Met een brede smile werd ik maandagochtend wakker: "Yes, ik mag beginnen trainen!" Om ook direct vast te stellen dat ik een rauwe keel had en lichte hoofdpijn. En dat laatste zou in de loop van de week enkel erger worden. Tot zowat woensdagmiddag kon ik doen alsof er niks aan de hand was, maar vanaf dan tot vrijdagavond was ik een schotelvod, en leefde en werkte ik op Dafalgan. Te ziek om te trainen, maar wel blijven werken als een gek, tja....
Mijn eerste trainingsweek was er dus één die uit 2 kortere delen bestond.
De meest verrassende training was wel de eerste zwemles van dinsdag: geen meter gezwommen. Fre was genadeloos: hij had aangekondigd dat hij me eerst ging deprogrammeren, en dat heeft hij ook gedaan, hij leert me eerst om te 'drijven'. Jawel, drijven. En ik moet toegeven, tijdens die les werd me onmiddellijk duidelijk dat dat nu niet bepaald mijn sterkste punt is. Dus ik geloof er wel in, in zijn aanpak. Als ik lig te zwemmen, gaat waarschijnlijk veel energie verloren omdat ik niet goed genoeg drijf. Op het einde van de les ging hij echter een stukje verder: de eerste 2weken mag ik überhaupt niet zwemmen. Slik. Daar ga ik morgen toch eens over proberen onderhandelen, Fre. : )
Relatief goed nieuws kwam er van het lopen: de eerste looptraining na 5 weken rust, gaf me de indruk dat de enkel het goed deed. Na de training had ik wel nog een lichte reactie, maar die was de volgende dag alweer verdwenen.
Wel confronterend hoeveel je op 5 weken verliest van je loopvormpeil, gruwelijk veel. En bovendien had ik de volgende dag ook stijfheid in mijn quadriceps. Stijfheid? Van 6 km lopen? Aaaarrrggghhh!! Werk aan de winkel dus.
Zowel bij het lopen zaterdag als bij het fietsen zondag was mijn hartslag eigenlijk ook te hoog. Ik moet weer een beetje wennen aan het idee dat ik nu opnieuw de basis moet leggen, en dus trager moet lopen en rijden. Maar ....we zijn weer vertrokken. Hallelujah!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten