Na de wedstrijd heb ik drie dagen met mijn vrouw proberen genieten van Annecy en het prachtige meer aldaar. Dat is grotendeels gelukt. Al moet ik toegeven dat natuurlijk af en toe de ontgoocheling moeilijk weg te steken was. Het was als een donker wolkje dat af en toe de zon kwam wegduwen. Maar vooral veel mooie momenten meegemaakt daar in Annecy dus.
Thuisgekomen doe je dan nog eens je verhaal aan vrienden en familie, en herbeleef je het allemaal nog een paar keer. Ik merkte ook dat ik heel diep gegaan was, want ik had overdag regelmatig een dutje nodig, wat niet van mijn gewoonte is. Eén week bekomen was de bedoeling, en in die week had ik al eens een voorzichtig loopje (maandag), een kort ochtendzwemmeke (dinsdag), een sessie bij de kinesist (woensdag) en een core stability sessie (donderdag) gepland. En een glaasje wijn hier of een een pintje daar natuurlijk. De boog laten ontspannen dus.
Vrijdag was dan de start van de voorbereiding voor de laatste wedstrijd van het seizoen: de halve van Gérardmer. Een wedstrijd die oorspronkelijk als B-wedstrijd genoteerd stond, proberen om er nog iets te presteren, maar er niet al te fanatiek meer naar toe leven. Dàt is nu natuurlijk veranderd. Gérardmer is in mijn hoofd een A-wedstrijd geworden, waar ik alles uit de kast ga proberen halen. 'Een mooi slot breien aan dit seizoen' krijgt na vorige week natuurlijk een andere lading.
Ok, terug naar vrijdag dus. Direct een pittige training op het programma. 16 km lopen met daarin 3 * 3 km aan race pace: 4:15-4:20 / km. Alles daartussen mocht rustig aan. Als je weet dat ik na die 16 km thuisgekomen ben met een gemiddelde van 4:20 - race pace dus - dan kan je al raden wat er gebeurd is waarschijnlijk. Dat alles daartussen rustiger aan mocht, daar heb ik me aan gehouden. Maar in die 3 blokken van 3 km kon ik me echt niet houden. Er stond blijkbaar nog een rekening open, ik had nog veel woede en ontgoocheling in mijn lijf en dat kwam er daar langs de Merelbeekse Scheldemeersen plots uit. Hier zijn mijn kilometertempo's in die 3 blokken:
#1: 4:09; 4:10; 4:01 (met tegenwind : p)
#2: 4:09; 4:03; 4:04
#3: 4:07; 4:13; 4:04
Te snel dus: '@ race pace' werd zo 'above race pace'. De hartslag ging serieus de hoogte in. Maar vooral: ik kwam niet alleen thuis met stijve spieren, maar ook met hernieuwde moed, verbetenheid en een paar kilo's minder op mijn schouders. Het was eraf. Ik kon opnieuw beginnen.
Tuurlijk ga ik nu moeten opletten. Mijn enthousiasme mag niet gaan bepalen hoe ik train, ik moet geduldig en bewust blijven trainen. Niet overdrijven, want we zijn ondertussen al in week 49, mijn lijf is dus redelijk moe.
Maar die vrijdagtraining was echt een mentaal kantelpunt. Wat ik sindsdien al allemaal gedaan heb: het parcours van Gérardmer bestudeerd, mijn eigen resultaten in dei wedstrijd (2009 en 2011) bestudeerd, resultaten van andere atleten die ooit deelnamen bekeken (David, Olivier, Thomas). Alles naast elkaar gelegd en voor mezelf een paar doelstellingen geformuleerd (daarover één van de volgende weken meer).
Een dag later zat ik al het parcours van Roth (juli 2018) te bestuderen, heb ik een verblijf geboekt in de buurt van Roth, en heb ik al bekeken welke halve triatlon ideaal ligt op de kalender ter voorbereiding van de volledige triatlon van Roth. Grootste kanshebber is voorlopig Ironman 70.3 Marbella op 29 april, maar ook Challenge Rimini, Challenge Mogan of Challenge Salou behoren nog tot de mogelijkheden. De data voor deze wedstrijden zijn echter nog niet vastgelegd.
Al het bovenstaande zijn echter goede tekenen. Mijn vizier staat weer op de toekomst gericht. Alpe d'Huez mag nu van de radar gehaald worden. Want zoals een ex-cursist antwoordde op mijn verslag van vorige week: "never a failure, always a lesson". Of deze van een ex-collega: "het is de tegenwind die de vlieger doet stijgen". Mooi toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten