even de schijn op te houden, loop nog een km 16 van 4:40, een km 17 van 4:43 en een km 18 van 4:53. Maar het is in die 3 km dat ik mij uiteindelijk vergaloppeer. De realiteit is immers niet te negeren: alles doet pijn aan mij lijf, ik ben stikkapot, er is geen keuzemogelijkheid meer: survival modus it will be.
Maar, dit is ook waar je voor traint. Je traint om deze crash zo lang mogelijk uit te stellen, maar je traint ook om dit soort crash te kunnen overleven.

Finish modus
Vanaf dan ga ik deze helemaal over op de strategie: hoe kan ik dit finishen. En ik word enorm geholpen door mijn persoonlijke erecode: ik wil niet wandelen op een triatlon. Stoppen aan een bevoorrading om wat meer drinken en eten te kunnen pakken, dat sta ik mezelf in extreme momenten toe, maar wandelen niet. En dat redt mij, want eigenlijk wil gans mijn lijf niks liever dan er een wandeling van maken. Omdat er zeer veel bevoorradingen zijn, maak ik ook direct een onderverdeling op van welke 4 bevoorradingen ik wat meer tijd mag nemen. Ook die keuze helpt me om de andere bevoorradingen toch gewoon door te lopen.

Ook bij mijn supporters aan km 32 stop ik even om uit te leggen hoe de situatie zit (en om efkes op adem te komen). En dan de laatste 10 km aanvatten met nog een moeilijke klim naar een dorp boven Roth. Daarna mag je terug bergaf, maar het vat is zo leeg dat ik zelfs bergaf niet het gevoel heb een versnelling te kunnen plaatsen. Het voelt aan als 'a bad run', maar groot zal mijn verbazing zijn als ik zie dat ik mijn besttijd op de Ironman-marathon toch nog verbeter met 2 minuten: 3u33m33s.

De finish is zoals altijd een heel emotioneel gebeuren - de laatste 2 kilometers gaat er veel - heel veel - door je hoofd. Al die trainingen, de harde noot die ik die laatste 25 km van de marathon heb moeten kraken, de opofferingen van je gezin, ..... heel emotioneel geladen kom ik de finish arena binnen gelopen, en onaangekondigd wachten mijn kinderen Robben en Jolien me op, en lopen met mij de finish over (een remake van de Zurich foto van 2012). Een fantastisch mooi einde van deze dag vol emoties. Ik val nog uitgeput in de armen van Iris, doe nog een zegegebaar naar mijn vader en nonkel. 

En in de atletenzone achter de finish gaat het licht efkes helemaal uit. Ik ben alweer eens helemaal tot aan het gaatje gegaan, heb alles uit mijn lijf gehaald.
Onwaarschijnlijk dat ik de andere 3 Mr T'ers gemist heb als ik door de atletenzone dwaalde, ik moet echt wel choco & gaga geweest zijn. Maar een dikke proficiat is op zijn plaats voor mijn 3 teamgenoten: debutanten-knallers Thomas en Olivier, en eeuwige smile en godfather Patrick. We did it: 4 starters - 4 finishers!! 
 
Point Final
Op 49-jarige leeftijd eindig met 10u15m33s als 390e van 3000 deelnemers, daar kan ik alleen maar heel trots op zijn. Het is niet alleen mijn 2e beste full distance ooit. Ik hou ook heel goed stand tussen het jonge geweld.

Natuurlijk was er in mijn achterhoofd een klein lichtje dat hoopte op een mirakel, op een sub 10. Maar dat blijkt te hooggegrepen. Die 10u03 in Frankfurt zal mijn besttijd zijn en blijven. Volgend jaar word ik 50, progressie lijkt me er nu niet meer in te zitten. Ik heb er helemaal vrede mee. Ik ben trots op mijn 5 Ironman finishes en trots op mijn parcours.

By the way, deze Challenge Roth is mijn (voorlopig?) afscheid van de full distance. "Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen" is een spreekwoord dat van toepassing was op ons gezin dit jaar. Ik heb er hard mee geworsteld, ik heb mezelf serieus uitgeput om werk, gezin en sport te combineren. Het is mentaal met momenten zeer moeilijk geweest. Zelfs tijdens de wedstrijd heb ik niet zoals anders voor de volle 100% kunnen bezig zijn met de wedstrijd, ik dwaalde regelmatig in gedachten terug af naar de zorgen voor mijn gezin. Prioriteiten stellen dus.
Ik ga terug naar de halve afstand, want ik blijf natuurlijk triatleet. Triatlon is voor mij 'a way of life', een bron van voldoening, plezier en vervulling. En met Mr T Triatlonclub Gent heb ik een geweldige thuis gevonden om dat leven te leiden.

Bedankt aan Iris, Robben en Jolien, die er weer in geslaagd zijn om met een wacko triatleet een jaar door te brengen.
Bedankt aan mijn vader en nonkel Roland om er opnieuw bij te zijn, onbetaalbare steun is dat.
Bedankt aan de andere Mr T supporters, die me telkens weer verrasten op het parcours, en me een boost gaven.

Maar ook, en heel belangrijk.....
- bedankt aan Davy, die als kine/osteo mijn lijf behoed heeft van grote blessures. Ik vergeet nooit je uitspraak 3 maanden geleden met mijn buikspierprobleempje: "tja, rusten zit er de volgende 3 maanden niet in zeker. Dan gaan we dat anders oplossen hé." (en hij begon aan een 'martel'sessie)
- bedankt aan Frederic, die me terug leerde zwemmen en me vooral terug geleerd heeft om plezier te hebben in het zwemmen.


Mag ik eindigen met een spreuk voor al mijn triatlon-vrienden en - kennissen:

Man is a genius when he is dreaming (Akira Kurosawa)