Racing in Paradise

Vanaf nu, als mensen mij vragen: welke halve triatlon moet ik echt eens gedaan hebben, dan moet ik geen seconde nadenken: SARDINIË. Wat een race: kristalhelder water (waarover later meer), een adembenemend fietsparcours, een uitdagend loopparcours én een niet uit zijn voegen gebarsten wedstrijd met een gemoedelijke sfeer op mensenmaat georganiseerd door een bende geweldig Italiaanse Italianen. I Love this race!

Bumpy

In de voorbereiding van deze wedstrijd had ik al redelijk wat hindernissen meegemaakt. Eind augustus werd een liesbreuk vastgesteld (operatie werd gelukkig uitgesteld tot na Sardinië), begin september liep ik een kuitspierverrekking op (daar ging mijn ideale loopvoorbereiding). De zondag voor de wedstrijd viel een zatte 'supporter' op de voetbal met zijn volle gewicht op mijn rug (pijnlijke schouder als gevolg, alweer opgelost door wonderkine Davy), en de dinsdag voor de wedstrijd kreeg ik een zware verkoudheid die even de allures van een griep leek aan te nemen.

Toch vertrok ik uiteindelijk donderdagavond met veel goesting naar Sardinië, de eindeseizoensbestemming waar ik zo naar uitkeek. Samen met Boris verkende ik op vrijdag de zee aldaar, en dat was een heerlijke ervaring: helder doorzichtig water waardoor je continu de bodem zag, en een mooie uitdaging want wel wat bumpy golfslag. Ik had er echt zin in in dat zwemmen.
Noodweer werd echter aangekondigd voor zondag, en toen we zondagochtend om 5u15 opstonden, hoorden we de zee extreem wild tekeer gaan. Een half uur later viel de beslissing van de wedstrijdorganisatie: swim canceled. Jammer, maar wel volledig terechte beslissing. De organisatie zorgde voor een rolling start: T1 inlopen - Bike 90 km - T2 - Run 21 km. Per 10 seconden werden 2 atleten losgelaten, en Boris en ik vertrokken samen omstreeks 9u voor ons Sardijns avontuur.

Emotioneel

Rond half 2 's middags stond ik mezelf in de finishzone in de wangen te knijpen voor gek. Had ik dit echt gedaan? Natuurlijk speelt het cancelen van mijn minste discipline (swim) in mijn voordeel, maar als 49-jarige 5e eindigen in de leeftijdscategorie M45-49 en 26e overall eindigen, daar moest ik even van bekomen. Ik stond echt letterlijk te schudden op mijn benen toen het besef beetje per beetje binnensijpelde (en de berichtjes en telefoontjes van het thuisfront me bereikten). Mijn ogen stonden aanhoudend in tranen. Wat een dag! Wat een dag!

Alles kaput fahren

In het fietsen heb ik echt mijn duivels ontbonden. Op een loodzwaar parcours met 1007 hoogtemeters, liet ik geen seconde vertwijfeling toe. Ik zat nog maar 1 minuut op mijn fiets en ik was al redelijk full gas over de weg aan het scheuren. Eén voor één raapte ik de vroeger gestarte atleten op, en dat zou het verhaal van gans mijn fietsproef worden. Op de hellingen probeerde ik zoveel mogelijk de grote plateau aan te houden (wat niet altijd kon natuurlijk), bovengekomen schakelde ik telkens onmiddellijk in 5e versnelling. Alles zat goed: ik zat vanaf de eerste minuut in de juiste modus. En er is meer één juiste modus: genieten van race day! Ondertussen passeerden onder mijn wielen zowat de mooiste wegen waarop ik al zoefde, en voor mijn ogen de mooiste vergezichten. Wat een parcours! Ik herhaal: wat een parcours! Tussen kilometer 60 en 80, werd het nog zwaarder omdat de verlaten weg langs de grillige kuststrook ons over meerdere kliffen stuurde. Een genot voor ogen en benen. In de laatste rechte lijn terug naar T2 zat de wind dan nog eens mee, en heb ik een paar keer luidkeels 'Yiha!' geroepen. Hoe hard kan een mens genieten ... zo hard dus.

