Ik had het aangekondigd - het aantal trainingsuren zou omhoog gaan, en da's deze week al direct gelukt: 11u getraind deze week.
Een duurloop van 15 km en één van 10 km, dat begint er al op te lijken. Al heb ik tussendoor een ochtendloopje van 7 km moeten cancelen. De achillespees blijft dagelijkse opvolging vragen, en ik moet echt mijn verstand gebruiken. En die donderdagochtend zei de pees heel duidelijk: "Nee, nu niet aub".
In het fietsen gaat het goed: een goede 160 km in een koude week in januari, da's niet slecht. De zaterdagrit was er één waarbij ik één van mijn poulains, Davy, een mooi parcours in de Vlaamse Ardennen toonde. Davy gaat voor de Ronde van Vlaanderen en Luik Bastenaken Luik in zijn eerste flandrien-jaar. Na 2 maanden vlakke ritten, is het dan ook nu tijd voor hem om te beginnen klimmen.
Dat het fietsen voorop staat dit jaar, is misschien nog duidelijker als je weet dat ik vandaag, maandag- de eerste dag van week 18 - ook al 90 km in de benen heb, en daar zaten alweer redelijk wat klimkilometers in. Ik heb hetzelfde parcours van zaterdag gereden, maar daarnog een beklimming van de Koppenberg (weliswaar langs de achterkant) bovenop gedaan. Tsjakka!! Ik moet toegeven, de beentjes voelen wat dul aan op dit moment. : )
Meer en meer tekent zich af dat ik de voorbereiding van dit seizoen anders zal moeten doen. Normaal begin ik nu echt sprintjes in de rode zone in te lassen in mijn looptrainingen, om mijn pure snelheid te verhogen. En daarna zak ik verder in het seizoen terug naar tempolopen om de wedstrijden voor te bereiden. Maar die sprints zouden nu echt mij achillespees definitief naar de knoppen helpen, dus ik zal het moeten hebben van het geleidelijk opdrijven van mijn tempo-lopen. Veel denkwerk en veel wikken en wegen dus. Maar dat zal met het ouder worden meer en meer moeten gebeuren, veronderstel ik. : (
Eén beslissing is wel al genomen: ondanks het beregoede duatlon-seizoentje vorig jaar, ga ik me daar dit jaar niet op focussen. In duatlons moet je echt kunnen vlammen bij het lopen, en da's nu echt niet aangewezen. Jammer, maar als de blessure volledig in orde is, broed ik toch op een duatlon-jaar één van de volgende jaren : dat Europees Kampioenschap in Horst, daar wil ik toch nog eens voor het podium gaan. En ... ik kan ook niet ontkennen dat ik regelmatig zit te mijmeren bij de website van het WK duatlon in Zofingen (Zwitserland). Ach, 't leven is veel te kort voor al mijn plannen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten