Ontgoocheling in de Alpen

Ergens in de namiddag vorige donderdag boven op Alpe d'Huez: een triatleet die met veel trots de Belgische kleuren draagt op zijn buitenlandse wedstrijden ( ik zou er het liefst van al eens eentje doen op 11 juli met dat pakje - kwestie van statement 😎), kruipt traag en waarschijnlijk met een heel lang gezicht over de nadar van  de start van het loopparcours. DNF, noemt dat dan. Of ook wel abandon, of opgave. Die atleet ben ik dus. Op dat moment een fysieke schotelvod, en emotioneel gebroken. De grote droom, om een sterke prestatie neer te zetten in de loodzware Triathlon d' Alpe d'Huez, spat in mijn gezicht open, en als ik Iris vind die vanachter de dranghekkens op zoek is naar mij, dan horen daar ook traantjes bij, jawel...

Nochtans, een paar uren daarvoor leken alle sterren juist te staan. Ik had goed geslapen, voelde geen zenuwen, liep over van de goesting. Ik legde een degelijke zwemproef af in het ijskoude maar o zo wondermooie Lac De Vernay: 2450 meter (in plaats van de voorziene 2200) in 45m30, da's een heel degelijke 1:51/100m. Voor mij een knap tempo, en als ik in T1 kwam had ik helemaal geen vermoeid gevoel. Vol goede moed de fiets op dus, en direct beginnen aan de grondig uitgedokterde voedingsstrategie, die op mijn fietsbuis geplakt stond. Je kan maar 70 kcal innemen per uur, maar die zou ik ook echt innemen. Deze man zou perfect gehydrateerd en gevoed aan de voet van de Alpe d'Huez komen en dan was het play time, want gans mijn wedstrijdstrategie was gebaseerd op een zeer goede beklimming van Alpe d'Huez en een zeer goede looptijd bovenop de Alpe. Daar zou ik mijn duivels ontbinden. Waar velen zouden blokkeren, daar zou ik schitteren. Dacht ik,  misschien - waarschijnlijk - overmoedig. We zullen het niet weten. Maar de strategie was duidelijk: alles daarvoor moest dus een klein beetje op reserve gebeuren.
De eerste 75 kilometer liep alles goed. Een licht dalend stuk op de route national richting de voet van Alpe du Grand Serre, een beklimming van die lange col met de vingers in de neusgaten (oh my god, dit zijn moordend goeie benen vandaag), een fantastische joyride door de adembenemende vallei na die Grand Serre, met af en toe een klimmetje erbij. Even stoppen in de bevoorrading van Valbonnais om mijn persoonlijke voeding op te pikken, en me te laten insmeren met zonnebrand door 2 ...uhm... vrijwilligsters. 😍
En dan op weg naar col nummer 2. Het gevoel op dat moment: al heel veel volk ingehaald en nog geen trap te veel gedaan.
Col nummer 2 noemt col d'Ornon, en is een rare snuiter, een heel lange aanloop aan zeer lage percentages en daarna de laatste 4 kilometer steiler maar doenbaar. Percentages van 1 à 3%, dat doe ik steevast liggend op mijn stuurtje. Nu dus ook, maar er zit precies iets fout, mijn maag strubbelt tegen, ik krijg wat krampen en ik moet me rechtzetten. Geen erg, ik rij verder .... maar ik voel de kracht uit mijn benen weglopen. Wat is hier aan de hand? Ik neem een volgende gelletje, en een beetje verder ligt het er terug uit, samen met redelijk wat voeding van het vorige uur. Ik voel me plots barslecht, en klim als een dikke pad verder. Boven op de col moet ik weer stoppen, eet ik nog eens, drink iets, giet wat water over mijn hoofd.... het helpt geen zier. Alles blijft op mijn maag liggen, ik heb kou op de fiets bij pakweg 25 graden celsius in de afdaling, en kom werkelijk als een platte pannekoek aan de voet van Alpe d'Huez. Wat er dan allemaal in je omgaat, kan ik nu niet meer reconstrueren. Ik besef maar al te goed dat ik dat plaagske van Iris heb overgenomen, en dat dat problematisch is op dit moment. Maar opgeven staat niet in mijn woordenboek. Op dat moment toch nog niet. Alpe d'Huez op dus, de plek waar ik mijn duivels zou ontbinden. You bet, het wordt een ware calvarietocht. Als je niet meer kan eten, en je hebt het eten van de uurtjes daarvoor nauwelijks opgenomen, dan rijd je dus met een lege tank. Op vetverbranding Alpe d'Huez oprijden: don't try this at home. Het is kruipen naar boven. Ik kan het niet anders beschrijven. Geen enkel moment voel ik de klimmersbenen die ik al maanden gevoeld heb. Het is harken, dweilen met de kraan open, afzien als de beesten.... Bij een bevoorrading zie ik Thomas, supporter van de Mr T'ers, en dan moet ik voor het eerst luidop aan iemand zeggen: "het gaat niet, ik ben ziek". Hij giet snel wat cola in een pulle voor mij, en ik vraag hem om naar boven te bellen dat ik ziek ben, maar dat ik verdomd die berg oprijd. Ik maak me op dat moment meer zorgen om Iris boven, dan om mezelf.
Eens ik de laatste bochten van Alpe d'Huez bereik als een stervende zwaan (wat is er toch veel beeldspraak in onze taal voor 'afzien'), zie ik een paar keer supporters langs de kant van Mr T en als allerlaatste Iris. Telkens weer zit ik met de tranen in mijn ogen achter mijn zonnebril. Het begint stilletjesaan te dagen: "dit is game over, Christophe". Ik kom echt niet meer vooruit, en zal voor de ganse klim een gruwelijke tijd van 1u27m nodig hebben. Boven gekomen, strompel ik met mijn fiets in T2, zet mijn fiets in het rek, gooi mijn helm van colère op de grond, roep de vuilste vloeken die ik nog kan bedenken, en ga erbij liggen. Op dat moment stort je wereld als sportman pas echt in elkaar. Rond jou zie je mensen doen wat je anders altijd doet: helm uit, fietsschoenen uit, loopschoenen aan, snel iets meegrissen voor te drinken of te eten en met verbeten blik dat looptempo zoeken. Merde alors!
Blijkbaar heb ik 10 minuten in T2 vertoefd. Er moet nog één moment een opflakkering door mijn hersens gejaagd zijn, en ik kies om toch die loopschoenen aan te doen. "Proberen, Christophe. Misschien als je loopt - mijn sterkste discipline - dat je een tempo vindt, en als je elke bevoorrading een shot cola neemt, ......".  IJdele hoop!
Ik sta op mijn benen, wankel een beetje, begin te lopen, en loop na 100 meter tegen een man aan, die ik gewoon niet had gezien. "Excusez-moi, je ne suis plus lucide", zegt hij. Nou, dat moet lukken, 2 minder lucide mensen, die elkaar treffen op Alpe d'Huez. 😝 Ik gooi snel wat cola in mijn keelgat bij de eerste bevoorrading, 50 meter verder hang ik al te kokhalzen boven de balustrade, en 100 meter verder zijn we bij de start van deze blogpost. Ik krijg mijn ene voet nauwelijks voor de andere, de tank is helemaal leeg. Wandelen of opgeven, is de optie. En er is één regel die ik heb voor mezelf (met alle respect voor mensen die het anders zien): uitwandelen telt niet. Het is Swim Bike Run, niet Swim Bike Walk. Dus: abandon Scheire Christophe!