Op dit erg zware parcours haalde ik een gemiddelde van 33,3 km/u. Dat was toch wel een serieuze streep zetten. Je kan moeilijk vergelijken, maar ik beschouw dit als één van mijn sterkste fietsprestaties ooit (in de categorie van Frankfurt 2014 en La Roche 2015 zowat). Matthew, je had dus gelijk daar in de Nederlandse polders, dat ik er klaar voor was.

Mijn wissel in T2 was rommelig en slorpte te veel tijd op, ik had ook mijn horloge twee keer ingeduwd waardoor die dacht dat ik al aan het lopen was (en dat bezorgde me vandaag dan weer wat rekenwerk).

'Gecontroleerd' lopen

Dat mijn loopvoorbereiding niet ideaal was, dat hebben mijn fervente blog-volgers de laatste 2 maanden al genoeg gelezen. Ik had dan ook geen blitzstart bij het lopen in mijn achterhoofd. De bedoeling was om op een min of meer gecontroleerde manier in een tempo 4:30 te geraken, en dat even te proberen volhouden. De hartslagen gooide ik mooi overboord, het was het gevoel en het tempo waar ik naar op zoek ging. Ondanks het zeer speciale parcours (ik denk dat er geen meter echt vlak in zit, meestal licht hellend of licht dalend, soms iets pittiger), zat ik bijna onmiddellijk in wat aanvoelde als het juiste tempo. En dat bleek - raar genoeg (tuttuttut .... niet lachen daar op de achterste rij) - sneller dan 4:30 te liggen. Ik liep vlotjes rond de 4:20 - 4:25. "Daar gaat ie weer", zullen velen gedacht hebben, hij blaast zich op... Nope, ik had die begenadigde dag waar je elke race weer op hoopt. Tot en met kilometer 15, het U-turn point aan de toren, kon ik vlot onder de 4:30 lopen. Na die U-turn, kwam ik voor de 2e keer tegenwind op die lastigste helling van het parcours en had ik mijn eerste echt moeilijke moment van de dag. Zes kilometer had ik nog voor de boeg, en daarin heb ik inderdaad op mijn tanden moeten bijten. Maar mentaal is zo'n 6 km makkelijk te overbruggen. Ik herinner me in juli een wedstrijd waarin het nog 24 kilometer was. 😜
Achteraf bleek ik ook die laatste 6 kilometer nog mooi onder 5:00 te blijven, en liep uiteindelijk een gemiddelde van 4:31.

Tja topdagen, ze komen soms op de meest onverwachtse momenten. Je hebt het gevoel dat je redelijk gecontroleerd loopt, terwijl je hartslag eigenlijk in het rood aan het gaan is. Dit wordt nog moeilijk te evenaren, vrees ik.


De aankomst na 4u20 min onder een stralende Sardijnse zon was heerlijk, en wat er daarna gebeurde was een emotionele rollercoaster (zie hierboven onder de titel 'emotioneel'). Blij als een klein kind. En ik herhaal tot in den treure: dit is de mooiste en meest rock 'n' roll sport ter wereld.

Ondertussen had ik ook Boris nog kunnen aanmoedigen bij het inlopen van zijn laatste 10 kilometer. Hij liep in deze omstandigheden zijn eerste halve triatlon en deed dat voortreffelijk. Als geboren zwemmer was voor hem het cancelen van het zwemmen eigenlijk een ramp. En hij had zo mogelijk nog een moeilijkere voorbereiding achter de rug dan mij. Maar er staat een positieve kop op die gast zijn lijf! Oh my god, he knows how to play this mental game. Sterke prestatie! De max om hem de finishzone te zien inlopen. En zo sloten wij samen het seizoen 2018 van Mr T waardig af.

En ja, ook bij ons ziet 'einde seizoen' er zo uit.

 Vertel het niet verder, hou het stillekes en geheim: Sardinië is wa de max maat!