Ik begon zondag op de middag in de warmte aan een lange duurloop. Door mijn blessure had ik nog niet verder dan 14 km gelopen in de voorbereiding en halve marathon tempo's had ik de laatste 5 weken ook niet kunnen lopen. Dat was zondag ook niet de bedoeling, en stond niet in de sterren geschreven. Ik had me voorgenomen: loop minstens 17 km en volg je gevoel, forceer niks. Ik begon met vrije zware benen aan mijn loop, maar na de opwarming kwam ik min of meer onder stoom: zonder dat ik het goed besefte zat ik iets onder de 4:30 en beetje per beetje kwamen er zelfs kilometers onder de 4:20 aan te pas. Het was lang geleden maar dit was zweven. Eindelijk voelde ik weer lucht onder schoenzolen, eindelijk kwam ik weer in een vlot passentempo (184 passen per minuut), eindelijk voelde ik mijn core terug relaxed opspannen, eindelijk liep ik weer in een trotse, rechte houding, eindelijk eindelijk eindelijk....
En wat me zeer erg verraste: ik viel niet stil naar het einde toe, bleef op tempo en klokte uiteindelijk af op:
Ik kan niet ontkennen: dit deed deugd, zeker omdat ik het niet had voelen aankomen. Dit tempo, daarvoor zal ik niet voldoende basis hebben kunnen leggen om dat binnen twee weken te herhalen na het zwemmen en fietsen. Maar ik ga toch op zoek gaan naar een aanvaardbaar looptempo daar op dat Italiaanse eiland.
Davy, mijn kine/osteo heeft weer fantastisch werk gedaan. Ongelooflijk hoe hij mij uit een verloren positie terug in mijn loopschoenen gezet heeft. Hij heeft me ervoor moeten martelen, maar het lijkt zijn vruchten af te werpen.
Opdracht voor mij: nog 1 weekje trainen, 1 weekje rusten en dan ..... genieten van de laatste race van het jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten