Goesting en plannen

Wat een seizoen was dit zeg?

Even mijn resultaten bij de veteranen A opsommen: 3e in de lokale duatlon in Melle na een crash bij het mountainbiken, 6e op het EK duatlon in Horst, 9e op het BK duatlon in Hosingen op een mindere dag, 9e in de 111 van La Roche, winnaar van de trio-triatlon mixed teams in Berlare met team Kaat (en met een persoonlijke 3e looptijd overall), een logische mindere 17e plaats diezelfde dag in de kwarttriatlon (na een verkrampte wedstrijd zou je kunnen zeggen), en dan eervol sterven als 11e op het BK halve triatlon in Deinze.

Had je me voor het seizoen deze uitslagen voorspeld, ik had je zot verklaard. Ik ging een overgangsseizoen doen, waarin ik 'hoopte dat ik atleet zou blijven', en dat ik niet zou vervallen in lethargie. Awel, het is een fantastisch, leuk en goed seizoen geworden.

"Maar piekte het dan niet om geen volledige Ironman te doen dit jaar?", kan je je afvragen. Wel ja, in het begin piekte dat enorm. Na een fantastische dag in Frankfurt in 2014 bleef de vraag 'wat als... ik in 2015 had doorgetraind voor een volgende Ironman?' toch wel in mijn hoofd hangen. Maar in de loop van het seizoen bleek het gemis enorm mee te vallen. Dat had vooral te maken met de vaststelling dat lethargie blijkbaar niet aan mij besteed is. Ik bleef hard trainen, en kon nu ook eens anders trainen: meer op kracht, meer op snelheid, meer op kwaliteit. Ik bleef een gedreven atleet, die dit seizoen uiteindelijk gebruikte om toch nog wat sterker te worden. En ik genoot ook enorm van de luxe om meer en verschillende soorten wedstrijden te kunnen doen. Ook de kennismaking met duatlon was een opsteker.
Kortom, 2015 werd geen overgangsseizoen, maar gewoon een ander seizoen, één van ontdekkingen, van experimenteren, van uitzinnige trots soms, maar ook van latten die (soms te) hoog gelegd werden. Heerlijk seizoen, geen minuut spijt van gehad.

Maar dan wordt het zomer, en dan begint het toch weer te kronkelen in je hoofd. Ik heb op het punt gestaan me in te schrijven voor Ironman Mallorca 2016, daarna voor Ironman Maastricht 2016, ook Kopenhagen is weer de revue gepasseerd. Maar telkens de beslissing quasi gemaakt was, hield iets me tegen. Was het de blik in mijn vrouw haar ogen die niet overtuigend was, was het de schrik of het wel zou lukken om die trainingen te combineren met mijn job op school, en mijn nieuwe project als sportcoach? Dat zal allemaal ongetwijfeld meegespeeld hebben. Maar er was nog iets en dat daagde me pas vorige week in Deinze: "waarom MOET ik eigenlijk een Ironman doen volgend jaar?", dacht ik. En die 'MOET', die was er te veel aan. Ik kon namelijk niemand maar dan ook niemand bedenken die mij dwingt om een Ironman te doen volgend jaar, alleen ikzelf misschien? Na het een weekje te laten rusten, was het me duidelijk: die 'MOET' zat me in de weg. En die 'MOET', die voelde niet goed.

En dan valt plots alles op een uurtje op zijn plek.
Goesting, uitdaging en ambitie wezen allemaal in dezelfde richting: ik ga me in 2016 gooien op de halve afstand: 1,9km SWIM - 90 km BIKE - 21 km RUN. Als ik iets uit La Roche en Deinze geleerd heb, dan is het dat ik een stukske kan vlammen op de velo. Alleen moet ik nog leren om na zo 90 km beulwerk mijn snelle looptempo's langer te kunnen aanhouden. En dan ga je naar uitslagen van Ironman 70.3 (want zo noemt de halve afstand) kijken, en probeer je te detecteren of je je zou kunnen qualificeren voor het WK 70.3 in Oostenrijk. Het antwoord is dan "nee: een minuut of 20 te traag". Boeken toe zouden er velen zeggen, maar ik zie dan weer een lat liggen waar ik zelfs nog niet aan kan, als ik me op de tippen van mijn tenen stel. En die lat ligt daar dan verleidelijk te knipogen naar mij, alsof ze treiterend zegt: "ge durft niet - ge durft niet". En dan komt de Scheire-touch naar boven:  Goesting: check! Uitdaging: check! Ambitie: check!

30 minuten later was ik ingeschreven voor Ironman 70.3 Luxemburg op 18 juni 2016. En er volgt nog: voorlopig ben ik ook aan het twijfelen over Ironman 70.3 Mallorca op 7 mei. Maar daar is logistiek en agenda-technisch wat meer schuif- en denkwerk voor nodig.

En de volledige Ironman dan? Die schuif ik nog even een jaar in de frigo. Maar ik weet dat zo'n jaar 70.3 me opnieuw een stapje dichter kan brengen bij wat geen ambitie is, maar wel een droom: WK Ironman in Kona (Hawaïi). In 2019 word ik 50 jaar. Als ik gezond mag blijven, stip ik dat jaar absoluut aan om een gooi te doen naar kwalificatie.

Maar nu eerst off-season .... en tegen eind september zijn we terug klaar voor de trainingen.