Tevreden
En dat antwoord is helemaal terecht. Eens het stof is neergedaald, besef je toch wel dat je weer een sterke prestatie hebt neergezet. een full distance triatlon afwerken in 10u15 op 49-jarige leeftijd, ik denk dat veel jonge triatleten daar vandaag al voor willen tekenen. Ook ik moet dit ten volle beseffen. Het is en blijft straf.
Mijn full distance parcours kan ik ondertussen zonder blikken of blozen 'waardig ouder worden - my way' noemen. Even een overzicht:
Ironman Frankfurt 2008: 11u22
Ironman Zurich 2011: 10u56
Ironman Zürich 2013: 10u49
Ironman Frankfurt 2014: 10u03
Challenge Roth 2018: 10u15
Roth is dus mijn 2e beste ooit, en niet minder dan 34 minuten sneller dan mijn 3e beste, 1u7min sneller dan 10 jaar geleden (en dus 10 jaar jonger). Ik ben op mijn 49e een veel sterkere atleet dan op mijn 39e. Mission accomplished.
Maar....
Toch hangt er altijd een 'maar' in mijn antwoord op die vraag. Enerzijds was er die droom in mijn hoofd van een sub 10, maar die bleek toch iets te hoog gegrepen. Anderzijds kan je vanuit bovenstaande lijst ook concluderen: de top is bereikt in 2014, nu is het kantelpunt ingezet en zal het minder worden. Dat zou wel eens kunnen. Je kan immers niet blijven de tand des tijds overwinnen.
Ik kan me nog proberen redden met verklaringen dat de omstandigheden in mijn omgeving deze keer niet zo ideaal waren, en dat het fietsparcours lastiger was in Roth dan in Frankfurt. Anderzijds waren de weersomstandigheden ideaal (25 graden) en was er een loopparcours met veel schaduw.
Wedstrijden zijn niet perfect met elkaar te vergelijken. Maar de detailanalyse geeft wel wat duidelijkheid.
Ik moet er geen doekjes om winden: ik liep eigenlijk nooit beter dan in 2018. En toch verbeterde ik mijn looptijd op de afsluitende marathon slechts met 2 minuten. Dat blijft een klein beetje knagen.
'Heb je dan te hard van stapel gelopen in het zwemmen en fietsen?', is de logische volgende vraag.
Het antwoord is 'nee'. Ik zwom dezelfde tijd als in Frankfurt, moest daar niet voor forceren, en ging iets minder driest aan het fietsen dan in Frankfurt (gem HSL 129 ipv 136), helemaal zoals gepland. Dat dat niet loonde in een veel betere looptijd (3u25 was eerlijk gezegd iets wat ik verwachtte/hoopte) is dus verrassend.
Natuurlijk weet de trouwe lezer van deze blog dat ik een risicovolle loopstrategie gevolgd heb in de wedstrijd. Daar kan het dus ook aan liggen. En die uitleg klopt waarschijnlijk. Hij zou me ook goed uitkomen, want dan moet ik het niet op de leeftijd steken. 😜
Goesting
Maar genoeg geanalyseerd. Laten we eens focussen op datgene wat misschien wel het allerbelangrijkste is: ik heb nog steeds ongelooflijk veel goesting in en honger naar deze wonderbaarlijke sport. Ik voel dat ik de drang blijf te hebben om te verbeteren, of om er alles aan te doen om de terugval te beperken.
Zo heb ik mijn zwemcoach al gezegd, dat ik met hem wil blijven werken aan mijn zwemstijl. In de volgende fase van onze samenwerking wil ik nu aan snelheid werken. Het toont aan hoe ik de gedrevenheid blijf voelen. Je kan het knettergekke waanzin of ongezonde obsessie noemen, maar ik noem het liever passie en liefde voor de sport.
De gedrevenheid is groot genoeg om aan dit seizoen nog een hoofdstuk te breien: op 28 oktober doe ik mee aan Challenge Sardignia (een halve afstand wedstrijd). Het ziet er een fantastisch parcours uit, kan een heel mooie eindeseizoenswedstrijd worden. En Mr T clubgenoot Boris gaat mee om daar zijn debuut te maken op de halve afstand. Ik kijk er enorm naar uit.
Hiermee kan ik jullie waarschijnlijk wel jaloers maken: https://vimeo.com/240682557
Maar dat betekent ook dat er nog 3 trainingsmaanden op het menu staan: augustus, september en oktober. Aan goesting ontbreekt het me niet, de vraag zal vooral zijn: hoe bereid je je voor als er een full distance sporen heeft achtergelaten in je lichaam. Het wordt dus een beetje onbekend terrein op dat gebied: voorzichtig omgaan met mijn lichaam, proberen meezeilen op wat overblijft van mijn Roth-vormpeil, en proberen die terug op te krikken naar de powerplay-noden van een halve afstand. En dat allemaal gebundeld in 3 maanden. We zien wel hoe het loopt.
Een bewijs van mijn groeiende goesting om te trainen is te zien in het overzicht van mijn rustmaand na Challenge Roth. Niet te veel trainingsuren, veel korte sessies, maar je ziet naar het einde toe wel de regelmaat in trainingen lichtjesaan terugkomen.
En vandaag - op 30 juli - 29 dagen na Challenge Roth - ben ik officieel begonnen met de voorbereiding op Challenge Sardignia. Rustig aan weliswaar - in de eerste trainingsblok niks forceren, proberen om zoveel mogelijk extensieve uithouding te herstellen. Ik hou jullie verder op de hoogte. Ciao!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten