Net niet en schoonheid

Wat had ik de lat weer hoog gelegd voor deze laatste wedstrijd van het seizoen - top 10 plaats op een zwaar bezet Belgisch Kampioenschap Triatlon in Deinze. Maar in de wedstrijd ga je toch je eigen gang, want je hebt geen flauw benul op welke positie je jezelf bevindt. Pas één dag later -vandaag dus - heb je dan door waar je eindigt, en dat was dus op de 'net niet' plaats - de 11e plaats (weliswaar op een respectabele zes minuten van plaats 10). Had het dan gekund die top 10? Ja, maar enkel op een echte superdag? En zo'n superdag had ik ..... net niet.

Even de klok terug draaien naar de start. Het zalige aan al die jaren ervaring, nauwelijks zenuwen bij de start. Chris was mee gewandeld naar de start, wat leuk was en ik maakte me helemaal relaxed klaar voor de wedstrijd.

SWIM

Het zwemmen leek me niet echt goed te vlotten. Ik vond mijn draai, kwam iets te veel in de mallemolen van molenwiekende armen en benen terecht, en zocht toch iets te veel voor de minder-assertieve uitweg uit dat kluwen: even inhouden en dan een nieuwe vrije baan zoeken.
Desalniettemin kwam ik na een mooie 37 minuten uit het water, matig voor een 1900 meter, maar de Garmin gaf wel een afstand van 2300 meter aan, en als dat klopt was dat toch wel echt goed gezwommen (zij het dat we meer dan de helft van het parcours konden genieten van een gunstige stroom). De Leie is voor de rest een absoluut af te raden watertje om in te gaan zwemmen. Je ziet gewoonweg niks in dat donkergroene water.
Tijdens het zwemmen verloor ik ook mij n chip, wat ik bij de wissel nog even moest gaan melden bij de jury (kort tijdsverlies maar ik was de rust zelve vandaag, had alles goed op een rijtje)

BIKE

Dan de fiets op voor een keiharde rit van 90 km. Vier korte ronden van 22,5 met voornamelijk lange rechte stukken langs de dijk. Ik heb daar mijn duivels ontbonden. IK voelde direct dat ik enorm veel power in de benen had, lag gebeiteld op mijn fiets. zoals ik reeds zei, je weet echt niet waar je je bevindt in het deelnemersveld, maar ik merkte nu wel dat ik zeer snel vooruitschoof in de wedstrijd. Ik ben gelukkig niet beginnen tellen hoeveel atleten ik ingehaald heb, maar het waren er veel.

De eerste 40 km legde ik af aan 38,5 km/u. Daarna moest ik toch een klein beetje gas terugnemen, maar de kracht bleef en ik klokte na 90 km af op een schitterend gemiddelde van 37,3 km/u. Jawel dit was geen stayerwedstrijd, 90 km helemaal alleen op de fiets. Dit was echt sterk. En ik begon een klein beetje te dromen van een toptijd vandaag, in mijn achterhoofd had ik zowat bedacht dat alles onder de 4u40 schitterend te noemen was. Ik zat helemaal op schema daarvoor, maar hield me weg van het telwerk. Concentreren op het lopen nu.

RUN

Dat lopen ging aanvankelijk heel vlot. Het idee was om zolang mogelijk tempo 4:10 / km te lopen. Ik probeerde een natuurlijk looptempo aan te nemen, en dat zat net iets sneller dan die 4:10. Dit waren mijn eerste 5 kilometer: 4:02; 4:06; 4:10; 4:05; 4:12.

Puur qua tempo's zat het goed, ik was me ook niet aan het forceren. Alles leek dus goed te gaan. En toch voelde ik iets sluimeren in mijn lijf, het was alsof er ergens een kraantje openstond, langswaar alle energie wegvloeide. En in het begin van de 2e ronde was het inderdaad al van dat: het tempo stokte (4:26; 4:39; 4:25; 4:33), ik voelde me als een slappe vod, en meer dan ooit moest ik heel veel energie verbruiken om mijn gedachten op positief te houden. Ik kreeg het plezier van het lopen niet meer voorop in mijn beleving, het voelde heel erg aan alsof niet alleen deze wedstrijd, maar ook dit hele seizoen 15 km te lang was. Bij elke bevoorrrading moest ik ook even al wandelend zoveel mogelijk water en cola tot mij nemen (weliswaar warm water en warme cola - zoveelste minpunt aan de wedstrijden georganiseerd door sportsevents). Het werd uitlopen op karakter (met tempo's van 4:45 - 5:15 ook door het wandelen in de bevoorrading) en vooral dankzij de steun van mijn vele supporters. (amai, heb ik die nodig gehad daar in Deinze).
Maar ik liep echt wel ontgoocheld rond. Ik die zo hard getraind had voor een snelle loopfinish, voelde me zwak en ontregeld. De frisse cola van mijn supporters na kilometer 16 deed wonderen, ik vond terug min of meer een fierheid in mijn lopen, maar echt tempo maken bleef toch heel moeilijk. In de laatste kilometer was ik dan weer trots dat ik toch weer was blijven vechten.

Ik finshte in 4u44, eigenlijk een goeie tijd, maar door de ontgoocheling van het lopen, hinkte ik toch op 2 gedachten. Een ontgoocheling die er voor zorgde bedacht ik me 's avonds dat ik zelfs niet gaan kijken was hoeveelste ik geëindigd was. Ach ja, ergens tussen de 20e en de 30e plaats zeker, denk je dan.
Tot deze ochtend dus de uitslag binnen kwam, en ik van mijn stoel viel van verbazing.


LESSEN

Wel, dan word je toch geconfronteerd met jezelf hoor. Hoe hoog ik telkens weer de lat leg, en hoe hard ik soms ben voor mezelf. Ik ben precies alleen maar content als het echt een superdag was. 11e, da's verdoeme niet slecht hoor, en 4u44 da's mijn beste halve triatlon tot nu toe hé. En dat op 46-jarige leeftijd. Daar willen er veel voor tekenen denk ik. Maar ik, ik wil altijd maar beter, altijd maar die lat net een beetje hoger leggen. Ik wist gewoon dat top 10 zot was, ik wist dat 4u30 of 4u40 schitterend zou geweest zijn, en dan zo minnetjes doen over 4u44. Typisch Christophe hé.

Ik ga het dus maar zeggen (omdat ik het verdomme moet leren): Al bij al ben ik tevreden over deze goeie degelijke wedstrijd

Blijft één vraag die een sporter zich altijd moet blijven stellen: wat zorgde ervoor dat ik vandaag geen 100% superdag had, wel daar heb ik 2 antwoorden op

1. Het seizoen was te lang. Ik heb er alles aan proberen doen om nog 1 keer te pieken, maar het was onbegonnen werk. Fysiek en mentaal was het vat energie niet meer volledig vol te tanken. Ik bleef op beide vlakken hangen op 90%. Da's een grote les: geen seizoen van 12 maanden meer - 10 à 11 maanden is echt het maximum

2. Het is in het lopen misgelopen door mijn fietstrainingen. Que? zal je zeggen. Jawel. Mijn looptrainingen waren schitterend, zwaar, zelfs de laatste maanden. En toch ik heb in Deinze vooral fantastisch gefietst - op pure kracht. Maar ik heb de laatste maanden veel te weinig ritten boven de 100 km gereden. Het zijn die ritten die er voor zorgen dat je na 90 km nog voluit je loopvorm kan etaleren. IK heb met mijn fietstrainingen van 60 à 100 km opnieuw een enorme sprong vooruit gemaakt in het fietsen, maar ik heb die langere ritten wel gemist. Na 90 km gisteren was er waarschijnlijk al te veel uit de tank gehaald. En daar komen we terug uit op oorzaak 1. Het seizoen was te lang, en het waren net die ritten van 4 à 5 uur die ik niet meer kon opbrengen in de laatste maanden. En die hadden het verschil kunnen maken tussen net niet en net wel.

SCHOONHEID

En daarmee sluiten we af met de schoonheid van deze sport. Je krijgt in deze sport altijd wat je verdient, en elk detail in je trainingsdiscipline heeft directe impact op je prestaties. In triatlon kan je je niet wegsteken, en je kan ook niks wegsteken. Een onwaarschijnlijk mooie sport in al zijn puurheid en eenvoud. En op die manier was ook mijn inzinking gisteren misschien wel een mooi moment, omdat het zo eerlijk en zo puur was.

En dan nu .... een flesje cava in de frigo om mijn vrouwtje en mezelf vanavond te trakteren.

Zoenen aan al mijn supporters, jullie waren alweer schitterend dit seizoen. Tot volgend jaar!