Een mindere wedstrijd, gokken en verliezen, te hard van stapel lopen en daarvoor de prijs betalen in het verdere verloop van de wedstrijd. Been there done that! Het gebeurt, je leert ervan, je gaat met opgeheven hoofd naar huis. Maar opgeven, dat blijft echt een bittere pil, een smet op je blazoen ook. Triatleten - en ik bij uitstek - zijn verdomd trotse mensen, dat kan ik je zeggen. Ik zal dus nog even nodig hebben om dat volledig te verteren, om mijn rug terug 100% te rechten.

Maar triatlon is een harde sport, die soms heel confronterend kan zijn. De kunst is om niet alleen te genieten van de gloriemomenten die deze sport je biedt, maar ook sterker te worden van de ontgoochelingen. Mijn vizier staat dan ook al ten volle gericht op 2 september, de halve triatlon van Gérardmer. 200% gemotiveerd ga ik daar aan de start staan. Ontgoocheling in de Alpen? Revanche in de Vogezen!




PS Super merci aan alle supporters van Mr T. Super proficiat aan mijn teamgenoten die deze monsterlijk zware wedstrijd op hun palmares kunnen schrijven. En een grote merci aan diezelfde teamgenoten en hoe ze meevoelden met mij na de wedstrijd. Mr T Triatlon Gent, een warm nest!